Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr.), , Sędzia WSA Bogusław Cieśla, Asesor WSA Dariusz Turek, Protokolant Piotr Bibrowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 maja 2008 r. sprawy ze skargi "D. [...]" Sp. j. z siedzibą w Z. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji ostatecznej skargę oddala

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r., nr [...] Wojewoda [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania "D." Sp. j., od decyzji nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007r. Starosty P., odmawiającej zmiany decyzji nr [...] z dnia [...] marca 2007r., wydanej przez Starostę P. dla "D." Sp. j., zezwalającej na budowę 124 budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej i 36 garaży wolnostojących i budynku gospodarczego na działkach nr ew. [...] w/m N., gm. L., utrzymał w mocy decyzję organ pierwszej instancji.

Postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie miało następujący przebieg.

We wniosku z dnia 21 czerwca 2007r., "D." Sp. j. z siedzibą w Z., wniosła o zmianę decyzji nr [...] z dnia [...] marca 2007r., wydanej przez Starostę P. dla "D." Sp. j. zezwalającej na opisaną wyżej budowę, w ten sposób, że w miejsce zapisu o tym, że inwestor zobowiązany jest zawiadomić właściwy organ nadzoru "o zakończeni budowy" wpisać "o zakończeniu budowy każdego domu".

Decyzją nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007r., wydaną na podstawie art. 104 i 155 k.p.a. Starosta P. odmówił zmiany opisanej wyżej decyzji pozwolenia na budowę. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że zmiana w decyzji nr [...] zgodnie z wnioskiem inwestora, spowodowałaby naruszenie art. 55 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane.

Po rozpoznaniu odwołania inwestora od w/w decyzji zapadła zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja Wojewody [...]. W jej uzasadnieniu organ wskazał, że we wniosku o zmianę decyzji pozwolenia na budowę nie wskazano trybu, w jakim inwestor wnosi o dokonanie zmiany decyzji pierwotnej. Organ I instancji, powinien wezwać inwestora o sprecyzowanie wniosku, jednakże wezwanie to, uczyniłoby jedynie zadość kwestii formalnej i nie miałoby wpływu na wynik rozstrzygnięcia. Zdaniem Wojewody [...] ustawa - Prawo budowlane nie przewiduje trybu, w którym można byłoby dokonać zmiany zgodnej z przedmiotowym wnioskiem.

Organ stwierdził, iż zapis w decyzji nr [...] Starosty P., o którego zmianę wnioskuje inwestor, jest tożsamy ze wzorem decyzji o pozwoleniu na budowę, stanowiącym załącznik nr 3 do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003r. w sprawie wzorów: wniosku o pozwolenie na budowę, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i decyzji o pozwoleniu na budowę (tekst jednolity: Dz. U. z 2004r. Nr 242, poz. 2421 ze, zm.).

Organ wskazał ponadto, że niezależnie od tego, czy inwestor wystąpi do organu nadzoru budowlanego z zawiadomieniem o zakończeniu budowy obiektu budowlanego, czy z wnioskiem o udzielenie pozwolenia na użytkowanie zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, jest obowiązany dołączyć takie same dokumenty. Ponadto organ architektoniczno-budowlany nie ma uprawnień by wkraczać w kompetencje organów nadzoru budowlanego, które są właściwe do stwierdzenia możliwości "etapowania" odbioru poszczególnych obiektów budowlanych, zatwierdzonych ostateczną decyzją o pozwoleniu na budowę.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję wniósł D. Sp. j. z siedzibą w Z., dochodząc uchylenie decyzji Nr [...] Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2007 r., poprzedzającej ją decyzji Starosty P. nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r., odmawiającej dokonania zmiany decyzji nr [...] z dnia [...] marca 2007 r., oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarżąca Spółka zarzuciła decyzjom naruszenie przepisu art. 155 k.p.a. oraz art. 7,8, 9,11,12 § 1 i 2, a także art. 107 § 1,3 i 4 k.p.a., niewłaściwe zastosowanie art. 55 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, naruszenie art. 3 pkt 2 a oraz art. 55 pkt 1 ustawy Prawo budowlane. Skarżąca podkreśliła, że dochodziła w trybie art. 155 k.p.a., zmiany decyzji pozwolenia na budowę w zakresie obowiązku zawiadomienia o zakończeniu budowy każdego z domów, a nie wszystkich, objętych zezwoleniem na budowę.

Zdaniem skarżącej decyzja Nr [...], przewidująca możliwość użytkowania budynku mieszkalnego po zakończeniu budowy wszystkich obiektów objętych jednym pozwoleniem na budowę w obecnym jej brzmieniu jest sprzeczna z pozostałymi zapisami ustawy Prawo budowlane tj. z definicją budynku mieszkalnego, a także z zapisem art. 59 ust. 2 i 3. Zarówno przepisy, jak i orzecznictwo nie stawiają wymogu zakończenia całości budowy objętej zezwoleniem na budowę dla uzyskania możliwości użytkowania pojedyńczego obiektu budowlanego. Warunkiem jest jedynie zakończenie budowy obiektu i jego przydatność do normalnej eksploatacji i użytkowania.

Uniemożliwienie korzystania z własnego domu, zamieszkania w nim, jest poważnym naruszeniem istoty prawa własności w tym przepisu art.75 Konstytucji, czego skutkiem jest dramatyczny kryzys mieszkaniowy i demograficzny.

