Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Herman, Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankiewicz (spr.), Sędzia WSA Marzanna Sałuda, Protokolant St. sekr. sąd. Joanna Spadek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi "A" sp. z o.o. w B. na zalecenia pokontrolne Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nieprawidłowego oznakowania produktów spożywczych 1. uchyla zaskarżony akt, 2. zasądza od Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych w Katowicach na rzecz strony skarżącej kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z 16 października 2019r. skarżący A Sp. z o.o. wniósł skargę na zalecenia pokontrolne Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych w Katowicach z [...] r. wydane w sprawie o sygn. akt: [...].

Z akt sprawy wynika, że w dniach 20, 23, 28 sierpnia 2019 r. Śląski Wojewódzki Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno - Spożywczych, przeprowadził kontrolę, w wyniku której stwierdził nieprawidłowości w zakresie jakości handlowej odnośnie "Bezglutenowego rustykalnego chleba białego", znajdującego się w ofercie handlowej skarżącego, w zakresie oznakowania.

W zaleceniach pokontrolnych, zostały wskazane następujące nieprawidłowości:

1) przyjęta nazwa środka spożywczego "[...]" wraz z zastosowaną szatą graficzną opakowania, na którym przedstawiono bochenek chleba z odkrojonymi kromkami, częściowo owinięty ściereczką w kratkę oraz poprzez użycie dobrowolnej informacji "rustykalny" (słowo[...]wg słownika języka polskiego PWN to - "mający związek z wsią i jego mieszkańcami, mający cechy wiejskie), sugerujący produkcję wiejskimi, tradycyjnymi lub domowymi (prostymi) metodami, podczas gdy z zadeklarowanego składu wynikało, że jest to typowy produkt wytwarzany w warunkach przemysłowych, z użyciem dodatków do żywności i innych składników, powszechnie stosowanych w przemyśle spożywczym takich jak m.in.: substancja zagęszczająca (guma ksantynowa), emulgatory (mono i diglicerydy kwasów tłuszczowych, lecytyny słonecznikowe), substancja utrzymująca wilgoć (glicerol), syrop glukozowy, substancja spulchniająca (wodorowęglan sodu).

Organ wskazał, że powyższe stanowi naruszenie przepisów art. 36 ust. 2 lit. a) w związku z art.7 ust. 1 lit. a) oraz ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności.

2) Umieszczenie w oznakowaniu produktu (na jego opakowaniu jednostkowym) informacji o warunkach przechowywania tj.: "Przechowywać w temperaturze od 14-210C, z dala od źródeł ciepła i promieni słonecznych" oddzielnie od informacji o terminie przydatności do spożycia tj.: "Należy spożyć do: data i nr partii na etykiecie".

Organ wskazał, że powyższy sposób przedstawienia jest niezgodny z art. 24 ust. 2 w związku z załącznikiem X pkt 2 lit. B rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, który to przepis reguluje że termin przydatności do spożycia i określony opis warunków przechowywania produktu powinny być obok siebie w bliskim sąsiedztwie.

Organ, powołując się na art. 30b ustawy z 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno spożywczych (Dz. U. z 2018r., poz. 2164 z późn. zm.) wezwał skarżącego do usunięcia ww. nieprawidłowości w terminie 30 dni od dnia otrzymania zaleceń pokontrolnych, poprzez:

1) usunięcie z nazwy środka spożywczego określenia "RUSTYKALNY", zastosowanie nazwy wyrobu zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa,

2) prawidłowe oznakowanie poprzez umieszczenie terminu przydatności do spożycia oraz opis warunków przechowywania obok siebie w bliskim sąsiedztwie.

Na to rozstrzygnięcie skarżący wywiódł skargę do sądu administracyjnego, przy czym ograniczył ją do części zaleceń wzywającej go do usunięcia w terminie 30 dni z nazwy środka spożywczego określenia "RUSTYKALNY" i zastosowania nazwy wyrobu zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

I. Zaskarżonym zaleceniom pokontrolnym zarzucił:

1) naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik postępowania a mianowicie:

a) z art. 7, 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a., polegającym na zebraniu, rozpatrzeniu dowodów oraz dokonaniu przez organ oceny materiału dowodowego wbrew regułom rozumowania, przekroczenie granic swobodniej oceny dowodów, nie wyjaśniając kompleksowo stanu faktycznego, w szczególności wynikającym z:

