Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Asesor WSA Jan Szuma Protokolant st. sekr. sąd. Edyta Rurarz - Kwietniewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2018 r. sprawy ze skargi K. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie ochrony zwierząt I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. postanawia, że zaskarżona decyzja podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku, III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej kwotę [...]zł ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze, powołując art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257, dalej jako: "K.p.a."), utrzymało w mocy decyzję Burmistrza P. z dnia [...] stycznia 2018 r., nr [...] o czasowym odebraniu 1 psa stanowiącego własność K. D. z posesji w miejscowości Z., oznaczonej jako dzialka nr [...] będące własność A. K. oraz o przekazaniu odebranego zwierzęcia pod opiekę Stowarzyszenia "[...]" w siedzibie w T..

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie wskazano, że w wyniku interwencji Policji dokonanej w dniu [...] stycznia 2018 r. funkcjonariusze Straży Pożarnej weszli na opisaną powyżej nieruchomość położoną w miejscowości Z.. Podczas trwania czynności (wykonywanych w maskach z uwagi na silny fetor) wypuszczono, nakarmiono i napojono psy znajdujące się na posesji. Następnego dnia – [...] stycznia 2018 r. – lekarze weterynarii z Powiatowego Inspektoratu Weterynarii we W. przeprowadzili doraźną kontrolę na terenie nieruchomości – z udziałem przedstawicieli Policji oraz Urzędu Miejskiego w P.. Podczas jej trwania ustalono, że na posesji trzymane były zwierzęta (psy i koty) właściciela nieruchomości i jego córki – K. D.. Na działce znajdował się budynek mieszkalny oraz dwa obiekty gospodarcze. Zauważono tam także biegające psy - w liczbie 18, zdaniem weterynarzy z Inspekcji, w dobrej kondycji (z wyjątkiem jednego wychudzonego i z przerośniętymi pazurami). W budynkach stwierdzono brud i fetor, mnóstwo różnych śmieci, odchody zwierząt, zanieczyszczone miski i wiadro z zamarzniętą wodą a także dwa martwe koty – w tym jednego częściowo zjedzonego.

Psy zostały, z inicjatywy Stowarzyszenia "[...]", poddane badaniu przez lekarza weterynarii – A. M., który sporządził opinię lekarsko-weterynaryjną zawierającą opis każdego psa wraz z fotografiami. Z dokumentu wynika, że wszystkie zwierzęta były bardzo brudne, zapchlone i miały przerośnięte pazury. Lekarz stwierdził też wychudzenie oraz różne zmiany skórne w tym - u niektórych zwierząt - zaniedbane rany, będące prawdopodobnie skutkiem pogryzień a także objawy lęku lub agresji, wymagające pomocy behawiorysty.

Mając powyższe na względzie Burmistrz P. decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r., nr [...] orzekł o czasowym odebraniu 16 sztuk psów rasy mieszanej oraz jednego owczarka niemieckiego, a następnie, z uwagi na fakt stwierdzenia, że na terenie posesji znajduje się jeszcze jeden pies, nieobjęty orzeczeniem, kolejną decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r., nr [...] orzekł o czasowym odebraniu 1 psa stanowiącego własność K. D., co stanowiło uzupełnienie wcześniejszego rozstrzygnięcia.

Odwołanie od decyzji z dnia [...] stycznia 2018 r., dotyczącej odebrania osiemnastego psa wniosła właścicielka zwierzęcia – K. D.. Odwołująca się wyraziła przekonanie, że zwierzęta były w dobrej kondycji psychicznej i fizycznej. Nieporządek na terenie posesji skarżąca tłumaczyła swoim stanem zdrowia - atakami padaczki, połączonymi z utratą przytomności w dniach od [...] do [...] stycznia 2018 r.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze rozpatrując wniesione odwołanie przywołało w pierwszej kolejności treść przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1840, dalej jako: "ustawa"), wskazując następnie, że zgromadzony materiał dowodowy (zwłaszcza dokumentacja fotograficzna a także opis warunków panujących na terenie posesji, z której zabrano psy) nie pozostawia wątpliwości co do tego, że w analizowanym przypadku doszło do znęcania się nad zwierzętami poprzez ich utrzymywanie w warunkach rażącego zaniedbania i niechlujstwa (art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy). Zachodziła więc podstawa do zastosowania art. 7 ust. 1 ustawy. Kolegium podkreśliło, że czasowe odebranie zwierzęcia nie ma charakteru sankcji karnej. Dlatego też przy jego stosowaniu nieistotna jest wina właściciela (opiekuna) zwierzęcia. Celem omawianej instytucji jest wyłącznie dobro zwierząt – zapewnienie im bezpieczeństwa i odpowiednich warunków bytowych. Skoro odwołująca się cierpi na tak poważną chorobę, o nieprzewidywalnym w gruncie rzeczy przebiegu, jak padaczka, to nie wydaje się możliwe, by mogła zapewnić należytą opiekę kilkunastu psom, zwłaszcza że sama mieszka w P., a sądząc po adresie - w kamienicy.

Odnosząc się do powierzenia opieki nad odebranymi psami [...], podniesiono, że jest ono o tyle uzasadnione, że z uwagi na stan psychiczny i fizyczny wielu tych psów (agresja, lęki, rany), wynikający z ich przetrzymywania bez odpowiedniego wyżywienia, w większej grupie, w zamkniętym budynku - jest wysoce prawdopodobne, że zwierzęta miałyby trudności z adaptacją do warunków panujących w schronisku.

Skargę na powyższą decyzję wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu K. D. reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika podnosząc zarzut naruszenia: art. 61 § 4 K.p.a. poprzez brak zawiadomienie jej o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie, mimo że przysługiwał jej od samego początku status strony w rozumieniu art. 28 K.p.a. (skarżącej doręczono tylko decyzję organu I instancji); art. 136 K.p.a. oraz art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 79 w zw. z art. 6-10 K.p.a. w zw. z art. 138 § 2 K.p.a. oraz art. 6-10 k.p.a. poprzez: a) brak przeprowadzenia postępowania dowodowego obejmującego m.in. przesłuchanie (wyjaśnienia) K. D. i właściciela nieruchomości A. K. w zakresie warunków bytowych psów i zajmowania się nimi, a w szczególności w okresie od [...] do [...] stycznia 2018 r., a także nie zasięgnięto opinii biegłego z zakresu psychologii zwierząt, b) niewyjaśnieniu, czy psy miały wystarczającą ilość wody i pokarmu w okresie od [...] do [...] stycznia 2018 r., a w szczególności z biegłego lekarza weterynarii, przesłuchaniu K. D., c) zaakceptowanie powyższego braku po stronie organu I instancji, d) zaakceptowanie braku zawiadomienia skarżącej o wejściu na teren posesji, mimo że organ posiadał do niej kontakt i kontakt ten był uwidoczniony na terenie posesji; art. 6 ust. 2 pkt 10 w zw. z art. 4 pkt 11 ustawy poprzez przyjęcie, że skarżąca znęcała się nad zwierzętami z uwagi na rażące zaniedbanie i niechlujstwo w zakresie warunków bytowych zwierząt, podczas gdy nie można przyjąć rażącego zaniedbania w rozumieniu art. 4 pkt 11, albowiem: a) doszło do obrazy przepisów proceduralnych, b) organ I instancji jednocześnie twierdzi, iż psy były w dobrej kondycji (z wyjątkiem jednego wychudzonego i z przerośniętymi pazurami psa), c) psy trzymane były w domu w pomieszczeniach (pokojach), co zapewniało im swobodę i naturalną pozycję, a więc zgodnie z wymogami wynikającymi powołanego przepisu ustawy, d) dokumentacja fotograficzna sporządzona [...] stycznia 2018 r. w czasie interwencji wskazuje, że psy były czyste, co oznacza, że psie odchody, jakie zastano na terenie posesji nic powodowały zabrudzenia psów i tym samym nie doszło do rażącego zaniedbania warunków bytowych, e) braku wyjaśnienia, czy psy miały wystarczającą ilość wody i pokarmu w okresie od [...] do [...] stycznia 2018 r., f) psy nie były agresywne lub zlęknione, na co wskazuje dokumentacja fotograficzna sporządzona 22 stycznia 2018 r., g) przyjęcie, że odchody znajdowały się na terenie nieruchomości w sytuacji, gdy skarżąca wskazała, iż z uwagi na stan zdrowia kilka dni nie była na terenie posesji oraz gdy nie przeprowadzono dowodu z przesłuchania K. D. ani właściciela nieruchomości, h) brak było wcześniej skarg na warunki bytowe zwierząt, i) nie doszło do rażącego niedbalstwa po stronie skarżącej, które stosownie do art. 4 pkt 11 ustawy rozumiane jest jako drastyczne odstępstwo od wymogów w zakresie dbałości o zwierzęta wynikających z ustawy, do czego przekonują okoliczności sprawy — jej nieobecność na terenie posesji wynikała z przejściowego trudnego stanu zdrowotnego wywołanego padaczką w okresie od [...] do [...] stycznia 2018 r., a choroba wyklucza możliwość przypisania jej winy umyślnej winy w innym poważnym stopniu, j) choroba K. D. uniemożliwia jej sprawowanie opieki nad psami i stanowi podstawę do przyjęcia znęcania się nad zwierzętami. Wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i poprzedzającej ją decyzji Burmistrza P. z [...] stycznia 2018 r. oraz przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Uzasadniając skargę podniesiono w pierwszej kolejności, że skarżącej nie zapewniono czynnego udziału w sprawie oraz wskazano, że w toku postępowania nie przesłuchano nie tylko skarżącej, ale również właściciela nieruchomości, na której psy znajdowały się. Nie wyjaśniono, kto i czy w ogóle zajmował się psami w okresie kiedy skarżąca z uwagi na stan zdrowia (padaczka) zaniemogła (od [...] do [...] stycznia 2018 r.) oraz jak wyglądała sytuacja zwierząt na dzień [...] stycznia 2018 r., tj. dzień poprzedzający pogorszenie się stanu zdrowia skarżącej. Nie wyjaśniono w szczególności, czy [...] stycznia 2018 r. pozostawiono psom wystarczającą ilość wody oraz pokarmu, aby mogły one wyżywić się zgodnie ze swoimi właściwościami i potrzebami w okresie od [...] do [...] stycznia 2018 r. Okoliczność ta powinna być ustalona na korzyść skarżącej, gdy wziąć pod uwagę fakt, na który powołuje się organ I i II instancji, że psy były w dobrej kondycji.

Zdaniem skarżącej sam fakt brudnej miski czy psich odchodów nie świadczy o znęcaniu się nad zwierzętami z uwagi w rozumieniu art. 6 ust. 2 pkt 10 w zw. z art. 4 pkt 11 ustawy. Dokumentacja fotograficzna wykonana w dniu interwencji, tj. [...] stycznia 2018 r., wskazuje, iż psy były czyste. Oznacza to, że psie odchody, na jakie powołują się organy administracji – jeśli były – nie stanowiły żadnego problemu dla ich warunków bytowych i w żaden sposób zwierzętom nie zagrażały. Co więcej, organy administracji nie podają nawet jakie ilości odchodów rzekomo znajdowały się na terenie posesji i gdzie, co mogłoby dawać podstawy do odniesienia się do takich zarzutów. W aktach sprawy nie ma na okoliczność odchodów żadnej dokumentacji fotograficznej, mimo że jest dokumentacja fotograficzna samych psów. Nie ma również żadnej dokumentacji fotograficznej wnętrza domu, w jakim psy znajdowały się, by ewentualnie wykazać niewłaściwe warunki bytowe psów.

W aktach sprawy nie ma żadnego dowodu na to, aby psy były agresywne lub zlęknione w wyniku zachowań lub zaniedbań skarżącej, a dokumentacja fotograficzna sporządzona w dniu [...] stycznia 2018 r. wskazuje, że psy wyglądają, na spokojne i opanowane. Aby stwierdzić, czy psy były agresywne i zlęknione, to należałoby przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu psychologii zwierząt.

Zdaniem skarżącej brak jest podstaw do przyjęcia rażącego niedbalstwa po jej stronie w rozumieniu art. 4 ust, 11 ustawy. Pojęcie to wymaga spełnienia przesłania w postaci drastycznego odstępstwa warunków bytowych zwierząt od wymogów wnikających z ustawy o ochronie zwierząt.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje stanowisko i wniosło o jej oddalenie.

Podczas trwania rozprawy sądowoadministracyjnej w dniu 03 października 2018 r. pełnomocnik skarżącej dodatkowo wskazał, że organ jako podstawę prawną decyzji wskazał art. 7 ust. 3 ustawy, chociaż de facto go nie zastosował. Ponadto organ nie sprawdził, czy uczestnik postępowania ma status schroniska dla zwierząt i nie uzasadnił podstawy prawnej i faktycznej swojej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi art. 1 §1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd obowiązany jest zatem dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji także wtedy, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest kwestia prawidłowości decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego, które działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza P. z dnia [...] stycznia 2018 r., nr [...] o czasowym odebraniu 1 psa stanowiącego własność K. D. z posesji w miejscowości Z., oznaczonej jako dzialka nr [...] będące własność A. K. oraz o przekazaniu odebranego zwierzęcia pod opiekę Stowarzyszenia "[...]" w siedzibie w T..

Rozpoznając przedmiotową sprawę wskazać należy w pierwszej kolejności, że w przedmiotowej sprawie, choć organ jako podstawę prawną decyzji podano art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt o ochronie zwierząt, to jednak wydane w sprawie decyzje odnosiły się do sytuacji gdy pies został już odebrany, co przyznało samo Samorządowe Kolegium Odwoławcze w swojej decyzji z dnia [...] lutego 2018 r. Oznacza to, że w istocie podstawą odebrania zwierzęcia był art. 7 ust. 3 ustawy, a Sąd był zobowiązany do ustalenia, czy spełnione zostały przesłanki określone tym przepisem do odebrania zwierzęcia.

Decyzja o odebraniu zwierzęcia, która podejmowana jest w trybie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt o ochronie zwierząt, odmiennie niż w trybie art. 7 ust. 1 ustawy, zapada wówczas, gdy zwierzę zostało już faktycznie odebrane. Organ prowadząc postępowanie i wydając decyzję z trybie art. 7 ust. 3 ustawy orzeka zatem o czasowym odebraniu zwierzęcia, jeżeli spełnione są przesłanki, określone w tym przepisie, pomimo iż w chwili wydawania decyzji, zwierzę nie przebywa już u swego właściciela. W konsekwencji postępowanie organu nakierowane jest w tym przypadku na wnikliwe, następcze zbadanie dokonanego już odebrania zwierzęcia. (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. akt II OSK 2417/12 oraz wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w Warszawie z dnia 18 marca 2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 2877/13 i Opolu z dnia 24 października 2013 r., sygn. akt II SA/Op 348/13, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Postępowanie to winno być przy tym przeprowadzone zgodnie z regułami, określonymi w Kodeksie postępowania administracyjnego.

W świetle ustawy o ochronie zwierząt, możliwość niezwłocznego, czasowego odebrania zwierzęcia uzależniona jest po pierwsze: od ustalenia, że miało miejsce znęcanie się nad nim, w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy, po drugie: wyłącznie w sytuacji gdy jest to przypadek niecierpiący zwłoki, gdy dalsze pozostawanie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu (art. 7 ust. 3 ustawy). Z treści art. 6 ust. 1a i ust. 2 ustawy wynika, że znęcanie się nad zwierzętami jest zabronione (ust. 1), zaś przez znęcanie się nad zwierzętami nakazuje rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego niechlujstwa oraz utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku (art. 6 ust. 2 pkt 10 i 19 ustawy).

Przepis art. 4 ustawy zawiera również szereg definicji legalnych takich pojęć jak: "humanitarne traktowanie zwierząt" - przez które rozumie się traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewniające mu opiekę i ochronę (pkt 2); "właściwe warunki bytowania" - oznaczające zapewnienie zwierzęciu możliwości egzystencji, zgodnie z potrzebami danego gatunku, rasy, płci i wieku (pkt 15).

