drukuj    zapisz    Powrót do listy

6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Prawo miejscowe, Rada Miasta, oddalono skargę, I SA/Kr 1246/16 - Wyrok WSA w Krakowie z 2017-01-31, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Kr 1246/16 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2017-01-31 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-10-31
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Agnieszka Jakimowicz /sprawozdawca/
Bogusław Wolas
Wiesław Kuśnierz /przewodniczący/
Symbol z opisem
6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Prawo miejscowe
Sygn. powiązane
II FSK 1235/17 - Wyrok NSA z 2017-07-27
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 849 art. 19 ust 1
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - tekst jednolity
Dz.U. 2016 poz 446 art. 101 ust 1
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
Sentencja

|Sygn. akt I SA/Kr 1246/16 | [pic] W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2017 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Wiesław Kuśnierz, Sędzia: WSA Bogusław Wolas, Sędzia: WSA Agnieszka Jakimowicz (spr.), Protokolant: Maksymilian Krzanowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2017 r., sprawy ze skargi T. Ż., na uchwałę Rady Miasta Nowy Targ, z dnia 7 grudnia 2015 r. Nr XVI/144/2015, w sprawie wprowadzenia opłaty targowej, jej wysokości oraz zasad pobierania na terenie Miasta Nowy Targ, - skargę oddala -

Uzasadnienie

W dniu 4 października 2016 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie za pośrednictwem organu wpłynęła skarga T.Ż. na uchwałę Rady Miasta Nowy Targ z dnia 7 grudnia 2015 r. nr XVI/144/2015 w sprawie wprowadzenia opłaty targowej, jej wysokości oraz zasad pobierania na terenie miasta Nowy Targ, zmienioną uchwałą nr XXIII/201/2016 z dnia 30 maja 2016 r.

Przedmiotowej uchwale zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 849), poprzez niewłaściwą wykładnię przepisu, polegającą na niezgodnym z prawem zróżnicowaniu wysokości opłaty targowej,

2. art. 20, 22, 31, 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez ograniczenie swobody działalności gospodarczej, na mocy aktu normatywnego nie posiadającego rangi ustawowej oraz bez zaistnienia przesłanek uzasadniających dokonanie jej ograniczenie ze względu na ważny interes publiczny,

3. art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez naruszenie zasady niedyskryminacji i równości wobec prawa.

W konsekwencji tak postawionych zarzutów skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że w dniu 2 sierpnia 2016 r., na zasadzie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, Rada Gminy Nowy Targ została wezwana przez skarżącego do usunięcia naruszenia jego interesu prawnego. Do dnia 3 października 2016 r. nie otrzymał odpowiedzi na przedmiotowe wezwanie, wobec czego jest uprawniony do złożenia skargi.

Przechodząc do meritum skarżący wskazał, że zgodnie z brzmieniem § 2 skarżonej uchwały wysokość dziennej stawki opłaty targowej od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach w Nowym Targu została określona w załączniku nr 1 do tejże uchwały. Stosownie więc do postanowień ust. 1 pkt 5 załącznika nr 1, dzienna stawka opłaty targowej na tzw. "nowej targowicy" przy ul. Targowej, przy sprzedaży z przenośnego straganu, stolika, namiotu handlowego lub urządzenia handlowego oraz obiektu budowlanego nie będącego budynkiem w rozumieniu prawa budowlanego za 1 m2 powierzchni zajętego placu targowego wynosi 0,50 zł. Zgodnie z ust. 2 pkt 5 załącznika nr 1 do uchwały, stawka dzienna za sprzedaż dokonywaną na pozostałych terenach miasta wynosi 8,00 zł (jednak nie mniej niż 20 zł od przenośnego namiotu handlowego) w okresie od 1 kwietnia do 31 grudnia oraz 6,00 zł (jednak nie mniej niż 15 zł od namiotu handlowego) w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia. Ponadto zgodnie z § 4 ust. 2 uchwały, opłata targowa na targowisku przy ul. T. pobierana będzie wyłącznie w czwartki, soboty oraz niedziele, natomiast na pozostałym terenie miasta (pozostałych targowiskach) siedem dni w tygodniu. Ponadto, początek pobierania opłaty targowej na targowisku przy ul. T. nastąpi po upływie trzech miesięcy od daty uruchomienia targowiska.

