Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 8 czerwca 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Nowacki Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.) Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Protokolant ref. staż. Bartosz Adamus po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 czerwca 2011 roku sprawy ze skargi G. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. orzeka że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku; 3. oddala wniosek skarżącej o zwrot kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej K.p.a.), art. 2, art. 3 ust. 1, ust. 3, art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 5 ust. 5, art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 7 oraz art. 7 ust. 6 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 71, poz. 734 ze zm.), utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] nr [...], w przedmiocie przyznania dodatku mieszkaniowego dla G.J.

W toku postępowania ustalono, iż G.J. posiada tytuł prawny do zajmowanego lokalu, prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, które w deklarowanym okresie osiągnęło dochód wynoszący 2.218,32 zł, co miesięcznie stanowi kwotę 739,44 zł. Powierzchnia użytkowa przedmiotowego lokalu wynosi 37,08 m2 i nie przekracza powierzchni normatywnej przewidzianej dla 1 osoby i powiększonej o 30%. Wydatki mieszkaniowe przyjęte dla potrzeb obliczenia dodatku mieszkaniowego poniesione przez wnioskodawcę w miesiącu październiku 2010 roku to kwota 247,51 zł.

Na podstawie ustawy o dodatkach mieszkaniowych oraz zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2001 roku w sprawie dodatków mieszkaniowych (Dz.U. z 2001r., Nr 156, poz. 1817 ze zm.) decyzją organu I instancji z dnia 25 listopada 2010 roku przyznano G.J. dodatek mieszkaniowy w okresie od 1 listopada 2010 roku do 30 kwietnia 2011 roku w kwocie 128,01 zł miesięcznie w tym 2,84 zł ryczałtu za brak instalacji gazu przewodowego. Zgodnie z ww. rozporządzeniem do podstawy obliczenia dodatku mieszkaniowego zostały przyjęte wydatki mieszkaniowe w wysokości 238,93 zł, które obliczono w ten sposób, że potwierdzone przez zarządcę budynku wydatki w kwocie 247,51 zł zostały przeliczone na powierzchnię normatywną (dla 1 osoby to jest 35 m2 ), co dało kwotę 233,63 zł, a następnie powiększone o ryczałt za brak instalacji gazu przewodowego w kwocie 5,30 zł (10 kWh x 0,5303 zł/kWh).

Organ I instancji stwierdził, iż gospodarstwo domowe G.J. winno zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o dodatkach mieszkaniowych przeznaczać na wydatki mieszkaniowe 15% swoich miesięcznych dochodów, czyli kwotę 110,92 zł (miesięczny dochód gospodarstwa domowego 739,44 zł x 15%). Dodatek stanowi różnicę pomiędzy ustalonymi wydatkami, a 15% dochodów gospodarstwa domowego i wynosi 128,01 zł (238,93 zł - 110,92 zł).

Od decyzji przyznającej dodatek mieszkaniowy G.J. złożyła odwołanie, w którym zakwestionowała między innymi wysokość wydatków mieszkaniowych w zakresie rozliczenia kosztów centralnego ogrzewania, poniesionych w miesiącu październiku 2010 roku, na podstawie których został wyliczony dodatek mieszkaniowy. Ponadto odwołująca zarzuciła, że przy obliczaniu dodatku mieszkaniowego nie została uwzględniona termomodernizacja, a także zakwestionowała wielkość zajmowanego przez nią lokalu, gdyż w jej ocenie rzeczywista powierzchnia lokalu wynosi 35,8 m2.

