Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 10 stycznia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska (spr.) Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Protokolant st. sekr. sąd. Nina Krzemieniewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2012 roku przy udziale --- sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Miasta P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie wprowadzenia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta P. 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie § 30 ust. 5, § 31 ust. 1 pkt 1, 2 i 3 oraz § 31 ust. 5, 2. stwierdza, że zaskarżona uchwała w zakresie ujętym w pkt 1 wyroku nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

II SA/Łd 1251/11

UZASADNIENIE

W dniu [...] Rada Miasta P. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie określenia regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta P.

Jako podstawę prawną uchwały wskazano art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. – Dz.U. z 2001r., nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 września 1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn. – Dz.U. z 2005r. nr 236 poz. 2008 ze zm.).

Zgodnie z § 1 uchwały szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta P. zostały określone w "Regulaminie utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta P." stanowiącym jej załącznik.

W § 30 ust. 5 regulamin stanowi, że w celu przeciwdziałania zagrożeniom powodowanym przez bezdomne zwierzęta wprowadza się obowiązek trwałego oznakowania i rejestracji psów, w sposób umożliwiający ich identyfikację.

Przepis § 31 ust. 1 nakłada na właścicieli utrzymujących psy następujące obowiązki:

1) dokonania oznakowania i rejestracji psa w terminie 30 dni od daty jego nabycia. W przypadku szczeniąt obowiązek oznakowania i rejestracji powstaje po ukończeniu przez nie 12 tygodni życia;

2) dokonania w Urzędzie Miasta P. zgłoszenia psa oznakowanego przed przystąpieniem P. do programu rejestracji i identyfikacji psów, tj. przed 1 czerwca 2007 roku;

3) zgłoszenia w Urzędzie Miasta P. zmiany danych o psie lub właścicielu (np. śmierć zwierzęcia, zaginiecie, zmiana właściciela) w terminie 30 dni od daty ich zaistnienia celem aktualizacji w bazie danych;

W § 31 ust. 5 uchwałodawca stanowi, ze znakowanie psów, których właściciele zamieszkują na terenie P. oraz psów bezpańskich odbywać się będzie nieodpłatnie, w wytypowanych lecznicach weterynaryjnych, które zostaną podane do publicznej wiadomości za pośrednictwem prasy lokalnej, mediów.

W skardze na wskazaną uchwałę Wojewoda [...] zarzucił istotne naruszenie prawa tj. art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz art. 51 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazując na powyższe Wojewoda [...] wniósł o stwierdzenie jej nieważności w części dotyczącej § 30 ust. 5 oraz § 31 ust. 1 pkt 1 – 3 i ust. 5 Regulaminu oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu Wojewoda [...] zarzucił, że zaskarżone przepisy Regulaminu w rażący sposób naruszają zasady poprawnej legislacji, bowiem w szczególności:

- nieprawidłowo określony został adresat obowiązku. Podczas gdy art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach wymienia "osoby utrzymujące zwierzęta domowe", to § 31 ust. 1 Regulaminu wskazuje "właścicieli utrzymujących psy". Użycie takiej alternatywy oznacza, że Regulamin zawęził krąg osób zobowiązanych, a tego Rada nie mogła uczynić.

- nie został uregulowany tryb znakowania psów,

- nie został sprecyzowany problem rejestracji psów: tryb, wymagane dane, itp.,

- nie został wyjaśniony zakres obowiązków osób, które jedynie czasowo przebywają z psem na terenie P.,

- nie zostały określone obowiązki, jakie dla Miasta P. powstały z tytułu wejścia powołanych wyżej przepisów w życie: metoda identyfikacji psa i jego opiekuna, sposób wykorzystania zakodowanych informacji, czy sposób wykorzystania i przetwarzania uzyskanych danych, ochrona tych danych przed nieuprawnionym wykorzystaniem itp. Działaniem takim Rada przekroczyła dozwolone granice stanowienia prawa miejscowego określone w art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

W takim stanie prawnym każde niewykonanie obowiązków określonych w Regulaminie wydanym na podstawie art. 4 jest wykroczeniem z art. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Zbyt daleko posunięta dowolność w określeniu obowiązków budzi zasadnicze wątpliwości, co do zgodności z zasadą państwa prawa.

