drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę, II SA/Ke 668/11 - Wyrok WSA w Kielcach z 2011-12-01, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Ke 668/11 - Wyrok WSA w Kielcach

Data orzeczenia
2011-12-01 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-10-03
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Sędziowie
Beata Ziomek /przewodniczący/
Dorota Pędziwilk-Moskal /sprawozdawca/
Jacek Kuza
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Sygn. powiązane
II GSK 439/12 - Wyrok NSA z 2013-06-27
Skarżony organ
Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2007 nr 125 poz 874 art. 74 ust.1, art. 89 ust.1 pkt 2, art. 92 ust. 1, art. 93 ust.7
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 7, art. 77 § 1, art. 80
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U.UE.L 1985 nr 370 poz 8 art. 13, art. 15 ust. 2 i ust. 8
Rozporządzenie Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym
Dz.U.UE.L 2006 nr 102 poz 1 art. 10 ust. 2
Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Tekst mający znaczenie dla EOG).
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Ziomek, Sędziowie Sędzia WSA Jacek Kuza, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Zielińska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 1 grudnia 2011 roku sprawy ze skargi T.K. i K.K.- Zakład Handlowo-Usługowy "A." s.c. w S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie kary pieniężnej za ingerencję w urządzenie rejestrujące oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] znak: [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za ingerencję w urządzenie rejestrujące.

Rozstrzygnięcie organu II instancji zapadło w następującym stanie faktycznym

i prawnym:

W dniu 9 lutego 2011r. na drodze krajowej nr 8, w miejscowości O. podczas kontroli drogowej pojazdu marki S. o nr rej. [...] wraz z naczepą o nr rej. [...], będącym w prawnej dyspozycji Zakładu Handlowo-Usługowego A. s.c. T. i K. K. w S. i kierowanych przez A. S., stwierdzono samowolną ingerencję w pracę urządzenia rejestrującego zainstalowanego w pojeździe. W wyniku dokonanego odczytu oraz przesłuchania kierowcy w charakterze świadka stwierdzono:

- na wykresówce z dnia 5 lutego 2011r. – różnicę około 5 km przebytej drogi pomiędzy wpisem na wykresówce dokonanym przez kierowcę - od stanu licznika początkowego 845.185 do stanu licznika końcowego 845.515 (330 km) a zarejestrowanym przez tachograf na wykresie drogi (325 km); ponadto wysokość wykresu drogi podczas wyjęcia wykresówki z dnia 4 lutego 2011r., o godz. 19:50 przy stanie licznika 845.185 km nie odpowiadała wysokości wykresu drogi podczas kolejnej wykresówki z dnia 5 lutego 2011r., o godz. 7:30 przy tym samym stanie licznika tj. 845.185 km,

- na wykresówce z dnia 6 lutego 2011r. – różnicę około 89 km przebytej drogi pomiędzy wpisem na wykresówce dokonanym przez kierowcę - od stanu licznika początkowego 845.515 do stanu licznika końcowego 845.850 a zarejestrowanym przez tachograf na wykresie drogi (246 km),

- na wykresówce z dnia 9 lutego 2011r. – różnicę około 60 km przebytej drogi pomiędzy wpisem na wykresówce dokonanym przez kierowcę – od stanu licznika początkowego 846.263 do stanu w momencie kontroli drogowej 846.456 (133 km). Ponadto wysokość wykresu drogi podczas wyjęcia wykresówki z dnia 7 lutego 2011r., o godz. 23:20 przy stanie licznika 846.263 km nie odpowiadała wysokości wykresu drogi podczas kolejnej wykresówki z dnia 9 lutego 2011r. o godz. 12:00 przy tym samym stanie licznika tj. 846.263 km.

Przesłuchany w charakterze świadka kierowca przyznał się do jazdy na otwartym tachografie oraz zeznał, że nieprawidłowych wpisów w polach stan początkowy i końcowy licznika dokonywał na polecenie pracodawcy, który chciał uniknąć różnic lub braku kilometrów przy rozliczeniach z zakładem mięsnym, do którego dostarczane są zwierzęta.

