Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. i L. O. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 30 marca 2006 r. sygn. akt II SA/Ol 551-552/05 w zakresie odmowy przywrócenia terminu do złożenia skargi kasacyjnej i uchylenia postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 marca 2006 r. sygn. akt II [...] w zakresie odrzucenia skargi kasacyjnej M. i L. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 14 grudnia 2005 r. sygn. akt [...] w sprawie ze skargi M. i L. O. na decyzję Warmińsko – Mazurskiego inspektora Nadzoru Budowlanego w Olsztynie z dnia 23 maja 2005 r. nr [...] w przedmiocie likwidacji otworów okiennych w elewacji budynku usługowo-mieszkalnego postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 30 marca 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odmówił przywrócenia M. i L.O. terminu do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku tegoż Sądu z dnia 14 grudnia 2005 r. i uchylił postanowienie z dnia 9 marca 2006 r. odrzucające wspomnianą skargę kasacyjną.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji uznał, że wydając postanowienie z dnia 9 marca 2006 r. nie rozpoznano załączonego do skargi kasacyjnej wniosku o przywrócenie terminu a zatem zasadne było uchylenie wspomnianego postanowienia na podstawie art. 195 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. Ponadto stwierdzono, że wniosek strony skarżącej o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej nie wypełnia wymogu dostatecznego uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu przez skarżących, co w świetle art. 86 § 1 p.p.s.a. stanowiło podstawę do odmownego załatwienia ich prośby o jego przywrócenie.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyli skarżący reprezentowani przez pełnomocnika – radcę prawnego E. C.. W odwołaniu od postanowienia z dnia 30 marca 2006 r. strona skarżąca zarzuciła przedmiotowemu rozstrzygnięciu naruszenie art. 86 § 1 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie, że przekroczenie terminu do wniesienia środka odwoławczego nastąpiło z winy strony skarżącej oraz art. 106 § 5 p.p.s.a. w związku z art. 740 k.p.c. przez nieuwzględnienie rodzaju choroby strony i jej wpływu na przekroczenie terminu.

W uzasadnieniu pełnomocnik skarżących wywiódł, że Sąd nie wziął pod uwagę wszystkich okoliczności w sprawie. Skarga kasacyjna została sporządzona natychmiast po wyrażeniu takiej woli przez stronę skarżącą tj. M. i L. – małżeństwa O.. W sytuacji natomiast gdy jednemu dwojga małżonków wskutek choroby zagrażała śmierć drugi małżonek, skupiony na opiece nie był władny podejmować decyzji o wniesieniu środka odwoławczego w sprawie z ich skargi. Warto także podkreślić, że z uwagi na stopień złożoności takiego środka zaskarżenia jakim jest skarga kasacyjna sporządzanie jego wymaga dużej ilości czasu. Wywodząc powyższe skarżący wnieśli o uchylenie skarżonego postanowienia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jest zasadne.

Postanowienie o przywróceniu terminu Sąd może wydać wówczas kiedy strona bez swojej winy nie dokonała w wyznaczonym terminie czynności przed sądem. Stanowi o tym art. 86 § 1 p.p.s.a. Wniosek o przywrócenie uchybionego terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała zostać dokonana w terminie siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia z jednoczesnym dokonaniem niedokonanej terminowo czynności (art. 87 § 1 i 4 p.p.s.a.).

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności zaistniałych w niniejszej sprawie, uznać należało, że Sąd I instancji nie rozważył należycie podanych przez stronę powodów spóźnienia z wniesieniem skargi kasacyjnej. Termin do wniesienia skargi kasacyjnej upływał z dniem 8 lutego 2006 r. skarga w imieniu strony skarżącej wniesiona została dnia następnego, przy czym jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny skarżący opuścił szpital dnia 4 lutego i okoliczność ta przesądzała o tym aby stwierdzić, że przyczyna uniemożliwiająca podjęcie czynności przed sądem nie wykroczyła poza ustawowy termin do jej podjęcia stąd opóźnienie nie było uzasadnione i powstało z winy samych skarżących. Z takim rozumowaniem przedstawionym w orzeczeniu Sądu I instancji nie sposób się zgodzić.

Zauważyć należy, że rozpoznana u L. O. choroba (pęknięty tętniak mózgu) stanowiła poważne zagrożenie dla życia. Nie budzi więc wątpliwości, że – opiekująca się swoim mężem – druga ze skarżących nie miała w takiej sytuacji możliwości samodzielnego decydowania o podejmowaniu kolejnych kroków w toczącym się przed sądem postępowaniu. Ponadto ze względu na charakter schorzenia o jakim mowa w załączonych do skargi kasacyjnej dokumentach należy uznać, że fakt wypisania ze szpitala nie oznaczał, iż poważne skutki choroby skarżącego ustały właśnie z tym dniem. Słuszność powyższych wywodów potwierdzają zasady doświadczenia życiowego. Nakazują one wnioskować, że w powyższym stanie faktycznym strona nie mogła podjąć decyzji o wniesieniu skargi kasacyjnej conajmniej do dnia 4 lutego 2006 r. a i w kilku następnych dniach jej sytuacja utrudniała tę decyzję. W ten sposób 30-dniowy termin do wniesienia skargi kasacyjnej uległ faktycznie redukcji do dni czterech. Te okoliczności potwierdzały zasadność przywrócenia terminu na wniosek złożony w imieniu skarżących, lecz Sąd I instancji ich nie rozważył.

Z tych względów orzeczono na podstawie art. 185 § 1 w zw z art. 197 § 2 p.p.s.a.