Rozpatrując powyższe odwołanie organ II instancji ustalił, że wnioskodawczyni zamieszkuje w lokalu mieszkalnym niewchodzącym w skład mieszkaniowego zasobu gminy. Zatem do wydatków przyjmowanych do celów obliczenia dodatku mieszkaniowego zalicza się wydatki, które w wypadku najmu lokalu mieszkalnego byłyby pokrywane w ramach czynszu, lecz wyłącznie do wysokości czynszu, jaki obowiązywałby dla danego lokalu, gdyby lokal ten wchodził w skład zasobu mieszkaniowego gminy oraz opłaty, poza czynszem, które obowiązywałyby w zasobie mieszkaniowym gminy, gdyby lokal ten wchodził w skład tego zasobu (art. 6 ust. 6 ustawy o dodatkach mieszkaniowych. W ocenie organu oznacza to, że może wystąpić różnica w wysokości wydatków na lokal faktycznie ponoszonych przez osobę wnioskującą o przyznanie dodatku mieszkaniowego, a tych przyjętych przez organ do wyliczenia kwoty dodatku mieszkaniowego, co wynikać będzie z odmiennych stawek czynszu obowiązujących w mieszkaniowym zasobie Miasta Z. i dla nieruchomości administrowanej przez inny podmiot. Ponieważ lokal zajmowany przez skarżącą nie wchodzi do mieszkaniowego zasobu gminy kwoty wydatków należały skorygować do wysokości czynszu, jaki obowiązywałby dla jej lokalu, gdyby wchodził do zasobu mieszkaniowego Miasta Z. w sytuacji przekroczenia tej wysokości. Ponieważ w przedmiotowej sprawie przekroczenie takie nie występuje, należało przyjąć do wyliczenia dodatku mieszkaniowego kwotę faktycznie ponoszonych przez skarżącą wydatków na lokal.

Następnie organ II instancji stwierdził, iż na potrzeby ustalenia uprawnień do dodatku mieszkaniowego w przedmiotowej sprawie należało przyjąć, iż na dochód skarżącej w okresie trzech miesięcy poprzedzających złożenie wniosku (lipiec, sierpień, wrzesień 2010 r.) składa się świadczenie emerytalne w wysokości 2218,32 zł, co miesięcznie daje kwotę 739,44 zł.

Mając powyższe na uwadze organ odwoławczy wyjaśnił, iż stosownie do treści przepisów ustawy o dodatkach mieszkaniowych dodatek mieszkaniowy przysługuje osobom, które jednocześnie spełniają następujące warunki: 1. posiadają tytuł prawny do zajmowanego lokalu; 2. średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie trzech miesięcy poprzedzających złożenie wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego nie przekracza 175 % kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym; 3. normatywna powierzchnia lokalu mieszkalnego w przeliczeniu na liczbę członków gospodarstwa domowego nie może przekraczać 35 m² dla 1 osoby powiększonej o 30% albo 50% pod warunkiem, że udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej tego lokalu nie przekracza 60%.

Dalej organ II instancji wyjaśnił, iż zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o dodatkach mieszkaniowych za dochód uważa się wszelkie przychody po odliczeniu kosztów ich uzyskania oraz po odliczeniu składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, określonych w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, chyba że zostały już zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Do dochodu nie wlicza się natomiast świadczeń pomocy materialnej dla uczniów, dodatków dla sierot zupełnych, jednorazowych zapomóg z tytułu urodzenia się dziecka, dodatku z tytułu urodzenia dziecka, pomocy w zakresie dożywiania, zasiłków pielęgnacyjnych, zasiłków okresowych z pomocy społecznej, jednorazowych świadczeń pieniężnych i świadczeń w naturze z pomocy społecznej, dodatku mieszkaniowego oraz zapomogi pieniężnej, o której mowa w przepisach o zapomodze pieniężnej dla niektórych emerytów, rencistów i osób pobierających świadczenie przedemerytalne albo zasiłek przedemerytalny w 2007r. Dodatek mieszkaniowy przyznaje się zatem osobie spełniającej łącznie dwa kryteria: dochodowe i powierzchniowe. Z danych zawartych w deklaracji o dochodach oraz wniosku o przyznanie dodatku wynika, że skarżąca spełnia wszystkie kryteria do przyznania dodatku mieszkaniowego.

Odnosząc się do zarzutów skarżącej organ odwoławczy wskazał, iż katalog wydatków stanowiących podstawę obliczania dodatku mieszkaniowego określony został w art. 6 ustawy o dodatkach mieszkaniowych. W katalogu tym brak kosztów termomodernizacji. W ocenie organu odwoławczego organ pierwszej instancji prawidłowo wyłączył te koszty z wydatków, uwzględnianych przy obliczaniu dodatku mieszkaniowego.

Organ II instancji nie uwzględnił także zarzutów skarżącej dotyczących wielkości zajmowanego lokalu, rozliczania kosztów centralnego ogrzewania, jak również pozostałych skierowanych przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej L. Wszystkie bowiem rozbieżności dotyczące opłat związanych z eksploatacją mieszkania, zaistniałe w trakcie trwania umowy o korzystaniu z lokalu mieszkalnego, są przedmiotem sporu przed sądem powszechnym. O weryfikację metrażu natomiast wnioskodawca może wystąpić do zarządcy budynku. W postępowaniu o przyznanie dodatku mieszkaniowego organ rozstrzygający sprawę opiera się na potwierdzonych przez tegoż zarządcę danych, brak jest natomiast podstawy prawnej do dokonywania w jego trakcie ustaleń w tym zakresie. Również zarzuty skarżącej dotyczące lat wcześniejszych (1998 - 2008) nie dotyczą sprawy wniosku z dnia 25 października 2010r.

Ponadto organ odwoławczy dodał, iż decyzja w przedmiocie dodatku mieszkaniowego należy do tzw. decyzji związanych. Oznacza to, że organ przyznający dodatek mieszkaniowy nie ma swobody w ocenie przesłanek, od których uzależnione jest przyznanie dodatku. Przesłanki te są bowiem w sposób szczegółowy określone w powołanych wyżej przepisach. Dlatego biorąc pod uwagę powyższe organ II instancji orzekł jak wyżej.

Na ostateczną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. skargę do sądu administracyjnego wniosła G.J. W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła te same zarzuty, które zgłaszała w odwołaniu od zaskarżonej decyzji. Wśród nich znajdują się zatem zarzuty dotyczące wzajemnych rozliczeń za centralne ogrzewanie pomiędzy skarżącą, a Spółdzielnią Mieszkaniową L.- zarządcą budynku, zarzuty odnośnie różnicy między opłatami za wodę w Spółdzielni Mieszkaniowej L. i w zasobach gminy, czy zarzuty odnośnie pominięcia kosztów termomodernizacji przy obliczaniu dodatku mieszkaniowego. Zdaniem skarżącej, organ pierwszej instancji nie wykonał także poleceń SKO z dnia 29 lipca 2008r. Poza tym skarżąca podniosła także szereg zarzutów względem osób zarządzających w Spółdzielnią Mieszkaniową L.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał dotychczasowe stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz wniósł o oddalenie skargi. W ocenie organu II instancji wszystkie rozbieżności dotyczące wysokości czynszu i innych opłat związanych z eksploatacją mieszkania, zaistniałe w trakcie trwania umowy o korzystaniu z lokalu mieszkalnego, są rozstrzygane przed sądami powszechnymi. Również kwestia rzekomego nie wykonania poleceń SKO z dnia 29 lipca 2008 r. nie dotyczy sprawy z wniosku z dnia 25 października 2010r. i jako taka nie mogła być rozpatrzona w trakcie niniejszego postępowania. Podobnie zarzuty względem osób zarządzających Spółdzielnią Mieszkaniową L. nie stanowią zagadnień, które mogłyby zostać rozpoznane w toku postępowania administracyjnego w przedmiocie dodatku mieszkaniowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola działalności organów administracyjnych, o której mowa, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 powołanego przepisu). Oznacza to, iż sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj. nie wydają orzeczeń, co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami procedury administracyjnej, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

W toku kontroli sądowoadministracyjnej sąd, mając na względzie regulację art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.), stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Sąd uwzględniając skargę uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę w tak zakreślonej kognicji stwierdził, że zaskarżona decyzja została wydana z uchybieniami przepisów prawa procesowego, które spowodowały konieczność jej uchylenia.

Materialnoprawną podstawą do przyznania oraz obliczenia wysokości dodatku mieszkaniowego wyznaczają przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 71, poz. 734 ze zm.).

