Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Sędziowie sędzia WSA Barbara Ciołek - sprawozdawca, sędzia WSA Marta Semiczek, Protokolant starszy sekretarz sądowy Lucyna Barańska, po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2014 r. w Wydziale I na rozprawie sprawy ze skargi E. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od maja do grudnia 2011 r. oddala skargę

Przedmiotem skargi E. R. (dalej: strona, skarżąca, podatnik) jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we W. nr [...] z dnia [...] r., utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. (dalej: organ I instancji) z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od maja do grudnia 2011 r.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, iż w wyniku przeprowadzonej kontroli oraz postępowania podatkowego ustalił, że skarżąca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonywała m.in sprzedaży usług ewidencjonowanych w kasie rejestrującej jako "usługi hotelowe" i stosowała do nich preferencyjną stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 8 %. Działalność dotycząca tych usług prowadzona była w lokalu "A" we W. przy ul. [...] . Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, obejmującego m.in. wyjaśnienia strony, protokoły przesłuchania świadków, protokoły przesłuchania strony, treści reklamy prowadzonej działalności i ustaleń z oględzin miejsca prowadzenia działalności, organ podatkowy I instancji stwierdził, że skarżąca nie świadczyła usług hotelowych, lecz usługi o charakterze rozrywkowym i towarzyskim, dla których przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 23 %.

Mając na uwadze powyższe ustalenia, Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał, że skarżąca zaniżyła podatek od towarów i usług. W konsekwencji w decyzji z dnia [...] r. powołując art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.; dalej: O.p.), art. 41 ust. 13, art. 99. ust. 12, ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: uVAT, ustawa o VAT) stosując stawkę podatku w wysokości 23 % określił skarżącej za miesiące od maja do grudnia 2011 r. wskazany podatek w kwocie wyższej niż strona deklarowała.

W odwołaniu od decyzji skarżąca zarzuciła naruszenie art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 210 § 4 O.p. poprzez brak wyczerpującego zgromadzenia materiału dowodowego, rzetelnego i wszechstronnego rozpatrzenia materiału sprawy, a przez to zinterpretowanie wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy na niekorzyść strony. Zarzuciła także brak wskazania faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, którym dał wiarę oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności.

W uzasadnieniu skarżąca podważała możliwość dokonywania ustaleń w oparciu o dane internetowe twierdząc, iż strony internetowe, na które powołał się organ I instancji nie były jej autorstwa. Zarzuciła także, że dokonane w postępowaniu podatkowy oględziny były powierzchowne, a ocena zeznań świadków niewystarczająca. Zdaniem skarżącej organ nie wskazał bowiem, którym zeznaniom dał wiarę.

Wskazaną na wstępie decyzją z dnia [...] r. nr [...] , Dyrektor Izby Skarbowej we W. (dalej: organ II instancji, organ odwoławczy) utrzymał zaskarżoną decyzję organu I instancji w mocy.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że zastosowana przez skarżącą ośmioprocentowa preferencyjna stawka podatku na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 uVAT w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. stosowana była wyłącznie do dostawy towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy o VAT. We wskazanym załączniku usługi związane z zakwaterowaniem zostały umieszczone pod pozycją 163 i przyporządkowane do symbolu 55 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (dalej: PKWiU), ustanowionej na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.). Z tego powodu dla oceny usług świadczonych przez skarżącą należy kierować się właśnie PKWiU. Organ II instancji wyjaśnił, że według klasyfikacji statystycznej PKWiU obowiązującej w 2011 r. usługi związane z zakwaterowaniem ujęte zostały w Dziale 55 Sekcji I wskazanego rozporządzenia. Organ zauważył, że w części "Uwagi dodatkowe" do uściślenia zakresu rzeczowego usług ujętych w sekcji I dodano wskazanie, że obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania zapewniają zakwaterowanie w cyklu dziennym lub tygodniowym. Z tego powodu niezbędną cechą usług zakwaterowania jest zapewnienie możliwości noclegu i to w minimalnym wymiarze czasowym w cyklu dziennym.

