Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kwiecińska Sędziowie WSA Danuta Kania Sławomir Antoniuk (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 14 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. K. na bezczynność Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej na wniosek z dnia [...] maja 2015 r. 1. zobowiązuje Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpatrzenia wniosku K. K. z dnia [...] maja 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. oddala wniosek o wymierzenie grzywny; 4. zasądza od Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na rzecz K. K. kwotę 100 (słownie: sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

K. K. pismem z dnia [...] czerwca 2015 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej na wniosek z dnia [...] maja 2015 r. Zarzucając organowi naruszenie art. 61 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 782 ze zm. – dalej jako u.d.i.p.) strona skarżąca wniosła o zobowiązanie strony przeciwnej do dokonania czynności udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej, stwierdzenie rażącego naruszenia prawa i wymierzenie organowi grzywny oraz zasądzenie kosztów postępowania wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, iż wnioskiem z dnia [...] maja 2015 r. wystąpiła do Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o udostępnienie informacji publicznej w formie kopii (skanów) umów zawartych z podmiotami zewnętrznymi w związku z postępowaniem w Trybunale Konstytucyjnym o sygn. [...], w szczególności, ale nie wyłącznie przygotowującymi pisma procesowe. W piśmie z dnia [...] maja 2015 r. organ poinformował, że nie udzieli odpowiedzi na przedmiotowy wniosek. bowiem żądanie w nim zawarte nie dotyczy informacji publicznej. Ostatecznie organ nie udzielił wnioskowanej informacji.

W ocenie strony skarżącej, żądana informacja posiada walor publiczny. Na stronie internetowej Trybunału Konstytucyjnego udostępnione zostały dokumenty dotyczące sprawy o sygn. akt [...]. Wynika z nich, iż pełnomocnikiem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w tej sprawie jest [...] M. C. Zatem wniosek dotyczy umowy podpisanej z tym [...] albo jego kancelarią. Bezsprzecznie reprezentowanie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym dotyczy spraw publicznych. Zakresem u.d.i.p. objęte są również umowy cywilnoprawne zawierane przez organy władzy publicznej oraz osoby pełniące funkcje publiczne, gdy dotyczą one spraw publicznych, stanowią bowiem informacje wytworzone przez organ władzy publicznej.

Do dnia wniesienia skargi wniosek skarżącej nie został prawidłowo zrealizowany. Podmiot obowiązany co prawda podjął działania w sprawie, ale były one niedostateczne i nie wypełniły prawnych obowiązków określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wniósł o: 1) jej odrzucenie, 2) ewentualne zobowiązanie skarżącej do odniesienia się w terminie wskazanym przez Sąd, w formie odrębnego pisma procesowego, do zawartych w odpowiedzi na skargę alternatywnych wniosków o jej odrzucenie i związanego z nimi uzasadnienia; a w wypadku przyjęcia skargi do merytorycznego rozpoznania: 3) wyjaśnienie, czy wniosek o udostępnienie informacji publicznej o podanej w skardze treści może być rozpoznany z zastosowaniem unormowań zawartych w u.d.i.p., czy (zważywszy na przedmiot i postać żądanych informacji, a także na fakt, że ani u.d.i.p., ani jakakolwiek inna ustawa nie reguluje zasad tzw. anonimizacji dokumentów znajdujących się w posiadaniu władz publicznych) żądanie danego rodzaju powinno przyjąć kształt wniosku dopuszczonego ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.), a zatem podlegającego rozpoznaniu z zachowaniem reguł w niej określonych, 4) oddalenie w całości przedmiotowej skargi, a w przypadku jej uwzględnienia, precyzyjne określenie w granicach art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej jako p.p.s.a.), jakie konkretnie czynności lub akty w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 1, pkt 4 p.p.s.a. powinien podjąć Sąd Najwyższy – Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, a których, będąc zobowiązanym po temu przez ustawę, nie podjął do dnia wniesienia przedmiotowej skargi na bezczynność lub dnia jej rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

