Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Darmoń Sędziowie : WSA Waldemar Michaldo (spr.) WSA Iwona Niżnik-Dobosz Protokolant : Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2014 r. sprawy ze skarg: J.J. , [....] Sp. z o.o. z siedzibą w K. oraz K.H. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r. nr Nr LVII/733/08 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości II. zasądza od Gminy Miejskiej Kraków na rzecz skarżących: J.J. , K.,H. i [....] sp. z o.o. z siedzibą w K. kwoty po 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania III. nakazuje zwrócić od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz skarżących K.H. i [....] sp. z o.o. z siedzibą w K. kwoty po 200 (dwieście) złotych, tytułem nienależnego, nadpłaconego wpisu od skargi.

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wpłynęły trzy, niezależne skargi na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r., Nr LVII/733/08 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry": J. J., K. H. i "K" Sp. z o.o. w K.. Skargi te zostały zarejestrowane pod trzema różnymi sygnaturami.

Na rozprawie w dniu 13 października 2010 r. Sąd postanowieniem połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia skargi K. H. i "K" Sp. z o.o. w K.. Następnie na mocy zarządzenia z dnia 27 czerwca 2012 r. sprawa ze skarg K. H. i "K" Sp. z o.o. w K. została połączona do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą ze skargi J. J..

K. H. wniósł skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008r., Nr LVII/733/08 w dniu 21 stycznia 2009 r., domagając się stwierdzenia jej nieważności oraz zasądzenia kosztów postępowania. Skarżący podał, iż jest właścicielem oraz współwłaścicielem działek nr [...], [...], [...], [...] obręb [...] oraz działek nr: [...], [...], [...], [...] obręb [...] w K. objętych ustaleniami zaskarżonego miejscowego planu. Skarżący oświadczył, że postanowienia przedmiotowej uchwały uniemożliwiają mu zagospodarowanie działek stanowiących jego własność poprzez całkowite wykluczenie zabudowy, co spowodowało naruszenie jego interesu prawnego. Skarżący w kwestii naruszenia procedury uchwalania kwestionowanej uchwały sformułował następujące zarzuty:

- niewystąpienie o opinię do regionalnego dyrektora ochrony środowiska zgodnie z art. 17 pkt 6 lit. c) ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.);

- nieuzgodnienie projektu planu z właściwym organem ochrony granic zgodnie z art. 17 pkt 7 lit. e) ww. ustawy tj. Komendantem [...] Oddziału Straży Granicznej z siedzibą w N.;

- niepodjęcie przez Radę Miasta uchwały o zgodności projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa przed uchwaleniem planu stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy;

- brak przeprowadzenia przez Radę Miasta Krakowa indywidualnych głosowań nad uwagami do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry".

Skarżący sformułował następnie zarzuty dotyczące naruszenia prawa przez przedmiotową uchwałę, wskazując na:

1) Niezgodność treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa tj:

- teren po zachodniej stronie ul. J., w planie miejscowym został przeznaczony pod teren sportu i rekreacji (2US - 0% powierzchni zabudowy), choć w studium jest to teren do zabudowy i zainwestowania,

- teren na północ od ulicy C. w planie został określony jako teren zieleni urządzonej z usługami (1ZPU- 20% powierzchni zabudowy, wysokość obiektów do 12m), choć w studium oznaczono go jako tereny zieleni publicznej (system zieleni i parków rzecznych),

- teren pomiędzy ulicą J. a Potokiem [...] w planie został określony jako teren zieleni urządzonej z usługami (2ZPU- 5% powierzchni zabudowy, wysokość obiektów do 7m), choć w studium oznaczono go jako tereny zieleni publicznej,

- teren pomiędzy ulicą J. a Potokiem [...] w planie został określony jako tereny parkingów (3KP- z możliwością zabudowy), choć w studium oznaczono go jako tereny zieleni publicznej,

- teren przy skrzyżowaniu ulicy J. z ulicą B. w planie miejscowym został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (1MN, 2MN), choć w studium oznaczono go jako tereny zieleni publicznej (system zieleni i parków rzecznych),

- teren przy skrzyżowaniu ulicy W. z ulicą P. w planie miejscowym został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną (MW), choć w studium oznaczono go jako tereny zieleni publicznej.

2) "Zamrożenie" prawa własności poprzez zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry". Skarżący wskazał, iż zapisy planu przewidują - między innymi - realizację ogólnodostępnego parku, mającego charakter publiczny (rozdział 1 § 2 uchwały) na terenach należących do osób prywatnych, choć Gmina Kraków nie będzie mogła przeprowadzić na tych terenach wywłaszczenia. Ponadto w budżecie Gminy Kraków brak jest środków na wykup gruntów przeznaczonych - w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego - pod realizację parku. Skarżący podniósł, że zapisy planu przewidują - między innymi - realizację ciągu pieszego (1KDX, 2KDX) na terenach w części należących do osób prywatnych, choć Gmina Kraków nie będzie mogła przeprowadzić na tych terenach wywłaszczenia z uwagi na okoliczność, że realizacja ciągu pieszego nie jest celem publicznym w rozumieniu ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

3) Niedopuszczalne zapisy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pozwalające innym podmiotom na indywidualne uzgadnianie odstępstw od planu, poprzez zawarcie w poszczególnych przepisach norm otwartych tj:

- § 5 ust. 1 pkt. 8, w którym wskazano, że ilekroć w planie jest mowa o głównych ścieżkach rowerowych należy przez to rozumieć trasy wyznaczone w ramach terenów wyznaczonych w planie, trasy o orientacyjnym przebiegu wskazane na Rysunku Planu do szczegółowego ustalenia lokalizacji na etapie wydawania decyzji administracyjnych przy uwzględnieniu przepisów prawa miejscowego;

- § 15 ust. 1 lit d, w którym wskazano, że w projektach przebudowy i budowy układu drogowego uwzględniać należy potrzeby w zakresie budowy układu ścieżek rowerowych z wykorzystaniem układu komunikacyjnego i towarzyszącej zieleni. Nadto wskazano, że w procedurach dotyczących przygotowania inwestycji i remontów, które mogłyby mieć wpływ na układ komunikacji rowerowej, jednostki Urzędu Miasta Krakowa są zobowiązane poddać ich rozwiązania ocenie zgodnie z przepisami prawa miejscowego;

- § 16 ust. 2 pkt 2, w którym wskazano, że utrzymuje się przebiegi i lokalizację istniejących sieci, urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej, za wyjątkiem magistrali ciepłowniczej, zlokalizowanych w obszarze objętym planem, w tym obsługujących obszar nie objęty planem, zapewniając możliwość ich rozbudowy, modernizacji i zmiany średnic sieci;

- § 16 ust. 3-8, w których dopuszczono możliwość rozbudowy poszczególnych mediów nie określając ich planowanego przebiegu;

- § 16 ust. 6 pkt 4, pkt 5 i pkt 6, w których nie określono szerokości stref kontrolowanych dla gazociągów;

- § 25 ust. 2 pkt 6, w którym wskazano, że nie wyznaczono na rysunku planu mostków i kładek pieszo-rowerowych.

4) Niewłaściwe wskazanie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" konkretnej branży działalności handlowej, która może występować na poszczególnych terenach co ma miejsce w § 22 ust 1 i § 36 ust. 2 pkt 2 planu miejscowego.

5) Niejednoznaczne określenie linii zabudowy w kwestionowanej uchwale - w § 10 pkt 6 uchwały przy wyznaczeniu pasów ochronnych (linie zabudowy) użyto słowa "min.", co pozwala na dowolne zmiany tej odległości, przy zachowaniu minimalnej szerokości i jest sprzeczne z art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

6) Wadliwy sposób wyznaczenia linii zabudowy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W § 18 ust. 2 uchwały wskazano, że zasady sytuowania zabudowy w wyznaczonych terenach określają nieprzekraczalne linie zabudowy; w przypadku niewyznaczenia linii zabudowy na Rysunku planu, obowiązują przepisy odrębne. Takie postanowienie jest – w ocenie skarżącego – sprzeczne z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

7) Określenie przeznaczenia terenów nieobjętych zakresem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry". Skarżący wskazał, iż plan obejmuje tylko część ul. A.. Natomiast w § 15 ust. 1 lit a uchwały znajduje się zapis odnoszący się do całej długości ulicy A., której tylko odcinek znajduje się w obszarze objętym planem, a to: układ drogowy podstawowy obejmuje: drogę publiczną klasy Z (zbiorcza) KDZ ul. B. w jej fragmentarycznym przebiegu w obszarze objętym planem; drogę publiczną klasy Z (zbiorcza) z tramwajem oraz planowanym szybkim tramwajem KDZ+T ul. M. w jej fragmentarycznym przebiegu w obszarze objętym planem; drogę publiczna klasy L (lokalna) KDL ul. A.; drogę publiczną klasy L (lokalna) ul. J., położoną w bezpośrednim sąsiedztwie, poza obszarem objętym planem; drogę publiczną klasy L (lokalna) ul. T., położoną w bezpośrednim sąsiedztwie, poza obszarem objętym planem.

8) Rozbieżność pomiędzy treścią miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry", a załącznikiem graficznym do planu.

Równocześnie skarżący K. H. wskazał na szereg rozbieżności w tym zakresie, zaznaczając, iż w planie miejscowym w części tekstowej w § 13 pkt 1 lit a, b, c, d, e jako przestrzeń publiczną określono tereny oznaczone symbolami: KDZ+T, KDZ, KDL, KDX, 1ZC, 2ZC, ZPU, ZP, WS. Natomiast na rysunku planu (załącznik nr 1,2), będącego integralną częścią uchwały, obszar przestrzeni publicznej (oznaczenie graficzne - szare prostopadłe kratki) wyznaczono jedynie w części terenu 1ZPU (na północ od ul. C.). Skarżący podkreślił, iż przestrzeń określana jako publiczna powinna być dostępna dla wszystkich, tymczasem obejmuje ona także tereny działek osób prywatnych, które na podst. art. 140 KC mogą korzystać ze swojej własności z wyłączeniem innych osób.

Niezależnie od tego K. H. podniósł, iż w planie miejscowym "Park Aleksandry", w § 16 znalazły się zapisy o rozbudowie sieci wodociągowej, kanalizacji sanitarnej, gazowej, elektroenergetycznej oraz wyznaczeniu stref technicznych dla tych sieci istniejących i planowanych (w przypadku sieci gazowej wyznaczenie stref technicznych tylko dla sieci gazowej planowanej), natomiast na rysunku planu zaznaczono jedynie przebieg sieci istniejącej, nie wyznaczając przebiegu i strefy technicznej sieci planowanej; podobnie w planie znalazły się zapisy wyznaczające strefy techniczne dla sieci kanalizacji opadowej istniejącej i planowanej, podczas gdy na rysunku planu zaznaczono jedynie przebieg kanalizacji opadowej już istniejącej, ten sam zarzut wysunięto pod adresem stref technicznych wzdłuż ciepłociągów.

Dalej skarżący zauważył, że w części graficznej (załącznik nr 2), zaznaczono jako istniejącą linię elektroenergetyczną napowietrzną 15kV, choć ani podczas prac nad planem ani podczas jego uchwalania taka linia nie istniała, nie istnieje ona również obecnie. Błędne wyznaczenie przebiegu infrastruktury wiąże się z dotkliwymi konsekwencjami dla właścicieli terenu poprzez wyznaczenie stref technicznych zakazujących zabudowy wzdłuż przebiegu sieci (łącznie 16 m, licząc po 8 m od osi linii).

9) Wewnętrzna sprzeczność zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry".

Skarżący K. H. podał, iż w § 10 ust. 11 zawarto zakaz realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz powodujących szczególne uwarunkowania związane z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko, z wyjątkiem rodzajów inwestycji szczegółowo wymienionych w powołanym ustępie. Natomiast zgodnie z § 24 ust. 2 pkt. 1,§ 25 ust. 2 pkt. 4 dopuszcza się realizację między innymi trasy narciarstwa biegowego wraz z niezbędną infrastrukturą. Inwestycja taka jest wymieniona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko jako mogąca znacząco oddziaływać na środowisko. W planie miejscowym "Park Aleksandry" w § 9 ust. 2 pkt 1 zawarto zapis wykluczający lokalizację nowej zabudowy kubaturowej poza istniejącymi i ustalonymi w planie terenami zespołów mieszkaniowych, usługowych, garażowych i parkingowych. Tymczasem zapisy planu przewidują możliwość realizacji zabudowy na terenach 1ZC, 2ZC, 1US, SUS, 1ZPU, 2ZPU, KT, G, E. Ponadto w załączniku graficznym nie określono linii rozgraniczających "terenów otwartych o wybitnych walorach krajobrazowych", choć niewątpliwie są to tereny o różnych zasadach zagospodarowania (poprzez wyłączenie zabudowy). W § 5 ust. 1 pkt 4 planu zawarto definicję przeznaczenia podstawowego, jednocześnie określając iż powinny być mu podporządkowane inne sposoby użytkowania określone jako dopuszczone, uzupełniające i wzbogacające. Tymczasem na terenie z podstawowym przeznaczeniem pod zabudowę usługowo mieszkaniową wielorodzinną wraz z garażami w § 21 ust. 2 pkt. 1 (poza podstawowym przeznaczeniem) dopuszcza się lokalizację zespołu Pogotowia Ratunkowego. Ponadto przy planowaniu celów publicznych, poza zasadami określonymi w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Gmina Kraków powinna kierować się również zasadą gospodarności. W przypadku zainwestowania terenu zgodnie z przeznaczeniem podstawowym, a następnie realizacji na tym terenie zespołu Pogotowia Ratunkowego, Gmina Kraków zmuszona będzie do wypłaty odszkodowań (których wartość może przekroczyć koszt samej inwestycji).

10) Niewyznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego powierzchni zabudowy, powierzchni biologicznie czynnej, geometrii dachu dla terenów dopuszczających zabudowę, co jest niezgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i § 4 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym zawarto między innymi wymóg podania powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu oraz wymóg określenia geometrii dachu. Tymczasem w planie miejscowym "Park Aleksandry" dla terenów parkingów oznaczonych symbolami 1KP, 2KP, 3KP dopuszczających zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, a także nie określono geometrii dachu. Ponadto dla terenów 1KP, 2KP nie wyznaczono powierzchni biologicznie czynnej. Dla terenów cmentarza, oznaczonych symbolami 1ZC, 2ZC dopuszczających zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu a także nie określono geometrii dachu. Ponadto dla terenu 2ZC nie wyznaczono powierzchni biologicznie czynnej oraz maksymalnej wysokości dopuszczonej zabudowy. Dla terenu obsługi komunikacji - pętla autobusowa [...], oznaczonego symbolem KT dopuszczającego zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, nie podano wymaganej powierzchni biologicznie czynnej a także nie określono geometrii dachu. Dla terenu infrastruktury gazowniczej, oznaczonego symbolem G dopuszczającego zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, nie podano maksymalnej wysokości dopuszczonej zabudowy a także nie określono geometrii dachu. Dla terenu infrastruktury elektroenergetycznej, oznaczonego symbolem E dopuszczającego zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, nie podano maksymalnej wysokości dopuszczonej zabudowy a także nie określono geometrii dachu.

11) Niewyznaczenie w kwestionowanej uchwale granic terenów służących organizacji imprez masowych niezgodnie z art. 15 ust. 3 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W planie miejscowym w § 24 ust. 2 pkt 4 zawarto zapis dopuszczający organizację imprez masowych, natomiast w załączniku graficznym do planu nie wyznaczono granic terenu dla organizacji imprez masowych.

12) Ominięcie obowiązujących przepisów prawa. Skarżący podał, że podczas uchwalania miejscowego planu "Park Aleksandry" obowiązek uzyskania zgody na przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gruntów rolnych na cele nierolnicze i nieleśne wynikał z regulacji zawartej w art. 17 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne zwartego obszaru gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klasy IV o powierzchni przekraczającej 1 ha wymagało uzyskania zgody marszałka województwa wyrażanej po uzyskaniu opinii izby rolniczej. Zdaniem skarżącego, aby uniknąć powyższej procedury w planie, ze zwartego obszaru położonego na gruntach oznaczonych w rejestrze gruntów jako użytek RIV (o powierzchni około 130 ar) wyznaczono teren pod uprawy rolne - oznaczony jako ZR - (o powierzchni 36 ar), tak by pozostały obszar, który wymagałby zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne nie przekraczał powierzchni 1 ha (wynosi on około 94 ar). Skarżący zaznaczył, że wprawdzie gmina posiada "władztwo planistyczne", lecz przy określaniu funkcji dla danego terenu obowiązana jest uwzględniać szereg wymagań wynikających z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, między innymi wymagania ładu przestrzennego i walory ekonomiczne przestrzeni. W ocenie skarżącego brak jest zatem jakichkolwiek racjonalnych argumentów - z wyjątkiem ominięcia procedury odrolnieniowej - uzasadniających przeznaczenie skrawka terenu pod uprawy rolne w sąsiedztwie obszaru wysoce zurbanizowanego, przeznaczonego w planie pod tereny cmentarza, zieleni urządzonej, sportu i rekreacji.