Skarżący wskazał, że jest właścicielem i zarządcą nowopowstałego placu targowego przy ul. L., podlegającego stawce opłaty targowej określonej w ust. 2 pkt 5 załącznika nr 1 do uchwały. Jego zdaniem tak znaczne zróżnicowanie stawki opłaty targowej w stosunku do stanowisk nie będących targowiskiem przy ul. T., stanowi oczywiste naruszenie jego interesu prawnego. Zwrócił uwagę, że stawki opłaty targowej na targowiskach poza ul. T. są dwunastokrotnie wyższe, co je dyskryminuje i ma niewątpliwy wpływ na ograniczenie wolności działalności gospodarczej oraz naruszenie uczciwej konkurencji. Zdaniem skarżącego ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie uprawnia Rady Gminy do różnicowania opłaty targowej ze względu na ich lokalizację, co znalazło zdaniem skarżącego potwierdzenie w orzecznictwie (wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 826/12 oraz wyrok Sądu Antymonopolowego z dnia 11 maja 1994 r., sygn. akt XVII Amr 64/93).

Ponadto skarżący zakwestionował to, że w uchwale XXIII/201/2016 z dnia 30 maja 2016 r. zmieniono § 4 ust. 2, tworząc zamknięty katalog inkasentów opłaty targowej oraz pozbawiając tym samym Burmistrza Miasta Nowy Targ możliwości zawierania umowy opłaty targowej z osobami posiadającymi tytuł prawny do nieruchomości, na której prowadzona jest sprzedaż podlegająca tej opłacie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu stwierdzono, że różnicowanie wysokości opłat targowych stanowi wyraz polityki lokalnej i jest w pełni dopuszczalne, co potwierdza orzecznictwo, a powołane przez skarżącego judykaty są odosobnionym poglądem. Stanowi to zdaniem organu przejaw konstytucyjnej kompetencji gminy do ustalania wysokości podatków i opłat lokalnych. Organ wskazał również, że różnicowanie opłat targowych jest powszechną praktyką lokalną, na dowód czego przywołał 17 gmin stosujących taką praktykę. Organ załączając stosowną dokumentację w postaci wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zdjęć oraz studium układu komunikacyjnego dla miasta Nowy Targ wskazał, że dobór kryterium różnicującego stawki opłaty targowej determinowany był istotnymi okolicznościami w postaci potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa, należytego zaplecza infrastrukturalnego oraz ładu przestrzenno-komunikacyjnego na terenie miasta.

Dalej organ wskazał na nieadekwatność powołanego przez skarżącego orzeczenia Sądu Antymonopolowego, z uwagi na odmienny stan faktyczny, który polegał na tym, że gmina zapewniła niższe stawki opłaty targowej na współprowadzonym przez siebie targowisku. W niniejszej sprawie gmina nie prowadzi targowiska. Podkreślił nadto, że działanie polegające na podjęciu uchwały, w której wyraźnie wskazano, że wysokość opłaty targowej nie może przekraczać limitów ustawowych stanowi wykonanie kompetencji ustawowej i jako takie nie może być przedmiotem zarzutu wywodzonego z art. 22 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji. Podniesiono też, że zasada równości określona w art. 32 Konstytucji RP nie oznacza, że każdy winien być traktowany jednakowo i nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego w tym znaczeniu, że zrównuje sytuację wszystkich podmiotów bez względu na cechy, jakimi się charakteryzują.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami, a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 ustawy). Zakres kontroli administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje również, zgodnie z art. 3 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.), orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego.

Zarówno przepisy regulujące postępowanie przed sądami administracyjnymi, jak i przepisy ustawy o samorządzie gminnym, nie wprowadzają innych kryteriów kontroli aktów prawa miejscowego aniżeli zgodność z prawem uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego. Sąd administracyjny kontroluje zatem uchwały organów jednostek samorządu terytorialnego wyłącznie na podstawie kryterium zgodności z przepisami prawa. Rolą sądu administracyjnego w niniejszej sprawie jest zatem ocena zaskarżonej uchwały z punktu widzenia jej zgodności z prawem. Zaznaczyć nadto trzeba, że zgodnie z art. 134 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd co do zasady rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga w niniejszej sprawie wniesiona została w oparciu o treść art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 446). Stosownie do jego treści, każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny i czy spełnia wymogi formalne, do których w niniejszej sprawie zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego (dwa ostatnie punkty stanowią wymogi formalne dopuszczalności skargi).

Odnosząc się do pojęcia "aktów prawa miejscowego" wskazać należy, że pod pojęciem tym należy rozumieć akty normatywne zawierające przepisy o charakterze abstrakcyjnym i generalnym, powszechnie obowiązujące na określonej części terytorium państwa, wydawane przez organy samorządu terytorialnego lub terenowe organy administracji rządowej na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie (art. 87 ust. 2 Konstytucji RP). Uchwała stanowiąca w niniejszej sprawie przedmiot skargi zawiera wszystkie elementy charakteryzujące akt prawa miejscowego.

Skarżący dopełnił również wymogu bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia występując z takim wezwaniem do Rady Miasta Nowy Targ pismem z dnia 2 sierpnia 2016 r., które wpłynęło do organu w dniu 5 sierpnia 2016 r. Uwzględniając treść art. 53 § 1 i 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt: II OPS 2/07 wyjaśniającą powyższy przepis, w związku z rozbieżnościami orzecznictwa w zakresie jego stosowania, należy stwierdzić, że skarga została złożona w terminie. Organ bowiem nie udzielił skarżącemu odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, zatem skarga winna być złożona w terminie 60 dni od daty tego wezwania, co tez miało miejsce na gruncie niniejszej sprawy.

Konieczne stało się w następnej kolejności zbadanie legitymacji skarżącego do zaskarżenia przedmiotowej uchwały. Zasygnalizować należy, że badanie czy podmiot wnoszący do sądu administracyjnego skargę na uchwałę lub zarządzenie organu gminy dotyczące sprawy z zakresu administracji publicznej jest do tego uprawniony następuje w kontekście przesłanek określonych w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, a nie na podstawie art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (wyrok NSA z dnia 4 lutego 2005 r., sygn. akt OSK 1563/04).

W orzecznictwie podkreśla się, że stroną w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone (wyrok NSA z dnia 3 września 2004 r., sygn. akt OSK 476/04). Skarga złożona w trybie powyższego przepisu nie ma bowiem charakteru actio popularis, zatem do jej wniesienia nie legitymuje ani sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia (por. wyrok NSA z dnia 1 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1437/2004, St. Prutis "Ochrona samodzielności gminy jako jednostki samorządu terytorialnego", Wyd. NSA 2005, str. 367). Podkreślić należy, że przepis art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie daje podstawy do korzystania przez każdego z prawa do wniesienia skargi w interesie publicznym (wyrok SN z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt III RN 42/02). Jak podkreślono w orzecznictwie, nawet ewentualna sprzeczność uchwały z prawem nie daje legitymacji do wniesienia skargi, jeżeli uchwała ta nie narusza prawem chronionego interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego (wyrok NSA z dnia 14 marca 2002 r., sygn. akt II SA 2503/01).

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem na skarżącym spoczywa obowiązek wykazania się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi, nie w przyszłości, naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia. Wnoszący skargę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym musi wykazać, że istnieje związek pomiędzy jego prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżoną uchwałą, polegający na tym, że uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienia (wyrok SN z dnia 7 marca 2003 r., III RN 42/02, publ.: OSNP z 2004 r., nr 7, poz. 114, wyrok WSA w Białymstoku z dnia 9 września 2004 r., II SA/Bk 364/04, Lex nr 173736). Ponieważ do wniesienia skargi nie legitymuje stan jedynie zagrożenia naruszeniem, przeto w skardze należy wykazać, w jaki sposób doszło do naruszenia prawem chronionego interesu lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę (wyrok NSA z dnia 4 lutego 2005 r., OSK 1563/04, LEX nr 171196, wyrok NSA z dnia 22 lutego 2006 r., II OSK 1127/05, LEX nr 194894). O powodzeniu skargi z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym przesądza wykazanie naruszenia przez organ gminy konkretnego przepisu prawa materialnego, wpływającego negatywnie na sytuację prawną skarżącego. Interes ten powinien być bezpośredni i realny (wyrok NSA z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt I OSK 715/05, wyrok NSA z dnia 4 września 2001 r., sygn. akt II SA 1410/01, postanowienie NSA z dnia 9 listopada 1995 r., sygn. akt II SA 1933/95). Interes prawny skarżącego, co do którego wprost nawiązuje art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego.

Na gruncie niniejszej sprawy skarżący wskazał, że jest właścicielem i zarządcą nowopowstałego placu targowego przy ul. Ludźmierskiej, podlegającego stawce opłaty targowej określonej w ust. 2 pkt 5 załącznika nr 1 do uchwały i tak znaczne zróżnicowanie stawki tej opłaty w stosunku do targowisk nie będących targowiskiem przy ul. T., stanowi oczywiste naruszenie interesu prawnego skarżącego. Argumentację tę należy zaakceptować.

Przechodząc zatem do merytorycznego rozpoznania sprawy stwierdzić należy, że całkowicie chybiony okazał się zarzut skarżącego dotyczący naruszenia przez zaskarżoną uchwałę art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym w dacie jej podjęcia przez Radę Miasta Nowy Targ (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.). Skarżący upatruje naruszenia tego przepisu poprzez zawarcie w uchwale zapisów różnicujących wysokość opłaty targowej w zależności od miejsca targowiska, na którym dokonywany jest handel, a także w zakresie dni pobierania tej opłaty i określenia początkowego terminu jej pobierania.

Wskazać należy, że powyższy problem był wielokrotnie rozstrzygany w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, przy czym wbrew sugestii skarżącego, stanowisko sądów w tej materii pozostaje całkowicie odmienne od koncepcji prezentowanej w skardze. Z ugruntowanego już orzecznictwa wynika bowiem jednoznacznie, że w ramach granic wyznaczonych przez art. 15 cytowanej ustawy, zgodnie z którym rada gminy może wprowadzić opłatę targową, którą pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach oraz art. 19 pkt 1 lit. a tej ustawy, który daje radzie gminy kompetencję do określenia w drodze uchwały zasad ustalania i poboru oraz terminów płatności i wysokość stawek opłaty targowej, która jednak nie może być wyższa od kwoty określonej w ty przepisie, gminy mają swobodę ustalania obciążeń podatkowych i mogą realizować własną politykę lokalną w tym zakresie, a zasadniczo jedynym ustawowym ograniczeniem w ustalaniu przez gminy stawek opłaty targowej jest zakaz przekraczania stawek maksymalnych określanych na każdy rok przez Ministra Finansów w formie obwieszczenia w sprawie górnych granic stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych. W orzecznictwie sądów administracyjnych dopuszczono wyraźnie możliwość ustalenia różnych stawek opłaty targowej na różnych targowiskach. Nie ma więc żadnych podstaw aby twierdzić, że ustawodawca pozbawił radę gminy możliwości zróżnicowania opłaty targowej w zależności np. od położenia targowiska, czy też podmiotu nim zarządzającego (tak: wyrok NSA z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 984/13, którym uchylono wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 826/12, na który powołuje się skarżący i na uzasadnieniu którego buduje argumentację skargi, wyroki NSA z dnia 14 października 1993 r., sygn. akt SA/Po 73/93, z dnia 19 grudnia 2008 r., sygn. akt II FSK 1233/07, z dnia 8 lutego 2011 r., sygn. akt II GSK 232/10, z dnia 18 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1615/11, czy z dnia 24 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1218/16).

W orzecznictwie tym wskazuje się również, na co zasadnie zwrócił uwagę organ w odpowiedzi na skargę, że prawo gminy do różnicowania stawek opłaty wynika także z art. 2 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym statuującym zasadę samodzielności gminy oraz art. 168 Konstytucji RP. Samodzielność gminy oznacza, że w granicach wynikających z ustaw nie jest ona podporządkowana czyjejkolwiek woli oraz że w tych granicach podejmuje czynności prawne i faktyczne, kierując się wyłącznie własną wolą, wyrażoną przez jej organy pochodzące z wyboru. A zatem, samodzielność ta wynika z granic określonych przez ustawy, które precyzyjnie ustalają zakres przedmiotowy, w którym samodzielność ta obowiązuje. Z kolei z art. 168 Konstytucji RP wynika, że jednostki samorządu terytorialnego mają prawo ustalania wysokości podatków i opłat lokalnych w zakresie określonym w ustawie. W tym kontekście, jak stwierdzono wyżej, art. 19 pkt. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych upoważnia rady gmin do określania zasad, a więc reguł postępowania przy ustalaniu opłaty targowej. Ustalenie wobec tego stawki opłaty targowej w różnej wysokości, dla różnych targowisk w obrębie gminy wynika wprost z upoważnienia ustawowego. To zaś wskazuje na realizację normy wynikającej z art. 168 Konstytucji.

Reasumując tę część rozważań należy wskazać, że uprawnienie gminy do określania, a tym samym różnicowania stawek opłaty dla poszczególnych targowisk, w granicach zakreślonych w art. 19 ust. 1 lit. a, jest przejawem umożliwienia jednostce samorządu terytorialnego, jaką jest gmina - wpływania, przez kształtowanie pożądanej w danym czasie miejscowej polityki podatkowej, na lokalną gospodarkę, zapewniając swobodę w reagowaniu na bieżące potrzeby zbiorowe lokalnej społeczności. Potrzeby te mogą dotyczyć różnych sfer życia społecznego, czy gospodarczego. Uchwała organu gminy podlega jedynie badaniu pod względem zgodności z prawem a nie celowości, rzeczywiste zatem przesłanki podjęcia uchwały, o ile mieszczą się w granicach przepisów prawa, nie mogą być skutecznie kwestionowane. Warunkiem zróżnicowania stawek opłaty targowej są uzasadnione względy społeczne i gospodarcze, które na gruncie niniejszej sprawy jasno i przekonująco zostały przez organ wskazane. Rada Miasta Nowy Targ w odpowiedzi na skargę szczegółowo bowiem uzasadniła powody, dla których podjęto uchwałę, w której znalazły się zapisy różnicujące stawki opłaty targowej. Przedkładając stosowną dokumentację zdjęciową, jak również wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz studium układu komunikacyjnego dla miasta Nowy Targ wskazano, że dobór kryterium różnicującego stawki opłaty targowej determinowany był istotnymi okolicznościami w postaci potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa, należytego zaplecza infrastrukturalnego oraz ładu przestrzenno-komunikacyjnego na terenie miasta. Zaznaczono bowiem, że w ostatnim czasie znacznie rozrosła się ilość placów jarmarcznych, a rozwój działalności handlowej w tej formie spowodował duży i często zupełnie dowolny oraz niekontrolowany rozrost punktów handlowych pojawiających się ad hoc w różnych miejscach miasta. Jednocześnie w świetle zasad doświadczenia życiowego i praktyki według organu jasnym jest, że specyfika działalności handlowej z punktów niestacjonarnych (t.j. innych niż stałe placówki handlowe, np. sklepy, a więc różnego rodzaju straganów, pawilonów, namiotów, stolików itp.) pociągać może za sobą szereg negatywnych skutków w zakresie bezpieczeństwa, higieny, czy też wpływu na ład przestrzenny – zarówno w zakresie walorów estetycznych i krajobrazowych (np. utrzymania jednolitości zabudowy), jak też w odniesieniu do kwestii komunikacyjnych (wpływu na płynność ruchu pieszego i drogowego). Związane z tym problemy były dostrzegane przez samorząd, który m. inn w ramach działalności urbanistycznej zdecydował o usytuowaniu w strefie miasta przeznaczonej pod szeroko rozumianą działalność gospodarczą obszarów, na których mógłby być również zlokalizowany nowy plac targowy (określany w Nowym Targu potocznie mianem "targowicy"). Położenie przedmiotowej strefy poza głównym obszarem śródmiejskim, jej zlokalizowanie w terenie niezabudowanym, położonym z dala od dróg przelotowych – lecz jednocześnie przy drodze publicznej umożliwiającej bezpośredni zjazd, jak również w niewielkiej odległości od Komendy Policji umożliwia zapewnienie zarówno sprawnego prowadzenia działalności handlowej dla kupców, jak i bezpieczeństwo kupujących oraz brak nadmiernej uciążliwości dla mieszkańców oraz użytkowników ciągów komunikacyjnych przebiegających na terenie miasta. Teren ten jest przy tym na tyle duży, że umożliwia swobodne prowadzenie działalności handlowej bardzo szerokiemu gronu zainteresowanych: o ile dotychczasowy plac targowy ("stara targowica") miał powierzchnię ok. 40.000 m2, o tyle "nowa targowica" ma już powierzchnię ok. 66.250 m2, a więc o ponad połowę więcej niż dotychczas, co przekłada się zarówno na większa dostępność dla potencjalnych użytkowników (kupców), jak też na możliwość zapewnienia większego komfortu prowadzenia działalności handlowej.

