drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Planowanie przestrzenne, Rada Gminy, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, II OSK 1468/08 - Wyrok NSA z 2009-04-08, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1468/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-04-08 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-09-16
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jacek Chlebny
Wiesław Kisiel /sprawozdawca/
Włodzimierz Ryms /przewodniczący/
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Planowanie przestrzenne
Sygn. powiązane
II SA/Lu 685/07 - Wyrok WSA w Lublinie z 2008-05-15
Skarżony organ
Rada Gminy
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 185 par. 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie sędzia NSA Jacek Chlebny sędzia NSA Wiesław Kisiel (spr.) Protokolant Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 15 maja 2008 r. sygn. akt II SA/Lu 685/07 w sprawie ze skargi P. Z. na uchwałę Rady Gminy Batorz z dnia 27 marca 2007 r. nr VI/26/07 w przedmiocie zmian w planie zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie, 2. zasądza od Gminy Batorz na rzecz P. Z. kwotę 400 (słownie: czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 15 maja 2008 r., II SA/Lu 685/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę P. Z. na uchwałę Rady Gminy Batorz z dnia 27 marca 2007, nr VI/26/07 w przedmiocie zmian w planie zagospodarowania przestrzennego. Zaskarżony wyrok został wydany w następującym stanie sprawy:

a) Rada Gminy Batorz uchwałą z dnia 27 marca 2007, nr VI/26/07, zmieniła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy Batorz, zatwierdzony uchwałą Rady z dnia 12 grudnia 2003 r., nr X/82/2003 w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Batorz, zatwierdzonego uchwałą Gminnej Rady Narodowej w Batorzu z dnia 9 października 1988, nr III/7/88 i zmienionego uchwałą Rady Gminy Batorz z dnia 21 sierpnia 1994, nr III/15/94.

b) P. Z. pismem z dnia 25 czerwca 2007 r. wezwał Radę Gminy Batorz do usunięcia naruszenia prawa poprzez wyeliminowanie z obrotu prawnego uchwały Rady Gminy Batorz z dnia 27 marca 2007 r., nr VII/26/07. Przewodniczący Rady Gminy Batorz pismem z dnia 20 lipca 2007 r. poinformował, że wezwanie nie zostanie uwzględnione. Wówczas P. Z. zaskarżył wymienioną uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, a wywody skargi uzupełnił pismem z dnia 31 kwietnia 2008 r.

2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 15 maja 2008 r., II SA/Lu 685/07 oddalił skargę P. Z..

Uchwała nr X/82/2003, zmieniona zaskarżoną uchwałą, wyłączała spod swojego oddziaływania część działek należących do skarżącego, ale działki nr 609, 610, 611, 612/1, 563, 564 i 565, nadal pozostawały pod oddziaływaniem unormowań uchwały X/82/2003, zmienionej zaskarżoną uchwałą. W konsekwencji P. Z. przysługuje legitymacja skargowa określona w art.101 ust.1 ustawy o samorządzie gminnym do zaskarżania uchwały nr VI/26/07.

Na mocy art.85 ust.2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 nr 80 poz.717 ze zm., dalej "u.plan.zagos.prz."), przepisy art.67 ust.1, ust.1a i ust.3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 1999, nr 15, poz.139 ze zm.) znajdują zastosowanie również po wejściu w życie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w stosunku do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w stosunku do którego podjęto uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia lub zmiany planu oraz zawiadomiono o terminie wyłożenia tego projektu do publicznego wglądu, ale postępowanie nie zostało zakończone przed dniem 11 lipca 2003 r., gdy weszła w życie ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy Batorz przyjęty został 9 października 1988 r., a następnie zmieniony w dniu 21 sierpnia 1994 r., a więc jeszcze pod rządem ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1989, nr 17, poz.99 ze zm.). Na podstawie uchwały Rady Gminy Batorz z dnia 29 marca 2001, nr XVIII/152/01 przystąpiono do sporządzania zmian planu. Następnie uchwałą z dnia 12 grudnia 2003 r., zmienioną zaskarżoną uchwałą z dnia 27 marca 2007 r., dokonano zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Batorz z 1988 r.