Na potrzeby niniejszej sprawy celowe jest przypomnienie, że niewątpliwie intencją ustawodawcy było stworzenie w art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt, narzędzia umożliwiającego pilne działanie w momencie stwierdzenia, iż dalsze przebywanie zwierzęcia u właściciela zagraża jego życiu lub zdrowiu. Jednocześnie poprzez powiązanie ust. 3 z ust. 1 art. 7 ustawy i konieczność wszechstronnego wyjaśnienia zaistniałych okoliczności, nie zaś tylko ograniczenia się do akceptacji podjętych czynności, ustawodawca stworzył narzędzie zabezpieczające właścicieli przed pochopnym działaniem ze strony uprawnionych organizacji dbających o dobro zwierząt. Przedstawiony sposób interpretacji przepisu art. 7 ust. 3 ustawy znajduje potwierdzenie w judykaturze. Celem ustawy jest bowiem ochrona zwierząt, która polega m.in. na czasowym ich odebraniu właścicielowi w sytuacji rażących zaniedbań, kiedy to nadrzędną potrzebą jest szybkość i sprawność działania, co oczywiście nie zwalnia organu od zbadania czy wymienione wyżej przesłanki wystąpiły (por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Gd 841/11; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 marca 2013 r., sygn. akt IV SA/Po 31/13; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 lutego 2014 r., sygn. akt II SA/Łd 1242/13, dostępne w centralne Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Należy bowiem mieć świadomość, że zwierzę jest istotą żyjąca, zdolną do odczuwania cierpienia, a człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę, co wynika także z art. 1 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt. Każde zwierzę wymaga humanitarnego traktowania (art. 5 ustawy), przez co należy rozumieć traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewnienie mu opieki i ochrony, w myśl art. 4 pkt 1 ustawy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 stycznia 2013 r., sygn. akt II OSK 1743/11, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 02 sierpnia 2007 r., sygn. akt II SA/Go 202/07, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sadów Administracyjnych).

Obowiązkiem organów było zatem przeprowadzenie rzetelnego postępowania wyjaśniającego, którego celem winno było być ustalenia, czy przesłanki wspomniane zostały spełnione. Analiza nadesłanych do kontroli sądowej akt administracyjnych sprawy prowadzi do wniosku, że postępowanie prowadzone przez organ I instancji było zgodnie z dyspozycją art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 K.p.a. i art. 80 K.p.a. oraz art. 107 § 3 K.p.a.

Jak wynika z akt sprawy bezpośrednią przyczyną wszczęcia prowadzonego postępowania była zgłoszenie sołtysa wsi Z., który wskazał, że na terenie posesji oznaczonej jako działka nr [...] będące własność A. K., znajdowały się psy bez opieki i nadzoru oraz istniała obawa, że doszło do uśmiercenia przez psy opiekuna. Była więc to interwencja doraźna, podyktowana możliwością wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności, co powoduje, że niezasadne pozostają zarzuty dotyczące naruszenia zasady czynnego udziału strony w postępowaniu poprzez brak zawiadomienia jej o podejmowanych czynnościach.

Dokonane przez organ czynność – szeroko opisane w protokole/notatce służbowej z dnia 29 stycznia 2018 r. oraz protokole kontroli doraźnej z dnia 23 stycznia 2018 r., wskazują, że zwierzęta znajdowały się na posesji, która nie nadawała się do zamieszkania przez ludzi, z uwagi na nagromadzenie nieczystości, śmieci oraz odchodów zwierzęcych. Co istotne, te okoliczności faktyczne nie zostały przez skarżącą zakwestionowane.