W odpowiedzi na powyższą skargę, Rada Miasta Krakowa wniosła o jej oddalenie z powodu niewykazania przez skarżącego K. H. naruszenia jego interesu prawnego ewentualnie o jej oddalenie wobec bezzasadności skargi.

Organ planistyczny wskazał, iż działki nr [...], [...], [...] obręb [...] oraz działki nr [...], [...], [...] obręb [...] w K., których współwłaścicielem lub właścicielem jest skarżący, znajdują się na obszarach, które w planie miejscowym objęte są przeznaczeniem oznaczonym jako: 1 KDX, 4 ZP, 2 US oraz 1 ZPU. Przy czym:

- tereny 1 KDX przeznaczone są pod ciąg pieszy wraz z urządzeniami odwodnienia i oświetlenia (§33 uchwały),

- tereny 4 ZP przeznaczone są pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku - park potoku [...],

- tereny 2 US przeznaczone są pod obiekty i urządzenia z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji (§ 23 uchwały),

- tereny 1ZPU przeznaczone są pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej wraz z usługami komercyjnymi służącymi obsłudze funkcji rekreacyjnej parku Potoku [...], w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza sportowo-socjalnego (§ 25 uchwały).

Strona przeciwna do skarżącej podniosła, iż dla skutecznego wniesienia skargi konieczne jest wykazanie, które konkretnie postanowienia zaskarżonego planu miejscowego, w jakim zakresie i dlaczego naruszają interes prawny lub uprawnienie skarżącego. Zdaniem organu żaden zarzut wskazany w skardze nie odnosi się w istocie do jakichkolwiek ustaleń planu miejscowego dotyczących nieruchomości, których właścicielem jest skarżący. Tym samym w zakresie zarzutów podniesionych w przedmiotowej skardze nie przysługuje skarżącemu legitymacja skargowa.

W kwestii nieuzyskania wymaganej opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska, organ wskazał, że z art. 17 pkt. 6 lit. c upzp wynika obowiązek zaopiniowania projektu planu miejscowego przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska, a takiej opinii nie uzyskano. W związku z tym organ planistyczny zwrócił uwagę, iż norma art. 17 pkt. 6 lit. c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. została dodana przez art. 147 pkt 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008 r., nr 199, poz. 1227), która weszła w życie z dniem 15 listopada 2008 r. W przeprowadzonej procedurze sporządzania przedmiotowego planu miejscowego nie uzyskano opinii o projekcie planu miejscowego. Jednakże ustawa z dnia 3 października 2008 r. weszła w życie 15 listopada 2008 r., a uchwała w sprawie miejscowego planu została podjęta w dniu 19 listopada 2008 r., a więc 4 dni po wejściu w życie ustawy. Jakkolwiek zgodnie z literą prawa powinien działać już regionalny dyrektor ochrony środowiska, to jednak faktycznie do dnia 19 listopada 2008 r. nie wykonywał swoich kompetencji z powodów - jak można mniemać - czysto technicznych. Tym samym w ocenie strony przeciwnej do skarżącej nie było realnej możliwości przedłożenia temu organowi projektu planu miejscowego. Ponadto zdaniem organu obowiązek zaopiniowania projektu planu miejscowego przez organ regionalnego dyrektora ochrony środowiska występuje tylko w tych przypadkach, w których procedura sporządzania planu miejscowego w chwili wejścia w życie planu znajdowała się co najwyżej na etapie opiniowania projektu planu miejscowego. Uzyskanie bowiem opinii na etapie późniejszym byłoby jawnym złamaniem normy art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Organ podał, że zarzut naruszenia art. 17 pkt 7 lit. e ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest bezzasadny, albowiem organ sporządzający projekt konkretnego planu nie jest automatycznie zobowiązany do dokonania uzgodnień ze wszystkimi podmiotami wymienionymi w art. 17 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Obszar zaskarżonego planu nie znajduje się ani w strefie nadgranicznej, jak również nie obejmuje przejść granicznych co musi prowadzić do konkluzji, że brak było podstaw do wystąpienia o uzgodnienie projektu planu z właściwym miejscowo Komendantem Oddziału Straży Granicznej. W ocenie strony przeciwnej do skarżącej organ uczynił zadość wymogowi określonemu w art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, albowiem § 1 ust. 1 przedmiotowej uchwały stanowi wyraźnie, że rada gminy stwierdziła zgodność planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa. Podnoszona przez skarżącego konieczność dokonania wyżej wskazanej czynności w drodze podjęcia odrębnej uchwały nie wynika wprost z przepisów prawa. Przepisy regulujące proces sporządzania planu nie wprowadzają również wymogu indywidualnych głosowań nad zgłoszonymi uwagami. W kwestii zarzutu niezgodności ze studium organ planistyczny wskazał, że dla przeważającej części obszaru planu "Park Aleksandry" to obszary zieleni publicznej oznaczone symbolem ZP. Tereny przeznaczone do zainwestowania usytuowane są na pograniczu z istniejącym zainwestowaniem przy granicy opracowania planu lub poza jego granicami - w ramach terenów zieleni publicznej ZP - w ramach terenów o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności - MW. Organ podał, iż teren po zachodniej stronie ul. J. w planie został przeznaczony pod urządzenia sportu i rekreacji (2US) - o wskaźniku zabudowy - 0%. W Studium jest to teren wskazany do zabudowy i zainwestowania w obrębie części parku określonej w Studium jako park rzeczny. Przyjęte przeznaczenie tego terenu pod urządzenia sportu i rekreacji jest zgodne z ustaleniami Studium. Ustalając jego zainwestowanie bez wprowadzenia zabudowy kubaturowej kierowano się miedzy innymi ukształtowaniem terenu i trudnymi dla budownictwa złożonymi warunkami gruntowymi (stoki o nachyleniu powyżej 10 zagrożone erozją) oraz walorami przyrodniczymi tej części parku. Ponadto strona przeciwna do skarżącej wskazała, że teren położony na północ od ul. C. określono jako teren UM oraz teren 2 U na pograniczu z oś. [...]. Aktualnie jest to teren zainwestowany, w związku z tym projektowane w jego obrębie inwestycje o funkcji usługowo - mieszkaniowej, nie uszczuplą terenów zielonych parku, podniosą natomiast jego wartość estetyczną i uporządkują przestrzeń. Teren na północ od ul. C. w planie określono jako teren zieleni z usługami 1ZPU -20% pow. zabudowy, wysokość obiektów do 12 m, a pomiędzy ul. J. i potokiem [...] 2 ZPU - 5% pow. zabudowy, wysokość obiektów 7 m. W Studium natomiast są to tereny zieleni publicznej. Teren parku został zaliczony do obszarów zieleni, które pełnią i pełnić będą rolę nie tylko przyrodniczą, ale przede wszystkim publiczną o charakterze ogólnomiejskim. Dla realizacji tego celu, tereny ZPU to ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej wraz z usługami służącymi obsłudze funkcji rekreacyjnej parku w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza socjalnego, co jest zgodne z ustaleniami Studium. Przy ustalaniu wskaźników zainwestowania uwzględniono m. in. położenie terenów w obszarze parku, nawiązanie do zagospodarowania przyległych terenów. W ocenie organu ustalenie na terenie 3 KP parkingu pomiędzy ul. J. a potokiem [...] jest zgodne z ustaleniami Studium, gdyż stanowi zabezpieczenie obsługi ludności w zakresie miejsc parkingowych, zarówno korzystającej z parku jak i odwiedzających istniejący cmentarz znajdujący się w granicach planu, tj. na obrzeżu planowanego parku. Przeznaczenie terenów 1MN i 2MN jest zgodne z obecnym zainwestowaniem. Jest to istniejąca zabudowa mieszkaniowa, którą plan utrzymuje i zmienia jej funkcję w części na służącą obsłudze parku i sąsiedniego cmentarza. Tereny przy skrzyżowaniu ul. W. z ul. P. przeznaczone są w planie pod MW mimo, że w studium oznaczone są jako tereny ZP. Jest to zgodne z wydaną decyzją o pozwoleniu na budowę. W odniesieniu do zarzutu "zamrożenia" prawa własności przez zapisy zaskarżonego planu organ wskazał, że jest on również niezasadny. Art. 6 ust. 1 omawianej ustawy stanowi, że plan miejscowy kształtuje wraz z innymi przepisami prawo własności nieruchomości. Strona przeciwna do skarżącej nadmieniła, że rada gminy kreując plan miejscowy decyduje o przeznaczeniu konkretnego terenu, co jest zgodne z brzmieniem art. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustalenie przeznaczenia terenu pod określone funkcje pozostaje we właściwości organów gminy. Stanowi to istotę władztwa planistycznego gminy. Organ dodał, iż nie można wywodzić z istoty prawa własności uprawnienia zabudowy nieruchomości - jako immanentnego elementu tego prawa. Jakkolwiek prawo własności stanowi najszerszą formę korzystania z rzeczy, to jednak nie daje właścicielowi pełni władzy nad rzeczą. Organ zwrócił również uwagę na treść art. 36 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Odnośnie zarzutu oznaczonego nr 3 strona przeciwna do skarżącej wskazała, że użyte w treści § 5 ust. 1 pkt 8 zaskarżonej uchwały wyrażenie "główne ścieżki rowerowe" oznacza, że należy przez to rozumieć trasy wyznaczone w ramach terenów wyznaczonych w planie, trasy o orientacyjnym przebiegu wskazane na Rysunku Planu do szczegółowego ustalenia lokalizacji na etapie wydawania decyzji administracyjnych przy uwzględnieniu przepisów prawa miejscowego. Tego typu zapis nie oznacza wymogu dokonywania dodatkowych uzgodnień jak również, indywidualnych odstępstw od planu przez jakiekolwiek podmioty. Odsyła jedynie do innych obowiązujących przepisów prawa. Podobnie zapis § 15 ust. 1 lit. d odsyła jedynie do innych obowiązujących przepisów prawa. Organ zaznaczył, iż zgodnie z treścią § 16 ust. 2 pkt 2 uchwały "utrzymuje się przebiegi i lokalizację istniejących sieci, urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej, za wyjątkiem magistrali ciepłowniczej, zlokalizowanych w obszarze objętym planem, w tym obsługujących obszar nie objęty planem, zapewniając możliwość ich rozbudowy, modernizacji i zmiany średnic sieci", a w dalszych ustępach dopuszczono m. in. możliwość rozbudowy poszczególnych mediów nie określając ich przebiegu; nie określono szerokości stref kontrolowanych dla gazociągów, w § 25 ust.2 pkt. 6 wskazano, że nie wyznaczono na rysunku planu mostków i kładek pieszo- rowerowych. Niezależnie od tego w dalszej części odpowiedzi na skargę podniesiono, że zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określa zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej. Ustalenia planu w zakresie infrastruktury technicznej to m.in. określenie magistralnych i głównych sieci i urządzeń infrastruktury - tworzących systemy infrastruktury, oraz zapisy w tym: utrzymuje się przebiegi i lokalizację istniejących sieci, urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej, za wyjątkiem magistrali ciepłowniczej, zlokalizowanych w obszarze objętym planem, w tym obsługujących obszar nie objęty planem, zapewniając możliwość ich rozbudowy, modernizacji i zmiany średnic sieci. Równocześnie w odpowiedzi na przedmiotową skargę zauważono, iż ponieważ w obszarze planu utrzymuje się istniejący system infrastruktury, bez jego rozbudowy o magistralne sieci, wprowadzono w nim zapis:

- w obszarze objętym opracowaniem planu dopuszcza się realizację oraz przebudowę sieci i urządzeń infrastruktury technicznej w sposób nie kolidujący z innymi ustaleniami planu, zachowując warunki przepisów odrębnych, który umożliwi realizację sieci rozdzielczej i podłączeń projektowanych w obszarze inwestycji, do istniejącego uzbrojenia. Tego typu inwestycje nie tworzą systemu, a jedynie go uzupełniają. Szerokość stref kontrolowanych plan reguluje zapisami:

- dla istniejących gazociągów przy ustalaniu lokalizacji obiektów i dróg należy zachować odległości podstawowe zgodnie z obowiązującymi przepisami odrębnymi;

- dla planowanych gazociągów średniego ciśnienia należy ustalić strefy kontrolowane, w których nie należy wznosić budynków, urządzać stałych składów i magazynów, sadzić drzew oraz podejmować żadnej działalności mogącej zagrozić trwałości gazociągu; szerokość stref kontrolowanych, których linia środkowa pokrywa się z osią gazociągu, dla planowanych gazociągów średniego ciśnienia powinna być zgodna zobowiązującymi przepisami odrębnymi, co zgodne jest z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Strona przeciwna do skarżącej zwróciła uwagę, iż zapis w § 25 ust. 2 pkt. 6 dotyczy dopuszczenia poza podstawowym przeznaczeniem w terenach ZPU "nie wyznaczonych na Rysunku planu mostków i kładek pieszo – rowerowych". Organ podniósł, że dla tego typu inwestycji nie ma obowiązku wskazywania w planie ich lokalizacji czy przebiegu.

Z kolei w kwestii zarzutu nr 4 organ planistyczny wskazał, że tereny zabudowy usługowej (1 U i 2 U), zajmują jedynie niewielkie fragmenty tego obszaru, który stanowi ważny element systemu przyrodniczego miasta - dolina potoku [...]. Okoliczność ta nie jest bez znaczenia, gdyż wszelkie zapisy planu miejscowego należy odczytywać w tym właśnie kontekście. Wskazanie w § 22 uchwały na usługi gastronomii miały na celu dostosowanie funkcji obiektów usługowych projektowanych w obszarze parku do jego podstawowej funkcji. Zdaniem organu dopuszczenie wszelkich usług komercyjnych czy też handlowych mogłoby wprowadzić funkcje sprzeczne z celami, dla których tworzone są parki. Niezależnie od powyższego organ zaznaczył, że zgodnie z § 4 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie w § 22 uchwały przeznaczenia pod usługi komercyjne gastronomii jest niczym innym jak ograniczeniem w użytkowaniu obiektów, które mogą być posadowione na terenach 1 U i 2 U. W związku z tym, że takie ograniczenie jest podyktowane koniecznością dostosowania do podstawowej funkcji parku, to w ocenie organu o przekroczeniu przepisów nie może być mowy.

Strona przeciwna do skarżącej ustosunkowując się do zarzutów określonych w punkcie 5 i 6 skargi podniosła natomiast, że zgodnie z treścią § 10 pkt 6 zaskarżonej uchwały "obowiązuje ochrona doliny potoku [...] wraz z jej obudową biologiczną, z zapewnieniem pasów ochronnych wzdłuż linii potoku o szerokości min. 10 m od linii brzegowej wyłączonych z zabudowy i zainwestowania, w tym także z wykluczeniem ogrodzeń. Dopuszcza się regulację koryta potoku, na zasadach określonych w przepisach odrębnych". Organ podkreślił, że nie można utożsamiać pasów ochronnych z linią zabudowy. Pasy ochronne mają na celu ochronę doliny potoku, nie określa się ich żadną linią rozgraniczającą ani linią zabudowy. Powyższy zapis wynika jedynie z uzgodnień z służbami ochrony środowiska oraz przepisów odrębnych. Określenie minimalnej szerokości 10 m nie jest uchybieniem, gdyż możliwość zachowania większych pasów pozwala spełniać lepiej funkcję ochronną cieku. Z kolei treść § 18 ust. 2 pkt 6 zaskarżonej uchwały brzmi: "Zasady sytuowania zabudowy na wyznaczonych terenach określają nieprzekraczalne linie zabudowy. W przypadku nie wyznaczenia linii zabudowy na Rysunku planu, obowiązują przepisy odrębne." Art. 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zawiera zapis, że projekt miejscowego planu, sporządza się zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. W przypadku nie wyznaczenia linii zabudowy obowiązują przepisy odrębne w tym np. o drogach publicznych. Ustawa o drogach publicznych wraz z aktami wykonawczymi reguluje kwestie lokalizacji nowej zabudowy.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego z pkt 7, że w przedmiotowym planie określono oznaczenie terenów nieobjętych zakresem planu zagospodarowania przestrzennego, organ planistyczny wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Systemy komunikacji, o których mowa w tym przepisie to w istocie pewien zespół i układ dróg, których istnienie zapewnia prawidłową realizację przeznaczenia zawartego w planie miejscowym. Wskazanie w zapisach planu miejscowego na układ drogowy, który obejmuje między innymi drogę publiczną klasy L (lokalna) ul. A. nie oznacza ustalenia przeznaczenia terenu nieobjętego planem miejscowym, lecz stanowi wypełnienie powołanej normy.

Organ planistyczny podniósł także, że plan miejscowy powinien zawierać również zasady docelowej obsługi komunikacyjnej terenu nieobjętego planem miejscowym. Organ zaznaczył, że powołany w skardze zapis planu miejscowego zawarty został w Rozdziale II Ustalenia Ogólne i wskazuje on jedynie ogólne normy dotyczące zasad obsługi obszaru planu przez docelowy układ drogowy, w skład którego wchodzi droga publiczna klasy (L) KDL ul. A.. Zdaniem organu już samo usytuowanie tego przepisu świadczy jednoznacznie, że nie dokonano w nim określenia przeznaczenia tego terenu a jedynie wskazania elementów układu drogowego. Przeznaczenie pod teren drogi publicznej klasy L (lokalnej) oznaczony na rysunku planu symbolem KDL zostało ustalone w § 32 ust. 1 przedmiotowej uchwały, w którym wyraźnie wskazano, że obejmuje on teren oznaczony na rysunku planu KDL.

