Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Ostrowska (spr.), , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak - Pęczkowska, Sędzia WSA Małgorzata Miron, Protokolant st. ref. Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lipca 2011 r. sprawy ze skargi O. [...] Sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2010 r. znak [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na wykonywanie robót budowlanych I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz O. [...] Sp. z o.o. z siedzibą w S. kwotę 460 (czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2010r. znak [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpatrzeniu odwołania O. Sp. z o.o. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2010r. znak: [...], stwierdzającą z urzędu nieważność decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia [...] września 2007r. Nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającej O. Sp. z o.o. pozwolenia na wykonanie robót budowlanych polegających na przebudowie kotłowni olejowej na gazową na terenie położonym w Sopocie, przy ul. [...], działka nr [...], km [...], sprostowanej postanowieniem Prezydenta Miasta S. z dnia [...] września 2007r.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał na następujący stan faktyczny i prawny:

Decyzja z dnia [...] sierpnia 2010r. Wojewoda [...] stwierdził z urzędu nieważność decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia [...] września 2007r. Nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającej O. Sp. z o.o. pozwolenia na wykonanie robót budowlanych polegających na przebudowie kotłowni olejowej na gazową na terenie położonym w S., przy ul. [...], działka nr [...].

Inwestor – spółka O. złożyła odwołanie od w/w decyzji.

Rozpoznając ponownie sprawę na skutek złożonego odwołania organ II wskazał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem decyzja Prezydenta Miasta S. z dnia [...] września 2007r. wydana została z naruszeniem art. 5 ust. 1 pkt 1 lit c oraz art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) w zw. z § 176 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

Organ wskazał, że sporne zamierzenie inwestycyjne obejmowało przebudowę istniejącej kotłowni opalanej olejem na kotłownię opalaną gazem ziemnym, polegającą m.in. na zachowaniu istniejących dwóch kotłów Viessmann Paromat Duplex o mocy Q=260 kW i wymianie palników olejowych na gazowe dla gazu GZ-50 w jedenastokondygnacyjnym budynku mieszkalnym znajdującym się w S., przy ul. [...].

Organ podkreślił, że stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę właściwy organ sprawdza m.in. zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Zgodnie zaś z dyspozycją § 176 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych pomieszczenia przeznaczone do instalowania kotłów na paliwa gazowe powinny odpowiadać wymaganiom odnośnie ich powierzchni (§ 172 rozporządzenia) oraz innym przepisom rozporządzenia, a także odpowiadać wymaganiom określonym w Polskiej Normie dotyczącej kotłowni wbudowanych na paliwa gazowe o gęstości względnej mniejszej niż 1 (PN-B-02431-1:1999). Zgodnie z pkt 2.3.1 przywołanej wyżej Polskiej Normy w budynku o liczbie kondygnacji większej niż cztery, kotłownie należy lokalizować na najwyższej kondygnacji budynku. W takim przypadku nad kotłownią powinien być założony lekki strop, swobodnie ułożony na konstrukcji nośnej, wykonany z materiałów niepalnych. Tymczasem, jak wynika z zatwierdzonej decyzją Prezydenta Miasta S. z dnia [...] września 2007r. dokumentacji projektowej sporne zamierzenie inwestycyjne zaprojektowane zostało na najniższej kondygnacji budynku.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego nie podzielił stanowiska zaprezentowanego w odwołaniu, zgodnie z którym stosowanie Polskiej Normy nie jest obligatoryjne. Organ podniósł, że zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o normalizacji Polskie Normy mogą być powoływane w przepisach prawnych po ich opublikowaniu w języku polskim. Zdaniem organu oznacza to, że Polskie Normy będą obowiązujące na podstawie przepisu szczególnego, o ile przepis ten bezpośrednio odwołuje się do wymogu stosowania Polskiej Normy. Organ podkreślił też, iż z dniem 27 maja 2004r. zaczęło obowiązywać rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 7 kwietnia 2004r., zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 109, poz. 1156), wprowadzające do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. załącznik zawierający wykaz polskich norm przywołanych w rozporządzeniu, zawierający wyliczenie norm oraz miejsc w rozporządzeniu, gdzie one zostały przywołane oraz dodatkowo zakres normy, jaki wchodzi w grę w danym przypadku (całość normy, czy też jej poszczególne jej części). Norma PN-B-02431-1:1999 została wymieniona pod pozycją 40, zaś jako miejsce jej przywołania wskazano § 176 warunków technicznych, z jednoczesnym wskazaniem zakresu jej przywołania (obejmującym pkt 2.3.1.).

Zdaniem organu okoliczności te powodują, iż decyzja Prezydenta Miasta S. z dnia [...] września 2007r. wydana została z rażącym naruszeniem art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego w zw. z § 176 ust. 1 warunków technicznych, z uwagi na zaprojektowanie kotłowni na najniższej kondygnacji budynku.

Skargę na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2010 r. znak: [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła O. Spółka z o. o. w S. Zaskarżonej decyzji zarzucono m.in.:

1. naruszenie art. 5 ust. 3 w zw. z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o normalizacji w zw. z § 176 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2002r., Nr 75, poz. 690 ze zm.), polegające na bezzasadnym przyjęciu, że Polskie Normy z chwilą powołania ich w przepisach prawa uzyskują charakter powszechnie obowiązujących norm prawnych,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy przez niewłaściwą wykładnię tj. art. 87 ust. 1 Konstytucji RP, polegające na przyjęciu, że Polskie Normy stanowią źródło powszechnie obowiązującego prawa, mimo, że nie zostały one wymienione w katalogu źródeł powszechnie obowiązującego prawa RP, zawartym w wyżej wymienionym przepisie Konstytucji.

Strona skarżąca podkreśliła, że obecnie art. 5 ust. 3 ustawy o normalizacji ustanawia zasadę, wedle której stosowanie Polskich Norm jest dobrowolne. Z kolei przepis art. 5 ust. 4 wskazuje jedynie na możliwość powoływania Polskich Norm w przepisach prawnych po ich opublikowaniu w języku polskim. W skardze podniesiono, iż regulacja ta w sposób istotny odbiega od unormowań obowiązujących pod rządami ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o normalizacji, wówczas bowiem zgodnie z art. 19 ustawy stosowanie Polskich Norm było dobrowolne, jednakże w przypadku powołania ich w ustawie stosowanie było obowiązkowe (art. 19 ust. 3 ustawy).

Skarżąca spółka wskazała, że treść cytowanego paragrafu rozporządzenia nie uległa zmianie od czasu jego wejścia w życie (16 grudnia 2002 r.). Jedynie w 2004 r. dodano do rozporządzenia załącznik, w którym zamieszczono wykaz Polskich Norm przywołanych w rozporządzeniu (w tym normę PN-B-02431-1:1999). Treść przedmiotowego zapisu została przez ustawodawcę skonstruowana w czasie obowiązywania między innymi ustawy o normalizacji z 1993 r. W związku z tym założyć należy, że regulacja § 176 ust. 1 rozporządzenia, w czasie jej wprowadzania do porządku prawnego, winna była uwzględniać zasadę wyrażoną w art. 19 ustawy o normalizacji. Natomiast z tego wynika, że intencją ustawodawcy nie było nałożenie na obywateli obowiązku stosowania Polskich Norm, do których odwołano się w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Skutek taki nie mógł zostać bowiem osiągnięty z uwagi na zapis art. 19 ust. 3 ustawy o normalizacji, z którego wynika, że Polskie Normy winny być stosowane obligatoryjnie jedynie w przypadku ich powołania w ustawie (w realiach niniejszej sprawy normy zostały powołane w rozporządzeniu, a nie w ustawie).

O. Sp. z o.o. wskazała też, że akty normatywne zawierające krajowe przepisy prawne wymagają ogłoszenia, aby mogły obowiązywać. Polskie Normy nie zostały natomiast ogłoszone w żadnym dzienniku urzędowym. Skarżąca podkreśliła, że Polskie Normy mają jedynie charakter pomocniczy, są zbiorem zasad i wytycznych dotyczących konkretnego zagadnienia.

Strona skarżąca podniosła, że aktualnie obowiązująca ustawa o normalizacji nie zawiera przepisu, który stanowiłby odpowiednik art. 19 ust. 3 ustawy z 1993 r., a zatem, zgodnie z założeniem racjonalności prawodawcy, uznać należy, że ustawodawca opowiedział się za całkowitą dobrowolnością stosowania Polskich Norm. Spółka wskazała, że art. 5 ust. 4 ustawy o normalizacji pozwala jedynie na powoływanie Polskich Norm w przepisach prawnych, nie przewidując zarazem w takiej sytuacji skutku w postaci obowiązku stosowania Polskiej Normy (tak jak to czynił art. 19 ust. 3 ustawy o normalizacji z 1993r.).

Ponadto skarżąca podkreśliła, iż Polska Norma PB-B-02431-1:1999 została opracowana w oparciu o stan wiedzy i techniki istniejący w 1999 roku, trudno zatem przyjąć, aby jej postanowienia były w 2006 roku nadal w pełni aktualne. Od tego czasu niewątpliwie w zakresie ogrzewnictwa nastąpiły istotne zmiany, między innymi zwiększające bezpieczeństwo przeciwpożarowe kotłowni gazowych. W związku z tym przyjęcie, że stosowanie Polskich Norm jest obowiązkowe, czyniłoby niemożliwym stosowanie nowych technologii odbiegających od zaleceń zawartych w normie.

Strona skarżąca wskazała też, iż organ odwoławczy pominął w sprawie istotną okoliczność i dowód w postaci wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 19.10.2010, w którym to Sąd uchylił postanowienie Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] lutego 2010 r. i poprzedzające je postanowienie organu pierwszej instancji w przedmiocie unieważnienia uzgodnień projektu budowlanego, które to postanowienie stanowiło podstawę do stwierdzenia przez Wojewodę [...] nieważności decyzji Prezydenta Miasta S. w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na wykonanie robót budowlanych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest zasadna i prowadzi do uchylenia zaskarżonej decyzji jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy mają 2 kwestie: po pierwsze: że zaskarżona decyzja została wydana w jednym z nadzwyczajnych postępowań – postępowaniu nieważnościowym; po drugie, że kwestia niezastosowania Polskich Norm była już przedmiotem oceny Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Odnosząc się do pierwszej kwestii należy jedynie przypomnieć, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwaliło się stanowisko wskazujące, że o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony, oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki, które wywołuje decyzja. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa (tak NSA w wyroku z dnia 8.07.2010r. w sprawie I OSK. 170/10, oraz w wyroku z dnia 2.02.2005r. w sprawie I OSK 1134\04, Lex 165717). W okolicznościach niniejszej sprawy należy w szczególności zwrócić uwagę stanowisko prezentowane przez NSA zawarte w wyroku z dnia 17.09.2008r., w sprawie II OSK 1043/07 (LEX nr 508497), które w pełni podziela Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, w którym podkreśla się, że w sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa.

Druga kwestią mająca priorytetowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest fakt, co trafnie podkreśliła skarżąca spółka, że kwestia stosowania Polskich Norm w niniejszej sprawie była już przedmiotem oceny Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z dnia 19 października 2010r. w sprawie VII SA/Wa 871/10 WSA w Warszawie uchylił kontrolowane wówczas postanowienie Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej jak i poprzedzającego go postanowienia organu I instancji, mocą którego organ ten unieważnił uzgodnienie pod względem ochrony przeciwpożarowej projektów budowlanych dotyczących przebudowy kotłowni olejowych na gazowe m.in. w przedmiotowym budynku.

Wyrok ten jest prawomocny a biorąc pod uwagę, że w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ wskazał, iż postanowienie będące przedmiotem kontroli w postępowaniu nieważnościowym zostało wydane z rażącym naruszeniem §176 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U., nr 75 poz. 690 ze zm. dalej: "warunki techniczne") z tożsamym uzasadnieniem – stanowisko Sądu wyrażone w uzasadnieniu w/w wyroku Sądu – w związku z treścią art. 153 w zw. z art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej: P.p.s.a.) - wiąże Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę.

Niezależnie od tego Sąd w niniejszej sprawie w pełni podziela prezentowane w tym wyroku stanowisko. I tak w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd wskazał, nie przesądzając o trafności zarzutów skarżących co do tego czy Polska Norma powinna mieć zastosowanie w niniejszej sprawie, że analiza przepisu, który w ocenie organu został rażąco naruszony prowadzi do wniosku, że nie jest to przepis jasny, nie pozostawiający wątpliwości w swej treści. Zgodnie z jego treścią pomieszczenia przeznaczone do instalowania kotłów na paliwa gazowe powinny odpowiadać wymaganiom § 172 oraz innym przepisom rozporządzenia, a także odpowiadać wymaganiom określonym w Polskiej Normie dotyczącej kotłowni wbudowanych na paliwa gazowe o gęstości względnej mniejszej niż 1.

W dacie wejścia w życie rozporządzenia w sprawie warunków technicznych obowiązywała ustawa o normalizacji z dnia 3 kwietnia 1993r., która w art. 19 ust. 3 wskazywała, że stosowanie Polskich Norm jest obowiązkowe, jeżeli normy te zostaną powołane w ustawach. W tej sytuacji przepis §176 nie budził wątpliwości: skoro ustawodawca wprowadził obowiązek stosowania Polskich Norm o ile zostały powołane w przepisie to powołanie jej w §176 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych oznaczało – w sposób prosty interpretując przepis - obowiązek stosowania również Polskiej Normy. Sytuacja ta zmieniła się z chwilą wejścia w życie ustawy o normalizacji z dnia 12.09.2002r. Ustawa ta nie zawiera analogicznego – do art. 19 ust. 3 - przepisu. Wręcz przeciwnie – w art. 5 wskazuje, że Polska Norma to norma krajowa przyjęta w drodze konsensu i zatwierdzona przez krajową jednostkę normalizacyjną. W ust. 3 wskazuje się, że stosowanie Polskich Norm jest dobrowolne. Powyższe czyni zapis §176 ust. 1 niejasnym, wymagającym interpretacji, wykładni. Nie może zejść przy tym z pola widzenia, że w teorii prawa wskazuje się na kilka sposobów wykładni przepisów prawnych. Wprawdzie, co do zasady pierwszeństwo posiada wykładnia językowa jednakże jedynie wówczas gdy jej zastosowanie nie prowadzi do wadliwego zastosowania normy prawnej w danej sprawie. W tej sytuacji jako trafny sąd uznał zarzut skarżącej co do tego, że zastosowanie w niniejszej sprawie wykładni językowej §176 ust.1 doprowadzi do sytuacji, gdy rozporządzenie – przepis niższego rzędu będzie miał pierwszeństwo przed ustawą – przepisem nadrzędnym nad rozporządzeniem wykonawczym. Taka sytuacja jest niedopuszczalna w systemie źródeł prawa, co prowadzi do wniosku, że w okolicznościach niniejszej sprawy należałoby dać pierwszeństwo innej niż językowa wykładni omawianego przepisu. Dalej Sąd podkreślił, że w sposób rażący może być naruszony jedynie taki przepis prawa, który jest jasny w swej treści; natomiast w sytuacji gdy wymaga on dokonania wykładni innej niż językowa nie jest możliwe naruszenie go w sposób rażący tylko poprzez inne jego zastosowanie. W świetle powyższego Sąd uznał, że nie można zgodzić się z organami orzekającymi, iż uzgodnienie projektów budowlanych z dnia [...] lipca 2007r. w sposób rażący narusza §176 ust. 1 warunków technicznych.

Wprawdzie w dacie wydawania zaskarżonego rozstrzygnięcia (decyzji organu drugiej instancji) wyrok ten nie był prawomocny jednakże analiza akt administracyjnych wskazuje, że przedstawione wyżej stanowisko było organowi znane albowiem spółka O. złożyła odpis tego wyroku przy piśmie z dnia 29 listopada 2010r. Tymczasem organ nie tylko nie podzielił argumentów zawartych w uzasadnieniu wyroku ale i w uzasadnieniu decyzji w żaden sposób się do nich nie odniósł. Innymi słowy organ nie dokonał nawet polemiki w argumentacją Sądu. Za taka polemikę nie można bowiem uznać przedstawionego stanowiska organu, co do tego, że Polskie Normy w okolicznościach niniejszej sprawy mają bezpośrednie zastosowanie skoro przepis §176 warunków technicznych bezpośrednio odwołuje się do wymogu ich stosowania. Co więcej z powyższym stanowiskiem nie sposób się zgodzić biorąc pod uwagę, że zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w postępowaniu nieważnościowym. W szczególności jako trafny należało uznać zarzut naruszenia art. 87 i 88 Konstytucji. W myśl ust. 1 pierwszego z wyżej wymienionych przepisów źródłami powszechnie obowiązującego prawa RP są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Dalej – w art. 88 Konstytucja stanowi, że warunkiem wejścia w życie w/w aktów jest ich ogłoszenie, którego zasady i tryb określa ustawa z dnia 20 lipca 2000r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (t.j. Dz.U. z 2010r. nr 17, poz. 95). Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 tej ustawy ogłoszenie aktu normatywnego w dzienniku urzędowym jest obowiązkowe. Jednocześnie w art. 8 wskazuje się, że dziennikami urzędowymi w rozumieniu ustawy są: Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski B", dzienniki urzędowe ministrów kierujących działami administracji rządowej, dzienniki urzędowe urzędów centralnych oraz wojewódzkie dzienniki urzędowe. Kolejne przepisy ustawy określają, jakie akty prawne ogłaszane są w poszczególnych dziennikach urzędowych a ich analiza prowadzi do wniosku, że Polskie Normy nie są publikowane w żadnym z nich. Co więcej w orzecznictwie sądowoadministracyjnym spotykamy pogląd, że Polska Norma jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) i jej udostępnienie winno odbywać się w trybie przedmiotowej ustawy (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 2.07.2003r. II SA 837/03 LEX nr 79357). Powyższe wskazuje, że Polska Norma – sama w sobie nie może stanowić źródła prawa powszechnie obowiązującego. Wbrew twierdzeniom organu nie można, bowiem przyjąć, że została ona ogłoszona nawet jeśli została przywołana w załączniku do warunków technicznych. Nie może bowiem ujść uwadze, że przez "ogłoszenie aktu" należy rozumieć m.in. podanie jego treści. Tymczasem w załączniku do warunków technicznych nie podaje się treści tych "aktów" a jedynie stanowi on "wykaz Polskich Norm przywołanych w rozporządzeniu". W pkt. 40 wskazano, że §175 ust. 1 powołuje się na PN-B-02431-1:1999 Ogrzewnictwo - Kotłownie wbudowane na paliwa gazowe o gęstości względnej mniejszej niż 1 – Wymagania (w zakresie pkt 2.2 z wyłączeniem 2.2.1.4; 2.2.1.8; 2.2.2.4 i 2.2.2.5 oraz pkt 2.3 z wyłączeniem 2.3.8.1; 2.3.8.2; 2.3.9 i 2.3.14). A zatem z załącznika nie można poznać treści Polskiej Normy. W tej sytuacji nie można uznać, że Norma Polska została ogłoszona w rozumieniu przepisów Konstytucji i ustawy z dnia 20 lipca 2000r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych.

Reasumując – skoro ustawa z dnia 19.09.2002r. o normalizacji nie zawiera analogicznego rozwiązania jak poprzedzająca ją ustawa z 1993r. co do mocy obowiązującej Polskiej Normy, nie można przyjąć ażeby nie zachowanie wymogów zawartych w Polskiej Normie uzasadniało twierdzenie organu, że decyzja jest wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że w żadnym razie nie można podzielić stanowiska organu, że zaskarżona decyzja została wydana z rażącym naruszeniem art. 35 ust. 1 pkt. 2 Prawa budowlanego. Zgodnie z treścią tego przepisu przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę organ sprawdza zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami w tym techniczno – budowlanymi. Uszło uwadze organu, że powyższy przepis wskazuje na konieczność zbadania projektu zagospodarowania działki m.in. z warunkami technicznymi nie zaś projektu architektoniczno – budowlanego. Natomiast zgodnie z treścią art. 34 ust. 3 Prawa budowlanego projekt architektoniczno – budowlany stanowi jedynie cześć projektu budowlanego odrębną od projektu zagospodarowania działki lub terenu. Zatwierdzony kontrolowaną w niniejszej sprawie decyzją projekt robót budowlanych nie zawierał projektu zagospodarowania terenu albowiem prace te zaprojektowano wewnątrz istniejącego obiektu budowlanego. Tym samym przepis art. 35 ust. 1 pkt. 2 Prawa budowlanego nie mógł zostać naruszony przez organ tym bardziej w sposób rażący.

Reasumując: w ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy nie można podzielić stanowiska organu, że kontrolowana w postępowaniu nieważnościowym decyzja została wydana z rażącym naruszeniem art. 35 ust. 1 pkt. 2 Prawa budowlanego w zw. z §176 warunków technicznych.

Organ nie wykazał również – wbrew zasadzie prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 7, 77§1 i 107§3 kpa ażeby doszło do rażącego naruszenia art. 5 ust. 1 pkt. 1 c Prawa budowlanego. Zgodnie z treścią tego przepisu obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy projektować i budować w sposób określony w przepisach w tym techniczno – budowlanych oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej zapewniając spełnienie wymagań podstawowych dotyczących bezpieczeństwa użytkowania. Nie kwestionując w żaden sposób obowiązków nałożonych na inwestora i projektanta w tym przepisie wskazać należy, że ma on charakter ogólny i dopiero przepisy szczególne konkretyzują te obowiązki. Jeśli zatem organ twierdzi, że w sposób rażący został naruszony cyt. przepis to winien wskazać szczególny przepis prawa materialnego, który został naruszony przez projektanta, inwestora lub organ, przy czym – co zostało wyżej wskazane - nie można podzielić argumentu, że doszło do rażącego naruszenia §176 warunków technicznych, który to przepis odnosi się również do bezpieczeństwa użytkowania.

W tym stanie rzeczy Sąd doszedł do przekonania, że zaskarżona decyzja jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego – art. 156§1 pkt. 2 kpa w zw. z art. 35 ust. 1 pkt. 2 Prawa budowlanego i §176 ust. 1 warunków technicznych, które miały wpływ na wynik sprawy jak i innych przepisów prawa, to jest art. 7, 77§1, 107§3 kpa w zw. z art. 156§1pkt. 2 kpa w zw. z art. 5 ust. 1 pkt. 1 c Prawa budowlanego, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik spraw a w konsekwencji decyzje te należało wyeliminować z obrotu prawnego.

Natomiast bez znaczenia dla rostrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje zarzut naruszenia art. 10 kpa. Jakkolwiek wskazać należy, ze przepis ten został naruszony przez organ odwoławczy to skarżąca nie wykazała, ażeby naruszenie to miało wpływ na treść rozstrzygnięcia. Natomiast brzmienie przepisu art. 145§1 pkt. 1 lit. c P.p.s.a. nie pozostawia wątpliwości, że naruszenie to prowadzi do uchylenia zaskarżonej decyzji jedynie w sytuacji, gdy mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy uznając zarzuty skargi za zasadne należało uchylić zaskarżoną decyzję jak i decyzję ją poprzedzającą skoro omówione wyżej wady dotyczą również tej decyzji. Rozpoznając ponownie sprawę organ związany będzie wskazaną wyżej oceną prawną.

Z tych wszystkich względów w oparciu o art. 145 §1 pkt. 1 lit. a oraz art. 135 i 152 ustawy P.p.s.a Sąd orzekł jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach zostało oparte o treść art. 200 i 205 tej ustawy.