W ocenie Sądu warunki, w jakich znajdowały się psy wyczerpywały przesłanki znęcania się nad zwierzętami, polegające na utrzymywaniu zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego niechlujstwa oraz utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku (art. 6 ust. 2 pkt 10 i 19 ustawy). Sąd podziela stanowisko Kolegium, że stan faktyczny sprawy jest jasny, a argumenty na których koncentruje się skarżąca (konieczność ustalenia, chociażby, czy psie odchody powodowały zabrudzenie psów, czy zwierzęta miały wystarczającą ilość pokarmu, czy też określenia stanu psychicznego zwierząt w oparciu o opinię biegłego psychologa zwierzęcego) albo nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albo zostały wyjaśnione w oparciu o inne ustalenia (czego potwierdzeniem jest chociażby fakt znalezienia na terenie posesji martwego kota, częściowo zjedzonego).W ocenie Sądu, dla możliwości czasowego odebrania zwierząt bez znaczenia pozostają również okoliczności związane ze wcześniejszym utrzymaniem zwierząt, czy też stanem zdrowia skarżącej. Ocena faktyczna przesłanki znęcania się nad zwierzętami dotyczy bowiem momentu poprzedzającego odebranie zwierzęcia, a przedstawione powyżej okoliczności faktyczne jednoznacznie wskazują, że doszło do spełnienia warunków określonych w art. 6 ust. 2 ustawy. Co więcej, argumenty związane ze stanem zdrowia skarżącej, przy uwzględnieniu faktu związanego z jej miejscem zamieszkania, którym nie jest teren posesji na której znajdywały się zwierzęta dodatkowo potwierdzają niemożność prawidłowego zajęcia się zwierzętami. W istocie, psy zostały umieszczone w miejscu tak odległym od miejsca zamieszkania skarżącej, będącej ich opiekunką (osoby, zgodnie z oświadczeniami składanymi w toku postępowania poważnie chorej), iż praktycznie niemożliwy był codzienny kontakt z nimi.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że zaistniały przesłanki odebrania zwierzęcia. Jednoznacznie wskazać należy, że spełnione zostały przesłanki, o których mowa w art. 6 ust. 2 pkt 10 i 18 ustawy o ochronie zwierząt, w postaci znęcania się nad zwierzęciem w szczególności przez utrzymywanie ich w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa.

Wątpliwości Sądu budzi jednak przekazanie zwierząt pod opiekę Stowarzyszenia "[...]" z siedzibą w T.. Jak zasadnie wywiódł pełnomocnik, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy zwierzę traktowane w sposób określony w art. 6 ust. 2 może być czasowo odebrane właścicielowi lub opiekunowi na podstawie decyzji wójta (burmistrza, prezydenta miasta) właściwego ze względu na miejsce pobytu zwierzęcia i przekazane: 1) schronisku dla zwierząt, jeżeli jest to zwierzę domowe lub laboratoryjne, lub 2) gospodarstwu rolnemu wskazanemu przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), jeżeli jest to zwierzę gospodarskie, lub 3) ogrodowi zoologicznemu lub schronisku dla zwierząt, jeżeli jest to zwierzę wykorzystywane do celów rozrywkowych, widowiskowych, filmowych, sportowych lub utrzymywane w ogrodach zoologicznych. Dodatkowo, stosownie do treści art. 7 ust. 1b przekazanie zwierzęcia, o którym mowa w ust. 1, następuje za zgodą podmiotu, któremu zwierzę ma być przekazane, przy czym art. 7 ust. 1c ustawy precyzuje, że w przypadku braku zgody, o której mowa w ust. 1b, lub wystąpienia innych okoliczności uniemożliwiających przekazanie zwierzęcia podmiotom, o których mowa w ust. 1, zwierzę może zostać nieodpłatnie przekazane innej osobie prawnej lub jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej albo osobie fizycznej, która zapewni mu właściwą opiekę.

W realiach przedmiotowej sprawy nie wyjaśniono, czy Stowarzyszenie spełnia warunki, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy czy też spełnione zostały przesłanki, o których mowa w art. 7 ust. 1b ustawy o ochronie zwierząt. Za takowe nie mogą bowiem być uznane argumenty, że z uwagi na stan psychiczny i fizyczny psów (bez sprecyzowania, czy dotyczy to również psa będącego przedmiotem niniejszego postępowania) jest wysoce prawdopodobne, że zwierzęta miałyby trudności z adaptacją do warunków panujących w schronisku. Mając powyższe na względzie, jak również znane Sądowi z urzędu wątpliwości dotyczące funkcjonowania powyższego Stowarzyszenia, koniecznym było dogłębne rozważanie, czy właściwie wskazano podmiot, do którego mają zostać przekazane zwierzęta.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżoną decyzję (pkt 1 sentencji). Równocześnie Sąd, działając na podstawie art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu sądami administracyjnymi określił, że zasarzona decyzja podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku (pkt 2 sentecji), a więc wywołuje do tego momentu skutki prawne.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz § 14 ust.1 pkt 1 lit c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U z 2018 r., poz. 295). Na wysokość zasądzonej od organu odwoławczego kwoty składają się: koszty sądowe (wpis [...] zł) oraz wynagrodzenie radcy prawnego (480 zł).