drukuj    zapisz    Powrót do listy

6166  Łowiectwo 6393 Skargi na uchwały sejmiku województwa, zawierającej przepisy prawa miejscowego w przedmiocie ... (art. 90 i 91 ustawy o, , Sejmik Województwa, stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały w części, II SA/Kr 80/18 - Wyrok WSA w Krakowie z 2018-04-05, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Kr 80/18 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2018-04-05 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-01-19
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Anna Szkodzińska /przewodniczący sprawozdawca/
Iwona Niżnik-Dobosz
Tadeusz Kiełkowski
Symbol z opisem
6166  Łowiectwo
6393 Skargi na uchwały sejmiku województwa, zawierającej przepisy prawa miejscowego w przedmiocie ... (art. 90 i 91 ustawy o
Skarżony organ
Sejmik Województwa
Treść wyniku
stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały w części
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Szkodzińska (spr.) Sędziowie: WSA Iwona Niżnik-Dobosz WSA Tadeusz Kiełkowski Protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi E. L. na uchwałę nr VIII/92/07 Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 28 maja 2007 r. w sprawie obwodów łowieckich Województwa Małopolskiego I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej nieruchomości położonej w Stanisławie Górnym składającej się z działek nr 1259/1, 1259/9, 1219/7, 1220/1, 1221/2, 1220/2, 1219/14, 1281/8 i 1219/12, dla której to nieruchomości prowadzona jest księga wieczysta nr [...] – objętej obwodem łowieckim nr 122 Barwałd; II. zasądza od Sejmiku Województwa Małopolskiego na rzecz skarżącej E. L. kwotę 300,00 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Uchwałą Sejmiku Województwa Małopolskiego nr VIII/92/07 z dnia 28 maja 2007 r. w sprawie obwodów łowieckich województwa małopolskiego, na podstawie art. 18 pkt 20 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. nr 142, poz. 1590 ze zm.) oraz art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r., nr 127, poz. 1066 ze zm.) w dokonano podziału województwa małopolskiego na 256 obwodów łowieckich.

Pismem z dnia 9 listopada 2017 r. E. L. wezwała Sejmik Województwa Małopolskiego do usunięcia naruszenia prawa, podnosząc, że na podstawie tego aktu utworzono m. in. Obwód nr 122 administrowany przez Koło Łowieckie Bażant, na terenie którego, w miejscowości Stanisław Górny (gmina Wadowice) znajduje się działka rolna nr ks. [...], której właścicielem jest wnosząca wezwanie.

W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 5 grudnia 2017 r. Przewodniczący Sejmiku Województwa Małopolskiego podał, że podniesione w wezwaniu zarzuty są bezzasadne. Wyjaśnił, że w stanowisku Rządowego Centrum Legislacji zawartym w piśmie DPŚI.021.1/2015 z dnia 20 listopada 2015 r. zwrócono uwagę, że Trybunał Konstytucyjny odracza termin utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnych przepisów w przypadku, gdy stwierdzi, że ich usunięcie nie będzie wystarczające do osiągnięcia stanu zgodności z Konstytucją. Usunięcie art. 27 ust. 1 ustawy Prawo łowieckie spowodowałoby powstanie w systemie luki prawnej nie wpłynęłoby natomiast na ochronę praw właścicielskich. Odroczenie terminu utraty mocy niekonstytucyjnego przepisu miało pozwolić na znowelizowanie prawa łowieckiego w sposób zapewniający zgodność z Konstytucją. Uchwała zmierzająca do podziału województwa na obwody łowieckie, miała charakter "jednorazowy" i "skonsumowała się" po wejściu w życie. Zatem bezprzedmiotowa jest w tym przypadku reguła walidacyjna mówiąca o tym, że za nieobowiązujący uznaje się akt wykonawczy, jeżeli uchylono przepis upoważniający i wydania. Faktycznym następstwem utarty mocy art. 27 ust. 1 Prawa łowieckiego jest brak kompetencji sejmiku do tworzenia nowych i modyfikacji istniejących obwodów łowieckich. W związku z brakiem nowelizacji prawa łowieckiego taki stan prawny utrzymuje się do dnia dzisiejszego.

Według organu utrata mocy uchwały sejmiku skutkowałoby powstaniem luki prawnej, powodującej konieczność przejęcia przez Skarb Państwa wszelkich zadań i zobowiązań wynikających z ustawy Prawo łowieckie, uniemożliwiającej prowadzenie szeroko rozumianej gospodarki łowieckiej obejmującej szereg działań, nie tylko odstrzał. Sytuacja taka będzie w konsekwencji prowadziła do wzrostu populacji zwierzyny łownej oraz spowoduje zwiększenie jej presji na tereny zurbanizowane, co będzie objawiało się licznymi kolizjami drogowymi, wzrostem szkód w uprawach rolnych oraz zwiększonym zagrożeniem dla mieszkańców terenów z zabudową jednorodzinną.

W dniu 20 grudnia 2017 r. (data nadania) E. L. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Sejmiku Województwa Małopolskiego nr VIII/92/07 z dnia 28 maja 2007 r.

Podniosła, że podstawą prawną podjęcia uchwały był art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie, który w dniu 22 stycznia 2016 r. utracił moc obowiązującą w związku z wejściem w życie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2014 r. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność art. 27 ust. 1 ustawy prawo łowieckie z art. 64 ust. L1 i ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP polegającą na upoważnieniu do objęcia reżimem obwodu łowieckiego nieruchomości bez zapewnienia jej właścicielowi odpowiednich środków ochrony praw w sytuacji sprzeciwu wobec wykorzystywania należącej do niego nieruchomości na cele związane z organizacją i prowadzeniem polowań na zwierzęta. Nadto konieczność znoszenia przez właściciela faktu wykonywania polowania na terenie jego nieruchomości jest podstawowym ograniczeniem prawa własności. Uciążliwość tego ograniczenia jest tym większa, że wykonywanie polowania wiąże się z używaniem przez myśliwych broni palnej, co może powodować zagrożenie dla życia i zdrowia wszelkich osób przebywających na terenie, na którym się ono odbywa, wiąże się również z ryzykiem powstania szkód w mieniu (szkody łowieckie). Właścicielom nieruchomości wchodzących w skład obwodu łowieckiego nie przysługują zarazem żadne środki prawne umożliwiające wyrażenie sprzeciwu wobec wykonywania polowania na gruntach będących przedmiotem ich własności.

Według skarżącej Uchwała Sejmiku Województwa została podjęta w sposób naruszający konstytucyjne prawa i wolności skarżącej, której nie została zapewniona prawnie skuteczna możliwość sprzeciwienia się włączeniu posiadanej nieruchomości do obwodu łowieckiego, jak wymaga tego art. 64 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Ponadto, pozostawanie w obrocie prawnym ww. aktu oznacza istnienie stanu rażącego naruszenia prawa.

W odpowiedzi na skargę Sejmik Województwa Małopolskiego wniósł o odrzucenie skargi, ewentualnie o jej oddalenie.

Organ podniósł brak legitymacji strony skarżącej do wniesienia skargi i żądania stwierdzenia nieważności całego aktu prawa miejscowego. Wskazał, że wbrew twierdzeniom zawartym w skardze przedmiotowa uchwała nie narusza interesu prawnego Skarżącej w rozumieniu przepisu art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów skargi organ podał, że skarżona uchwała została wydana zgodnie z wymogami proceduralnymi i w oparciu o ważną podstawę prawną w chwili jej uchwalania. W trakcie procesu legislacyjnego dochowano wszystkich wymaganych prawem warunków wynikających z obowiązującego na czas dokonywania podziału art. 27 ustawy Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066 z późn. zm.).

