Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Hauser po rozpoznaniu w dniu 24 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia [...]" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 5 lipca 2013 r., II SA/Bk 96/13 w sprawie zawieszenia postępowania w sprawie ze skargi [...]" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Bi. na uchwałę Rady Miejskiej Białegostoku z dnia [...] października 2012 r., Nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie powierzenia [...]" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. zadań własnych Gminy Białystok z zakresu odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych postanawia uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania.

Postanowieniem z dnia 5 lipca 2013 r., II SA/Bk 96/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku (zwany dalej "WSA") zawiesił postępowanie sądowe

w sprawie ze skargi [...]" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwanego dalej "Y") w B. na uchwałę Rady Miejskiej Białegostoku z dnia [...] października 2012 r., Nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie powierzenia Przedsiębiorstwu [...]" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. (zwanemu dalej "X") zadań własnych Gminy Białystok z zakresu odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych.

W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, że Y wniósł skargę do WSA na uchwałę Rady Miejskiej Białegostoku z dnia [...] października 2012 r.,

Nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie powierzenia X zadań własnych Gminy Białystok z zakresu odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, którą X przekazane zostały zadania własne Gminy Białystok

z zakresu odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych oraz utrzymania czystości i porządku na terenie miasta Białegostoku na okres do dnia 31 grudnia 2045 r. Jako podstawę prawną przekazania ww. zadań własnych w uchwale wskazano art. 18 ust. 1, art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 2 i art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o gospodarce komunalnej oraz art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 lit. a, pkt 3 - 10 oraz art. 3 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (zwanej dalej "ucpg"). WSA wskazał, że z urzędu znana jest mu okoliczność, iż do Trybunatu Konstytucyjnego (zwanego dalej "TK") wpłynęły wnioski o zbadanie zgodności z konstytucją przepisów ucpg, dodanych ustawą

z dnia 1 lipca 2011 r. o zmianie ucpg oraz niektórych innych ustaw. TK zarejestrował kolejne wnioski pod sygnaturami: K 52/12, K 18/13, K 17/12 oraz K 8/13, w tym trzy ostatnie z wymienionych połączone zostały do wspólnego rozpoznania pod sygnaturą

K 17/12. W sprawie K 52/12 Rada Miejska Inowrocławia zakwestionowała

art. 6d ucpg, w zakresie w jakim nakłada na wójta, burmistrza lub prezydenta miasta obowiązek zorganizowania przetargu na odbieranie odpadów komunalnych

od właścicieli nieruchomości oraz przetargu na odbieranie i zagospodarowanie

tych odpadów i art. 6e ustawy, konfrontując te przepisy z dyspozycją art. 2, art. 9,

art. 16 ust. 2, art. 91 ust. 3, art. 165 i art. 166 ust. 1 Konstytucji a także art. 4 ust. 2 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego. WSA wskazał, że rozstrzygnięcie TK będzie miało zasadnicze znaczenie dla weryfikacji zaskarżonej w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym uchwały, bowiem zaskarżoną w przedmiotowej sprawie uchwałą przekazano zadania własne Gminy Białystok z zakresu odzysku

i unieszkodliwiania odpadów komunalnych oraz utrzymania czystości i porządku

na terenie miasta Białegostoku bez zachowania trybu przetargowego. Wobec powyższego WSA wskazał, że dla wyniku niniejszej sprawy uzasadnione

jest zawieszenie postępowania do czasu rozpatrzenia spraw przez TK.

W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik Y zaskarżył je

w całości i zażądał jego uchylenia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Postanowieniu WSA zarzucono naruszenie przepisów postępowania - "art. 125 § 1 pkt 2" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r.,

poz. 270 ze zmianami - zwanej dalej "ppsa") poprzez zawieszenie postępowania, podczas gdy w niniejszej sprawie nie zachodzą okoliczności wskazane w ww. artykule, w szczególności rozstrzygnięcie sprawy nie zależy od toczącego się przed TK postępowania w sprawie zbadania zgodności z Konstytucją art. 6d i 6e ucpg.

W uzasadnieniu podano, że w sprawie nie zachodzą przesłanki wymienione w wyżej powołanym przepisie ppsa a orzeczenie TK nie będzie miało charakteru prejudycjalnego dla niniejszej sprawy, bowiem chociaż kwestionowana uchwała Rady Miasta Białegostoku narusza art. 6d ucpg, lecz równolegle istnieją inne, niezależne

od powyższego, przepisy prawa uzasadniające stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały. Autor zażalenia wskazał także, iż w przypadku, o którym mowa w art. 125 § 1 ppsa sąd może zawiesić postępowanie, a zatem skierowanie do TK wniosku o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów ucpg nie obliguje Sądu do zawieszenia postępowania. Co więcej, w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd nie wyraził żadnych wątpliwości w tym zakresie, ograniczając się do stwierdzenia,

że rozstrzygnięcie będzie miało znaczenie dla niniejszego postępowania. Błędem jest "ucieczka" Sądu od zadania zbadania sprawy oraz, zasadności podnoszonych

przez skarżącego zarzutów i bierne oczekiwanie na rozstrzygnięcie TK w kwestii zgodności z Konstytucją. art. 6d i 6e ucpg, podczas gdy skarżący wskazuje

na uchybienie innym przepisom w stopniu uzasadniającym stwierdzenie nieważności uchwały z prawem.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 ppsa Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed TK. Podkreślenia wymaga fakt, że zawarte w przepisie art. 125 ppsa podstawy zawieszenia postępowania sądowego mają charakter podstaw fakultatywnych. O zawieszeniu postępowania w tych przypadkach decydują względy celowościowe. Celowość zawieszenia postępowania w sytuacjach uregulowanych w tym przepisie pozostawiona jest ocenie sądu, ale sposób jego wykładni nie może prowadzić do tworzenia nowych podstaw zawieszenia postępowania (T. Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2008 r.). Słuszność zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego nie może być brana pod uwagę w oderwaniu od zasady szybkości postępowania. Tymczasem zawieszenie postępowania w sytuacji, gdy brak jest ku temu wystarczających przesłanek naruszałoby zasadę szybkości

(por.: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego /zwanego dalej "NSA"\

z dnia 13 maja 2011 r., II OZ 395/11, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Sąd musi zatem rozważyć, czy w konkretnym przypadku zachodzą przesłanki uzasadniające zawieszenie postępowania.

Przyjęte w analizowanym przepisie rozumienie kwestii prejudycjalnej zakłada istnienie ścisłego związku pomiędzy sprawą rozpoznawaną w postępowaniu

przed sądem administracyjnym, a kwestią będącą przedmiotem postępowania prejudycjalnego. Związek ten polega na tym, że rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego stanowi podstawę rozstrzygnięcia sprawy głównej (por.: J. Tarno, Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010 r.,

s. 300). W literaturze powstałej na tle powyższego przepisu wskazano, że celowość zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ppsa powinna być analizowana z punktu widzenia przesłanek do wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego zaskarżoną decyzją, jak i przesłanek do wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego (art. 272 ppsa) na skutek rozstrzygnięcia wydanego w innym toczącym się postępowaniu (vide: B. Dauter,

B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2009 r., s. 354). Z kolei w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów NSA z dnia 24 listopada 2008 r., II FPS 4/08 (www.orzeczenia.nsa.gov.pl) dokonując wykładni przepisu art. 125 § 1 pkt 1 ppsa wskazano, że chodzi w nim o sytuację, w której sąd nie jest władny samodzielnie rozstrzygnąć zagadnienia wstępnego, które powstało lub wyłoniło się w toku postępowania sądowego. Tylko wówczas zawieszenie postępowania może okazać się konieczne.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt sprawy niniejszej należy częściowo przyznać rację wnoszącemu zażalenie, że w rozpoznawanej sprawie WSA w żaden sposób nie wykazał, że mamy do czynienia ze stosunkiem zależności w rozumieniu

art. 125 § 1 pkt 1 ppsa pomiędzy sprawą ze skargi Y a przyszłymi rozstrzygnięciami TK odnośnie konstytucyjności przepisów ucpg. Lektura zaskarżonego postanowienia WSA w przekonujący sposób nie wskazuje, że w sprawie zachodzi konieczność zawieszenia postępowania. W takiej sytuacji autor zażalenia miał pełne prawo uznać, że powołany wyżej przepis został w sprawie niniejszej zastosowany niezasadnie. Brak przekonującego wyjaśnienia zasadności zawieszania postępowania przez WSA, powoduje, że NSA podziela wątpliwości strony skarżącej

co do prawidłowość zawieszenia postępowania, a to musiało skutkować uchyleniem zaskarżonego postanowienia WSA jako wydanego z naruszeniem art. 125 § 1 pkt 1 ppsa.

Mając powyższe na uwadze Sąd na zasadzie art. 185 § 1 w związku z art. 197

§ 2 ppsa postanowił jak w sentencji.

Odnosząc się zaś do zawartego w zażaleniu wniosku o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego, stwierdzić należy, iż nie może on zostać uwzględniony, albowiem brak jest podstaw prawnych do orzekania przez NSA

o zwrocie tego typu kosztów między stronami. Przypomnieć bowiem należy,

że w postępowaniu sądowoadministracyjnym zasadą jest ponoszenie przez strony kosztów postępowania we własnym zakresie (art. 199 ppsa). W szczególności podstaw tych nie ma w przepisach ppsa dotyczących zażalenia, a w orzecznictwie i doktrynie

nie budzi wątpliwości, że nie mogą ich stanowić przepisy art. 203 i 204 ppsa

(por.: J. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010 r., s. 511; postanowienia NSA z dnia 24 czerwca 2010 r., II OZ 594/10 czy z dnia 15 grudnia 2011 r., I OZ 1036/11, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).