Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Lech ( spr.) Sędziowie sędzia del. NSA Ewa Dzbeńska sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Protokolant Urszula Radziuk po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L. Z., M. i M. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 7 marca 2007 r. sygn. akt II SA/Sz 1156/06 w sprawie ze skargi L. Z. oraz M. i M. Z. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odszkodowania za grunt przejęty pod drogę publiczną oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 7 marca 2007 r., sygn. akt II SA/Sz 1156/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę L. Z. oraz M. i M. Z. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...], nr [...], w przedmiocie odszkodowania za grunt przejęty pod drogę publiczną.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał na następujący stan faktyczny i prawny sprawy: Prezydent Miasta S. decyzją z dnia [...], nr [...], na podstawie art. 93, art. 96 ust. 1 i 4, art. 97 ust. 2, art. 98, art. 99 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r., Nr 46, poz. 543 ze zm.), oraz § 7, 8, 9, 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 lutego 1998 r. w sprawie trybu dokonywania podziałów nieruchomości oraz sposobu sporządzania i rodzajów dokumentów wymaganych w tym postępowaniu (Dz. U. Nr 25, poz. 130), zatwierdził projekt podziału nieruchomości, stanowiącej działkę nr [...] o pow., 3442 m2, położonej w obrębie ewidencyjnym 51 S. – P., będącej współwłasnością M. i M. Z. oraz L. Z. Podziału dokonano na wniosek współwłaścicieli nieruchomości.

W wyniku podziału powstało pięć działek: cztery wydzielone na cele inwestycyjne, zaś jedna o nr [...] i pow. 507 m2 z przeznaczeniem na cele ulicy lokalnej. Z mocy art. 98 ust. 3 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, wydzielona działka nr [...] stała się własnością Gminy Miasto S.

M. i M. Z. oraz L. Z. złożyli do Prezydenta Miasta S. wniosek o wypłacenie odszkodowania w wysokości 81.120 zł za przejętą przez Gminę Miasto S. działkę nr [...].

Starosta G. decyzją z dnia [...], nr [...], na podstawie art. 98 ust. 3, art. 129 ust. 5, art. 130 i art. 132 ust. 1a i 3 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, orzekł o ustaleniu na rzecz M. i M. Z. oraz L. Z. odszkodowania za grunt przejęty pod drogę publiczną przez Gminę Miasto S. w kwocie 66.645 zł. Wysokość odszkodowania organ określił w oparciu o operat szacunkowy sporządzony w dniu 17 marca 2006 r. przez rzeczoznawcę majątkowego.

Wojewoda Z. decyzją z dnia [...], nr [...], utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania oraz przywołał treść art. 98, art. 130 i art. 151 ust. 1 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wojewoda stwierdził, że do określenia wartości nieruchomości należy stosować zasady przyjęte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego. Wskazał, że z treści § 36 ust.1 tego rozporządzenia wynika, że przy określeniu wartości rynkowej gruntów przeznaczonych lub zajętych pod drogi publiczne stosuje się podejście porównawcze, które, zgodnie z dyspozycją art. 153 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, polega na określeniu wartości nieruchomości przy założeniu, że wartość ta odpowiada cenom, jakie uzyskano za nieruchomości podobne, które były przedmiotem obrotu rynkowego. Ceny te koryguje się ze względu na cechy różniące nieruchomości podobne od nieruchomości wycenianej oraz uwzględnia się zmiany poziomu cen wskutek upływu czasu.

Wojewoda podkreślił, że według miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta S. uchwalonego przez Radę Miejską w S. uchwałą z dnia 16 maja 1994 r., Nr L/709/94 (Dz. Urz. Woj. Szczecińskiego Nr 9, poz. 72), obszar podzielonej działki [...] położony był w granicach terenu przeznaczonego w części dominującej pod mieszkalnictwo. Część nieruchomości dzielonej (nowa działka nr [...]) objęta była wydzieleniem wewnętrznym 5.10.K.W., stanowiącym rezerwację dla ulicy lokalnej.

Na tę decyzję L. Z., M. i M. Z. złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ustalając wartość przedmiotu sporu na kwotę 24.207 zł, stanowiącą różnicę między wysokością żądanego odszkodowania (90.852 zł) a odszkodowaniem ustalonym przez Starostę G. i zaakceptowanym przez Wojewodę (66.645 zł).