W kwestii zarzutów podniesionych w punkcie 8 skargi strona przeciwna do skarżącej wskazała, że w części tekstowej określono tereny przestrzeni publicznej i ustalono zasady ich zagospodarowania. Zasady te dla poszczególnych terenów wyznaczonych na rysunku planu i oznaczonych symbolami, a zaliczonych do przestrzeni publicznej - zostały w zapisach szczegółowych uściślone, § 3 ust. 3 określa "łącznie obowiązywanie" ustaleń całej uchwały w jej części tekstowej jak i graficznej. Na rysunku planu została oznaczona graficznie (kratką) ta część przestrzeni publicznej, dla której określono obowiązek konkretnego zainwestowania w formie placu ogólnodostępnego małą architekturą (pomnik, fontanna). W § 25 ust. 3 pkt 6 zapisano jednoznaczne odniesienie do oznaczenia na rysunku planu, co nie jest w sprzeczności z pozostałymi ustaleniami planu. Tym samym w opinii organu podniesiona przez skarżącego rozbieżność pomiędzy treścią planu a załącznikiem graficznym nie występuje. Treść planu w § 16 zawiera ogólne zasady dotyczące uzbrojenia terenu. Plan zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określa zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej. Ustalenia planu w zakresie infrastruktury technicznej to m.in. określenie magistralnych i głównych sieci i urządzeń infrastruktury - tworzących systemy infrastruktury, oraz zapisy w tym, że "utrzymuje się przebiegi i lokalizację istniejących sieci, urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej, za wyjątkiem magistrali ciepłowniczej, zlokalizowanych w obszarze objętym planem, w tym obsługujących obszar nie objęty planem, zapewniając możliwość ich rozbudowy, modernizacji i zmiany średnic sieci". Ponieważ w obszarze planu utrzymuje się istniejący system infrastruktury, bez jego rozbudowy o magistralne sieci wprowadzono zapis, że "w obszarze objętym opracowaniem planu dopuszcza się realizację oraz przebudowę urządzeń infrastruktury technicznej w sposób niekolidujący z innymi ustaleniami zachowując warunki przepisów odrębnych, który umożliwi realizację sieci rozdzielczej i podłączeń projektowanych w obszarze inwestycji, do istniejącego uzbrojenia." Tego typu inwestycje nie tworzą systemu, a jedynie go uzupełniają. Szerokość stref kontrolowanych plan reguluje zapisami:

- dla istniejących gazociągów przy ustalaniu lokalizacji obiektów i dróg należy zachować odległości podstawowe zgodnie z obowiązującymi przepisami odrębnymi;

- dla planowanych gazociągów średniego ciśnienia należy ustalić strefy kontrolowane, w których nie należy wznosić budynków, urządzać stałych składów i magazynów, sadzić drzew oraz podejmować żadnej działalności mogącej zagrozić trwałości gazociągu;

- szerokość stref kontrolowanych, których linia środkowa pokrywa się z osią gazociągu, dla planowanych gazociągów średniego ciśnienia powinna być zgodna z obowiązującymi przepisami odrębnymi.

Strona przeciwna do skarżącej podkreśliła, iż powyższe zapisy są zgodne z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Organ podniósł, że podnoszona przez skarżącego rozbieżność pomiędzy treścią planu a załącznikiem graficznym nie występuje. Treść planu w § 16 ust. 8 zawiera zapisy ogólne bez wymieniania poszczególnych linii elektroenergetycznych. Organ planistyczny podał także, że zaznaczona w załączniku graficznym planu napowietrzna linia elektroenergetyczna 15 kV została w ostatnich latach przebudowana na linię kablową i zdemontowana. Strefa techniczna jest ograniczeniem w użytkowaniu terenu wynikającym z istnienia linii i urządzeń infrastruktury. W przypadku likwidacji linii ustają też ograniczenia w użytkowaniu terenu. W ocenie organu nie występują zaś, jak twierdzi skarżący, dotkliwe konsekwencje dla właścicieli terenu w postaci zakazu zabudowy w pobliżu zlikwidowanej linii elektroenergetycznej. Takie ograniczenia zostały wprowadzone ustaleniami planu wzdłuż linii istniejących.

Co do zarzutu nr 9 skargi organ podał, że w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. uwzględniono w grupie przedsięwzięć mogących wymagać sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko "trasy narciarskie, bobslejowe, wyciągi narciarskie oraz urządzenia towarzyszące". Strona przeciwna do skarżącej podkreśliła także, iż w terenie ZP i ZPU plan dopuszcza realizację jedynie tras narciarstwa biegowego wraz z niezbędną infrastrukturą. Trasy narciarstwa biegowego nie powodują ingerencji w środowisko tak jak ma to miejsce w przypadku tras narciarskich czy bobslejowych.

W dalszej części odpowiedzi na skargę organ wskazał, że zgodnie z treścią § 9 ust. 2 pkt 1 zaskarżonej uchwały wykluczona została lokalizacja nowej zabudowy kubaturowej poza istniejącymi i ustalonymi w planie terenami zespołów mieszkaniowych, usługowych garażowych i parkingowych. Zapisy planu przewidujące możliwość realizacji zabudowy kubaturowej w terenach 1 ZC, 2 ZC, 1US, 3 US, 1 ZPU, 2 ZPU i KT są zgodne z zapisem § 9 ust. 2 pkt 1, gdyż są to tereny usługowe wyznaczone w planie, natomiast w terenach G i E, istnieją już obiekty infrastruktury technicznej i tu nie planuje się realizacji nowych obiektów. Organ podał, że w zaskarżonej uchwale nie wyznaczono "terenów o wybitnych walorach krajobrazowych" liniami rozgraniczającymi, gdyż wyznaczono poszczególne funkcje parku i usług towarzyszących oraz określono zasady zagospodarowania generalnie chroniące jego obszar. Funkcje szczegółowe mają tu najważniejsze znaczenie - zostały określone dla właściwego zagospodarowania "terenów o wybitnych walorach krajobrazowych".

Jednocześnie organ planistyczny podkreślił, że lokalizację zespołu Pogotowia Ratunkowego w zabudowie usługowo - mieszkaniowej wielorodzinnej, zgodnie z zapisami planu, tj. § 21 ust.2 pkt. 1, należy traktować jako dopuszczalną. Ponadto w opinii strony przeciwnej do skarżącej tego typu inwestycja usługowa uzupełnia i wzbogaca zespół usługowo - mieszkaniowy wielorodzinny zgodnie z oczekiwaniami społecznymi zgłoszonymi w okresie opracowywania projektu planu.

Ponadto organ ustosunkowując się do dalszych dalszych zarzutów skargi K. H. podniósł, iż dla terenów 1 KP, 2 KP i 3 KP nie wyznaczono procentowej powierzchni zabudowy, gdyż umieszczając lokalizację obiektów obsługi parkingu określono powierzchnię zabudowy do 10 m2 - co jest wystarczającym wskaźnikiem zabudowy. Zdaniem organu bezprzedmiotowe było wyznaczanie powierzchni biologicznie czynnej, gdyż poza parkingiem 3 KP urządzonym zielenią, powierzchnia pozostałych w maksymalnym stopni wykorzystana będzie pod miejsca parkingowe. Ze względu zaś na wielkość obiektu i usytuowanie na terenie parkingu niecelowe było określono geometrii dachu.

Dla terenów 1 ZC określono powierzchnię grzebalną - 70 %, powierzchnię biologicznie czynną 20%. Zatem 10% powierzchni cmentarza może być wykorzystana pod dopuszczone obiekty, alejki, place. Ze względu na charakter miejsca, nie określono parametrów dla obiektów dopuszczonych, które stanowią niewielkie kubatury. Teren 1ZC to stara zabytkowa część cmentarza. Ustalenia zawarte w ust. 3 mają na celu jego ochronę. W dalszej części dopowiedzi na skargę organ zaznaczył, iż teren 2 ZC to nowa cześć cmentarza, dla której brak ustaleń analogicznych jak dla terenu 1 ZC. W opinii organu Plan pozwala na wykorzystanie tej części cmentarza w stopniu niezbędnym dla potrzeb miasta, szczególnie w sytuacji braku dużych rezerw takich terenów w mieście. Uchwała w § 3 ust. 4 nakazuje "rozpatrywać i stosować" łącznie z przepisami odrębnymi i odsyła w tym przypadku do aktu nadrzędnego, jakim jest ustawa z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych regulująca nakazy i zakazy w terenach cmentarnych. Na etapie opiniowania służby ochrony środowiska jak i inspekcji sanitarnej zaopiniowały pozytywnie, bez uwag, przedstawiony dokument wraz z prognozą oddziaływania na środowisko. Dla terenów KT z podstawowym przeznaczeniem pod pętlę autobusową oraz plac postojowy dla pojazdów komunikacji zbiorowej nie określono powierzchni zabudowy, gdyż dopuszczając lokalizację obiektów obsługi klientów przedsiębiorstw określono powierzchnię zabudowy do 50 m2. Nie wyznaczono powierzchni biologicznie czynnej, dopuszczono realizację zieleni urządzonej w obrębie terenu KT. Ze względu na wielkość obiektu i usytuowanie na terenie pętli nie określono geometrii dachu.

Niezależnie od tego organ wskazał, że tereny oznaczone symbolami G i E są zainwestowane. W ich obrębie znajdują się urządzenia infrastruktury gazowej i energetycznej. Z uwagi na techniczny charakter zabudowy jak również brak konieczności budowania nowej - określanie wskaźników jak dla zabudowy mieszkaniowej czy usługowej jest jego zdaniem bezcelowe.

Co do zarzutu nr 11 skargi organ planistyczny podał, że w § 24 ust. 2 pkt 4 uchwały dopuszczono organizację imprez masowych w ramach terenu 7ZP. Organ wyjaśnił, że czymś innym jest zapis dopuszczający organizację imprez masowych, a czymś innym wyznaczenie takiego terenu dla tej funkcji - jako podstawowej. W planie został wyraźnie wskazany teren, w którym takie imprezy mogą być dopuszczone, a skoro cały teren to teren parku ogólnodostępnego brak jest podstaw do zawężania miejsca do konkretnej działki czy obszaru.

Odnosząc się do ostatniego zarzutu skargi tj. nr 12 organ wskazał, że teren zieleni oznaczony symbolem ZR w sąsiedztwie potoku [...] został wyznaczony jako element naturalnego filtra biologicznego, niezbędnego dla ochrony wód powierzchniowych. W trakcie inwentaryzacji urbanistycznej (sierpień 2007 r.) ten fragment zielonych użytków rolnych był wykoszony i zadbany. Ponadto w opracowaniu ekofizjograficznym sporządzonym do planu Park [...] (wrzesień 2007 r.), teren ten jest wskazany do utrzymania w dotychczasowym użytkowaniu bez wprowadzania zadrzewień, z uwagi na jego położenie w terenach zagrożonych zalewaniem w czasie wezbrań powodziowych cieku. Tym samym zarzut skarżącego w tym zakresie należy w ocenie organu uznać za bezzasadny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 8 września 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 265/09 oddalił skargę K. H.. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 maja 2010 r., sygn. akt II OSK 403/10 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił poglądu Sądu I instancji, że skarżący nie wykazał spełnienia wymaganej przepisem art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym przesłanki interesu prawnego w zaskarżeniu przedmiotowej uchwały. Zdaniem NSA skarżący wykazał, że na objętym zaskarżonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenie znajdują się działki stanowiące jego własność, zaś ich przeznaczenie w planie, polegające na tym, że w pewnym zakresie w ogóle nie będą mogły być zabudowane, zaś w pozostałym - sposób zagospodarowania i zabudowy nie odpowiada zamierzeniom skarżącego jako właściciela, tym samym spełnił przesłankę określoną w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym naruszenia jego interesu prawnego zaskarżonym aktem gminny. Przeciwne stanowisko Sądu pierwszej instancji narusza natomiast ten przepis oraz pozostałe, wymienione przepisy prawa materialnego, godząc w interesy właścicielskie skarżącego, chronione w szczególności normami konstytucyjnymi.

Niezależnie od K. H. także "K" Sp. z o.o. w K. wniosło w dniu 25 listopada 2009 r. skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa Nr LVII/733/08 z dnia 19 listopada 2008 r., domagając się stwierdzenia jej nieważności oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wywiedzionej skargi w/w strona skarżąca podniosła, że jest współwłaścicielem nieruchomości położonych w K., utworzonych z działek ewid. nr [...], [...] obr. [...], które chce zabudować i zainwestować. Skarżąca spółka wskazała, że wystąpiła między innymi o uzyskanie pozwolenia na budowę dla zamierzenia budowlanego - budowa garażu dwupoziomowego wielostanowiskowego z funkcją uzupełniającą komercyjną – hotelem, którego nie uzyskała z uwagi na uchwalanie miejscowego planu. Ponadto wystąpiła z wnioskami o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Po odmowach wydanych przez organy I i II instancji, prawomocnymi wyrokami z dnia 25 lutego 2008 r.(II SA/Kr 933/07) oraz z dnia 10 kwietnia 2008 r. (II SA/Kr 935/07) Sąd stwierdził, iż istnieje możliwość zabudowy przedmiotowej nieruchomości zabudową mieszkalną wielorodzinną na zasadzie kontynuacji parametrów zabudowy zlokalizowanej po przeciwnej stronie ul. J.. Ponadto Spółka zaznaczyła, iż uzyskała decyzje dotyczące budowy sieci: wodociągowej, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji opadowej, energetycznej, c.o. oraz dojazdu do planowanej zabudowy na działkach Spółki. Strona skarżąca podniosła, że przedmiotowa nieruchomość stanowi obszar tylko częściowo znajdujący się sąsiedztwie rowu melioracyjnego zwanego "Potokiem [...]" i jest od niego oddzielona pasem terenu składającym się z dwóch działek, co oznacza, że nie dotyczą przedmiotowej nieruchomości ograniczenia wynikające z art. 27 i 28 ustawy Prawo wodne. Podjęcie dalszych kroków zmierzających do zabudowy i zagospodarowania terenu zostało przerwane uchwaleniem przedmiotowego planu, co spowodowało zmianę w sytuacji prawnej, dotyczącej nieruchomości Spółki. Zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przedmiotowe nieruchomości znajdują się w obszarze oznaczonym ZP, US. W opinii autora omawianej skargi przeznaczenie to, dokonane przy przekroczeniu "władztwa planistycznego" gminy narusza prawo własności skarżącej spółki do wymienionych nieruchomości.

Dalsze zarzuty skargi "K" Sp. z o.o. w K. stanowią powtórzenie argumentacji przedstawionej w skardze K. H.

W odpowiedzi na skargę "K" Sp. z o.o. w K. organ planistyczny wniósł o oddalenie skargi, przedkładając uzasadnienie tożsame z uzasadnieniem odpowiedzi na skargę w sprawie ze skargi K. H..

Niezależnie od opisanych powyżej dwóch skarg także J. J. w dniu 23 października 2009 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r., Nr LVII/733/08., domagając się stwierdzenia nieważności uchwały w części, w zakresie zapisów dotyczących obszaru oznaczonego w zaskarżonej uchwale symbolem 7ZP - teren zieleni urządzonej oraz zasądzenia kosztów sądowych.

W wywiedzionej skardze J. J. zarzuciła zaskarżonej uchwale naruszenie:

- art. 1 ust. 2 pkt 1-5 i pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niewłaściwe ich zastosowanie polegające na tym, że uchwała nie zawiera ustaleń zgodnych z tymi przepisami, co uniemożliwia korzystanie z prawa własności;

- art. 15 ust. 2 pkt 6 upzp poprzez brak zawarcia w planie regulacji wymaganych w tym przepisie, naruszenie art. 16 upzp przez nieczytelne sporządzenie załącznika graficznego do uchwały;

- art. 17 pkt 6 c upzp poprzez brak uzgodnienia projektu planu z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska;

- art. 6 ust. 2 upzp poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że uchwała nie zawiera ustaleń zgodnych z tym przepisem, co uniemożliwia korzystanie z prawa własności;

- art. 140 kc, polegające na nieuprawnionym ograniczeniu właścicieli w możliwości korzystania ze swoich nieruchomości.