W ocenie organu II instancji z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że skarżąca w badanym okresie nie świadczyła usług o symbolu 55 PKWiU związanych z zakwaterowaniem, wymienionych pod pozycją 163 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, zawierającego wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8 %. W uzasadnieniu powyższej konstatacji organ wskazał, że:

1. analiza wystawionych paragonów fiskalnych, dla usług określonych przez stronę jako hotelowe, wskazuje, że w ciągu jednej nocy udostępniano te same pokoje w "celach noclegowych", wielu klientom. Biorąc bowiem pod uwagę ilość posiadanych pokoi (1 apartament czteroosobowy, 12 pokoi dwuosobowych) maksymalna liczba gości hotelowych stanowi 28 osób. Tymczasem z ilości wystawionych paragonów ze sprzedaży "usług hotelowych" wynika przykładowo, że w nocy z 22 na 23 czerwca oraz 15-16 lipca liczba gości wynosiła 30 osób, w nocy z 29 na 30 lipca liczba gości wynosiła 109 osób, w nocy z 27 na 28 sierpnia liczba gości wynosiła 40 osób, w nocy z 30 na 31 sierpnia liczba gości wynosiła 33 osoby. Liczba gości w nocy przekraczała więc liczbę dostępnych miejsc.

Powyższe okoliczności w ocenie organu odwoławczego nie potwierdzają świadczenia usług krótkotrwałego zakwaterowania polegającego na zapewnieniu zakwaterowania w cyklu co najmniej dziennym. Prawidłowość takiego wniosku potwierdza fakt, że w "A" nie jest prowadzona ewidencja gości zawierająca informacje o przydziale klientom konkretnych pokoi.

W ocenie organu za niewiarygodne należy natomiast uznać twierdzenie strony o przyjmowaniu płatności za kilka nocy z góry. Analiza wystawionych paragonów wskazuje bowiem, że płatności dokonywane są osobiście przy użyciu karty płatniczej. Brak jest natomiast płatności przelewami bankowymi, co jest cechą charakterystyczną przy wcześniejszej rezerwacji noclegów;

2. działalność prowadzona jest w godzinach od 17.00 do 6.00 rano. Zatem czas ten odbiega od typowej doby hotelowej. Organ wskazał, że w trakcie przeprowadzonych oględzin miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w dniu 2 stycznia 2012 r. około godziny 11.45 oraz w dniu 27 października 2011 r. o godzinie 13.00 pracownicy organu podatkowego pierwszej instancji stwierdzili zamknięty budynek i okna zasłonięte roletami antywłamaniowymi. Nie stwierdzono obecności żadnych klientów i gości hotelowych, bar był nieczynny i działalność klubu nie była prowadzona.

Tymczasem obiekty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie krótkoterminowego zakwaterowania z reguły są czynne 24 godziny na dobę i dostępne dla potencjalnych klientów chcących skorzystać z tego typu usług. Zatem dostęp do tego typu obiektów nie jest ograniczony;

3. w "A" nie jest prowadzona ewidencja meldunkowa osób, na rzecz których dokonywano sprzedaży usług, brak jest recepcji typowej przy usługach hotelowych. Poza tym w widocznym miejscu nie zamieszczono tablicy określającej rodzaj i kategorię obiektu oraz informacji o zakresie świadczonych usług wraz z podstawowymi cenami. Obowiązek zamieszczenia takich informacji nakłada natomiast art. 44 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t.j. z 2004 r. Dz. U. Nr 223 poz. 2268 ze zm.);

4. w pokojach brak jest typowego wyposażenia dla usług zakwaterowania w cyklu dziennym (umywalek, szaf na ubrania, stolików, telewizora). Z udostępnionych pokoi 12 nie jest wyposażonych w łazienkę;

5. skarżąca nie zgłosiła posiadanej bazy do ewidencji obiektów hotelarskich i nie wystąpiła o zaszeregowanie obiektu do właściwej kategorii. Natomiast zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o usługach turystycznych przed rozpoczęciem świadczenia usług hotelowych przedsiębiorca obowiązany jest uzyskać zaszeregowanie obiektu do odpowiedniego rodzaju i kategorii;

6. skarżąca w żaden sposób nie reklamowała świadczenia usług noclegowych krótkotrwałego zakwaterowania. Oględziny miejsca prowadzenia działalności wykazały, że na budynku brak jest jakichkolwiek oznaczeń co do prowadzenia takich usług;

7. zamieszczone na stronach internetowych reklamy wskazują natomiast, że w miejscu prowadzenia przez stronę działalności gospodarczej tj. we W. przy ul. [...] prowadzona jest działalność o nazwie "A".

Nadto na stronie internetowej Polskie Książki Telefoniczne o adresie www.e- [...] widnieje informacja o "A". Na stronie internetowej należącej do strony zatytułowanej "A" o adresie [...] zamieszczono zaś ofertę usług świadczonych przez "A", znajdujący się pod adresem W., ul. [...] . Także na portalu internetowym "e-wrocław.com" zamieszczono stronę zatytułowaną "A".

Treść zamieszczonych na stronach internetowych reklam w ocenie organu odwoławczego nie wskazuje na prowadzenie przez stronę sprzedaży usług krótkotrwałego zakwaterowania. Organ zauważył, że oferta zamieszczona w internecie nie zawiera najmniejszej wzmianki o świadczeniu usług hotelowych, pobytowych czy czasowego zakwaterowania.

Natomiast wyjaśnienia menadżera klubu D. Z., że niektóre sformułowania użyte w internetowych reklamach są jedynie "chwytem reklamowym", organ uznał za niewiarygodne. Zeznania pracujących w lokalu w charakterze barmanów świadków potwierdzają bowiem, że "A" świadczy usługi o charakterze rozrywkowym. Oceniając wyjaśnienia skarżącej organ uznał je za sprzeczne, niespójne i jako takie niepodważające wniosków organu.

Z tych względów w ocenie organu odwoławczego, organ podatkowy pierwszej instancji zasadnie zakwestionował prawo do stosowania przez skarżącą stawki podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży świadczonych usług w wysokości 8%.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego strona wnosząc o uchylenie decyzji obu instancji i zasądzenie kosztów, podobnie jak w odwołaniu zarzuciła naruszenie art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 210 § 4 O.p. poprzez brak wyczerpującego zgromadzenia materiału dowodowego, rzetelnego i wszechstronnego rozpatrzenia materiału sprawy, a przez to zinterpretowanie wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy na niekorzyść strony. Zarzuciła także brak wskazania faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, którym dał wiarę oraz przyczyn , dla których innym dowodom odmówił wiarygodności.

W uzasadnieniu skargi strona polemizowała z dokonaną przez organ oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W szczególności stwierdziła, że w jej ocenie kilkukrotne udostępnianie tych samych pokoi w ciągu nocy nie narusza przepisów dotyczących krótkotrwałego zakwaterowania. Każda należność od kolejnych klientów była bowiem pobierana i rejestrowana. Nie można zaś narzucać klientowi wykorzystania całej doby, jeżeli będąc w czasie podróży zechce odpocząć tylko godzinę lub kilka godzin. Zdaniem strony nieuprawnione są twierdzenia organu o niewiarygodności przyjmowaniu płatności za kilka nocy z góry. Organ nie może bowiem posługiwać się w ocenie materiału dowodowego obiegowymi opiniami, zaś w dobie kart płatniczych tradycyjne przelewy są rzadziej używane. Zdaniem strony okoliczność, iż w dniach dokonywania oględzin lokal był nieczynny, nie uprawnia do wyciągania jakichkolwiek wniosków i konstruowania na tej podstawie stanu faktycznego. Zarzuciła, że wymóg ustawy o usługach turystycznych nie koresponduje z wymogami prawa podatkowego, a więc brak ewidencji meldunkowej i recepcji nie może mieć wpływu na prawnopodatkową ocenę charakteru świadczonych usług. Na prawnopodatkową ocenę nie może także mieć wpływu fakt, iż strona nie zgłosiła obiektu do odpowiedniej ewidencji. Zdaniem strony nieuprawniona jest ocena organu, iż wyposażenie pokoi nie było typowe dla usług krótkotrwałego zakwaterowania. Natomiast dokonanie przez organ oceny sposobu reklamowania świadczonych usług stanowi nieuprawnioną ingerencję w sposób prowadzenia działalności gospodarczej.