Zaczipowanie psa wiąże się z koniecznością podania do rejestru danych osobowych posiadacza psa oraz danych osobowych nowego właściciela (imienia i nazwiska i adresu jego zamieszkania) - tak, aby identyfikacja mogła być skuteczna. Proces znakowania psów nie miałby sensu z pominięciem przywołanych wyżej danych osobowych posiadaczy psów, a do nałożenia takiego obowiązku Rada Miejska nie może wywieść swojego umocowania z art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy. Uchwała ta narusza także art. 51 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, jakim zobowiązuje obywateli do udostępniania swoich danych osobowych, gdyż nikt nie może być inaczej niż na podstawie ustawy zobowiązany do ujawnienia informacji dotyczących jego osoby. Wojewoda [...] podniósł także, iż nie stanowi uzasadnienia fakt regulowania w przeszłości w podobny sposób tej materii w regulaminie. Nie można również uznać, iż zawężenie w § 31 ust. 1 Regulaminu ustawowego określenia "osób utrzymujących zwierzęta domowe" do "właścicieli utrzymujących psy" ma na celu sprecyzowanie grupy osób objętych tym obowiązkiem.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta P. wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przypisanych.

W uzasadnieniu Rada Miasta P. stwierdziła, że uznaje skargę Wojewody [...] w zakresie zarzutów nieuregulowania trybu oznakowania psów, niesprecyzowania problemu rejestracji psów, określenia obowiązków osób czasowo przebywających na terenie P., obowiązków Miasta w zakresie metody identyfikacji psów i jego opiekuna oraz sposobu wykorzystania i przetwarzania danych wynikających z rejestru. W najbliższym czasie podejmie uchwałę o zmianie zaskarżonej uchwały, mającą na celu eliminację powyższych uchybień. Nie zgodziła się natomiast z zarzutem, że nie może zawęzić obowiązku oznakowania zwierząt jedynie do psów. Oznakowanie zwierząt ma na celu zapobieganiu ich bezdomności oraz ułatwieniu utrzymania porządku w miejscach publicznych. Problemy w tym zakresie na terenie miasta stwarzają psy. Problem ten nie dotyczy innych zwierząt i nie ma potrzeby ich oznakowania. Rada Miasta P. ma prawo zawęzić obowiązek oznakowania zwierząt jedynie do właścicieli psów. Rada Miasta nie zgodziła się z zarzutem, że nie ma umocowania w art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach do prowadzenia bazy zawierającej dane właścicieli psów. Podniosła, że zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997r. o ochronie danych osobowych (tekst jedn. – Dz.U. z 2002r., nr 101, poz. 926 ze zm.) przetwarzanie danych osobowych jest dopuszczalne, gdy: jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa, a także jest niezbędne do wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego. Uchwała w sprawie określenia regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta P. jest aktem prawa miejscowego i zawarte w niej przepisy mogą być podstawą do prowadzenia bazy danych osobowych właścicieli psów, o ile nie wykraczają poza ramy ustawowego umocowania. Ponadto prowadzenie bazy danych właścicieli oznakowanych psów jest niezbędne dla realizowania zadania mającego na celu zachowania dobra publicznego jakim jest czystość i porządek na terenie miasta.

Na rozprawie w dniu 10 stycznia 2012 roku pełnomocnik Rady Miasta oświadczył, że rada przystąpiła do zmiany zaskarżonej uchwały, lecz obecnie projekt znajduje się na etapie uzgodnień.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej jako p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej podlegają kontroli sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. W myśl art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na uchwałę, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 5 cyt. ustawy, stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Ponadto warto wskazać, iż zgodnie z art. 91 ust. 1 o samorządzie gminnym uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna. O nieważności uchwały w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90 wymienionej ustawy. Po upływie wskazanego terminu, uprawnienie organu nadzoru do stwierdzenia nieważności uchwały wygasa, natomiast zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym powstaje uprawnienie organu nadzoru do kwestionowania legalności uchwały w drodze zaskarżenia jej do sądu administracyjnego.

Z tego właśnie trybu skorzystał Wojewoda [...] w niniejszej sprawie.

Podstawę zaskarżonej uchwały stanowią przepisy art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 4 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. Nr 236, poz. 2008 ze zm.) - zwanej dalej u.cz.p.g.

Na podstawie powołanych przepisów Rada Gminy uchwaliła regulamin czystości i porządku na terenie gminy.