Uchwała z dnia 12 grudnia 2003 r., nr X/82/2003, zmieniona zaskarżoną uchwałą z dnia 27 marca 2007 r., w sposób zupełny określa przeznaczenie i sposób zagospodarowania na terenie Gminy Batorz, za wyjątkiem tych działek skarżącego, które na mocy § 1 ust.1 tej uchwały wyłączone zostały z jej oddziaływania w związku z toczącymi się wówczas przed Naczelnym Sądem Administracyjnym Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie postępowaniami uniemożliwiającymi ich uwzględnienie.

Uchwała z dnia 12 grudnia 2003 r. nie może być traktowana jako zaledwie zmiana planu. Rada Gminy Batorz nadała uchwale tytuł nie odpowiadający jej treści. Plan będący efektem zmiany otrzymał nazwę "Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy Batorz" (§ 1 ust.2 tej uchwały). Także w dalszej części uchwały X/82/2003 konsekwentnie występuje nazwa "plan" a nie "zmiana planu". Przedmiotem uchwały był nowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dopuszcza zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i dlatego nie było konieczne usunięcie z obrotu prawnego zaskarżonej uchwały "zmieniającej" plan uchwalony w dniu 12 grudnia 2003 r.

Niezasadny jest zarzut dyskryminowania skarżącego przez uregulowania uchwały nr X/82/2003. Ograniczenia te dotyczą nie tylko skarżącego, ale i innych mieszkańców Gminy Batorz, będących właścicielami nieruchomości leżących w terenie oznaczonym w powyższy sposób. Treść postanowień zawartych w zaskarżonej uchwale dotyczy jedynie warunków zabudowy (adaptacja, możliwość rozbudowy, dopuszczalność przekształcenia i dostosowania zabudowy, dopuszczalność zabudowy jednorodzinnej, itp.), co leży w kompetencjach planistycznych gminy. Nie można też z tych postanowień wyprowadzić zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Przysługujące Gminie władztwo planistyczne daje jej uprawnienie do wprowadzania ograniczeń w wykonywaniu prawa własności w stosunku do nieruchomości położonych na jej terenie.

Nietrafne są zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia art.32 Konstytucji RP, normującego zasadę równości wobec prawa. Zasada równości nie może być rozumiana jako wartość bezwzględna, a art.32 Konstytucji nie może stanowić samodzielnej podstawy zarzutów, bowiem zasady w nim wyrażone konkretyzowane są przez przepisy szczegółowe, i dopiero wspólnie z kryteriami w nich zawartymi, mogą stanowić łączne kryterium oceny równego traktowania, niezależnie od tego, czy mamy do czynienia ze stosowaniem czy z tworzeniem prawa

Nietrafny jest zarzut naruszenia art.64 Konstytucji, wskazującego na prawo do ochrony własności. Sposób wykonywania prawa własności nieruchomości określają, wraz z innymi przepisami, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art.6 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), a właściciel ma w granicach ustawowych prawo do zagospodarowania terenu zgodnie z warunkami ustalonymi w planie miejscowym (art.6 ust.2 ustawy).

Analiza procedur planistycznych towarzyszących przyjęciu przez Radę Gminy Batorz studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie wykazała naruszeń obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa.