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że w świetle art. 134 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, odszkodowanie za grunt przejęty pod drogę publiczną powinno być równe jego wartości rynkowej. Wartość rynkową takiego gruntu oblicza się według aktualnego sposobu jego użytkowania, to znaczy takiego użytkowania, jakie przysługiwało właścicielowi przed wywłaszczeniem gruntu. Przewidywane zmniejszenie wartości gruntu po jego wywłaszczeniu nie ma żadnego wpływu na wysokość odszkodowania. Natomiast przewidywane zwiększenie wartości. stanowi podstawę do żądania odszkodowania odpowiednio powiększonego.

Wskazano, że w świetle art. 130 ust. 2 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, operat szacunkowy rzeczoznawcy majątkowego nie przesądza o wysokości odszkodowania za grunt przejęty pod drogę publiczną, ma dla starosty jedynie charakter opinii, która może stanowić podstawę do ustalenia odszkodowania tylko wtedy, gdy jest zgodna z przepisami prawa.

W opinii skarżących zgodna z prawem jest tylko opinia rzeczoznawcy majątkowego działającego na ich zlecenie, który określił wartość działki nr [...] na 81.120 zł.

Podniesiono także, iż w świetle art. 134 ust. 3 powołanej ustawy, nie jest ważne, jaką korzyść uzyskuje podmiot, na rzecz którego nastąpiło wywłaszczenie, lecz ważna jest wysokość poniesionej przez właściciela straty. W ocenie skarżących, treść art. 134 ust. 3 ustawy koresponduje z treścią art. 21 ust. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, według którego wywłaszczenie cudzej własności jest możliwe tylko "za słusznym wynagrodzeniem", to znaczy za takim, które rekompensuje w pełni wartość prawa traconego przez dotychczasowego właściciela. Bez znaczenia zaś jest to, jaki użytek z tego prawa zrobi nowy właściciel. Zdaniem skarżących decyzja Wojewody Z. łamie tą zasadę.

Wskazano, że wydając decyzję Wojewoda błędnie przyjął, że skoro w planie zagospodarowania z 1994 r. zaznaczono, iż przez grunt ma przebiegać droga publiczna, to już od tej chwili Gmina S. mogła nim dysponować jak własnym i zmienić jego przeznaczenie na grunt drogowy. W świetle postanowień art. 98 ust. 1 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, działka nr [...] była własnością skarżących jako działka budowlana do dnia w którym decyzja zatwierdzająca podział gruntu stała się ostateczna, to znaczy do dnia [...] stycznia 2004 r. Z chwilą uprawomocnienia się tej decyzji, według skarżących, utracili oni własność działki budowlanej, a nie działki drogowej. Odszkodowanie musi więc być równe wartości działki budowlanej, a nie działki drogowej (art. 134 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

Wyrokiem z dnia 7 marca 2007 r., sygn. akt II SA/Sz 1156/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę L. Z. oraz M. i M. Z. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...].

W ocenie Sądu, przedstawiona przez skarżących wykładnia art. 134 sprowadza się do zawężenia reguł określania wartości rynkowej nieruchomości jedynie do ust. 3 tego przepisu, to jest do ustalenia wartość nieruchomości wyłącznie według aktualnego sposobu jej użytkowania. Analiza bowiem całej treści art. 134 i jego systematyka prowadzi do wniosku, że ust. 3 tego przepisu stanowi swego rodzaju uszczegółowienie i rozwinięcie zasad określonych w ust. 1, a w szczególności w ust. 2. Natomiast ust. 3 i 4, uwzględniając przy ustaleniu wartości nieruchomości konieczność wzięcia pod uwagę między innymi sposobu jej użytkowania, wskazują, kiedy należy ustalać wartość rynkową nieruchomości według aktualnego sposobu jej użytkowania (jeżeli przeznaczenie nieruchomości, zgodne z celem wywłaszczenia, nie powoduje zwiększenia jej wartości), a kiedy według alternatywnego sposobu jej użytkowania (jeżeli przeznaczenie nieruchomości, zgodne z celem wywłaszczenia, powoduje zwiększenie jej wartości).