Zgodnie z art. 6 ust. 4 powołanej ustawy, wydatkami poniesionymi przez osobę ubiegającą się o dodatek mieszkaniowy są świadczenia okresowe ponoszone przez gospodarstwo domowe związane z zajmowaniem lokalu mieszkalnego. Wydatkami tymi są czynsz, opłaty związane z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na lokale mieszkalne w spółdzielni mieszkaniowej, zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną, odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego, inne niż wymienione w pkt 1-4 opłaty za używanie lokalu mieszkalnego, opłaty za energię cieplną, wodę, odbiór nieczystości stałych i płynnych, wydatek stanowiący podstawę obliczenia ryczałtu na zakup opału. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 4a ustawy, nie stanowią wydatków, o których mowa w ust. 4, wydatki poniesione z tytułu ubezpieczeń, podatku od nieruchomości, opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, opłat za gaz przewodowy, energię elektryczną, dostarczane do lokalu mieszkalnego (domu jednorodzinnego) na cele bytowe.

Z powyższego wynika zatem, że wystąpienie określonych w przywołanej regulacji przesłanek materialnych obliczenia wysokości dodatku mieszkaniowego organ orzekający obowiązany jest ustalić zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, które w zakresie ustalenia stanu faktycznego przyjmują - jako naczelną - zasadę prawdy obiektywnej, wyrażoną w art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego. Kolegium, podobnie jak inne organy administracji publicznej orzekające w sprawach indywidualnych, obowiązują wszystkie reguły dotyczące przebiegu postępowania określone w tym kodeksie, zwłaszcza w art. 7 i 77 K.p.a. Przy czym w odniesieniu do organów orzekających w drugiej instancji, granice obowiązku podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy zakreślone zostały w art. 136 K.p.a. W toku postępowania organy administracji winny w szczególności zadbać o przestrzeganie zasad wynikających z przepisów art. 7, art. 8 i art. 77 § 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego. W myśl pierwszego z tych przepisów w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Przepis ten nakazuje organom administracji podejmowanie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia rzeczywistego stanu faktycznego sprawy. Oznacza, to iż organy administracji państwowej mają obowiązek dążenia do prawdy obiektywnej. Organ administracji jest zobowiązany do podejmowania wszelkich kroków zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i powinien prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębić zaufanie obywateli do państwa (art. 8 K.p.a.). Obowiązek ten jest realizowany dzięki nakazowi zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia przez organ administracji całego materiału dowodowego.

Z kolei, stosownie do treści art. 77 § 1 K.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Oznacza to, że materiał dowodowy zebrany w sprawie powinien być kompletny, tj. dotyczący wszystkich okoliczności faktycznych, które mają znaczenie w sprawie. Z art. 77 § 1 K.p.a. wynika bowiem obowiązek organu administracji zgromadzenia całego materiału dowodowego, koniecznego do rozstrzygnięcia sprawy, co oznacza obowiązek podjęcia przez organ stosownych działań, między innymi przeprowadzenia z urzędu dowodów służących ustaleniu stanu faktycznego sprawy oraz zażądania od strony przedstawienia dowodów na poparcie jej twierdzeń.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, organ administracji uchybił wskazanym wyżej zasadom postępowania, w sposób, uzasadniający uchylenie zaskarżonej decyzji. Odnieść się należy do stwierdzenia organu odwoławczego, zgodnie z którym do kwoty wydatków związanych z zajmowaniem mieszkania przez skarżącą nie została wliczona miesięczna wpłata poniesiona przez nią na fundusz termomodernizacyjny spółdzielni mieszkaniowej. Zdaniem Kolegium, w art. 6 ustawy o dodatkach mieszkaniowych, określającym katalog wydatków stanowiących podstawę obliczania dodatku mieszkaniowego, brak jest wymienionych opłat za termomodernizację, a w związku z organ I instancji prawidłowo wyłączył je z wydatków uwzględnianych przy obliczaniu dodatku mieszkaniowego.

Takie rozumowanie nie zostało jednakże poparte żadnymi ustaleniami. Brak jest bowiem w aktach sprawy aktualnych uchwał, czy pism spółdzielni mieszkaniowej wyjaśniających status i cel powołania funduszu termomodernizacyjnego. Z kolei w zaświadczeniu wystawionym przez Spółdzielnię Mieszkaniową L. w dniu 22 listopada 2010r. kwota wydatków na ten fundusz została uwidoczniona w ramach miesięcznej opłaty skarżącej za użytkowanie lokalu mieszkalnego. Zadaniem organu administracji było zatem ustalenie, czy wpłata dokonywana na fundusz termomodernizacyjny spółdzielni mieszkaniowej powiększa wkład mieszkaniowy lub budowlany, czy też jest wydatkiem z tytułu użytkowania lokalu mieszkalnego. Powyższa kwestia ma w niniejszej sprawie zasadnicze znaczenie i ma bezpośredni wpływ na obliczanie wysokości dodatku mieszkaniowego. Jeżeli bowiem wpłata na fundusz termomodernizacyjny powiększa wkład mieszkaniowy lub budowlany to należy uznać, że wydatki z tego tytułu wpłat nie należą do wydatków, które można by zaliczyć do wydatków ustalanych dla potrzeb dodatku mieszkaniowego. Natomiast jeżeli w wyniku ustaleń okaże się, że wydatki na termomodernizację stanowią koszty zaliczane do kosztów eksploatacji i remontów, czyli składają się na fundusz remontowy, mają charakter okresowy i są regulowane w związku z zajmowaniem lokalu mieszkalnego przez cały czas korzystania z tego lokalu, to powinny być one uwzględniane w wydatkach dla potrzeb dodatku mieszkaniowego.

W ocenie Sądu, załączone do akt sprawy dokumenty nie uzasadniają twierdzenia organu, o braku podstaw do zaliczenia do wydatków związanych z zajmowaniem lokalu mieszkalnego kwoty 31,52 zł z tytułu wpłat dokonanych przez skarżącą na fundusz termomodernizacyjny Spółdzielni. Organy obu instancji nie wskazały, na jakich dokumentach oparły swoje twierdzenie. W przepisach ustawy o dodatkach mieszkaniowych brak jest przepisu, który wprost wyłączałby wpłaty na tego rodzaju fundusze z wydatków ponoszonych na zajmowanie lokalu mieszkalnego, a art. 6 ust. 4 tej ustawy nie zawiera przecież precyzyjnego wyliczenia tych wydatków, gdyż pkt 2 i 5 tego przepisu mają charakter opisowy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. winno uwzględnić wskazania i ocenę prawną zawarte w uzasadnieniu niniejszego wyroku, zarówno w zakresie zebrania i oceny kompletnego materiału dowodowego, jak i odniesienia się do przepisów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia.

Pozostałe zarzuty skargi należało uznać za bezzasadne. Przede wszystkim nie można uwzględnić w kosztach eksploatacji wydatków ponoszonych przez skarżącą w innym okresie niż miesiąc poprzedzający złożenie wniosku. Podobnie należy odnieść się do kwestii związanych z indywidualnym rozliczaniem skarżącej przez spółdzielnię kosztów energii cieplnej, czy opłat za telewizję. Zarzuty skarżącej względem władz spółdzielni, w tym dotyczące zawyżenia powierzchni zajmowanego lokalu, nie mogą być brane pod uwagę przy obliczaniu i przyznawaniu dodatku mieszkaniowego.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145 § 1 pkt lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sąd orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji.

O wykonalności zaskarżonej decyzji Sąd orzekł w pkt 2 wyroku, na podstawie art. 152 p.p.s.a.

W pkt 3 wyroku Sąd, na podstawie art. 200 p.p.s.a., oddalił wniosek skarżącej o zasądzenie kosztów postępowania, bowiem wskazane przez skarżącą wydatki nie stanowią niezbędnych kosztów postępowania prowadzonego przez stronę osobiście, wymienionych w art. 205 § 1 p.p.s.a. W skład tych kosztów wchodzi suma kosztów przejazdu do sądu i równowartość utraconego zarobku wskutek osobistego stawiennictwa w sądzie. Należy mieć jednak na uwadze, iż po pierwsze koszty, o których mowa muszą powstać w związku ze stawiennictwem strony przed sądem, a po drugie koszty te muszą być należycie udokumentowane. Natomiast wydatki wskazane przez skarżącą, szczegółowo opisane w piśmie z dnia 18 maja 2011r., nie stanowią niezbędnych kosztów postępowania, a tylko takie, zgodnie z art. 200 w zw. z art. 205 p.p.s.a. podlegają zasądzeniu od organu w sytuacji uwzględnienia skargi.

P.Pij.

-----------------------

9