3. P. Z. w skardze kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I. instancji do ponownego rozpoznania i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie przepisów postępowania, tj. art.134 i art.145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz.1271, z późn. zm. dalej "P.p.s.a. ")

2) naruszenie prawa materialnego poprzez nieprawidłową wykładnię art.1 ust.2, art.6, art.10 i art.87 ust.3 i 4 ustawy z 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art.67 ust.1a ustawy z 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, jak również nieprawidłową wykładnię art.32 i art.64 w zw z art.8 Konstytucji RP.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak i ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym ustala obowiązek uchwalenia "nowych planów" zagospodarowania przestrzennego, wyróżniając przy tym osobną kategorię uchwał, polegających na "zmianie planu" (por. min. art.87 ust.3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i art.67 ust.1a o zagospodarowaniu przestrzennym). Dlatego niedopuszczalna była "zmiana dotychczasowego planu". Plan zagospodarowania przestrzennego Gminy Batorz został uchwalony 9 października 1988 r., uchwałą nr III/7/88, z kolei następujące w późniejszym okresie akty planistyczne miały charakter modyfikacji, wobec czego żaden z nich nie polegał na uchwaleniu "nowego planu" w rozumieniu przepisów powołanych ustaw.

Uchwała z dnia 27 marca 2007 r., nr VI/26/07, zróżnicowała sytuację prawną mieszkańców gminy, w przedmiocie gospodarowania nieruchomościami, w ramach rozmaitych przedsięwzięć inwestycyjnych. Rada Gminy nie przedstawiła żadnych poważnych argumentów uzasadniających odmienne traktowanie mieszkańców tej samej gminy, w zakresie gospodarowania ich nieruchomościami. Narusza to zasadę równości wobec prawa (art.32 Konstytucji RP), gdyż tylko część mieszkańców jest uprzywilejowana i może realizować projekty inwestycyjne bez ograniczeń. Uchwała znosi wcześniejsze ograniczenia jedynie wobec wybranych uznaniowo mieszkańców gminy, podczas gdy inni jej mieszkańcy w dalszym ciągu są ograniczeni w zakresie realizacji projektów inwestycyjnych.

Ustalając przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu w planach zagospodarowania przestrzennego gmina ma obowiązek uwzględnienia w niezbędnym zakresie i wyważenia celów publicznych oraz indywidualnych.

Art.64 Konstytucji RP nie przewiduje ograniczania prawa własności w drodze uznaniowej decyzji organów władzy publicznej, a zaskarżony wyrok sankcjonuje uchwałę, która ewidentnie ogranicza uprawnienia właścicielskie skarżącego jak i innych mieszkańców gminy, pozostawiając w obrocie prawnym wcześniejsze restrykcje. Dlatego Sąd I. instancji powinien był rozważyć czy w indywidualnej sprawie odstąpić od stosowania przepisu ustawy, który może być sprzeczny z Konstytucją oraz pominąć sprzeczny z Konstytucją i ustawą akt podustawowy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Sąd I. instancji nie rozważył w adekwatnym stopniu zarzutu naruszenia przez Radę Gminy konstytucyjnych i ustawowych granic władztwa planistycznego oraz zarzutu naruszenia zasadę równości wobec prawa.

A. Naczelny Sąd Administracyjny uznaje za trafny zarzut skargi kasacyjnej, że Sąd I. instancji dokonał nieprawidłowej oceny sposobu wykonywania przez Radę Gminy Batorz władztwa planistycznego. Niesporne jest władztwo planistyczne Gminy, sprecyzowania wymagają natomiast zasadnicze granice wykonywania tych kompetencji.

Pierwszym punktem odniesienia dla Sądu w ocenie całej działalności władz publicznych (w tym - stanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) jest zasada praworządności, zarówno w znaczeniu ograniczenia kontroli sądowej do kryterium legalności (art.1 § 2 Prawa o ustroju sądów administracyjnych), jak i konieczności wykazania się przez administrację publiczną podstawą prawną w każdym działaniu (art.2 w zw. z art.7 Konstytucji RP). Związanie prawem oznacza ponadto, że żadne rozstrzygnięcie organu administracji publicznej nie może być arbitralne, podjęte bez należytego rozważenia istotnych argumentów prawnych, co powinno być omówione w uzasadnieniu planu. Uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego absolutnie nie jest wyłączona spod tych rygorów, skoro obligatoryjną częścią projektu planu jest jego uzasadnienie (§ 131 w zw. z § 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej", Dz.U. nr 100, poz.908 w związku z § 12 pkt 19 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz.1587). Sąd I. instancji nie poddał ocenie zaskarżonej uchwały z punktu widzenia powyższych wymogów prawa przedmiotowego, co jest tym bardziej istotne że skarżący bardzo wyraźnie eksponuje zarzut braku przejrzystości w kształtowaniu treści zaskarżonej uchwały.

