drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Administracyjne postępowanie Budowlane prawo, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, Uchylono zaskarżoną decyzję, II SA/Łd 282/12 - Wyrok WSA w Łodzi z 2012-08-08, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Łd 282/12 - Wyrok WSA w Łodzi

Data orzeczenia
2012-08-08 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-03-21
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Sędziowie
Anna Stępień
Arkadiusz Blewązka
Sławomir Wojciechowski /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Administracyjne postępowanie
Budowlane prawo
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 138 par. 2
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 1974 nr 38 poz 229 art. 37 ust. 1 ust. 2 art. 38 ust. 1 art. 40
Ustawa z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane.
Dz.U. 2010 nr 243 poz 1623 art. 103 ust. 1 ust. 2
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane - tekst jednolity.
Sentencja

Dnia 8 sierpnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Anna Stępień Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant asystent sędziego Nina Krzemieniewska - Oleszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2012 roku przy udziale --- sprawy ze skargi A. P. i J. P. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie nakazu wykonania rozbiórki garażu 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. na rzecz skarżących A. P. i J. P. solidarnie kwotę 500 (pięćset) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 2 - ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98 poz. 1071 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania I. i J. W., uchylił w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...], nr [...], nakazującą J. W., na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz.229 ze zm.), rozbiórkę samowolnie wybudowanego garażu, usytuowanego w granicy, na terenie nieruchomości w Ł. przy ul. A 6 i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, iż Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. w/w decyzją nakazał, na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974r., J. W. rozbiórkę samowolnie wybudowanego garażu, usytuowanego w granicy, na terenie nieruchomości w Ł. przy ul. A 6.

Od decyzji tej odwołanie złożyli I. W. i J. W., podnosząc, iż jest ona sprzeczna z poprzednimi decyzjami i postanowieniami umożliwiającymi doprowadzenie rzeczonego garażu do stanu zgodnego z przepisami Prawa budowlanego.

Dalej organ odwoławczy wskazał, iż przedmiotem postępowania administracyjnego prowadzonego przed organami nadzoru budowlanego jest budynek garażu o wymiarach 5,0 m x 4,0 m i o konstrukcji murowano-drewnianej, usytuowany w granicy nieruchomości, na budowę którego nie było wydane pozwolenie na budowę. Z przeprowadzonej w dniu 4 stycznia 2008r. rozprawy administracyjnej wynika, iż analizowany budynek garażu, zrealizowany został bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę, przed 1994r.

Wyjaśniono, iż stosownie do treści art. 103 ust. 2 Prawa budowlanego przepisu art. 48 nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku do których, przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne. Do takich obiektów stosuje się przepisy dotychczasowe. Zatem w ocenie organu bezspornym pozostaje fakt, iż w odniesieniu do niniejszego obiektu znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 24 października 1974r. - Prawo budowlane. Dalej organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie ze wskazaniami, zawartymi w decyzji kasacyjnej [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...], organ pierwszej instancji przeprowadził postępowanie wyjaśniające, mające na celu ustalenie, czy w przedmiotowej sprawie powinna zostać zastosowana sankcja w postaci rozbiórki samowolnie zrealizowanego obiektu, zgodnie z dyspozycją art. 37 ustawy, czy też po wykluczeniu ziszczenia się którejkolwiek z przesłanek określonych w tejże regulacji, należy wdrożyć procedurę naprawczą.

Organ wyjaśnił ponadto, że mając na uwadze aktualnie obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego dla części obszaru miasta Łodzi w rejonie ulic: Aleksandrowskiej, Chochoła, Bruzdowej, Spadkowej, Konopnej i Ratajskiej - osiedle "Kochanówka", zatwierdzony uchwałą nr LXXIV/1745/02 Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 20 lutego 2002r. ustalono, iż przedmiotowy garaż znajduje się na terenie jednostki urbanistycznej oznaczonej symbolem [...], dla której plan w § 30 pkt 4 przewiduje m.in. "garaże wyłącznie wbudowane w piwnice lub w partery budynków mieszkaniowych i usługowych." Jednakże wskazano, iż organ pierwszej instancji w swoich ustaleniach pominął fakt, iż powyższy zapis odnosi się do nowopowstałej zabudowy. Tymczasem do zabudowy już istniejącej - a z taką mamy do czynienia w niniejszej sprawie - odnosi się § 30 pkt 2 planu - w myśl którego istnieje możliwość "(...) adaptacji zabudowy z zachowaniem następujących warunków:

a) intensywność zabudowy do 0,6,

b) wysokość budynków do trzech kondygnacji, w tym użytkowe poddasze,

c) nieprzekraczałne linie zabudowy zgodne z rysunkiem planu(....)"

Jednocześnie, wyjaśniono, iż zgodnie z § 3 pkt 7 w/w planu miejscowego przez adaptację zabudowy - należy rozumieć zachowanie budynków istniejących z możliwością ich modernizacji, przebudowy, rozbudowy lub nadbudowy. Co więcej, budowa garażu na nieruchomości w Ł. przy ul. A 6 nie kolidowała z ustaleniami Planu Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Miejskiego Łódzkiego zatwierdzonego Uchwałą NrV/31/77 Rady Narodowej Miasta Łodzi z dnia 28 marca 1977r., obowiązującego do 1990r., ani z późniejszym planem zagospodarowania przestrzennego osiedla budownictwa jednorodzinnego "Kochanówka" zatwierdzonego Uchwałą Nr XV/85/87 Dzielnicowej Rady Narodowej Łódź-Bałuty w dniu 29 stycznia 1987r.

Mając powyższe na uwadze, organ odwoławczy stwierdził, iż ustalenia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. w zakresie zgodności analizowanego obiektu budowlanego z zapisami aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego są błędne i wymagają ponownej analizy w świetle powołanego przez tutejszy organ § 30 pkt 2 owego planu.

Podkreślono także, iż aktualne pozostają wskazania organu drugiej instancji, iż Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. winien wykazać, czy omawiany garaż nie powoduje niebezpieczeństwa dla ludzi i mienia albo niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. W tym celu winien odnieść się do przepisów techniczno-budowlanych, czego nie uczynił, a to w opinii organu odwoławczego stanowi poważne uchybienie i wonno zostać wyjaśnione w trakcie ponownie prowadzonego postępowania, przy czym organ stopnia podstawowego winien wziąć pod uwagę unormowania prawne zawarte w rozporządzeniu Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 14 sierpnia 1980r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki (Dz. U. Nr 17, poz. 62), a w szczególności unormowania zawarte w § 250 ust. 2, oraz w Dziale 5, Rozdziale 4 Pomieszczenia garaży dla samochodów.

W konsekwencji [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, iż doszło do naruszenia naczelnej zasady z art. 7 K.p.a., gdyż organ stopnia podstawowego nie wyjaśnił dokładnie stanu faktycznego sprawy, tym samym nie wypełnił dyspozycji z art. 80 K.p.a., tj. nie dokonał wszechstronnej oceny całokształtu materiału dowodowego. Tymczasem zawarte w decyzji rozstrzygnięcie winno stanowić logiczną konsekwencję stanu faktycznego, ustalonego w postępowaniu wyjaśniającym prowadzonym w przedmiocie wniosku i jego oceny w świetle obowiązujących przepisów prawa. Przeprowadzenie wyczerpującego postępowania wyjaśniającego ma decydujące znaczenie, gdyż w konsekwencji wpływa w sposób istotny na rozstrzygnięcie stanowiące integralną część aktu administracyjnego.

A. i J. P. zaskarżyli powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, wskazując w uzasadnieniu skargi, iż nie zgadzają się ze sposobem uzasadnienia owej decyzji. Nadto zarzucili organowi naruszenie art. 6 K.p.a poprzez błędna analizę przepisów prawa. W ocenie skarżących zgodnie z obecnie obowiązującym prawem budowlanym oraz utrwalonym orzecznictwem jednym z warunków koniecznych do legalizacji samowoli budowlanej jest zgodność z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego w dacie orzekania. Wskazali, iż bezspornym jest fakt, że dla obszaru, na którym posadowiona jest rzeczona samowola, istnieje obecnie obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony uchwałą nr LXXIV/1745/02 z dnia 20 lutego 2002r. Zatem Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego dokonał błędnej wykładni przepisów stwierdzając, iż w sprawie samowoli w postaci wolnostojącego garażu należy zastosować tylko pkt 2, a nie pkt 4 § 30 powyższego planu., gdyż wskazany § 30 pkt 2 planu opisuje budowę bądź adaptację budynków mieszkalnych oraz usługowych (co wynika z całościowego brzmienia tegoż punktu), a nawet jeśli założyć, iż jest to przepis ogólny odnoszący się do wszystkich budynków to ma on zastosowanie tylko i wyłącznie podczas sprawy o pozwolenie na rozbudowę lub przebudowę legalnie istniejących budynków nie zaś w procesie legalizacji samowoli budowlanej. W innym wypadku można by dojść do wniosku, iż przepis ten wręcz zachęca do wykonania samowoli a następnie "dopasowanie" jej w procesie adaptacji - nie takie z pewnością było założenie ustawodawcy i organ nadzoru nie powinien takiej sytuacji promować.

Jednocześnie skarżący podnieśli, że organ dokonał wyraźnie błędnej nadinterpretacji § 30 pkt 4 planu, twierdząc, że odnosi się on tylko do zabudowy nowopowstałej podczas gdy z analizy rzeczonego przepisu nic takiego nie wynika, a zapis ten należy raczej traktować jako uszczegółowienie pkt 2, odnoszące się specjalnie do budynków garażowych bez wyróżnienia czy chodzi o budynki nowe czy stare. Po za tym skoro samowole mają być zgodne z obecnie obowiązującym planem gospodarowania przestrzennego to oznacza, że są traktowane, jak nowe w sensie prawnym, gdyż dopiero teraz są ujawniane.

Strona skarżąca podzieliła stanowisko organu odwoławczego, że organ pierwszej instancji nie wykonał należycie analizy warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki w dacie budowy samowoli (czego domagała się wcześniej również strona skarżąca) ale w świetle niespełnienia warunku koniecznego legalizacji (jakim jest zgodność z obecnie obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego) taka analiza nie miałaby żadnego wpływu na decyzje.

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w treści zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga okazała się uzasadniona.

Przedmiotem kontroli tutejszego Sądu jest rozstrzygnięcie organu odwoławczego wydane na podstawie art. 138 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, które w orzecznictwie i piśmiennictwie określane jest powszechnie jako decyzja kasacyjna. Zgodnie z art. 138 § 2 K.p.a., organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Wskazana regulacja pozwala organowi odwoławczemu wydać decyzję kasacyjną jedynie wówczas, gdy organ pierwszej instancji w ogóle nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego albo przeprowadził je w taki sposób, że zachodzi potrzeba uzupełnienia go w znacznej części. Ponieważ przewidziana w omawianym przepisie możliwość przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji jest wyjątkiem od zasady merytorycznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy przez organ odwoławczy, to niedopuszczalne jest rozszerzające interpretowanie tego przepisu i wydawanie w oparciu o ten przepis decyzji w innych sytuacjach niż zostały w nim wskazane. Przepis art. 138 K.p.a., realizując zasadę dwuinstancyjności postępowania, ukształtował bowiem postępowanie przed organem odwoławczym jako postępowanie merytoryczne. Organ odwoławczy, w ramach swoich uprawnień kontrolnych, ocenia materiał dowodowy, uwzględniając stan faktyczny stwierdzony w czasie wydania decyzji przez organ w pierwszej instancji, jak i zmiany stanu faktycznego, które zaszły pomiędzy wydaniem decyzji przez organ pierwszej instancji a wydaniem decyzji przez organ odwoławczy. Należy podkreślić, że treść art. 138 § 2 K.p.a. musi być odczytywana i interpretowana łącznie z przepisem art. 136 k.p.a., określającym granice postępowania dowodowego przed organem odwoławczym. Granice te zostały zakreślone przez umożliwienie organowi odwoławczemu przeprowadzenia, na żądanie strony lub z urzędu, dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie bądź zlecenia przeprowadzenia tego postępowania organowi, który wydał rozstrzygnięcie.