Mając na uwadze powyższe decyzją z dnia [...] organ I instancji nałożył na Zakład Handlowo-Usługowy A. s.c. T. i K. K. karę pieniężną w wysokości 5.000 zł. W podstawie prawnej powołano art. 92 ust. 1 pkt 8, art. 92 ust. 4, art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007r. nr 125, poz. 874 ze zm.), zwanej dalej ustawą, oraz lp. 11.1 ust. 2 lit. c załącznika do tej ustawy.

W odwołaniu od w/w rozstrzygnięcia wspólnicy spółki wskazali, że nie mieli wpływu na popełnione naruszenie, dokonane samowolnie przez kierowcę. Ponadto decyzja organu I instancji jest niezgodna z wytycznymi Głównego Inspektora Transportu Drogowego znak: [...] z dnia [...] W załączeniu przedstawiono oświadczenie A. S. w którym stwierdził, że wpływał na zapisy wykresówek na własne ryzyko, jako że żadne polecenia nie były mu w tym zakresie wydawane.

Organ odwoławczy, utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję, podzielił w całości ustalenia faktyczne i rozważania prawne organu I instancji. Podkreślono, że w dniu kontroli kierowca dokonał przejazdu pojazdem na otwartym tachografie.

W rezultacie doszło do czasowego zafałszowania wskazań tachografu, przez co przedmiotowe urządzenia nie odpowiadało przepisom w zakresie rejestracji wymaganych okresów. Działanie takie jest zabronione nie tylko przez akty prawa krajowego (art. 92 ust. 1 ustawy), ale również przez art.15 ust. 8 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z dnia 31 grudnia 1985r. ze zm.), co przesądza o zasadności nałożenia kary pieniężnej na podstawie lp. 11.1 ust. 2 lit. c załącznika do ustawy. Odnosząc się do zarzutów odwołania organ stwierdził, że to na przedsiębiorcy spoczywa ciężar odpowiedzialności za ewentualne skutki działań osób, którymi posługuje się przy wykonaniu działalności gospodarczej – powołując się w tym zakresie na art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 3821/85. Wskazano również, że kierowca podpisał protokół bez zastrzeżeń, a strona odwołująca się nie przedstawiła dowodów, które mogłyby obalić wiarygodność tego dokumentu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach K. K. i T. K. – wspólnicy spółki cywilnej Zakład Handlowo-Usługowy A. zarzucili decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] naruszenie:

1. przepisu prawa materialnego – art. 93 ust. 7 ustawy, mające istotny wpływ na treść zaskarżonej decyzji, a polegające na niezastosowaniu w sprawie tego przepisu i nałożenie na skarżących kar pieniężnych, podczas gdy w przedmiotowej sprawie spełnione zostały przesłanki opisane w tym przepisie, a co za tym idzie organ powinien był wydać decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, ponieważ skarżący – jako osoby prowadzące przedsiębiorstwo przewozowe – nie mogli przewidzieć naruszenia przepisów ustawy przez kierowcę ani też mu zapobiec, albowiem naruszenie to było zależne jedynie od woli osoby kierującej pojazdem, na co skarżący nie mieli żadnego wpływu,

2. przepisu art. 7 i 77 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie rzetelnego i wyczerpującego postępowania dowodowego, brak wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności dla sprawy – a przez to dokonanie ustaleń niezgodnych z rzeczywistym stanem faktycznym, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonych decyzji,

3. przepisu art. 80 k.p.a. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego sprawy, oraz wydanie decyzji jedynie w oparciu o część materiału dowodowego – a nie jego całokształt, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonej decyzji.

Mając na uwadze powyższe strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania w sprawie nałożenia kar pieniężnych oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżących solidarnie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji w ramach tak zakreślonej kognicji, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa materialnego, czy też procesowego, skutkujących koniecznością uchylenia lub stwierdzenia nieważności przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Podkreślić przede wszystkim trzeba, że w sytuacji gdy w skardze zarzuca się naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności kontroli Sądu zostaje poddana ocena zastosowania przez organy przy załatwianiu sprawy przepisów procedury administracyjnej. Zastosowanie się przez organy do zawartych w niej zasad w istotny bowiem sposób rzutuje na prawidłowość ustalonego stanu faktycznego. Nie może budzić wątpliwości, że tylko należycie ustalony stan faktyczny pozwala ocenić zasadność zastosowanych przepisów prawa materialnego. Zgodnie z art. 145 § 1pkt 1 lit c ustawy p.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę uchyla zaskarżoną decyzję jeżeli stwierdzi naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpatrywanej sprawie podniesiony przez skarżących zarzut naruszenia przepisów postępowania jest bezzasadny.