- przyjęcia, że nazwa środka spożywczego "[...]" wraz z zastosowaną szatą graficzną opakowania, na którym przedstawiono bochenek gleba z odkrojonymi kromkami, który jest częściowo owinięty ściereczką w kratkę oraz poprzez użycie informacji "RUSTYKALNY", sugeruje produkcję wiejskimi, tradycyjnymi lub domowymi metodami, co jest niezgodne z prawdą,

- poprzez błędną ocenę materiału dowodowego i uznanie, że określenie w nazwie produktu "Rustykalny", sugeruje produkcję wiejskimi, tradycyjnymi lub domowymi wypiekami, podczas gdy, jak zostało wskazane przez organ, słowo[...]wg słownika języka polskiego PWN to "mający związek z wsią i jego mieszkańcami, mający cechy wiejskie", a "[...]" posiada cechy wiejskie pod kątem wyglądu, masy bochenka oraz ręcznego wyrabiania ciasta w obrębie procesu produkcyjnego,

- poprzez błędne przyjęcie, że określenie w nazwie produktu "rustykalny", może odnosić się jedynie do składu produktu, a tym samym z uwagi na to, że produkt w ocenie organu jest produktem wytwarzanym w warunkach przemysłowych, z użyciem dodatków do żywności i innych składników, powszechnie stosowanych w przemyśle spożywczy, nie spełnia definicji słowa "rustykalny", podczas gdy produkt posiada cechy wiejskie,

- poprzez pominięcie charakteru produktów bezglutenowych i błędne przyjęcie, że określenie w nazwie produktu "rustykalny", sugeruje produkcję wiejskimi, tradycyjnymi lub domowymi (prostymi) metodami, a z zadeklarowanego składu wynikało, że jest to typowy produkt wytwarzany w warunkach przemysłowych, z użyciem dodatków do żywności i innych składników, powszechnie stosowanych w przemyśle spożywczym takich jak m.in.: substancja zagęszczająca (guma ksantynowa), emulgatory (mono i diglicerydy kwasów tłuszczowych, lecytyny słonecznikowe), substancja utrzymująca wilgoć (glicerol), syrop glukozowy, substancja spulchniająca (wodorowęglan sodu), podczas gdy dodatki do żywności i inne składniki powszechnie używane w przemyśle spożywczym, a zastosowane podczas produkcji "bezglutenowego chleba rustykalnego białego" wynikają z potrzeby zastąpienia glutenu naturalnie występującego w pszenno- żytnich wyrobach piekarniczych, który posiada funkcję substancji zagęszczającej, substancji utrzymującej wilgoć oraz substancji sklejającej surowce sypkie, a zatem nie jest możliwe w tym zakresie wprowadzenie konsumenta w błąd.

b) art. 8 § 1 k.p.a. poprzez:

- naruszenie zasady proporcjonalności, polegające na nakazaniu skarżącemu usunięcia z nazwy środka spożywczego określenia "rustykalny" i zastosowania nazwy wyrobu zgodnie z obowiązującymi przepisami, podczas gdy nazwa "rustykalny" nie jest nazwą niezgodną z prawem, a skarżącemu zostało zarzucone jakoby szata graficzna opakowania i nazwa "rustykalny" miałaby wprowadzać łącznie w błąd konsumenta (czemu skarżący zaprzeczył), podczas gdy organ winien był rozważyć i ewentualnie zastosować mniej dolegliwe dla skarżącego zalecenia, pozwalające jednocześnie na osiągnięcie zamierzonego rezultatu, w szczególności powinien uwzględnić, że wprowadzenie zmian w nazwie produktu, może doprowadzić do dezorientacji konsumentów, którzy przyzwyczajeni do nazwy produktu, mogą nie uwzględnić okoliczności zmiany nazwy produktu i uznać, że "BEZGLUTENOWEGO RUSTYKALNEGO CHLEBA BIAŁEGO" nie ma już w sprzedaży,

- naruszenie zasady proporcjonalności, polegające na nakazaniu skarżącemu usunięcia naruszeń poprzez dokonanie zmian w oznakowaniu kontrolowanego produktu w terminie 30 dni od daty otrzymania zaleceń pokontrolnych, podczas gdy organ winien był rozważyć i ewentualnie zastosować mniej dolegliwe dla skarżącego sankcje, pozwalające jednocześnie na osiągnięcie zamierzonego rezultatu, w szczególności powinien uwzględnić, że wprowadzanie zmian na opakowaniu jest procesem kosztownym i czasochłonnym, który trwa dłużej niż wyznaczone 30 dni.