Regulamin jest aktem prawa miejscowego. Regulamin czystości i porządku nie może wykraczać poza materie przewidziane w art. 4 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminie, przepis ten bowiem stanowi delegację ustawową dla wydania aktu prawa niższej rangi, ściśle określając zakres spraw, które mogą być przedmiotem unormowania uchwały rady gminy. Nie daje on prawa radzie gminy ani do stanowienia aktów prawa miejscowego regulujących zagadnienia inne niż wymienione w tym przepisie, ani podejmowania regulacji w inny sposób niż wskazany przez ustawodawcę, gdyż oznaczałoby to wykroczenie poza zakres delegacji ustawowej. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenie prawa.

Art. 4. ust. 1 u.cz.p.g. stanowi, że rada gminy/miasta, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, zwany dalej "regulaminem";

W art. 4 ust. 2 pkt 6 u.cz.p.g. stanowi, że regulamin określa szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, dotyczące obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku;

Regulacja art. 4 ust. 2 wspomnianej ustawy ma charakter wyczerpujący, tj. uchwalając na jej podstawie regulamin czystości i porządku, rada powinna zawrzeć w nim postanowienia odnoszące się do wszystkich enumeratywnie wymienionych w ustawie zagadnień. Wskazując zakres zagadnień objętych regulaminem czystości i porządku, ustawodawca w skonstruowaniu delegacji ustawowej nie posłużył się sformułowaniem "w szczególności", "może określić", ale sformułowaniem "regulamin określa", co prowadzi do wniosku, że treść tego regulaminu musi bezwzględnie odpowiadać zakresowi delegacji ustawowej.

Oznacza to, że możliwe jest poddanie kontroli regulacji zawartych w regulaminie z punktu widzenia zachowania granic upoważnienia ustawowego, zasad prawidłowej legislacji oraz ocenie z punktu widzenia metod wykładni prawa.

Trafnie organ nadzoru zarzuca zawężenie kręgu zobowiązanych podmiotów w § 31 ust. 1 regulaminu w stosunku do regulacji ustawowej.

Art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach wymienia "osoby utrzymujące zwierzęta domowe", podczas gdy regulamin wymienia jedynie "właścicieli trzymujących psy". Doszło zatem do zawężenia podmiotowego, co – jak wynika z wyjaśnień pełnomocnika Rady – nie było nawet intencją twórców regulaminu.

Zasadnie także zarzuca organ nadzoru niesprecyzowanie obowiązków przytoczonych we wstępie regulacji § 31 ust. 1 pkt 1,2,3 regulaminu, sposobu rejestracji psów, wymaganych przy tym danych, zasad prowadzenia rejestru, zadań i obowiązków Miasta w tym zakresie. W zasadzie regulacje przyjęte w kwestionowanej uchwale pozostają, niedookreślonymi, ogólnymi hasłami.

Tymczasem postanowienia uchwały zawierającej regulamin są aktem prawa miejscowego, powszechnie obowiązującym na danym terenie. Jeżeli uchwałodawca nakłada na określoną grupę obowiązki, muszą zostać one na tyle precyzyjnie określone, aby sposób ich wypełniania nie pozostawiał wątpliwości oraz aby możliwe było ich skuteczne egzekwowanie. Ta regulacja takim wymogom nie odpowiada. Precyzja w określeniu nałożonych obowiązków jest tym bardziej niezbędna, że ustawa o utrzymaniu porządku i czystości w gminach przewiduje karę grzywny za niewykonanie obowiązków określonych w regulaminie (art. 10 u.cz.p.g.). Podsumowując, unormowania 30 ust. 5 i § 31 ust. 1 pkt 1,2,3 regulaminu rażąco naruszają elementarne zasady poprawnej legislacji w demokratycznym państwie prawnym, albowiem Rada wbrew uregulowaniom ustawowym ograniczyła krąg podmiotów, chciała nałożyć obowiązek bez prawidłowego określenia osób zobowiązanych, bez ustalenia treści tego obowiązku, bez uregulowania własnych obowiązków z tytułu możliwości uzyskania informacji o psach i ich opiekunach. Tak drastyczne przekroczenie dozwolonych granic stanowienia prawa miejscowego w wykonaniu art. 4 ust. 2 pkt 6 u.cz.p.g. powoduje konieczność wyeliminowania z obrotu zaskarżonej uchwały w części, stosownie do art. 147 § 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a

Organ zresztą uznał zasadność zarzutów w tym zakresie.

Sporna pozostaje natomiast kwestia uprawnienia Miasta do wprowadzenia obowiązku znakowania psów związanego z obowiązkiem rejestracji danych osób je utrzymujących, w kontekście rygorów ustawy o ochronie danych osobowych.

Wbrew stanowisku Wojewody [...], Rada Miasta P. co do zasady (pomijając wspomniane wyżej wady regulacji ) nie przekroczyła uprawnień wynikających z upoważnienia zawartego w art. 4 ust.2 pkt 6 u.cz.p.g.

Rada Miasta P. odwoływała się do zapisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych (t.j. Dz.U. z 2002 roku, nr 204 poz.1281 ze zm.), nie odwołując się do konkretnych regulacji. Dodatkowo na rozprawie w dniu 10 stycznia pełnomocnik organu odwołał się do przepisów ustawy o ochronie zwierząt.

Stosownie do treści art. 1 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych przetwarzanie danych osobowych może mieć miejsce ze względu na dobro publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą, lub dobro osób trzecich w zakresie i trybie określonym ustawą. Natomiast w myśl art. 7 pkt 2 ustawy, przez przetwarzanie danych rozumie się jakiekolwiek operacje wykonywane na danych osobowych, takie jak zbieranie, utrwalanie, przechowywanie, opracowywanie, zmienianie, udostępnianie i usuwanie, a zwłaszcza te, które wykonuje się w systemach informatycznych.

Przepis art. 23 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych określa materialne przesłanki przetwarzania danych osobowych, przy czym każda z tych przesłanek jest niezależna i odrębna. I tak, stosownie do pkt 2 tej ustawy przetwarzanie danych jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa, zaś wg art. 23 ust. 1 pkt 4 - jeżeli jest to niezbędne do wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego.

W ustawie nie zdefiniowano zadań publicznych i nie wskazano podmiotów je wykonujących. Chodzi tu o zadania, które zostały zlecone przez prawo temu podmiotowi, który dane przetwarza. Mogą to być zadania z zakresu bezpieczeństwa publicznego, walki z przestępczością, udzielania pomocy ofiarom klęsk żywiołowych itd. Podmiotami wykonującymi zadania publiczne mogą zaś być organy państwowe, samorządowe.

Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 lipca 2009 w sprawie P 65/07 stwierdził, że zgodnie z art. 4 u.cz.p.g. funkcją przepisów stanowionych przez radę gminy w formie regulaminu jest ochrona porządku (i czystości) w gminie. Funkcja ta umożliwia realizację zadań własnych samorządu gminnego w sferze zarządzania na terenie gminy, ze szczególnym uwzględnieniem zabezpieczenia porządku (i czystości). Służy zaspokojeniu potrzeb danej wspólnoty samorządowej, z uwzględnieniem specyfiki lokalnej tych potrzeb. Sfera ta nie została zastrzeżona dla innych jednostek samorządu terytorialnego i jako taka należy do samorządu gminy (zgodnie z art. 164 ust. 3 Konstytucji).

Realizowanie zadań związanych z zapewnieniem czystości, porządku i bezpieczeństwa należy do sfery zadań, wymienionych w art. 23 ust.1 pkt 4 ustawy o ochronie danych osobowych. Wydaje się również, że wprowadzenie zasady oznakowania psów służy też realizacji obowiązków związanych z zapewnieniem czystości i porządku, gdyż bezpośrednio umożliwia identyfikowanie opiekuna psa. W tym kontekście jest formą realizacji postanowień art. 4 u.cz.p.g.

Należy też zwrócić szczególną uwagę na zmianę przepisów ustawy o ochronie zwierząt, wprowadzoną ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o ochronie zwierząt oraz ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z dnia 27 października 2011 r. nr 230, poz. 1373 .). Zmiany te z mocy art. 3 ustawy zmieniającej weszły w życie z dniem 1 stycznia 2012 roku. Z dniem tym przepis art. 11a ustawy o ochronie zwierząt, precyzując realizację zadań własnych gminy, związanych z zapobieganiem bezdomności zwierząt (art. 11), obliguje gminę m.in. do uchwalenia do dnia 31 marca każdego roku programu zapobiegania bezdomności zwierząt i jako wypełnienie tego obowiązku przewiduje opracowanie planu znakowania zwierząt w gminie. W art. 2 ustawy zmieniającej wprowadzono też zmianę art. 3 ust. ust. 2 pkt 14 u.cz.p.g, mocą którego to przepisu w aktualnym brzmieniu gminy zapewniają czystość i porządek na swoim terenie i tworzą warunki niezbędne do ich utrzymania, a w szczególności zapobiegają bezdomności zwierząt na zasadach określonych w przepisach o ochronie zwierząt.

Zatem z dniem 1 stycznia 2012 roku uprawnienie rady miasta do wprowadzenia obowiązku znakowania psów znajduje dodatkowo oparcie w przepisach ustawy o ochronie zwierząt, stosowanej z mocy art. 3 ust.2 pkt 14 u.cz.p.g. Oczywiście określenie tych obowiązków, zarówno po stronie obywateli, jak i gminy/miasta winno nastąpić z poszanowaniem zasad zawartych w ustawie o ochronie danych osobowych. Przepisy te (art. 11a ustawy o ochronie zwierząt i art. 3 ust.2 pkt 14 u.cz.p.g.) w podanym brzmieniu nie obowiązywały wprawdzie w dacie uchwalania kwestionowanego regulaminu, ale nie powinny zostać obecnie niezauważone, gdy rozważa się podstawy prawne uprawnienia władz samorządowych do wprowadzania obowiązku znakowania zwierząt domowych.

Niewątpliwie rada miasta, realizując zadania publiczne służące utrzymaniu porządku i czystości na terenie podległym prawu miejscowemu jest władna, w oparciu o wskazane regulacje ustawowe, uchwalić obowiązki osób utrzymujących psy, w tym także służące identyfikacji zwierząt zobowiązanie do ich znakowania.

Sąd w składzie rozpoznającym sprawę w pełni podziela pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku NSA z dnia z dnia 27 października 2010 r. II OSK 1568/10. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny, redakcja art. 4 ust. 2 pkt 6 u.cz.p.g. (obowiązki w zakresie ochrony terenów przed zanieczyszczeniem przez psy) nie upoważnia do tak zawężającej interpretacji tego przepisu, aby całkowicie wykluczone było ustalenie obowiązków profilaktycznych, uprzednich, jak i następczych - oczywiście pod warunkiem, by nie były to dyrektywy postępowania wykluczone przez inne przepisy powszechnie obowiązujące oraz by takie obowiązki były proporcjonalne do celu, jakiemu ma służyć art. 4 ust. 2 pkt 6 u.cz.p.g.. Punktem odniesienia czyli dobrem chronionym przez cytowany przepis jest czystość terenów przeznaczonych do wspólnego użytku. Nie ma powodów, aby akceptować wyłącznie działania prawodawcze Rady mające za przedmiot sam tylko nadzór nad psem w miejscu publicznym".

Unormowanie § 31 ust. 1 regulaminu Rady Miasta P. ma służyć identyfikacji osoby utrzymującej psa. NSA w powołanym wyroku podkreślił, że nie jest bezpodstawne założenie, stanowiące ratio legis zaskarżonego przepisu (w naszym przypadku § 31 ust. 1 uchwały), że możliwość niezwłocznej identyfikacji opiekuna psa, co ułatwia jego oznakowanie, sprzyja egzekwowaniu obowiązku zapobiegania i likwidowania zanieczyszczeń przez psy terenów przeznaczonych do powszechnego użytku. Realizowany tym samym będzie cel regulacji, wskazany w art. 4 ust. 2 pkt 4 u.c.p.g. – ochrona przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku".

Z tych względów, prawidłowo, czytelnie i wyczerpująco określone obowiązki związane z oznakowaniem psów nie stanowią naruszenia delegacji ustawowej.

Niemniej, z uwagi na niekwestionowane przez samego uchwałodawcę uchybienia skarżonej regulacji, wskazane w pierwszej części rozważań, stanowiące istotne naruszenie prawa, należało stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały w opisanej w wyroku części na mocy art. 147 § 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. Przy ponownym podejmowaniu uchwały organ weźmie pod uwagę zawarte wyżej rozważania.

Na podstawie art. 152 p.p.s.a sąd stwierdził że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku.

A.D.