B. Drugą grupę ograniczeń swobody decyzyjnej planisty gminnego stanowią konstytucyjne i ustawowe gwarancje własności nieruchomości.

"Rzeczpospolita Polska chroni własność" (art.21 ust.1 Konstytucji RP). "Własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej. Własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności." (art.64 ust.2 i 4 Konstytucji RP).

"Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich; ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych." (art.6 u.plan.zagos.prz.).

Oznacza to, że planowanie przestrzenne w gminie nie może pomijać własności, a wręcz przeciwnie - ma poszukiwać rozwiązań, które w optymalny sposób rozwiązują konflikt potrzeb publicznych i potrzeb właścicieli poszczególnych działek, albowiem "ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw." (art.31 ust.3 Konstytucji RP). Wbrew stanowisku Gminy interes publiczny nie ma automatycznego, bezwzględnego pierwszeństwa przed interesem indywidualnym.

Skoro ingerencja planistyczna Gminy jest wyjątkiem od zasady nienaruszalności własności gruntu przez władze publiczne, więc każde wyznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dodatkowych ograniczeń wykonywania prawa własności musi być adekwatnie szczegółowo, profesjonalnie i wiarygodnie uzasadnione. Konieczność stawiania uzasadnieniu planu tak wysokich wymagań jest również konsekwencją poddania tych uchwał kontroli sądowej. Brak ujawnienia w uzasadnieniu planu motywów decyzji planistycznej uniemożliwia sądowi dokonanie kontroli zgodności planu z prawem materialnym.

Sąd I.instancji nie zweryfikował zarzutu, że Rada Gminy nie dołożyła należytej staranności i uwagi dla znalezienia optymalnego kompromisu między potrzebami publicznymi - z jednej strony oraz prawnymi interesami skarżącego - z drugiej strony.

C. Skarżący odwołał się do zasady równości. Jednakże Sąd I. instancji w niewystarczającym zakresie rozważył ten zarzut. Skarżący akcentuje zróżnicowanie możliwości wykonywania prawa własności nieruchomości i zróżnicowane ograniczenia w tym zakresie w poszczególnych częściach Gminy. Nie zadawala go równe traktowanie właścicieli działek w poszczególnych strefach wyznaczonych w planie, a swą krytykę koncentruje na samej istocie decyzji planistycznej, tj. podziale terytorium Gminy na strefy i jego konsekwencjach. Tego zarzutu Sąd I. instancji nie rozważył, ograniczając się do eksponowania władztwa planistycznego.

Tymczasem prawidłowa ocena tego zarzutu skarżącego wymaga skonfrontowania władztwa planistycznego ze wspomnianymi wcześniej konstytucyjnymi rygorami owego władztwa, wynikającymi z zasady praworządności, ochrony własności i zasady równości. Metodą wykazania przez radę uchwalającą plan, że przestrzega ona owych rygorów jest należyte uzasadnienie prawne i faktyczne planu. To uzasadnienie musi obejmować nie tylko wskazanie przyczyn podziału terytorium Gminy na strefy, ale wykazanie że ograniczenia prawa własności nieruchomości i zróżnicowanie tych ograniczeń w skali Gminy jest uzasadnione i nie jest nadmierne, ponad usprawiedliwione potrzeby publiczne.

