Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirosław Bator Sędziowie: WSA Krystyna Daniel WSA Beata Łomnicka (spr.) Protokolant: specjalista Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2015 r. sprawy ze skarg J. J., K. H., "K" sp. o.o. w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r. Nr LVII/733/08 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" skargi oddala.

Rada Miasta Krakowa w dniu 19 listopada 2008 r. podjęła uchwałę nr LVII/733/08 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry".

Skargi na powyższą uchwałę wnieśli: J. J., K. H. i K. Sp. z o.o. w K..

K. H. w swojej skardze podał, iż jest właścicielem oraz współwłaścicielem działek nr [...], [...], [...], [...] obręb [...] oraz działek nr: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb [...] w K. objętych ustaleniami zaskarżonego miejscowego planu. Skarżący oświadczył, że postanowienia przedmiotowej uchwały uniemożliwiają mu zagospodarowanie działek stanowiących jego własność poprzez całkowite wykluczenie zabudowy, co spowodowało naruszenie jego interesu prawnego. Skarżący zarzucił naruszenie procedury uchwalania kwestionowanej uchwały poprzez: niewystąpienie o opinię do regionalnego dyrektora ochrony środowiska zgodnie z art. 17 pkt 6 lit. c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm. dalej: u.p.z.p.); nieuzgodnienie projektu planu z właściwym organem ochrony granic zgodnie z art. 17 pkt 7 lit. e u.p.z.p.; niepodjęcie uchwały o zgodności projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa przed uchwaleniem planu (art. 20 ust. 1 u.p.z.p.; brak przeprowadzenia indywidualnych głosowań nad uwagami do projektu zaskarżonego planu.

Ponadto wskazał na:

1) Niezgodność treści planu z ustaleniami studium co do opisanych szczegółowo konkretnych terenów;

2) "Zamrożenie" prawa własności poprzez zapisy miejscowego planu, które przewidują – między innymi – realizację ogólnodostępnego parku, mającego charakter publiczny (rozdział 1 § 2 uchwały) na terenach należących do osób prywatnych, choć Gmina Kraków nie będzie mogła przeprowadzić na tych terenach wywłaszczenia. Skarżący podniósł, że zapisy planu przewidują – między innymi – realizację ciągu pieszego (1KDX, 2KDX) na terenach w części należących do osób prywatnych, choć Gmina Kraków nie będzie mogła przeprowadzić na tych terenach wywłaszczenia z uwagi na okoliczność, że realizacja ciągu pieszego nie jest celem publicznym w rozumieniu ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

3) Niedopuszczalne zapisy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pozwalające innym podmiotom na indywidualne uzgadnianie odstępstw od planu, poprzez zawarcie w poszczególnych przepisach norm otwartych.

4) Niewłaściwe wskazanie w miejscowym planie konkretnej branży działalności handlowej, która może występować na poszczególnych terenach co ma miejsce w § 22 ust 1 i § 36 ust. 2 pkt 2 planu miejscowego.

5) Niejednoznaczne określenie linii zabudowy w kwestionowanej uchwale – w § 10 pkt 6 uchwały przy wyznaczeniu pasów ochronnych (linie zabudowy) użyto słowa "min.", co pozwala na dowolne zmiany tej odległości, przy zachowaniu minimalnej szerokości i jest sprzeczne z art. 15 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p.

6) Wadliwy sposób wyznaczenia linii zabudowy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W § 18 ust. 2 uchwały wskazano, że zasady sytuowania zabudowy w wyznaczonych terenach określają nieprzekraczalne linie zabudowy; w przypadku niewyznaczenia linii zabudowy na Rysunku planu, obowiązują przepisy odrębne. Takie postanowienie jest – w ocenie skarżącego – sprzeczne z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p.

7) Określenie przeznaczenia terenów nieobjętych zakresem miejscowego planu. Skarżący wskazał, iż plan obejmuje tylko część ul. A. . Natomiast w § 15 ust. 1 lit a uchwały znajduje się zapis odnoszący się do całej długości ulicy A. , której tylko odcinek znajduje się w obszarze objętym planem.

8) Rozbieżność pomiędzy treścią miejscowego planu a załącznikiem graficznym do planu.

9) Wewnętrzna sprzeczność zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry".

10) Niewyznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego powierzchni zabudowy, powierzchni biologicznie czynnej, geometrii dachu dla terenów dopuszczających zabudowę, co jest niezgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. i § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

11) Niewyznaczenie w kwestionowanej uchwale granic terenów służących organizacji imprez masowych niezgodnie z art. 15 ust. 3 pkt 5 u.p.z.p. W planie miejscowym w § 24 ust. 2 pkt 4 zawarto zapis dopuszczający organizację imprez masowych, natomiast w załączniku graficznym do planu nie wyznaczono granic terenu dla organizacji imprez masowych.

12) Ominięcie obowiązujących przepisów prawa. Skarżący podał, że podczas uchwalania miejscowego planu "Park Aleksandry" obowiązek uzyskania zgody na przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gruntów rolnych na cele nierolnicze i nieleśne wynikał z regulacji zawartej w art. 17 pkt 8 u.p.z.p.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne zwartego obszaru gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klasy IV o powierzchni przekraczającej 1 ha wymagało uzyskania zgody marszałka województwa wyrażanej po uzyskaniu opinii izby rolniczej.

Zdaniem skarżącego, aby uniknąć powyższej procedury w planie, ze zwartego obszaru położonego na gruntach oznaczonych w rejestrze gruntów jako użytek RIV (o powierzchni około 130 a) wyznaczono teren pod uprawy rolne – oznaczony jako ZR – (o powierzchni 36 a), tak by pozostały obszar, który wymagałby zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne nie przekraczał powierzchni 1 ha (wynosi on około 94 a). Skarżący zaznaczył, że wprawdzie gmina posiada "władztwo planistyczne", lecz przy określaniu funkcji dla danego terenu obowiązana jest uwzględniać szereg wymagań wynikających z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, między innymi wymagania ładu przestrzennego i walory ekonomiczne przestrzeni. W ocenie skarżącego brak jest zatem jakichkolwiek racjonalnych argumentów – z wyjątkiem ominięcia procedury odrolnieniowej – uzasadniających przeznaczenie skrawka terenu pod uprawy rolne w sąsiedztwie obszaru wysoce zurbanizowanego, przeznaczonego w planie pod tereny cmentarza, zieleni urządzonej, sportu i rekreacji.

Skarżący wskazując na powyższe naruszenia wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały.

W odpowiedzi na powyższą skargę, Rada Miasta Krakowa wniosła o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 8 września 2009 r., II SA/Kr 265/09 oddalił skargę K. H..

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 6 maja 2010 r., II OSK 403/10 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Niezależnie od K. H. także K. Sp. z o.o. w K. wniosło w dniu 25 listopada 2009 r. skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa nr LVII/733/08 z dnia 19 listopada 2008 r., domagając się stwierdzenia jej nieważności oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wywiedzionej skargi K. Sp. z o.o. podniosła, że jest współwłaścicielem nieruchomości położonych w K., utworzonych z działek ewid. nr [...], [...] obr. [...], które chce zabudować i zainwestować. Skarżąca spółka wskazała, że wystąpiła między innymi o uzyskanie pozwolenia na budowę dla zamierzenia budowlanego – budowa garażu dwupoziomowego wielostanowiskowego z funkcją uzupełniającą komercyjną – hotelem, którego nie uzyskała z uwagi na uchwalanie miejscowego planu. Ponadto wystąpiła z wnioskami o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Po odmowach wydanych przez organy I i II instancji, prawomocnymi wyrokami z 25 lutego 2008 r. (II SA/Kr 933/07) oraz z 10 kwietnia 2008 r. (II SA/Kr 935/07) Sąd stwierdził, iż istnieje możliwość zabudowy przedmiotowej nieruchomości zabudową mieszkalną wielorodzinną na zasadzie kontynuacji parametrów zabudowy zlokalizowanej po przeciwnej stronie ul. J. . Ponadto Spółka zaznaczyła, iż uzyskała decyzje dotyczące budowy sieci: wodociągowej, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji opadowej, energetycznej, c.o. oraz dojazdu do planowanej zabudowy na działkach Spółki. Strona skarżąca podniosła, że przedmiotowa nieruchomość stanowi obszar tylko częściowo znajdujący się w sąsiedztwie rowu melioracyjnego zwanego "Potokiem Bieżanowskim" i jest od niego oddzielona pasem terenu składającym się z dwóch działek, co oznacza, że nie dotyczą przedmiotowej nieruchomości ograniczenia wynikające z art. 27 i 28 ustawy Prawo wodne. Podjęcie dalszych kroków zmierzających do zabudowy i zagospodarowania terenu zostało przerwane uchwaleniem przedmiotowego planu, co spowodowało zmianę w sytuacji prawnej, dotyczącej nieruchomości Spółki. Zgodnie z zapisami miejscowego planu przedmiotowe nieruchomości znajdują się w obszarze oznaczonym ZP, US. W opinii autora omawianej skargi przeznaczenie to, dokonane przy przekroczeniu "władztwa planistycznego" gminy narusza prawo własności skarżącej spółki do wymienionych nieruchomości.