Zdaniem skarżącej, organ drugiej instancji błędnie podał, że decyzja Starosty została wydana na podstawie art. 155 k.p.a. gdyby podstawą wydanej decyzji był art. 155 k.p.a., to decyzja nr [...] zostałaby zmieniona. Organ II instancji w najmniejszym nawet zakresie nie uwzględnił art. 155 k.p.a., który przewiduje możliwość dokonania zmiany prawomocnej decyzji, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes stron.

Zdaniem skarżącej Spółki obie decyzje nie zawierały uzasadnienia zgodne z art. 107 § 3 i 4 k.p.a.

Ponadto skarżąca Spółka stwierdziła, że Wojewoda [...] powołał się na przepisy Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie wzorów wniosku o pozwolenie na budowę, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i decyzji o pozwoleniu na budowę ( Dz.U. z 2004 r., Nr 242, poz. 2421), w którym zostały określone jedynie wzory, a z przepisów samego rozporządzenia, jak i przepisów ustawy nie wynika, że ich treść jest bezwzględnie obowiązująca.

W ocenie skarżącej Spółki decyzja organu narusza art. 22 Konstytucji poprzez ograniczenie wolności działalności gospodarczej Skarżącego. Decyzja organu utrudnia, bowiem, a często uniemożliwia Skarżącemu zawieranie umów z klientami.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z poźn. zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych, mających wpływ na wynik sprawy, wad w postępowaniu administracyjnym (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Ponadto Sąd Administracyjny nie ocenia rozstrzygnięcia organu administracji pod kątem jego słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego.

Zdaniem Sądu rozstrzygnięcie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji odpowiada przepisom prawa. W kontrolowanym postępowaniu administracyjnym doszło wprawdzie do naruszenia przepisów postępowania, jednak nie miały one istotnego wpływu na wynik niniejszej sprawy.

Bezsprzeczne jest to, że inwestor wniósł o zmianę decyzji pozwolenia na budowę w zakresie zawartego tam wymogu zawiadomienia właściwego organu nadzoru budowlanego o zakończeniu budowy, co najmniej 21 dni przed przystąpieniem do użytkowania. We wniosku nie wskazano trybu, w jakim żądanie zgłoszono. Nie może budzić jednak wątpliwości, że inwestor dochodził zmiany decyzji pozwolenia na budowę w trybie przepisu art. 155 k.p.a. Dał temu wyraz w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji oraz w skardze do tutejszego Sądu.

W świetle powyższych okoliczności zasadnie wniosek inwestora rozpoznano, jak wskazał organ pierwszej instancji w trybie przepisu art. 155 k.p.a. W oczywisty sposób nie ma racji pełnomocnik skarżącej Spółki wywodząc w skardze, że "organ drugiej instancji błędnie podał, że decyzja Starosty została wydana na podstawie art. 155 k.p.a. gdyby podstawa wydanej decyzji był art. 155 k.p.a., to decyzja nr [...] zostałaby zmieniona". O tym, że postępowanie toczy się w określonym trybie nie przesądza rozstrzygnięcie w szczególności zaś to, czy jest ono pozytywne czy negatywne dla strony postępowania.

Zdaniem Sądu uzasadnienia decyzji obu instancji nie w pełni odpowiadają prawu, w szczególności dyspozycji przepisu art. 107 k.p.a. zgodnie, z którą decyzja powinna zawierać: uzasadnienie faktyczne i prawne.

Zdaniem Sądu zaskarżona decyzja odpowiada jednak przepisom prawa, zasadnie bowiem organy odmówiły zmiany decyzji pozwolenia na budowę w trybie art. 155 k.p.a.

Tryb opisany w dyspozycji przepisu art. 155 k.p.a. nie ma zastosowania do rozpoznania wniosku o zmianę decyzji pozwolenia na budowę.

Zmiana decyzji pozwolenia na budowę może nastąpić wyłącznie na podstawie przepisu art. 36 a ustawy Prawo budowlane. Przepis ten stanowi samodzielną podstawę do zmiany decyzji pozwolenia na budowę ( porównaj wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w Warszawie z dnia 15 września 2004r. - 7/IV SA 835/03 i z dnia 19 maja 2004r., - 7/IVSA 3775/01). Przepis art. 36 a ustawy Prawo budowlane należy rozumieć jako przepis szczególny sprzeciwiający się zastosowaniu art. 155 k.p.a. Dodatkowo wskazać należy, że także tryb wynikający z przepisu art. 154 k.p.a. też nie ma zastosowania, bo pozwolenia na budowę nie stanowi decyzji na mocy, której żadna ze stron nie nabyła prawa, jak wymaga tego dyspozycja przepisu.

Na tle problematyki niniejszej sprawy należy wskazać, że zawarty w decyzji pozwolenia na budowę obowiązek inwestora nie jest w zasadzie warunkiem sine qua non tej decyzji. Stanowi wskazanie na zobowiązanie inwestora, pouczenie o tym, jaki ma obowiązek wynikający z przepisu art. 54 ustawy Prawo budowlane.

Zasadnie organ drugiej instancji wskazał, że cała procedura związana z zawiadomieniem o przystąpieniu do użytkowania nie podlega organom architektoniczno- budowlanym, a podlega organom nadzoru budowlanego.

W kontekście powyższego stanowiska Sądu, wywody skargi oparte na analizie przepisów i okoliczności, na jakim etapie realizacji zamierzenia budowlanego inwestor chciałby przystąpić do użytkowania są bezprzedmiotowe w niniejszym postępowaniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie mając na uwadze powyższe rozważania, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę jako nieuzasadnioną oddalił.