Otóż, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 7 k.p.a. w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, co pozwoli dokonać oceny ustalonego stanu faktycznego, a następnie jego odniesienia do konkretnej normy prawnej. Prawidłowa realizacja tej zasady w pierwszej kolejności nakłada na organ obowiązek oceny, jakie fakty mają znaczenie dla załatwienia sprawy oraz jakimi dowodami okoliczności faktyczne istotne w sprawie mogą być wykazane.

Konkretyzację tej zasady stanowi art. 77 § 1 k.p.a. zobowiązujący organ prowadzący postępowanie do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego. Wbrew zarzutom skargi w sprawie niniejszej organy obu instancji uczyniły zadość tym wymogom. Podjęły bowiem wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy, zbierając i rozpatrując w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy, przy jednoczesnym zachowaniu reguł oceny materiału dowodowego wskazanych w art. 80 k.p.a.

Zdarzenie, jakie legło u podstaw wydanego rozstrzygnięcia – tj. samowolna ingerencja w pracę urządzenia rejestrującego zainstalowanego w pojeździe, którym dysponują skarżący wspólnicy – zostało szczegółowo i w sposób niebudzący wątpliwości udokumentowane przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego w protokole z kontroli z dnia 9 lutego 2011r. (k. 24 – 36 akt administracyjnych), sporządzonym w trybie art. 74 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007r. nr 125, poz. 874 ze zm.), zwanej dalej ustawą. Mianowicie, z zapisów przedmiotowego protokołu (podpisanego bez zastrzeżeń przez kierowcę A. S.) wynika, że w oparciu o dane zawarte na wykresówkach z kontrolowanego pojazdu stwierdzono różnicę przebytej drogi pomiędzy wpisem na wykresówce dokonanym przez kierowcę w polu "stan początkowy i końcowy licznika" a zarejestrowanym przez tachograf wykresem drogi. Tym samym pojazd – zgodnie ze stanami licznika – przebył większą odległość drogi niż zarejestrowano na wykresówkach na wykresie przebytej drogi przez tachograf. Ponadto wysokość wykresu drogi podczas wyjęcia wykresówki nie odpowiadała wysokości wykresu drogi podczas włożenia kolejnej wykresówki. Pomimo tego kierowca wpisywał ten sam stan licznika kilometrów w momencie wyjęcia i włożenia kolejnej wykresówki. W tym zakresie wskazano, że analiza:

- wykresówki z dnia 5 lutego 2011r. wykazała różnicę przebytej drogi pomiędzy wpisem na wykresówce dokonanym przez kierowcę od stanu licznika początkowego do stanu licznika końcowego, a zarejestrowanym przez tachograf na wykresie drogi; ponadto wysokość wykresu drogi podczas wyjęcia wykresówki z dnia 4 lutego 2011r. o godz. 19:50 nie odpowiadała wysokości wykresu drogi podczas włożenia kolejnej wykresówki z dnia 5 lutego 2011 o godz. 7:30 przy tym samym stanie licznika ,

- wykresówki z dnia 6 lutego 2011 wykazała różnicę około 89 km przebytej drogi pomiędzy wpisem na wykresówce dokonanym przez kierowcę od stanu licznika początkowego do stanu licznika końcowego a zarejestrowanym przez tachograf na wykresie drogi,

- wykresówki z dnia 9 lutego 2011r. wykazała różnicę przebytej drogi pomiędzy wpisem na wykresówce dokonanym przez kierowcę w polu stan licznika początkowego do stanu faktycznego licznika w momencie zatrzymania pojazdu do kontroli a zarejestrowanym przez tachograf na wykresie drogi.

Powyższe okoliczności zostały udokumentowane zabezpieczonymi przez funkcjonariuszy wykresówkami, zdjęciami stanu licznika oraz znajdują potwierdzenie w protokole przesłuchania kierowcy, który przyznał się do jazdy z otwartym tachografem oraz do dokonywania – na polecenie pracodawcy – nieprawidłowych wpisów co do stanu początkowego i końcowego licznika.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż wbrew zarzutom skargi, stan faktyczny sprawy został ustalony prawidłowo i znajduje pełne potwierdzenie w materiale zebranym w aktach sprawy.

Przechodząc do oceny zgodności zaskarżonej decyzji z przepisami materialnoprawnymi powołać należy art. 92 ust. 1 ustawy, który przewiduje odpowiedzialność podmiotów wykonujących przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków lub warunków wynikających z przepisów ustawy lub przepisów: o czasie pracy kierowców (pkt 2), bądź wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych (pkt 8) – podlegających w tym zakresie karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 zł. Lista w/w naruszeń została wyszczególniona w załączniku do ustawy, który pod pozycją 11.1 ust. 2 lit. c przewiduje karę pieniężną w wysokości 5.000 zł – za samowolną ingerencję w pracę urządzenia rejestrującego zainstalowanego w pojeździe, wskutek którego nastąpiła zmiana wskazań urządzenia w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy lub przebytej drogi.

Powyższe zagadnienia są także przedmiotem rozporządzeń wspólnotowych. Stosownie do art. 13 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. U. UE L 370 z dnia 31 grudnia 1985r., poz. 8) pracodawca oraz kierowcy zapewnią poprawne działanie i odpowiednie stosowanie, z jednej strony, urządzeń rejestrujących, a z drugiej strony, karty kierowcy, w przypadku, gdy kierowca obowiązany jest prowadzić pojazd wyposażony w urządzenie rejestrujące, zgodnie z załącznikiem IB. Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 2 powołanego rozporządzenia kierowcy stosują wykresówki lub karty kierowcy w każdym dniu, w którym prowadzą pojazd, począwszy od momentu, w którym go przejmują. Nie wyjmuje się wykresówki lub karty kierowcy z urządzenia przed zakończeniem dziennego okresu pracy, chyba że jej wyjęcie jest dopuszczalne z innych powodów. Wykresówka lub karta kierowcy nie może być używana przez okres dłuższy niż ten, na który jest przeznaczona. Stosownie do art. 15 ust. 8 w/w rozporządzenia zabrania się fałszowania, likwidowania i niszczenia danych zarejestrowanych na wykresówkach przechowywanych przez urządzenie rejestrujące lub kartę kierowcy albo zarejestrowanych na wydrukach z urządzenia rejestrującego jak określono w załączniku IB. To samo stosuje się do jakiegokolwiek manipulowania urządzeniem rejestrującym, wykresówką lub kartą kierowcy, które mogłoby spowodować sfałszowanie, zlikwidowanie lub zniszczenie danych oraz informacji wydrukowanych.

Jak wynika z art. 10 ust. 2 Rozporządzenia (WE) Nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) Nr 3820/85 (Dz. U. UE L nr 102 z dnia 11 kwietnia 2006r., poz. 1), przedsiębiorstwo transportowe organizuje pracę kierowców, o których mowa w ust. 1 w taki sposób, aby kierowcy ci mogli przestrzegać przepisów rozporządzenia (EWG) Nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II niniejszego rozporządzenia. Przedsiębiorstwo transportowe wydaje odpowiednie polecenia kierowcy i przeprowadza regularne kontrole przestrzegania przepisów rozporządzenia (EWG) Nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II niniejszego rozporządzenia.

W świetle cyt. przepisów podnieść trzeba, że samowolna ingerencja w pracę urządzenia rejestrującego polega na świadomej ingerencji przez kierowcę w pracę tachografu, skutkiem czego następuje zmiana jego wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy lub przebytej drogi. Otwarcie tachografu należy zatem interpretować jako ingerencję w pracę urządzenia rejestrującego, gdyż jego skutkiem jest brak zapisu o aktywności kierowcy na umieszczonej w urządzeniu rejestrującym wykresówce (por. wyrok WSA z dnia 23 lutego 2010r., sygn. akt: VI SA/Wa 2136/09, dostępny w internetowej bazie orzeczniczej NSA). W rezultacie takiego działania następuje skutek opisany pod pozycją 11.1. ust. 2 lit. c załącznika do ustawy w postaci zmiany wskazań urządzenia w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy lub przebytej drogi.

