Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Pocztarek sędzia NSA Ewa Dzbeńska sędzia del. WSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 lutego 2014 r. sygn. akt II SA/Gd 786/13 w sprawie ze skargi T.S. na decyzję Burmistrza M. z dnia 6 września 2013 r. nr [..] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. oddala wniosek T.S. o zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 5 lutego 2014 r., sygn. akt: II SA/Gd 786/13, po rozpoznaniu sprawy ze skargi T.S. na decyzję Burmistrza M. z dnia 6 września 2013 r., nr [..] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ją decyzję Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 w [..] z dnia 22 sierpnia 2013 r., nr [..] oraz zasądził od Burmistrza M. na rzecz skarżącego T.S. kwotę 200 (dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia 7 sierpnia 2013 r. T.S. zwrócił się do Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 im. [..] w [..] o udostępnienie informacji publicznej, w następującym zakresie:

1. Wskazania kierunków i rodzajów studiów oraz kursów kwalifikacyjnych, na które Dyrektor w roku budżetowym 2008, 2009, 2010, 2011 i 2012 przyznał dofinansowanie w ramach doskonalenia zawodowego nauczycieli wraz z podaniem wysokości dofinansowania, wyrażonej procentem poniesionych przez nauczycieli (potwierdzonych rachunkami, fakturami) kosztów dla danego kierunku studiów lub kursu kwalifikacyjnego, wg następującego schematu:

a) rok 2008:

- wychowanie fizyczne, studia magisterskie, rok studiów 4, wysokość dofinansowania 80% kosztów studiów,

- oligofrenopedagogika, kurs kwalifikacyjny, wysokość dofinansowania 70% kosztów kursu;

b) rok 2009:

- język angielski, studia licencjackie, rok studiów 2, wysokość dofinansowania 80% kosztów studiów,

- logopedia, studia podyplomowe, wysokość dofinansowania 50% kosztów studiów.

2. Wskazania przyznanych przez Dyrektora w latach 2007-2012 nagród dyrektora szkoły dla nauczycieli, nauczających przedmiotów: historia, wychowanie fizyczne i język angielski, z podaniem wysokości tych nagród i za co konkretnie nagrody te zostały przyznane, w odniesieniu do poszczególnych kryteriów przyznawania nagród, zawartych w załączniku do uchwały nr [..] Rady Miejskiej w [..] z dnia 8 lipca 2005 roku i załączniku do uchwały nr [..] Rady Miejskiej w [..] z dnia 11 września 2009 r., wg następującego schematu:

a) rok 2007:

Nauczyciel historii, nagroda dyrektora szkoły w wysokości (podać kwotę), przyznana:

1) w zakresie pracy dydaktyczno-wychowawczej: podać konkretne osiągnięcia i działania nauczyciela spełniające poszczególne kryteria przyznawania nagród;

2) w zakresie pracy opiekuńczej: podać konkretne osiągnięcia i działania nauczyciela spełniające poszczególne kryteria przyznawania nagród;

3) w zakresie innej działalności statutowej szkoły: podać konkretne osiągnięcia i działania nauczyciela spełniające poszczególne kryteria przyznawania nagród;

4) w zakresie działalności pozaszkolnej: podać konkretne osiągnięcia i działania nauczyciela spełniające poszczególne kryteria przyznawania nagród;

b) rok 2009 - nauczyciel wychowania fizycznego, nagroda dyrektora szkoły w wysokości (podać kwotę) przyznana za j.w.

3. Wskazania przyznanych przez Dyrektora w 2012 r. nagród dyrektora szkoły dla pracowników niepedagogicznych Szkoły, w rozbiciu na poszczególne stanowiska pracy, z podaniem wysokości tych nagród oraz za co konkretnie zostały przyznane, wg schematu:

- sekretarka, nagroda dyrektora szkoły w wysokości (podać kwotę), przyznana za (podać za co),

- kierownik administracyjny, nagroda dyrektora szkoły w wysokości (podać kwotę), przyznana za (podać za co),

- kucharka, nagroda dyrektora szkoły w wysokości (podać kwotę), przyznana za (podać za co).

4. Wskazania wysokości dodatku motywacyjnego przyznanego przez Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 w [..] dla nauczycieli Szkoły Podstawowej nr 2 w [..] nauczających przedmiotów historia, wychowanie fizyczne, język angielski, w okresie od dnia 1 września 2008 r. do dnia 31 maja 2013 r., wyrażonego w procentach, z podaniem za co konkretnie ten dodatek został przyznany, wg schematu:

a) rok 2008:

- nauczyciel wychowania fizycznego nr 1, dodatek motywacyjny: za miesiące (podać które) wyniósł 5%, przyznany za (podać za co); za miesiące (podać które) wyniósł 3%, przyznany za (podać za co),

- nauczyciel wychowania fizycznego nr 2, dodatek motywacyjny: za miesiące (podać które) wyniósł 5%, przyznany za (podać za co); za miesiące (podać które) wyniósł 3%, przyznany za (podać za co)

- nauczyciel języka angielskiego nr 1, dodatek motywacyjny: j.w.

b) rok 2009: j.w.

Wnioskodawca zaznaczył przy tym, że udostępnienia informacji żąda w formie pisemnej, na papierze, poprzez przekazanie jej pocztą na jego adres.

Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 2 im. [..] w [..] decyzją z dnia 22 sierpnia 2013 r., powołując jako podstawę prawną art. 16 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198 ze zm.) oraz art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 2 pkt 1, art. 3 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. z 2002 r., nr 101, poz. 926 ze zm.) odmówił udostępnienia informacji.

W ocenie Dyrektora Szkoły podanie informacji dotyczących cech związanych z wykształceniem nauczyciela nauczającego dany przedmiot, czy też prowadzącego dane zajęcia pozwala na identyfikację konkretnej osoby. Nadto same informacje związane z wykształceniem stanowią dane osobowe tej osoby podlegające ochronie. Wskazanie nauczycieli Szkoły Podstawowej nr 2 w [..] i podanie informacji dotyczących korzystania przez nich z dofinansowania do doskonalenia zawodowego, otrzymania dodatku motywacyjnego przez nauczycieli konkretnych przedmiotów lub otrzymania nagrody dyrektora przez nauczycieli konkretnych przedmiotów i pracowników niepedagogicznych - będącego składnikiem wynagrodzenia, stanowią dane osobowe i dobra osobiste tej osoby podlegające ochronie.

T.S. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, stwierdzając że wskazane przez Dyrektora Szkoły przyczyny odmowy udzielenia informacji są nietrafne, gdyż wniosek dotyczył podania informacji w formie zanonimizowanej. Wskazał ponadto, że nauczyciele są osobami publicznymi w rozumieniu ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. nr 88, poz. 553, ze zm.).

Burmistrz M. decyzją z dnia 6 września 2013 r. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 im. [..] w [..].

Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że informacje, jakich udzielenia domagał się skarżący stanowią informację publiczną, jednak ze względu na dobra osobiste osób zatrudnionych w Szkole Podstawowej nr 2 w [..] zasadnie odmówiono udzielenia informacji publicznej. Burmistrz M. wskazał, że wydający decyzję Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 2 w [..] dokonał oznaczenia podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji (art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, a ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. W ocenie organu drugiej instancji możliwe jest udostępnianie informacji dotyczących zasad dofinansowania dokształcania, przyznawania nagrody rocznej oraz dodatku motywacyjnego w odniesieniu do Szkoły Podstawowej nr 2 w [..], jak i informacji zbiorczych, jak np. dotyczących łącznej kwoty przyznanych świadczeń oraz ilości nauczycieli i pracowników korzystających z określonych form wynagradzania i dokształcania. O takie jednakże informacje wnioskodawca nie wnioskował. Burmistrz M. stwierdził przy tym, że zgodnie ze stanowiskiem Głównego Inspektora Danych Osobowych, informacje dotyczące wynagrodzenia pracownika szkoły są dobrem osobistym tego pracownika, a dyrektor szkoły ma obowiązek zapewnić tym informacjom taką ochronę, aby nie dostały się one w niepowołane ręce.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku T.S. wniósł o uchylenie decyzji organu drugiej instancji oraz zobowiązanie Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 im. [..] w [..] do udzielenia informacji zgodnie z jego wnioskiem z dnia 7 sierpnia 2013 r.

Skarżący stwierdził, że podane przez Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 w [..], jak i Burmistrza M., przyczyny odmowy udzielenia wnioskowanej informacji publicznej, nie mogą odnosić się do jego wniosku. W żadnym punkcie swojego wniosku z dnia 7 sierpnia 2013 roku skarżący nie prosił o wskazanie personaliów nauczycieli i pracowników Szkoły Podstawowej nr 2 w [..]. W związku z tym, udostępnienie wnioskowanej informacji publicznej, mogło odbyć się w formie zanonimizowanej, a więc, nie naruszałoby żadnych dóbr konkretnych osób zatrudnionych w Szkole Podstawowej nr 2 w [..]. Ponadto, punkt 1 wniosku dotyczył jedynie wskazania kierunków studiów i kursów kwalifikacyjnych, na które dyrektor Szkoły Podstawowej nr 2 w [..] przyznał dofinansowanie. Nie odnosił się więc do konkretnych osób. Identyfikacja osób poprzez wskazanie takich cech, jak przyznanie nagrody dyrektora czy dodatku motywacyjnego dla pracownika zajmującego określone stanowisko w szkole (np. nauczyciel historii, kucharka) byłaby niemożliwa ze względu na upływ czasu (lata 2007-2013). W tym czasie mogły nastąpić zmiany w zatrudnieniu na poszczególnych stanowiskach. Ponadto mogło być kilku zatrudnionych pracowników na tym samym stanowisku.

W ocenie skarżącego nawet wniosek o podanie imienia i nazwiska nauczycieli, którym dofinansowano dokształcanie, przyznano dodatek motywacyjny oraz udzielono nagrody dyrektora, powinien być uwzględniony, ponieważ dotyczy funkcjonariuszy publicznych w związku z wykonywanymi przez nich zadaniami publicznymi. Skarżący powołał się przy tym na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia z dnia 27 lipca 2011 r., sygn. akt: IV SAB/Wr 55/2011 oraz z dnia 16 czerwca 2011 roku, sygn. akt: IV SAB Wr 44/11, w których stwierdzono, że wykaz imienny nauczycieli, którym przyznano dodatek motywacyjny i dofinansowano dokształcanie jest informacją publiczną podlegającą udostępnieniu na zasadach określonych w ustawie o dostępnie do informacji publicznej. Skarżący stwierdził ponadto, że deklaracja Burmistrza M. i Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 w [..] o możliwości wskazania jedynie generalnych zasad przyznawania nagród dyrektora szkoły czy dodatku motywacyjnego nie pozwoli ustalić, czy dyrektor Szkoły Podstawowej nr 2 w [..] właściwie stosuje te zasady oraz czy w ogóle je stosuje. Odnośnie ochrony danych osobowych, jako podstawy odmowy udzielenia informacji publicznej, skarżący przytoczył fragment wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2013 roku, sygn. I OSK 2872/12, stwierdzając, że przepisy ustawy o ochronie danych osobowych nie są przepisami szczególnymi wobec ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz M. wniósł o oddalenie skargi podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku stwierdził, że skarga podlegała uwzględnieniu, albowiem zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 im. [..] w [..] nie odpowiadają prawu.

Sąd wskazał, że poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje, że Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 2 im. [..] w [..] jest organem władzy publicznej. Uznanie dyrektora publicznej szkoły podstawowej za organ władzy publicznej uzasadnione jest w szczególności przysługującymi mu władczymi kompetencjami w stosunku do uczniów wyrażającymi się między innymi w orzekaniu w trybie decyzji administracyjnej o skreśleniu ucznia z listy uczniów w przypadkach określonych w statucie szkoły lub placówki (art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty – Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), sprawowaniu kontroli spełniania ustawowego obowiązku szkolnego przez dzieci zamieszkałe w obwodzie kierowanej przez niego placówki (art. 19 ust. 1 ustawy o systemie oświaty) oraz w stosunku do nauczycieli wyrażającymi się w orzekaniu w trybie decyzji administracyjnej o nadaniu nauczycielowi stażyście stopnia nauczyciela kontraktowego (art. 9b ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela – Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.; por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2012 r. sygn. akt I OSK 1755/12, https://cbois.nsa.gov.pl). Z uwagi na powyższe dyrektor publicznej szkoły podstawowej jest obowiązany do udostępnienia informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.).

Sąd wskazał również, że Burmistrz M. był w niniejszej sprawie organem właściwym do rozpatrzenia odwołania od decyzji Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 im. [..] w [..]. W stosunku do dyrektora publicznej szkoły podstawowej i gimnazjum znajduje bowiem zastosowanie art. 17 pkt 3 k.p.a. stanowiący, że w stosunku do organów administracji publicznej innych niż określone w pkt 1 i 2 organami wyższego stopnia są - odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Zgodnie z art. 34a ust. 1 ustawy o systemie oświaty, organem wyższego stopnia w stosunku do dyrektora szkoły podstawowej jest organ prowadzący szkołę. Z przepisu tego wynika bowiem, że organ prowadzący szkołę lub placówkę sprawuje nadzór nad jej działalnością w zakresie spraw finansowych i administracyjnych, z uwzględnieniem odrębnych przepisów. Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 3 pkt 5 ustawy o systemie oświaty przez organ prowadzący szkołę lub placówkę należy rozumieć ministra, jednostkę samorządu terytorialnego, inne osoby prawne i fizyczne, przy czym zakładanie i prowadzenie publicznych szkół podstawowych należy do zadań własnych gmin, które to jednostki samorządu terytorialnego są organami prowadzącymi tego rodzaju szkoły. Z art. 5c pkt 3 ustawy o systemie oświaty wynika natomiast, że w przypadku szkół i placówek prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego, zadania i kompetencje organu prowadzącego określone w art. 34a tej samej ustawy wykonuje odpowiednio: wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, marszałek województwa. (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt: I OSK 1755/12, z dnia 25 kwietnia 2012 r. o sygn. akt: I OSK 248/12, https://cbois.nsa.gov.pl). Dodano, że dyrektor szkoły nie może być zaliczony do organów gminy, albowiem zgodnie z art. 11a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) organami gminy są wyłącznie rada gminy, oraz wójt (burmistrz, prezydent miasta). Dyrektor publicznej szkoły podstawowej jest zatem wyłącznie organem jednostki organizacyjnej gminy utworzonej w celu wykonywania zadań gminy, do jakich należy, zgodnie z art. 5 ust. 5 ustawy o systemie oświaty, zakładanie i prowadzenie publicznych szkół podstawowych oraz gimnazjów.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że z treści zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Szkoły wynika, że okolicznością bezsporną w sprawie było, że informacja o wydatkach na wypłaty tytułem dofinansowania doskonalenia zawodowego nauczycieli, nagród przyznanych pracownikom szkoły oraz dodatku motywacyjnego, jako przejaw gospodarowania środkami publicznymi, stanowi informację publiczną będącą przedmiotem udostępnienia. Stanowisko przyjęte przez organy w rozpoznawanej sprawie Sąd uznał za słuszne. Podniesiono, że zgodnie art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonym w niniejszej ustawie. Informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Niewątpliwie więc informacja o wysokości dofinansowania doskonalenia zawodowego nauczycieli, nagród przyznanych pracownikom szkoły oraz dodatku motywacyjnego, stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu w świetle ustawy o dostępie do informacji publicznej. Należy bowiem taką informację zaliczyć do wymienionej w art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. c ustawy, kategorii informacji publicznej, to jest informacji o majątku publicznym, w tym o majątku jednostek samorządu terytorialnego.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że zgodnie z art. 9 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.) jednostki samorządu terytorialnego (wraz z finansowanymi jednostkami organizacyjnymi, zatem również prowadzonymi szkołami) tworzą sektor finansów publicznych, zaś w art. 33 ust. 1 tej ustawy wyrażona została jedna z naczelnych zasad rządzących gospodarką środkami publicznymi, zasada jawności finansów publicznych. Jawność może być wyłączona w stosunku do środków publicznych, których pochodzenie lub przeznaczenie zostało uznane za informację niejawną na podstawie odrębnych przepisów lub jeśli wynika to z obowiązujących Rzeczpospolitą umów międzynarodowych. Zasada jawności gospodarki środkami publicznymi jest zasadą, która musi być bezwzględnie przestrzegana przez każdą jednostkę dysponującą publicznymi środkami finansowymi. Wydatkujący środki publiczne podlegają kontroli odpowiednich urzędów, kontroli politycznej oraz kontroli ze strony samych obywateli. Prawidłowa wykładnia art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej musi zatem uwzględniać publicznoprawny charakter materii, której dotyczył wniosek skarżącego, w zakresie dotyczącym informacji o wydatkach pochodzących ze środków publicznych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2013 roku, sygn. akt: I OSK 2508/12, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zarówno organ pierwszej, jak i drugiej instancji, odmawiając udostępnienia skarżącemu informacji objętej wnioskiem złożonym w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, oparły swoje rozstrzygnięcia na ustaleniu, że żądana informacja, dotycząca dofinansowania oraz nagród przyznanych pracownikom szkoły nie może zostać udostępniona z uwagi na ochronę dóbr osobistych tych pracowników. W odniesieniu do tego stanowiska Sąd pierwszej instancji wskazał, że prawo do uzyskania informacji o wydatkowaniu środków publicznych na wynagrodzenia pracowników podstawowej szkoły publicznej, co do zasady podlegającej udostępnieniu jako informacja publiczna, w określonych sytuacjach może doznawać ograniczeń wynikających z przepisów ustawy.

Sąd podkreślił, że w szczególności art. 5 ust. 2 ustawy stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy; ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Z przepisu tego wynika, że jeżeli informacja dotyczy osoby pełniącej funkcję publiczną i ma związek z wykonywanymi przez nią zadaniami lub sprawowaną funkcją, to dostęp do niej nie może zostać ograniczony z uwagi na ochronę prywatności lub tajemnicę przedsiębiorcy. W takiej sytuacji organ nie może zatem odmówić udzielenia informacji publicznej powołując się na art. 5 ust. 2 ustawy.