W uzasadnieniu pisma procesowego pełnomocnik organu podniósł m.in., iż w odpowiedzi na wniosek strony Dyrektor Biura Studiów i Analiz SN wystosował do skarżącej w dniu [...] maja 2015 r. pismo informujące, iż w związku z postępowaniem prowadzonym przed Trybunałem Konstytucyjnym pod sygn. [...] została zawarta przez Skarb Państwa – Sąd Najwyższy tylko jedna umowa prawa cywilnego i jest nią umowa z kancelarią prowadzoną przez [...] M. C., na co mogą wskazywać także dane uwidocznione w pismach złożonych w listopadzie i grudniu 2014 r. przez tę kancelarię w Trybunale Konstytucyjnym, które w formie zeskanowanej są dostępne pod adresem:www.trybunal.gov.pl wśród dokumentów tej sprawy. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że umowy prawa cywilnego, których stroną jest Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego: 1) nie świadczą o działalności Sądu Najwyższego – Pierwszego Prezesa tego Sądu w znaczeniu, w którym o takiej działalności jest mowa w art. 61 ust. 2 Konstytucji RP, 2) nie są dokumentami, o których mowa w powołanym przepisie, 3) nie świadczą o sprawach publicznych, 4) nie są również dokumentami, o których mowa w art. 6 ust. 2 u.d.i.p. Do żądanej przez stronę umowy nie odnoszą się przepisy u.d.i.p., bowiem nie została ona zawarta z kancelarią prowadzoną przez [...] M. C. w trybie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 907 ze zm.), a tylko takie umowy (o czym stanowi art. 139 ust. 3 tej ustawy) są jawne i podlegają udostępnieniu na zasadach określonych w przepisach u.d.i.p. Zdaniem organu wnioskowana umowa zawiera dane mające walor tajemnicy pracowniczej, a zarazem takie, do których dostęp jest limitowany ustawą o rachunkowości. Oznacza to, iż ewentualne udostępnienie dokumentów zawierających dane tego rodzaju innej osobie niż zatrudniona w Sądzie Najwyższym, byłoby możliwe jedynie w przypadku pozytywnego rozpoznania wniosku dopuszczonego treścią art. 75 ustawy o rachunkowości. Jednakże nie jest nim wniosek strony z dnia [...] maja 2015 r. Wnioskodawczynię poinformowano także, iż w przypadku modyfikacji dotychczasowego lub złożenia przez nią nowego wniosku w zakresie, który będzie dotyczył jedynie przedmiotu i wartości ww. umowy, stosowane dane mogą być jej udostępnione. Z podanych powodów należy przyjąć, iż Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego nie pozostaje w bezczynności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Na samym początku należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie spełnione zostały warunki formalne do wystąpienia przez K. K. ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w przedmiocie rozparzenia wniosku z dnia [...] maja 2015 r.

Artykuł 21 u.d.i.p. stanowi, iż do skarg rozpatrywanych w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy – p.p.s.a. Powyższy przepis, odsyłając do stosowania przepisów p.p.s.a., określa właściwość rzeczową sądów administracyjnych do rozpatrywania skarg nie tylko na decyzje odmawiające udostępnienia informacji publicznej (art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 16 ust. 1 u.d.i.p.), ale i bezczynność podmiotu obowiązanego do jej udostępnienia (art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.). W tym kontekście podkreślenia wymaga, iż w przedmiocie udostępniania informacji publicznej bezczynność organu ma miejsce wówczas, gdy wniosek dotyczy dostępu do informacji będącej informacją publiczną, a organ ani nie udziela tej informacji wnioskodawcy, nie informuje o innym sposobie otrzymania danej informacji, nie informuje o braku posiadania wnioskowanej informacji publicznej, ani też nie wydaje decyzji odmawiającej udzielenia informacji (lub decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania, decyzji o warunkach ponownego wykorzystywania informacji publicznej oraz o wysokości opłat za udzielenie takiej informacji) lub decyzji umarzającej postępowanie. Jeżeli podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej nie podjął jednej z ww. czynności, to dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie mają znaczenia okoliczności, z jakich powodów określona informacja publiczna nie została przekazana wnioskodawcy.