W ocenie Sądu pierwszej instancji, mając na uwadze powyższe założenia, należy uznać jako chybione te wywody skargi, które sposób ustalenia wartości nieruchomości uzależniają od jej wartości rynkowej ocenianej wyłącznie przez pryzmat dotychczasowego sposobu jej użytkowania.

W związku z tym Sąd uznał, że dokonując oceny rynkowej wartości przedmiotowej nieruchomości, stanowiącej działkę gruntu nr [...] przy ul. [...] w S., o pow. 507 m2, trafnie uwzględniono również jej rodzaj, położenie, stopień wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej, jej stan, jak i przeznaczenie.

Podniesiono ponadto, że instytucja odszkodowania, o której mowa w ustawie o gospodarce nieruchomościami, ma na celu zrekompensowanie dotychczasowemu właścicielowi (użytkownikowi wieczystemu) utraconego prawa -w niniejszej sprawie utraty prawa własności działki nr [...], która przeszła ex lege na własność Gminy Miasto S. Ta część działki nr [...], przed jej wyodrębnieniem, będąc objęta wydzieleniem wewnętrznym 5.10.KW, zdaniem Sądu, od chwili wejścia w życie planu nie mogła być zagospodarowana jak działka budowlana, a także nie mogła być użytkowana w taki sposób, bowiem byłoby to niezgodne z określonym w planie sposobem zagospodarowania i użytkowania Oznacza to, że wartość działki przeznaczonej na cele ulicy, nie mogła być porównywana do działek budowlanych niezawierających takiego przeznaczenia i ograniczenia w sposobie zagospodarowania, jak i użytkowania.

Sąd wskazał, że wymóg słusznego odszkodowania formułuje expressis verbis art. 21 ust. 2 Konstytucji, jednak podkreślił, że ustrojodawca nie sprecyzował na czym polega "słuszne odszkodowanie", w związku z czym Sąd za zasadne uznał przypomnienie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 19 czerwca 1990 r. sygn. K 2/90, (OTK 1990/1/3) podjętego pod rządem przepisów Konstytucji z dnia 22 lipca 1952 r. (art. 7). Według Trybunału, konstytucyjna zasada ochrony własności w powiązaniu z konstytucyjną zasadą słusznego odszkodowania w wypadku wywłaszczenia oznacza, że odszkodowanie stanowić powinno ekwiwalent wartości wywłaszczonej nieruchomości, czyli powinno być równoważne gospodarczo wartości wywłaszczonej nieruchomości. W warunkach demokratycznego państwa prawnego ujmowanie słusznego odszkodowania w kategoriach prawnych sprowadza się do zasady ekwiwalentności, tzn. w przypadku wywłaszczenia – do stworzenia wywłaszczonemu właścicielowi możliwości odtworzenia jego sytuacji majątkowej, jaką miał przed wywłaszczeniem.

W związku z tym Sąd stwierdził, że przewidziane ustawą o gospodarce nieruchomościami odszkodowanie nie może być utożsamiane z odszkodowaniem za sam fakt takiego, a nie innego przeznaczenia terenu przez uprawnione organy dokonany w ramach posiadanego władztwa planistycznego, lecz za możliwe jego dalsze następstwa w postaci wywłaszczenia - pozbawienia prawa własności.

Sąd podkreślił, że sporządzony w niniejszej sprawie operat szacunkowy przez rzeczoznawcę majątkowego A. P., odpowiadał obowiązującym przepisom prawa.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę kasacyjną wniósł pełnomocnik skarżących, radca prawny B. Z., wnosząc o jego uchylenie i rozpoznanie co do istoty skargi oraz o zasądzenie od Wojewody Z. na rzecz Skarżących kosztów postępowania sądowego w kwocie 1.091 zł (727 zł za I instancję, 364 zł za drugą instancję) oraz kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4.800 zł (2.4000 zł za I instancję, 2.400 zł za II instancję); ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono rażące naruszenie art. 134 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. nr 46, poz. 543, ze zm.) oraz art. 21 ust. 2 Konstytucji RP.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że różnica między kwotą 90.852,00 zł, której żądali skarżący, a kwotą 66.645,00 zł, którą Gmina S. im wypłaciła, wynikła stąd, że rzeczoznawca majątkowy, który szacował wartość działki [...] na zlecenie skarżących, przyjął za podstawę wyliczeń ceny płacone za grunty przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe, natomiast A. N., która weryfikowała operat sporządzony na zlecenie Gminy S. - ceny płacone za grunty przeznaczone pod drogi publiczne.

Wskazano, że w świetle art. 128 ust. 1 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość powinno odpowiadać wartości rynkowej tej nieruchomości. Oznacza to, że przy ustalaniu wysokości odszkodowania istotne znaczenie ma to, jaką wartość traci właściciel nieruchomości, a nie to, jaką wartość zyskuje organ, na rzecz którego dokonano wywłaszczenia. Zasada ta znajduje dodatkowe potwierdzenie w treści art. 130 ust. 1 oraz art. 134 ust. 3 i 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zwrócono uwagę, że w niniejszej sprawie, w miejscowym planie zagospodarowania z 1994 r., grunt należący do skarżących przewidziany był pod budownictwo mieszkaniowe, a ceny gruntów przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe są znacznie wyższe niż ceny gruntów przeznaczonych pod drogi.

Jeżeli więc Miasto S. zarezerwowało w planie zagospodarowania przestrzennego działkę pod budowę drogi na gruncie prywatnym, który nadawał się pod budownictwo mieszkaniowe, to, w ocenie skarżących, musiało liczyć się z tym, że odszkodowanie liczone będzie według cen gruntu przewidzianego pod takie budownictwo, a nie gruntu nadającego się pod drogę.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przesądza bowiem tylko to, że grunt zarezerwowany pod drogę publiczną może być przejęty na własność gminy. Natomiast nie przesądza w żaden sposób wysokości odszkodowania.

Wskazano, że błąd, jaki popełnił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w tej sprawie polega na bezpodstawnym przyjęciu, że o wysokości odszkodowania przesądza wartość gruntu po jego wywłaszczeniu, a nie przed wywłaszczeniem. W świetle tej koncepcji właściciel gruntu wywłaszczonego nie uzyska pełnego odszkodowania, jeżeli po wywłaszczeniu grunt ten zmieni przeznaczenie i straci na wartości.

Zdaniem skarżących jest to koncepcja wyraźnie sprzeczna z treścią art. 134 ust. 3 i 4 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz z treścią art. 21 ust. 2 Konstytucji RP.

Podniesiono także, że Sąd pierwszej instancji zbyt rozciągliwie zinterpretował postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w odniesieniu do gruntu podlegającego wywłaszczeniu, przyjmując, że plan ten przesądza nie tylko o możliwości odebrania właścicielowi gruntu, lecz także o wysokości odszkodowania, podczas, gdy plan zagospodarowania przesądza tylko pierwsze z tych zagadnień, natomiast odszkodowanie ustalane jest na podstawie właściwych przepisów prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 wskazanej wyżej ustawy, zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naruszenie prawa materialnego może przejawiać się w dwóch różnych formach, to jest w postaci błędnej wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu określonego przepisu. Błędna wykładnia prawa polega na nieprawidłowym odczytaniu treści prawa, bądź na zastosowaniu prawa uchylonego. Niewłaściwe zastosowanie prawa może polegać na błędnej subsumcji, to jest podciągnięciu stanu faktycznego pod niewłaściwy przepis.

W niniejszej sprawie skarga kasacyjna zarzuciła naruszenie art. 134 ust. 3 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, który stanowi, że wartość rynkową nieruchomości określa się według aktualnego sposobu jej użytkowania, jeżeli przeznaczenie nieruchomości, zgodne z celem wywłaszczenia, nie powoduje zwiększenia jej wartości.

Wskazać należy, że instytucja odszkodowania związana z wywłaszczeniem, ma na celu zrekompensowanie dotychczasowemu właścicielowi, bądź użytkownikowi wieczystemu, utraconego prawa – w niniejszej sprawie będzie to prawo własności działki nr [...], która przeszła z mocy prawa na własność Gminy Miasto S.

W myśl art. 130 ust. 2 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustalenie odszkodowania następuje po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego, określającej wartość nieruchomości.

Proces wyceny nieruchomości powinien zatem być poprzedzony wnikliwą analizą rynku nieruchomości, w tym wszechstronną, opartą na wszelkich dostępnych danych, analizą cen występujących na tym rynku, bowiem ustalenie wartości nieruchomości wymaga wiadomości specjalnych, którymi niewątpliwie dysponuje rzeczoznawca majątkowy. Sporządzony przez niego operat szacunkowy stanowi dowód, że opisana w nim nieruchomość ma określoną wartość, a z kolei wartość ta jest podstawą określenia ceny.