W uzasadnieniu skargi J. J. podniosła, że jest współwłaścicielem działek nr [...] i [...] obr [...] jedn. ewid. [...] w K., które znajdują się na terenie oznaczonym w planie symbolem 7ZP - tereny zieleni urządzonej. W § 2 ust. 1 plan miejscowy stanowi, że wyznacza się tereny zieleni urządzonej, oznaczone na Rysunku planu symbolami 1ZP, 2ZP, 3ZP, 4ZP, 5ZP, 5ZP, 7ZP i 8ZP z podstawowym przeznaczeniem pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku park potoku [...]. Poza podstawowym przeznaczeniem dopuszcza się szereg inwestycji uzupełniających. Naruszenie interesu prawnego skarżącej polega jej zdaniem na niezgodnym z prawem ograniczeniu prawa jej własności poprzez nieuzasadnione przeznaczenie należących do niej działek pod tereny zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniem pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku - park potoku [...]. W opinii skarżącej uchwalenie planu miejscowego pozbawiło ją możliwości zabudowy nieruchomości pomimo posiadania prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. J. J. wskazała również, że inni współwłaściciele uzyskali decyzję o ustaleniu warunków i zagospodarowania terenu z dnia 20 grudnia 2005 roku dla inwestycji polegającej na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z urządzeniami towarzyszącymi i infrastrukturą techniczną. Jakkolwiek obecnie decyzja ta z uwagi na upływ czasu nie wywołuje skutków prawnych to jednak wskazuje to, że z punktu widzenia zasad kształtowania polityki przestrzennej możliwe było podjęcie uchwały, której treść nie wyłączałaby możliwości lokalizacji inwestycji planowanej przez skarżącą. Istotne jest również i to, że jej działki sąsiadują bezpośrednio z obszarem znaczonym w planie miejscowym symbolem - MW - teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Zdaniem skarżącej z treści zaskarżonej uchwały nie wynika jaki interes ogólnospołeczny sprzeciwiał się innemu przeznaczeniu powyższych działek, który umożliwiłby chociaż w niewielkim stopniu lokalizację inwestycji kubaturowej na tym terenie. Z treści załącznika graficznego oraz z treści uchwały nie wynika jaką motywacją kierowała się Rada Miasta Krakowa wyznaczając przebieg linii rozgraniczającej obszaru o symbolu 7ZP oraz MW. W ocenie skarżącej organ gminy podejmując uchwałę przekroczył w powyższym zakresie posiadane władztwo planistyczne. Ponadto skarżąca zarzuciła, że dla obszarów o symbolu ZP Rada Miasta Krakowa nie określiła w treści planu wskaźnika intensywności zabudowy, mimo, że przewidziano także możliwość realizacji zabudowy w ramach przeznaczenia dopuszczalnego tj. lokalizację obiektów tymczasowych w terenie 7 ZP dla organizacji imprez masowych na wolnym powietrzu takich jak koncerty muzyczne, cyrków lub wesołych miasteczek, a także na działkach [...], [...] i [...] boiska wielofunkcyjnego. W związku z powyższym, w opinii skarżącej Rada Miasta Krakowa naruszyła art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak określenia w treści planu miejscowego wskaźnika zabudowy dla wszystkich terenów objętych planem miejscowym.

Kolejnym uchybieniem jakiego zdaniem skarżącej dopuścił się organ planistyczny jest brak uzyskania uzgodnienia projektu planu miejscowego z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska.

W odpowiedzi na tę skargę strona przeciwna do skarżącej wniosła o jej oddalenie. W pierwszej kolejności organ planistyczny podniósł, że skarżąca nie wykazała dostatecznie naruszenia interesu prawnego. Istotą uniemożliwienia korzystania z prawa własności jest w ocenie skarżącej brak możliwości zabudowy działek nr [...] i [...]. Wskazywana przez skarżącą decyzja o ustaleniu warunków zabudowy z dnia 20 grudnia 2005 r. w terenie obejmującym m.in. działki skarżącej, wydana została z uwagi na ówczesny brak obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na tym terenie. Zgodnie z art. 140 KC prawo własności przysługuje w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego. Granice znaczone przez te dwa elementy nie stanowią i nie mogą stanowić ograniczenia własności. Ponadto zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określają wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności. Zdaniem organu wbrew sugestiom skarżącej nie można z substratu prawa własności wywodzić prawa zabudowy - jako nieodzownego elementu tego prawa. W planie nieruchomości wskazane przez skarżącą znalazły się w obszarze o podstawowym przeznaczeniu pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej. Powyższe przeznaczenie jest zgodne z ustaleniami Studium, a także odpowiada celowi uchwalenia planu miejscowego "Park Aleksandry" jako planu o charakterze ochronnym, obejmującego obszar włączony do systemu parków rzecznych i miejskich. Nadto organ podniósł, że wskaźnik zabudowy dla terenów ZP nie został określony, gdyż zgodnie z art. 24 ust. 3 pkt 4 zaskarżonej uchwały w terenach tych nie dopuszcza się zabudowy kubaturowej. Dla obsługi terenu Parku Aleksandry zabezpieczono odpowiednią ilość miejsc parkingowych poprzez wyznaczenie parkingów na obrzeżach parku, spełniając tym wymóg ustawy. Dopuszczone w terenie 7ZP boisko sportowe stanowi urządzenie terenowe, które można realizować na bardzo ograniczonym terenie trzech działek ewidencyjnych, co stanowi wystarczające ograniczenie zastępujące wskaźnik. Organ wyjaśnił, że w uchwale w § 5 ust. 1 pkt 7 zdefiniowano pojęcie elementów wyposażenia parku wskazując jedynie elementy niekubaturowego zainwestowania eliminując nawet wiaty zadaszenia. Rada Miasta Krakowa nie naruszyła art. 15 ust.2 pkt. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, bowiem tereny, w których przewiduje się zabudowę posiadają określone maksymalne wskaźniki zabudowy. W kwestii naruszenia art. 17 pkt. 6 lit. c upzp poprzez nieuzyskanie opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska organ planistyczny przedstawił argumentację jak w odpowiedzi na skargę K. H..

Wyrokiem z dnia 15 października 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 1679/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę J. J.. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2011 r., sygn. II OSK 273/11 uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W przedmiotowym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że przedmiotowa uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru naruszyła interes prawny J. J. jako właścicielki nieruchomości objętej planem. Ponadto za zasadny uznał zarzut skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 17 pkt 6 lit. c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przejawiającą się w błędnym uznaniu, że w sprawie tej nie było konieczne uzyskanie opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska o projekcie planu. Ustawą z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U Nr 199, poz. 1227) dodano do art. 17 punkt 6c zgodnie z którym wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego uzyskuje opinie o projekcie planu regionalnego dyrektora ochrony środowiska. Ustawa ta weszła w życie z dniem 15 listopada 2008 r. Tym samym w dniu 19 listopada 2008 roku, gdy Rada Miasta Krakowa podejmowała decyzję w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" uzyskanie opinii o projekcie planu regionalnego dyrektora ochrony środowiska przed podjęciem przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego było obligatoryjne. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że będąca przedmiotem kontroli sądów administracyjnych uchwała Rady Miasta Krakowa podejmowała decyzję w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" podjęta została z naruszeniem procedury planistycznej, przy czym naruszenie trybu sporządzania planu było na tyle istotne, że w świetle art. 28 ust. 1 ustawy powodowało nieważność tejże uchwały. W przywołanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał także, że dla oceny skutków niedopełnienia przez organ obowiązku wynikającego z treści art. 17 pkt 6c u.p.z.p. nie może mieć znaczenia to, że przedmiotową uchwałę podjęto w 4 dni po wejściu w życie przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. wprowadzających obowiązek uzyskania tych opinii, albowiem ustawa zmieniająca o której mowa przewidywała odroczony termin wejścia w życie zawartych w niej zapisów, umożliwiający także organowi zapoznanie się z jego treścią. Odstąpienie od zachowania kolejności czynności procedury planistycznej mogłoby być uzasadnione wprowadzeniem już w trakcie prowadzenia procedury planistycznej zmian prawnych nakładających obowiązek uzyskania dodatkowych opinii. Takie naruszenie trybu sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mogłoby uzasadniać stanowisko, że nie jest to naruszenie istotne w rozumieniu art. 28 ust. 1 u.p.z.p., a w konsekwencji o braku podstaw do stwierdzenia nieważności takiej uchwały w jakimkolwiek zakresie. Niemniej jednak zaniechanie uzyskania opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska, wymaganej przepisem art. 17 pkt 6c u.p.z.p. powoduje nieważność zaskarżonej uchwały w całości. Wreszcie Sąd stwierdził, że nie doszło do naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p., z uwagi na fakt, że w § 24 ust. 3 pkt 4 uchwały przewidziano, że dla terenów oznaczonych symbolem "ZP" nie dopuszcza się zabudowy kubaturowej, zatem określenie wskaźnika zabudowy stało się zbędnym.

Ponownie rozpoznając skargę J. J. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 13 września 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 1216/11 stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały. W wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 11 kwietnia 2012 r., sygn. akt II OSK 52/12 uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie.

W uzasadnieniu wskazanego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że dokonana w wyroku z dnia 19 kwietnia 2011r. wykładnia NSA nie obejmuje tego, jakie znaczenie prawne w tej sprawie może mieć przedstawienie przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska pozytywnej opinii co do uchwalonego już planu, w sytuacji gdy poprzednio właściwy organ (wojewoda) przedstawił również pozytywną opinię do projektu planu. Zagadnienie to nie było przedmiotem oceny NSA, gdyż ujawniło się dopiero w toku ponownego rozpoznawania sprawy przez Sąd pierwszej instancji. Sąd wskazał, że w toku ponownego rozpoznawania sprawy organ przedstawił opinię Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia 28 lipca 2011 r., w której organ ten stwierdził, że pozytywnie opiniuje wszystkie rozwiązania zawarte w uchwalonym planie (uchwale Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry") i podtrzymuje pozytywną opinię o projekcie tego planu przedstawioną przez Wojewodę Małopolskiego. W związku z tym konieczne było dokonanie oceny, czy w tych okolicznościach naruszenie trybu sporządzania planu, polegające na braku opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska co do projektu planu, ma charakter istotnego naruszenia w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W uzasadnieniu omawianego wyroku NSA podkreślił m.in., iż sąd pierwszej instancji przyjął jako podstawę rozstrzygnięcia założenie, że wydany w tej sprawie wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2011 r. przesądza o tym, że zaskarżona uchwała jest nieważna, podczas gdy z tego wyroku wynika jedynie, że brak opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska stanowi istotne naruszenie trybu sporządzania planu, co nie jest równoznaczne z oceną, że naruszenie trybu sporządzenia planu będzie także istotne, gdy przedstawiona zostanie opinia (stanowisko) regionalnego dyrektora ochrony środowiska po sporządzeniu planu. Zdaniem orzekającego wówczas NSA kwestia czy naruszenie trybu sporządzania planu jest istotne, czy też nie wymaga oceny, na czym polega to naruszenie oraz skutków tego naruszenia. Naruszenie trybu sporządzania planu, które wyraża się w naruszeniu przepisów określających tzw. procedurę planistyczną, jest zdarzeniem, które następuje w określonym czasie w toku postępowania planistycznego. Natomiast ocena, czy naruszenie to jest istotne, może uwzględniać okoliczności nie tylko z czasu tego zdarzenia, ale także okoliczności, które powstały wcześniej lub później. NSA zauważył także, iż w okolicznościach rozpoznawanej spawy, jeżeli pozytywną opinię w zakresie ochrony środowiska do projektu planu przedstawił wojewoda, który był organem właściwym w czasie przedstawiania tej opinii, a następnie, po sporządzeniu planu, opinię tę potwierdził regionalny dyrektor ochrony środowiska, który przejął kompetencje w tym zakresie, to okoliczności te mają znaczenie prawne w toku oceny, czy naruszenie trybu sporządzania planu było istotne. W skardze kasacyjnej trafnie podniesiono, że okoliczności te przemawiają za dokonaniem oceny, że naruszenie nie było istotne i z tego powodu nie można stwierdzić nieważności planu. Ponadto NSA wytknął, że uwzględniając skargę Sąd pierwszej instancji w ogóle nie odniósł się do zarzutów podnoszonych przez skarżącą, które w jej ocenie, wskazują na naruszenie postanowieniami planu jej interesu prawnego jako właścicielki nieruchomości objętej planem. Podkreślił, że w przypadku uwzględnienia skargi kasacyjnej, uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wojewódzkiemu sądowi administracyjnemu, sąd ten rozpoznaje sprawę ponownie w pełnym zakresie będąc jedynie związany wykładnią prawa w tej sprawie dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Pismem z dnia 12 lipca 2012 r. skarżąca J. J. wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości. Dodatkowo zarzucając, że:

- na rysunku planu nie wyznaczono linii zabudowy dla terenów 1U, 2ZPU, 3US, KT, 2 KP, G, E,

- nie określono parametrów wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu dla obszaru E, G, 2 KP, 1 ZC, 2ZC,

- nie określono wymaganych parametrów dróg przez niewprowadzenie w tekście planu dla terenów KDZ+T, KDZ, KDX, KDW i KDL zapisów dotyczących szerokości w liniach rozgraniczających,

- na rysunku planu wyznaczono jako przestrzeń publiczną jedynie teren 1ZPU, gdy w tekście uchwały jako przestrzeń publiczną ustalono obszary KDZ+T, KDZ, KDL, KDX, 1 ZC, 2ZC, ZPU, ZP i WS.

Rozpoznając skargi J. J., K. H. oraz K. sp. z o. o. z siedzibą w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r. nr LVII/733/08 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 7 sierpnia 2012r. sygn. akt II SA/Kr 874/12 stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały; zasądzając w pkt II wyroku od Rady Miasta Krakowa na rzecz skarżących: J. J., K. H. i K. K. sp. z o. o. w K. kwoty po 760 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji na wstępie zauważył m.in., iż analiza przedłożonych dokumentów pozwoliła stwierdzić, że oprócz opracowania ekofizjograficznego w procedurze planistycznej sporządzona była również prognoza oddziaływania na środowisko (listopad 2007 r., aktualizowana w marcu 2008 r. Dokumentów tych nadal brak w przedłożonych aktach. Nadto, z protokołu sesji Rady Miasta Krakowa z dnia 19.11.2008 r. wynika, że pierwsze czytanie projektu uchwały odbyło się w dniu 5 listopada 2008 r, a rada zapoznawała się z drukiem Nr 868 Prezydenta Miasta Krakowa, poddanym pod głosowanie. Również tego dokumentu brak jest w aktach sprawy. Z przedłożonych materiałów nie wynika zatem, czy i w jaki sposób rozstrzygnięto o nieuwzględnionych przez Prezydenta Miasta Krakowa uwagach do projektu planu. WSA w Krakowie zwracając uwagę na treść art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - zwanej dalej P.p.s.a., z godnie z którym sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny, zauważył, iż wyrokiem z dnia 6 maja 2010 r. sygn. II OSK 403/10 Naczelny Sąd Administracyjny przesądził, że skarżący K. H. ma legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 u.s.g. Z kolei wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2011 r. sygn. II OSK 273/11 Naczelny Sąd Administracyjny przesądził, że skarżąca J. J. ma legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 u.s.g. Oceniając tylko legitymację skargową strony skarżącej – K. Sp. z o.o. w K. WSA w Krakowie wskazał, iż nieruchomości ww. strony skarżącej, obejmujące działki nr [...] i [...] obr. [...], znajdują się w granicach obszaru objętego ustaleniami planu. Uchwała reguluje zatem sytuację prawną strony skarżącej jako współwłaściciela nieruchomości objętej planem miejscowym. Interes prawny strony skarżącej wynika z przysługującego jej prawa własności nieruchomości, podlegającego ochronie prawnej na podstawie art. 21 ust. 1 i art. 64 Konstytucji RP. Zgodnie z ustaleniami planu nieruchomość skarżącej znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem "4ZP" i "2US" W myśl zapisu § 24 ust.1 uchwały teren "ZP" został przeznaczony pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku. Zgodnie zaś z § 23 ust.1 uchwały teren oznaczony symbolem "US" przeznaczony został pod obiekty i rządzenia z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji. Ustalenia planu nie dopuszczają na tym terenie innej zabudowy. Powyższe wyłącza możliwość swobodnego zagospodarowania nieruchomości przez stronę skarżącą, w tym budowy obiektów budowlanych. W ocenie orzekającego wówczas Sądu I instancji uznać zatem należało, że K. Sp. z o.o. w K. wykazało legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 u.s.g. Dodatkowo Sąd wskazał , że współwłaścicielem nieruchomości składających się z działek nr [...] i [...] jest K. H., odnośnie którego Naczelny Sąd Administracyjny przesądził, że ma on legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 u.s.g..

W uzasadnieniu omawianego wyroku Sąd I instancji stwierdził, iż brak jest zgodności zaskarżonego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania oraz, że w sposób istotny naruszono tryb postępowania. W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa (uchwała z dnia 16 kwietnia 2003 r.) podkreślono, że zawiera ono "ustalenia, które muszą być uwzględniane przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego" oraz że "obliguje gminę do realizowania określonej w studium polityki przestrzennej. Zawarte w nim ustalenia są na tyle precyzyjne, aby mogły stanowić merytoryczną podstawę podejmowanych decyzji". WSA w Krakowie zauważył przy tym, iż na stronie 130 studium określono, że w studium zostaje wyznaczona granica terenów przeznaczonych do zabudowy, rozgraniczająca tereny otwarte od zabudowanych i przeznaczonych do zainwestowania oraz określająca dopuszczalny ich zasięg. Granica ta ma charakter orientacyjny, a jej ostateczny przebieg zostanie ustalony w planach miejscowych. Na stronie 138 studium wskazano, że w celu wzmocnienia krystalizacji struktury przestrzennej i funkcjonalnej miasta wyznaczone zostają kategorie terenów o zróżnicowanych kierunkach zagospodarowania. Granice kategorii tych terenów, uwidocznione na rysunku K 1 należy traktować jako orientacyjne, a ich skorygowany przebieg określony będzie w planach miejscowych, zgodnie z zasadami określającymi spójność planów z polityką zawartą w studium. Niezależnie od tego Sąd podkreślił, iż w myśl zaś tych ostatnich zasad (str.212 studium) dopuszczono korekty granicy między terenami otwartymi a przeznaczonymi do zabudowy i zainwestowania, a także linii rozgraniczających tereny różnych kategorii, jednakże pod warunkiem realizacji zasad zrównoważonego rozwoju i kształtowania ładu przestrzennego określonych dla Krakowa w studium, a w szczególności nienaruszalności najcenniejszych elementów systemu przyrodniczego, nierozpraszania zabudowy i tworzenia zwartych zespołów zabudowy, integralności zagospodarowania przestrzennego oraz infrastruktury drogowej i technicznej, respektowania ustaleń dla stref określonych w studium. Wśród zasad zrównoważonego rozwoju wymieniono na stronie 7 studium zasadę intensyfikacji istniejącego zainwestowania w strefie miejskiej, a poza nią zapobieganie rozpraszaniu zabudowy i tworzenie zwartych zespołów zabudowy. Sąd przytoczył wymienione w studium kategorie terenów o zróżnicowanych kierunkach zagospodarowania to m.in.: MW – o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności, MN – o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności, MU - o przeważającej funkcji mieszkaniowo-usługowej, ZP – tereny zieleni publicznej, ZO – tereny otwarte (w tym rolnicza przestrzeń produkcyjna). W terenach MW główne kierunki zagospodarowania przestrzennego określono jako kształtowanie zespołów intensywnej zabudowy mieszkalnej wyposażonej w program usług publicznych, utrwalenie istniejących lub ukształtowanie nowych lokalnych przestrzeni publicznych. Warunki i standardy wykorzystania terenu określono jako 1,0 – 1,9 w strefie miejskiej i śródmiejskiej. Sąd podkreślił dalej, iż dla terenów oznaczonych ZP podano: główne funkcje to ogólnodostępne tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich (w tym parki rzeczne, ogród botaniczny, park ekologiczny), ogrodów działkowych wyposażone w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska itp.), cieki i zbiorniki wodne. Jako główne kierunki zagospodarowania przestrzennego wymieniono: ukształtowanie miejskiego systemu zieleni publicznej (w przeważającej części ogólnodostępnej) w oparciu o istniejące zasoby przyrodnicze, urządzenie terenów zieleni jako przestrzeni publicznych o wysokich walorach estetycznych, przyrodniczych, funkcjonalnych i krajobrazowych, rolnicze użytkowanie zespołów łąkowych i terenów rolnych pełniących jednocześnie funkcje zieleni publicznej, kształtowanie łączności przestrzennej ciągów pieszych i rowerowych terenów ZP i ZO, ze szczególnym uwzględnieniem zieleni nadrzecznej w obrębie parków rzecznych (nie wymieniono parku nad rowem bieżanowskim). Wykluczono wszystkie formy użytkowania obniżające wartość i wielkość zasobów przyrodniczych. Mając na uwadze powyższe WSA w Krakowie zauważył, iż Park rzeczny zgodnie z rysunkiem studium K 1 zaprojektowano na północ od ul. C. do ul. B.. Według studium teren zamykający się w granicach przedmiotowego planu położony był w strefie miejskiej. Teren obejmował w przeważającej części obszar ZP (tereny zieleni publicznej), ale również tereny przeznaczone do zabudowy i zainwestowania. W studium (w granicach planu "Park Aleksandry) cały teren między ul. W. i ul. U. położony był w strefie kształtowania systemu przyrodniczego, za wyjątkiem fragmentów przeznaczonych do zabudowy i zainwestowania. Żaden fragment tego terenu nie był określony jako zieleń naturalna (tereny otwarte i rolnicza przestrzeń produkcyjna). Teren ten nie znajdował się również w obszarach cennych przyrodniczo proponowanych do ustalenia form ochrony (rys. K 2), ani też w strefie ochrony i kształtowania krajobrazu (rys. K 2). Powyższe zdaniem Sądu wskazuje, że korekta granic między terenami otwartymi, a przeznaczonymi do zabudowy i zainwestowania, a także linii rozgraniczających tereny różnych kategorii jaka została dokonana w planie zagospodarowania przestrzennego "Park Aleksandry" nie była dopuszczalna. I tak w ocenie orzekającego wówczas Sądu, wyznaczenie w planie obszaru MW (teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z podstawowym przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną) przy ul. W. i ul. P., który w studium określony był jako ZP (tereny zieleni publicznej z funkcją ogólnodostępnych terenów otwartych w formie ogrodów i parków miejskich, ogrodów działkowych wyposażonych w ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji, z wykluczeniem wszystkich form użytkowania obniżających wartość i wielkość zasobów przyrodniczych) nastąpiło w sprzeczności ze studium. Zmiany w planie miejscowym przeznaczenia terenów nie przewidzianych w studium do takiej zmiany gmina może dokonać po uprzedniej zmianie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego – z zachowaniem trybu, w jakim studium jest uchwalane (art. 27 u.p.z.p.). Również ocenie orzekającego wówczas Sądu wyznaczenie obszaru 3 US (tereny sportu i rekreacji - kubaturowe obiekty o funkcji sportowo - rekreacyjnej, w tym: sauny, sale kręglarskie, bilardowe, siłownie) przy ul. A., narusza ustalenia studium, według którego teren ten przeznaczony był do zabudowy i zainwestowania w ramach symbolu MW. Podobnie obszar oznaczony w planie jako KT (teren obsługi komunikacji - pętla autobusowa B., z podstawowym przeznaczeniem pod pętlę autobusową oraz plac postojowy dla pojazdów komunikacji zbiorowej wraz z urządzeniami odwodnienia i oświetlenia, z dopuszczeniem lokalizacji obiektów obsługi klientów przedsiębiorstw komunikacji zbiorowej z ograniczeniem do 50 m2 powierzchni zabudowy), przy ul. A., w studium określony był jako teren MW. Także i takie usytuowanie tego obszaru Sąd uznał wówczas za sprzeczne z ustaleniami studium. W omawianym wyroku WSA w Krakowie uznał także, iż obszar oznaczony w planie symbolem 1U (tereny zabudowy usługowej z podstawowym przeznaczeniem pod usługi komercyjne gastronomii, z dopuszczeniem lokalizacji zadaszeń oraz obiektów małej architektury związanych z przeznaczeniem podstawowym), na zachód od ul. A., w studium określony był jako MW, przeznaczony do zainwestowania wyznaczony został sprzecznie z ustaleniami studium. Również w za sprzeczne z ustaleniami Studium uznano w przedmiotowym wyroku wyznaczenie w zaskarżonym planie obszaru 2 ZI (teren zieleni izolacyjnej, z dopuszczeniem realizacji ciągów pieszych), albowiem w studium został określony jako MW, przeznaczony do zainwestowania.

Obszar UM (teren zabudowy usługowo-mieszkaniowej z podstawowym przeznaczeniem pod zabudowę usługowo-mieszkaniową wielorodzinną wraz z garażem, z dopuszczeniem lokalizacji zespołu Pogotowia Ratunkowego, obiektów małej architektury oraz zadaszeń, realizacji ciągów pieszych i pieszo-jezdnych oraz parkingów do obsługi usług i mieszkańców) wyznaczony w planie, położony w klinie między ul. C. i ul. T., który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "9" - w studium określony był w części jako ZP i w części jako MW, przeznaczony do zabudowy. Obszar MW stanowił teren w kształcie prostokąta przylegającego dłuższym bokiem do ul.T..

W dalszej części uzasadnienia przyjęto m.in., iż obszar wyznaczony planem 1 ZPU (tereny zieleni urządzonej z usługami, z podstawowym przeznaczeniem pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej wraz z usługami komercyjnymi służącymi obsłudze funkcji rekreacyjnej park potoku [...] w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza sportowo-socjalnego), położony w klinie między ul. C. i ul. T., na południe i zachód od obszaru UM, w studium określony był jako ZP. Południowa część tego obszaru położona przy ul. C., na zachód od linii stanowiącej przedłużenie granicy parku biegnącej prostopadle do ul. C., znajdowała się według studium poza terenem przeznaczonym do zabudowy. Z uwagi na fakt, że w studium wykluczono wszystkie formy użytkowania obniżające wartość i wielkość zasobów przyrodniczych, dopuszczając jedynie wyposażenie tego obszaru w ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska itp.) w ocenie orzekającego wówczas Sądu, także wyznaczenie części tego obszaru nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium. Z kolei obszar oznaczony symbolem planu 2 ZPU, położony między ul. J. a Rowem [...], według studium znajdował się w obszarze MW przewidzianym do zabudowy. Wobec powyższego Sąd I instancji przyjął, iż określenie przeznaczenia tego terenu nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium. Równocześnie Sąd ustalił wówczas, iż obszar określony symbolem planu 1 MN (tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej), przylegający od północy do ul. B., w studium położony był w terenie ZP oraz poza linią koloru niebieskiego wyznaczającą granice terenów przeznaczonych do zabudowy w ramach obszarów MW. Wyznaczenie tego obszaru nastąpiło w sprzeczności ze studium. W dalszej części uzasadnienia omawianego wyroku przyjęto, iż obszar określony symbolem planu 2 MN, położony na południe od ul. B. i na wschód od Potoku [...], według studium miał przeznaczenie ZP i znajdował się na terenie parku rzecznego. Położony był poza linią koloru niebieskiego wyznaczającą granice terenów przeznaczonych do zabudowy w obszarach MW. Także w ocenie Sądu I instancji określenie przeznaczenia tego obszaru nastąpiło sprzecznie ze studium. Niezależnie od tego WSA w Krakowie, ustalił, iż określenie przeznaczenia tego terenu oznaczonego planie symbolem 2 US (tereny sportu i rekreacji - pod terenowe urządzenia w formie przeszkód do wyczynowych zjazdów rowerowych wraz z niezbędną infrastrukturą) nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium, albowiem teren ten zgodnie ze studium mieścił się w granicach obszaru MW, a w ramach tego obszaru – w granicach terenów poznaczonych do zabudowy (oznaczonych niebieską linią). W ocenie orzekającego wówczas Sądu także teren oznaczony w planie symbolem 1 KP (tereny parkingów, z dopuszczeniem lokalizacji obiektów obsługi parkingu, realizacji zieleni urządzonej i lokalizacji obiektów małej architektury) w studium oznaczony był jako obszar ZP, położony poza terenem przeznaczonym do zainwestowania, co powoduje, iż określenie przeznaczenia tego terenu nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium. Ponadto w dalszej części uzasadniania omawianego wyroku WSA w Krakowie wskazał, iż obszar oznaczony w planie symbolem ZR, położony na północ od ul. B., na wschód od potoku, wyznaczony został w studium jako teren ZP. Według § 27 ust. 1 planu symbol ZR określa teren z podstawowym przeznaczeniem pod zielone użytki rolne. W granicach tego terenu obowiązuje zakaz: 1) zadrzewiania, 2) realizacji zabudowy kubaturowej, trwale związanej z gruntem oraz 3) lokalizacji ogrodzeń trwałych. Wszystkie podejmowane przedsięwzięcia w zakresie zagospodarowania terenu wyznaczonego w ust. 1 należy stosować łącznie z ustaleniami zawartymi w rozdziale II tekstu planu, czyli ustaleniami ogólnymi. Zgodnie zaś z § 7 ust.3 ustaleń ogólnych planu na terenie objętym planem obowiązuje zakaz lokalizacji tymczasowych obiektów oraz tymczasowego zagospodarowania za wyjątkiem przypadku, o którym mowa w § 9 ust. 3 pkt 1 lit. c oraz organizacji placu budowy dla realizacji inwestycji ustalonych w planie. Sąd zauważył, iż według tego ostatniego przepisu ustalony został w zakresie zasad lokalizacji obiektów budowlanych na działce budowlanej zakaz lokalizacji obiektów tymczasowych, za wyjątkiem przekryć namiotowych i powłok pneumatycznych przekrywających elementy urządzenia parku typu urządzenia rozrywkowe, zgodnie z przepisami odrębnymi. Powyższe oznacza, że teren ZR może być wykorzystywany inaczej aniżeli tylko pod zielone użytki rolne. Obszar ten położony jest na glebach R IV b. Zgodnie z ustaleniami studium teren ten oznaczony był symbolem ZP - tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich, ogrodów działkowych wyposażone w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji, cieki i zbiorniki wodne. Jako główne kierunki zagospodarowania przestrzennego wymieniono: ukształtowanie miejskiego systemu zieleni publicznej (w przeważającej części ogólnodostępnej). Tym samym Sąd I instancji skonstatował, iż obszar ten nie był przeznaczony w studium do rolniczego użytkowania. Zgodnie z legendą studium rolnicza przestrzeń produkcyjna przewidziana była w obszarze oznaczonym symbolem RO. Tak więc również w tym przypadku wyznaczenie tego obszaru nie jest zgodne z ustaleniami studium. Mając na uwadze przedstawione powyżej naruszenia zasady sporządzania planu miejscowego Sąd zauważył, iż jest on uchwalany po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Obiektywny brak takiej zgodności oznacza nie tylko błędne jej stwierdzenie, ale również i to, że sama uchwała o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego narusza prawo w sposób istotny. Nieważne są w związku z tym te części miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które są sprzeczne z wiążącymi ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Jeżeli jednak uchybienia w sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczą znacznej części jednostek planistycznych konieczne jest stwierdzenie nieważności miejscowego planu w całości. Dalej przechodząc do oceny naruszeń trybu postępowania, Sąd I instancji przypomniał, m.in., że związany był w tym zakresie oceną dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r. W wyroku tym stwierdzono, że konieczne było dokonanie oceny, czy naruszenie trybu sporządzania planu, polegające na braku opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska co do projektu planu, w sytuacji, gdy w opinii Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia 28 lipca 2011 r., wydanej po uchwaleniu planu, organ ten stwierdził, że pozytywnie opiniuje wszystkie rozwiązania zawarte w uchwalonym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" i podtrzymuje pozytywną opinię o projekcie tego planu przedstawioną przez Wojewodę Małopolskiego - ma charakter istotnego naruszenia w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Mając na uwadze powyższe Sąd zauważył, iż w opinii z dnia 17.1.2008 r. Wojewoda nie zawarł stwierdzenia, że projekt planu opiniuje pozytywnie. Wskazał w niej natomiast, że "zagospodarowanie obszaru mpzp winno uwzględniać głównie jego ochronę przed zainwestowanie kubaturowym, a w szczególności zainwestowaniem nie związanym z funkcją rekreacyjną terenu. Ustalenia planu winny uwzględniać wszystkie wskazania i wnioski wynikające z opracowania ekofizjograficznego. Wniósł o uwzględnienie w projekcie planu realizacji boiska sportowego (najlepiej o powierzchni trawiastej) w dolnej części terenu 7ZP (w kierunku ul. P.), rezygnację z wyznaczenia obszaru 2 ZPU (z dopuszczeniem usług) i włączenie go do obszaru 8 ZP, rezygnację z wyznaczenia obszaru 2 US i pozostawienie go jako terenu ZPU, uwzględnienie w rysunku planu rzeczywistego przebiegu granic cmentarza komunalnego a w przypadku jego poszerzenia o wykazanie, że teren przeznaczony na poszerzenie cmentarza komunalnego spełnia wymogi rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. Uwagi Wojewody zostały uwzględnione tylko częściowo. Zaplanowano urządzenie boiska na działkach [...], [...] i [...], ale bez określenia jego nawierzchni, widząc potrzebę zapewnienia miejsca do sportu o odpowiedniej jakości. Boisko nie zostało zaplanowane w dolnej części terenu 7 ZP. Jak wynika z rysunku planu (co jest widoczne w dużym powiększeniu na stronie internetowej – www.bip.krakow.pl ) działki nr [...], [...] i [...] nie znajdują się w dolnej części terenu 7ZP w kierunku ul. P., a na nieco powyżej na zachód od obszarów oznaczonych symbolami 1U i 2 ZI. Działki te w części są położone na terenie oznaczonym na rysunku planu przerywaną linią koloru czerwonego (wewnątrz czerwone kropki) – stoki o nachyleniu powyżej 10 stopni zagrożone erozją i denudacją. Utrzymano obszar 2 ZPU z powołaniem się, że według studium teren ten znajduje się w zasięgu terenów przeznaczonych do zainwestowania. Nie uwzględniono również opinii co do rezygnacji z wyznaczenia obszaru 2 US, uzasadniając to faktem, że w tym terenie przewiduje się jedynie lokalizację urządzeń terenowych. Nie została uwzględniona również uwaga dotycząca wykazania, że teren przeznaczony na poszerzenie cmentarza komunalnego spełnia wymogi rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. Ponadto WSA w Krakowie zwrócił uwagę, iż opinia RDOŚ w K. z dnia 28 lipca 2011 r. wydana została na podstawie art.54 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Zgodnie z tym przepisem organ opracowujący projekt dokumentu, o którym mowa w art. 46 lub 47, poddaje projekt, wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, opiniowaniu przez właściwe organy, o których mowa w art. 57 i 58. Przy piśmie zawierającym prośbę o wyrażenie opinii przedłożono RDOŚ w K. m.in. opinię Wojewody Małopolskiego z dnia 17.01.2008 r., zaskarżoną uchwałę, prognozę oddziaływania na środowisko. Organowi nie przedłożono natomiast opracowania ekofizjograficznego, na które powoływał się w swojej opinii Wojewoda Małopolski. Ponadto Sąd zauważył, iż w opinii powołano się na pozytywną opinię Wojewody Małopolskiego z dnia 17 stycznia 2008 r., która zawierać miała jedynie sugestie drobnych korekt. W ocenie orzekającego wówczas Sądu nie była to jednak opinia jednoznacznie pozytywna, a poczynione w niej uwagi, przynajmniej w części, nie są jedynie sugestiami dokonania drobnych korekt. Nadto, Wojewoda Małopolski wydawał opinię w dniu 17.01.2008 r., podczas gdy prognoza oddziaływania na środowisko była aktualizowana w marcu 2008 r. Również opracowanie ekofizjograficzne zaktualizowane zostało w marcu 2008 r.. WSA w Krakowie stanął wówczas na stanowisku, iż skoro Wojewoda Małopolski w opinii z dnia 17.01.2008 r. uczynił zastrzeżenie, że ustalenia planu winny uwzględniać wszystkie wskazania i wnioski wynikające z opracowania ekofizjograficznego, to opinia RDOŚ w K. z dnia 28 lipca 2011 r., wydana bez znajomości tego opracowania, nie może zastąpić opinii wydanej przed uchwaleniem planu przez niewłaściwy organ. Niezależnie od tego Sąd przyjął, iż uchybienie wymogom procedury planistycznej polegało nie tylko na braku opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska, ale na nieprzeprowadzeniu strategicznej oceny oddziaływania na środowisko. Podnoszą m.in. przedmiotowe okoliczności Sąd uznał opisane naruszenie trybu za istotne, skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały. Ponadto Sąd wskazał, iż zgodnie z treścią § 2 zaskarżonej uchwały podstawowym celem planu jest ochrona środowiska przyrodniczego doliny potoku [...] oraz stworzenie podstaw do zachowania terenów zieleni i realizację inwestycji związanych z funkcjami służącymi celom rekreacji i wypoczynku osiedli [...] i [...]. Ustalenia planu określają granice i sposób zainwestowania i zagospodarowania terenów o wartościach przyrodniczych i krajobrazowych z uwzględnieniem ich użytkowego (w tym publicznego) wykorzystywania dla rekreacji i wypoczynku oraz zapewnienia niezbędnej infrastruktury technicznej i rekreacyjnej, służącej ww. celom. Realizacja celu planu obejmuje zapisane w jego ustaleniach działania dotyczące w szczególności: 1) uwzględnienia istniejących wartości przyrodniczych i krajobrazowych w rozwiązaniach przestrzennych celem zachowania indywidualnego charakteru obszaru, 2) zapewnienia publicznego charakteru obszaru, w tym warunków jego dostępności i atrakcyjności. Zgodnie z ustaleniami planu obszar ZR może być wykorzystywany inaczej, aniżeli tylko pod zielone użytki rolne. Nadto, pozostawienie w parku terenu do rolniczego użytkowania jest sprzeczne z celami parku. Tak więc wyznaczenie tego terenu jest w istocie pozorne i służy, jak się wydaje, wyłącznie zwolnieniu z obowiązku uzyskania zgody o jakiej mowa w art.17 pkt 8) ustawy. Zdaniem Sądu, wyznaczenie terenu ZR wymagało uzyskania zgody w trybie art.7 ust.2 pkt 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a jej brak powoduje istotne naruszenie trybu skutkujące koniecznością stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały. Ponadto WSA w Krakowie wskazał, że zaskarżona uchwała jest również wewnętrznie sprzeczna. W przepisie § 12 pkt 1ustalono bowiem, że dla ochrony i kształtowania krajobrazu w terenach przeznaczonych do zainwestowania, oznaczonych symbolem MW, MN, UM, U, US, ZPU, KT i KP ochronę wartości krajobrazu zapewnia się poprzez regulację gabarytów zabudowy oraz nieprzekraczalne linie zabudowy. Dla terenów MW, MN, UM, U, US i ZPU nie określono jednakże gabarytów dopuszczalnej tam zabudowy. Natomiast w rysunku planu nie oznaczono linii zabudowy dla obszaru KT i KP. Wskazując na naruszenie art.art.15 ust.2 pkt 6 ustawy Sąd wskazał, iż przepis ten znajduje uszczegółowienie w § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r., nr 164, poz. 1587), na mocy którego ustalenia dotyczące parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu powinny zawierać w szczególności określenie linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu. Tymczasem w ocenie orzekającego wówczas Sądu jak wynika z rysunku uchwalonego planu nieprzekraczalne linie zabudowy zostały wyznaczone jedynie dla terenów: MW, UM, 1 MN, 2 MN i 1 US. Podobnie również na terenach oznaczonych symbolem planu 1U i 2U przewidziano budowę budynków o wysokości do 10 m i do 20 m - bez określenia linii zabudowy. Zabudowę obiektami kubaturowymi zaplanowano także na terenie 1 US (do wysokości 6 m) i 3 US (do wysokości 10 m), 1 ZPU (do wysokości 12 m), 2 ZPU (do wysokości 7 m), 1 ZC.1 (do wysokości 4,5 m), w terenach 1 KP, 2 KP, 3 KP (do wysokości 4 m) i nie określono linii zabudowy. Ponadto Sąd zauważył, iż dla terenów oznaczonych symbolem MW, 1 MN, 2 MN, 1 U,2 U, 1 US, 1 ZPU, 2 ZPU nie określono, gabarytów projektowanej zabudowy. W ustaleniach przewidzianych dla tych obszarów wskazano, co prawda, maksymalne wskaźniki zabudowy i wskaźniki terenów biologicznie czynnych, ale określenie tych cech nie ustala jeszcze zdaniem orzekającego wówczas Sądu gabarytów obiektów. WSA w Krakowie podkreślił także, iż zgodnie z art.15 ust.3 pkt 5) ustawy w planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb m.in. granice terenów służących organizacji imprez masowych. W § 24 ust.2 pkt 4) uchwały dopuszczono lokalizację obiektów tymczasowych w terenie 7 ZP dla organizacji imprez masowych na wolnym powietrzu. Uznać zatem należy, że zapisy planu przewidują na obszarze planu organizację imprez masowych. W planie nie wyznaczono jednakże granic terenów służących organizacji imprez masowych. Omawiany przepis uchwały nie wyznacza granic tego terenu w ramach obszaru 7 ZP, skoro przepis ten stanowi wyłącznie o dopuszczeniu na tym obszarze lokalizacji obiektów tymczasowych. W istocie zatem, sprzecznie z art. 15 ust.3 pkt 5 ustawy w planie miejscowym nie określono granic terenów służących organizacji imprez masowych. Nadto Sąd stwierdził, że uchwała w części tekstowej musi określać parametry dróg objętych rysunkiem planu i nie wystarczy odesłanie do przepisów odrębnych. Zgodnie z treścią § 3 pkt 3) rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. (Dz.U. nr 43, poz.430) przez linie rozgraniczające drogę rozumie się granice terenów przeznaczonych na pas drogowy ustalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W myśl § 5 rozporządzenia usytuowanie drogi oznacza umieszczenie jej elementów w pasie terenu wyznaczonym liniami rozgraniczającymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w trybie określonym w przepisach o zagospodarowaniu przestrzennym. Przepisy § 6 i 7 rozporządzenia określają zasady określania szerokości dróg i ich minimalne szerokości. W ocenie orzekającego wówczas Sądu rysunek planu jako znak graficzny nie może wiązać bezpośrednio, nie spełnia bowiem wymogów normy prawnej z jej klasyczną budową: hipoteza, dyspozycja, sankcja. Rysunek planu w procesie stosowania prawa może być uwzględniony tylko w takim zakresie, w jakim jest "opisany" w tekście planu. Wreszcie zdaniem Sądu, skoro przepisy odrębne określają wyłącznie minimalne szerokości poszczególnych kategorii dróg, brak określenia szerokości linii rozgraniczających obszary KDZ+T, KDZ, KDL,1KDX i 2 KDX narusza art.15 ust.2 pkt 6) oraz § 4 pkt 9) lit. a) rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r.

Skargę kasacyjną od opisanego powyżej wyroku WSA w Krakowie wniósł organ planistyczny. Domagając się jego uchylenia w całości zaskarżonemu wyrokowi skarżący kasacyjnie zarzucił naruszenie prawa materialnego, to jest art. 28 ust. 1 w związku z art. 17 pkt. 6 lit. c upzp poprzez niewłaściwą jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że stanowi istotne naruszenie trybu sporządzania planu miejscowego opiniowanie projektu planu przez Wojewodę zamiast przez RDOŚ w sytuacji, gdy już po uchwaleniu planu miejscowego RDOŚ wyraził pozytywne stanowisko w przedmiocie planu miejscowego, podczas gdy prawidłowa wykładnia powinna przyjmować, że w sytuacji, gdy RDOŚ wyraził pozytywne stanowisko w przedmiocie opinii do planu miejscowego, to wówczas nie dochodzi do realizacji przesłanki istotności w naruszeniu trybu sporządzania planu miejscowego (art. 28 ust. 1 upzp) z tego powodu, że ustalenia planu miejscowego nie są odmienne od tych ustaleń, które by on zawierał, gdyby do naruszenia trybu nie doszło.

Rozpoznając przedmiotową skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2014r. sygn. akt II OSK 2686/12 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie, odstępując równocześnie od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Uznając rozpoznawaną skargę kasacyjną za zasadną NSA podkreślił, iż WSA w Krakowie wydał swoje rozstrzygnięcie z naruszeniem art. 28 ust. 1 w związku z art. 17 pkt 6 lit. c upzp w brzmieniu obowiązującym w trakcie wydania zaskarżoną uchwały przez radę w związku z art. 190 ppsa. W dalszej części omawianego uzasadnienia wskazano, iż jak wynika z tego ostatniego przepisu Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez NSA. Pojęcie "wykładni prawa" użyte w art. 190 ppsa należy rozumieć wąsko jako ustalenie znaczenia przepisów prawa. Związanie sądu pierwszej instancji wykładnią dokonaną przez NSA nie obejmuje zatem kwestii będących jej przedmiotem, lecz wykraczających poza przesłanki pozytywnego lub negatywnego ustosunkowania się do podstaw kasacyjnych, poglądów prawnych wypowiedzianych na marginesie orzeczenia, a także ocen dotyczących stanu faktycznego sprawy. Sąd pierwszej instancji jest związany dokonaną przez NSA wykładnią prawa odnośnie takiego, a nie innego rozumienia określonych przepisów prawa w zakresie sformułowanych w skardze kasacyjnej jej podstaw, co nie odnosi się jednak do oceny prawidłowości ustaleń stanu faktycznego. Mając powyższe na uwadze NSA wskazał, że wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej NSA wprost wyraził ocenę prawną spornego problemu uzgodnień dokonanych przez Wojewodę i RDOŚ, a więc dokonał wykładni wagi naruszenia przepisu art. 17 pkt 6 upzp w uzasadnieniu swojego wyroku z dnia 11 kwietnia 2012 r. II OSK 52/12, stwierdzając, że "w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, jeżeli pozytywną opinię w zakresie ochrony środowiska do projektu planu przedstawił wojewoda, który był organem właściwym w czasie przedstawiania tej opinii, a następnie, po sporządzeniu planu opinię tę potwierdził RDOŚ, który przejął kompetencje w tym zakresie, to okoliczności te mają znaczenie prawne w toku oceny, czy naruszenie trybu sporządzania planu było istotne. W ocenie NSA nie można więc podzielić stanowiska sądu pierwszej instancji, że późniejsza opinia RDOŚ nie ma znaczenia, ponieważ nie została wyrażona w trybie art. 17 pkt 6 upzp. W skardze kasacyjnej trafnie bowiem podniesiono, że okoliczności te przemawiają za dokonaniem oceny, iż naruszenie nie było istotne i z tego powodu nie można stwierdzić nieważności planu.". Tym samym Sąd II instancji w ślad za wyrokiem NSA z dnia 11 kwietnia 2012 r., przyjął, iż w sytuacji gdy RDOŚ wyraził pozytywne stanowisko w przedmiocie opinii do planu miejscowego, wówczas nie dochodzi do realizacji przesłanki istotności w naruszeniu trybu sporządzania planu miejscowego, to tym samym odmienna opinia WSA wyrażona w zaskarżonym wyroku jest błędna.

Rozpoznając ponownie przedmiotową sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r., poz. 270 ze zm.) – zwanej dalej p.p.s.a., sprawowana przez sądy administracyjne kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. Stosownie natomiast do art. 147 § 1 p.p.s.a., uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., sąd administracyjny stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. W myśl art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r., nr 142 poz. 1591 ze zm.), każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Zatem przesłanką skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego na uchwałę planistyczną, jest po pierwsze wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a po drugie wykazanie naruszenia posiadanego interesu prawnego. W przedmiotowej sprawie skarżący skutecznie wyczerpali tryb wniesienia skargi do sądu administracyjnego, bowiem poprzedzili wniesienie skargi stosownym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, a następnie stosownie do art. 53 § 2 p.p.s.a. zachowali termin do wniesienia skargi. Zaskarżona uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" niewątpliwie naruszyła interes prawny (interes właścicielski) wszystkich trzech skarżących w niniejszej sprawie tj. J. J., K. H. oraz K. Sp. z o.o. w K.. Odnośnie pierwszych dwóch skarżących należy przypomnieć, iż kwestia posiadania przez nich interesu prawnego została prawomocnie przesądzona w wyrokach NSA jakie zapadły w niniejszej sprawie odpowiednio w dniu 19 kwietnia 2011 r. do sygn. II OSK 273/11 oraz w dniu 6 maja 2010 r. do sygn.akt sygn. II OSK 403/10. Oceniając z kolei legitymację procesową K. Sp. z o.o. w K. do zaskarżenia przedmiotowej uchwały należy przypomnieć, iż wskazana spółka jest właścicielem działek ewidencyjnych o nr [...] i [...] obr. [...], które znalazły się w granicach obszaru objętego ustaleniami planu. Zgodnie z ustaleniami planu nieruchomość ww. strony skarżącej znalazły się w obszarze oznaczonym w planie symbolem "4ZP" i "2US" W tym miejscu należy przypomnieć, iż zgodnie z § 24 ust.1 uchwały teren "ZP" został przeznaczony pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku. Zgodnie zaś z § 23 ust.1 uchwały teren oznaczony symbolem "US" przeznaczony został pod obiekty i urządzenia z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji. Ustalenia planu nie dopuszczają na tym terenie innej zabudowy. W świetle powyższych ustaleń zaskarżonej uchwały bezspornym jest, iż wskazane jej ustalenia wyłączają możliwość swobodnego zagospodarowania nieruchomości należących do ww. strony skarżącej, zwłaszcza w kierunku realizacji na nich obiektów budowlanych w tym w ramach zabudowy o charakterze usługowym jak i mieszkalnym . W tym miejscu należy przypomnieć, iż K. Sp. z o.o. w K. na przedmiotowym terenie zamierzało zrealizować m.in. inwestycję budowlaną w postaci garażu dwupoziomowego wielostanowiskowego z funkcją uzupełniającą komercyjną – hotelem. Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż K. Sp. z o.o. w K. wykazało, że na objętym zaskarżonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenie znajdują się działki stanowiące jego własność, zaś ich przeznaczenie w planie nie odpowiada zamierzeniom inwestycyjnym spółki jako właściciela spełniając tym samym przesłankę określoną w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym naruszenia jej interesu prawnego zaskarżonym aktem prawa miejscowego. W efekcie powyższa okoliczność pozwala przyjąć, że K. Sp. z o.o. w K. wykazało legitymację do wniesienia skargi w niniejszej sprawie. Jedynie dla porządku należy także przypomnieć, iż współwłaścicielem nieruchomości składających się z działek nr [...] i [...] jest K. H., odnośnie którego jak już zaznaczono Naczelny Sąd Administracyjny przesądził, że ma on legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 u.s.g.. Wywiedzione przez skarżących: J. J., K. H. oraz K. Sp. z o.o. w K. skargi okazały się zasadne w zakresie w jakim doprowadziły do stwierdzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie nieważności zaskarżonej uchwały w całości. W pierwszej kolejności należy podkreślić, iż rozpoznając ponownie przedmiotową sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zgodnie z dyspozycją art.190 p.p.s.a. pozostawał związany wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny w zapadłych w tej sprawie wyrokach w tym w szczególności w uzasadnieniu ostatniego z wyroków tj. z dnia 8 kwietnia 2014r. sygn. akt II OSK 2686/12. W kontekście tego stwierdzenia należy przypomnieć, iż związanie sądu administracyjnego oceną prawną, o jakiej mowa w powołanym przepisie oznacza, że nie może on formułować nowych ocen prawnych, sprzecznych z wyrażonym we wcześniejszym orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego poglądem jak również nie może odstąpić od wskazań co do dalszego postępowania. Podkreślić należy, że ocena prawna wyrażona w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego jest wiążąca zarówno gdy dotyczy zastosowania przepisów prawa materialnego, jak i przepisów postępowania administracyjnego. Tym samym w ślad za wyrażonym w przywołanym wyroku przez NSA stanowiskiem WSA w Krakowie w składzie orzekającym w niniejszej sprawie przyjął, iż nie można zakwalifikować jako istotnego naruszenia trybu sporządzania planu miejscowego w rozumieniu art. 28 ust. 1 u.p.z.p., naruszenia trybu sporządzania planu, polegającego na braku opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska co do projektu planu, w sytuacji, gdy w opinii Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia 28 lipca 2011 r., wydanej po uchwaleniu planu, organ ten stwierdził, że pozytywnie opiniuje wszystkie rozwiązania zawarte w uchwalonym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" i podtrzymuje pozytywną opinię o projekcie tego planu przedstawioną przez Wojewodę Małopolskiego. Dokonując oceny legalności zaskarżonej uchwały w pozostałym zakresie należy na wstępie przypomnieć, iż zgodnie z treścią art. 14 ust.8 ustawy z dnia z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, póz. 717 z późn. zm.) –zwanej w skrócie u.p.z.p.- miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego . Zakres treści planu nie został precyzyjnie określony w przepisach ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, nie ulega jednak wątpliwości, że organ uchwalający plan nie jest umocowany do stanowienia regulacji prawnych w zakresie kompetencji organów administracji. Przede wszystkim bowiem normy prawne, które regulują zarówno podstawy, jak i kierunki oraz cele działania administracji nie mogą być w państwie prawa, w którym obowiązuje zasada trójpodziału władz, stanowione przez nią samą. Po drugie wyłącznie do materii ustawowej w zakresie prawa administracyjnego należy ustalanie obowiązków i praw obywateli i ich sytuacji wobec państwa, regulowanie organizacji aparatu państwowego i kompetencji organów administracji. Po trzecie należy podzielić pogląd, że ustawa nie może dopuszczać do normowania w przepisach rangi podustawowej zakresu i form stosowania władczej ingerencji w konstytucyjnie gwarantowane prawa i wolności obywateli oraz kompetencji organów państwa w tej mierze, a przepisy podustawowe, wydawane z upoważnienia ustawy i w celu jej wykonania, mogą stanowić jedynie dopełnienie tych podstaw, zawierając szczegółowe, nie zasadnicze elementy regulacji prawnej (zob. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22.09.1997r., K 25/97, publ. OTK z 1997r., nr 3-4, poz.35). Zgodnie z brzmieniem art. 20 § 1 ustawy sprzed nowelizacji jaka dokonała się w związku z wejściem życie ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – który to przepis z uwagi na treść art.4 ust 1 przedmiotowej ustawy znajdował zastosowanie w dniu uchwalenia zaskarżonej uchwały- plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium (obecnie po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium). Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego służy gminie do określenia kierunków polityki przestrzennej, jego postanowienia wyznaczają ogólne kierunki działalności i wskaźniki dla wydzielonych obszarów. Zawiera ono diagnozę zagospodarowania przestrzennego i określa politykę gminy w zakresie zagospodarowania przestrzennego. Dlatego też ustalenia studium (mimo, iż samo nie jest aktem prawa miejscowego) są zgodnie z treścią art.9 ust.4 ustawy dla organu sporządzającego plan wiążące. Zgodność między treścią studium, a treścią planu miejscowego to kontynuacja identyczności zasad zagospodarowania terenu ustalanych ogólnie w studium i podlegających sprecyzowaniu w planie miejscowym. Plan miejscowy ma jedynie doprecyzować te zasady i to w taki sposób, aby nie doprowadzić do ich zmiany lub modyfikacji. W myśl stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 23 października 2012r. sygn. akt II OSK 1825/12 przedmiotową zgodność należy rozumieć w sposób wąski i precyzyjny, albowiem granice poszczególnych terenów określone w studium i później przyjęte w planie zagospodarowania przestrzennego, mają być jak najbardziej ze sobą zbieżne. Jednocześnie należy zaznaczyć, iż w tym samym duchu tj. co w przywołanym powyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23.10.2012r. sygn. akt II OSK 1825/12 wypowiedział się także m.in. NSA w wyroku z dnia 11.09.2012r. sygn. akt II OSK 1408/12, publ. CBOIS oraz Rzeczposp. PCD 2012/214/3, NSA w wyroku z dnia 15.11.2011r. sygn. akt II OSK 2080/11 publ. LEX nr 1134725, WSA w Krakowie w wyroku z dnia 12.09.2012r. sygn. akt II SA/Kr 834/12 LEX nr 1222376, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 27.11.2012r. sygn. akt II SA/Ol 199/12 publ. LEX nr 1241131, WSA w Krakowie w wyroku z dnia 19 lipca 2013r. sygn. akt II SA/Kr 344/13, oraz WSA w Krakowie w wyroku z dnia 30.01.2013r. sygn. akt II SA/Kr 1653/12- wszystkie orzeczenia dostępne w bazie orzeczeń: orzeczenia.nsa.gov.pl) . Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanym wyroku z dnia 23 października 2012r. sygn. akt II OSK 1825/12 z uwagi na zastosowanie map różnej skali niewątpliwie może stwarzać problemy w zakresie prawidłowego określenia granic terenów, bowiem kreska o określonej grubości, użyta na mapie w skali 1:25000, będzie miała (przy jej mechanicznym odwzorowaniu) grubość większą na mapie o skali 1:2000 (zajmować będzie większy teren). Tym samym nie jest pożądane stosowanie w tym przypadku prostego przeskalowania map. Nie oznacza to jednak, iż organ może dowolnie przesuwać granice terenów powołując się na różne skale map i przysługujące mu władztwo planistyczne. W takim wypadku (map o różnych skalach) organ może poruszać się w zakresie grubości linii użytej w mapie o skali 1:25000, która na mapie o skali 1:2000 będzie miała większą grubość. Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie należy w tym miejscu zauważyć, że linia o szerokości pół milimetra wytyczona na mapie Studium w skali 1:25000, w rzeczywistości, narysowana na ziemi miałaby dwanaście i pół metra szerokości. W przywołanym powyżej wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wyeksponował także różnice pomiędzy działaniem organu planistycznego powodującym wyłączenie spod zainwestowania całej działki lub jej znacznej części oraz jego działaniem, które prowadzi jedynie do doprecyzowania granic poprzez nieznaczne przesunięcie granic obszaru w planie w stosunku do granic przyjętych w studium. Sąd w tym składzie skłania się więc ku stanowisku, że organ planistyczny Gminy Miasta Krakowa mógł dokonywać dostosowywania (modyfikacji) granic kierunkowych obszarów zagospodarowania zawartych w Studium do granic projektowanego zagospodarowania objętych planem miejscowym tylko co do zakresu samej grubości linii rozgraniczającej obszary w Studium. Nie jest to przy tym mało znacząca okoliczność, skoro grubość tej linii wynosi ok. 12,5 metrów przy przeskalowywaniu samego rysunku studium na rysunek planu miejscowego. W tych tylko granicach dopuszczalne było przesuwanie granic obszarów zagospodarowania terenu w planie miejscowym wobec obszarów kierunkowego zagospodarowania określonych w Studium. Szerokość 12,5 metrów w szczególności w stosunkach własnościowych dużych miast stanowi istotny element modyfikacji i dostosowywania obszarów zagospodarowania, a przy tym taka szerokość ma także znaczenie dla możliwości zagospodarowania samych działek przez ich właścicieli. Mając na uwadze powyższe należy więc przeanalizować przeznaczenie jak i usytuowanie poszczególnych terenów w zaskarżonym Planie w stosunku do ustaleń w tym zakresie zatwierdzonego Uchwałą nr XII/87/03 Rady Miasta Krakowa z 16 kwietnia 2003 r. Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa. Poza porównaniem części tekstowej obu uchwał niezbędnym jest przy tym dokonanie analizy poszczególnego usytuowania terenów na rysunku zaskarżonego Planu w kontekście ustaleń części graficznej Studium oznaczonej jako mapa "K1 - Struktura przestrzenna - kierunki i zasady rozwoju". Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, iż w Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa (uchwała z dnia 16 kwietnia 2003 r.) podkreślono, że zawiera ono "ustalenia, które muszą być uwzględniane przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego" oraz że "obliguje gminę do realizowania określonej w studium polityki przestrzennej. Zawarte w nim ustalenia są na tyle precyzyjne, aby mogły stanowić merytoryczną podstawę podejmowanych decyzji". Z kolei na stronie 130 studium określono, że w studium zostaje wyznaczona granica terenów przeznaczonych do zabudowy, rozgraniczająca tereny otwarte od zabudowanych i przeznaczonych do zainwestowania oraz określająca dopuszczalny ich zasięg. Granica ta ma charakter orientacyjny, a jej ostateczny przebieg zostanie ustalony w planach miejscowych. Na stronie 138 studium wskazano natomiast, że w celu wzmocnienia krystalizacji struktury przestrzennej i funkcjonalnej miasta wyznaczone zostają kategorie terenów o zróżnicowanych kierunkach zagospodarowania. Granice kategorii tych terenów, uwidocznione na rysunku K 1 należy traktować jako orientacyjne, a ich skorygowany przebieg określony będzie w planach miejscowych, zgodnie z zasadami określającymi spójność planów z polityką zawartą w studium. Według wskazanych zasad, o których mowa na str.212 studium dopuszczono w nim korekty granicy między terenami otwartymi a przeznaczonymi do zabudowy i do zainwestowania, a także linii rozgraniczających tereny różnych kategorii, jednakże pod warunkiem realizacji zasad zrównoważonego rozwoju i kształtowania ładu przestrzennego określonych dla Krakowa w studium, a w szczególności nienaruszalności najcenniejszych elementów systemu przyrodniczego, nierozpraszania zabudowy i tworzenia zwartych zespołów zabudowy, integralności zagospodarowania przestrzennego oraz infrastruktury drogowej i technicznej, respektowania ustaleń dla stref określonych w studium. Niezależnie od tego wśród zasad zrównoważonego rozwoju wymieniono na stronie 7 studium zasadę intensyfikacji istniejącego zainwestowania w strefie miejskiej, a poza nią zapobieganie rozpraszaniu zabudowy i tworzenie zwartych zespołów zabudowy. Omawiane studium definiuje następujące kategorie terenów o zróżnicowanych kierunkach zagospodarowania to m.in.: MW – o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności, MN – o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności, MU - o przeważającej funkcji mieszkaniowo-usługowej, ZP – tereny zieleni publicznej, ZO – tereny otwarte (w tym rolnicza przestrzeń produkcyjna). W terenach MW główne kierunki zagospodarowania przestrzennego określono jako kształtowanie zespołów intensywnej zabudowy mieszkalnej wyposażonej w program usług publicznych, utrwalenie istniejących lub ukształtowanie nowych lokalnych przestrzeni publicznych. Warunki i standardy wykorzystania terenu określono jako 1,0 – 1,9 w strefie miejskiej i śródmiejskiej.