Nadto skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt l OSK 601/05 LEX nr 236545). Dla skuteczności wniesienia takiej skargi nie wymaga się jej poprzedzenia środkiem zaskarżenia wskazanym w art. 52 p.p.s.a., ponieważ - zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. u.d.i.p. - przepisy k.p.a. stosuje się jedynie do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej. W związku z tym przepisy k.p.a. nie mają zastosowania w zakresie pozostałych czynności podejmowanych przez organ na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, w tym do czynności materialno-technicznych w rozumieniu przepisu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Skoro K. K. wystosowała do Prezesa Sądu Najwyższego wniosek o udostępnienie informacji publicznej, który to wniosek - w ocenie wnioskodawcy - nie został rozpatrzony w wymaganym terminie w jednej z form przewidzianych w u.d.i.p., a przepisy p.p.s.a. nie nakładają na skarżącą obowiązku dochowania jakichkolwiek wymogów formalnych przed wniesieniem skargi, to jej skarga jest dopuszczalna. Obligowało to Sąd do rozpoznania sprawy na rozprawie (art. 90 § 1 p.p.s.a.).

Przechodząc do meritum sprawy wskazać należy, iż zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach ze skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania organów określonych w pkt 1 - 4a. Celem skargi na bezczynność jest zwalczanie zwłoki w załatwieniu sprawy. Bezczynność organu administracji publicznej ma miejsce wówczas, gdy organ, będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym w przepisach prawa i w konsekwencji pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność ma bowiem na celu spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu bądź podjęcia określonej czynności.

Pozostawanie w bezczynności przez podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej na gruncie u.d.i.p. oznacza niepodjęcie przez ten podmiot, w terminie wskazanym w art. 13 tej ustawy, stosownych czynności, tj. nieudostępnienie informacji ani niewydanie decyzji o odmowie jej udostępnienia (art. 16 ust. 1 ustawy). Decyzja o odmowie udostępnienia informacji jest przewidziana dla sytuacji, gdy informacja publiczna istnieje, ale nie może być udostępniona na skutek ograniczeń prawa do informacji publicznej, określonych w art. 5 ustawy. Nie ma natomiast podstaw do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji w sytuacji, gdy organ żądanych informacji nie posiada. O tym fakcie organ winien jednak powiadomić wnioskodawcę pisemnie, wskazując – jeśli posiada taką wiedzę – gdzie zainteresowany żądane informacje może uzyskać. Nie ma również podstaw do wydania decyzji odmownej w sytuacji, gdy wnioskodawca żąda udzielenia informacji, która nie stanowi informacji publicznej. Wówczas organ winien pisemnie zawiadomić wnoszącego, że żądane dane nie posiadają charakteru publicznego i jako takie nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym ustawy.

W niniejszej sprawie skarżąca wnioskiem z dnia [...] maja 2015 r. zażądała od Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego udostępnienia treści umów (kopii w formie skanów) zawartych z podmiotami zewnętrznymi przygotowującymi pisma procesowe z związku z postępowaniem w Trybunale Konstytucyjnym o sygn. [...]. W ramach przedmiotowego postępowania Skarb Państwa – Sąd Najwyższy/ Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zawarł jedną umowę cywilnoprawną z kancelarią prowadzoną przez [...] M. C., a zatem organ jest w posiadaniu żądanej przez skarżącą informacji.

W sprawie nie budzi wątpliwości, iż Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego jest podmiotem obowiązanym do udzielenia informacji mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu, bowiem zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, a w szczególności organy władzy publicznej.

Sporną natomiast pozostaje kwestia, czy pomimo czynności, podjętych w celu realizacji ww. wniosku, organowi można przypisać stan bezczynności.

Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 ustawy, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, która podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonym w ustawie. Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy informacją publiczną są między innymi informacje o podmiotach władzy publicznej, w tym majątku, którym dysponują, o zasadach funkcjonowania podmiotów publicznych, w tym: trybie działania państwowych osób prawnych i osób prawnych samorządu terytorialnego w zakresie wykonywania zadań publicznych i ich działalności w ramach gospodarki budżetowej i pozabudżetowej, o danych publicznych w tym treść i postać dokumentów urzędowych, o majątku publicznym, w tym majątku jednostek samorządu terytorialnego (zob. art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f, art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. b, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a, art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. c ).

Informację publiczną stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które władzę publiczną realizują lub gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, https://.orzeczenia.nsa.gov.pl). Treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą, stanowi informację publiczną. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Wa 721/08, publik. LEX nr 423325).

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ustalono ponadto, że zakresem ustawy o dostępie do informacji publicznej objęte są również umowy cywilnoprawne, zawierane przez organy władzy publicznej oraz osoby pełniące funkcje publiczne, w zakresie wykonywanych przez nie zadań publicznych i gospodarowania majątkiem publicznym. Z tego względu informacją publiczną jest treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego. W wyroku z dnia 11 września 2012 r., sygn. I OSK 916/12 (publik. https://orzeczenia.nsa.gov.pl) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż: "co do zasady wszystko co wiąże się bezpośrednio z funkcjonowaniem i trybem działania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy stanowi informację publiczną. Pojęcie "informacji publicznej" definiuje art. 1 ust. 1 ustawy, natomiast konkretyzuje przedmiot informacji publicznej art. 6 ustawy, który jednak nie tworzy zamkniętego katalogu źródeł i rodzajów informacji. Z art. 6 ust. 2 lit. f) ustawy wynika, że udostępnieniu podlega informacja publiczna o podmiotach wymienionych w art. 4 ust. 1 w tym o majątku, którym dysponują. Majątek, którym dysponuje Sąd Najwyższy, jest majątkiem publicznym i sposób dysponowania tym majątkiem jest informacją publiczną, co wynika zarówno z art. 6 ust. 2 lit. f) ustawy, jak i art. 1 ust. 1 ustawy. Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych informacja może dotyczyć sprawy publicznej, nie tylko wtedy, gdy została wytworzona przez podmioty wskazane w art. 4 ust. 1 ustawy, ale również wtedy, gdy odnosi się do nich w zakresie wykonywanych przez nie zadań publicznych i gospodarowania majątkiem publicznym. Dlatego informacją publiczną jest też treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego". Umowy cywilno-prawne, w których jedną stroną jest Skarb Państwa (jednostka samorządu terytorialnego), a drugą osoba fizyczna stanowią informację publiczną. Osoba fizyczna zawierająca taką umowę musi liczyć się z tym, że treść zawartej umowy może budzić zainteresowanie opinii publicznej (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 lutego 2014 r., sygn. akt II SAB/Kr 325/14 oraz wyroki WSA w Warszawie: z dnia 8 czerwca 2015 r., sygn. akt II SAB/Lu 512/15 z dnia 19 sierpnia 2015 r., sygn. akt II SAB/Wa 565/15, publ. j.w.).

Rację ma zatem skarżąca twierdząc, iż jej żądania zawarte we wniosku z dnia [...] maja 2015 r. w całości stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Walor taki ma bowiem zarówno informacja o tym, czy Sąd Najwyższy zawierał umowy o obsługę prawną, jak i informacja o treści takich umów. Umowy o obsługę prawną zawierane przez Sąd Najwyższy obrazują bowiem określony zakres dysponowania majątkiem publicznym i warunki na jakich dochodzi do realizacji zadań publicznych z tych właśnie środków.