D. Rada gminy realizuje swe władztwo planistyczne podejmując uchwałę w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nie ma podstaw do twierdzenia, że musi to być plan dla terytorium całej gminy; rada może uchwalać plany dla wydzielonych części obszaru swojej gminy.

Plan jest aktem prawa miejscowego i jak każda regulacja może być całościowo zastępowana przez nowy akt tego samego rzędu czyli nowy plan. Równie dozwolone (z prawnego punktu widzenia) jest dokonanie częściowej tylko nowelizacji planu. Odmienne stanowisko skargi kasacyjnej nie ma oparcia w obowiązującym prawie.

Naruszenie prawa materialnego poprzez nieprawidłową wykładnię art.1 ust.2, art.6, art.10 i art.87 ust.3 i 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art.67 ust.1a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym - polegało (zdaniem skargi kasacyjnej) na uznaniu przez Sąd dopuszczalności ograniczenia się przez Radę Gminy do zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gdy skarżący interpretuje powołane przepisy jako ustanowienie tylko jednej możliwości, tj. uchwalenia całkowicie nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Skarga kasacyjna nie kwestionuje jednak oceny zawartej w zaskarżonym wyroku, że uchwała nr X/82/2003 nie była zaledwie modyfikacją (nowelizacją) obowiązującego przed dniem 12 grudnia 2003 r. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale stanowiła w istocie nowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. NSA podziela stanowisko Sądu I.instancji, że "przywiązanie [zasadniczego znaczenia] do błędnego tytułu i niewzięcie pod uwagę efektów analizy treści uchwały z dnia 12 grudnia 2003 r., z której wynika iż uchwała ta w istocie stanowiła nowy plan, a także niewzięcie pod uwagę intencji rady gminy, związanej z wolą objęcia planem przed dniem 31 grudnia 2003 r. całej gminy z wyłączeniem działek, w stosunku do których toczyło się postępowanie przez WSA w Lublinie, powodowałoby nie dające się racjonalnie uzasadnić negatywne skutki społeczne i gospodarcze, przejawiające się w postaci pozbawienia gminy, uchwalonego zgodnie z przepisami prawnymi, planu zagospodarowania przestrzennego." W tej wykładni akcent pada na spójnik "albo" oznaczający że identyczny jest skutek przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak i - zmiany planu (art.67 ust.1a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). Trafności tej analizy i oceny dokonanej przez Sąd I.instancji skarga kasacyjna skutecznie nie podważyła.

Trzeba również zgodzić się z wykładnią prawa materialnego (art.87 ust.3 i 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art.67 ust.1a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, ale przede wszystkim jej art.67 ust.2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym) dokonaną przez zaskarżony wyrok, że reguła utraty mocy wiążącej planów obowiązujących w dniu 1 stycznia 1995 r. nie obejmuje "terenów objętych zmianami miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, dokonanymi na zasadach określonych" w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym.

E. Zarzut skargi kasacyjnej, że Sąd I. instancji nie odstąpił od stosowania konkretnego przepisu ustawy nie został uwzględniony. Najważniejsze jest związanie Sądu ustawami (art.178 ust.12 Konstytucji RP) i wyłączna właściwość Trybunału Konstytucyjnego do oceny zgodności ustaw z Konstytucją RP (art.188 pkt 1 Konstytucji RP).

Wprawdzie art.193 Konstytucji RP przyznaje każdemu Sądowi kompetencję do przedstawiania Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi - jednakże brak takiego pytania nie może być interpretowany jako naruszenie prawa i nie może być podstawą skargi kasacyjnej. Równocześnie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego i sądów administracyjnych wielokrotnie prezentowany był pogląd o zgodności planowania przestrzennego ze standardami demokratycznego państwa prawnego (art.2 Konstytucji RP)

F. Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art.185 § 1 P.p.s.a. - uwzględnił skargę kasacyjną, uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I.instancji.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art.203 pkt 1 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt