Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Hauser (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Siegień Sędzia del. WSA Marcin Kamiński Protokolant referent stażysta Aleksandra Traczuk po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 9 lutego 2017 r. sygn. akt II SA/Sz 1087/16 w sprawie ze skargi R. T. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. oddala skargę.

Wyrokiem z 9 lutego 2017 r., sygn. akt II SA/Sz 1087/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie (dalej WSA albo sąd I instancji) działając w sprawie ze skargi R. T. (dalej skarżący) na decyzję Wojewody [...] (dalej Wojewoda) z [...] lipca 2016 r., nr [...], w pkt I uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty C. (dalej Starosta) z [...] maja 2016 r., nr [...] i zasądził w pkt II od Wojewody na rzecz skarżącego 99 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wyrok ten wydano w następującym stanie prawnym i faktycznym sprawy:

Starosta decyzją z [...] maja 2016 r., po rozpatrzeniu wniosku J. R. (dalej inwestor), zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę polegającego na "rozbudowie istniejącej fermy tuczu drobiu wraz z budową zjazdu z drogi gminnej na działkach [...], [...], [...] i [...] obręb [...], gmina C.". Pozwolenie obejmowało między innymi, budowę czterech budynków inwentarskich – kurników, czterech zbiorników na paszę, budowę zjazdu z drogi gminnej wraz z zagospodarowaniem wskazanych działek.

Od powyższej decyzji odwołał się skarżący, będący właścicielem działki [...] w miejscowości S.. Decyzji zarzucił naruszenie przepisów:

- art. 7, 77 i 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23 ze zm., dalej k.p.a.), przez wydanie decyzji zawierającej wewnętrzne sprzeczności, bez szczegółowego wyjaśnienia stanu rzeczy,

- art. 35 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290, dalej pr.bud.) oraz art. 88 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa oraz ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2018 r. poz. 2081, dalej u.d.i.ś.), przez rozszerzenie pozwolenia na budowę o zjazd z drogi, pomimo że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzięcia zjazdu nie obejmowała,

- art. 5 ust.1 pkt 9 pr.bud. oraz art. 7, 77 i 80 k.p.a. przez uznanie przez organ, że jest zwolniony, z uwagi na wydanie decyzji środowiskowej, z badania kwestii uzasadnionych interesów stron.

Wojewoda [...], decyzją z [...] lipca 2016 r. utrzymał w mocy decyzję Starosty. Organ stwierdził, że pozwolenie na budowę przewiduje wybudowanie 4 kurników o łącznej powierzchni zabudowy 10563,46 m2. Produkcja drobiu w aktualnie istniejących obiektach kubaturowych o powierzchni 9500 m2 wynosi 130000 sztuk drobiu, natomiast obsada drobiu na terenie rozbudowanej fermy zwiększy się o 194000 sztuki i będzie wynosiła 324000 sztuk. W świetle powyższego zgodnie z § 2 pkt 51 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. Nr 213, poz. 1397) planowana inwestycja została uznana za przedsięwzięcie mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko (obsada drobiu 520 DJP).

Organ zauważył, że inwestycja będzie realizowana w odległości około 100 m od granicy działki nr [...] należącej do odwołującego się. Działka ta według wypisu z rejestru gruntów stanowi teren rolny o powierzchni ok. 1000 m2 zabudowany budynkami gospodarczymi. Właściciele działek [...] zostali uznani za strony postępowania i wywodach organu I instancji nie ma żadnych sprzeczności.

Wojewoda podał, że inwestor do wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę załączył ostateczną decyzję Burmistrza C. nr [...] z dnia [...] października 2015 r. ustalającą na rzecz inwestora warunki zabudowy dla inwestycji. Zgodnie z § 4 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 7 października 1997 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie (Dz. U. z 2014 r. poz. 81), usytuowanie budowli rolniczych i projekt zagospodarowania działki lub terenu powinny być zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku (jak jest w niniejszej sprawie) z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Przedłożony projekt, w ocenie organu, jest zgodny z warunkami zabudowy ustalonymi w ww. decyzji, w tym uwzględnia wszystkie parametry zabudowy oraz warunki techniczne określone w rozporządzeniu. Organ dodał też, że dotychczas decyzja o warunkach zabudowy pozostaje w obrocie prawnym.

Zgodnie z art. 72 ust. 3 u.d.i.ś., decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dołącza się do wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę, co też uczynił inwestor załączając decyzję Burmistrza C. z [...] października 2014 r. nr [...], określającą środowiskowe uwarunkowania dla inwestycji.

Wbrew zawartym w odwołaniu zarzutom, wydanie pozwolenia na budowę nie wymaga przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania inwestycji na środowisko, w rozumieniu art. 88 ust. 1 pkt 2 u.d.i.ś., zgodnie z którym ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko w ramach postępowania w sprawie wydania albo zmiany decyzji o pozwoleniu na budowę, przeprowadza się także, jeżeli organ właściwy do wydania decyzji stwierdzi, że we wniosku o wydanie decyzji zostały dokonane zmiany w stosunku do wymagań określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W ocenie organu, przedłożony projekt budowlany spełnia wymagania określone w decyzji z [...] października 2014 r. Budowa zjazdu z drogi gminnej do terenu inwestycji, nie powoduje zmian w zakresie oddziaływania inwestycji na środowisko, powodujących konieczność przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania inwestycji na środowisko (art. 88 ust. 1 pkt 2 u.d.i.ś.). Budowa zjazdu nie jest objęta regulacjami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. Nr 213, poz. 1397). Decyzją z [...] listopada 2015 r., numer [...], inwestor uzyskał zgodę na lokalizację zjazdu z drogi gminnej działka nr [...], obręb S. do działek [...].

Powyższa decyzja została zaskarżona przez skarżącego do WSA. Skarżący wniósł o uchylenie decyzji obu instancji oraz o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania sądowego. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 138 k.p.a. w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 1 pr.bud. oraz art. 88 ust. 1 pkt 2 u.d.i.ś., a także uchybienie art. 5 ust. 1 pkt 9 pr.bud. oraz art. 7, 77 i 80 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu wskazanego na wstępie wyroku WSA zauważył, że uzyskana przez inwestora decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia nie obejmowała zjazdu z drogi gminnej (dz. dr. numer [...]), stąd obszar objęty ustaleniami obejmował jedynie trzy działki o numerach [...]. Jednakże wśród zapisów decyzji środowiskowej w pkt I ppkt 5 zawarto następujące zalecenie: "Należy usuwać wytworzony obornik bezpośrednio na środki transportu w celu przewiezienia go do odbiorców, a w przypadku braku możliwości bezpośredniego zbycia obornika, magazynować obornik w sposób zgodny z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Proces odbioru obornika należy zaplanować w taki sposób, aby jego transport odbywał się w sposób najmniej uciążliwy dla okolicznych mieszkańców (np. zabezpieczając naczepy pojazdów transportujących plandekami, wyznaczając trasy wywozu obornika z dala od zabudowań ludzkich)".

W pkt II ppkt 1 ww. decyzji stwierdzono, że w dokumentacji wymaganej do wydania decyzji wymienionej w art. 72 ust. 1 pkt 1-14 u.d.i.ś. należy uwzględnić uwarunkowania określone w pkt I decyzji. W ocenie sądu, rozstrzygnięcia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wskazują, że usytuowanie zjazdu z drogi nie pozostawało obojętne z punktu widzenia ochrony środowiska.

Sąd podzielił stanowisko skarżącego co do tego, że decyzja będąca przedmiotem kontroli w niniejszym postępowaniu jest niezgodna z warunkami określonymi w decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania. Zarówno organ I instancji, jak i organ odwoławczy przyjęły, że inwestycja, dla której wydano decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzięcia, nie musi być tożsama z inwestycją, dla której wydawane jest pozwolenie na budowę. Dla organów wystarczające było stwierdzenie, że budowa zjazdu z drogi nie jest inwestycją, która zaliczana jest do przedsięwzięć mogących znacząco (zawsze lub potencjalnie) oddziaływać na środowisko, a więc nie wymagającą uprzedniego wydania decyzji środowiskowej.

W ocenie WSA, skoro inwestycja obejmuje również zjazd z drogi na teren rozbudowywanej fermy tuczu drobiu, a więc inwestycji o znaczącym oddziaływaniu na środowisko, ocena oddziaływania na środowisko powinna dotyczyć wszystkich części przedsięwzięcia, a więc także zjazdu z drogi. Za powyższym stanowiskiem przemawia także art. 86 u.d.i.ś., zgodnie z którym decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wiąże organ wydający decyzje, o których mowa w art. 72 ust. 1, co do wszystkich postanowień w niej zawartych. Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 u.d.i.ś., ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko w ramach postępowania w sprawie wydania decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1, 10, 14 i 18 (a więc między innymi w ramach postępowania w sprawie pozwolenia na budowę) przeprowadza się także, jeżeli organ właściwy do wydania decyzji stwierdzi, że we wniosku o wydanie decyzji zostały dokonane zmiany w stosunku do wymagań określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Jednocześnie ustawodawca w ust. 3 wskazał, że w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, organ właściwy do wydania decyzji stwierdza, w drodze postanowienia, obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, określając jednocześnie zakres raportu; na postanowienie to przysługuje zażalenie.

Reasumując, decyzja o pozwoleniu na budowę oraz utrzymująca ją w mocy decyzja organu odwoławczego, w ocenie WSA, naruszają obowiązujące przepisy prawa, tj. art. 35 § 1 pkt 1 pr.bud. oraz art. 88 ust. 1 pkt 2 u.d.i.ś., a naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy.

Formułując wskazania dla organu WSA zauważył, że organ powinien uzupełnić postępowanie, a następnie podjąć rozstrzygnięcie uwzględniając przedstawioną powyżej ocenę sądu i uzasadnić je zgodnie z regułami obowiązującymi w postępowaniu administracyjnym, tj. art. 107 § 3 k.p.a.

W skardze kasacyjnej inwestor J. R. (dalej skarżący kasacyjnie), reprezentowany przez adwokata, zaskarżył w całości wyrok z 9 lutego 2017 r., zarzucając naruszenie:

1) przepisów prawa materialnego, tj. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 86 i art. 88 ust. 1 pkt 2 u.d.i.ś. przez przyjęcie, że w przypadku, gdy w projekcie budowlanym, w stosunku do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, obejmującej inwestycję stanowiącą przedsięwzięcie mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko (budowę fermy tuczu), wprowadzono do inwestycji zmianę polegającą na dodaniu budowy zjazdu, którego budowa nie wymaga uzyskania decyzji środowiskowej, to nastąpiła zmiana, o której mowa w art. 88 ust. 1 pkt 2 u.d.i.ś., a organ będąc związany treścią decyzji środowiskowej, nie może wydać decyzji o pozwoleniu na budowę, podczas gdy z przepisu art. 88 ust. 1 pkt 2 u.d.i.ś. jednoznacznie wynika, że ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko w ramach postępowania w sprawie wydania albo zmiany decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1, 10, 14 i 18, przeprowadza się także, jeżeli organ właściwy do wydania decyzji stwierdzi, że we wniosku o wydanie decyzji zostały dokonane zmiany w stosunku do wymagań określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a zatem prawidłowa wykładnia cytowanych przepisów prowadzi do wniosku, że ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko jest wymagana wtedy, gdy zmiany dotyczą parametrów przedsięwzięcia określonych w decyzji, czyli nie mogą być pominięte żadne prawa ani obowiązki wynikające z decyzji, natomiast przepis ten nie obejmuje sytuacji, w której zachowane są wymagania wynikające z decyzji środowiskowej, a jedynie dodany został element, który nie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko ani pozwolenia na budowę,

2) naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, a to art. 133 § 1, art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej p.p.s.a.), w zw. z art. 35 ust. 1 pr.bud. oraz art. 7 i 77 k.p.a. przez uchylenie zaskarżonej decyzji Wojewody i poprzedzającej ją decyzji Starosty, na skutek błędnego uznania, że budowa zjazdu z drogi gminnej jako element inwestycji polegającej na rozbudowie fermy drobiu nie pozostaje bez wpływu na środowisko, podczas gdy:

- po pierwsze, budowa zjazdu nie wymaga ani uzyskania decyzji środowiskowej, ani pozwolenia na budowę,

- po drugie, chodzi o drugi zjazd (ferma przed rozbudową posiada już zjazd z drogi w innym miejscu, bliższym zabudowań sąsiadów, czego sąd I instancji nie dostrzegł); uchybienie to miało wpływ na wynik sprawy, gdyż doprowadziło do uwzględnienia skargi, która powinna być oddalona,

3) naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 141 § 4 p.p.s.a. przez sporządzenie uzasadnienia w sposób uniemożliwiający kontrolę kasacyjną wyroku, poprzesz brak wyjaśnienia, w jaki konkretnie sposób budowa drugiego zjazdu – który może tylko usprawnić funkcjonowanie rozbudowanej fermy – ma wpływać na środowisko i z jakich przyczyn ma wymagać zmiany decyzji środowiskowej, skoro w świetle przepisów postępowanie w sprawie zmiany decyzji musiałoby zostać umorzone jako bezprzedmiotowe.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi lub uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną skarżący R. T. wniósł o oddalenie tej skargi oraz o zasądzenie od uczestnika postępowania zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu wywołanym skargą kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie.

Orzekając w niniejszej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny ograniczony był do sformułowanych we wniesionym środku odwoławczym podstaw, nie stwierdzając wystąpienia którejkolwiek z przesłanek nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z kolei podstawy kasacyjne częściowo okazały się usprawiedliwione.

Na uwzględnienie zasługiwał zarzut naruszenia przez sąd I instancji przepisów prawa procesowego, tj. art. 133 § 1, art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w zw. z art. 35 pkt 1 pr.bud. w zw. z art. 7 i 77 k.p.a., a także zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego dotyczący uchybienia przez WSA art. 86 i art. 88 ust. 1 pkt 2 u.d.i.ś. Sąd I instancji błędnie przyjął, jakoby w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach niezbędnym było przesądzenie szczegółowej kwestii zjazdu z nieruchomości inwestora na drogę publiczną. Skarżący kasacyjnie trafnie zauważył w tej materii, że budowa zjazdu nie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko ani wydania pozwolenia na budowę. Sąd pierwszej instancji, kontrolując decyzję w aspekcie przyjętych w niej rozwiązań wynikających z potrzeb ochrony środowiska, wyszedł z błędnego założenia co do zakresu związania organu orzekającego treścią decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Należy bowiem z jednej strony przyjąć, że organ samodzielnie ocenia zgodność inwestycji z wymaganiami ochrony środowiska, nie ograniczając się wyłącznie do ustaleń decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Z drugiej strony, zmiany założeń inwestycyjnych inwestora powinny skutkować wystąpieniem przez niego o zmianę decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w tych przypadkach, gdy prowadzi to do naruszenia zamieszczonych w tej decyzji obowiązków mających na celu ochronę środowiska naturalnego. Innymi słowy, poprzestanie na samym tylko stwierdzeniu zaistnienia modyfikacji w pierwotnym projekcie inwestycyjnym nie powinno prowadzić do sformułowania tezy o jego sprzeczności z ustaleniami zamieszczonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, bez dokładnego skonfrontowania wprowadzonych zmian z zawartymi w decyzji obowiązkami w zakresie ochrony środowiska.

Odnosząc powyższe uwagi do rozpoznawanej sprawy, jak zauważył to sąd I instancji, w pkt I ppkt 5 decyzji z [...] października 2014 r. ustanowiony został wymóg usuwania wytworzonego obornika bezpośrednio na środki transportu celem przewiezienia go do odbiorców, a w przypadku braku możliwości bezpośredniego zbycia obornika, jego magazynowania w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami. Transport obornika powinien odbywać się w sposób jak najmniej uciążliwy dla okolicznych mieszkańców. Zwracając uwagę na to, że usytuowanie zjazdu z drogi nie pozostawało obojętne z punktu widzenia ochrony środowiska, WSA nie wskazał w jaki sposób organy obu instancji przy zatwierdzaniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę naruszyły wskazany wymóg zawarty w decyzji z dnia [...] października 2014 r. Organy obu instancji zgodnie zwróciły uwagę na to, że budowa zjazdu z drogi nie została objęta regulacjami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. Nr 213, poz. 1397). Z kolei decyzją Burmistrza z [...] listopada 2015 r. inwestor uzyskał zgodę na lokalizację zjazdu z drogi gminnej. WSA przesądzając arbitralnie o tym, że ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko powinna obejmować także zjazd z drogi, nie odniósł się do powyższych argumentów. W ten sposób doszło do naruszenia art. 7 oraz 77 § 1 k.p.a., ponieważ stan faktyczny przyjęty za podstawę zapadłego wyroku został oparty na niepełnej podstawie faktycznej. Uchybienie to pociągnęło za sobą niewłaściwe zastosowanie art. 86 oraz art. 88 ust. 1 pkt 2 u.d.i.ś., co w efekcie doprowadziło do nietrafnego przyjęcia przez WSA, że w niniejszej sprawie konieczne jest przeprowadzenie ponownej oceny oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko.

Na uwzględnienie nie zasługiwał natomiast zarzut naruszenia przez WSA art. 141 § 4 p.p.s.a. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną w dwóch przypadkach: po pierwsze, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sadu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, po drugie, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób uniemożliwiający przeprowadzenie jego kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny (uchwała NSA z 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09, ONSAiWSA 2010, nr 3, poz. 39). W rozpoznawanej sprawie nie mamy do czynienia z żadnym z tych przypadków.

Wbrew odmiennemu w tym względzie stanowisku autora skargi kasacyjnej, sąd I instancji nie naruszył art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną, w szczególności zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne wymienione w powyższym przepisie prawa i pozwala jednoznacznie ustalić przesłanki, jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny podejmując zaskarżone orzeczenie. Braku zamieszczenia w uzasadnieniu wyroku któregokolwiek elementu spośród wymienionych w art. 141 § 4 p.p.s.a. nie należy mylić z sytuacją dezaprobaty stanowiska zaprezentowanego przez sąd I instancji. W niniejszej sprawie WSA przedstawił motywy dla których uznał decyzję z [...] lipca 2016 r. za niezgodną z prawem, które jednakże w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, nie okazały się przekonujące.

Orzekając w niniejszej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że jej istota pozostaje dostatecznie wyjaśniona, uchylając tym samym – na podstawie art. 188 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. – zaskarżony wyrok i oddalając skargę. Zarzuty kasacyjne w ślad za powodem dla którego sąd I instancji wyeliminował z obrotu prawnego decyzję z [...] lipca 2016 r. sprowadzały się do jednej tylko kwestii lokalizacji zjazdu z terenu fermy na drogę publiczną oraz jego zgodności z postanowieniami decyzji z [...] października 2014 r. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, organy obu instancji prezentując pogląd, że budowa zjazdu nie stanowi przedmiotu o którym właściwy organ rozstrzyga wyraźnie w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach nie naruszyły obowiązującej regulacji prawnej.

Sąd nie rozstrzygnął o zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz uczestnika postępowania, bowiem przepisy p.p.s.a. przewidują możliwość rozliczenia takich kosztów jedynie pomiędzy skarżącym i organem (art. 200 p.p.s.a.) lub pomiędzy skarżącym kasacyjne a organem, jeśli zaskarżono wyrok oddający skargę, lub pomiędzy skarżącym kasacyjnie a skarżącym, jeśli zaskarżono wyrok uwzględniający skargę (art. 204 p.p.s.a.). Ustawa nie przewiduje natomiast możliwości zasądzenia zwrotu kosztów postępowania na rzecz uczestnika postępowania niezależnie od wyniku sprawy.