Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Gebel (spr.), Sędzia NSA Iwona Tomaszewska, Protokolant Teresa Zauerman, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 listopada 2012 r. sprawy ze skargi K. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego K. R. kwotę [...] złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...], znak: [...], Wójt Gminy odmówił ustalenia warunków zabudowy, na rzecz K.R., dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z wbudowanym garażem, w zabudowie wolno stojącej, z niezbędną infrastrukturą techniczną, na działce nr [...] z obrębu geodezyjnego Przylep, gmina .

Powodem wydania decyzji odmownej było to, że inwestor nie wykazał się umową zapewniającą dostawy wody dla planowanej inwestycji. Organ podał bowiem, iż zgodnie z art.61 ust.5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz.U. Nr 80, poz.717 ze zm.), zwanej dalej "u.p.z.p.", warunek ,o którym mowa w art. 61 ust.1 pkt 3 ww. ustawy, uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej pomiędzy właściwą jednostką organizacyjną, a inwestorem. Wnioskodawca nie uzupełnił wniosku o taką umowę, pomimo wezwania z dnia [...]. Kolejnym powodem wydania decyzji negatywnej było ustalenie organu I instancji, że dojazd do działki [...], prowadzi przez nieurządzoną działkę rolną nr [...], która nie może być traktowana jako droga, w rozumieniu przepisów prawa. Według organ I instancji, zgodnie z definicją art.2 pkt 13 u.p.z.p., elementem uzbrojenia terenu są również drogi. Jednocześnie, jak wywodził dalej organ, wydanie wnioskowanej decyzji pozostawałoby w sprzeczności z następującymi przepisami odrębnymi:

- art. 143 ust.2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami: "przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych, telekomunikacyjnych. "

- § 14 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r., w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie:

- "1. Do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych. Szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3 m.

- 2. Dopuszcza się zastosowanie dojścia i dojazdu do działek budowlanych w postaci ciągu pieszo-jezdnego, pod warunkiem że ma on szerokość nie mniejszą niż 5 m, umożliwiającą ruch pieszy oraz ruch i postój pojazdów.

- 3. Do budynku i urządzeń z nim związanych, wymagających dojazdów, funkcję tę mogą spełniać dojścia, pod warunkiem że ich szerokość nie będzie mniejsza niż 4,5 m".

Dojazd do działki [...], prowadzący przez nie urządzoną działkę rolną nr [...], nie może być traktowany jako droga w rozumieniu cytowanych wyżej przepisów odrębnych .

Powołane zatem przez organ I instancji przesłanki przesądziły w istocie o wydaniu decyzji odmownej.

Od decyzji Wójta gminy K.R. złożył odwołanie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy zgodnie z art. 138 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, zwanego dalej "K.p.a.".. W treści odwołania skarżący nie zgodził się z wywodami organu I instancji. Podał, że gmina przyjmuje w jego przypadku, iż wniosek zapewniający dostawy wody jest uwarunkowany podpisaniem umowy z gminą na rozbudowę sieci wodociągowej. Gmina nie przyjmuje do wiadomości, iż przyłączenie następuje do wodociągu prywatnego, a nie gminnego. Wskazał, że posiada zgodę właścicieli wodociągu prywatnego, zaś przyłącze ma być wykonane na jego koszt.

Skarżący nie zgodził się również ze stanowiskiem gminy , iż działka [...] nie ma dostępu do drogi publicznej. Jak wskazał, przepisy i orzecznictwo dotyczące wydania decyzji o warunkach zabudowy stanowią o dostępie do wody nie precyzując od kogo ma być woda, a także dostępie do drogi publicznej przez własność lub służebność. Brak jest przepisów, które nakazują podpisanie umów z gminą na dostawę wody, czy też dostęp do drogi publicznej przez drogę w rozumieniu § 14 ust 1-3 rozporządzenia Ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w celu uzyskania decyzji ustalenia warunków zabudowy.

Podniósł, że w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowało się stanowisko przyjmujące nie językową lecz funkcjonalną wykładnię zawartego w art. 2 pkt 14 pojęcia "dostępu do drogi publicznej" (patrz m.in. wyrok NSA z dnia 8 lipca 2009 r., sygn. akt II OSK opublikowane w LEX nr 55281\4). Ustawodawca nie postawił specjalnego wymogu w kwestii bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, rozumianego w ten sposób, że spełniony jest on wyłącznie, gdy przejazd do drogi publicznej odbywa się przez działkę (działki) oznaczone w ewidencji gruntów jako droga, czyli potencjalnie tylko poprzez drogi publiczne, bądź wewnętrzne. Warunek dostępu do drogi publicznej spełniony jest także wówczas, gdy na przedmiotową działkę można dostać się - zgodnie z prawem - z drogi publicznej. Pojęcie dostępu do drogi należy interpretować przy tym jak najszerzej (patrz wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 listopada 2009r. sygn. akt II SAlWa 1433/09, Lex nr 589444). W praktyce chodzi o potencjalnie każdą możliwość skomunikowania działki wskazanej we wniosku o wydanie warunków zabudowy z drogą publiczną. Bez znaczenia dla ustalenia warunków zabudowy jest okoliczność, czy dostęp do drogi publicznej odbywa się za pośrednictwem działki posiadającej utwardzoną nawierzchnię, spełniającą odpowiednie parametry techniczne, czy też za pomocą drogi nieutwardzonej, czy też w ogóle za pomocą drogi lub ścieżki (patrz powołany wyżej wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 listopada 2009r., sygn. akt II SAlWa 1433/09, a także wyrok WSA w Lublinie z dnia 22 października 2009 r., sygn. akt II SA/Lu 446/09, LEX nr 573790).

Zaznaczył, że legitymuje się udziałem we współwłasności działki nr 25, i według niego prawo to jest dalej idące niż określone w art. 2 pkt 14 ustawy u.p.z.p. ograniczone prawo rzeczowe w postaci służebności drogowej, którego posiadanie umożliwia w świetle art. 61 ust 1 pkt 2 u.p.z.p. skuteczne ubieganie się o ustalenie warunków zabudowy. Nie ma tym samym według skarżącego istotnego znaczenia dla sprawy, czy działka o nr 25 spełniała odpowiednie wymogi techniczne drogi publicznej, czy też wewnętrznej.

W uzupełnieniu odwołania w piśmie z dnia [...] K.R. wskazał, że działka nr [...], znajdująca w tym samym obrębie geodezyjnym co jego nieruchomość, otrzymała warunki zabudowy od wójta gminy . Taki stan rzeczy, zdaniem skarżącego, wskazuje na nierówne traktowanie obywateli wobec prawa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu odwołania decyzją z dnia [...], nr [...], utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

Kolegium przytoczyło dotychczasowy przebieg postępowania administracyjnego i stan faktyczny i stwierdziło, że w myśl art. 61 ust 1-5 u.p.z.p., wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

5. Warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem.

Jak wynika z akt postępowania sprawą sporną pozostaje kwestia oceny spełnienia przez inwestora przesłanek art. 61 ust 1 pkt 2 oraz pkt 3 w zw ust. 5 tego przepisu. Mianowicie, oceny wymaga ustalenie, czy istnieje wystarczające uzbrojenie zapewniające planowanej inwestycji zaopatrzenie w wodę i odbiór ścieków. Oceniając tą przesłankę organ odwoławczy stwierdził, iż w istocie rzeczy, w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy nie wiadomo, czy teren inwestycji posiada uzbrojenie zapewniające w wystarczającym stopniu obsługę przedmiotowej nieruchomości w sieć wodociągowo -kanalizacyjną. Z pisma spółki A. z dnia [...] wynika, że do czasu rozbudowy sieci nie ma możliwości przyłączenia wnioskowanej działki do gminnej sieci kanalizacji sanitarnej. Z kolei z pisma datowanego na ten sam dzień wynika, że Przedsiębiorstwo A. zapewni dostawę wody po spełnieniu m.in. warunków:

- przyłączenie do sieci wodociągowej należy zaprojektować i wykonać do wodociągu de110 PE ułożonego w pasie drogowym na wysokości działki nr [...], po uzyskaniu zgody właścicieli odcinka wodociągu, tj. mieszkańców działek nr [...] - w przypadku konieczności rozbudowy sieci wodociągowej, podłączenie do istniejącej sieci wodociągowej będzie możliwe po podpisaniu umowy, z Urzędem Gminy , na rozbudowę sieci wodociągowej zgodnie z § 32 pkt 2 Uchwały Rady Gminy nr XXXI/408/06 z 20.02.2006 r. w sprawie uchwalenia regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków na terenie Gminy (Dziennik Urzędowy Województwa Zachodniopomorskiego z dnia 10 kwietnia 2006r. Nr 49, poz. 910);

- ciśnienie robocze pr=1,5-3,5 bar ;

- ewentualne usunięcie kolizji istniejących sieci z planowaną zabudową Inwestor wykona na własny koszt;

- przed przystąpieniem do prac projektowych należy uzyskać warunki techniczne przyłączenia do sieci wodociągowej w P.A..

Treść tego pisma, zdaniem Kolegium, nie wskazuje jednak, czy podłączenie się nieruchomości zainwestowania do sieci wodociągowej istniejącej dla działek nr [...], jest wystarczające dla planowanej budowy, czy też nie i czy konieczna jest rozbudowa sieci. Organ wskazał także, iż dla ustalenia warunków zabudowy nie jest istotne do kogo należy dana sieć, ale czy faktycznie taka sieć istnieje i technicznie można się do niej podłączyć, a jej wydolność techniczna będzie wystarczająca do obsługi planowanej zabudowy. Ze stanowiska judykatury wynika także, iż na etapie warunków zabudowy inwestor nie musi wcale wykazywać się tytułem do danej sieci, a organ administracji nie ma prawa takiego tytułu wymagać nawet na etapie postępowania o pozwolenie na budowę, z tych oczywistych względów, iż kwestia prawa do sieci jest kwestią cywilnoprawną i w przypadku sporu zostaje rozstrzygana przed właściwym sądem, nie zaś organem administracji publicznej.

W ocenie organu odwoławczego, problematyka braku uzbrojenia nie jest zatem wcale taka oczywista i mogłaby podlegać dalszemu wyjaśnieniu, o ile przesłanka ta pozostawałaby jedyną przeszkodą dla ustalenia warunków zabudowy. Kolegium podkreśliło, że stoi także na stanowisku, co wynika z wniosku inwestora, iż w sytuacji braku uzbrojenia zasadniczego możliwym jest ustanowienie uzbrojenia zastępczego w postaci własnego ujęcia wody i np. zbiornika bezodpływowego na nieczystości. Jednakże, w ocenie Kolegium, powód dla odmowy wydania decyzji pozytywnej istnieje na skutek braku pośredniego dostępu terenu zainwestowania do drogi publicznej.

Kolegium podzieliło pogląd organu I instancji, że dojazd do działki [...], prowadzący przez nie urządzoną działkę rolną nr [...], nie może być traktowany jako droga wewnętrzna. Wbrew stanowisku skarżącego Kolegium uznało, że skoro działka nr [...] nie została oznaczona symbolem "dr", to nie jest drogą wewnętrzną, choć niewątpliwie z kształtu tej nieruchomości wynika, że takową miała zostać, Zdaniem organu odwoławczego, oznaczenie gruntu symbolem "dr" wymagane jest także w przypadku dróg wewnętrznych. Brak tego symbolu wyklucza zatem rozważenia o istnieniu, w sensie prawnym (bo nie faktycznym), drogi wewnętrznej. Stwierdziło, że powyższy pogląd znajduje akceptację w licznym orzecznictwie. W wyroku WSA w Krakowie z dnia 11 czerwca 2012 sygn akt II SA/Kr 370/12 sąd wskazał, że "stosownie bowiem do treści art. 2 pkt 14 cyt. ustawy przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. A zatem w sytuacji, gdy brak bezpośredniego dostępu terenu inwestycji do drogi publicznej - pośredni dostęp do drogi publicznej zapewnia alternatywnie albo droga wewnętrzna lub ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Należy przy tym podkreślić, że nie można pominąć ustalenia, że chodzi o drogę wewnętrzną, gdyż w przeciwnym razie wyrażenie "przez drogę wewnętrzną" byłoby w powołanym przepisie zbędne (por. wyrok NSA z 3. 11. 2010 r. sygn. akt n OSKJ 1625/09, CBOSA). Zgodnie z definicją tego pojęcia z art. 8 ust. 1 ustawy z 21. 03. 1985 r. o drogach publicznych (tj. Dz. U. z 2007 r. nr 19, poz. 115 ze zm.) drogami wewnętrznymi są drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe. Trzeba przy tym zauważyć, że przepisy nie przewidują żadnego trybu ustanawiania drogi wewnętrznej, natomiast zewnętrznymi wskaźnikami dróg wewnętrznych są oznaczenia na mapach przyjętych do zasobu geodezyjnego i kartograficznego gruntów zajętych pod takie drogi symbolami "dr", względnie nadanie uchwałą Rady Gminy nazwy drodze wewnętrznej". ( por .II SA/Kr 332/12 - Wyrok WSA w Krakowie).

Kolegium zwróciło także uwagę na wyrok WSA w Olsztynie z dnia 28 kwietnia 2010 r., II SA/Ol 73/10, w którym sąd podkreślił, że "z faktu, iż nieutwardzona część działki rolnej używana jest przez właściciela jako dojazd do innych gruntów nie można wyprowadzać wniosku, że jest to droga wewnętrzna. Droga wewnętrzna bowiem musi być drogą, czyli budowlą wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym."

Za istotne organ uznał również stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wyrażone wyrokiem z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Gd 454/10, w którym sąd wskazał, że "stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przez "dostęp do drogi publicznej", należy rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Z kolei zgodnie z art. 1 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych ( Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) drogą publiczną jest droga zaliczona do jednej z czterech wymienionych w art. 2 tej ustawy kategorii dróg: krajowych, wojewódzkich, powiatowych lub gminnych. Warunek przewidziany w art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy będzie spełniony tylko wówczas, gdy teren ma dostęp do drogi zaliczonej do jednej z dróg wymienionych w art. 2 ustawy o drogach publicznych. Dostęp ten może być bezpośredni - jeżeli nieruchomość położona jest przy drodze publicznej lub pośredni - przez inne nieruchomości, na których albo ustanowiono służebność drogową albo stanowiących drogi wewnętrzne (drogi nie zaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych). Podkreślić należy, co jest istotne w rozpatrywanej sprawie, że dostęp do drogi publicznej musi być nieprzerwany. Od nieruchomości, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, aż do drogi publicznej, dostęp ten na całej trasie musi spełniać wymogi art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Dostępu do drogi publicznej nie można utożsamiać z faktycznym dostępem do tej drogi, przez nieruchomości, które ani nie stanowią dróg wewnętrznych, ani wnioskodawca nie posiada na nich ustanowionej służebności drogowej. W orzecznictwie przyjmuje się, iż pojęcie dostępu do drogi publicznej w rozumieniu art. 61 ust. l pkt 2 ustawy należy rozumieć jako dostęp i faktyczny i prawny. Dostęp prawny oznacza, że musi on wynikać wprost z przepisu prawa, czynności prawnej bądź orzeczenia sądowego. Faktyczny, że musi rzeczywiście zapewniać możliwość przejścia i przejazdu do drogi publicznej. Nie może to być dostęp tylko hipotetyczny. Musi to być dostęp realny, możliwy do wyegzekwowania przez inwestora przy użyciu dostępnych środków prawnych. Sąd nie podziela stanowiska, że warunek dostępu do drogi publicznej jest spełniony w sytuacji gdy działka nie posiada dojazdu do drogi publicznej, a jedynie dojście przez jakąkolwiek ścieżkę, czy kładkę na rzece. Decyzja o warunkach zabudowy dotyczy konkretnego obiektu budowlanego, jaki co do zasady inwestor zamierza wznieść na nieruchomości i jej uzyskanie poprzedza wydanie decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę. Z kolei projektowany obiekt musi spełniać warunki rozporządzenia Ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Zgodnie zaś z § 14 tego rozporządzenia do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych. Szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3 m (ust. 1). Dopuszcza się zastosowanie dojścia i dojazdu do działek budowlanych w postaci ciągu pieszo - jezdnego, pod warunkiem że ma on szerokość nie mniejszą niż 5 m umożliwiającą ruch pieszy oraz ruch i postój pojazdów. Do budynku i urządzeń z nim związanych, wymagających dojazdów, funkcję tę mogą spełniać dojścia, pod warunkiem, że ich szerokość nie będzie mniejsza niż 4,5 m (ust. 3). Z uregulowania tego wynika, iż do budynku musi być zapewniony dojazd (który może odbywać się przez ciągi pieszo - jezdne oraz dojścia o określonych parametrach). Wymóg taki jest oczywisty, konieczność zapewnienia dojazdu do nieruchomości związana jest z normalnym korzystaniem z zabudowanej nieruchomości jak i podyktowana względami bezpieczeństwa, zapewnieniem dojazdu pojazdów ratowniczych. Zatem z powyższych przepisów wynika, że warunek dostępu do drogi publicznej jest spełniony wówczas gdy dostęp ten umożliwia i dojście i dojazd do działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy."

Działka nr [...] nie została także obciążona służebnością przechodu i przejazdu na rzecz działki zainwestowania, tj, działki nr [...], co mogłoby wskazywać na istnienie pośredniego dostępu terenu inwestycji do najbliższej drogi publicznej. Wbrew twierdzeniom skarżącego konieczność ustanowienia takiej służebności wynika z braku zaistnienia konfuzji, albowiem skarżący nie jest jedynym właścicielem czy też użytkownikiem wieczystym działki nr 25 ( por postanowienie Sądu Najwyższego - IV CSK 40/07 z dnia 25 kwietnia 2007 r.).

Odnosząc się do zarzutu skarżącego, iż inna sąsiednia działka uzyskała warunki zabudowy Kolegium poinformowało, że jest organem odwoławczym co oznacza, iż w zasadzie jego wiedza o decyzji i jej instancyjna kontrola odbywa się na skutek odwołania złożonego przez stronę. Ponadto z faktu wydania innej decyzji, nie wynika wcale, iż kolejna decyzja powinna być taka sama, być może to pierwotna decyzja została obarczona wadą prawną.

Powyższa decyzja została zaskarżona przez K.R. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci przepisu art. 61 u.p.z.p., 93 ust.3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, oraz zasad ogólnych prawa administracyjnego określonych w art. 7, 8 i 9 K.p.a., skarżący wniósł o:

1. Uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy z dnia [...] w całości;

2. Na podstawie przepisu art. 200 i 205 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zasądzenie na rzecz skarżącego niezbędnych kosztów postępowania, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego w kwocie [...] zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Skarżący stwierdził, że rozstrzygnięcie organu I instancji nastąpiło w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, wobec uchylenia przez SKO decyzji Wójta Gminy niekorzystnej dla strony z dnia [...]. W decyzji tej, organ I instancji uznał, iż w sprawie nie jest spełniony warunek określony art. 61 ust.1 pkt 4 u.p.z.p., albowiem teren wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów. Decyzja ta, w wyniku jej zaskarżenia została uchylona, a organ II instancji zarzucił Wójtowi Gminy wadliwą interpretację dyspozycji przepisu art. 61 ust. 1 pkt. 4 ustawy.

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy, organ I instancji po raz drugi wydał decyzję negatywną, aczkolwiek odmowa oparta została na innej podstawie prawnej. W toku tego postępowania organ ustalił, iż:

- działka [...] posiada dostęp do drogi publicznej na zasadzie udziału we własności działki rolnej [...];

- w związku z planowaną inwestycją nie jest wymagana zgoda na zamianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze;

- istniejące i projektowane uzbrojenie terenu nie jest wystarczające dla zmierzenia inwestycyjnego.

Zauważyć należy, że przy poprzednim orzekaniu organ nie miał wątpliwości co do spełnienia tej przesłanki, wskazując, iż "wnioskodawca zapewnił dostawy energii elektrycznej i wody wydane przez zarządców sieci(w przypadku przyłączenia do sieci wodociągowej przedstawił również zgodę właścicieli odcinka wodociągu ułożonego w pasie drogowym tj. właścicieli działek nr [...]) W związku z brakiem możliwości przyłączenia do sieci kanalizacji sanitarnej dopuszcza się odprowadzenie ścieków sanitarnych do przydomowej oczyszczalni ścieków lub zbiornika bezodpływowego" (str. 2 decyzji z [...]).

Z treści uzasadnienia decyzji z dnia [...] natomiast wynika, że w obecnej ocenie organu "dostarczone do wniosku zapewnienie dostawy wody jest warunkowane podpisaniem umowy z gminą na rozbudowę sieci wodociągowej" Organ wskazał, iż przepis art. 61 ust.5 u.p.z.p. stanowi, iż warunek art. 61 ust.1 pkt 3, uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej pomiędzy właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem. W ocenie Wójta Gminy , skoro inwestor na wezwanie gminy nie złożył umowy łączącej go z gminą, to nie można uznać, że wnioskodawca przedstawił zapewnienia dostawy wody. Dodatkowo w ocenie organu elementem uzbrojenia są również drogi, a dojazd do działki [...] poprzez nieurządzoną działkę rolną nr [...], nie może być traktowany jako droga w rozumieniu przepisów.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta gminy . Organ II instancji pominął całkowicie fakt, że obecne stanowisko organu I instancji, w kwestii spełnienia przesłanki art. 61ust.1 pkt 3 jest całkowicie odmienne od prezentowanego poprzednio, choć oparte jest na tym stanie faktycznym i prawnym. Zmienność poglądów prawnych wyrażanych na tle samego stanu faktycznego powoduje podważenie zaufania obywateli do organów państwa oraz wpływa ujemnie na świadomość i kulturę prawną obywateli (wyrok WSA w Warszawie z dnia 09.12.2009 r. VII SA/Wal 641/09 ).

Dokonując merytorycznej oceny postępowania prowadzonego w sprawie przez Wójta Gminy , SKO uznało, że z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy nie wiadomo czy teren inwestycji posiada uzbrojenie zapewniające w wystarczającym stopniu obsługę działki w sieć wodociągową. Skarżący, co do zasady zgadza się z powyższym stanowiskiem. W wyroku z dnia 04.11.2009r sygn. akt. II OSK 1780/08 Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, iż "Art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) nie uzależnienia wydania decyzji o warunkach zabudowy od faktycznego istnienia uzbrojenia terenu, ale jedynie od zagwarantowania, że powstanie uzbrojenie terenu wystarczające dla zamierzenia budowlanego. Zagwarantowanie w drodze umowy wykonania uzbrojenia terenu nie jest równoznaczne z obowiązkiem legitymowania się taką umową już w momencie starania się o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, ale posiadanie zapewnienia, gwarancji, że taka umowa w przyszłości zostanie zawarta". Zasadnie zatem, orzekając po raz pierwszy w dniu [...] Wójt Gminy uznał, że przesłanka ta jest spełniona, albowiem "wnioskodawca zapewnił dostawy energii elektrycznej i wody wydane przez zarządców sieci (w przypadku przyłączenia do sieci wodociągowej przedstawił również zgodę właścicieli odcinka wodociągu ułożonego w pasie drogowym, tj. właścicieli działek nr [...]). Prawidłowość takiego wnioskowania uzasadnia fakt, że w dniu [...] Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej w oparciu o istniejące dokumenty, w tym zapewnienie dostawy wody wydane przez Spółkę A. i oświadczenie właściciela wodociągu, wydało inwestorowi "Warunki Techniczne przyłączenia do sieci wodociągowej" .

Skarżący, zgadza się również z twierdzeniem organu I instancji, że częścią uzbrojenia terenu jest również droga. Droga ta wbrew twierdzeniu organu, tak I jak i II instancji, nie musi jednak, jak wodociąg istnieć, w chwili wydawania decyzji o warunkach zabudowy, a wyłącznie musi istnieć gwarancja, że taka droga w przyszłości powstanie.

