Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Łozowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Gocki Sędzia WSA Aleksandra Sędkowska Protokolant Starszy inspektor sądowy Maria Żymańczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lipca 2020 r. sprawy ze skargi B. M. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 listopada 2019 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych I. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, II. zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 697,00 zł (słownie złotych: sześćset dziewięćdziesiąt siedem 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi złożonej przez B. M. (zwanego dalej jako: skarżący, wnioskodawca) jest interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego z 19 listopada 2019 r., wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, w której uznano za nieprawidłowe stanowisko wnioskodawcy, dotyczące obowiązku zaprowadzenia ksiąg rachunkowych w sytuacji prowadzenia zarówno działalności rolniczej, jak i działów specjalnych produkcji rolnej.

Skarżący w złożonym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przedstawił następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski oraz podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą, na którą skupia się produkcja nasion zbóż, a także fermowa hodowla i chów drobiu nieśnego - produkcja kurzych jaj wylęgowych. Działalność rolnicza w zakresie produkcji nasion jest wyłączona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei działalność rolnicza w zakresie fermowej hodowli i chowu drobiu nieśnego - produkcja kurzych jaj wylęgowych - stanowi działy specjalne produkcji rolnej - prowadzona jest w rozmiarach przekraczających wielkości określone w załączniku nr 2 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W trwającym roku podatkowym Wnioskodawca nie prowadzi ksiąg rachunkowych i opodatkowuje działy specjalne produkcji rolnej ryczałtem według norm szacunkowych. Wnioskodawca szacuje, że przychody ze sprzedaży nasion osiągną w roku 2019 wartość około 1,5 mln PLN, zaś przychody z działów specjalnych produkcji rolnej około 7,5 mln PLN. Kierując się powyższymi wartościami należy dojść do wniosku, że w 2019 r. przychody netto ze sprzedaży osiągniętej w ramach działów specjalnych produkcji rolnej nie przekroczą limitu 2 000 000 euro, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351), jednakże łącznie liczone przychody netto z gospodarstwa rolnego (sprzedaż nasion) oraz z działów specjalnych produkcji rolnej, przekroczą limit, o którym mowa.

W związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym sformułowano następujące zapytanie:

Czy w kolejnym roku podatkowym, dochód wnioskodawcy z działów specjalnych produkcji rolnej ustalać należy przy zastosowaniu norm szacunkowych na podstawie art. 24 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy według zasad określonych w art. 14 tej ustawy, przy założeniu, że w bieżącym roku podatkowym:

1) Wnioskodawca nie prowadzi ksiąg wykazujących przychody z działów specjalnych produkcji rolnej,

2) przychody netto z działów specjalnych produkcji rolnej nie przekroczą limitu określonego w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości,

3) Wnioskodawca osiąga jednocześnie przychody z działalności rolniczej, które są wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych,

4) przychody netto z działalności rolniczej, o której mowa w pkt 4, nie przekroczą limitu określonego w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości,

5) łączna suma przychodów netto z działów specjalnych produkcji rolnej oraz działalności rolniczej, o której mowa w pkt 4, przekroczy limit określony w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości.

Zdaniem wnioskodawcy, dochód z działów specjalnych produkcji rolnej w kolejnym roku podatkowym należy ustalać przy zastosowaniu norm szacunkowych. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że limit przychodów, określony w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, w przypadku podmiotu osiągającego przychody z tytułu działów specjalnych produkcji rolnej, powinien być ustalany wyłącznie z uwzględnieniem wielkości przychodów z tego tytułu, tj. bez uwzględniania wysokości przychodów z innych źródeł.

Prawidłowość prezentowanego stanowiska potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej nr [...] z dnia 9 grudnia 2015 r. i wskazał: "...Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku, stwierdzić należy, że przychodów z tytułu działalności rolniczej nie należy łączyć z przychodami z działów specjalnych produkcji rolnej, gdyż w myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodu z działalności rolniczej. Reasumując, mając na względzie przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące od 1 stycznia 2016 r. uregulowania prawne stwierdzić należy, że w sytuacji, w której Wnioskodawca będzie osiągał w danym roku obrotowym (kalendarzowym) w Gospodarstwie Rolnym przychody z Działów Specjalnych produkcji rolnej oraz z Działalności Rolniczej, które w sumie przekroczą kwotę 1.200.000 Euro, a przychody w danym roku obrotowym (kalendarzowym) z samych działów specjalnych nie przekroczą 1.200.000 Euro to w kolejnym roku obrotowym (kalendarzowym) Wnioskodawca będzie miał możliwość opodatkowania powyższych dochodów z Działów Specjalnych w Gospodarstwie Rolnym przy zastosowaniu norm szacunkowych". Na poparcie swego stanowiska strona powołała także poglądy wyrażone w wyrokach sądów administracyjnych z dnia: 14 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Go 421/17, 19 lipca 2019 r. sygn. akt II FSK 2907/17).