W opinii Sądu argumentacja powyższa w pełni uzasadnia dokonanie w zaskarżonej uchwale zróżnicowania stawek opłaty targowej, co czyni również niezasadnym zarzut naruszenia zasady wolności gospodarczej (art. 20, art. 22 i art. 31 Konstytucji RP).

Nie zasługuje nadto na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji RP. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie w swoim orzecznictwie wskazywał, że odstępstwa od zasady równości wobec prawa są dopuszczalne, jeśli spełniają trzy warunki: po pierwsze - są relewantne, tj. racjonalnie uzasadnione; po drugie - są proporcjonalne, a więc waga interesu, jakiemu służy zróżnicowanie musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów podmiotów, które zostaną naruszone; po trzecie – pozostają w związku z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnym, uzasadniającymi różne traktowanie podmiotów podobnych (zob. np. wyrok TK z dnia 12 maja 1998 r., sygn. akt U 17/97). Naczelny Sąd Administracyjny odnosząc się do zasady równości w kontekście ustalania zróżnicowanych stawek opłaty targowej wskazał w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lutego 2011 r., sygn. akt II GSK 232/10: "W zakresie zobowiązań podatkowych, których jedną z form jest opłata targowa, zasada równości wobec prawa nie może być stosowana w sposób mechaniczny. Przy takim rozumieniu tej konstytucyjnej zasady wszyscy obywatele powinni płacić jednakowe opłaty np. za wodę, ścieki. Niedopuszczalne byłoby również zróżnicowanie stawek opłaty targowej w różnych gminach na terenie kraju. Realizacja tak interpretowanej zasady równości powinna polegać na ustaleniu jednej stawki opłaty targowej na terenie państwa. Tak jednak ustawodawca nie postąpił. Określając tylko górną granicę stawki dziennej opłaty targowej nie pozbawiono, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, rad gmin możliwości ustalania tych stawek przy uwzględnieniu warunków ekonomicznych i handlowych oraz sprzedaży prowadzonej na różnie położonych targowiskach".

Bezzasadny jest też argument skarżącego o wyłączeniu go zapisami skarżonej uchwały z kręgu ewentualnych inkasentów. Przepis art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych uprawnia radę gminy do zarządzenia poboru opłaty targowej w drodze inkasa oraz wyznaczenia inkasentów i określenia wysokości wynagrodzenia za inkaso. Zatem to wyłącznie do rady gminy należy wybór inkasentów. Sposób unormowania instytucji inkasa zawarty w art. 19 pkt 2 cyt. ustawy wymaga jedynie, by określenie inkasentów nastąpiło przez wskazanie konkretnej osoby fizycznej z imienia i nazwiska czy też konkretnego podmiotu, nigdzie w ustawie nie ma natomiast zapisu, z którego miałby wynikać obowiązek rady gminy do wyznaczania inkasentami osób posiadających tytuł prawny do nieruchomości, na której prowadzona jest sprzedaż podlegająca opłacie targowej.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę należało oddalić.

Końcowo należy podnieść, że pełnomocnik skarżącego zaskarżył całą uchwałę Rady Miasta Nowy Targ z dnia 7 grudnia 2015 r. nr XVI/144/2015 w sprawie wprowadzenia opłaty targowej, jej wysokości oraz zasad pobierania na terenie miasta Nowy Targ, zmienioną uchwałą nr XXIII/201/2016 z dnia 30 maja 2016 r., choć w istocie kwestionował jedynie część jej zapisów w postaci ust. 1 pkt 5 i ust. 2 pkt 5 załącznika nr 1 do uchwały w zw. z § 2 tejże uchwały oraz § 4 uchwały. W stosunku do pozostałych zapisów skarżonego aktu nie wykazał, na czym miałaby polegać ich wadliwość i niezgodność z prawem, nie wykazał również interesu prawnego w ich zaskarżeniu. Zakwestionował również w sposób dość ogólnikowy zapisy dotyczące wyznaczenia inkasentów bez wskazania jednakże o jakie konkretnie jednostki redakcyjne chodzi. Dlatego i z tych powodów skarga podlegała oddaleniu.



Powered by SoftProdukt