W ocenie Sądu, całkowicie nieuprawnione jest twierdzenie pełnomocnika organu, iż udostępnieniu podlegają tylko te umowy cywilnoprawne, do których zastosowanie ma ustawa – Prawo o zamówieniach publicznych. Zgodnie z art. 139 ust. 3 tej ustawy, umowy w sprawach zamówień publicznych zawierane w trybie tej ustawy są jawne i podlegają udostępnianiu na zasadach określonych w przepisach o dostępie do informacji publicznej. Wprawdzie, jak poinformował organ wnioskodawczynię, ustawa o zamówieniach publicznych do umów żądanych przez skarżącą nie znajdowała zastosowania, jednakże nie można w tej sytuacji a contrario do cytowanego art. 139 ust. 3 ustawy, uznać, że skoro ustawa ta ustanawia zasadę jawności dla umów, których wartość przekracza 14 000 euro i przewiduje ich udostępnianie na zasadach określonych w przepisach o dostępie do informacji publicznej, to do umów o mniejszej wartości wyłącza stosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ze względu na doniosłość umów zawieranych w trybie ustawy Prawo o zamówieniach publicznych ustawodawca zapisem art. 139 ust. 3 poszerzył dostęp do umów zawieranych w trybie tej ustawy. Jawność umów w sprawach zamówień publicznych na gruncie u.d.i.p. wyłącza bowiem możliwość odmowy ich udostępnienia z powołaniem się na którąkolwiek z tajemnic ustawowo chronionych. Nie jest zatem dopuszczalne wydanie decyzji odmawiającej udostępnienia umów w sprawach zamówień publicznych, gdyż są one jawne (tak w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 lutego 2012 r. sygn. akt I OSK 2215/11).

W konsekwencji, wbrew stanowisku pełnomocnika organu, do udostępnienia żądanej przez skarżącą umowy, będącej jak wykazano wyżej informacją publiczną, ma zastosowanie ustawa o dostępie do informacji publicznej. Jeżeli zaś organ uważa, iż treść przedmiotowej umowy zawiera – nie tylko w zakresie dotyczącym danych osobowych – informacje podlegające ochronie na zasadzie art. 5 u.d.i.p., wówczas, by nie pozostawać w sprawie bezczynnym, winien wydać na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję o odmowie jej udostępnienia. Nieudostępnienie żądanej treści umowy przy jednoczesnym niewydaniu decyzji odmownej bezspornie zaś świadczy o bezczynności organu.

W tej sytuacji Sąd uznał, że Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego pozostaje w bezczynności i dlatego w zakresie wniosku K. K. orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku, zobowiązując organ do załatwienia opisanej części wniosku w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku (art. 149 § 1 p.p.s.a.).

Jednocześnie, wypełniając dyspozycję art. 149 § 1a p.p.s.a., Sąd stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Za rażące naruszenie przepisów regulujących terminy rozpoznawania wniosków o udostępnienie informacji publicznej można uznać ich oczywiste niezastosowanie lub zastosowanie nieprawidłowe, jak również długotrwałość prowadzenia postępowaniazy też brak jakiejkolwiek aktywności organu. Przy ocenie sądu, czy stwierdzona bezczynność miała charakter kwalifikowany, tj. czy była ona rażąca, znaczenie będą miały okoliczności jakie spowodowały zwłokę organu, jego działania w toku rozpoznawania sprawy oraz stopień przekroczenia terminów. W przedmiotowej sprawie nie sposób dopatrzeć się ze strony organu lekceważenia skarżącej, czy też celowego przedłużania postępowania. Na wniosek strony z dnia [...] maja 2015 r. organ udzielił odpowiedzi już w dniu [...] maja 2015 r. w, której przedstawił stanowisko w sprawie. Niezałatwienie wniosku skarżącej nie wynikało z ukierunkowanego na naruszenie przepisów, umyślnego działania organu, lecz z błędnej interpretacji przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. W tej sytuacji Sąd, na podstawie art. 149 § 1 zd. 2 p.p.s.a., orzekł jak w punkcie II wyroku.

Zgodnie z art. 149 ust. 2 p.p.s.a., sąd w przypadku, o którym mowa w § 1 może ponadto orzec z urzędu lub na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6. Wymierzenie grzywny, czy też przyznanie sumy pieniężnej na rzecz skarżącego nie jest zatem obowiązkowe i należy do uznania sądu. W okolicznościach niniejszej sprawy, przy uznaniu, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącej w zakresie nałożenia na organ sankcji finansowych (punkt 3 wyroku).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a.