Decyzję kasacyjną można wydać wówczas, gdy zachodzi konieczność przeprowadzenia szerokiego postępowania wyjaśniającego (w całości lub znacznej części). W sytuacji, gdy takiej konieczności nie ma, brak jest podstawy do wydania decyzji kasacyjnej, gdyż zgodnie z art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. organ drugiej instancji nie podzielając stanowiska organu pierwszej instancji uchyla zaskarżoną decyzję w całości lub części i orzeka w tym zakresie co do istoty sprawy.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest nakazanie J. W. rozbiórki samowolnie wybudowanego garażu, usytuowanego w granicy, na terenie nieruchomości w Ł. przy ul. A 6.

Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 roku, Nr 243, poz. 1623 ze zm.) do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, to jest przed dniem 1 stycznia 1995r., a nie zakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy tej ustawy. Przepisu art. 48 tej ustawy (będącego podstawą orzeczenia nakazu rozbiórki samowolnie wybudowanego obiektu budowlanego) nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy, do tych obiektów stosuje się odpowiednio przepisy dotychczasowe (art. 103 ust. 2). Z tego też względu – jak słusznie zauważyły organy nadzoru budowlanego – w zakresie usuwania skutków samowoli budowlanej w sprawie niniejszej zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 24 października 1974r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.), obowiązującej w dacie budowy przedmiotowego obiektu budowlanego.

Zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane z 1974r. obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce albo przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń, gdy terenowy organ administracji państwowej stopnia powiatowego stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę, lub powoduje bądź w razie wybudowania spowodowałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia.

Natomiast stosownie do treści art. 40 tejże ustawy w wypadku wybudowania obiektu budowlanego niezgodnie z przepisami, jeżeli nie zachodzą okoliczności określone w przywołanym powyżej art. 37, organ wydaje inwestorowi, właścicielowi lub zarządcy decyzję nakazującą wykonanie w oznaczonym terminie zmian lub przeróbek niezbędnych do doprowadzenia obiektu budowlanego do stanu zgodnego z przepisami.

W niniejszej sprawie niekwestionowaną okolicznością jest to, że sporny garaż powstał przed 1994r., zatem pod rządami ustawy z dnia 24 października 1974r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.) i jako samowolnie zrealizowany obiekt budowlany podlega, jak wynika ze wskazanych na wstępie regulacji prawnych, unormowaniu przewidzianemu w art. 37 ust. 1 tejże ustawy, w myśl którego obiekt taki podlega obligatoryjnie rozbiórce jeżeli spełnione zostały przesłanki wymienione we wskazanej normie prawnej. Do wykonania rozbiórki takiego obiektu zobowiązany jest inwestor, właściciel lub zarządca (art. 38 ust. 1 ustawy).

Zasadniczą jest okoliczność, iż jedynie wykluczenie przesłanek przymusowej rozbiórki z art. 37 ust. 1 ustawy, otwiera drogę do legalizacji obiektu – po ewentualnym dokonaniu zmian lub przeróbek, niezbędnych do doprowadzenia obiektu budowlanego do stanu zgodnego z prawem. Wobec tego rozważenia wymaga analiza przesłanek obligatoryjnej rozbiórki wymienionych w art. 37 ust. 1 tejże ustawy. Mając na uwadze datę wybudowania spornego garażu stwierdzić należy, że by dopuszczalne było przeprowadzenie postępowania legalizacyjnego w stosunku do tegoż garażu należy wykluczyć przesłanki wynikające z art. 37 Prawa budowlanego.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym nie było jednolitości poglądów, co do interpretacji art. 37 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego z 1974r. Istniała rozbieżność, czy ocena przeznaczenia obiektu wybudowanego bez pozwolenia na budowę w trakcie obowiązywania ustawy z 1974r., odbywająca się w czasie obowiązywania ustawy prawo budowlane z 1994r. - powinna odbywać się w całości na podstawie przepisów o planowaniu przestrzennym z okresu jego budowy (zaistnienia zdarzenia samowoli), czy mają zastosowanie przepisy o planowaniu przestrzennym z daty orzekania przez organ nadzoru budowlanego. Prezentowany był pogląd, że przedmiotowa ocena powinna nastąpić na podstawie przepisów o planowaniu przestrzennym, które obowiązywały w czasie dokonania samowoli budowlanej (zob. wyroki NSA z dnia 20 maja 2004r., w sprawie o sygn. akt OSK 281-282/04, z dnia16 grudnia 2005r., w sprawie o sygn. akt II OSK 354/05, z dnia 14 lutego 2006r., w sprawie o sygn. akt II OSK 522/05, z dnia 19 grudnia 2005r., w sprawie o sygn. akt II OSK 119/06 - dostępne na http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Obecnie przeważa drugi kierunek orzecznictwa, w którym zdecydowano, iż istotne przy stosowaniu art. 37 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego z 1974r. są przepisy o planowaniu przestrzennym, w tym ustalenia planu miejscowego, obowiązujące w dacie rozstrzygania sprawy przez organ nadzoru budowlanego. W argumentacji przytoczonej dla uzasadnienia tego poglądu prawnego podkreśla się, że art. 37 ust. 1 pkt 1 powinien być tak interpretowany, by na jego podstawie możliwa była eliminacja samowoli budowlanej powstałej przed laty, ale pozostającej w kolizji z obecnie obowiązującymi przepisami o planowaniu przestrzennym. Zawarte w art. 103 ust. 2 ustawy z 1994r. odesłanie do przepisów dotychczasowych odnosi się wyłącznie do ustawy - Prawo budowlane z 1974r., nie zaś do poprzednio obowiązujących przepisów z zakresu planowania przestrzennego. Zawarte w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy sformułowanie, ujęte w czasie teraźniejszym, może być rozumiane jako wymóg dokonania oceny zgodności obiektu z przepisami o planowaniu przestrzennym obowiązującymi w dacie wydawania decyzji. Organ powinien zatem badać zgodność budowy z przepisami budowlanymi z okresu realizacji budowy, natomiast zgodność z przepisami o planowaniu przestrzennym z daty podejmowania decyzji. Przez przepisy o planowaniu przestrzennym należy obecnie rozumieć aktualnie obowiązujący plan miejscowy, a w razie jego braku, decyzję o ustaleniu warunków zabudowy. Taki pogląd zaprezentowano w wyrokach NSA z 8 października 2007r., w sprawie o sygn. akt II OSK 1318/06, z dnia 23 kwietnia 2010r., w sprawie o sygn. akt II OSK 708/09, z dnia 11 maja 2010r., w sprawie o sygn. akt II OSK 810/09 - dostępnych na http://orzeczenia.nsa.gov.pl.

Reasumując, w ocenie Sadu, w aktualnie obowiązującym porządku prawnym legalizacja samowoli budowlanej jest możliwa, gdy budowa jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności z ustaleniami obowiązującego w dacie wydania decyzji miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, albo ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem. W konsekwencji ocena wszystkich przesłanek uzasadniających nakaz rozbiórki obiektu budowlanego przewidzianych w art. 37 ust. 1 i ust. 2 Prawa budowlanego z 1974r. winna być dokonywana przy uwzględnieniu ratio legis przepisu art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane, a zatem dopuszczalności zalegalizowania samowoli konkretnego obiektu na warunkach nie bardziej rygorystycznych niż miałoby to miejsce przy zastosowaniu aktualnie obowiązującej ustawy Prawo budowlane z 1994r.

Podzielić należy zatem stanowisko [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, iż po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, mającego na celu ustalenie przeznaczenia terenu, na którym zrealizowany został przedmiotowy obiekt (przesłanka z art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974 r.). w trakcie którego, opierając się na aktualnie obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego dla części obszaru miasta Łodzi w rejonie ulic: Aleksandrowskiej, Chochoła, Bruzdowej, Spadkowej, Konopnej i Ratajskiej - osiedle "Kochanówka" zatwierdzonym uchwałą nr LXXIV/1745/02 Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 20 lutego 2002r., organ nadzoru budowlanego stopnia powiatowego prawidłowo ustalił, iż przedmiotowy garaż znajduje się na terenie jednostki urbanistycznej oznaczonej symbolem 32 MN, dla której plan w § 30 pkt 4 ustala m.in. "garaże wyłącznie wbudowane w piwnice lub w partery budynków mieszkaniowych i usługowych".

W myśl wskazanego przez organ odwoławczy zapisu § 30 ust. 2 planu dla terenu oznaczonego na planie symbolem 32 MN, tj, terenu na którym zlokalizowany jest sporny garaż, ustala się możliwość lokalizacji nowych budynków mieszkaniowych jednorodzinnych i wielorodzinnych oraz usługowych i adaptacji zabudowy z zachowaniem następujących warunków: intensywność zabudowy do 0,6; wysokość budynków do trzech kondygnacji, w tym użytkowe poddasze; nieprzekraczałne linie zabudowy zgodne z rysunkiem planu (....). Jednocześnie, wyjaśniono, iż zgodnie z § 3 pkt 7 w/w planu miejscowego przez adaptację zabudowy - należy rozumieć zachowanie budynków istniejących z możliwością ich modernizacji, przebudowy, rozbudowy lub nadbudowy, wskazując, że skoro sporny garaż jest budynkiem istniejącym to mają do niego zastosowanie wskazany § 30 ust. 2, w związku z § 3 pkt 7 planu. ]

Takie stanowisko organu drugiej instancji nie zasługuje na aprobatę.

Kluczowym zagadnieniem w realiach rozstrzyganej sprawy jest pojecie budynku istniejącego, zawarte w treści § 3 pkt 7 planu, bowiem stanowiło ono bezpośrednią przyczynę wydania zaskarżonej decyzji. Wskazany miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie definiuje tego pojęcia. Bezsprzecznie przedmiotowy garaż jest budynkiem istniejącym w sensie fizycznym, natomiast analizując przesłanki nakazu rozbiórki spornego garażu, wynikające z art. 37 Prawa budowlanego, należy wziąć pod uwagę byt prawny owego budynku. Już mając na uwadze sam przedmiot niniejszego postępowania można wywnioskować, że skoro jest im nakaz rozbiórki owego garażu, to obiekt ten dotychczas nie został zalegalizowany, co zresztą jest kwestią pozostającą poza sporem. Konsekwencją tychże ustaleń musi być stwierdzenie, iż skoro mamy do czynienia z budynkiem nielegalnym, to w sensie prawnym jest to budynek nieistniejący. Zatem zasadne Jest twierdzenie skarżących, iż kwestionowany garaż jest pod względem prawnym budynkiem nowym, który mógłby zaistnieć w obrocie prawnym dopiero po jego ewentualnej legalizacji. Dopóki zaś takowa nie nastąpi garaż będzie budynkiem nowym, w rozumieniu regulacji zawartej w § 3 pkt 7 planu. W konsekwencji należy dojść do wniosku, iż nie ma do niego zastosowania wskazywany przez organ drugiej instancji zapis § 30 ust. 2, gdyż zapis ten odnosić się może wyłącznie do budynków istniejących w sensie prawnym, nie zaś fizycznym. Wobec powyższego [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego nie miał podstaw do uchylenia decyzji pierwszoinstancyjnej z dnia 12 października 2011r., powołując się na wskazane w decyzji zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Poza tym należy wskazać, iż w tej sytuacji rozważania dotyczące konieczności zbadania przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego zaistnienia drugiej przesłanki wynikającej z treści art. 37 Prawa budowlanego, tj. czy omawiany garaż nie powoduje niebezpieczeństwa dla ludzi i mienia albo niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia także nie mogą uzasadniać dalszego prowadzenia postępowania legalizacyjnego. Jak już bowiem wskazano zaistnienie przynajmniej jednej negatywnej przesłanki, wynikającej z treści art. 37 Prawa budowlanego z 1974r., tj. (w realiach niniejszej sprawy) iż sporny obiekt znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przewidziany jest pod innego rodzaju zabudowę sprawia, że brak jest możliwości dalszego prowadzenia procedury legalizacyjnej, co obligowało organ nadzoru budowlanego do wydania nakazu rozbiórki.

Konkludując należy wskazać, iż stan faktyczny sprawy niniejszej w dacie orzekania przez Wojewodę [...] nie uzasadniał podjęcia przez organ odwoławczy zaskarżonej decyzji w trybie art. 138 § 2 K.p.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na postawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 wskazanej ustawy

m.o.



Powered by SoftProdukt