Do procedury podziału województwa na obwody łowieckie przystąpiono w 2006 r. Prace obejmowały m.in. uzyskanie, zgodnie art. 27 ustawy Prawo łowieckie opinii właściwego dyrektora regionalnej dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, Polskiego Związku Łowieckiego, właściwej izby rolniczej oraz uzgodnień właściwych sejmików województw, dla obwodów łowieckich leżących na obszarze więcej niż jednego województwa. Uzyskano wszystkie wymagane uzgodnienia, a wśród uzgodnień jedynie uzgodnienie Województwa Podkarpackiego było pozytywne z uwagami. Nadto wyjaśniono, że przed ostatecznym uchwaleniem uchwały nastąpiło zakończenie kadencji władz samorządowych i wybór nowego Sejmiku Województwa Małopolskiego i Zarządu Województwa Małopolskiego, w związku z czym ponownie dokonano procedury konsultacji z wymaganymi podmiotami.

Utrata mocy prawnej przez art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego nie spowodowała zniesienia istniejących obwodów łowieckich. Uchwały sejmików województw o podziale województwa na obwody łowieckie niezależnie, czy uznać je za akty stanowienia prawa miejscowego, czy też za akty stosowania prawa, miały charakter jednorazowy i "skonsumowały się" z chwilą wejścia w życie skutkując powstaniem obwodów i o indywidualnie wyznaczonych granicach.

Wszystkie akty wykonawcze są wydawane na podstawie upoważnienia zawartego w ustawie w celu jej wykonania, a tym co wyróżnia tzw. klasyczne akty wykonawcze jest to, że zawierają one normy prawne o charakterze generalnym (a więc skierowane do pewnej grupy podmiotów charakteryzującej się jakąś wspólną cechą albo cechami) oraz abstrakcyjnym (co oznacza, że pewne wzorce zachowań, tj. wskazują, że nakazane czy też zakazane zachowanie jest od adresata normy w każdym przypadku, gdy ziszczą się określone w normie prawnej okoliczności; normy abstrakcyjne dotyczą więc powtarzalnych zachowań i są do wielokrotnego stosowania). Powyższe oznacza, że tzw. klasyczne akty wykonawcze zawierają przepisy prawa mają charakter normatywny.

Akty wykonawcze, które nie są tzw. klasycznymi aktami wykonawczymi, są to z kolei akty, które zwierają regulacje stanowiące swoiste rozstrzygnięcie jakiejś konkretnej jednostkowej sprawy. Są to więc akty, które coś kreują, znoszą czy przekazują, a ich istotą jest to, że dokonują zmiany, która ma charakter konkretny i jednorazowy. Jednocześnie cechą charakterystyczną ww. regulacji jest to, że "konsumują się" one w chwili jednorazowego zastosowania (zob. postanowienie TK z dnia 26 października 2004 r. sygn.. akt U 5/02 czy wyrok TK z dnia 27 listopada 2000 r., sygn. akt U 3/000).

Reguła walidacyjna ma zastosowanie jedynie do tzw. klasycznych aktów wykonawczych, które zawierają normy generalne i abstrakcyjne i których cechą charakterystyczną jest to, że są one wielokrotnie stosowane. Zasada ta nie odnosi się natomiast do aktów wykonawczych, które nie zawierają norm generalnych i abstrakcyjnych, ale które - z uwagi na fakt, że jednorazowo rozstrzygają jakąś sprawę - "konsumują się" w chwili ich wejścia w życie. Powyższa teza wynika z w przypadku aktów wykonawczych, których regulacje mają charakter jednorazowego rozstrzygnięcia, ww. reguła walidacyjna jest bezprzedmiotowa, ponieważ regulacje tych aktów wykonawczych już zostały "skonsumowane" i nie mogą być ponownie zastosowane.

Prawa i obowiązki właściciela wyznacza Prawo łowieckie i ono wskazuje podmiot owych praw i obowiązków, jest nim każdy właściciel nieruchomości wchodzącej w skład obwodu łowieckiego. Gdyby więc obwodu łowieckiego nie utworzono nie istniałby podmiot o wskazanych cechach, a ustawowa norma wyznaczająca mu obowiązki lub przyznająca prawa nie mogłaby znaleźć zastosowania. Natomiast z chwilą ustanowienia obwodu łowieckiego lub jego granic, właściciel nieruchomości nabywa status bycia właścicielem nieruchomości wchodzącej w skład obwodu łowieckiego. Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucji dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy nie było potrzebne określenie prawnego charakteru uchwał, którymi dokonuje się podziału województwa na obwody łowieckie, w szczególności przesądzenie czy są one aktem normatywnym o charakterze powszechnie obowiązującym. Powyższe stanowisko Trybunału Konstytucyjnego uzasadnia, że obwody łowieckie są bytem niezależnym od kreujących je uchwał. Uwzględniając powyższe należy przyjąć, że utrata mocy obowiązującej przez art. 27 ust. 1 Prawa łowieckiego wywołuje skutki jedynie na przyszłość w postaci braku możliwości tworzenia nowych obwodów łowieckich oraz zmiany dotychczasowych obwodów.

Powyższe stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego wynikającym z uzasadnienia do ww. wyroku, w którym Trybunał stwierdził, że skutkiem utraty mocy obowiązującej art. 27 ust.1l Prawa łowieckiego jest następczy brak kompetencji sejmiku województwa do tworzenia nowych obwodów łowieckich oraz do zmiany dotychczas istniejących obwodów łowieckich. Ponadto do dnia podjęcia przedmiotowej uchwały Prawo łowieckie nie zostało zmienione, co oznacza brak regulacji prawnych uwzględniających prawa właścicieli.

Pismem z dnia 12 lutego 2018 r. E. L. sprecyzowała skargę, wskazując, że zaskarża uchwałę Sejmiku Województwa Małopolskiego Nr VIII/92/07 z dnia 28 maja 2007 r. w sprawie obwodów łowieckich województwa małopolskiego w części obejmującej włączenie do obwodu łowieckiego nr 122 stanowiącą własność skarżącej nieruchomość gruntową, dla której Sąd Rejonowy w Wadowicach, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą [...], składającej się z działek ewidencyjnych nr: 1259/1, 1259/9, 1219/7, 1220/1, 1221/2, 1220/2, 1219/14, 1281/8 oraz 1219/12 obręb 0012 Stanisław Górny, województwo małopolskie, powiat wadowicki. Skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności ww. uchwały w zaskarżonej części.

Uzasadniając interes prawny wskazała, na przedmiotowych nieruchomościach wspólnie z mężem prowadzi gospodarstwo rolne, grunty te stanowią łąki, pastwiska i las. Posadowiony jest na nich budynek mieszkalny oaz stodoła. Tereny te wykorzystywane są głównie jako łąki i pastwiska dla hodowanych przez skarżącą [...] oraz jako teren rekreacyjny i wypoczynkowy.

Wskazała, że konsekwencją objęcia reżimem obwodu łowieckiego jest oddanie jej nieruchomości (bez wiedz i zgody skarżącej) w dzierżawę ww. Kołu Łowieckiemu oraz wykorzystywanie należącego do skarżącej gruntu przez myśliwych do celów łowieckich, co kłóci się nadto z przekonaniami etycznymi i moralnymi skarżącej.

Podała, że myśliwi z Koła Łowieckiego bez żadnych zapowiedzi organizują na przedmiotowym gruncie polowania, wjeżdżając samochodami terenowymi na grunt (rozjeżdżając przy tym drogi, łąki oraz pola uprawne) oraz używają broni palnej i psów myśliwskich do tropienia zwierzyny. Z uwagi na powyższe nie można w nieskrępowany sposób korzystać z terenu, zgodnie z jego przeznaczeniem, gdyż może to grozić utratą zdrowia (np. od pogryzienia przez psy myśliwskie,) a nawet życia (w czasie polowań, podczas których jest używana broń palna). Nadto, na osoby przebywające na przedmiotowej nieruchomości oraz na hodowane tam zwierzęta negatywnie wpływają odgłosy polowania (przede wszystkim nagonki i strzały).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona

Zgodnie z tym przepisem art. 90 ust. 1 ustawy z dni 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa w brzmieniu sprzed 1 czerwca 2017 r. (Dz.U.2016/486) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przepisem aktu prawa miejscowego, wydanym w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu organu samorządu województwa, który wydał przepis do usunięcia naruszenia prawa - zaskarżyć przepis do sądu administracyjnego. Zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego wydanym w sprawie z zakresu administracji publicznej (art. 9 i 89 u.s.w.). W związku z art. 17 ust. 2. ustawy z dnia z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (DZ.U.2017/935), jej zaskarżenie do sądu administracyjnego musi być poprzedzone wyczerpaniem trybu "przedskargowego". Tryb ten został przez skarżącą wyczerpany.

Skarżąca jest właścicielem gruntów, które zostały włączone do obwodów łowieckich. Nie ma więc wątpliwości, że zaskarżoną uchwałą zostały naruszone jej prawa właścicielskie w odniesieniu do tychże gruntów.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 – 3 ustawy z dnia 13 października 1995 Prawo łowieckie prawa łowieckiego (w brzmieniu na dzień podejmowania zaskarżonej uchwały – DZ.U. 2005/127/1066) podziału na obwody łowieckie oraz zmiany granic tych obwodów dokonuje w obrębie województwa właściwy sejmik województwa, w drodze uchwały, po zasięgnięciu opinii właściwego dyrektora regionalnej dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i Polskiego Związku Łowieckiego, a także właściwej izby rolniczej (ust. 1).

Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2014 r. sygn. akt P 19/13 (Dz.U.2014.951) art. 27 ust. 1 został uznany za niezgodny art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Zgodnie z tym wyrokiem TK wymieniony wyżej przepis utracił moc z dniem 22 stycznia 2016 r. Trybunał Konstytucyjny wskazał m. in., że właścicielom nieruchomości wchodzących w skład obwodu łowieckiego nie przysługują żadne środki prawne umożliwiające wyrażenie sprzeciwu wobec wykonywania polowania na gruntach będących przedmiotem ich własności. Właściciel nieruchomości wchodzącej w skład obwodu łowieckiego jest zobowiązany do znoszenia ingerencji w jego prawo własności przez osoby wykonujące polowanie zgodnie z normami wyrażonymi w przepisach m. in. Prawa łowieckiego. Z przeprowadzonej przez Trybunał analizy wynika ponadto, że właściciel może nawet nie być skutecznie poinformowany o tym, iż na jego nieruchomości będzie odbywać się polowanie. Wykonywanie polowania na cudzym gruncie wiąże się również z ryzykiem powstania szkód w mieniu (szkody łowieckie). Jak wynika z analizy przeprowadzonej przez TK włączenie nieruchomości gruntowej do obwodu łowieckiego aktualizuje liczne ograniczenia możliwości pełnego korzystania przez właściciela z przedmiotu prawa własności. Ograniczenia te dotyczą wszystkich podstawowych uprawnień właścicielskich ukształtowanych w historycznym rozwoju prawa własności i mają charakter publicznoprawny, wynikający ze specjalnego reżimu administracyjnoprawnego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego środki prawne ograniczające konstytucyjne prawa i wolności powinny być jak najmniej uciążliwe dla podmiotów, których prawa lub wolności ulegną ograniczeniu. Trybunał zauważył, że na wszystkie te ograniczenia nakłada się dodatkowo niedostatecznie uregulowany obowiązek informacyjny wobec właścicieli, których nieruchomość należy do obwodu łowieckiego. Zdaniem Trybunału prawodawca przyjąwszy analizowany model tworzenia obwodów łowieckich i związanych z tym ograniczeń prawa własności nieruchomości, nie wyważył odpowiednio podlegających ochronie wartości.

Odroczenie utraty mocy obowiązującej art. 27 ust. 1 w zw. z art. 26 Prawa łowieckiego o maksymalny okres osiemnastu miesięcy uzasadnione zostało przez Trybunał potrzebą zapobieżenia powstania luki w prawie, uniemożliwiającej tworzenie nowych obwodów łowieckich oraz zmianę granic dotychczasowych. Odroczenie to nie wyłącza możliwości negatywnej sądowej oceny uchwały i podjęcia wobec niej środków przewidzianych prawem.

Orzeczenie przez Trybunał Konstytucyjny o niezgodności określonego przepisu prawnego z Konstytucją nie znosi automatycznie wydanych na jego podstawie orzeczeń sądowych, decyzji administracyjnych czy innych aktów. Powinnością jednak sądu rozstrzygającego konkretną sprawę jest uwzględnienie istniejącego stanu niekonstytucyjności – także w okresie odroczenia wejścia w życie wyroku Trybunału (M. Safjan, Skutki prawne orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, PiP 2003, z. 3, s. 15-16).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. np. wyroki NSA: z dnia 24 listopada 2016 II OSK 375/15; z dnia 14 października 2015 r., I OSK 54/14; z 3 grudnia 2014 r., II OSK 2311/4) utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym sąd może nie zastosować przepisu uznanego przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z ustawą zasadniczą, mimo że uchylenie jego mocy odroczono w czasie. Na skutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego akt normatywny, niezależnie od odroczenia utraty jego mocy obowiązującej, traci cechę domniemania konstytucyjności. Wzruszenie tego domniemania następuje już z momentem ogłoszenia wyroku Trybunału na sali rozpraw (wyroki TK: z 27 kwietnia 2005 r., P 1/05, OTK-A z 2005 r., nr 4, poz. 42; z 13 marca 2007 r., K 8/07, OTK-A z 2007 r., nr 3, poz. 26; z 11 maja 2007 r., K 2/07, OTK-A z 2007 r., nr 5, poz. 48). Od momentu ogłoszenia wyroku nie ma już bowiem żadnych wątpliwości, że taki akt (lub jego część) nie spełnia standardów konstytucyjnych.

Podzielając te poglądy Sąd rozpoznające sprawę zdecydował o uwzględnieniu skargi. Sąd miał przy tym na uwadze zarówno przedmiot regulacji objętej niekonstytucyjnym przepisem, jak i przyczyny naruszenia i znaczenie wartości konstytucyjnych, dla których Trybunał odroczył termin utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnego przepisu, a także okoliczności sprawy i konsekwencje stosowania lub odmowy zastosowania konstytucyjnego przepisu. W szczególności Sąd uwzględnił to, że wskazaną przez Trybunał przyczyną niekonstytucyjności przepisów art. 27 ust. 1 w zw. z art. 26 ustawy Prawo łowieckie było ustalenie, że właścicielom nieruchomości objętych granicami obwodu łowieckiego nie przysługują żadne szczególne środki prawne pozwalające na wyłączenie nieruchomości stanowiących przedmiot ich własności spod reżimu obwodu łowieckiego. Właściciel nieruchomości nie może złożyć sprzeciwu wobec włączenia przedmiotu jego własności do obwodu łowieckiego, zarówno na etapie stanowienia uchwały przez sejmik województwa, jak i po jej wejściu w życie. Właścicielowi nie przysługują także żadne instrumenty prawne umożliwiające wyłączenie jedynie niektórych ograniczeń, wprowadzonych w związku z objęciem jego nieruchomości granicami obwodu łowieckiego, w szczególności nie może on stanowczo sprzeciwić się wykonywaniu na swoim gruncie polowania przez uprawnione do tego osoby trzecie.

W tej sytuacji Sąd uznał za konieczne podjęcie wobec zaskarżonej uchwały – w jej zaskarżonej części – środka w postaci stwierdzenia nieważności, z pominięciem faktu odroczenia wejścia w życie wyroku TK. Przepis art. 27 ust. 1 Prawa łowieckiego, stanowiący podstawę wydanej uchwały, od samego początku nie odpowiadał standardom konstytucyjnym, gdyż stwarzał podstawę do nieproporcjonalnej ingerencji w prawo własności.

Dlatego też, na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 w/w ustawy.



Powered by SoftProdukt