Zdaniem strony nie może stanowić dowodu w sprawie podatkowej treść reklam zamieszczonych w internecie, a zeznania świadków pracujących u strony nie mogą stanowić podstawy ustalenia stanu faktycznego, gdyż personel pracujący w barze nie musi być informowany o działalności zakwaterowania na krótkotrwały pobyt. Zdaniem strony to przede wszystkim osoby korzystające jako klienci powinny być przesłuchane, na okoliczność z czego i jak w czasie zakwaterowania korzystały. Strona dowodziła także, że w jej ocenie nie można jej wyjaśnieniom oraz zeznaniom pracowników zarzucić niespójności i sprzeczności. Zdaniem strony twierdzenia organu, iż nie świadczyła ona usług krótkotrwałego zakwaterowania są gołosłowne. Organ nie przytoczył bowiem na zarzuty strony żadnych wiarygodnych dowodów, przytaczając jedynie teorie i obiegowe opinie oraz zeznania świadków, które nie wniosły nic do sprawy.

Końcowo strona zarzuciła, że organ nie wziął pod uwagę zeznań skarżącej, która w czasie przesłuchań w dniu 9 i 16 maja 2012 r. wyczerpująco wyjaśniła jak funkcjonuje jej działalność gospodarcza oraz dlaczego nie prowadzi książki meldunkowej, ewidencji gości, dlaczego na paragonach fiskalnych umieszczona jest treść "usługi hotelowe" i dlaczego nie zatrudnia recepcjonisty. Rodzaj prowadzonej przez skarżącą działalności spełnia wszystkie cechy zapewnienia krótkotrwałego zakwaterowania. Wysokie ceny w porównaniu do innych tego typu obiektów zlokalizowanych w pobliżu, niezgłoszenie do ewidencji instytucji turystycznych oraz brak książki meldunkowej nie pozbawia tej działalności przymiotu krótkotrwałego zakwaterowania, gdyż o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

W odpowiedzi na skargę organ nie znalazł podstaw do zmiany stanowiska i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd administracyjny, zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tego artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje zatem sprawę, rozstrzygniętą decyzją ostateczną, z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa. Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270, zwanej dalej p.p.s.a.), uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji (bądź postanowienia) w całości lub w części następuje wtedy, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Dodać też trzeba, że stosownie do treści art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.

Oceniając zaskarżoną decyzję z punktu widzenia wskazanych powyżej kryteriów stwierdzić należy, że nie narusza ona prawa w stopniu powodującym konieczność wyeliminowania jej z obrotu prawnego.

Spór w sprawie dotyczy zasadności zakwestionowania przez organy podatkowe prawa strony do zastosowania 8% stawki podatku od towarów i usług przy sprzedaży usług ewidencjonowanych przez skarżącą jako "usługi hotelowe". Usługi hotelowe, krótkotrwałego zakwaterowania wymienione są w poz. 163 zał. nr 3 do ustawy o VAT i podlegają na podstawie art. 41 ust. 2 opodatkowaniu stawką 7 % z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1, a zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 uVAT w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule zał. nr 3 do ustawy wynosi 8 %.

Zdaniem organów podatkowych strona nie świadczyła usług hotelowych (usług o symbolu 55 PKWiU związanych z zakwaterowaniem), ale usługi o charakterze rozrywkowym i towarzyskim, dla których ustawa o VAT nie przewiduje preferencyjnej stawki i usługi świadczone przez stronę winny być opodatkowane stawką podstawową 23 % (art. 41ust. 1, art. 146a pkt 1 z zastrzeżeniem art. 146f uVAT). Natomiast strona twierdzi, że świadczyła usługi krótkotrwałego zakwaterowania.

Skarżąca kwestionuje prawidłowość poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, sposób prowadzenia postępowania dowodowego i ocenę dowodów dokonaną przez organy podatkowe. Stąd też w pierwszej kolejności należy ocenić, czy w sprawie został prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy i właściwie ustalony stan faktyczny.

W ocenie Sądu organy obu instancji nie dopuściły się naruszenia art. 122 O.p., zgodnie z którym organy podatkowe obowiązane są podejmować wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Realizacji tej zasady służą przepisy rozdziału 11 "Dowody" (Dział IV Ordynacji podatkowej) regulujące postępowanie dowodowe, w tym m.in. art. 187 § 1 nakładający na organ podatkowy obowiązek zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Zadaniem organów podatkowych jest więc takie ustalenie stanu faktycznego, aby odpowiadał on rzeczywistości. Prawidłowe rozstrzygnięcie sprawy podatkowej, wiążące się z właściwym zastosowaniem odpowiednich norm materialnoprawnych, uzależnione jest od uprzedniego dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, zebrania materiału dowodowego oraz jego rozpatrzenia i swobodnej oceny, w myśl reguł określonych w przepisach art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 O.p.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowego postępowania w ocenie Sądu należy uznać, że organy podatkowe podjęły niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Uznać także należy, że prawidłowo i zgodnie z normami wynikającymi z art. 187, 191 O.p. zebrały i rozpatrzyły materiał dowodowy.

Dokonana przez organy ocena materiału dowodowego sprawy nie wykracza poza granice wyznaczone przepisami art. 191, art. 122 i art. 187 § 1 O.p. W sprawie przeprowadzono wyczerpujące postępowanie wyjaśniające i zgromadzono materiał dowodowy pozwalający na poczynienie ustaleń faktycznych. Zgromadzone dowody zostały ocenione zgodnie z obowiązującymi przepisami, co również znalazło odzwierciedlenie w treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji (art. 210 § 4 O.p.).

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie, Dyrektor Izby Skarbowej we W. wydając zaskarżoną decyzję nie uchybił obowiązkowi dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, przeprowadzenia postępowania dowodowego w niezbędnym zakresie, a dokonane w konsekwencji tych ustaleń wnioski są usprawiedliwione, spójne i logiczne i nie przekraczają granic swobodnej oceny dowodów.

Dyrektor Izby Skarbowej słusznie stwierdził, że skarżąca w zakresie prowadzonej działalności w "A" nie świadczyła usług krótkotrwałego zakwaterowania, a usługi o charakterze rozrywkowym/towarzyskim, które nie uprawniały do stosowania stawki VAT 8%

Organy podatkowe na podstawie oględzin obiektu, przesłuchania strony, świadków – pracowników strony, zewnętrznych oznak prowadzonej działalności w tym informacji w Internecie, reklam w taksówkach ustaliły, że Klub Afrodyta nie oferował usług krótkotrwałego zakwaterowania.

Stanowisko organów podatkowych potwierdza materiał zgromadzony w aktach sprawy. Podkreślić należy, że strona nie prowadziła dokumentacji pozwalającej na ustalenie ilości osób/gości korzystających z noclegów w "A". Dlatego też organy podatkowe dokonały analizy ilości paragonów fiskalnych, z której wynika, że ilość gości przyjmowanych przez stronę przekraczała ilość miejsc noclegowych, jakimi strona dysponowała. Sąd zgadza się z oceną organów podatkowych, że twierdzenia strony o częstej rezygnacji z danego pokoju i przyjmowaniem w to miejsce innych osób, jak również o przyjmowaniu płatności za kilka nocy z góry jest niewiarygodne, zwłaszcza wobec braku jakiejkolwiek ewidencji związanej z przyjmowaniem gości, przydzielaniem im pokoi, uiszczaniem należności kartami płatniczymi, brakiem potwierdzania rezerwacji. Nie jest również wiarygodne twierdzenie menadżera Klubu o posiadaniu wszystkich danych w pamięci i zbędności prowadzenia ewidencji gości.

Zasadność stanowiska organów podatkowych o braku prowadzenia działalności hotelowej potwierdza również brak jakiejkolwiek informacji na zewnątrz, która wskazywałaby potencjalnym gościom, że "A" prowadzi usługi hotelowe - noclegowe. Słusznie wskazuje organ podatkowy, że ani na zewnątrz budynku ani w żadnym opisie dotyczącym usług oferowanych w "A" (w tym w Internecie, czy w taksówkach) nie zostały wymienione usługi noclegowe. Zasadniczo osoby poszukujące noclegu nie miały żadnego źródła informacji, że "A" jest "hotelem". Na stronach internetowych, które wskazują na adres "A" nie ma żadnego opisu usług noclegowych, są wyłącznie informacje o usługach rozrywkowych, towarzyskich, rekreacyjnych.

Poczyniona w powyższym zakresie ocena wbrew zarzutom skargi nie stanowi nieuprawnionej ingerencji w prawo do indywidualnego wyboru zasad prowadzenia działalności gospodarczej. Zarówno doświadczenie życiowe, jak i zasady logiki wskazują, że niedostępny, nieoznaczony budynek na obrzeżach miasta, opisany w Internecie i taksówkach jako klub rozrywkowy nie jest w zamierzeniu prowadzącego go podmiotu oferowany jako hotel – baza noclegowa.

Podziela Sąd pogląd organów podatkowych, że argumentacja strony, że opisy ze stron internetowych to wyłącznie chwyt reklamowy, jest niewiarygodna. Trudno uznać, aby podmiot, którego głównym przeznaczeniem jest oferowanie noclegów w ogóle nie wskazywał na takie usługi, a swoją ofertę hotelową ukrywał za usługami rozrywkowymi. Nie jest również wiarygodne twierdzenie samej strony, że nie zna informacji ze stron internetowych, ani nie odpowiada, za zamieszczane w Internecie ogłoszenia. Zwłaszcza, że strona nie podejmowała żadnych działań, aby te zasadniczo wprowadzające w błąd, co do charakteru działalności i oferowanych przez "A" usług, informacje usunąć, czy zmienić.

Nadto, na co słusznie zwróciły uwagę organy podatkowe obiekt był (jest) czynny od 17 do 6 rano, a zatem już sama pora funkcjonowania "A" odbiega od typowych godzin działania hoteli.

W sprawie znamienne jest również, że pracownicy strony zasłaniając się niewiedzą, brakiem pamięci nie potrafili jednoznacznie wskazać na zakres usług oferowanych w "A". Barman i barmanka podczas przesłuchania wskazywali na rozrywkowy pobyt gości.

W ocenie Sądu - argumentacja, że goście mogą zmienić zdanie, co do długości pobytu, nie muszą korzystać z noclegu przez pełną dobę hotelową (co umożliwia udostępnienie tego samego pokoju kilka razy w ciągu tej samej nocy), że nie ma obowiązku prowadzenia szczegółowej ewidencji czy recepcji, a "nietypowe" godziny pracy "A", czy brak wiedzy pracowników o rodzaju prowadzonej działalności oraz treść reklam w Internecie nie naruszają prawa i nie świadczą o tym, że strona nie świadczyła usług hotelowych – nie zasługuje na aprobatę. Z materiału zgromadzonego w sprawie wynika bowiem, że działalność prowadzona przez stronę nie przejawiała żadnych cech, które można powiązać z działalnością hotelową – usługami krótkotrwałego zakwaterowania.

Zgromadzony w sprawie materiał nie potwierdza wyjaśnień Strony o oferowaniu usług noclegowych, krótkotrwałego zakwaterowania. Również twierdzenie strony, że organy winny przesłuchać osoby korzystające z "A" jako klienci z czego i jak w czasie zakwaterowania korzystały i dopiero wtedy ocenić zakres usług, należy ocenić jako bezzasadne. Jak już powiedziano strona nie prowadziła ewidencji gości, jak również nie wskazywała na żadnych konkretnych klientów, którzy mogliby potwierdzić korzystanie z usług noclegowych.

Podkreślić należy, że zarzuty strony zarówno w toku postępowania przed organami podatkowymi, jak i w skardze do Sądu ograniczają się wyłącznie do kwestionowania stanowiska organów podatkowych, natomiast strona nie przedstawia żadnych informacji czy źródeł dowodowych, które świadczyłyby o tym, że prowadzi działalność hotelową.

Wbrew twierdzeniom strony organy podatkowe z faktu nie zgłoszenia obiektu do ewidencji obiektów hotelarskich nie wywodziły skutków podatkowych, a ustalenia w tym zakresie stanowiły wyłącznie element ustaleń stanu faktycznego.

Mając powyższe na uwadze Sąd pragnie zaznaczyć, że w świetle poczynionych ustaleń, Dyrektor Izby Skarbowej słusznie zakwestionował prawo strony do stosowania 8% stawki podatku od towarów i usług przyjmując, że nie świadczyła ona usług krótkotrwałego zakwaterowania, co obliguje Sąd do oddalenia skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a.