Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Wr 214/08 w pkt 1 odrzucające skargę w pkt 2 zwracające skarżącemu wpis od skargi w kwocie 500 zł w sprawie ze skargi Z. B. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2008 r. Nr [...] w przedmiocie nakazania rozbiórki obudowanej wiaty handlowej p o s t a n a w i a: oddalić skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 4 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Wr 214/08 w pkt 1 odrzucił skargę Z. B. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2008 r. Nr [...] w przedmiocie nakazania rozbiórki obudowanej wiaty handlowej, a w pkt 2 zwrócił skarżącemu wpis od skargi w kwocie 500 zł.

W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż wezwanie do uiszczenia wpisu od skargi zostało doręczone skarżącemu prawidłowo w dniu 15 maja 2008 r., zatem ustawowy termin do dokonania wskazanej w wezwaniu czynności upłynął z dniem 23 maja 2008 r., przy zastosowaniu reguły przyjętej w przepisie art. 83 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej P.p.s.a.). Zgodnie z tą regułą, jeżeli ostatni dzień terminu przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień po dniu lub dniach wolnych od pracy. Skarżący nie zastosował się do wezwania i nie uiścił w terminie należnej kwoty wpisu sądowego, a uiszczenie jej po upływie terminu jest czynnością bezskuteczną.

Skarżący nie złożył również prośby o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi stosownie do przepisu art. 86 P.p.s.a, i skarga z uwagi na nieuiszczenie wpisu w terminie podlegała odrzuceniu. O zwrocie wpisu orzeczono na mocy art. 232 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a.

Z. B. złożył skargę kasacyjną od powyższego postanowienia zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a mianowicie art. 2 i 7 w związku z art. 37 ust. 1 i art. 8 ust.2 Konstytucji RP z uwagi na to, że w wyniku wydania zaskarżonego postanowienia nie urzeczywistniono zasady demokratycznego państwa prawnego oraz zasady sprawiedliwości społecznej. W ocenie skarżącego Sąd I instancji dopuścił się działania nie na podstawie i w granicach prawa w sytuacji, gdy udzielił skarżącemu niejasnego w swej treści pouczenia (niezgodnego z normą z art. 219 § 2 P.p.s.a.), co do czynności procesowej w postaci dokonywania opłaty sądowej, a następnie powstały w rezultacie takiego pouczenia błąd skarżącego niesprawiedliwie wykorzystał w celu odrzucenia skargi.

Nadto w podstawach skargi kasacyjnej zarzucono naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 6 w związku z art. 219 § 2 P.p.s.a. poprzez udzielenie niejasnego pouczenia skarżącemu co do czynności procesowej w postaci dokonywania opłaty sądowej, z którego to można było wysnuć wniosek, że prawidłowym jest uiszczenie wpisu przekazem pocztowym, a ponadto poprzez błędne przyjęcie, że w przypadku uiszczenia wpisu przekazem pocztowym terminem jego uiszczenia jest dzień, w którym pieniądze wpłynęły na właściwe konto Sądu, a nie dzień w którym wpłata nastąpiła za pośrednictwem poczty.

W obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej powoływano się na błędne stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym nie jest dopuszczalne uiszczanie wpisu od skargi poprzez przekaz pocztowy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Przede wszystkim należy zaznaczyć, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 P.p.s.a. Z tego względu, przy rozpoznawaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Tymczasem istota wniesionej przez Z. B. skargi kasacyjnej sprowadza się do zarzucenia Sądowi, że naruszył szereg przepisów zarówno Konstytucji RP jak i Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przez przyjęcie, że niedopuszczalne jest uiszczanie wpisu drogą przekazu pocztowego. Podczas gdy, odrzucenie skargi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu nastąpiło z uwagi na nieuiszczenie przez stronę wpisu w terminie, a nie ze względu na niewłaściwy sposób jego uiszczenia, jak podnosi skarżący. Bowiem Sąd I instancji odrzucił skargę powołując się - trafnie zresztą - na art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a., zgodnie z którym Sąd odrzuca skargę gdy nie uzupełniono w terminie braków formalnych skargi, w tym należnego wpisu, bez względu na przyczynę tego nieuzupełnienia.

Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w ogóle nie kwestionował i nie oceniał uiszczenia przez stronę wpisu przekazem pocztowym. Wskazał jedynie zasadnie, że termin do uiszczenia wpisu upływał 23 maja 2008 r., mimo to strona wpis ten uiściła dopiero 27 maja br. a zatem z uchybieniem terminu, co skutkuje odrzuceniem skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 w związku z art. 220 § 3 P.p.s.a.

Stąd, niezrozumiała pozostaje argumentacja skargi kasacyjnej oraz jej zarzuty wskazujące na naruszenie zasad demokratycznego państwa prawa oraz zasad sprawiedliwości społecznej, z uwagi na błędną interpretację przez Sąd przepisów regulujących sposób wnoszenia skargi, skoro sąd nie ustosunkowywał się do sposobu uiszczenia wpisu, a do terminu dokonania tej czynności.

Tym samym należy przyjąć, że skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Strona bowiem nie ustosunkowała się wprost do uzasadnienia rozstrzygnięcia Sądu, zarzucając błędną wykładnię przepisów, której jednak Sąd w ogóle nie dokonywał.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 182 § 1 orzekł jak w sentencji postanowienia.