Wskazaną na wstępie interpretacją z 3 czerwca 2019 r., wydaną na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 - dalej jako: "op"), Dyrektor KIS uznał stanowisko Gminy za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu, wskazując na przepis art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r.. poz. 1387, z późn. zm.) – dalej – updof, zgodnie z którym przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej, przytroczył treść art. 15 ust. 2 updof nakazujący ustalanie przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej na podstawie ksiąg rachunkowych, gdy obowiązek ich prowadzenia wynika wprost z przepisów ustawy o rachunkowości. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych określa jedynie konsekwencje dla opodatkowania tego źródła przychodów.

Organ podkreślił, że przepis powyższy nakazuje ustalanie przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej na podstawie ksiąg rachunkowych, gdy obowiązek ich prowadzenia wynika wprost z przepisów ustawy o rachunkowości.

Ustawodawca przyjął w tym zakresie odmienne rozwiązania, niż te które obowiązują przy opodatkowaniu przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. W przypadku bowiem tego źródła przychodów, obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych, a co za tym idzie ustalanie na ich podstawie dochodu, wynika wprost z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych — art. 24a ust. 4.

W odniesieniu do źródła przychodów, jakim są działy specjalne produkcji rolnej, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie rozstrzyga o obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych, a jedynie określa konsekwencje dla opodatkowania tego źródła przychodów w przypadku, gdy obowiązek ten wynika z odrębnych przepisów.

W ocenie organu z perspektywy art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości do ustalenia obowiązku rachunkowego należy brać pod uwagę wszystkie przychody skarżącego, tj. uzyskiwane z działalności rolniczej oraz z działów specjalnych produkcji rolnej.

W konsekwencji powyższego organ stanął na stanowisku, że jeżeli w danym roku obrotowym suma przychodów netto z działalności rolniczej oraz z działów specjalnych produkcji rolnej przekroczy równowartość 2.000.000 euro w walucie polskiej, to w odniesieniu do skarżącego wykluczona będzie możliwość ustalania dochodu z działów specjalnych produkcji rolnej przy zastosowaniu norm szacunkowych na podstawie art. 24 ust. 4 zdanie drugie updof.

We wniesionej do tut. Sądu skardze skarżący, domagając się uchylenia skarżonej interpretacji oraz zasądzenia na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, podniósł zarzuty naruszenia:

1) przepisów prawa materialnego z art. 15 ust. 1 i 2 updof w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351), poprzez ich błędną i przyjęcie, że dla oceny zasad ustalenia przychodu z działów specjalnych produkcji rolnej należy łączyć przychód z tego źródła z przychodami podatnika z innych źródeł,

2) przepisów prawa materialnego z art. 15 ust. 2 oraz art. 24 ust. 4 zdanie pierwsze updof, poprzez niewłaściwą ocenę co do ich zastosowania w sytuacji, w której przychody z działów specjalnych produkcji rolnej w danym roku nie przekroczyły limitu, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, ale suma przychodów z tego źródła oraz innych źródeł przekroczyła limit, o którym mowa,

3) przepisów postępowania: art. 120 oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14e § 1 pkt 1 w zw. z art. 14h op, poprzez brak uwzględnienia przy wydawaniu Interpretacji orzecznictwa sądów administracyjnych, dotyczącego wykładni przepisów 15 ust. 1 i 2 updof w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, a także poprzez brak wyczerpującego odniesienia się do powodów braku akceptacji stanowiska przedstawionego w wyrokach wskazanych przez skarżącego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z 23 października 2019 r.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas wyrażone stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 – dalej jako: "ppsa") i przy odpowiednim zastosowaniu art. 145 § 1 pkt 1 ppsa, sąd uchyla zaskarżoną interpretację w razie stwierdzenia, że narusza ona przepisy prawa materialnego lub procesowego w sposób – odpowiednio - mający lub mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, lub w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa w sposób dający podstawę do wznowienia postępowania.

W myśl art. 57a tej ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Ponadto z istoty postępowania dotyczącego udzielenia indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego (art. 14b i art. 14c op) wynika, że organ interpretacyjny, a następnie także sąd administracyjny w ramach kontroli zaskarżonej interpretacji, są związani przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Specyfika postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej polega bowiem przede wszystkim na tym, że organ wydający interpretację "porusza się" niejako tylko i wyłącznie w ramach stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę oraz wyrażonej przez niego oceny prawnej.

Dokonując kontroli zaskarżonej interpretacji w świetle powyższych kryteriów Sąd stwierdza, że uzasadniony jest zarzut skargi wskazujący na naruszenie przez organ wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Istota przedstawionego do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnopodatkowego sprowadza się do odpowiedzi na pytanie o zasady opodatkowania dochodów wnioskodawcy z działów specjalnych produkcji rolnej. W szczególności czy uwzględniając zdarzenie przyszłe opisane we wniosku dochód wnioskodawcy z działów specjalnych produkcji rolnej ustalać należy przy zastosowaniu norm szacunkowych na podstawie art. 24 ust. 4 updof czy według zasad określonych w art. 14 tej ustawy.

Zdaniem wnioskodawcy w razie zaistnienia zdarzeń określonych w pytaniu, dochód z działów specjalnych produkcji rolnej w kolejnym roku podatkowym należy ustalać przy zastosowaniu norm szacunkowych na podstawie art. 24 ust. 4 updof. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że limit przychodów, określony w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, w przypadku podmiotu osiągającego przychody z tytułu działów specjalnych produkcji rolnej, powinien być ustalany wyłącznie z uwzględnieniem wielkości przychodów z tego tytułu, tj. bez uwzględniania wysokości przychodów z innych źródeł.

W ocenie organu konsekwencją uzyskania przez osobę fizyczną, określonych w przepisach ustawy o rachunkowości łącznych przychodów z prowadzonej działalności w kwocie określonej w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości jest obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych. Zatem w sytuacji prowadzenia przez osobę fizyczną indywidualnej działalności w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej oraz działalności rolniczej przy ocenie, czy wystąpi obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych, pod uwagę bierze się przychody w rozumieniu ustawy o rachunkowości, co oznacza uwzględnienie łącznej sumy przychodów z prowadzonej działalności, zarówno z działalności rolniczej, jak i z działów specjalnych produkcji rolnej.

Trzeba w tym miejscu podkreślić, że podobny problem prawny był przedmiotem analizy sądów administracyjnych, w tym w trafnie powołanych przez skarżącego wyrokach (vide: wyrok NSA z 13.02.2020 r. sygn. akt II FSK 662/18, wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 14.12.2017 r. sygn. akt I SA/Go 421/17, wyrok NSA z 19.07.2019 r. sygn. akt II FSK 2767/18).

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę poglądy wyrażone w wyżej powołanych wyrokach w pełni podziela i w dalszej części posłuży się argumentacją w nich przedstawioną, przyjmując ją za własną.

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 updof obowiązującym od 1 stycznia 2016 r., na mocy ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 699), przychód z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się według zasad określonych w art. 14, jeżeli podatnik prowadzi księgi wykazujące te przychody. O zamiarze założenia ksiąg podatnik jest obowiązany zawiadomić właściwego naczelnika urzędu skarbowego przed rozpoczęciem roku podatkowego albo przed rozpoczęciem prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej, jeżeli nastąpiło ono w ciągu roku, z zastrzeżeniem ust. 2. Z kolei w ust. 2 tego artykułu przyjęto, że w przypadku gdy obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych wynika z przepisów o rachunkowości, przychód z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych według zasad określonych w art. 14. W takim przypadku nie ma obowiązku zawiadamiania właściwego naczelnika urzędu skarbowego o założeniu ksiąg rachunkowych. Z powyższego wynika, od dnia 1 stycznia 2016 r. nastąpiło wprowadzenie przez ustawodawcę nowych zasad opodatkowania osób prowadzących działy specjalne produkcji rolnej. Od wejścia w życie nowych uregulowań, pod względem prawnopodatkowym można wyróżnić trzy grupy podmiotów, prowadzących działy specjalne produkcji rolnej. Są to: 1) podmioty, na których nie ciąży obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych, 2) podmioty, na których nie ciąży ww. obowiązek, a które zdecydowały o prowadzeniu ksiąg rachunkowych i powiadomiły o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego, 3) podmioty obowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości.

Przepisami ustawy o rachunkowości, z których wynika obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych są m.in. regulacje art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, w myśl których obowiązek ten dotyczy mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium RP osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej – 2.000.000 euro.

Jak z powyższego wynika zasadnicze znaczenie w zakresie obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych ma ustalenie wysokości ww. limitu przychodów.

W realiach rozpatrywanej sprawy okazało się, że bezpośredni wpływ na rozstrzygnięcie sprawy miała przyjęta do wyliczenia tego limitu metoda, która w ocenie Sądu została oparta na błędnej interpretacji art. 15 ust. 2 updof oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości.