Nie budzi wątpliwości Sądu prawidłowość kwalifikacji zachowania kierowcy dokonanej przez organy obu instancji, jako że A. S., otwierając tachograf i jadąc na otwartym tachografie (okoliczność przyznana przez kierowcę) ingerował w pracę urządzenia, wskutek czego nie została zarejestrowana aktywność kierowcy we wskazanym w zaskarżonej decyzji zakresie. W rezultacie organy prawidłowo przyjęły, że przewóz drogowy wykonywany był z naruszeniem w/w przepisów prawa, skutkującym nałożeniem na wspólników spółki cywilnej, prowadzących działalność gospodarczą w ramach transportu drogowego, kary w kwocie 5.000 zł.

Za niezasadny należy uznać zarzut skargi o naruszeniu art. 93 ust. 7 ustawy. Zgodnie z tą regulacją nie stosuje się art. 93 ust. 1 – 3 ustawy (przewidującego nałożenie kary pieniężnej w drodze decyzji), jeżeli stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. Specyfika spraw z zakresu transportu drogowego polega na tym, że kierowca samodzielnie prowadzi pojazd – bez osobistego nadzoru pracodawcy. Nie sposób jednakże zakwalifikować tej sytuacji w kategoriach okoliczności "których nie można przewidzieć", jako że przedsiębiorca – zgodnie z cyt. powyżej art. 10 ust. 2 Rozporządzenia (WE) Nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ma obowiązek organizowania kierowcy pracy w taki sposób, aby nie dochodziło do naruszeń, przeprowadzając w tym zakresie regularne kontrole. Z tego też względu, jak słusznie zauważył organ odwoławczy, wyłączenie odpowiedzialności przewoźnika w omawianym przypadku – stanowiącym sytuację typową – godziłoby w specyfikę obowiązku nadzoru przedsiębiorcy nad przestrzeganiem przepisów, z którego to obowiązku przedsiębiorca bezwzględnie powinien się wywiązać. Natomiast obecne negatywne skutki braku stosowania przez przedsiębiorcę właściwej kontroli i egzekwowania respektowania przepisów prawa przez pracowników są właśnie wynikiem zaniedbań w nadzorze – obciążając w tym zakresie pracodawcę, który winien prowadzić swoją działalność gospodarczą w sposób profesjonalny i z poszanowaniem powszechnie obowiązujących regulacji. Podkreślić przy tym należy, że okoliczności objęte hipotezą przepisów art. 93 ust. 7 u.t.d. powinien udowodnić przedsiębiorca, gdyż to on wywodzi skutki prawne wynikające z tych przepisów, które zwalniają go od odpowiedzialności za postępowanie kierowcy pojazdu. W niniejszej sprawie twierdzenia skarżących podnoszone w tym zakresie należy uznać za niewystarczające. Odnosząc się natomiast do oświadczenia kierowcy A. S., w którym odwołał swoje zeznania złożone w toku kontroli i obciążył wyłącznie siebie odpowiedzialnością za wykryte nieprawidłowości, należy podnieść, że protokół kontroli drogowej jest w zasadzie jedynym dokumentem stanowiącym materiał dowodowy w sprawach o nałożenie kary pieniężnej, a stan faktyczny udokumentowany w protokole kontroli jest w zasadzie niepowtarzalny (por. wyrok NSA z dnia 17 lutego 2010r., sygn. akt: II GSK 378/09, LEX nr 577324, wyrok WSA z dnia 14 maja 2010r., sygn. akt: VI SA/Wa 121/10, LEX nr 675755). Z tego też względu, mając na uwadze wagę dowodu z protokołu przeprowadzanej kontroli należy podzielić stanowisko organu, uznającego za wiarygodne wyłącznie pierwsze złożone przez A. S. zeznania, w których wskazał, że przedmiotowych nieprawidłowości dopuścił się na polecenie pracodawcy. Znamiennym także jest, iż w oświadczeniu dołączonym przez skarżących do odwołania kierowca nie wskazał powodów dla których zmienił pierwotne zeznania. Należy także podkreślić, co słusznie podniesiono w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, iż jazda na odkrytym tachografie powoduje ukrycie aktywności kierowcy polegającej na prowadzeniu pojazdu, a sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego jest, aby kierowca ukrywał z własnej inicjatywy tą aktywność, za którą należy mu się wynagrodzenie.

Skoro zatem podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt