Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Janina Antosiewicz Sędziowie sędzia NSA Jolanta Rajewska sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 19 września 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prokuratora Okręgowego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 czerwca 2006 r. sygn. akt II SAB/Kr 78/05 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia K [...] na bezczynność Prokuratora Okręgowego w [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 29 czerwca 2006 r. II SAB/Kr 78/05 zobowiązał Prokuratora Okręgowego w [...] do załatwienia w całości, w terminie 14 dni, wniosku Stowarzyszenia K w [...] z dnia 20 stycznia 2005 r. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że podniesiony na rozprawie, a mający formalny charakter, zarzut braku należytej reprezentacji po stronie skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie. Skarżące Stowarzyszenie bowiem przedłożyło do akt sprawy wyciąg z Krajowego Rejestru Sądowego, którego zapisy pozwalają na jednoznaczne wskazanie osoby uprawnionej do jednoosobowej reprezentacji. To prawda, że w rubryce "Organ uprawniony do reprezentacji", w podrubryce "Nazwa podmiotu uprawnionego do reprezentacji" wpisano "zarząd". W drugiej jednak podrubryce pod nazwa "Sposób reprezentacji'" wpisano, iż "zarząd wybiera swoich reprezentantów do podejmowania czynności prawnych oraz zaciągania zobowiązań majątkowych poprzez upełnomocnionych dwóch członków zarządu. Przewodniczący reprezentuje Klub na zewnątrz". Przyznać trzeba, że sama redakcja tego zapisu może rodzić zastrzeżenia co do gramatycznej poprawności, nie to jednak decyduje o rzeczywistym znaczeniu zapisu. Z cyt. sformułowania w rubryce "Sposób reprezentacji", dodatkowo znajdującego odzwierciedlenie w treści przedłożonego statutu, wynika w sposób oczywisty, że Przewodniczący Stowarzyszenia K jest uprawniony do jednoosobowej reprezentacji Stowarzyszenia. Uprawnienie to zaś realizowane być może właśnie poprzez składanie wniosków, podań i różnorodnych środków prawnych, w tym skargi do sądu administracyjnego.

Sąd uznał, że żądana przez skarżące Stowarzyszenie informacja miała charakter informacji publicznej w rozumieniu ustawy z 6 września 2001 r. Założeniem zarówno przepisu art. 61 Konstytucji RP, jak i ustawy z 6 września 2001 r. było szerokie rozumienie pojęcie "informacja publiczna". Wyrazem tego założenia jest treść przepisu art. l ust. l ustawy wg którego każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Choć za słuszne należałoby uznać zarzuty odnoszące się do poprawności tego przepisu rozumianego jako definicja regulowanej ustawą instytucji prawnej, to nie ma wątpliwości co do: "ducha" tego przepisu i zawartej w nim intencji ustawodawcy. Dane osobowe osób wykonujących, w ramach różnych stosunków prawnych, czynności służbowe w Prokuraturze, zakres i charakter tych czynności są w istocie informacjami na temat działalności organu władzy i jako takie mają charakter publiczny. Zgodnie zaś z ustawą o dostępie do informacji publicznej zasadniczo wniosek o udostępnienie informacji może być "ostatecznie" załatwiony albo przez udostępnienie informacji, albo przez wydanie decyzji o odmowie jej udostępnienia lub o umorzeniu postępowania. Nie jest załatwieniem takiego wniosku wyrażenie przez podmiot zobowiązany opinii, iż żądana informacja nie jest informacją publiczną. Podmiot zobowiązany, pozostający w błędnym przekonaniu co do charakteru żądanej informacji i poprzestający na takiej konstatacji, pozostaje jednocześnie w bezczynności w załatwieniu sprawy o udostępnienie informacji publicznej. Stanu bezczynności w tej sprawie nie zmienia to, czy wnioskujący został, czy też nie został zawiadomiony o stanowisku podmiotu. O ile zatem, zdaniem Prokuratora, żądane przez skarżące Stowarzyszenie informacje lub ich część nie mogły być udostępnione ze względu na prawną ich ochronę, to odmowa uwzględnienia żądania musiałaby nastąpić w formie decyzji. W rozpoznawanej sprawie decyzja nie została wydana, a w udzielonej 17 lutego 2005 r. na wniosek Stowarzyszenia odpowiedzi pominięto milczeniem pytania dotyczące danych, funkcji i kompetencji wszystkich prokuratorów /nie tylko tzw. funkcyjnych/, praktykantów, aplikantów, enigmatycznie odniesiono się do pytania o aplikantów. Odpowiedź ta zawierała zatem tylko niewielką część żądanych informacji. Nieco więcej takich informacji /ale tylko dotyczących prokuratorów pełniących funkcje/ znalazło się w piśmie Prokuratora Okręgowego z 13 grudnia 2005 r. Także jednak i ono nie odnosiło się do większości kwestii. Udzielając tej odpowiedzi Prokurator zaś winien był zważyć, czy znaczny upływ czasu i zaszłe zmiany nie wymagają aktualizacji, czy też uściślenia samego wniosku.

