Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski – spr. Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Protokolant St. inspektor sądowy Mariola Krzywda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lipca 2020 r. sprawy ze skargi K. S. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 13 listopada 2019 r., nr [...] w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia robót budowlanych 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Opolskiego z dnia 26 września 2019 r., nr [...], 2) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz skarżącego K. S. kwotę 500 (pięćset) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest skarga K. S. (zwanego dalej również "skarżącym") na decyzję Wojewody Opolskiego (zwanego dalej również "organem odwoławczym") z dnia 13 listopada 2019 r., nr [...], utrzymującą w mocy, wydaną z upoważnienia Starosty Opolskiego, decyzję Członka Zarządu Powiatu Opolskiego z dnia 26 września 2019 r. (nr [...]) zawierającą sprzeciw w sprawie zgłoszonego zamiaru wykonania robót budowlanych obejmujących budowę przydomowej oczyszczalni ścieków o przepustowości 600 l/d tunelami rozsączającymi na działce oznaczonej w operacie ewidencji gruntów i budynków nr a z k. m. 1, obręb [...] , gmina [...] .

Wyżej wymieniona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Skarżący w dniu 9 września 2019 r. zgłosił Staroście Opolskiemu (zwanemu dalej także "organem pierwszej instancji") zamiar montażu przydomowej oczyszczalni ścieków o przepustowości 600 I/d z tunelami rozsączającymi na działce położonej w gminie [...], obręb [...], oznaczonej w operacie ewidencji gruntów i budynków nr a. Do zgłoszenia załączono oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, opis określający rodzaj, zakres i sposób wykonania robót, kopię mapy, rysunki oraz kopię pisma z dnia 30 lipca 2019 r., w którym Prezes Zarządu A Sp. z o.o. informuje skarżącego o braku możliwości dostawy wody i odbioru ścieków z jego nieruchomości. Jako przyczynę podano konieczność rozbudowy ok. 160 m istniejącej sieci wodociągowej i kanalizacji sanitarnej.

Starosta Opolski decyzją z dnia 26 września 2019 r., na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 z późn. zm.), zwanej dalej "P.b.", wniósł sprzeciw do powyższego zgłoszenia. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji wskazał, że inwestycja jest zlokalizowana na działce objętej uchwałą [...] Rady Gminy [...] z dnia 9 października 2014 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru administracyjnego wsi [...] i części miejscowości [...] przy ulicy [...] (Dz. Urz. Woj. Opolsk. Z [...] ), zwanej dalej "m.p.z.p.". Zgodnie z § 21 ust. 3 m.p.z.p. na terenie objętym niniejszym planem miejscowym zakazuje się budowy i odprowadzenia ścieków do bezodpływowych zbiorników nieczystości ciekłych oraz przydomowych oczyszczalni ścieków. W ocenie organu pierwszej instancji, inwestycja narusza ustalenia wyżej wymienionej uchwały, a zatem organ wniósł sprzeciw do zgłoszenia. Od powyższej decyzji odwołał się K. S., wskazując, że przyjęte rozwiązanie projektowe obejmujące wykonanie przydomowej oczyszczalni ścieków, spełniającej wymagania przepisów odrębnych, jest zgodne z ustawą o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, z kolei zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mogą zabraniać wykonania urządzeń ustawowo dopuszczonych do stosowania.

Wojewoda Opolski utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 3 P.b. pozwolenia na budowę nie wymaga budowa przydomowych oczyszczalni ścieków o wydajności do 7,50 m3 na dobę. Z opisu technicznego wynika, że przepustowość projektowanej przydomowej biologicznej oczyszczalni ścieków wynosi 600 l/dobę tj. 0,6 m3/dobę, a zatem przedmiotowa inwstycja jest zwolniona z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Następnie organ odwoławczy wymienił przesłanki obligujące organ administracji architektoniczno-budowlanej do wniesienia sprzeciwu do zgłoszenia oraz podkreślił, że obowiązujący na terenie [...] miejscowy plan zagospdoarowania przestrzennego obliguje właścicieli nieruchomości do odprowadzania i unieszkodliwiania całości ścieków przemysłowych, bytowych i komunalnych z obszaru planu miejscowego w grupowym systemie kanalizacji wsi, stosownie do § 21 ust. 1 m.p.z.p. Akcentując przy tym, że § 21 ust. 3 m.p.z.p. zakazuje budowy i odprowadzania ścieków do bezodpływowych zbiorników nieczystości ciekłych oraz przydomowych oczyszczalni ścieków. W ocenie Wojewody Opolskiego, taki zapis planu miejscowego zakazuje wprost budowy oraz korzystania z przydomowych oczyszczalni ścieków. Dalej organ odwoławczy odniósł się do kwestii podniesionej przez skarżącego dotyczącej art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2019 r. poz. 2010 z późn. zm.), zwanej dalej "u.c.p.g.", która zwalnia właścicieli neiruchomości od obowiązku przyłączenia nieruchomości do sieci kanalizacyjnej, jeżeli nieruchomość jest wyposażona w przydomową oczyszczalnię ścieków spełniającą wymagania określone w przepisach odrębnych. W ocenie skarżącego zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie zakazu budowy oczyszczalni ścieków są niezgodne z powyższą ustawą. Wojewoda Opolski podkreślił, że plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem powszechnie obowiązującego prawa miejscowego, które uchwalane jest w trybie wskazanym w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713 z późn. zm.), zwanej dalej "u.s.g.". Dopóki zapis planu nie zostanie usunięty, służy mu domniemanie zgodności z prawem. To domniemanie musi uwzglednić organ administracji architektoniczno-budowlanej badając zgodność inwestycji z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dalej organ odwoławczy zwrócił uwagę, że w kompetencji organu administracji architektoniczno-budowlanej nie jest stwierdzanie czy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest zgodny z przepisami, a jedynie stwierdzenie czy zgłaszana inwestycja jest zgodna z przepisami, w tym z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu K. S. zarzucił wyżej wymienionej decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego:

1. art. 2 i art. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez zastosowanie rozszerzającej wykładni zakresu ograniczeń wykonywania prawa własności z pominięciem konstytucyjnej zasady państwa prawa oraz zasady proporcjonalności wynikającej z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP;

2. art. 5 ust. 1 pkt 2 u.c.p.g. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż niedopuszczalne jest wykonanie przydomowej oczyszczalni ścieków w sytuacji braku możliwości przyłączenia nieruchomości do kanalizacji sanitarnej.

Jednocześnie podniósł naruszenie przepisów prawa procesowego:

1. art. 6, art. 7, art. 7a i art. 8 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 z późn. zm.), zwanej dalej "K.p.a.", poprzez zastosowanie "nielegalnego przepisu prawa" (zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) i niezastosowanie przepisów rangi hierarchicznie wyższej (ustawowych), korzystnych dla strony, w sytuacji wątpliwości co do treści normy prawnej, a tym samym niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, skutkujące rozstrzygnięciem niekorzystnym dla strony, niezgodnym z utrwaloną praktyką;

2. art. 30 ust. 6 pkt 2 P.b. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że dopuszczalne jest wniesienie sprzeciwu do zgłoszenia robót budowlanych na podstawie zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jawnie sprzecznego z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, a zatem naruszającego art. 94 Konstytucji RP.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty Opolskiego w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu skargi odniósł się do przytaczanych przez organy obu instancji przepisów oraz opisał źródła prawa obowiązującego w Polsce. W ocenie K. S., art. 5 ust. 1 pkt 2 u.c.p.g. wyraźnie wskazuje, iż jeżeli przydomowa oczyszczalnia ścieków spełnia wymogi techniczne stawiane tym urządzeniom, jej eksploatacja jest prawnie dopuszczalna a korzystający z tego urządzenia spełnia kryteria utrzymania czystości i porządku na nieruchomości. Dalej podkreślił, że w orzecznictwie, w analogicznych sprawach (sprzeciw wobec zgłoszonego zamiaru budowy przydomowych oczyszczalni ścieków motywowany sprzecznością inwestycji z zapisami prawa miejscowego) przyjmuje się, że zapisy takie są niedopuszczalne i nie uzasadniają wniesienia sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru realizacji tego typu inwestycji. Dodatkowo przytoczył wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku (sygn. akt II SA/Gd 49/10 z dnia 14 kwietnia 2010 r., wszystkie orzeczenia powołane w uzasadnieniu dostępne są na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl), w którym wskazano, że taki zakaz budowy przydomowych oczyszczalni ścieków stoi w sprzeczności z normą wynikającą z art. 5 ust. 1 pkt 2 u.c.p.g. i prowadzi do wniosku, iż postanowienia tego planu pozostają w sprzeczności z aktem wyższego rzędu - rangi ustawy. Dalej skarżący podkreślił, że sądy administracyjne mogą skontrolować dla potrzeb rozstrzygnięcia konkretnej sprawy, czy ustalenie planu - stanowiące podstawę wniesienia sprzeciwu lub odmowy zatwierdzenia projektu wydania pozwolenia - nie pozostaje w sprzeczności z przepisami ustaw, co poparł przytoczeniem stosownych orzeczeń. Następnie wskazał, że organ nie powinien swego rozstrzygnięcia oprzeć o zapis planu miejscowego jawnie sprzecznego z ustawą, a podstawą orzekania przez organy stosujące prawo nie jest przepis prawny, lecz norma prawna, w praktyce wywiedziona z szeregu przepisów prawnych, często z aktów prawnych o różnej randze. Dalej skarżący podkreślił, że z treści pisma spółki A Sp. z o.o. z dnia 30 lipca 2019 r., które zostało załączone do zgłoszenia robót budowlanych, jednoznacznie wynika, że brak jest możliwości zapewnienia dostawy wody i odbioru ścieków z działki nr a, obręb [...] . Przyłączenie możliwe jest dopiero po rozbudowie istniającej sieci na długości ok. 160 m, która jak wskazano w piśmie, nie została ujęta w "Wieloletnim Planie Rozwoju i Modernizacji Urządzeń Wodociągowych i Urządzeń Kanalizacyjnych na lata 2018-2021". W ocenie K. S., przyjęte rozwiązania projektowe, obejmujące wykonanie przydomowej oczyszczalni ścieków, spełniają wymagania przepisów odrębnych, są zgodne z ustawą o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Z kolei zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mogą zabraniać wykonania urządzeń ustawowo dopuszczonych do stosowania. Skarżący odniósł się do kwestii usytuowania działki w granicach dwóch zbiorników wód podziemnych: Głównego Zbiornika Wód Podziemnych nr b – [...] nr c - Zbiornik [...] leży na terenie regionu wodnego [...]. Przytoczył przy tym rozporządzenie Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospdoarki Wodnej we Wrocławiu nr [...] z dnia 14 lipca 2016 r. w sprawie ustalenia warunków korzystania z wód regionu wodnego [...], które wskazuje m. in., że ścieki z przydomowych oczyszczalni ścieków zlokalizowanych poza aglomeracją mogą być wprowadzane do ziemi w ramach zwykłego korzystania z wód, jeżeli nie zostały przekroczone najwyższe dopuszczalne wartości wskaźników zanieczyszczań właściwych dla aglomeracji o RLM od 2000 do 9999, określone w przepisach odrębnych. Dalej skarżący podkreślił, że przedstawiony na mapie zasięg głównego użytkowego poziomu wodonośnego wieku triasowego nie obejmuje gminy [...] , a zgłoszona przydomowa oczyszczalnia ścieków spełnia wymogi w zakresie uzyskiwanych poziomów oczyszczania ścieków. W ocenie skarżącego, organ dopuścił się nieuzasadnionego odstąpienia od utrwalonej praktyki rozstrzygnia w takim samym stanie faktycznym i prawnym.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Opolski wniósł o jej oddalenie, wskazując, że skarżący nie podał żadnych nowych okoliczności, które zasługiwałyby na uwzględnienie, a w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji szczegółowo opisano przesłanki, które zadecydowały o utrzymaniu w mocy decyzji Starosty Opolskiego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2167 z późn. zm.) sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Z tego też powodu, w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność wykładni tych przepisów oraz prawidłowość zastosowania przyjętej procedury. Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a, który nie miał w tej sprawie zastosowania. Na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a., uwzględnienie skargi na decyzję następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c). Przeprowadzona przez Sąd, w granicach tak określonej kognicji, kontrola legalności zaskarżonej decyzji, a także - z mocy art. 135 p.p.s.a. - decyzji organu pierwszej instancji wykazała, że decyzje te zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego w stopniu uzasadniającym ich uchylenie. W ocenie Sądu, stanowisko organów obu instancji, wedle którego treść postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie pozwala na realizację zgłoszonej przez skarżącego inwestycji, należy uznać za nieprawidłowe.

Materialnoprawną podstawą wydanych decyzji były przepisy cytowanej wyżej ustawy Prawo budowlane. Na gruncie jej przepisów obowiązuje zasada wynikająca z art. 28 ust. 1, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Od zasady tej ustawodawca dopuścił jednakże wyjątki, wymieniając enumeratywnie w art. 29 Prawa budowlanego, obiekty budowlane oraz roboty budowlane niewymagające pozwolenia na budowę, wskazując jednocześnie w art. 30 ust. 1 te z nich, które mogą być realizowane po wcześniejszym zgłoszeniu właściwemu organowi. Wśród robót budowlanych, które nie wymagają pozwolenia na budowę, w art. 29 ust. 1 pkt 3 P.b. wskazana została budowa przydomowych oczyszczalni ścieków o wydajności do 7,50 m³ na dobę. W przepisie art. 30 ust. 5 P.b. określono, że do robót budowlanych wymagających zgłoszenia można przystąpić po upływie 21 dni od dnia doręczenia organowi zgłoszenia, jeżeli w tym terminie organ administracji architektoniczno-budowlanej nie wniesie sprzeciwu, dla którego przewidziana została forma decyzji. Z kolei art. 30 ust. 6 pkt 2 P.b. stanowi, że właściwy organ wnosi sprzeciw do zgłoszenia, jeżeli budowa lub wykonywanie robót budowlanych objętych zgłoszeniem narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania, decyzji o warunkach zabudowy, inne akty prawa miejscowego lub inne przepisy.

W niniejszej sprawie zaskarżoną decyzją Wojewoda Opolski utrzymał w mocy decyzję Starosty Opolskiego, który wniósł, na zasadzie art. 30 ust. 6 pkt 2 P.b., sprzeciw w sprawie zamiaru wykonywania przez skarżącego robót budowlanych, obejmujących budowę przydomowej oczyszczalni ścieków w [...] , na działce nr a k.m. [...] , obręb [...] . Podstawą do wniesienia sprzeciwu było przyjęcie, że obowiązujący na terenie wsi miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (w Rozdziale 11 Zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej) wprowadził zakaz budowy i odprowadzania ścieków do bezodpływowych zbiorników nieczystości ciekłych oraz przydomowych ścieków (§ 21 ust. 3 m.p.z.p.). Organ administracji dokonując oceny zgodności zamierzenia budowlanego z postanowieniami planu miejscowego, w sposób nieuprawniony ograniczył się bowiem jedynie do bezpośredniego porównania rozwiązań zawartych w zgłoszeniu z założeniami przyjętymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Tymczasem, jak to wynika z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o planowaniu", władztwo planistyczne, pod pojęciem którego rozumie się kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej, w tym uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, na terenie gminy należy do gminy. Przyznanie gminie władztwa planistycznego nie oznacza jednak, iż sposób i tryb kształtowania ładu przestrzennego pozostawiony został wyłącznemu uznaniu gminy. Nie można zapominać, iż uchwała rady gminy o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego stanowi akt prawa miejscowego, który jak to wynika z treści art. 87 ust. 2 Konstytucji RP, jest źródłem prawa. Jego obowiązywanie jest ograniczone pod względem terytorialnym – do obszaru gminy. Uchwała taka, jako akt podjęty w ramach upoważnienia ustawowego, udzielonego gminie do tworzenia aktów prawa miejscowego, musi respektować postanowienia innych aktów prawnych powszechnie obowiązujących, czyli ustaw oraz wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych (vide wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 września 2009 r., sygn. akt II SA/Łd 814/07, CBOISA). W ocenie tutejszego Sądu, poszanowanie takie oznacza, iż wykładnia przepisów prawa miejscowego nie może dokonywać się w oderwaniu od zapisów innych aktów prawa powszechnie obowiązującego. Co więcej, tworzenie i stosowanie prawa miejscowego powinno odbywać się w sposób, który sprzyja uzyskaniu efektu spójności i braku wewnętrznej sprzeczności systemu prawa oraz komplementarności regulacji prawnych w danym zakresie (vide wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w wyroku z dnia 14 kwietnia 2010 r., sygn. akt II SA/Gd 49/10, CBOISA). Powyższe oznacza, że stosowanie przepisów miejscowego planu, zgodnie z wykładnią systemową, musi zapewniać spójność i brak sprzeczności systemu prawa oraz komplementarność regulacji prawnych w danym zakresie. W rozpoznawanej sprawie wykładania przytoczonych wyżej postanowień miejscowego planu w okolicznościach rozpoznawanej sprawy winna być dokonana przede wszystkim z uwzględnieniem przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 u.c.p.g., zgodnie z którym właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez przyłączenie nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej, lub w przypadku gdy budowa sieci kanalizacyjnej jest technicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona, wyposażenie nieruchomości w zbiornik bezodpływowy nieczystości ciekłych lub w przydomową oczyszczalnię ścieków bytowych, spełniające wymagania określone w przepisach odrębnych. Z treści powyższego przepisu wynika, że w przypadku braku sieci kanalizacyjnej właściciel nieruchomości może wyposażyć nieruchomość w zbiornik bezodpływowy nieczystości ciekłych lub w przydomową oczyszczalnię ścieków bytowych. Przesłanką zobowiązania do podłączenia się do sieci jest fakt jej istnienia oraz realna i technicznie wykonalna możliwość podłączenia. Prawidłowa wykładnia powołanych wyżej przepisów nie powinna budzić wątpliwości, że zgoda na wykonanie na działce budowlanej przydomowej oczyszczalni ścieków może być udzielona wtedy i tylko wtedy, gdy inwestor – tak jak w realiach rozpoznawanej sprawy - wykaże w sposób jednoznaczny, że nie ma żadnej możliwości przyłączenia uzbrojenia działki lub bezpośrednio budynku do sieci wodociągowej. Dokonywana przez organy administracji publicznej wykładnia § 21 ust. 3 m.p.z.p. nie może zatem - w ocenie Sądu - abstrahować od faktu, że ustawodawca w przypadku braku sieci kanalizacyjnej przyznał właścicielowi nieruchomości prawo wyboru, czy wyposaży swoją nieruchomość w zbiornik bezodpływowy czy przydomową oczyszczalnię ścieków. W przedmiotowej sprawie działka nr a nie ma bowiem bezpośredniego podłączenia do sieci wodociągowej i kanalizacji sanitarnej. W piśmie z dnia 30 lipca 2019 r. Prezes Zarządu A Sp. z o.o. poinformował K. S., że spółka nie posiada technicznej możliwości świadczenia usług wodociągowo-kanalizacyjnych dla wyżej wymienionej nieruchomości. Tym samym wykładnia § 21 ust. 3 m.p.z.p. uwzględniająca uzasadnione interesy inwestora, winna doprowadzić do

wniosku, że zamiar budowy przydomowej oczyszczalni ścieków, wobec braku możliwości podłączenia do sieci kanalizacyjnej, nie narusza ustaleń wyżej wymienionego planu zagospodarowania przestrzennego, a zatem wniesienie sprzeciwu nie znajduje podstaw.

Reasumując, Sąd uznał, że organy dokonały wadliwej wykładni § 21 ust. 3 m.p.z.p. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 u.c.p.g., co w rezultacie skutkowało naruszeniem art. 30 ust. 6 pkt 2 P.b. przez jego nieuzasadnione zastosowanie wobec dokonanego przez skarżącego zgłoszenia zamiaru wykonania przydomowej oczyszczalni ścieków. Stwierdzone naruszenie prawa materialnego niewątpliwie miało wpływ na wynik sprawy.

W toku ponownie prowadzonego postępowania organy zobowiązane będą uwzględnić poczynione rozważania.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 135 p.p.s.a. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.