- dokonanie dowolnej, subiektywnej i nakierowanej na z góry przyjęte założenia, znajdujące wyraz w protokole kontroli będącym podstawą wydania zaleceń pokontrolnych, polegające na uwypukleniu elementu nazwy produktu w postaci "RUSTYKALNY" i uznaniu, że sugeruje produkcję wiejskimi, tradycyjnymi lub domowymi metodami i ograniczenia jedynie znaczenia tej nazwy do składu produktu, podczas gdy zastosowane słowo "rustykalny" odnosi się do okoliczności, że produkt posiada cechy wiejskie pod kątem wyglądu, masy bochenka oraz ręcznego wyrabiania ciasta w obrębie procesu produkcyjnego.

2) naruszenie przepisów prawa materialnego, które miały wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a) art. 36 ust. 2 lit. a) w zw. z art. 7 ust. 1 lit. a) oraz ust. 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 [dalej jako: "Rozporządzenie 1169/2011"], poprzez niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy zastosowana nazwa środka spożywczego "[...]" wraz z zastosowaną szatą graficzną opakowania nie wprowadza konsumenta w błąd, co do właściwości środka spożywczego, a w szczególności co do metod wytwarzania lub produkcji, a także informacje na temat produktu są rzetelne, jasne i łatwe do zrozumienia dla konsumenta.

b) art. 7 ust. 1 lit. a Rozporządzenia 1169/2011 poprzez niewłaściwe zastosowanie:

- polegające na wydaniu zaleceń pokontrolnych w oparciu o ww. przepis prawa materialnego, podczas gdy brak było podstaw do jego zastosowania, albowiem zastosowana nazwa środka spożywczego nie narusza ww. przepisu prawa, w szczególności nie sugeruje konsumentom, produkcji wiejskimi, tradycyjnymi lub domowymi metodami

- i uznanie, iż oznaczenie użyte w nazwie opisowej w postaci "rustykalne" wprowadza w błąd konsumentów przez sugerowanie produkcji wiejskimi, tradycyjnymi lub domowymi metodami, podczas gdy słowo to odnosi się do postaci owego chleba, który przed zapakowaniem i krojeniem ma postać dużego bochna chleba o wadze 2,5 kg, co nawiązuje do wiejskich tradycji oraz chleb ten jest wykonywany, formowany ręcznie bez użycia maszyn (poza wymieszaniem ciasta, które jest procesem normalnym w każdej piekarni), a nazwa ta pozwala na poznanie rzeczywistego charakteru tego produktu i odróżnia go od innych produktów z asortymentu skarżącego, tym samym nie wprowadza w błąd konsumentów.

Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1) uwzględnienie skargi oraz uchylenie zaleceń pokontrolnych w zaskarżonej części, ewentualnie stwierdzenie ich bezskuteczności w zaskarżonej części,

2) zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów procesu,

3) wstrzymanie wykonania zaskarżonych zaleceń pokontrolnych na podstawie art. 61 § 2 pkt 2 p.p.s.a., a na wypadek gdyby organ nie uwzględnił przedmiotowego wniosku, na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. wniósł o uwzględnienie niniejszego wniosku przez Sąd i wydanie postanowienia w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonych zaleceń pokontrolnych,

4) na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a. wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentu: etykiety "bezglutenowego chleba rustykalnego jasnego".

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał dotychczas prezentowane stanowisko.

Na rozprawie pełnomocnik strony podkreślił zbyt dolegliwe skutki wydanych zaleceń oraz fakt, że produkty bezglutenowe przeznaczone są dla szczególnej grupy odbiorców, którzy mają świadomość znaczenia takiego opisu.

Pełnomocnik organu stwierdził, że nazwa produktu nie powinna wprowadzać w błąd.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna.

Kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019r., poz. 2325, dalej: "p.p.s.a."), stosownie do art. 1 ustawy z 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 2107 ze zm.), sprawowana jest w oparciu

o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a – c p.p.s.a.). Przy czym, zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami skargi ani jej wnioskami.

Na wstępie Sąd rozważył dopuszczalność wniesienia skargi, w wyniku czego doszedł do przekonania, że jest ono dopuszczalne. Zaskarżone zalecenia pokontrolne zawierają bowiem cechy właściwe dla czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., gdyż mają charakter publicznoprawny oraz dotyczą obowiązków skarżącej wynikających z przepisów prawa.

Nadto choć nie tożsama, to jednak bardzo podobna kwestia - zaskarżalność wyniku kontroli - była przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd ten w uchwale z 7 grudnia 1998 r. sygn. akt FPS/18/98 stwierdził, że "Wydanie wyniku kontroli skarbowej wskazującego nieprawidłowości na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm.) jest czynnością z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm.), w związku z czym podlega kontroli sądu administracyjnego."

Uwzględniając powyższe, a także charakter spornego aktu, Sąd stwierdził, że objęte skargą zalecenia mieszczą się w pojęciu aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczących obowiązków wynikających z przepisu prawa, czyli zawierają się w katalogu aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., a zatem podlegają kognicji sadu administracyjnego.

Przechodząc do merytorycznej analizy sprawy wskazać należy, że zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z 25 października 2011r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz.U.UE.L.2011.304.18 – dalej powoływane jako rozporządzenie), informacje na temat żywności nie mogą wprowadzać w błąd, w szczególności co do właściwości środka spożywczego, a w szczególności co do jego charakteru, tożsamości, właściwości, składu, ilości, trwałości, kraju lub miejsca pochodzenia, metod wytwarzania lub produkcji.

W myśl ust. 2 rozporządzenia, informacje na temat żywności muszą być rzetelne, jasne i łatwe do zrozumienia dla konsumenta.

Stosownie do art. 36 ust. 2 rozporządzenia, informacje na temat żywości przekazywane na zasadzie dobrowolności muszą spełniać następujące wymogi:

a) nie mogą wprowadzać konsumenta w błąd, o czym mowa w art. 7.

Przedmiotem sporu w przedmiotowej sprawie jest kwestia, czy nazwa, pod jaką produkt skarżącej jest oferowany do sprzedaży "[...]" wprowadza w błąd konsumenta przez użycie przymiotnika "rustykalny", gdyż zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego "rustykalny" to «mający związek z wsią i jej mieszkańcami, mający cechy wiejskie», podczas gdy pieczywo będące przedmiotem zaleceń jest typowym produktem przemysłowym, zawierającym w składzie cały szereg chemicznych dodatków.

Odpowiadając na tak postawione pytanie należy podnieść, że działanie wprowadzające w błąd ma miejsce, jeżeli w jakikolwiek sposób powoduje lub może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął. Zakłada się przy tym, że przeciętny konsument - zgodnie z modelem wypracowanym w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości - jest osobą należycie (dobrze, właściwie) poinformowaną, uważną (ostrożną) i racjonalną (rozsądnie spostrzegawczą), wykazującą odpowiedni stopień krytycyzmu wobec działań, których jest adresatem, a zatem ustalenie ryzyka wprowadzenia w błąd danego przekazu należy przeprowadzać, uwzględniając zobiektywizowane i abstrakcyjne "domniemane oczekiwanie" takiego przeciętnego konsumenta (zob. "Bezpieczeństwo żywności i żywienia. Komentarz" – pod red. A. Szymeckiej-Wesołowskiej, Lex 2013, komentarz do art. 46, a także przywołane tam orzecznictwo TSUE).

Natomiast dostatecznie dobrze poinformowany, uważny i ostrożny konsument, nabywając produkt, może przeanalizować informację odnośnie składu pieczywa podaną na opakowaniu. Wówczas uzyska wiedzę o składnikach użytych do produkcji pieczywa, w tym różnych chemicznych dodatkach.

Tym samym nazwa handlowa, pod jaką producent wprowadza do obrotu [...] nie może wprowadzać w błąd konsumenta przeciętnego, a zatem uważnego i ostrożnego co do oferowanego pieczywa w zakresie jego naturalnych czy wiejskich walorów, a właściwie ich braku.