W związku z tym uznać należy, że rzeczoznawca ma pewien wpływ na ustalenie wartości nieruchomości, skoro organ dokonuje tego określenia na podstawie sporządzonego przez niego oszacowania nieruchomości. Nie oznacza to jednak związania organu ustaleniami uzyskanej opinii rzeczoznawcy majątkowego, bowiem o wysokości odszkodowania decyduje właściwy organ i to on ocenia wiarygodność otrzymanej opinii, na nim też spoczywa obowiązek dokładnego wyjaśnienia sprawy oraz podjęcia niezbędnych działań zmierzających do prawidłowego ustalenia wartości nieruchomości i należnego za nią odszkodowania. Jeżeli zatem przyjęta w operacie szacunkowym wartość nieruchomości nasuwa uzasadnione wątpliwości, to organ zobowiązany jest podjąć w tym zakresie dodatkowe czynności. Może między innymi zwrócić się do innego rzeczoznawcy o dokonanie wyceny tej samej nieruchomości lub do organizacji zawodowej rzeczoznawców majątkowych o ocenę prawidłowości sporządzonego operatu.

Tak też uczyniono w rozpoznawanej sprawie. Wobec istotnych rozbieżności operatów szacunkowych tej samej nieruchomości, Starosta G. wystąpił do Polskiego Stowarzyszenia Rzeczoznawców Wycen Nieruchomości Oddział w S. o dokonanie oceny prawidłowości operatów H. S. i B. K. Zgodnie z opinią tego Stowarzyszenia, operat sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego B. K. na zlecenie L. Z. i M. Z. nie powinien stanowić podstawy do określenia wysokości odszkodowania za działkę nr [...] wydzieloną pod drogę gminną, natomiast operat sporządzony przez H. S. mógł być wykorzystany do ustalenia odszkodowania.

W związku z tym, organy orzekające w niniejszej sprawie powołały się na dokonaną przez rzeczoznawcę analizę i przyjętą przez niego cenę 131,45 zł/m2. Na tej podstawie określono wartość nieruchomości o powierzchni 507m2 , która wyniosła 66.645 zł.

Podkreślić należy, że to, iż wybór podejścia oraz metody i techniki szacowania należy do rzeczoznawcy majątkowego nie oznacza, że rzeczoznawca działa tu w sposób dowolny. Wybór podejścia i metod szacowania nieruchomości rzeczoznawca obowiązany jest uzasadnić, co uczyniono w przedmiotowej sprawie, bowiem uwzględniono jej rodzaj, położenie, stopień wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej, jej stan i przeznaczenie. Natomiast pod pojęciem "przeznaczenia", o którym to pojęciu jest mowa w art. 134 ust. 2 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, należy rozumieć przeznaczenie gruntu w miejscowym planie zagospodarowania, który dla terenu w rozpoznawanej sprawie przewidywał między innymi rezerwację dla ulicy lokalnej.

W związku z tym uznać należy, że nie są trafne zarzuty skarżących, iż przedmiotowa działka mogła być zagospodarowana jak działka budowlana, a więc jej wartość nie mogła być porównywana do działek budowlanych.

Mając na uwadze powyższe wywody stwierdzić należy, że zarzut naruszenia art. 134 ust. 3 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, jest chybiony.

Naczelny Sąd Administracyjny pragnie w tym miejscu wskazać, że odszkodowanie powinno stanowić ekwiwalent wartości wywłaszczonej nieruchomości, ustalony według zasad określonych w przepisach art. 128 – 135 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, które w tej sprawie nie zostały naruszone.

Skoro zatem w zaskarżonym wyroku nie naruszono przepisów dotyczących przyznania "słusznego" odszkodowania, to także zarzut naruszenia art. 21 ust. 2 Konstytucji, jest nieuzasadniony.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł, jak w sentencji.

Zawarty w skardze kasacyjnej wniosek o zasądzenie kosztów postępowania nie mógł zostać uwzględniony, ponieważ art. 203 i 204 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nie przewidują takiej możliwości.