Podstawową przesłanką, która umożliwia zastosowanie art. 5 ust. 2 ustawy, jest zatem ocena, czy osoba, której dotyczy żądana informacja publiczna jest osobą pełniącą funkcję publiczną, czy też nie. Jeżeli żądana informacja dotyczy osoby pełniącej funkcję publiczną i ma związek z pełnieniem tej funkcji, to organ zobowiązany do jej udzielenia nie może odmówić udostępnienia takiej informacji z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 2 ustawy, a zobowiązany jest do wskazania również imienia i nazwiska takiej osoby oraz jej stanowiska służbowego. Z kolei ustalenie, że żądana informacja publiczna dotyczy osoby niepełniącej funkcji publicznej, umożliwia wydanie decyzji o odmowie udzielenia informacji z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 2 ustawy. W decyzji takiej powinno być jednak jasno i precyzyjnie wykazane, że żądana informacja dotyczy osoby niepełniącej funkcji publicznej.

W ocenie Sądu pierwszej instancji dokonując interpretacji pojęcia osoby pełniącej funkcję publiczną należy odwołać się do treści art. 115 § 19 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. nr 88, poz. 553 ze zm.), który to przepis stanowi, że osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje równocześnie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążą Rzeczpospolitą Polskę umową międzynarodową.

Funkcję publiczną pełni zatem osoba, która wykonuje funkcje związane z pewnym zakresem uprawnień i obowiązków związanych z realizacją zadań o znaczeniu publicznym. Z unormowania art. 70 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wynika, że władze publiczne zapewniają obywatelom powszechny i równy dostęp do wykształcenia, a zgodnie z art. 1 pkt 1 ustawy o systemie oświaty, system ten zapewnia realizację prawa każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do kształcenia się. Wykonywanie zadań publicznych przez szkołę odbywa się przede wszystkim poprzez pracę nauczycieli szkolnych. Nauczyciel jest zatem osobą pełniącą funkcję publiczną. Jest on osobą zatrudnioną w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, która nie wykonuje czynności usługowych, lecz zadania publiczne. Nie ma zatem podstaw do odmowy udzielenia informacji publicznej o pochodzących ze środków publicznych dofinansowaniach, nagrodach oraz dodatkach motywacyjnych, których udostępnienia domagał się skarżący. Bez znaczenia przy tym pozostaje, że udostępnienie takiej informacji będzie umożliwiało identyfikację tożsamości nauczycieli, gdyż prywatność tych osób, na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy nie stanowi przesłanki pozwalającej na odmowę udostępnienia informacji publicznej.

Sąd wskazał, że o ile do osób pełniących funkcje publiczne zalicza się nauczycieli, o tyle osobami takimi nie są osoby pełniące funkcje usługowe w szkole jak sekretarka, kucharka i kierownik administracyjny szkoły, odpowiadający za pracę personelu obsługowego i administracyjnego. Wymienione osoby nie spełniają bowiem zadań publicznych. W przypadku tych osób dostęp do informacji publicznej może zatem zostać ograniczony z uwagi na ochronę ich prywatności. W sytuacji, gdy możliwe jest przypisanie wysokości dochodów z tytułu nagród, o ujawnienie których wnioskuje skarżący, konkretnemu pracownikowi zatrudnionemu na danym stanowisku, mimo że jego imię i nazwisko nie zostaną ujawnione, zachodzi przesłanka do ograniczenia prawa do żądanej informacji publicznej ze względu na prywatność takich pracowników. Organ winien zatem dokonać ustaleń w tym zakresie i ocenić czy w niniejszej sprawie taka sytuacja zachodzi. Natomiast brak niebezpieczeństwa takiej identyfikacji, np. z uwagi na zmienność osób sprawujących określone funkcje we wskazanym we wniosku przedziale czasowym wskazywać będzie na brak naruszenia prywatności, skarżący nie domagał się bowiem wskazania imion i nazwisk tych osób. Przyjmuje się przy tym, że załatwienie wniosku o udostępnienie informacji publicznej winno być poprzedzone zwróceniem się do danego pracownika o założenie oświadczenia w przedmiocie ewentualnego wyrażenia zgody bądź odmowy wyrażenia zgody na ujawnienie takich danych, a wyrażenie takiej zgody umożliwia udzielenie informacji.

Sąd wskazał, że ponownie rozpoznając sprawę organ winien wziąć pod uwagę powyższe rozważania i ocenę prawną, a także rozważyć, czy żądana przez skarżącego informacja nie stanowi informacji przetworzonej w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że przetworzenie informacji, w rozumieniu jej art. 3 ust. 1 pkt 1 to zebranie lub zsumowanie pojedynczych informacji powstałych na podstawie różnych kryteriów, które wymagają odpowiedniego zestawienia, samodzielnego ich zredagowania związanego z koniecznością przeprowadzenia stosownych czynności analitycznych (por. wyrok NSA z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. akt: I OSK 426/11, Lex nr 1135982). Informacją przetworzoną będzie więc informacja, która została przygotowana (opracowana) specjalnie dla wnioskodawcy, według podanych przez niego kryteriów (np. w formie tabelki, zestawienia, wykazu - zawierających wnioskowane dane; por. wyrok NSA z dnia 17 października 2006 r., sygn. akt: I OSK 1347/05, Lex nr 281369). W przypadku informacji przetworzonej organ winien wezwać żądającego udostępnienia informacji do wykazania szczególnej istotności informacji dla interesu publicznego w zakreślonym terminie, pod rygorem odmowy udostępnienia informacji. W razie niewykazania istnienia takiego interesu wniosek podlegać będzie oddaleniu.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 135 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił obie wydane w sprawie decyzje. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 lutego 2014 r., sygn. akt: II SA/Gd 786/13 wywiódł Burmistrz M. zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając naruszenie:

- przepisów art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi,

- przepisu art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, orzeczenie, że wyrok nie podlega wykonaniu, przeprowadzenie postępowania także pod nieobecność pełnomocnika organu oraz o przyznanie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że jak wskazano w decyzji nr [..] Burmistrza Gminy [..] z dnia 6 września 2013 r., art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej (art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Prawo do informacji publicznej podlega jednakże ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej, zaś ograniczenie to nie dotyczy jedynie informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Skarżący kasacyjnie wskazał, że nauczyciel nie jest funkcjonariuszem publicznym - nie mieści się w definicji funkcjonariusza publicznego zawartej w art. 115 § 3 Kodeksu karnego. Do takiego wniosku prowadzi również analiza art. 63 ustawy Karta Nauczyciela, który nie nadaje nauczycielom miana funkcjonariusza publicznego, lecz jedynie ochronę przewidzianą dla funkcjonariuszy publicznych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano także, że informacje, jakich udzielenia domaga się skarżący stanowią informację publiczną, jednak podanie informacji dotyczących cech związanych z wykształceniem nauczyciela nauczającego dany przedmiot, czy też prowadzącego dane zajęcia pozwala na jednoznaczną identyfikację osoby. Tym bardziej, że skarżący pracował w Szkole Podstawowej nr 2 w [..] i nawet zanonimizowanie przekazywanej informacji pozwoli skarżącemu na zidentyfikowanie poszczególnych osób. Wskazano również, że zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej organ nie może "zamazać" ani "pokreślić", czy w inny sposób zanonimizować przekazywanej informacji. Nadto same informacje związane z wykształceniem stanowią dane osobowe tej osoby podlegające ochronie. Wskazanie nauczycieli Szkoły Podstawowej nr 2 w [..] i podanie informacji dotyczących korzystania z nich z dofinansowania do doskonalenia zawodowego, otrzymania dodatku motywacyjnego przez nauczycieli konkretnych przedmiotów lub otrzymania nagrody dyrektora przez nauczycieli konkretnych przedmiotów i pracowników niepedagogicznych - będącego składnikiem wynagrodzenia stanowią dane osobowe i dobra osobiste tej osoby podlegające ochronie. Ponadto żądane przez skarżącego informacje stanowią informacje przetworzone w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym prawo do informacji publicznej obejmują uprawnienia do uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że przetworzenie informacji, w rozumieniu jej art. 3 ust. 1 pkt 1 to zebranie lub zsumowanie pojedynczych informacji powstałych na podstawie różnych kryteriów, które wymagają odpowiedniego zestawienia, samodzielnego ich zredagowania związanego z koniecznością przeprowadzenia stosownych czynności analitycznych. Informacją przetworzoną będzie więc informacja, która została przygotowana (opracowana) specjalnie dla wnioskodawcy, według podanych przez niego kryteriów. Przy czym udostępnienie informacji publicznej w formie przetworzonej wymaga wykazania szczególnej istotności informacji dla interesu publicznego czego skarżący niewątpliwie nie uczynił.

Tym samym ze względu na dobra osób zatrudnionych w Szkole Podstawowej nr 2 w [..] odmówiono udzielenia informacji publicznej w pełnym zakresie, jakiego dotyczy wniosek z dnia 7 sierpnia 2013 roku, a organ nadal podtrzymuje swoje stanowisko w sprawie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną T.S. wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenia kosztów postępowania na jego rzecz.

Skarżący podniósł, że składający skargę kasacyjną nie wskazał, w jaki sposób WSA w Gdańsku naruszył powołane w skardze kasacyjnej przepisy, co dostatecznie uzasadnia oddalenie skargi. Niezależnie od tego zauważył, że składający skargę kasacyjną wskazał jedynie w jej uzasadnieniu, że decyzja Burmistrza M. (decyzja nr [..] z dnia 6 września 2013 r.) o odmowie udostępnienia informacji publicznej, była zasadna ze względu na ochronę danych osobowych nauczycieli. Ponadto wskazał, że nauczyciele nie są funkcjonariuszami publicznymi, a więc prawo do informacji publicznej dotyczącej nauczycieli podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej. Takie uzasadnienie oznacza, że składający skargę kasacyjną nie zrozumiał treści zaskarżonego wyroku. WSA w Gdańsku stwierdził wyraźnie, że jeżeli żądana informacja dotyczy osób pełniących funkcję publiczną (co nie oznacza, że osoby te są funkcjonariuszami publicznymi), a za takie osoby należy uznać nauczycieli (w rozumieniu art.115 § 19 Kodeks karnego), to organ zobowiązany jest do udostępnienia informacji i nie może odmówić jej udostępnienia powołując się na ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy.

Naczelny Sąd Administracyjny, ze względu na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich bądź w inny sposób korygować. Do autora skargi kasacyjnej należy wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania, które w jego ocenie naruszył Sąd pierwszej instancji i precyzyjne wyjaśnienie, na czym polegało ich niewłaściwe zastosowanie lub błędna interpretacja, w odniesieniu do prawa materialnego, bądź wykazanie istotnego wpływu naruszenia prawa procesowego na rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd pierwszej instancji.

Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie została sporządzona niestarannie, a zwłaszcza nie sprecyzowano w niej podstaw kasacyjnych, o jakich stanowi art. 174 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ze wskazaniem, czy naruszenia przepisów wymienionych przez wnoszącego skargę kasacyjną stanowiło naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, czy naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, czy też naruszenie zarówno prawa materialnego, jak i przepisów postępowania. Skarga kasacyjna nie przyporządkowuje zatem poszczególnych zarzutów do konkretnego punktu art. 174 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnym. W świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego brak ten nie uzasadnia wprawdzie stwierdzenia, że skarga kasacyjna nie spełnia ustawowych wymogów określonych w art. 176 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnym i podlega odrzuceniu (por. wyrok NSA z dnia 11 maja 2006 r., II FSK 684/05, LEX nr 273665), nie stanowi jednak wypełnienia koniecznego wymogu profesjonalizmu we wnoszeniu skargi kasacyjnej przez profesjonalnego pełnomocnika.

Analiza treści skargi kasacyjnej pozwala przyjąć, że w skardze tej zarzucono naruszenie prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania.

Rozpoznając skargę kasacyjną w tak zakreślonych granicach, stwierdzić należy, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności rozpatrzeniu podlegają zarzuty naruszenia przepisów postępowania. Dla uznania za usprawiedliwioną podstawę kasacyjną z art. 174 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie wystarcza samo wskazanie naruszenia przepisów postępowania, ale nadto wymagane jest, aby skarżący wykazał, że następstwa stwierdzonych wadliwości postępowania były tego rodzaju lub skali, że kształtowały one lub współkształtowały treść kwestionowanego w sprawie orzeczenia (por. wyrok NSA z dnia 5 maja 2004 r., FSK 6/04, LEX nr 129933).

Nie mogły być uwzględnione podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz.U. z 2014 r., poz. 1647) i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), ze względu na to, że skarżący kasacyjnie w żaden sposób nie uzasadnił tej podstawy kasacyjnej. Wynikającym z przepisu art. 176 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi obowiązkiem strony wnoszącej skargę kasacyjną jest nie tylko wskazanie podstaw kasacyjnych, lecz również ich uzasadnienie, co w odniesieniu do zarzutu naruszenia przepisów postępowania powinno się wiązać z uprawdopodobnieniem istnienia wpływu zarzucanego naruszenia na wynik sprawy. Autor skargi kasacyjnej zobowiązany jest więc wykazać, że gdyby do zarzucanego naruszenia przepisów postępowania nie doszło, wyrok sądu administracyjnego pierwszej instancji byłby inny (por. wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2014 r., I GSK 166/13, LEX nr 1484775). W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie już podkreślano, że w sytuacji, gdy uzasadnienie skargi kasacyjnej w ogóle nie nawiązuje do przytoczonego zarzutu, należy stwierdzić, że zarzut ten nie poddaje się ocenie merytorycznej (por. wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2014 r., I GSK 938/12, LEX nr 1480826) i ocena skargi kasacyjnej w takim zakresie nie jest w ogóle możliwa (por. wyrok NSA z dnia 15 maja 2013 r., I GSK 227/12, LEX nr 1328067). Brak przytoczenia motywów zarzutu naruszenia przez zaskarżony wyrok określonego przepisu prawa uniemożliwia odniesienie się przez Naczelny Sąd Administracyjny do takiego zarzutu. Nie jest bowiem rolą Naczelnego Sądu Administracyjnego zastępowanie skarżącego w formułowaniu uzasadnienia podstaw kasacyjnych (por. wyrok NSA z dnia 19 października 2012 r., I OSK 1243/11, LEX nr 1404094).

Zarzut naruszenia przepisu art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) dotyczy przepisu prawa materialnego. Naruszenie prawa materialnego może przejawiać się w dwóch postaciach: jako błędna wykładnia albo jako niewłaściwe zastosowanie określonego przepisu prawa. Podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, że sąd stosując przepis popełnił błąd subsumcji, czyli że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie nie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi, jak w jego ocenie powinien być rozumiany stosowany przepis prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia. Jednocześnie należy podkreślić, że ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy (por. wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 2013 r., II GSK 717/12, LEX nr 1408530; wyrok NSA z dnia 4 lipca 2013 r., I GSK 934/12, LEX nr 1372091).

Skarżący kasacyjnie zarzucając naruszenie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej nie wskazuje, czy naruszenia tego przepisu upatruje w jego błędnej wykładni, czy w niewłaściwym zastosowaniu. Należy ponadto zwrócić uwagę, że wskazany wyżej przepis składa się z dwóch zdań, w którym ustawodawca użył wielu sformułowań będących przedmiotem analizy i wykładni w praktyce podmiotów stosujących ten przepis, w tym również orzecznictwa sądowego. Konieczne zatem było wskazanie przez skarżącego, w jakim zakresie Sąd pierwszej instancji wadliwie zrozumiał bądź niewłaściwie zastosował powyższy przepis i jaka w ocenie skarżącego jest prawidłowa wykładnia kwestionowanych przez niego norm. Skarżący kasacyjnie nie spełnił tych wymogów wskazując w uzasadnieniu skargi kasacyjnej jedynie "na marginesie", że "nauczyciel nie jest funkcjonariuszem publicznym - nie mieści się w definicji funkcjonariusza publicznego zawartej w art. 115 § 3 Kodeksu karnego. Do takiego wniosku prowadzi również analiza art. 63 ustawy Karta Nauczyciela, który nie nadaje nauczycielom miana funkcjonariusza publicznego, lecz jedynie ochronę przewidzianą dla funkcjonariuszy publicznych". Zarzut naruszenia art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej nie mógł być uwzględniony zarówno ze wskazanych wyżej względów formalnych, jak i w sytuacji przyjęcia – na podstawie uzasadnienia skargi kasacyjnej, że dotyczy on wadliwej wykładni pojęcia funkcjonariusza publicznego, którym to pojęciem – w ocenie strony skarżącej kasacyjnie - Sąd pierwszej instancji objął również nauczyciela. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika bowiem wprost, że Sąd pierwszej instancji nie przyjął, że nauczyciel jest funkcjonariuszem publicznym, lecz wskazał (strona 10 uzasadnienia wyroku), że nauczyciel jest osobą pełniącą funkcję publiczną. Tymczasem w skardze kasacyjnej nie zakwestionowano w stanie faktycznym niniejszej sprawy prawidłowości wykładni pojęcia "osoby pełniącej funkcję publiczną". Niezależnie od tego należy wskazać, że trafnie Sąd pierwszej instancji odwołał się w niniejszej sprawie do treści art. 115 § 19 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. nr 88, poz. 553 ze zm.), zgodnie z którym "osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową" i przyjął, że funkcja publiczna to funkcja związana z uprawnieniami i obowiązkami w zakresie realizacji zadań o znaczeniu publicznym, a zadaniem takim jest m.in. realizowanie konstytucyjnego prawa do wykształcenia w ramach pracy wykonywanej przez nauczycieli szkolnych, co pozwala ich kwalifikować jako osoby pełniące funkcje publiczne. Nauczyciel, zgodnie z art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j.: Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) jest pracownikiem pedagogicznym szkoły, placówki oraz zakładu kształcenia i placówki doskonalenia nauczycieli i korzysta – na mocy art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (t.j.: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 z późn. zm.) podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.).

Skoro skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, to należało ją oddalić na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Stosownie do art. 204 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w razie oddalenia skargi kasacyjnej strona, która wniosła skargę kasacyjną, obowiązana jest zwrócić niezbędne koszty postępowania kasacyjnego poniesione przez skarżącego, jeżeli zaskarżono skargą kasacyjną wyrok sądu pierwszej instancji uwzględniający skargę. Zgodnie z art. 205 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, do niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się ich wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Bezsporne jest, że uczestnik postępowania kasacyjnego T.S. występujący bez profesjonalnego pełnomocnika nie poniósł w tym postępowaniu wskazanych wyżej niezbędnych kosztów, a zatem jego wniosek o zwrot tych kosztów nie mógł być uwzględniony. Ponadto odpowiedź na skargę kasacyjną została złożona z uchybieniem terminu, o jakim stanowi art. 179 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Z tych przyczyn wniosek T.S. o zwrot kosztów postępowania kasacyjnego należało oddalić.