Dalsze zarzuty skargi K. Sp. z o.o. w K. stanowiły powtórzenie argumentacji przedstawionej w skardze K. H..

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Krakowa wniosła o oddalenie skargi.

Z kolei J. J. w skardze z 22 października 2009 r. zarzuciła naruszenie:

– art. 1 ust. 2 pkt 1-5 i pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez niewłaściwe ich zastosowanie polegające na tym, że uchwała nie zawiera ustaleń zgodnych z tymi przepisami, co uniemożliwia korzystanie z prawa własności;

– art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. przez brak zawarcia w planie regulacji wymaganych w tym przepisie,

– art. 16 u.p.z.p. przez nieczytelne sporządzenie załącznika graficznego do uchwały;

– art. 17 pkt 6 c u.p.z.p. przez brak uzgodnienia projektu planu z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska;

– art. 6 ust. 2 u.p.z.p. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że uchwała nie zawiera ustaleń zgodnych z tym przepisem, co uniemożliwia korzystanie z prawa własności;

– art. 140 k.c., polegające na nieuprawnionym ograniczeniu właścicieli w możliwości korzystania ze swoich nieruchomości.

Skarżąca wskazując na powyższe naruszenia wniosła o stwierdzenie nieważności uchwały w części, w zakresie zapisów dotyczących obszaru oznaczonego w zaskarżonej uchwale symbolem 7ZP – teren zieleni urządzonej.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że skarżąca jest współwłaścicielem działek nr [...] i [...] obr. [...] w K., które znajdują się na terenie oznaczonym w planie symbolem 7ZP – tereny zieleni urządzonej. W § 2 ust. 1 plan miejscowy stanowi, że wyznacza się tereny zieleni urządzonej. Poza podstawowym przeznaczeniem dopuszcza się szereg inwestycji uzupełniających. Naruszenie interesu prawnego skarżącej polega jej zdaniem na niezgodnym z prawem ograniczeniu prawa jej własności poprzez nieuzasadnione przeznaczenie należących do niej działek pod tereny zieleni urządzonej, z podstawowym przeznaczeniem pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku – park potoku Bieżanowskiego. W opinii skarżącej uchwalenie planu miejscowego pozbawiło ją możliwości zabudowy nieruchomości pomimo posiadania prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. J. J. wskazała również, że inni współwłaściciele uzyskali decyzję o ustaleniu warunków i zagospodarowania terenu z dnia 20 grudnia 2005 r. dla inwestycji polegającej na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z urządzeniami towarzyszącymi i infrastrukturą techniczną. Jakkolwiek obecnie decyzja ta z uwagi na upływ czasu nie wywołuje skutków prawnych to jednak wskazuje to, że z punktu widzenia zasad kształtowania polityki przestrzennej możliwe było podjęcie uchwały, której treść nie wyłączałaby możliwości lokalizacji inwestycji planowanej przez skarżącą. Istotne jest również i to, że jej działki sąsiadują bezpośrednio z obszarem oznaczonym w planie miejscowym symbolem – MW – teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Zdaniem skarżącej z treści zaskarżonej uchwały nie wynika jaki interes ogólnospołeczny sprzeciwiał się innemu przeznaczeniu powyższych działek, który umożliwiłby chociaż w niewielkim stopniu lokalizację inwestycji kubaturowej na tym terenie. Z treści załącznika graficznego oraz z treści uchwały nie wynika jaką motywacją kierowała się Rada Miasta Krakowa wyznaczając przebieg linii rozgraniczającej obszaru o symbolu 7ZP oraz MW. W ocenie skarżącej organ gminy podejmując uchwałę przekroczył w powyższym zakresie posiadane władztwo planistyczne. Ponadto skarżąca zarzuciła, że dla obszarów o symbolu ZP Rada Miasta Krakowa nie określiła w treści planu wskaźnika intensywności zabudowy, mimo że przewidziano także możliwość realizacji zabudowy w ramach przeznaczenia dopuszczalnego, tj. lokalizację obiektów tymczasowych w terenie 7ZP dla organizacji imprez masowych na wolnym powietrzu takich jak koncerty muzyczne, cyrków lub wesołych miasteczek, a także na działkach [...], [...] i [...] boiska wielofunkcyjnego. W związku z powyższym, w opinii skarżącej Rada Miasta Krakowa naruszyła art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. przez brak określenia w treści planu miejscowego wskaźnika zabudowy dla wszystkich terenów objętych planem miejscowym.

Kolejnym uchybieniem jakiego zdaniem skarżącej dopuścił się organ planistyczny jest brak uzyskania uzgodnienia projektu planu miejscowego z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska.

W odpowiedzi na tę skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wyrokiem z 15 października 2010 r., II SA/Kr 1679/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę J. J..

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 19 kwietnia 2011 r., II OSK 273/11 uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Ponownie rozpoznając skargę J. J. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 13 września 2011 r., II SA/Kr 1216/11 stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.

W wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 11 kwietnia 2012 r., II OSK 52/12 uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie.

Pismem z dnia 12 lipca 2012 r. skarżąca J. J. wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 7 sierpnia 2012 r., II SA/Kr 874/12, rozpoznając skargi J. J., K. H. oraz K. sp. z o.o. z siedzibą w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r. nr LVII/733/08 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 8 kwietnia 2014 r., II OSK 2686/12 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Krakowie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 13 października 2014 r., II SA/Kr 684/14, po rozpoznaniu skarg J. J., K. Sp. z o.o. z siedzibą w K. oraz K. H. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r. nr LVII/733/08 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

W pierwszej kolejności Sąd dokonał oceny w zakresie legitymacji skarżących, przyjmując, że zaskarżona uchwała naruszyła ich interes prawny, co w myśl art. 101 ust. 1 u.s.g. dawało im uprawnienie do wniesienia przedmiotowych skarg. Sąd zaznaczył przy tym, że kwestia posiadania legitymacji przez J. J. i K. H. przesądzona została we wcześniejszych wyrokach NSA. Dalej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że Sąd Wojewódzki, będąc związany wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny w zapadłych wyrokach, w tym w szczególności w uzasadnieniu ostatniego z wyroków, tj. z 8 kwietnia 2014 r., II OSK 2686/12, przyjął, iż nie można zakwalifikować jako istotnego naruszenia trybu sporządzania planu miejscowego w rozumieniu art. 28 ust. 1 u.p.z.p., naruszenia, polegającego na braku opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska co do projektu planu, w sytuacji gdy w opinii Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia 28 lipca 2011 r., wydanej po uchwaleniu planu, organ ten stwierdził, że pozytywnie opiniuje wszystkie rozwiązania zawarte w uchwalonym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" i podtrzymuje pozytywną opinię o projekcie tego planu przedstawioną przez Wojewodę Małopolskiego.