Organ przyjął, że skarżący nie może w kolejnym roku podatkowym dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej rozliczać na podstawie norm szacunkowych, ponieważ z ustawy o rachunkowości wynika, że w jego przypadku przychody uzyskane z działów specjalnych produkcji rolnej należy ująć łącznie z jego przychodami z działalności rolniczej, przez co występuje przekroczenie kwoty, z którą wiąże się istnienie obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Sąd powyższego poglądu nie podziela stwierdzając, że błędna jest interpretacja przepisów prawa materialnego dokonana przez organ. Wykładnia wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2016 r. zmian w art. 15 ust. 1 i ust. 2 updof, z uwzględnieniem której została wydana interpretacja indywidualna, nie znajduje zdaniem Sądu uzasadnienia. Z przepisów tych nie wynika w szczególności, że w celu ustalenia czy przychody podatnika przekroczyły limit zobowiązujący go do prowadzenia ksiąg rachunkowych należy łączyć przychody z działów specjalnych produkcji rolnej z przychodami z innych źródeł, tym bardziej przychodów z działalności rolniczej, które są wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych (art. 2 ust. 1 pkt 1 updof).

Z cytowanych przepisów ani nie wynika wprost, ani nie można tego w żaden sposób wyinterpretować, że w celu ustalenia, czy przychody podatnika przekroczyły limit zobowiązujący go do prowadzenia ksiąg rachunkowych, należy łączyć przychody z działów specjalnych produkcji rolnej z przychodami z innych źródeł. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 4 updof odrębnym źródłem przychodów są działy specjalne produkcji rolnej. Już sam art. 15 updof w całości odnosi się tylko do przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej. Wskazany więc w art. 15 ust. 2 updof obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych odnieść należy wyłącznie do przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej. Odniesienie do ustawy o rachunkowości dotyczy zaś jedynie określenia limitu wielkości przychodów, z którym wiąże się obowiązek prowadzenia ksiąg.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że poziom przychodów wnioskodawcy w 2019 r. z tego właśnie tytułu, tj. działów specjalnych produkcji rolnej nie uzasadniał przyjęcia obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych, a co za tym idzie, rozliczania się skarżącego z tej działalności, w kolejnym w roku podatkowym, według zasad określonych w art. 14 updof a nie według norm szacunkowych, o których mowa w art. 24 ust. 4 tej ustawy.

Skoro wnioskodawca oświadczył, że w 2019 r. osiągnął przychody z działów specjalnych produkcji rolnej w wysokości około 7,5 mln zł, to przychody te nie uzasadniały przyjęcia obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych. Nie doszło bowiem do przekroczenia limitu, o którym mowa w ustawie o rachunkowości, a który w 2019 r. wynosił 2.000.000 euro. Tym samym nie było w kolejnym roku podatkowym konieczności rozliczania się wnioskodawcy z tej działalności według zasad określonych w art. 14 updof zamiast według norm szacunkowych, o których mowa w art. 24 ust. 4 updof.

W konsekwencji organ w sposób wadliwy dokonał wykładni przepisów z art. 15 ust. 1 i 2 updof w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości. Wobec błędnej wykładni organ dokonał niewłaściwej oceny co do zastosowania art. 15 ust. 2 oraz 24 ust. 4 zdanie pierwsze updof w odniesieniu do sytuacji, w której przychody z działów specjalnych produkcji rolnej w danym roku nie przekroczyły limitu, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości.

W ocenie Sądu w sprawie nie doszło do naruszenia przez organ przepisów art. 120 oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14e § 1 pkt 1 w zw. z art. 14h op, bowiem zaskarżona interpretacja, chociaż nieprawidłowa z wyżej omówionych przyczyn, została jednak uzasadniona w sposób pozwalający stronie na zapoznanie się z motywami, które legły u jej podstaw i na sformułowanie zarzutów skargi przeciwko jej treści. Natomiast nieodniesienie się przez organ do prezentowanych przez stronę orzeczeń sądów administracyjnych nie może stanowić samodzielnej przesłanki uchylenia zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

W toku powtórnego rozpatrywania wniosku o interpretację obowiązkiem organu będzie uwzględnienie wykładni prawa zawartej w niniejszym wyroku.

Z tych względów Sąd na podstawie art. 146 § 1 ppsa uchylił zaskarżoną interpretację. Na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 i § 4 ppsa oraz § 14 ust. 1 pkt 1c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265) Sąd zasądził na rzecz skarżącej od organu kwotę 697 złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania, obejmującą zwrot uiszczonego wpisu od skargi, w wysokości 200 zł, zwrot kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 480 zł i zwrot uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.