drukuj    zapisz    Powrót do listy

6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania, Wstrzymanie wykonania aktu, Dyrektor Izby Skarbowej, Oddalono zażalenie, II FZ 18/11 - Postanowienie NSA z 2011-02-07, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II FZ 18/11 - Postanowienie NSA

Data orzeczenia
2011-02-07 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-01-18
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Bogusław Dauter /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
Hasła tematyczne
Wstrzymanie wykonania aktu
Sygn. powiązane
I SA/Sz 723/09 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2011-04-14
II FZ 295/10 - Postanowienie NSA z 2010-08-25
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono zażalenie
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 61 § 3
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Bogusław Dauter, po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 9 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Sz 723/09 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 13 lipca 2009 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. postanawia oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

1. Postanowieniem z dnia 9 listopada 2010 r., I SA/Sz 723/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej przez M. K. decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 13 lipca 2009 r. oraz decyzji Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w S. z dnia 30 marca 2009 r. w sprawie ze skargi podatniczki na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 13 lipca 2009 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez sąd pierwszej instancji wynikało, że M. K., pismem z dnia 26 sierpnia 2009 r., wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 13 lipca 2010 r., którą utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w S. z dnia 30 marca 2009 r., którą określono skarżącej zobowiązanie podatkowe w kwocie 35.124,00 zł z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. W skardze podatniczka wystąpiła do sądu z wnioskiem o "wstrzymanie wykonania powyższych decyzji do czasu rozpoznania niniejszej skargi". Wniosek ten nie został uzasadniony.

3. Uzasadniając wydane postanowienie sąd pierwszej instancji powołując się na treść art. 61 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej zwanej: p.p.s.a.- wskazał, że skarżąca, poza zarzutami odnoszącymi się bezpośrednio do decyzji organów obu instancji, których sąd na tym etapie rozpoznawania sprawy nie bierze pod rozwagę, nie zawarła żadnych twierdzeń odnoszących się wprost do wniosku i przemawiających za jego uwzględnieniem. Skarżąca nie powołała się na konkretne zdarzenia, które świadczyłyby o tym, że wstrzymanie wykonania wskazanych decyzji byłoby zasadne. W tym stanie rzeczy sąd uznał, że skoro skarżąca nie uprawdopodobniła niebezpieczeństwa wystąpienia znacznej szkody, to nie można przyjąć twierdzenia, że wykonanie decyzji spowodowałoby taką szkodę. Strona nie podniosła również argumentów przemawiających za tym, że wykonanie decyzji mogłoby rodzić niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z tych powodów sąd oddalił wniosek strony.

4. W zażaleniu na powyższe postanowienie podatniczka zarzuciła naruszenie art. 61 § 3 p.p.s.a. i wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu między innymi podniesiono, że ewentualne wykonanie zaskarżonej decyzji poprzez wszczęcie postępowania egzekucyjnego doprowadzi do powstania znacznej szkody. Skarżąca, jako przedsiębiorca obciążony kredytem nie posiada wolnych środków, które mogłaby przeznaczyć na zapłatę określonego zobowiązania podatkowego. Ewentualne zajęcie należności od jej kontrahentów doprowadzi do tego, że nie będzie ona w stanie wykonać swoich zobowiązań, a mianowicie wypłacać wynagrodzeń swoim pracownikom, płacić za towar, uiszczać regularnie raty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami. Jako załączniki do zażalenia przedłożono: umowę kredytu gotówkowego, PIT-36 za 2009 r., wystąpienie Państwowej Inspekcji Pracy, Upomnienie ZUS ( 12 sztuk).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie podlega oddaleniu.

5. W pierwszej kolejności odwołać się należy do treści art. 61 § 3 p.p.s.a., który stanowi, że po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Oznacza to, że chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego bądź wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu. Wprowadzona w omawianym przepisie ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi wyjątek od zasady wynikającej z art. 61 § 1 p.p.s.a., w myśl której wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.

Jednakże to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek uzasadnienia wniosku tak, aby przekonać sąd, co do zasadności zastosowania ochrony tymczasowej. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wskazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione (zob. B. Dauter, Komentarz do art.61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LEX/el). Najdobitniej wyraził to Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt FZ 65/04 (niepubl.), w którym stwierdził, że brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę.

W przedmiotowej sprawie zawarty w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji ograniczał się do stwierdzenia: "wnioskuję o wstrzymanie wykonania powyższych decyzji do czasu rozpoznania niniejszej skargi". Tak sformułowany wniosek nie zawierał żadnego uzasadnienia. Tym samym sąd pierwszej instancji nie miał możliwości oceny zasadności tego wniosku i prawidłowo odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Nie jest rolą sądu domniemywanie, gdzie skarżąca upatruje niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków w przypadku wykonania zaskarżonej decyzji. Tego rodzaju okoliczności skarżąca zaczęła precyzować dopiero w rozpoznawanym zażaleniu. Argumentacja ta nie może być jednak skuteczna. To obowiązkiem strony było sprecyzowanie we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji okoliczności wskazujących na zaistnienie przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a, a sąd nie jest uprawniony do domyślania się intencji podatniczki wnioskującej o wstrzymanie wykonania decyzji.

Na marginesie należy jedynie przypomnieć, że ustawa z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. t.j. z 2005 r., nr 229, poz. 1954 ze zm.) w art. 8-10 ogranicza dopuszczalność prowadzenia egzekucji do zakresu, w jakim nie zostanie zagrożone minimum utrzymania dłużnika i osób pozostających według ustawowego obowiązku na jego utrzymaniu. Samo zaś wykonanie świadczenia pieniężnego nie wywoła nieodwracalnych skutków, gdyż ewentualne uchylenie zaskarżonej decyzji spowoduje konieczność zwrotu wyegzekwowanej należności. Z tego względu obawy skarżącego dotyczące ciężkich skutków konieczności zapłacenia podatku nie mogą stanowić podstawy wstrzymania zaskarżonej decyzji.

W oparciu o powyższe Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu, a argumentacja przedstawiona w zażaleniu nie zasługuje na uwzględnienie, wobec czego na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.



Powered by SoftProdukt