Dokonując oceny legalności zaskarżonej uchwały w pozostałym zakresie Sąd stwierdził, iż zgodnie z brzmieniem art. 20 § 1 u.p.z.p. sprzed nowelizacji jaka dokonała się w związku z wejściem życie ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – który to przepis z uwagi na treść art. 4 ust 1 przedmiotowej ustawy znajdował zastosowanie w dniu uchwalenia zaskarżonej uchwały – plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium (obecnie po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium). Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego służy gminie do określenia kierunków polityki przestrzennej, jego postanowienia wyznaczają ogólne kierunki działalności i wskaźniki dla wydzielonych obszarów. Zawiera ono diagnozę zagospodarowania przestrzennego i określa politykę gminy w zakresie zagospodarowania przestrzennego. Dlatego też ustalenia studium są zgodnie z treścią art. 9 ust. 4 u.p.z.p. dla organu sporządzającego plan wiążące. Plan miejscowy ma jedynie doprecyzować te zasady i to w taki sposób, aby nie doprowadzić do ich zmiany lub modyfikacji.

Odwołując się do orzeczeń sądów administracyjnych Sąd Wojewódzki przyjął, że zgodność planu miejscowego ze studium należy rozumieć w sposób wąski i precyzyjny, albowiem granice poszczególnych terenów określone w studium i później przyjmowane w planie zagospodarowania przestrzennego mają być jak najbardziej ze sobą zbieżne. Sąd Wojewódzki przeanalizował zatem przeznaczenie i usytuowanie poszczególnych terenów w zaskarżanym Planie w stosunku do ustaleń zawartych w Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa zatwierdzonego Uchwałą z 16 kwietnia 2003 r. Sąd miał na uwadze treść studium gdzie podkreślono, że zawiera ono "ustalenia, które muszą być uwzględniane przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego" oraz że "obliguje gminę do realizowania określonej w studium polityki przestrzennej. Zawarte w nim ustalenia są na tyle precyzyjne, aby mogły stanowić merytoryczną podstawę podejmowanych decyzji".

Przeprowadzając kontrolę zaskarżonej uchwały w omawianym zakresie Sąd stwierdził, iż przeznaczenie terenów oznaczonych w nim symbolami: MW, 3 US, KT, 1U, 1ZPU, 2ZPU, 1MN, 2MN, 1 US, 2 US, 1KP, 3KP, ZR, 8 ZP, pozostaje niezgodne w rozumieniu art. 20 u.p.z.p. z ustaleniami studium.

Sąd przedstawił szczegółowe uwagi do poszczególnych terenów, w tym wskazał m.in., że obszar oznaczony w planie symbolem 1ZPU, został zdefiniowany w § 25 ust. 1 uchwały jako teren zieleni urządzonej z usługami, z podstawowym przeznaczeniem pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej wraz z usługami komercyjnymi służącymi obsłudze funkcji rekreacyjnej parku potoku Bieżanowskiego w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza sportowo-socjalnego. Równocześnie dalsze ustalenia § 25 (w szczególności ust. 3 i 4) uchwały w celu realizacji przedstawionej powyżej funkcji zezwalają na wprowadzenie na przedmiotowym obszarze zabudowy kubaturowej. Powyższe ustalania naruszają przeznaczenie tego terenu w studium, który w całości znalazł się w ramach terenu oznaczonego w studium symbolem ZP – tereny zieleni publicznej.

Z kolei § 23 ust. 1 zaskarżonej uchwały reguluje przeznaczenie terenu oznaczonego w planie symbolem 2US, zgodnie z którym przedmiotowy teren został zdefiniowany jako teren sportu i rekreacji z podstawowym przeznaczeniem pod obiekty i urządzenia z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji, w szczególności: w terenie 2US pod terenowe urządzenia w formie przeszkód do wyczynowych zjazdów rowerowych wraz z niezbędną infrastrukturą (np. nawierzchnie, elementy, zabezpieczające takie jak balustrady, schody terenowe). Wprawdzie dalsze regulacje § 23 ust. 3 zaskarżonej uchwały wykluczają sytuowanie na przedmiotowym terenie zabudowy kubaturowej to jednak wskazane ustalenia zaskarżonego planu naruszają ówczesne brzmienie art. 20 u.p.z.p. Zgodnie z ustaleniami części graficznej studium wskazany obszar mieścił się w przeważającej części w granicach obszaru MW, a więc terenu przeznaczonego pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinna wysokiej intensywności

W ocenie Sądu zaskarżona uchwała w przypadku 14 wymienionych terenów, ustaliła odmiennie od ustaleń przyjętych w studium, sposób zagospodarowania części terenów objętych planem miejscowym "Plan Aleksandry". Obiektywny brak takiej zgodności oznacza nie tylko błędne jej stwierdzenie, ale również prowadzi do sytuacji, że sama uchwała o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego narusza istotnie zasady sporządzania planu miejscowego, o których mowa nie tylko we wspomnianym art. 20 u.p.z.p., ale także korelującego z nim art. 9 ust. 4 u.p.z.p., zgodnie z którym ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Tym samym w świetle treści art. 28 ust. 1 u.p.z.p. Sąd uznał za nieważne te części miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które pozostają w niezgodności z wiążącymi ustaleniami studium. Jednocześnie Sąd podkreślił, iż w sytuacji gdy uchybienia w sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczą znacznej części jednostek planistycznych konieczne jest stwierdzenie nieważności miejscowego planu w całości.

W dalszej części uzasadnienia Sąd Wojewódzki odniósł się do zarzutów dotyczących naruszenia art. 15 u.p.z.p., zaznaczając, że w świetle tego przepisu w miejscowym planie występują dwie kategorie ustaleń: obowiązkowe i fakultatywne.

W świetle regulacji 15 ust. 2 i 3 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – Sąd zakwestionował brak określenia w planie dla części przeznaczonych pod zabudowę terenów obowiązkowego parametru kształtowania zabudowy jakim jest linia zabudowy. Powyższego stanowiska nie zmienia fakt, iż w części tekstowej zaskarżonego planu organ planistyczny w jej § 18 ust. 2 in fine przewidział, iż w przypadku nie wyznaczenia linii zabudowy na Rysunku planu obowiązują przepisy odrębne. Powyższą bowiem niedookreśloną klauzulę odsyłającą należy uznać za niedozwoloną i naruszającą wprost dyspozycję art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. Obowiązek zawarcia w planie zagadnień określonych w art. 15 ust. 2 u.p.z.p., a więc m.in. parametrów zabudowy, nie jest wprawdzie bezwzględny, jednakże pozostaje uzależniony od warunków faktycznych panujących w terenie. Plan miejscowy musi zawierać ustalenia, o których mowa w we wskazanym przepisie, jeżeli w ramach konkretnej jednostki planistycznej powstają okoliczności faktyczne uzasadniające dokonanie takich ustaleń. Dopuszczenie na danym terenie możliwości jego zabudowy bądź rozbudowy istniejących już na nim obiektów rodzi więc obowiązek ustalenia dla niej parametrów określonych w art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. Analiza części graficznej zaskarżonej uchwały wskazuje, iż - na rysunku planu nie wyznaczono linii zabudowy dla terenów: 1U, 2 U,1ZC, 2ZPU, 3US, KT, 1KP, 2KP, 3KP, G, E, pomimo faktu, iż na wskazanych jednostkach planistycznych dopuszczono ich zabudowę obiektami kubaturowymi oraz pomimo usytuowania ich przy drogach publicznych. Ponadto brak wytyczenia linii zabudowy w wymienionych terenach prowadzi do wewnętrznej sprzeczności zaskarżonej uchwały, która wprost w jej § 12 przewiduje, iż dla ochrony i kształtowania krajobrazu w terenach przeznaczonych do zainwestowania, oznaczonych symbolem MW, MN, UM, U, US, ZPU, KT i KP ochronę wartości krajobrazu zapewnia się poprzez regulację gabarytów zabudowy oraz nieprzekraczalne linie zabudowy.

Przepis art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. w zw. z § 4 pkt 6 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przewiduje, iż treść planu zagospodarowania przestrzennego powinna zawierać obok określenia linii zabudowy także, ustalenia dotyczące pozostałych parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu takich jak wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu. Sąd przyznał rację skarżącym K. H. oraz K. Sp. z o.o. w K., iż niewyznaczenie w zaskarżonym planie wskaźnika powierzchni zabudowy, powierzchni biologicznie czynnej, geometrii dachu dla terenów dopuszczających zabudowę jest niezgodnie z przywołanymi powyżej przepisami prawa. Dodatkowo zaznaczył, że w części tekstowej planu tam, gdzie wskaźnik zabudowy został ustalony ograniczono się jedynie do wskazania maksymalnego wskaźnika zabudowy pomijając zupełnie określenie minimalnych dopuszczalnych wartości tego wskaźnika. Uchybienie to dotyczy wszystkich wyszczególnionych w planie rodzajów terenów, gdzie taki wskaźnik został określony. Brak określenia minimalnego wskaźnika zabudowy obok naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. prowadzić może do zaburzenia ładu przestrzennego na całym terenie objętym Planem.

