Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę W. C. i D. C. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] wskazując w uzasadnieniu, iż skarga wniesiona w ich imieniu w dniu [...] przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym nie została opłacona. Jak wskazał Sąd, uiszczenie opłaty w kwocie odpowiadającej wysokości wpisu na rachunek Dzielnicy [...] [...] W. nie stanowi w żaden sposób wykonania obowiązku z art. 219 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", ponieważ § 2 tego przepisu wyraźnie wskazuje, gdzie należy opłatę sądową uiścić. W tym stanie rzeczy na podstawie art. 221 P.p.s.a. skarga podlegała odrzuceniu.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik strony skarżącej wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Orzeczenie Sądu I instancji zaskarżono w całości i wniesiono o jego uchylenie podnosząc zarzut naruszenia art. 221 P.p.s.a. przez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że opłata wniesiona na rachunek Urzędu Dzielnicy [...] w żaden sposób nie stanowi wykonania obowiązku z art. 219 P.p.s.a. Takie rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zdaniem pełnomocnika skarżących, uniemożliwia stronie dochodzenie słuszności swoich argumentów, co stoi w sprzeczności z zasadami państwa prawa zagwarantowanymi w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Podniesiono ponadto, że pełnomocnik strony skarżącej niejednokrotnie spotkał się z wezwaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie do wniesienia opłaty od skargi na decyzję organu administracyjnego, bez wcześniejszego odrzucenia skargi.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wniósł o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga okazała się niezasadna.
Przepis art. 221 P.p.s.a. stanowi, że pisma wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej. Do dnia 17 marca 2006 r. wpis stały od skargi wnoszonej przez adwokata lub radcę prawnego uiszczało się na wezwanie Sądu, zgodnie z § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.). Jednakże we wskazanej dacie powołany przepis rozporządzenia utracił swoją moc na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 marca 2006 r. sygn. SK 11/05 (Dz.U. Nr 45, poz. 322), jako niezgodny z art. 221 P.p.s.a. i art. 2 Konstytucji RP. Trybunał Konstytucyjny w tym wyroku potwierdził, iż art. 221 P.p.s.a. w jednoznaczny sposób wskazuje na ciążący na adwokatach i radcach prawnych obowiązek opłacania wnoszonych pism, które podlegają opłacie stałej bez konieczności uprzedniego wezwania do uiszczenia opłaty.
W tej sytuacji skarga na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji podlegała wpisowi stałemu, który winien być wniesiony do kasy wojewódzkiego sądu administracyjnego w gotówce lub wpłacony na jego rachunek bez uprzedniego wezwania Sądu. Pełnomocnik skarżącego będący adwokatem miał więc w nowej sytuacji prawnej, zaistniałej po opublikowaniu wskazanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, obowiązek uiszczenia wpisu stałego już przy wniesieniu skargi do organu administracji, bowiem już w tym momencie następuje wszczęcie postępowania sądowoadministracyjnego. W tym stanie rzeczy nie można uznać za wystarczające, że pełnomocnik stosowną opłatę uiścił, ale na rachunek bankowy Urzędu Dzielnicy [...], jako odbiorcę wskazując "Dzielnica [...] [...] W., ul. [...], [...] W.". Z tych też względów zarzuty skargi kasacyjnej nie mogą zostać uznane za skuteczne dla podważenia prawidłowych ustaleń Sądu I instancji odnośnie nieuiszczenia przez pełnomocnika strony skarżącej stosownej opłaty sądowej, co prowadzi w konsekwencji do stwierdzenia bezzasadności zarzutu naruszenia art. 221 P.p.s.a.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, w oparciu o art. 184 w związku z art. 182 § 1 i § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.