Wyrok ten został zaskarżony w całości przez Prokuratora Okręgowego w [...], poprzez wniesienie skargi kasacyjnej, w której zarzucono Sądowi naruszenie przepisów postępowania poprzez obrazę art. 28 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) mające istotny wpływ na wynik sprawy, a polegający na błędnym przyjęciu, że przewodniczący Stowarzyszenia K w [...] - P. B. posiada zdolność procesową do podejmowania czynności prawnych, podczas gdy na mocy Statutu wynika, że nie posiada upoważnienia do jednoosobowego reprezentowania Stowarzyszenia.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA w Krakowie.

W uzasadnieniu podniesiono, że w sprawie o sygn. II SAB/Kr 8/06 Sąd rozpoznając skargi przewodniczącego Stowarzyszenia K na bezczynność organu zbadał zdolność procesową skarżącego i stwierdził brak uprawnienia do podejmowania czynności w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Skargę odrzucił. W uzasadnieniu orzeczenia podał, że z treści Statutu Stowarzyszenia wynika, że podejmowanie czynności prawnych musi być dokonywane wspólnie poprzez dwóch upełnomocnionych członków Zarządu. Skarżący podziela w pełni powyższe zapatrywania Sądu, albowiem z dokumentów tj.: wyciągu KRS - u i Statutu K wynika, że organem uprawnionym do reprezentowania Stowarzyszenia jest Zarząd, który wybiera swoich reprezentantów do podejmowania czynności prawnych oraz zaciągania zobowiązań majątkowych w imieniu Stowarzyszenia poprzez upełnomocnionych dwóch członków zarządu (dział 2 rubryka l wyciągu z KRS -u z 12.04. 2006 roku oraz § 10 pkt 2 Statusu).

Stwierdzenie "Przewodniczący reprezentuje K na zewnątrz" (dział 2 rubryka l wyciągu z KRS - u z 12.04. 2006 roku) nie oznacza samodzielnego podejmowania przez przewodniczącego czynności prawnych, do których zaliczyć można wniesienie skargi. Wynika to z porównania § 9 i § 10 Statusu. W § 10 jest mowa o reprezentacji do podejmowania czynności prawnych, a w § 9 pkt 6 jest mowa o reprezentacji i organizowaniu prac K, co oznacza "reprezentowanie" K w czynnościach o charakterze organizacyjnym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu przed NSA prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). NSA jako sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonymi przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres.

Skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy, albowiem podniesiony w niej zarzut przeciwko zaskarżonemu wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie jest trafny.

Stosownie do art. 28 § 1 p.p.s.a. osoby prawne oraz jednostki organizacyjne mające zdolność sądową dokonują czynności w postępowaniu przez organy albo osoby uprawnione do działania w ich imieniu. Skoro stosownie do wyciągu KRS - u i Statutu K, Przewodniczący tego Stowarzyszenia nie jest uprawniony do jednoosobowego jego reprezentowania w zakresie podejmowania czynności prawnych, a wniesienie skargi jest czynnością prawną, to złożenie przez niego skargi do Sądu administracyjnego nastąpiło z uchybieniem cyt. przepisu p.p.s.a.

Rozpoznając sprawę powtórnie Sąd I instancji powinien mieć na względzie postanowienia zawarte w 58 § 2 p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za mającą usprawiedliwione podstawy i stosownie do art. 185 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.