W ocenie Sądu zaskarżona uchwała jest również wewnętrznie sprzeczna. W przepisie § 12 pkt 1 części tekstowej planu ustalono bowiem, że dla ochrony i kształtowania krajobrazu w terenach przeznaczonych do zainwestowania, oznaczonych symbolem MW, MN, UM, U, US, ZPU, KT i KP ochronę wartości krajobrazu zapewnia się poprzez regulację gabarytów zabudowy oraz nieprzekraczalne linie zabudowy. Tymczasem pomimo wyraźnej dyspozycji wynikającej nie tylko z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p., oraz § 4 pkt 6 rozporządzenia, ale także z treści samego planu dla terenów oznaczonych symbolem 1U, 2U, 2 ZPU, 3US, KT, 1KP, 2KP, 3KP w rysunku planu nie oznaczono linii zabudowy. Podobnie nie określono, sprzecznie z podanymi wyżej przepisami gabarytów projektowanej zabudowy. W ustaleniach przewidzianych dla tych obszarów organ planistyczny dla terenów oznaczonych symbolem MW, MN, UM, U, US, ZPU ograniczył się jedynie do wskazania maksymalnego wskaźnika zabudowy, wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej, oraz maksymalnej wysokości obiektów. W zaskarżonej uchwale dla terenów MW, MN, UM, U, US, ZPU, KT i KP nie ustalono natomiast gabarytów zabudowy, o których mowa w § 12. W § 4 pkt 6 rozporządzenia wyraźnie rozróżniono w nim wskaźnik powierzchni zabudowy, powierzchni biologicznie czynnej oraz wysokości zabudowy od pojęcia gabarytów zabudowy. W świetle treści wskazanego przepisu desygnatem pojęcia gabarytu zabudowy winny zostać także uznane takie parametry jak ilość kondygnacji, szerokość elewacji frontowej, oraz wysokość gzymsu lub okapu. Parametrów tych jednak zaskarżony plan nie ustalił dla żadnego z w/w terenów.

Niezależnie od tego Sąd wskazał, iż zgodnie z wymogiem art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p., w planie miejscowym określa się zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Ustalenia w tym zakresie powinny zawierać w szczególności określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych (§ 4 pkt 9 lit. a/ rozporządzenia). Wymogów tych nie spełniają uregulowania zawarte w zaskarżonej uchwale, które kwestii tej nie normują. W tekście planu nie zawarto parametrów dróg. Nietrafne jest stanowisko organu, iż określenie parametrów dróg w tekście planu miejscowego nie jest obligatoryjnym elementem tego planu. Konkretyzacją obowiązku określonego w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. jest § 4 przedmiotowego rozporządzenia, który wyraźnie stanowi o wymogach dotyczących stosowania standardów przy zapisywaniu ustaleń projektu tekstu planu miejscowego. Nie zwalnia z tego obowiązku określenie parametrów dróg jedynie na rysunku planu. Obowiązkiem organu planistycznego jest ich określenie w tekście planu.

Rysunek planu jako znak graficzny nie może wiązać bezpośrednio, nie spełnia bowiem wymogów normy prawnej z jej klasyczną budową: hipoteza, dyspozycja, sankcja. Rysunek planu w procesie stosowania prawa może być uwzględniony tylko w takim zakresie, w jakim jest "opisany" w tekście planu. Dopuszczalne szerokości dróg w liniach rozgraniczających zostały wprawdzie określone w rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim odpowiadać powinny drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 43, poz. 430), jednak w planie szerokość dróg powinna być szczegółowo doprecyzowana, zgodnie z treścią § 4 pkt 9 rozporządzenia, stanowiąc obligatoryjny parametr w planie miejscowym. Parametr odnoszący się do szerokości drogi nie musi być tożsamy z minimalną szerokością określoną w rozporządzeniu. To właśnie organ planistyczny jest uprawniony i zobowiązany do skonkretyzowania tego parametru poprzez wskazanie w części tekstowej planu szerokości dróg w liniach rozgraniczających. Brak określenia szerokości linii rozgraniczających obszary KDZ+T, KDZ, KDL, 1KDX i 2 KDX narusza art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 9 lit. a/ rozporządzenia. Zdaniem Sądu jest to istotne naruszenie zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 28 ust. 1 u.p.z.p.

Ponadto Sąd zauważył, że zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 3 pkt 5 u.p.z.p. w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się w zależności od potrzeb m.in. granice terenów służących organizacji imprez masowych. W § 24 ust. 2 pkt 4 zaskarżonej uchwały dopuszczono lokalizację obiektów tymczasowych w terenie 7ZP dla organizacji imprez masowych na wolnym powietrzu. W planie nie wyznaczono jednakże granic terenów służących organizacji imprez masowych. Omawiany przepis uchwały nie wyznacza granic tego terenu w ramach obszaru 7ZP, skoro przepis ten stanowi wyłącznie o dopuszczeniu na tym obszarze lokalizacji obiektów tymczasowych. W istocie zatem, sprzecznie z art. 15 ust. 3 pkt 5 u.p.z.p. w zaskarżonym planie nie określono granic terenów służących organizacji imprez masowych.

Według Sądu skarżący zasadnie zwrócili uwagę na niespójność planu w zakresie jego części tekstowej jak i graficznej bowiem w części tekstowej w § 13 pkt 1 lit. a/, b/, c/, d/, e/ jako przestrzeń publiczną określono tereny oznaczone symbolami: KDZ+T, KDZ, KDL, KDX, 1ZC, 2ZC, ZPU, ZP, WS, natomiast na rysunku planu obszar przestrzeni publicznej (oznaczenie graficzne - szare prostopadłe kratki) wyznaczono jedynie w części terenu 1ZPU (na północ od ulC.

Reasumując Sąd stwierdził istotne naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego w rozumieniu art. 28 u.p.z.p. w zakresie obrazy art. 15 ust. 2 pkt 6, 10 u.p.z.p., art. 15 ust. 3 pkt 5 u.p.z.p. i art. 20 u.p.z.p. Przedmiotowe naruszenia dotyczyły szeregu jednostek planistycznych oznaczonych symbolami: MW, KT, 1ZPU, 2ZPU, 1MN, 2MN, 1US, 2US, 3US, ZR, 8 ZP, 1U, 2U, 1ZC, 2ZC, KT, 1KP, 2KP, 3KP, G, E, 7ZP, KDZ+T, KDZ, KDL, 1KDX i 2KDX. Zdaniem Sądu zaskarżona uchwała w znacznym zakresie, tj. zarówno w zakresie części tekstowej jak i rysunku planu narusza przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 u.p.z.p podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego. Wskazaną powyżej sprzeczność kontrolowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy jednocześnie zakwalifikować jako istotne naruszenie przedmiotowych zasad nie tylko z uwagi na rodzaj dostrzeżonych uchybień ale także znaczny obszar zaskarżonego planu, których one dotyczą. W ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości okoliczność, że "kadłubowe" ustalenia planistyczne, które pozostałby w mocy w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w części, nie mogłyby prawidłowo funkcjonować w wadliwie ukształtowanej w ten sposób treści uchwały.

Z tych względów Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a.

Gmina Miejska Kraków w skardze kasacyjnej od powyższego orzeczenia wniosła o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 czerwca 2016 r. sygn. akt II OSK 115/15 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.

Zdaniem NSA, trafnie Gmina Miejska Kraków podniosła, że w sytuacji gdy dostrzeżone naruszenia prawa dotyczą jedynie części zaskarżonej uchwały, to niezasadne było stwierdzenie jej nieważności w całości.

Po drugie, skutecznie Gmina zakwestionowała ocenę Sądu Wojewódzkiego w zakresie stwierdzonej niezgodności planu miejscowego z ustaleniami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego.

NSA zaznaczył, że wadliwość przeprowadzonej przez Sąd Wojewódzki kontroli zaskarżonej uchwały jest dalej idąca niż ta przedstawiona w uzasadnieniu skargi kasacyjnej. Podkreślił, iż Sąd Wojewódzki, kierując się niewłaściwą interpretacją art. 134 p.p.s.a., rozpoznał sprawę bez należytego uwzględnienia przedmiotowych granic złożonych skarg w efekcie czego stwierdził nieważność całej uchwały, w sytuacji gdy dostrzeżone naruszenie zasad sporządzania planu w przeważającej mierze nie dotyczyło obszarów wchodzących w skład nieruchomości będących własnością skarżących.

NSA odniósł się do reguł obowiązujących przy rozpatrywaniu skargi na uchwały organów jednostek samorządu terytorialnego w przedmiocie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

Wskazał, iż zgodnie z art. 101 ust. 1 u.s.g., każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia – zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Stosownie do ust. 2a art. 101 u.s.g., wymienioną skargę można wnieść do sądu administracyjnego w imieniu własnym lub reprezentując grupę mieszkańców, którzy na to wyrażą zgodę.

W niniejszej sprawie skargi złożone zostały w imieniu własnym przez właścicieli poszczególnych nieruchomości objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, przy czym naruszenie ich interesu prawnego wyraża się w tym, że przyjęte w planie przeznaczenie przedmiotowych nieruchomości uniemożliwi według skarżących ich zagospodarowanie w sposób odpowiadający zamierzeniom inwestycyjnym.

W ocenie NSA tak ustalone naruszenie interesu prawnego skarżących warunkowało przyznanie im legitymacji do zaskarżenia uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i poddania jej kontroli sądowej. NSA wskazał, że wykazanie przez skarżącego naruszenia jego interesu prawnego jest nie tylko warunkiem skutecznego wniesienia skargi w trybie art. 101 ust. 1 usg, ale też determinuje zakres merytorycznej kontroli zaskarżonego aktu. Zasadniczo rozstrzyganie przez sąd dotyczy tych części planu miejscowego, których ustalenia pozostają w związku z indywidualnym interesem podmiotu skarżącego i powodują dla niego następstwa w postaci ograniczenia bądź pozbawienia konkretnych uprawnień właścicielskich do danej nieruchomości.

Przewidziany w art. 28 ust. 1 upzp obowiązek badania przez Sąd zasad sporządzenia planu miejscowego nie oznacza, że kontrola i rozstrzyganie dotyczy ustaleń planu w zakresie terenów nie obejmujących nieruchomości do której tytuł prawny ma podmiot wnoszący skargę. Wobec powyższego należy przyjąć, że w przypadku zaskarżenia uchwały organu gminy na podstawie art. 101 ust. 1 usg merytoryczna kontrola zaskarżonego aktu dokonywana jest w granicach wyznaczonych prawną ochroną przysługującą skarżącemu mającemu tytuł prawny do oznaczonej nieruchomości objętej planem, natomiast uwzględnienie skargi powinno zasadniczo skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały w części wyznaczonej indywidualnym interesem skarżącego. Zastrzec jednocześnie trzeba, że kontrola uchwały podjętej w przedmiocie miejscowego zagospodarowania przestrzennego powinna być dokonana w szerszym zakresie o tyle, o ile łączy się z naruszeniem interesu prawnego skarżącego. Wskazane ograniczenia nie dotyczą natomiast sprawdzenia przez sąd legalności trybu sporządzenia planu miejscowego, gdyż w razie wystąpienia istotnych naruszeń w tym przedmiocie obligatoryjne jest stwierdzenie nieważności całej uchwały.

NSA podniósł, iż przyjęcie takiego rozwiązania oznacza, że w sprawach rozpoznawanych wskutek skarg złożonych na uchwały dotyczące miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego stosowanie art. 134 § 1 p.p.s.a. wymaga modyfikacji uwarunkowanej szczególną regulacją zawartą w art. 101 ust. 1 usg. Na gruncie procedury sądowoadministracyjnej uzasadnione jest bowiem odpowiednie rozróżnienie sprawy, w której przedmiotem zaskarżenia jest decyzja administracyjna jako akt indywidualny, od sprawy zainicjowanej skargą złożoną na akt prawa miejscowego jakim jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Niewątpliwie zróżnicowany charakter prawny administracyjnego aktu indywidualnego oraz aktu prawa miejscowego powinien implikować określone konsekwencje w zakresie dokonywanej kontroli sądowej i stosowanych rozwiązań proceduralnych.

Uwzględniając przedstawione uwarunkowania należy przyjąć, że w przypadku rozpatrywania skargi złożonej na podstawie art. 101 ust. 1 usg, wojewódzki sąd administracyjny kontrolując merytorycznie zaskarżony akt – w zakresie zasad jego sporządzenia – czyni to zasadniczo w granicach wyznaczonych naruszeniem indywidualnego interesu prawnego skarżącego. Wynikające z art. 134 § 1 p.p.s.a. niezwiązanie zarzutami i wnioskami skargi nie oznacza, że sąd z urzędu przeprowadza w pełnym zakresie kontrolę uchwały w przedmiocie planu miejscowego, obejmując w konsekwencji rozstrzygnięciem również nieruchomości nie będące własnością podmiotu skarżącego.

Zastosowanie przedstawionych wyżej reguł procedowania skutkować musiało zakwestionowaniem przyjętej w niniejszej sprawie koncepcji rozpoznania skarg wniesionych na przedmiotową uchwałę.

NSA zauważył, że przy kolejnym rozpoznaniu niniejszej sprawy wskazano w wyroku z 7 sierpnia 2012 roku sygn. II SA/Kr 874/12, że brak związania zarzutami i wnioskami skargi oznacza zgodnie z art. 134 p.p.s.a., że Sąd bada w pełnym zakresie zgodność z prawem zaskarżonej uchwały. Z takiego błędnego założenia wyszedł również Sąd Wojewódzki rozpoznając sprawę zakończoną zaskarżonym wyrokiem. W efekcie obejmując analizą cały obszar planu Sąd stwierdził istotne naruszenie sporządzania planu miejscowego w zakresie przepisów art. 15 ust 2 pkt 6, 10, art. 15 ust 3 pkt 5 i art. 20 upzp, przy czym zaznaczył, że naruszenia te dotyczyły szeregu jednostek planistycznych. Zauważyć w tym miejscy należy, że wśród wymienionych 27 jednostek planistycznych tylko cztery stanowiły działki należące do skarżących.

NSA podkreślił, iż z konkluzji zawartej w uzasadnieniu wyroku wynika, że z uwagi na znaczny obszar planu, co do którego stwierdzono naruszenie zasad jego sporządzenia – Sąd uznał za niezbędne stwierdzenie nieważności całej uchwały. Taki wynik sprawy był efektem wadliwie przeprowadzonej kontroli. W istocie bowiem stwierdzone przez Sąd nieprawidłowości nie dotyczyły nieruchomości będących własnością skarżących.

NSA wskazał, że w zaskarżonym wyroku brak jest analizy i oceny prawnej w zakresie tych zarzutów, które dotyczyły bezpośrednio nieruchomości stanowiące własność skarżących. W sytuacji gdy istota skarg koncentrowała się na kwestii przeznaczenia w planie oznaczonych działek pod określone funkcje, to rzeczą Sądu było przede wszystkim ustalenie czy w zakresie przeznaczenia i możliwości zagospodarowania oraz zabudowy spornego terenu plan wprowadził zmiany i czy wpłynęły one na pogorszenie prawno – planistycznego statusu konkretnych nieruchomości. W dalszej natomiast kolejności ocena Sądu powinna dotyczyć tego, czy ewentualne zmiany mają oparcie w obowiązującym porządku prawnym, w szczególności czy dokonane zostały w ramach przysługującego Gminie władztwa planistycznego.

NSA stanął na stanowisku, że w sytuacji gdyby Sąd zanegował legalność planu w odniesieniu do konkretnych nieruchomości, to konsekwentnie stwierdzenie nieważności uchwały powinno dotyczyć oznaczonej części, chyba że zostałyby wykazane tak znaczące związki funkcjonalne z pozostałym obszarem, że konieczne byłoby usunięcie zaskarżonego aktu w szerszym zakresie.

W ocenie NSA, słusznie podniesiono w skardze kasacyjnej, że organy planistyczne gminy posiadają kompetencję do wyznaczania granic terenów, dla których winien zostać sporządzony plan zagospodarowania przestrzennego. W konsekwencji plan miejscowy może objąć swoimi ustaleniami nawet teren pojedynczych działek, czy też ich fragmentów. W związku z tym Sąd dokonując kontroli aktu planistycznego powinien każdorazowo szczegółowo rozważyć, czy naruszenie zasad sporządzenia planu odnoszące się do poszczególnych jednostek planistycznych, skutkować musi stwierdzeniem nieważności całej uchwały, czy też może ona zachować moc obowiązującą co do oznaczonych fragmentów.

NSA podniósł, iż uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Wojewódzki nie wykazał pomiędzy poszczególnymi terenami takich związków, które by uniemożliwiały prawidłowe zagospodarowanie terenów co do których nie stwierdzono naruszenia zasad obowiązujących przy sporządzaniu plany, zwłaszcza, że – jak podaje organ – dotyczy to 60 % objętej przedmiotowym planem powierzchni. W takim stanie sprawy uzasadnione okazały się zarzuty naruszenia przez Sąd Wojewódzki przepisów art. 3 § 1 w zw. z art. 147 § 1 p.p.s.a. i art. 28 ust. 1 upzp oraz 134 § 1 p.p.s.a.

Kolejnym zagadnieniem, wokół którego koncentrują się zarzuty kasacyjne jest zgodność zakwestionowanej uchwały z ustaleniami Studium dotyczącymi przeznaczenia poszczególnych terenów położonych w granicach planu.

Kierując się wymogami ustanowionymi w przepisach art. 9 ust. 4 u.p.z.p. i art. 20 § 1 u.p.z.p. (w brzmieniu sprzed nowelizacji) Sąd Wojewódzki dokonał analizy całego obszaru objętego planem, w następstwie czego stwierdził, że przeznaczenie terenów oznaczonych symbolami: MW, 3US, KT, 1U, 1ZPU, 2ZPU, 1 MN, 2MN, 1US, 2US, 1KP, 3KP, ZR, 8ZP – pozostaje niezgodne z ustaleniami Studium.

Zdaniem NSA Sąd Wojewódzki dokonując oceny w omawianym zakresie kierował się zbyt rygorystycznym i wąskim rozumieniem szczegółowych ustaleń zawartych w tekście Studium. W konsekwencji skutecznie zakwestionowane zostało wnioskowanie Sądu m.in. dotyczące dwóch obszarów spośród ogółu analizowanych , a to obszaru oznaczonego na planie symbolem 2 US i 1 ZPU, w granicach których znajdują się nieruchomości stanowiących własność podmiotów skarżących sporną uchwałę.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji w szczegółowych ustaleniach, dotyczących terenów niewchodzących w skład nieruchomości skarżących, nie wykazał takich powiązań faktycznych czy prawnych pomiędzy poszczególnymi terenami, których uwzględnienie warunkowało rozszerzenie kontroli poza obszar stanowiący własność podmiotów kwestionujących przedmiotową uchwałę. Zdaniem NSA z tych względów bezprzedmiotowe było odnoszenie się do kwestii poszczególnych zasad sporządzania planu w zakresie wykraczającym poza obszar nieruchomości objętych prawem własności skarżących, zwłaszcza że analizą sądu nie objęto tych terenów planu, które obejmują działki gruntu będącego własnością stron. Podkreślił, że Sąd Wojewódzki przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie dokonał oceny, czy określone w planie przeznaczenie i sposób zagospodarowania konkretnych terenów stanowiących własność skarżących dokonane zostało z naruszeniem porządku prawnego w stopniu warunkującym stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały. Niedokonanie kontroli w takim podstawowym zakresie ma niewątpliwie związek z błędnym rozumieniem wcześniejszych wyroków NSA. Mianowicie zauważyć należy, że wyrokami z 6 maja 2010 r. (II OSK 403/10), z 19 kwietnia 2011 r. (II OSK 273/11) i z 11 kwietnia 2012 r. (II OSK 52/12) – zanegowano stanowisko WSA co do braku legitymacji K. H., a następnie ocen WSA w zakresie naruszenia trybu sporządzenia planu.

Kontrolą kasacyjną nie objęto wydanych w sprawie wyroków WSA w zakresie, w jakim dotyczyły one wyrażonej oceny co do zgodności z prawem ustaleń planu determinujących przeznaczenie tych gruntów, które stanowią własność skarżących. Rzeczą więc Sądu Wojewódzkiego było ponowne dokonanie takiej analizy faktycznej i prawnej, która pozwoliłaby na ocenę, czy naruszenie interesu prawnego skarżących stanowiące w myśl art. 101 ust. 1 u.s.g. o ich legitymacji do zaskarżenia uchwały – jednocześnie wiąże się z nadużyciem przysługującego Gminie władztwa planistycznego, bądź naruszeniem przepisów prawa normujących zasady i tryb sporządzania planu.

W rozpoznawanej sprawie, Sąd Wojewódzki, kierując się niewłaściwymi założeniami co do kryteriów kontroli uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uwzględnił skargi, mimo że w istocie nie zbadał zasadności zarzutów dotyczących naruszenia prawa własności skarżących do nieruchomości, których przeznaczenie w zakresie ich zagospodarowania określone zostało ustaleniami planu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie ponownie rozpatrując sprawę zważył, co następuje:

Skargi nie zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a., sprawowana przez sądy administracyjne kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. Stosownie natomiast do art. 147 § 1 p.p.s.a., uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., sąd administracyjny stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

W myśl art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r., nr 142 poz. 1591 ze zm.), każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Zatem przesłanką skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego na uchwałę planistyczną, jest po pierwsze wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a po drugie wykazanie naruszenia posiadanego interesu prawnego.

Po prawomocnym wyroku NSA z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. akt II OSK 115/15, Sąd pierwszej instancji ponownie przystępuje do kontroli kwestionowanego planu w zakresie dotyczącym obszaru obejmującego działki skarżących, co wynika z przedstawionej powyżej oceny prawnej zawartej w powołanym wyroku. Wymaga bowiem podkreślenia, że zgodnie z przepisem art. 190 p.p.s.a., wojewódzki sąd administracyjny, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Ocena prawna wyrażona w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego jest wiążąca w sprawie dla sądu pierwszej instancji zarówno wówczas, gdy dotyczy zastosowania przepisów prawa materialnego, jak również przepisów postępowania administracyjnego. Oznacza to, że wojewódzki sąd administracyjny jest obowiązany rozpatrzyć sprawę ponownie, stosując się do oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku, bez względu na poglądy prawne wyrażone w orzeczeniach sądowych w innych sprawach. Pamiętać należy przy tym, iż ocena prawna, w rozumieniu art. 190 p.p.s.a., to wyjaśnienie przez NSA istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich zastosowania w konkretnym wypadku, a więc nie tylko sama wykładnia w ścisłym tego słowa znaczeniu.

W konsekwencji należy uznać, iż związanie wojewódzkiego sądu administracyjnego, w rozumieniu art. 190 p.p.s.a., oznacza, iż nie może on formułować nowych ocen prawnych - sprzecznych z wyrażonym wcześniej poglądem, a zobowiązany jest do podporządkowania się mu w pełnym zakresie oraz konsekwentnego reagowania poprzez treść nowego wyroku.

Mając na względzie powyższe zauważyć trzeba, iż w niniejszej sprawie zostało już skontrolowane i przesądzone, że skarżący J. J., K. H. i K. Sp. z o.o. w K. skutecznie wykazali okoliczność naruszenia interesu prawnego przez postanowienia kwestionowanego planu, a także, że skutecznie wyczerpali tryb wniesienia skargi do sądu administracyjnego, bowiem poprzedzili wniesienie skargi stosownym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, a następnie stosownie do art. 53 § 2 p.p.s.a. i zachowali termin do wniesienia skargi.

W kontekście powyższego stwierdzenia należy przypomnieć, iż zadaniem tut. Sądu Administracyjnego w kontrolowanej sprawie było i jest obecnie przeanalizowanie zaskarżonego planu miejscowego w granicach, w jakich nie był on wcześniej badany tj. w zakresie naruszenia indywidualnego interesu skarżących wynikającego z prawa własności należących do nich nieruchomości.

Celem kontroli Sądu jest zatem ustalenie, czy naruszenie ich interesu prawnego mieści się w ramach dopuszczonych przez powszechnie obowiązujące prawo. Zgodnie bowiem z treścią art. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym według brzmienia na dzień uchwalania kontrolowanego planu " 1. Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego". Dopiero w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym: 1) lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego; 2) sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy (art. 4 ust. 2 u.p.z.p.) .

Z kolei art. 6 u.p.z.p. stanowi, że "1. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. 2. Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do: 1) zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich; 2) ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych".

Z przywołanych powyżej podstaw prawnych jasno wynika, że zgodnie z zasadami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która stanowi ustawę z zakresu prawa administracyjnego rozstrzygającego relacje pomiędzy interesem - dobrem ogółu a interesem jednostki, postanowienia planu miejscowego ograniczają prawo własności przez kształtowanie, wraz z innymi przepisami, sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości. Zadaniem sądów administracyjnych jest kontrolowanie, czy wskazane ograniczenie mieści się w granicach wskazanych przez prawo i czy jest zgodne z prawem.

Na wstępie rozważań Sądu należy zatem przypomnieć, że nieruchomości skarżących położone są w obszarach planu oznaczonych symbolami:

* nieruchomości stanowiące współwłasność skarżącej J. J.:

- 7 ZP tereny o podstawowym przeznaczeniu pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku Potoku Bieżanowskiego (§ 24 ust.1 ), bez prawa zabudowy kubaturowej trwale z gruntem związanej, lokalizacji garaży i miejsc postojowych, lokalizacji obiektów małej gastronomii oraz ciągów i urządzeń komunikacyjnych dla motocykli, samochodów terenowych i innych pojazdów silnikowych (§ 24 ust.4), dopuszcza się lokalizację obiektów tymczasowych w terenie 7 ZP dla organizacji imprez masowych na wolnym powietrzu takich jak koncerty muzyczne, cyrków lub wesołych miasteczek (§ 24 ust. 2 pkt 4);

* nieruchomości stanowiące własność lub współwłasność skarżących K. H. i spółki K. :

- 1 KDX tereny przeznaczone pod ciąg pieszy wraz z urządzeniami odwodnienia i oświetlenia (§ 33)

- 4 ZP tereny o podstawowym przeznaczeniu pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku – park potoku Bieżanowskiego (§ 24 ust.1 )

- 2 US tereny przeznaczone pod obiekty i urządzenia z zakresu sportu, turystki, rekreacji, oświaty i edukacji (§ 23)

- 1 ZPU tereny przeznaczone pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej wraz z usługami komercyjnymi służącymi obsłudze funkcji rekreacyjnej parku Potoku Bieżanowskiego, w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza sportowo – socjalnego (§ 25)

- 2 MN tereny z podstawowym przeznaczeniem pod utrzymanie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolnostojącej (§ 20).

Mając powyższe na uwadze w pierwszej kolejności odnosząc się do zarzutów skargi J. J. wskazać należy, że niewątpliwie interes prawny skarżącej, jako współwłaściciela nieruchomości, co której postanowienia planu nie przewidują możliwości zabudowy, narusza jej interes prawny. Nie mniej należy zwrócić uwagę, że samo naruszenie tego interesu nie może wystarczyć dla stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały. Istotą planowania przestrzennego jest bowiem przeznaczanie nieruchomości na różne cele, wyznaczone w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego i w zadaniach gminy. Władztwo planistyczne gminy właśnie zawiera w sobie możliwość ingerencji w prawo własności, w tym możliwość ograniczenia zabudowy, jeśli cel społeczny (publiczny) tego wymaga. Z taką właśnie sytuacją, w ocenie Sądu, mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Nie może ujść uwadze, że Plan "Park Aleksandry" został pomyślany jako teren o charakterze ochronnym, włączony do systemu parków rzecznych i miejskich. Projekt tego parku ma zapewnić nadto mieszkańcom przyległych osiedli mieszkaniowych dostęp do terenów zielonych wraz z niezbędną infrastrukturą wspierającą funkcję rekreacyjną tego terenu. Dlatego też skoro cały teren został przeznaczony pod park jako tereny ogólnodostępnej zieleni urządzonej -nie stanowi naruszenia prawa, w tym zwłaszcza naruszenia wymienionego w skardze 1 ust. 2 pkt 1-5 i pkt 7 oraz 6 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W tym miejscu wypada bowiem wskazać, że zgodnie z art. 64 ust.3 Konstytucji własność może być ograniczona w drodze ustawy. W myśl zaś art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami prawa, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Tak więc miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego może, co do zasady, w istotny sposób ograniczać prawo własności. W niniejszej sprawie zadaniem Sądu, jak wyżej już podniesiono, jest dokonanie oceny, czy gmina nie nadużyła przysługującego jej władztwa planistycznego. Powyższe przeznaczenie gruntów w ocenie Sądu jest zgodne nie tylko z ustaleniami Studium, ale także odpowiada celowi uchwalenia planu miejscowego "Park Aleksandry" jako planu o charakterze ochronnym. Z tego względu brak jest podstaw do stwierdzenia, że wyznaczając obszar 7 ZP i ustalając jego przeznaczenie Rada Miasta Krakowa przekroczyła granice władztwa planistycznego.

Podobnie, jako niezasadny, należało ocenić zarzut skarżącej, że organ planistyczny naruszył art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak określenia w treści planu miejscowego wskaźnika zabudowy dla wszystkich terenów objętych planem miejscowym. Przepis ten, wykładany z uwzględnieniem jego funkcji i innych przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, należy tymczasem odczytywać w ten sposób, że obowiązkiem organu planistycznego jest określenie parametrów i wskaźników zabudowy, gdy plan miejscowy w danym terenie zabudowę przewiduje. Skoro zaskarżona uchwała nie przewiduje zabudowy na wszystkich obszarach objętych planem, w odniesieniu do obszarów co do których wyłączono możliwość zabudowy, określanie wskaźników zabudowy z tej właśnie przyczyny stało się zbędne.

Odnosząc się następnie do zarzutów skargi K. H. stwierdzić należy, że z uwagi na przysługujące skarżącemu prawo własności lub wsłpółwłasności działek położonych na terenie objętym ustaleniami zaskarżonej uchwały, doszło do naruszenia interesu prawnego skarżącego z uwagi na wyłączenie możliwości swobodnego zagospodarowania nieruchomości, w tym budowy obiektów budowlanych. Nie mniej sam fakt istnienia ograniczeń w zakresie zabudowy, jak wyżej stwierdzono nie stanowi wystarczającej podstawy do stwierdzenia nieważności uchwały. Tym bardziej, że skarżący koncentrując się na głównie na zarzutach dotyczących naruszenia procedury podjęcia zaskarżonej uchwały, nie przedstawił żadnych przekonywujących argumentów, na poparcie swego stanowiska o "całkowitym wykluczeniu zabudowy" jego nieruchomości. Tymczasem ustalenia zaskarżonego planu miejscowego nie przewidują całkowitego wykluczenia zabudowy w stosunku do działek skarżącego. Otóż w obszarze 2US wskaźnik zabudowy wynosi wprawdzie 0%, istnieje jednakże możliwość realizacji obiektów i urządzeń z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji, w obszarze 4 ZP przewidziano zakaz realizacji zabudowy kubaturowej trwale związanej z gruntem, jednakże dopuszcza się realizację m.in. infrastruktury technicznej ścieżek rekreacyjnych (np. nawierzchnie, elementy zabezpieczające takie jak balustrady, schody terenowe, rampy), w obszarze 1KDX podstawowe przeznaczenie obejmuje ciąg pieszy wraz z urządzeniami odwodnienia i oświetlenia. Z kolei w terenach 1ZPU w ramach przeznaczenia podstawowego plan wymienia usługi komercyjne służące obsłudze funkcji rekreacyjnej parku potoku Bieżanowskiego w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza sportowo-socjalnego ze wskaźnikiem zabudowy 20% i dopuszczalną wysokością obiektów do 12 m, zaś dla obszaru 2MN, przewiduje się utrzymanie zabudowy jednorodzinnej. W tym stanie rzeczy powoływanie się przez skarżącego na argument "całkowitego wykluczenia zabudowy" wymagało wykazania, o jaką zabudowę skarżącemu chodzi. Nie bez znaczenia pozostaje także i ta okoliczność, na co słusznie zwraca uwagę w odpowiedzi na skargę organ, że działki skarżącego z uwagi na ich położenie w sąsiedztwie parku potoku Bieżanowskiego, podlegają ograniczeniom zabudowy niezależnie od postanowień planu, bowiem na sposób realizacji prawa własności skarżącego wpływ mają także ograniczenia wynikające z prawa wodnego. Należy zatem w tym miejscu ponownie wskazać i podkreślić, że władztwo planistyczne gminy właśnie zawiera w sobie możliwość ingerencji w prawo własności, w tym możliwość ograniczenia zabudowy, jeśli cel społeczny (publiczny) tego wymaga. Przeznaczenie gruntów skarżącego, w ocenie Sądu, jest w pełni zgodne ze studium oraz celem uchwalenia planu miejscowego "Park Aleksandry". Z tego względu brak jest podstaw do stwierdzenia, że Rada Miasta Krakowa przekroczyła granice władztwa planistycznego w tym zakresie.

Pozostałe zarzuty skargi dotyczące naruszenia procedury planistycznej Sąd uznał za nieuzasadnione nie tylko w świetle wskazań zawartych w wyroku NSA z dnia 25 czerwca 2015 r., ale podzielając także w większości argumentację zawartą w odpowiedzi na skargę. Jedynym wyjątkiem jest bowiem stwierdzenie, że doszło do naruszenia procedury w procesie uchwalania planu miejscowego, ale to naruszenie nie ma znamion naruszenia istotnego, do którego odwołuje się art. 28 u.p.z.p. Otóż rozstrzygnięcie przez organ stanowiący (Radę Miasta Krakowa) o uwagach nieuwzględnionych przez Prezydenta Miasta Krakowa w procedurze uchwalania planu miejscowego powinno być wyraźne. Tym niemniej należy przyjąć, że skoro lista uwag nie uwzględnionych przez Radę Miasta Krakowa zawiera załącznik nr 2 do planu miejscowego, to w pośredni sposób radni swoje stanowisko odnośnie tych uwag wyrazili. W związku z powyższym należy przyjąć, że brak jakiegokolwiek wyraźnego odniesienia się radnych do uwag zgłoszonych do wyłożonego projektu planu miejscowego, które nie zostały uwzględnione przez organ wykonawczy – stanowi naruszenie procedury uchwalania planu miejscowego, ale jest to naruszenie w ocenie Sądu, nie mające charakteru istotnego. Tym samym nie skutkuje ono unieważnieniem planu miejscowego w całości.

Natomiast słusznie podniesiono w odpowiedzi na skargę, że organ sporządzający projekt konkretnego planu nie jest automatycznie zobowiązany do dokonania uzgodnień ze wszystkimi podmiotami wymienionymi w art. 17 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Skoro obszar planu nie znajduje się w strefie nadgranicznej, to tak postawiony zarzut jawi się jako całkowicie chybiony. Podobnie należy ocenić zarzut naruszenia art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym albowiem brak jest regulacji prawnej wymagającej wprost podjęcia uchwały o zgodności planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Odnośnie bezzasadności zarzutu "zamrożenia" prawa własności słusznym jest odwołanie się do art. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który determinuje uprawnienie organów gminy w ramach przysługującego władztwa planistycznego, do ustalenia przeznaczenia konkretnego terenu bowiem prawo własności stanowi wprawdzie najszerszą formę korzystania z rzeczy, to jednak nie daje właścicielowi pełni nieskrępowanej władzy nad rzeczą.

Zarzut niedopuszczalnych zapisów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (dotyczące ścieżek rowerowych i systemu infrastruktury), które w ocenie skarżącego pozwalają innym podmiotom na indywidulane uzgadnianie odstępstw od planu poprzez zawarcie w poszczególnych przepisach norm otwartych także jawi się jako całkowicie chybione zważywszy, że zapis dotyczący "głównych ścieżek rowerowych" odnosi się do trasy o orientacyjnym przebiegu na rysunku planu, natomiast szczegółowe ustalenia lokalizacji tras w ramach terenów wyznaczonych w planie nastąpi na etapie wydawania stosownych decyzji przy uwzględnieniu przepisów prawa miejscowego. Zapis ten nie przewiduje więc odstępstw od planu przez jakiekolwiek podmioty, lecz odsyła do obowiązujących przepisów prawa. W zakresie zaś infrastruktury technicznej ustalenia planu przewidują utrzymanie przebiegu i lokalizację istniejącej sieci i obiektów infrastruktury technicznej , za wyjątkiem magistrali ciepłowniczej, zapewniając możliwość jej rozbudowy, modernizacji i zmiany średnic sieci.

Natomiast wskazane w § 22 uchwały usługi gastronomii, kwestionowane przez skarżącego, są dostosowane do podstawowej funkcji planu i zgodzić się należy z organem, że dopuszczenie wszelkich usług komercyjnych czy też handlowych byłoby sprzeczne z celami, dla których tworzone są parki.

W zakresie zarzutu nieprawidłowości w ustaleniu linii zabudowy w ocenie Sądu jest on niezasadny albowiem z §18 ust.2 pkt 6 uchwały wynika, że zasady zabudowy na wyznaczonych terenach określają nieprzekraczalne linie zabudowy, w razie ich braku na rysunku planu mają zastosowanie przepisy odrębne np. o drogach publicznych. Nie ma więc mowy o dowolności zabudowy, czy też niejasności w jej sytuowaniu.

Natomiast zarzut dotyczący oznaczenia terenów nieobjętych zakresem planu jest całkowicie bezprzedmiotowy.

Sąd dokonując analizy w zakresie nieruchomości skarżącego nie stwierdził także by zachodziły rozbieżności pomiędzy treścią planu a załącznikiem graficznym do planu, skutkujące przyjęciem nieważności uchwały w tej części.

Podobnie Sąd ocenił skargę K. Sp. z o.o. w K., która zasadniczo jest tożsama z zarzutami podniesionymi przez skarżącego K. H.. Nie mniej wypada podnieść odnosząc się do dodatkowo podnoszonego przez skarżącego argumentu uzasadniającego naruszenie jego interesu prawnego poprzez przerwanie postępowania zmierzającego do uzyskania pozwolenia na budowę, pomimo stwierdzenia przez sąd możliwości ustalenia warunków zabudowy dla planowanej inwestycji budowy garażu dwupoziomowego wielostanowiskowego z funkcją uzupełniającą komercyjną – hotelem. Otóż ta argumentacja nie ma żadnego znaczenia dla oceny zasadności skargi i stwierdzenia naruszenia władztwa planistycznego przy podjęciu skarżonej uchwały. Decyzja ustalająca warunki zabudowy nie tworzy żadnego prawa, a jedynie potwierdza możliwy zakres zagospodarowania z uwagi na istniejący stan rzeczywisty danego obszaru. To plan miejscowy w sposób trwały określa sposób zagospodarowania danego obszaru. Znaczenie decyzji ustalającej warunki zabudowy wyraźnie określa art. 65 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym w chwili uchwalenia dla danego obszaru planu miejscowego, właściwy organ winien stwierdzić wygaśnięcie wszystkich dotychczas wydanych decyzji ustalających warunki zabudowy dla takiego terenu, jeżeli decyzje te zawierają odmienne ustalenia niż plan miejscowy. Wyjątek dotyczy tylko przypadku, gdy na podstawie wydanej decyzji ustalającej warunki zabudowy zostało już udzielone pozwolenie na budowę. Powołany przepis wyraźnie wskazuje na pierwszeństwo ustaleń planistycznych zawartych w planie miejscowym w stosunku do decyzji ustalających warunki zabudowy. Okoliczność zaś, że organy planistyczne uchwalają plan miejscowy dla danego terenu nie stanowi żadnego naruszenia prawa.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji biorąc za podstawę rozstrzygnięcia art. 151 p.p.s.a.