Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak Sędziowie WSA: Iwona Niżnik-Dobosz Agnieszka Nawara- Dubiel (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi M. B. na bezczynność Wójta Gminy [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej na wniosek z dnia 29 kwietnia 2015 r I. stwierdza, że bezczynność Wójta Gminy [...] miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; II. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania Wójta Gminy [...] do wydania aktu lub podjęcia czynności; III. wymierza Wójtowi Gminy [...] grzywnę w wysokości 100 (sto) złotych; IV. zasądza od Wójta Gminy [...] na rzecz skarżącego M. B. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

M.B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Wójta Gminy Z. w zakresie udostępnienia informacji publicznej. Skarżący wniósł o:

1) zobowiązanie Wójta Gminy Z. do udzielenia żądanej informacji publicznej w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt organowi,

2) wymierzenie organowi grzywny na postawie art. 149 § 2 p.p.s.a w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

3) zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi wskazał, że 29 kwietnia 2015 roku drogą elektroniczną na adres mailowy Urzędu Gminy Z. : [...] złożył podanie zawierające wniosek o udostępnienie następujących informacji:

- wszystkich interpelacji i zapytań radnych Rady Gminy Z. za okres: 16.11.2014 r. - 29.04.2015 r. - w formie skanów w formacie PDF

- wszystkich odpowiedzi na interpelacje i zapytania radnych Rady Gminy Z. za 16.11.2014 - 29.04.2015 - w formie skanów w formacie PDF

Do dnia złożenia tej skargi, a więc do 14.05.2015 r. organ administracji publicznej nie udostępnił żądanej informacji ani też nie wydał decyzji odmownej zgodnie z art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej, czym naruszył 14 dniowy termin zapisany art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Skarżący powołał się również na orzecznictwo dotyczące braku konieczności wyczerpania środków zaskarżenia przed wniesieniem skargi na bezczynność z zakresu dostępu do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy Z. wniósł o jej oddalenie. Potwierdził fakt wpływu maila z adresu [...] z żądaniem udzielenia informacji w dniu 29 kwietnia 2015 roku. Jednakże zdaniem organu wniosek przesłany drogą elektroniczną nie spełniał elementarnego wymogu złożenia wniosku tj. nie zostały w nim określone dane identyfikujące wnioskodawcę - imię i nazwisko. We wniosku wskazano jedynie na końcu "M B. , a dane takie nie pozwalały na oznaczenie danych strony w postaci imienia.

Zdaniem organu, w świetle przepisów Ustawy o dostępie do informacji publicznej niedopuszczalne w ogóle jest składanie wniosku o udzielenie tej informacji w formie elektronicznej. Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie formułuje wprawdzie żadnych wymogów formalnych co do złożenia wniosku, jednakże w art. 10 ust. 2 Ustawy wskazano, że informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku. Natomiast w myśl art. 13 ust. 1 Ustawy udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Z zestawienia tych dwóch przepisów a contrario wnosić można, że w przypadku procedury udostępniania informacji publicznej na wniosek konieczne jest, by miał on formę pisemną. W piśmiennictwie także pojawiają się głosy, że w związku faktem, że Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie przewiduje takiej formy składania wniosku, nie jest możliwe składanie ich za pośrednictwem poczty elektronicznej (tak M.B. , Wniesienie wniosku o udostępnienie informacji publicznej drogą elektroniczną. Praktyczne problemy, "Elektroniczna Administracja" 2007). Organ ma jednak świadomość, że orzecznictwo sądowoadministracyjne opowiada się za dopuszczalnością składania wniosków o udostępnienie informacji publicznej drogą elektroniczną i to nawet bez konieczności opatrywania wniosków bezpiecznym podpisem elektronicznym. Jednakże zdaniem organu nawet taki wniosek powinien zawierać dane umożliwiające nadanie mu biegu, a minimalnym wymogiem formalnym w tym zakresie jest opatrzenie wniosku danymi osobowymi wnioskodawcy w postaci imienia i nazwiska oraz adresu korespondencyjnego (tak np. M. Zaremba, Prawo dostępu do informacji publicznej. Zagadnienia praktyczne, Warszawa 2009, s. 99). Warto bowiem podkreślić, że w toku postępowania o udzielenie informacji publicznej może okazać się konieczne przesłanie wnioskodawcy informacji odnośnie kosztów, o której mowa w art. 15 ust. 2 Ustawy, pisma, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej, czy wreszcie decyzji o odmowie udostępnienia informacji (art. 16 ustawy). Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie przewiduje w tym zakresie możliwości kierowania wymienionych wyżej pism do anonimowej, nieoznaczonej osoby. Co więcej, przepisy Ustawy nie pozwalają organowi na porozumiewanie się z wnioskodawcą za pośrednictwem poczty elektronicznej w zakresie określonym powyżej. Zatem do aktywności organu w tym zakresie powinny mieć zastosowanie przepisy ogólne z Ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, w szczególności art. 391 Kpa. W niniejszej sprawie organ nie dysponował ani wnioskiem, ani zgodą wnioskodawcy na porozumiewanie się z nim za pomocą środków komunikacji elektronicznej w zakresie postępowania o udzielenie informacji publicznej, wnioskodawca zawarł we wniosku jedynie żądanie, aby sama informacja została mu udostępniona na adres mailowy, a nie by korespondencja organu kierowana była w tej formie.

Jak już wyżej wskazano, wniosek M.B. z dnia 29.04.2015 roku nie zawierał danych imienia i nazwiska wnioskodawcy. Zdaniem organu brak ten uniemożliwiał nadanie biegu wnioskowi, z uwagi na niemożność wezwania wnioskodawcy do uzupełnienia tego braku. Można wskazać wiele orzeczeń sądów administracyjnych, w których skład orzekający stoi na stanowisku, że podmiot wnioskujący o udzielenie informacji publicznej nie może być anonimowy, a wskazanie przez wnoszącego danych pozwalających na jego identyfikację jest minimalnym wymogiem wniosku (np. wyrok WSA w Krakowie z 18 kwietnia 2007 r., II SAB/Kr 11/07). Podpis ma na celu identyfikację oraz uwiarygodnienie istnienia osoby wnoszącej. Podpis na dokumencie jest bowiem wyrazem oświadczenia woli lub wiedzy i służy identyfikacji osoby, która to oświadczenie złożyła. Opatrzenie wniosku podpisem pozwala również na stwierdzenie, że osoba wnosząca nie jest fikcyjna, a faktycznie istnieje. Co za tym idzie, opatrzenie wniosku podpisem pozwala na stwierdzenie, że wnioskodawca należy do kręgu uprawnionych do uzyskania informacji publicznej na podstawie art. 2 ust. 1 u.d.i.p. Zgodnie z tym zapisem każdemu przysługuje prawo dostępu do informacji publicznej. Opatrzenie wniosku podpisem pozwala zidentyfikować wnoszącego jako "każdego".

Kwestia stosowania przepisów k.p.a. do wniosku o udzielenie informacji publicznej budzi wiele kontrowersji w orzecznictwie. Można znaleźć liczne stanowiska mówiące, że wniosek o udzielenie informacji publicznej nie wszczyna postępowania administracyjnego, a zostaje ono wszczęte dopiero w przypadku zamiaru wydania decyzji odmownej lub umorzenia postępowania w sprawie udzielenia informacji publicznej. Można również znaleźć stanowiska przemawiające za tym, że wniosek o udzielenie informacji publicznej wszczyna postępowanie, jak chociażby w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 19 września 2005 r. II SAB/Kr 36/05, . Stanowisko takie zaprezentował ten sam Sąd w wyroku z 13 listopada 2007 r. II SAB/Kr 58/07, wskazując, że: "zasadniczą kwestią w sprawie jest to, czy w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej mają zastosowanie wprost przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Do tej ustawy ustawa o dostępie do informacji publicznej odsyła jedynie w art. 16 w odniesieniu tylko do decyzji administracyjnych. Jednocześnie jednak ustawa o dostępie do informacji publicznej nie reguluje w sposób szczegółowy wszystkich elementów postępowania związanego z wnioskami o udostępnienie informacji publicznej. Nie ma bowiem wątpliwości, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej wszczyna postępowanie administracyjne, w ramach którego mogą być podejmowane różnorakie czynności. Z założenia ma to jednak być postępowanie odformalizowane i szybkie. Ustawodawca nie przewidział żadnych szczególnych wymagań ani co do wniosku, ani co do osoby wnioskodawcy, określił natomiast stosunkowo krótkie terminy instrukcyjne dla podmiotu zobowiązanego.

Organ stoi na stanowisku, że w niniejszej sprawie brak wskazania przez wnioskodawcę we wniosku z dnia 29.04.2015 roku danych w postaci imienia i nazwiska, jako wymaganego minimum formalnego, uniemożliwił nadanie wnioskowi biegu. Natomiast brak wskazania adresu korespondencyjnego uniemożliwił organowi wezwanie wnioskodawcy do uzupełnienia wskazanego braku. W związku z powyższym nie było możliwe rozpoznanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej, skoro wniosek ten mógł zostać uznany za skutecznie złożony.

Organ uzyskał informację o danych osobowych wnioskodawcy dopiero po otrzymaniu skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej przez Wójta Gminy Z. z dnia 14.05.2015 roku, ponieważ skarga odwoływała się wprost do wniosku z dnia 29.04.2015 roku. Dopiero ta wiadomość pozwoliła na nadanie biegu wnioskowi M.B. z dnia 29.04.2015 roku. Z uwagi na fakt, że udzielenie wnioskodawcy informacji w żądanej formie spowoduje powstanie dodatkowych kosztów po stronie organu, organ stosownie do art. 15 ust. 2 wystąpił do wnioskodawcy z pismem powiadamiającym o wysokości opłaty. Organ oczekuje na stanowisko wnioskodawcy w przedmiocie ewentualnej zmiany formy udostępnienia informacji, a w przypadku braku zmiany organ udostępni wnioskodawcy informację w żądanej formie.

Odnosząc się do żądania wnioskodawcy wymierzenia organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 Ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w maksymalnej wysokości wskazuję, że żądanie to jest nieuzasadnione nawet w przypadku uznania przez Sąd, że doszło do bezczynności organu. Ewentualna bezczynność organu nie wynika bowiem z jego złej woli, czy utrudniania stronie dostępu do informacji publicznej, ale z faktu braków w złożonym przez stronę wniosku, Dodatkowo, przy uwzględnieniu okoliczności opisanych w niniejszej odpowiedzi na skargę wskazuję, że przekroczenie terminu do udostępnienia informacji nie będzie rażące.

Na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2015r. skarżący podtrzymał skargę, oświadczając jednocześnie, że 24 czerwca 2015r. otrzymał w formie elektronicznej żądane informacje, w związku z czym cofa wniosek o zobowiązanie Wójta do udzielenia żądanych informacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Sąd Administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w zakresie wydawania przez nie decyzji administracyjnych, postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty, postanowień wydanych w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym na które służy zażalenie, innych niż wskazane wyżej aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach - art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

W pierwszej kolejności należy wskazać, że spełnione zostały warunki formalne do wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność, gdyż skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., I OSK 601/05 LEX nr 236545).

Celem skargi na bezczynność organu administracji jest zwalczanie braku działania (zwłoki) w załatwianiu sprawy administracyjnej. W doktrynie oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadząc postępowanie, mimo istnienia ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności. Przy badaniu zasadności skargi na bezczynność organu administracji nie ma znaczenia z jakich powodów określony akt, czy czynność nie została dokonana przez organ. Jak wynika z akt niniejszej sprawy skarżący wnioskiem z dnia 26 kwietnia 2015r. zwrócił się do Wójta Gminy Z. o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej udostepnienia wszystkich interpelacji i zapytań radnych Rady Gminy Z. za okres od 16.11.2014 r. do 29.04.2015 r. - w formie skanów w formacie PDF oraz wszystkich odpowiedzi na interpelacje i zapytania radnych Rady Gminy Z. za okres od 16.11.2014 do 29.04.2015 - w formie skanów w formacie PDF

i przesłanie ich poczta elektroniczną.

Odnośnie tego, czy żądana przez skarżącego informacja ma charakter informacji publicznej – choć jest to okoliczność między stronami niesporna- należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. od odstępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2012 poz 270 ze zm.) każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu tej ustawy i podlega udostępnieniu na określonych w tej ustawie zasadach. Udostępnieniu podlegają zwłaszcza informacje wymienione w art. 6 ustawy, w szczególności o zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o trybie działania władz publicznych i ich jednostek organizacyjnych, (art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy). Zaznaczyć należy, że katalog informacji wymienionych w art. 6 nie ma charakteru katalogu zamkniętego, lecz stanowi jedynie przykładowe wyliczenie źródeł i rodzajów informacji. Ponadto zgodnie z art. 2 ustawy każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5 ustawy, prawo dostępu do informacji publicznej (ust. 1). Od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu faktycznego lub prawnego (ust. 2). Za utrwalony w orzecznictwie uznaje się pogląd, w myśl którego informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2006 r., sygn. akt l OSK 123/06).

Dalej wskazać należy, że intencją ustawodawcy w zakresie udostępnienia informacji publicznej było maksymalne odformalizowanie postępowania w tym przedmiocie, co jest ściśle związane z realizacją konstytucyjnej zasady jawności życia publicznego. Jeśli chodzi o formę wniosku (e-mail), wskazać należy, że zgodnie z ugruntowanym już orzecznictwem sądowoadministracyjnym wniosek o udostępnienie informacji publicznej może przybrać każdą formę (w tym także formę elektroniczną), o ile wynika z niego w sposób jasny, co jest jego przedmiotem.

Sąd rozpoznający przedmiotową sprawę w pełni podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony m.in. w wyrokach z dnia 16 marca 2009 r., sygn. akt I OSK 1277/08 oraz z dnia 30 listopada 2012 r., sygn. akt I OSK 1991/12, że w ustawie o dostępie do informacji publicznej brak jest wskazania jakichkolwiek wymagań formalnych wniosku (poza utrwaleniem go w formie pisemnej). Za wniosek pisemny uznawać należy również przesłanie zapytania pocztą elektroniczną i to nawet, gdy do jego autoryzacji nie zostanie użyty podpis elektroniczny. Pogląd ten uzasadniony jest brakiem konieczności pełnego zidentyfikowania wnioskodawcy, który żądając informacji publicznej, nie musi wykazać się jakimkolwiek interesem prawnym lub faktycznym. Należy bowiem mieć na względzie, że postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej jest odformalizowane i uproszczone, co wynika z celu ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz z jej art. 10 ust. 2, stanowiącego, że informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku.

Skoro zatem złożenie wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie zostało obwarowane żadnymi szczególnymi wymogami formalnymi, w szczególności nie wymaga uzasadnienia faktycznego ani prawnego, jak również dokładnego zidentyfikowania wnioskodawcy, a jedynie w miarę precyzyjnego wskazania zakresu żądanych informacji oraz miejsca i sposobu dostarczenia tych informacji, stwierdzić należy, że wniosek skarżącego nadawał się do rozpoznania. Spełniał bowiem dwa podstawowe elementy formalne pozwalające na jego rozpoznanie - wskazywał zakres żądanych informacji oraz sposób i miejsce ich dostarczenia (forma elektroniczna).

Odnosząc się do twierdzenia zawartego w odpowiedzi na skargę, że wniosek o udostepnienie informacji publicznej wszczyna postępowanie administracyjne stwierdzić należy, iż stanowisko to jest błędne.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się jednoznacznie, że złożenie wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie wszczyna postępowania administracyjnego, prowadzonego w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 stycznia 2007 r., sygn. akt I OSK 50/06, wniosek o udzielenie informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej nie stanowi podania w indywidualnej sprawie administracyjnej w rozumieniu art. 63 k.p.a., a zatem nie wszczyna postępowania administracyjnego. Także na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej nie ma przepisów dotyczących zasad stwierdzania braków formalnych wniosku o udzielenie takiej informacji, procedury jego uzupełniania, oraz doręczania pism. Do przepisów k.p.a. należy sięgać jedynie w sytuacjach, gdy ustawa odsyła do ich stosowania. Ewentualne uzupełnianie braków formalnych wniosku o udostępnienie informacji publicznej w trybie art. 64 § 2 k.p.a. mogłoby więc nastąpić jedynie w sytuacji, gdyby zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej organ zamierzał wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji bądź o umorzeniu postępowania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt I OSK 1002/09). Jednakże wówczas nie byłoby przeszkód, aby dokonać wezwania zainteresowanego (skarżącego) do uzupełnienia niezbędnych danych tą samą drogą, którą otrzymano wniosek –pocztą elektroniczną, skoro organ nie miałby innej możliwości. Jednakże z akt sprawy nie wynika, że Wójt Gminy Z. zamierzał wydać decyzję o odmowie udzielenia informacji publicznej.

Na temat stosowania przepisów Kpa w procedurze udostępniania informacji publicznej wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku o sygn. I OSK 2409/14:

"Przypomnieć należy, że celem ustawy o dostępie do informacji publicznej jest zagwarantowanie wnioskodawcy dostępu do informacji w określonym przez ustawę terminie. Oznacza to, że zasadą jest udostępnienie informacji, a wyjątkiem jej odmowa. W utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych oraz w piśmiennictwie przyjmuje się, że udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialnotechnicznej (por. M. Bernarczyk, M. Jabłoński, K. Wygoda, Biuletyn Informacji Publicznej, Informatyzacja administracji, Wrocław 2005r. s.85, A. Knopkiewicz , Tryby udostępniania informacji publicznej, RPiES 2004r. nr 4 s.97 i d. , R. Stefanicki, Ustawa o dostępie do informacji publicznej, wybrane zagadnienia w świetle orzecznictwa sądowego, PiP 2004r. nr 2 s 109, por. też wyrok NSA z 20 czerwca 2002r. sygn. akt II SA/Lu 507/02 czy wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 lutego 2004r sygn. akt II SAB 424/03 oraz wyrok NSA z dnia 18 marca 2005r sygn. akt OSK 1209/04 ). Ustawa kodeks postępowania administracyjnego nie ma do niej zastosowania, gdyż ustawa o dostępie do informacji publicznej zawiera odesłanie do stosowania tego kodeksu jedynie w odniesieniu do decyzji o odmowie udzielenia informacji, nie zaś do czynności materialnotechnicznej polegającej na jej udzieleniu. Wskazał na to w piśmiennictwie A. Knopkiewicz, Tryby udostępniania informacji publicznej, RPiES 2004, nr 4, s. 103 podkreślając, że użycie w art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej wyrazów "do decyzji" służyć miało wyłączeniu stosowania reguł kodeksu do faz postępowania poprzedzających wydanie decyzji w sprawie odmowy udostępniania informacji lub umorzenia postępowania. Uzasadnienie niestosowania Kodeksu postępowania administracyjnego do postępowania przed wydaniem decyzji o odmowie lub umorzeniu postępowania można upatrywać w tym, że wolą prawodawcy jest odformalizowanie tego postępowania. Podkreślić należy, że gdyby ustawodawca dopuszczał możliwość stosowania przepisów kodeksu postępowania administracyjnego w szerszym zakresie niż to wynika z art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, to uczyniłby to w sposób wyraźny m.in. w art. 13 przez wskazanie środka zaskarżenia w przypadku nieudzielanie informacji w terminie. Przepis ten bowiem określa termin i sposób poinformowania wnioskodawcy o powodach opóźnienia. Nie bez znaczenia jest również fakt, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej w swoich założeniach zmierza do szybkiego załatwienia sprawy, upraszczając postępowanie oraz skracając w stosunku do K.p.a. istniejące terminy, w tym terminy rozpatrywania środków zaskarżenia. Rzutuje to w konsekwencji na sposób dokonywania wykładni przedmiotowej ustawy i oznacza, iż nawet w razie wątpliwości nie należy ich rozwiązywać na drodze przedłużania postępowania poprzez jego uzależnianie od nieprzewidzianych w tejże ustawie wymogów formalnych."

Zgodnie z art. 149 § 1 zd. 2. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy jednocześnie stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Ustawa nie reguluje przesłanek takiego orzeczenia. Stwierdzenie zatem, czy bezczynność organu miała charakter rażący, stanowić musi wynik oceny sądowej, nawiązującej do okoliczności sprawy. Mając zatem na uwadze okoliczność, że wniosek strony skarżącej (z dnia 26 kwietnia 2015r.) został załatwiony dopiero po upływie dwóch miesięcy (24 czerwca 2015r.) i po wniesieniu skargi (14 maja 2015r.), Sąd stwierdził, że bezczynność w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Na ocenę tę miała wpływ również i ta okoliczność, że jeżeli nawet organ pozostawał w błędnym (lecz w swoim mniemaniu usprawiedliwionym) przekonaniu, że dla załatwienia wniosku winien mieć wszystkie dane osobowe wnioskodawcy, to pomimo uzyskania ich w chwili wniesienia skargi – również od tej daty nie zachował 14 dniowego terminu do udzielenia odpowiedzi.

Zgodnie z art. 149 § 2 P.p.s.a. sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6. Zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 lutego 2014r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2013 r. (M.P. z 2014 poz.146), wydanym na podstawie art. 20 pkt 1 lit.a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej w 2013r. wyniosło 3.650,06 zł. Oznacza to, że górna granica grzywny, jaką sąd może wymierzyć w niniejszej sprawie, wynosi obecnie 36.500,60 zł. Zdaniem Sądu za odpowiednią do całokształtu okoliczności sprawy, należy uznać grzywnę w wysokości 100,00 zł. Wymierzając grzywnę w orzeczonej wysokości Sąd wziął pod uwagę sformułowane wyżej okoliczności jak również fakt, że żądana przez skarżącego informacja została udostępniona, choć nastąpiło to dopiero po wniesieniu skargi jak i z uchybieniem wskazanego w ustawie 14 –to dniowego terminu do udzielenia informacji publicznej po upływie niespełna 2 miesięcy od dnia złożenia wniosku). Grzywna we wskazanej wysokości w ocenie Sądu, spełnia zarówno funkcję represyjną jak i prewencyjną.

O kosztach sąd orzekł pkt. III wyroku na podstawie art. 200 p.p.s.a.