Po wtóre zauważyć trzeba, że spór dotyczy wyrobu, co do którego oczywistym jest, że ze swej istoty musi on podlegać istotnej modyfikacji w stosunku do produktów podobnych (pieczywa), ale całkowicie naturalnych. Jest to bowiem produkt bezglutenowy, podczas gdy gluten to wspólna nazwa białek występujących w ziarnach zbóż, takich jak pszenica i jej odmiany (np. orkisz, kamut, durum, płaskurka), żyto, pszenżyto oraz jęczmień (dane ze strony [...]). Ten fakt również wskaże przeciętnemu konsumentowi, że nie może to być produkt wiejski i naturalny, gdyż mąka, z jakiej został sporządzony istotnie różni się od zwykłej, zawierającej gluten mąki, gdyż musiała być poddana (albo ziarna zbóż, z których została wytworzona) istotnemu przetworzeniu, polegającemu na wyeliminowaniu z niej jednego z naturalnie w niej występujących składników.

Powyższe czyni uzasadnionym zarzut naruszenia przepisów postępowania wyrażony w pkt. I.1. lit. a skargi poprzez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego.

Zdaniem Sądu orzekającego, uznać należy, że nazwy handlowe produktów odrywają się od ścisłego, słownikowego znaczenia, jakie dane wyrazy mają w języku polskim. Tytułem przykładu można przywołać szynkę babuni (która zapewne ma wywoływać skojarzenia ze starymi recepturami i metodami produkcji, choć trudno racjonalnie założyć jedynie na podstawie nazwy, aby była tak produkowana przez jakąś starszą panią), kiełbasę toruńską czy krakowską (choć nie była produkowana w tych miastach), serki wiejskie (mimo, że pochodzą od dużych producentów wytwarzających je na masową skalę), wódkę [...] (pomimo, że dla przeciętnego konsumenta brak jest oczywistych jej związków z kompozytorem) czy nazwę volkswagena passata (co prawdopodobnie ma w założeniu wywoływać skojarzenia, że jest szybki jak wiatr).

W ocenie Sądu tak właśnie należałoby postawić istniejący w sprawie problem:

Czy w konkretnym przypadku nazwa produktu, pod jaką funkcjonuje on na rynku jedynie wywołuje określone, założone przez producenta skojarzenia (co, zdaniem Sądu jest dozwolone) czy też może wprowadzać przeciętnego konsumenta w błąd co do cech, jakie towar posiada (co stanowi naruszenie prawa).

W tym miejscu wskazać należy, że cytowany już art. 7 ust. 1 lit. a, ust. 2 i art. 36 ust. 2 lit. a rozporządzenia nr 1169/2001 wskazując na zachowania zabronione odwołują się do pojęcia informacji, czyli danych podanych jako obiektywne i weryfikowalnych, a nie subiektywnych i fantazyjnych (np. określenia typu "najsmaczniejszy" czy "najlepszy").

O ile skład produktu czy metoda produkcji zawsze jest informacją, o tyle nazwa produktu może, lecz nie musi mieć takiego charakteru.

Z powyższego wynika, że zachowaniem zabronionym przepisami rozporządzenia jest ta druga sytuacja – gdy nazwa wyrobu jest tak ścisła, że nabiera charakteru informacji a jednocześnie wprost nie odpowiada właściwościom towaru, gdyż wówczas jest ona nierzetelna i wprowadzająca w błąd (np. nazwanie masłem produktu, który nie składa się wyłącznie z tłuszczu pochodzącego z mleka). Natomiast przypadek, gdy poprzez nazwę producent stara się jedynie budować pozytywne skojarzenia np. przez włączenie do nazwy przymiotników "wiejski" "rustykalny", "babuni" czy innego, uznanego za atrakcyjny w oczach konsumentów, nie skutkuje ich wprowadzeniem w błąd, przy czym należy wyraźnie podkreślić, że jest tak jedynie wówczas, gdy określenie to funkcjonuje tylko jako element nazwy produktu, a nie jako obiektywna informacja o użytych surowcach np. ekologicznych czy naturalnych, o sposobie produkcji, np. w warunkach domowych czy metodami tradycyjnymi albo bez użycia sztucznych dodatków lub substancji konserwujących.

Wskazuje to, że zaskarżony akt naruszał także prawo materialne, tj. cytowane wyżej przepisy rozporządzenia poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie.

Organ uwzględni przedstawioną wyżej ocenę i wykładnię powołanego przepisu rozporządzenia.

Na zasądzone koszty postępowania składa się wpis od skargi w kwocie 200zł.

Uwzględniając powyższe, Sąd uchylił zaskarżone zalecenia pokontrolne na podstawie art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a.