W ocenie skarżącego, również i w tym zakresie zamierzona inwestycja spełnia warunki określone ustawą, albowiem w treści aktu notarialnego z dnia [...] nr repertorium A [...] - - znajdującego się w aktach sprawy, sprzedawca złożył oświadczenie, że działki [...] zostały wydzielone jako działki drogowe, zapewniające dostęp do drogi publicznej, między innymi działki [...] i są funkcjonalnie związane z tą nieruchomością. Mając na uwadze powyższe uznać należy, że również w tym zakresie spełnione są przesłanki przepisu art. 61 ust.1 pkt 3 u.p.z.p.

Skarżący podkreślił, że organ I instancji oparł swoją decyzję na twierdzeniu, iż nie jest spełniona wyłącznie przesłanka z art. 61 ust. 1 pkt 3 u.p.z.p. Organ II instancji, pomimo niepodzielania stanowiska organu I instancji w tej kwestii, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, przyjmując, iż kwestią sporną jest spełnienie przesłanki określonej w pkt. 2, tj. dostęp terenu do drogi publicznej.

W ocenie K.R., twierdzenie takie pozostaje w sprzeczności z treścią materiału dowodowego, jak i treścią decyzji organu I instancji. Oczywistym jest, że w przypadku zaskarżenia decyzji, zgodnie z zasadą dwuinstancyjności organ odwoławczy ponownie rozpoznaje sprawę merytorycznie w jej całokształcie, odnosząc się między innymi do stawianych zarzutów decyzji organu pierwszej instancji. Nie może jednak kreować twierdzeń sprzecznych ze stanowiskiem tak organu, jak i strony.

Ustosunkowując się do stanowiska organu II instancji w zakresie braku dostępu działki do drogi publicznej, skarżący uznał, iż w sposób rażący narusza ono prawo. Przenosząc powyższe na płaszczyznę niniejszej sprawy, podkreślił, iż zgodnie z przepisem art. 93 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, podział nieruchomości nie jest dopuszczalny, jeżeli projektowane do wydzielenia działki gruntu nie mają dostępu do drogi publicznej; za dostęp do drogi publicznej uważa się również wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem na tej drodze odpowiednich służebności, albo ustanowienie dla tych działek innych służebności drogowych, jeżeli nie ma możliwości wydzielenia drogi wewnętrznej z nieruchomości objętej podziałem. Nie ustanawia się służebności na drodze wewnętrznej w przypadku sprzedaży udziału w prawie do działki gruntu stanowiacej drogę wewnętrzną.

Tak więc ustawodawca określił, co należy rozumieć przez dostęp do drogi publicznej. Dostęp może być zapewniony przez:

a) wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem odpowiedniej służebności dla wydzielonych nowo utworzonych działek;

b) ustanowienie innych służebności drogowych dla wydzielonych działek, jeżeli nie ma możliwości wydzielenia drogi wewnętrznej;

c) sprzedaż nowo utworzonej działki wraz ze sprzedażą udziału w prawie do działki gruntu stanowiącego drogę wewnętrzną.

W niniejszej sprawie, wobec treści aktu notarialnego, domniemywać należy, że podziału działki w wyniku, którego powstały nowe działki, w tym działka [...], dokonano z warunkiem sprzedaży udziałów w wydzielonych działkach drogowych i warunek ten został wypełniony. W tym stanie rzeczy uznać należy, że działka posiada dostęp do drogi publicznej ( wyrok z dnia 27 kwietnia 2001r sygn. akt. III CKN 21/99 Sądu Najwyższy). W tej sytuacji, zdaniem skarżącego, za całkowicie pozbawione podstaw prawnych uznać należy twierdzenie organu II instancji, iż skoro działka 25 nie została oznaczona symbolem "dr" to nie jest drogą wewnętrzną. Twierdzenie takie sprzeczne jest wprost z brzmieniem przepisu art. 93 ust.3. ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Twierdzenie SKO o braku dostępu działki [...] do drogi publicznej nie znajduje uzasadnienia również na gruncie kodeku cywilnego. Niespornym jest, że działka [...] przylega bezpośrednio do działki [...], która z kolei ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej zaliczonej do kategorii dróg gminnych. Działka [...] stanowi współwłasność, w udziale [...] właściciela działki [...]. Z przepisów kodeksu cywilnego regulujących współwłasność nie wynika, aby współwłaściciel miał uprawnienie do korzystania tylko z takiej części wspólnej rzeczy, która odpowiada wielkości jego udziału. Według art. 206 KC, regułą jest korzystanie przez współwłaścicieli z całej wspólnej rzeczy.

Skarżący podniósł również zarzut naruszenia przez organ II instancji, zasady pogłębiania zaufania do obywateli, tj. art. 8 K.p.a. W sposób niedopuszczalny organ II instancji, odnosząc się do zarzutu odwołania, wskazującego na nierówne traktowanie osób w taki samym stanie faktycznym i prawnym, wskazuje, że " z faktu wydania innej decyzji, nie wynika wcale, iż kolejna decyzja powinna być taka sama, być może to pierwotna decyzja została obarczona wadą prawną"

Twierdzenie takie jest niedopuszczalne w świetle przepisów art. 6 i 8 K.p.a. i art. 32 Konstytucji RP oraz prawa europejskiego, gdyż zgodnie z decyzją ETS "zasada pewności prawnej oraz ochrony jednostki wymagają jednoznacznego wyrażenia, które dałoby zainteresowanym osobom jasne i precyzyjne zrozumienie ich praw i obowiązków, a także umożliwiłoby sądom upewnienie się, że te prawa i obowiązki są przestrzegane" (sprawa C-187/98 Zb. Orz. 1999, s. 1-7713, pkt 54).

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności organów administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami

i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz.270).

Rozpoznając skargę K.R., w pierwszej kolejności należy wskazać na treść art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz.U. Nr 80, poz.717 ze zm.), zgodnie z którym wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych lub leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

W niniejszej sprawie, organ I instancji po ponownym rozpatrzeniu wniosku K.R. o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego, na działce nr [...], w obrębie geodezyjnym [...], gmina stwierdził, że "wnioskowane zamierzenie inwestycyjne nie odpowiada wymaganiom, które muszą być spełnione aby można było ustalić warunki zabudowy." Choć nie do końca konsekwentnie ( brak "pogrubienia" art.61 ust.1 pkt 2 u.p.z.p. ), organ wskazał "wnioskodawca nie przedstawił zapewnienia dostawy wody" oraz "dojazd do działki [...], prowadzący przez nie urządzoną działkę rolną nr [...], nie może być traktowany jako droga w rozumieniu cytowanych wyżej przepisów odrębnych", a więc na niespełnienie przesłanek art.61 ust.1 pkt 2 i 3 u.p.z.p. Organ odwoławczy nie zajął jednoznacznego stanowiska w przedmiocie dostępu do wody, natomiast podzielił stanowisko organu co do dostępu działki nr [...] do drogi publicznej, co uznał za wystarczające dla odmowy ustalenia warunków zabudowy.

W pierwszej kolejności sąd stwierdza, że decyzja organu II instancji jest takim samym aktem stosowania prawa, jak decyzja organu I instancji, a działanie organu odwoławczego nie ma charakteru kontrolnego, ale jest działaniem merytorycznym, równoważnym działaniu organu I instancji. Powyższe powoduje, że rozpatrując odwołanie na podstawie art. 138 Kodeksu postępowania administracyjnego, zwanego dalej "K.p.a.", organ II instancji, zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, po raz drugi rozpatruje i rozstrzyga tą samą sprawę wyznaczoną treścią zaskarżonej decyzji. Wypływa stąd obowiązek traktowania postępowania odwoławczego jako powtórzenia rozstrzygania tej samej sprawy. O ile, uchylając zaskarżoną decyzję i przekazując do ponownego rozpatrzenia sprawę wyłącznie z przyczyn naruszenia przepisów postępowania, organ odwoławczy niekiedy może pominąć kwestie merytoryczne, bowiem będą one przedmiotem ponownego rozpatrywania przez organ I instancji, o tyle, w sytuacji kiedy organ odwoławczy, po rozpatrzeniu odwołania, rozstrzyga o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji – po uprzednim rozpatrzeniu sprawy w jej całokształcie, to winno to znaleźć swoje odbicie również w uzasadnieniu decyzji.

Sformułowania zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji dotyczące braku uzbrojenia – np."Problematyka braku uzbrojenia nie jest zatem wcale taka oczywista i mogłaby podlegać dalszemu wyjaśnieniu, o ile przesłanka ta pozostawałaby jedyną przeszkodą dla ustalenia warunków zabudowy" – powodują, że sąd nie może dokonać oceny prawidłowości stanowiska organu odwoławczego kwestii podłączenia nieruchomości zainwestowania do sieci wodociągowej, bowiem w zasadzie stanowiska takiego nie ma. Powyższe uchybienie stanowi naruszenie art.138 § 1 pkt 1 i art.107 § 3 K.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Kwestią wymagającą oceny sądu jest dostęp do drogi publicznej, a bardziej konkretnie - dostęp do drogi publicznej przez drogę wewnętrzną.

Definicja dostępu do drogi publicznej zawarta w art. 2 pkt 14 u.p.z.p. jednoznacznie wskazuje, że przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Dostęp do drogi publicznej może być zatem zapewniony alternatywnie przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej, w przeciwnym razie wyrazy "przez drogę wewnętrzną" byłyby w powołanym wyżej przepisie zbędne.

Przepisy art. 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (DZ.U. z 2007 r. Nr 19, poz.115 ze zm. ) nie przewidują szczególnego trybu ustanawiania dróg wewnętrznych. Zgodnie z tym przepisem drogi, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg, są drogami wewnętrznymi (ust.1), a budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym zlokalizowana jest droga, a w przypadku jego braku – do właściciela tego terenu (ust.2).

Przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz.651 ze zm.) stanowią, że podział nieruchomości nie jest dopuszczalny, jeżeli projektowane do wydzielenia działki gruntu nie mają dostępu do drogi publicznej; za dostęp do drogi publicznej uważa się również wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem na tej drodze odpowiednich służebności dla wydzielonych działek gruntu albo ustanowienie dla tych działek innych służebności drogowych, jeżeli nie ma możliwości wydzielenia drogi wewnętrznej z nieruchomości objętej podziałem. Nie ustanawia się służebności na drodze wewnętrznej w przypadku sprzedaży wydzielonych działek gruntu wraz ze sprzedażą udziału w prawie do działki gruntu stanowiącej drogę wewnętrzną ( art.93 ust.3, podobnie art.99 ).

W świetle powyższych przepisów, w ocenie sądu orzekającego w niniejszej sprawie, przedstawiona w zaskarżonej decyzji interpretacja pojęcia drogi wewnętrznej, choć poparta orzeczeniami sądów administracyjnych, nie jest prawidłowa.

Skoro, jak twierdzi K.R., działka nr [...] z obrębu geodezyjnego [...], gmina [...], powstała z podziału większej nieruchomości i została sprzedana na rzecz skarżącego wraz z udziałem w działce nr [...], wydzielonej jako droga wewnętrzna, to faktu tego nie można pominąć. Zarówno bowiem definicja drogi wewnętrznej wynikająca z art. 8 ustawy o drogach publicznych, jak i sposób wydzielenia drogi wewnętrznej wynikający z przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami są spójne i pozwalają na uznanie, że również w świetle przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym za drogę wewnętrzną winna być uznana działka, w której udział został sprzedany wraz z działką gruntu, na której ma nastąpić zainwestowanie.

Należy również stwierdzić, że przypisywanie ewidencji gruntów i budynków decydującej roli dla uznania działki za drogę wewnętrzną nie jest działaniem prawidłowym. Art.21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne ( Dz.U. z 2010 r. Nr 193, poz.1287 ze zm. ) stanowi, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zmian w ewidencji dokonuje się na podstawie prawomocnych decyzji i orzeczeń oraz aktów notarialnych, z których wynikają zmiany danych objętych ewidencją gruntów i budynków ( art.23 ww. ustawy). W postępowaniu w przedmiocie wprowadzenia zmiany w ewidencji gruntów polegającej na zmianie użytku rolnego na użytek gruntowy "dr" (drogi) stroną jest ta osoba lub osoby, które posiadają uprawnienia do gruntu objętego ww. zmianami. O tym organ winien był pouczyć stronę.

Jak z powyższego wynika, wpis w ewidencji gruntów nie ma charakteru tworzącego drogę wewnętrzną, a jedynie odzwierciedla stan prawny powstały na podstawie aktów wymienionych w art. 23 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. W tym zakresie sąd orzekający w niniejszej sprawie nie podziela stanowiska zawartego w powołanych przez organ odwoławczy orzeczeniach sądów administracyjnych.

Ustalając warunki zabudowy terenu organ nie jest upoważniony do badania czy droga wewnętrzna spełnia wymagania określone w przepisach ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz.1623 ze zm. ), a także w przepisach wykonawczych do tej ustawy, w tym z przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie ( Dz U. Nr 75, poz.690 ze zm.). Przepisów tych, w ocenie sądu, nie można uznać za przepisy odrębne, o których mowa w art. 61 ust.1 pkt 5 u.p.z.p., bowiem żaden z nich nie nakazuje uwzględniania ich w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy. W tym zakresie, sąd orzekający w niniejszej sprawie nie podziela stanowiska zawartego w powołanym przez organ odwoławczy wyroku sądu administracyjnego o sygn.akt II SA/Gd 454/10.

Skoro działka nr ew. 25 ma być, czy też jest wykorzystywana jako droga i nie została zaliczona do żadnej z kategorii drób publicznych, jest drogą wewnętrzną również w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. Istotne jest natomiast, aby korzystanie z drogi wewnętrznej było realne i możliwe do wyegzekwowania przez inwestora przy użyciu dostępnych środków prawnych, co w rozpatrywanej ma miejsce.

Nie można również nie dostrzec, że stanowiąca drogę wewnętrzną działka nr [...], jest obecnie jedyną drogą dojazdową do drogi publicznej, z której korzystają lub będą korzystać właściciele pozostałych działek do niej przylegających.

Rozpatrując ponownie sprawę organ odwoławczy winien uwzględnić przedstawioną powyżej ocenę sądu i dokonać analizy zgromadzonego, ewentualnie uzupełnionego, materiału dowodowego.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art.145 § 1 pkt 1 lit.a i c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uchylił zaskarżoną decyzję. Rozstrzygnięcie w pkt II sentencji wyroku na podstawie art.200 w zw. z art.205 ww. ustawy.