Mając na uwadze lokalizację terenu objętego zaskarżonym planem w kontekście jego usytuowania na części graficznej Studium i przyjętej dla tej części Miasta Krakowa ustaleń należy przede wszystkim zwrócić uwagę na przeznaczenie w Studium terenów oznaczonych w nim symbolami MW oraz ZP. W tym kontekście podkreślenia wymaga, że według legendy rysunku studium tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności oznaczone zostały wyłącznie symbolem literowym "MW". Studium w części tekstowej definiując funkcje podstawową dla terenu MW przeznacza go pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinna wysokiej intensywności realizowaną jako budynki mieszkaniowe wielorodzinne (m.in. kamienice w zwartej zabudowie o charakterze śródmiejskim, zabudowa osiedli mieszkaniowych, budynki wielorodzinne realizowane jako uzupełnienie tkanki miejskiej) wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m.in. parkingi, garaże) oraz z zielenią towarzyszącą zabudowie, zieleń urządzona i nieurządzona). Z kolei dla terenów oznaczonych symbolem ZP, a zdefiniowanych jako treny zieleni publicznej jako główne funkcje przewidziano: ogólnodostępne tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich (w tym parki rzeczne, ogród botaniczny, park ekologiczny), ogrodów działkowych wyposażone w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska itp.), cieki i zbiorniki wodne, cmentarze. Z kolei jako główne kierunki zagospodarowania przestrzennego wymieniono: ukształtowanie miejskiego systemu zieleni publicznej (w przeważającej części ogólnodostępnej) w oparciu o istniejące zasoby przyrodnicze, urządzenie terenów zieleni jako przestrzeni publicznych o wysokich walorach estetycznych, przyrodniczych, funkcjonalnych i krajobrazowych, rolnicze użytkowanie zespołów łąkowych i terenów rolnych pełniących jednocześnie funkcje zieleni publicznej, kształtowanie łączności przestrzennej ciągów pieszych i rowerowych terenów ZP i ZO, ze szczególnym uwzględnieniem zieleni nadrzecznej w obrębie parków rzecznych. Wykluczono wszystkie formy użytkowania obniżające wartość i wielkość zasobów przyrodniczych. Pozostałe główne kierunki zagospodarowania przestrzennego obszaru ZP oraz warunki i standardy wykorzystania tego terenu potwierdzają ochronę przyrody, jako podstawową wartość realizowaną na takim obszarze, a spośród warunków i standardów wykorzystania terenu wykluczono wszystkie formy użytkowania obniżające wartość i wielkość zasobów przyrodniczych, zasadniczo jedynie dopuszczając budowę niezbędnych ciągów infrastruktury technicznej z zachowaniem zasad ochrony terenów zielonych. W tym miejscu należy zauważyć, iż teren parku rzecznego zgodnie z rysunkiem studium K 1 zaprojektowano na północ od ul. C. do ul. B.. Tym samym fragment północnej części zaskarżonego planu znalazł się w granicach projektowanego w Studium parku rzecznego. Według studium teren zamykający się w granicach przedmiotowego planu położony był w strefie miejskiej. Teren obejmował w przeważającej części obszar ZP (tereny zieleni publicznej), ale również tereny przeznaczone do zabudowy i zainwestowania oznaczone symbolem MW. W studium (w granicach planu "Park Aleksandry) cały teren między ul. W.i ul. U. położony był w strefie kształtowania systemu przyrodniczego, za wyjątkiem fragmentów przeznaczonych do zabudowy i zainwestowania. Żaden fragment tego terenu nie był określony jako tereny otwarte i rolnicza przestrzeń produkcyjna oznaczony w studium symbolem ZO. Teren ten nie znajdował się również w obszarach cennych przyrodniczo proponowanych do ustalenia form ochrony (rys. K 2), ani też w strefie ochrony i kształtowania krajobrazu (rys. K 2) . Powyższe ustalenia wskazują, że korekta granic między terenami otwartymi a przeznaczonymi do zabudowy i zainwestowania, a także linii rozgraniczających tereny różnych kategorii jaka została dokonana w planie zagospodarowania przestrzennego "Park Aleksandry" nie była dopuszczalna. Przeprowadzając kontrolę zaskarżonej uchwały w omawianym zakresie należy stwierdzić, iż przeznaczenie terenów oznaczonych w nim symbolami: MW, 3 US, KT, 1U, 1ZPU, 2ZPU, 1MN, 2MN, 1 US, 2 US, 1KP, 3KP ,ZR, 8 ZP, pozostaje niezgodne w rozumieniu art.20 u.p.z.p. z ustaleniami studium. I tak kolejno należy zauważyć, iż teren oznaczony w zaskarżonej uchwale symbolem MW został zdefiniowanym § 19 ust. 1 części tekstowej planu jako teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z podstawowym przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną. Zgodnie natomiast z §19 ust.2 pkt 1 i 2 uchwały poza podstawowym przeznaczeniem na terenie obszaru MW dopuszczono lokalizację obiektów małej architektury (altany, place zabaw dla dzieci itp.) oraz zadaszeń, a także realizację ciągów pieszych i pieszo-jezdnych oraz parkingów do obsługi mieszkańców. Przedmiotowy obszar został zlokalizowany w południowej części planu, a jego południowo-wschodnią granicę wyznaczają w zasadniczej części ulice P. oraz ulica W.. Równocześnie analiza studium wskazuje, iż cały przedmiotowy obszar znajduje się w granicach obszaru oznaczonego w studium symbolem ZP – tereny zieleni publicznej. Analiza ustaleń części graficznej studium oraz rysunku planu oraz następcze ich ze sobą zastawienie prowadzi do wniosku, iż w części graficznej zaskarżonego planu nastąpiło bezpodstawne usytuowanie obszaru przewidzianego pod zabudowę wielorodzinną kosztem terenów zielonych wyłączonych spod prawa ich zabudowy w stosunku do pierwotnie ustalonych granic terenów zielonych przyjętych w części graficznej studium, a oznaczonych tam symbolem ZP. Takie usytuowanie obszaru oznaczonego w Planie symbolem MN pozostaje niezgodne z ustaleniami studium i prowadzi do naruszenia art. 20 u.p.z.p.. Z kolej teren oznaczony w planie symbolem 3 US zaskarżona uchwała w §23 ust.1 definiuje jako tereny sportu i rekreacji, przewidując jego podstawowe przeznaczenie pod obiekty i urządzenia z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji, w szczególności: pod kubaturowe obiekty o funkcji sportowo – rekreacyjnej, w tym: sauny, sale kręglarskie, bilardowe, siłownie itp.. Należy zaznaczyć, iż na rysunku planu przedmiotowy obszar usytuowany jest w jego południowowschodniej części, a jego wschodnia granica przebiega wzdłuż linii rozgraniczającej ciąg komunikacyjny jaką jest ulica A.. Równocześnie w świetle ustaleń studium przedmiotowy teren w przeważającej części znalazł się w obszarze, dla którego studium przewiduje przeznaczenie ZP – tereny zieleni publicznej oraz na linii rozgraniczającej w studium tereny oznaczone symbolem ZP od terenów oznaczonych symbolem MW. Także i w tym przypadku ustalenia zaskarżonego planu pozostają niezgodne z częścią graficzną jak i tekstową studium wprowadzając przeznaczenie i możliwość zabudowy kubaturowej w miejscu, gdzie taki kierunek zagospodarowania przestrzennego został wyraźnie w studium wyłączony. Opisany powyżej teren 3US w zaskarżonym planie graniczy od północy z obszarem oznaczonym symbolem KT, który zaskarżona uchwała definiuje w § 36 ust.1 jako teren obsługi komunikacji – pętla autobusowa [...] z podstawowym przeznaczeniem pod pętlę autobusową oraz plac postojowy dla pojazdów komunikacji zbiorowej wraz z urządzeniami odwodnienia i oświetlenia. Równocześnie §36 ust.2 i 3 zaskarżonej uchwały poza podstawowym przeznaczeniem dopuszcza na przedmiotowym terenie lokalizację obiektów kubaturowych obsługi klientów przedsiębiorstw komunikacji zbiorowej. Z kolei w studium przedmiotowy obszar znalazł się w terenie dla, którego studium przewiduje przeznaczenie ZP – tereny zieleni publicznej oraz MW, a więc tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności. W świetle wcześniejszych ustaleń wyznaczenie tego obszaru nastąpiło więc sprzecznie z ustaleniami studium. Obszar oznaczony w planie symbolem KT graniczy od północy z terenem oznaczonym w planie symbolem 1U, który § 22 ust. 1 i 2 zaskarżonej uchwały definiuje jako tereny zabudowy usługowej z podstawowym przeznaczeniem pod usługi komercyjne gastronomii z dopuszczeniem lokalizacji zadaszeń oraz obiektów małej architektury związanych z przeznaczeniem podstawowym. Dalsze ustalenia § 22 ust. 3 zaskarżonej uchwały zezwalają na sytuowanie w analizowanym obszarze obiektów kubaturowych (m.in. o wysokości do 10 m). W części graficznej studium oznaczonej jako mapa "K1 - Struktura przestrzenna - kierunki i zasady rozwoju" przedmiotowy teren znalazł się w granicach ternu ZP – tereny zieleni publicznej oraz w przeważającej części w granicach terenu MW, a więc terenu o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności. Także i w tym przypadku możliwość zabudowy kubaturowej z podstawowym przeznaczeniem pod usługi komercyjne gastronomii narusza nie tylko ustalenia studium dla terenu ZP, ale także dla terenu MW, albowiem studium wyraźnie w tym zakresie zastrzega, iż na terenie MW usługi publiczne i komercyjne mogą być lokalizowane wyłącznie w parterach budynków mieszkalnych. Przedmiotowe zastrzeżenie nie zostało przewidziane w ramach ustaleń planu regulującego status terenu 1U. Jako niezgodne z ustaleniami studium należy uznać także przeznaczenie oraz usytuowanie obszaru oznaczonego w planie symbolem 1 ZPU. Zaskarżona uchwała w § 25 ust.1 definiuje przedmiotowy obszar jako teren zieleni urządzonej z usługami, z podstawowym przeznaczeniem pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej wraz z usługami komercyjnymi służącymi obsłudze funkcji rekreacyjnej parku potoku [...] w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza sportowo-socjalnego). Omawiany teren położony jest w środkowej części planu, w klinie między ul. C. i ul. T. Równocześnie dalsze ustalenia § 25 (w szczególności ust.3 i 4) uchwały w celu realizacji przedstawionej powyżej funkcji zezwalają na wprowadzenie na przedmiotowym obszarze zabudowy kubaturowej. Powyższe ustalania w sposób oczywisty naruszają przeznaczenie tego terenu w studium jeśli zważyć, iż praktycznie w całości znalazł się on w ramach terenu oznaczonego w studium symbolem ZP – tereny zieleni publicznej. Z kolei bliźniaczy obszar oznaczony symbolem planu 2 ZPU, położony południowo zachodniej części planu pomiędzy ul. J. a Rowem [...] według studium znajdował się w całości w obszarze MW przewidzianym do zabudowy. Mając na uwadze więc podstawowy kierunek zagospodarowania analizowanego terenu w studium oraz zaskarżonym planie także określenie przeznaczenia tego terenu nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium. Orzekający w niniejszej sprawie Sąd dopatrzył się także naruszenia art.20 u.p.z.p. w odniesieniu do terenów 1 MN i 2 MN, które zgodnie z treścią § 20 ust.1 uchwały zostały zdefiniowane jako tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oznaczone z podstawowym przeznaczeniem pod utrzymanie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolnostojącej. W tym miejscu należy zwrócić uwagę , iż wspomniany § 20 w ust.2 dopuszcza m.in. zmianę sposobu użytkowania obiektów lub przebudowę obiektów w obiekty usług służących obsłudze funkcji parkowej w tym gastronomia, wypożyczalnia rowerów, zaplecze techniczno-sanitarne; oraz zmianę przeznaczenia części obiektów, zmianę sposobu użytkowania obiektów lub ich rozbudowę i nadbudowę w obiekty usług handlu detalicznego związanego z funkcją cmentarza. Oba analizowane obszary w studium praktycznie w całości znalazły się w ramach terenu ZP – tereny zieleni publicznej ( nie licząc niewielkiego wschodniego fragmentu terenu 1 MN, który znalazł się także w obszarze objętej szerokością linii koloru niebieskiego wyznaczającej w studium granice terenów przeznaczonych do zabudowy w ramach obszarów MW od terenów oznaczonych symbolem ZP). Wyznaczenie więc obu tych obszarów także pozostaje niezgodne z ustaleniami studium. Odnośnie terenu 1 US należy podkreślić, iż z godnie z § 23 ust. 1 zaskarżonej uchwały przedmiotowy teren został zdefiniowany jako tereny sportu i rekreacji z podstawowym przeznaczeniem pod obiekty i urządzenia z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji, w szczególności: w terenie 1US pod boiska sportowe z zapleczem techniczno-sanitarnym. Równocześnie §23 ust. 3 zaskarżonej uchwały dopuszcza w celu realizacji zaplecza techniczno-sanitarnego w terenie 1US zabudowę kubaturową, wyznaczając przy tym wskaźnik powierzchni zabudowy oraz maksymalną wysokość obiektów . Przedmiotowy teren na rysunku planu jest skrajnie wysuniętym na północ jego fragmentem i przylega do ul. U.. Równocześnie analizowany obszar w studium w całości znalazł się w ramach obszaru ZP – tereny zieleni publicznej. Mając na uwadze wskazane przeznaczenie terenu 1US oraz jego usytuowanie w zaskarżonym palnie należy stwierdzić, iż także w tym zakresie nie można mówić o zgodności zaskarżonego planu z ustaleniami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa przyjętego uchwałą Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r.. Wspomniany §23 ust.1 zaskarżonej uchwały reguluje także przeznaczenie bliźniaczego terenu oznaczonego w planie symbolem 2 US, zgodnie z którym przedmiotowy teren został zdefiniowany jako teren sportu i rekreacji z podstawowym przeznaczeniem pod obiekty i urządzenia z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji, w szczególności: w terenie 2US pod terenowe urządzenia w formie przeszkód do wyczynowych zjazdów rowerowych wraz z niezbędną infrastrukturą (np. nawierzchnie, elementy, zabezpieczające takie jak balustrady, schody terenowe). Wprawdzie dalsze regulacje §23 ust.3 zaskarżonej uchwały wykluczają sytuowanie na przedmiotowym terenie zabudowy kubaturowej to jednak wskazane ustalenia zaskarżonego planu naruszają ówczesne brzmienie art. 20 u.p.z.p.. Należy bowiem zauważyć, iż analizowany teren położony jest na północ od ul. C. i na wschód od ul. J., po wschodniej stronie potoku. Zgodnie z ustaleniami części graficznej studium wskazany obszar w studium mieścił się w przeważającej części w granicach obszaru MW, a więc terenu przeznaczonego pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinna wysokiej intensywności. Analizując zgodność przeznaczenia pozostałych terenów zaskarżonego planu ze studium należy zwrócić także uwagę na teren oznaczony symbolem planu 1 KP, który zaskarżona uchwała w § 35 ust.1 definiuje jako tereny parkingów. Równocześnie Rada Miasta Krakowa w § 35 ust.2 i 3 części tekstowej planu dopuściła m.in. na przedmiotowym terenie możliwość lokalizacji obiektów obsługi parkingu określając ich maksymalną powierzchnie oraz wysokość. Analizowany obszar w studium w całości znalazł się w ramach obszaru ZP – tereny zieleni publicznej. Z uwagi na sposób przeznaczenia terenu ZP w studium oraz brak możliwości realizacji na nim zabudowy kubaturowej należy uznać, iż wyznaczenie terenu 1KP w zaskarżonym planie pozostaje niezgodne z ustaleniami studium. Podobnie za sprzeczny z ustaleniami studium należy uznać regulację zaskarżonego planu odnoszącą się do terenu oznaczonego w nim symbolem ZR. Przedmiotowy obszar na rysunku planu położony jest na północ od ul. B. i na wschód od potoku. Zgodnie z § 27 ust. 1 zaskarżonej uchwały obszar oznaczony w/w symbolem zdefiniowano jako teren zieleni z podstawowym przeznaczeniem pod zielone użytki rolne. § 27 ust.2 części tekstowej planu przewiduje, iż w granicach tego terenu obowiązuje zakaz: 1) zadrzewiania, 2) realizacji zabudowy kubaturowej, trwale związanej z gruntem oraz 3) lokalizacji ogrodzeń trwałych. Jednocześnie wspomniany § 27 przewiduje, iż wszystkie podejmowane przedsięwzięcia w zakresie zagospodarowania terenu wyznaczonego w ust. 1 należy stosować łącznie z ustaleniami zawartymi w rozdziale II tekstu planu, czyli ustaleniami ogólnymi. Zgodnie natomiast z § 7 ust.3 ustaleń ogólnych planu na terenie objętym planem obowiązuje zakaz lokalizacji tymczasowych obiektów oraz tymczasowego zagospodarowania za wyjątkiem przypadku, o którym mowa w § 9 ust. 3 pkt 1 lit. c oraz organizacji placu budowy dla realizacji inwestycji ustalonych w planie. Według tego ostatniego przepisu ustalony został w zakresie zasad lokalizacji obiektów budowlanych na działce budowlanej zakaz lokalizacji obiektów tymczasowych, za wyjątkiem przekryć namiotowych i powłok pneumatycznych przekrywających elementy urządzenia parku typu urządzenia rozrywkowe, zgodnie z przepisami odrębnymi. Mając na uwadze przedstawioną powyżej regulację zaskarżonego planu należy uznać, iż teren oznaczony symbolem ZR może być wykorzystywany inaczej aniżeli tylko pod zielone użytki rolne. W odniesieniu do kwestii oceny zgodności tej części zaskarżonego planu ze studium, należy przypomnieć, iż zgodnie z ustaleniami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa przyjętego uchwałą Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r. analizowany teren znajdował się w obszarze oznaczonym symbolem ZP – zieleń publiczna, który przeznaczonym był pod tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich, ogrodów działkowych wyposażonych w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji, cieki i zbiorniki wodne. Tymczasem zgodnie z ustaleniami studium rolnicza przestrzeń produkcyjna przewidziana była w obszarze oznaczonym symbolem ZO. Jako niezgodny z ustaleniami studium należało uznać usytuowanie oraz przeznaczenie w zaskarżonym planie terenu oznaczonego nim symbolem 3 KP. Wskazany teren zaskarżona uchwała w § 35 ust.1 definiuje jako tereny parkingów. Równocześnie Rada Miasta Krakowa w § 35 ust.2 i 3 części tekstowej planu dopuściła m.in. na przedmiotowym terenie możliwość lokalizacji obiektów obsługi parkingu określając ich maksymalną powierzchnie oraz wysokość. Analizowany obszar w studium w całości znalazł się w ramach obszaru ZP – tereny zieleni publicznej. Z uwagi na sposób przeznaczenia terenu ZP w studium oraz brak możliwości realizacji na nim zabudowy kubaturowej należy uznać, iż wyznaczenie terenu 3KP w zaskarżonym planie pozostaje niezgodne z ustaleniami studium. Ponadto należy także zauważyć, iż w zaskarżonym planie teren poznaczony symbolem 8ZP, zdefiniowany w §24 ust.1 zaskarżonej uchwały jako tereny zieleni urządzonej, został częściowo usytuowany w kolizji z ustaleniami studium albowiem jego północna, narożna część wyraźnie została usytuowana w obszarze oznaczonym symbolem MW zarezerwowanym przez studium dla zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej o wysokiej intensywności

Jak wynika z przedstawionej powyżej analizy zaskarżona uchwała w przypadku 14 terenów, ustaliła odmiennie od ustaleń przyjętych w Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r., sposób zagospodarowania części terenów objętych planem miejscowym "Plan Aleksandry". Przedmiotowa odmienność wobec znacznej szczegółowości studium prowadzi do niezgodności zakwestionowanych ustaleń zaskarżonego planu ze studium . Należy zauważyć, iż ustalenie przeznaczenia wskazanych 14 terenów w aktualnym kształcie, mogłoby nastąpić jedynie po uprzedniej zmianie odpowiednich zapisów studium. Jak już wcześniej podkreślono zgodnie z obowiązującym w chwili podjęcia zaskarżonej uchwały art. 20 ust. 1 u.p.z.p. plan miejscowy uchwalany jest po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Obiektywny brak takiej zgodności oznacza nie tylko błędne jej stwierdzenie, ale również prowadzi do sytuacji, że sama uchwała o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego narusza istotnie zasady sporządzania planu miejscowego, o których mowa nie tylko we wspomnianym art. 20 u.p.z.p., ale także korelującego z nim art.9 ust.4 u.p.z.p., zgodnie z którym ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Tym samym w świetle treści art. 28 ust.1 u.p.z.p. za nieważne należy uznać te części miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które pozostają w niezgodności z wiążącymi ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. W tym miejscu należy jednak zaznaczyć, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, iż w sytuacji gdy uchybienia w sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczą znacznej części jednostek planistycznych konieczne jest stwierdzenie nieważności miejscowego planu w całości.

Odnosząc się natomiast do zarzutów rozpoznawanych skarg, a dotyczących naruszenia art.15 u.p.z.p. należy na wstępie zauważyć, iż zgodnie z regulacją art. 15 ust. 2 i 3 u.p.z.p. w miejscowym planie występują dwie kategorie ustaleń. Po pierwsze, są to ustalenia obowiązkowe, wskazane w art. 15 ust. 2. Plan miejscowy musi zawierać poszczególne ustalenia, o których mowa w art. 15 ust. 2, tylko wówczas, gdy okoliczności faktyczne dotyczące obszaru objętego planem, wynikające zwłaszcza z istniejącego lub planowanego przeznaczenia i sposobu zagospodarowania terenu, uzasadniają dokonanie takich ustaleń. Zasadą pozostaje obowiązek ujęcia w planie miejscowym wszystkich elementów wymienionych w powołanym przepisie, co oznacza, że w przypadku odstąpienia od określenia któregokolwiek z nich w konkretnym planie lub jego fragmencie organ planistyczny powinien wykazać zbędność danej regulacji, w szczególności przez utrwalenie przyczyn takiego pominięcia w uzasadnieniu uchwały, ewentualnie w materiałach planistycznych. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 9 lutego 2012r., sygn. akt IV SA/Po 1203/11, LEX nr 1125241, stwierdził, że jeśli organ planistyczny nie wskazał wyraźnie w uzasadnieniu uchwały lub materiałach planistycznych, że ustalenie określonych elementów dla danego terenu jest zbędne, to nie przesądza to samo w sobie o uznaniu sprzeczności z prawem danej uchwały, jeżeli pominięcie tych elementów było obiektywnie uzasadnione. Drugą kategorię stanowią ustalenia fakultatywne, wymienione w art. 15 ust. 3 u.p.z.p.; w przypadku braku konieczności regulacji stanów na ich podstawie organ gminy nie ma obowiązku odniesienia się do tych zagadnień . (por. Komentarz do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym H.Izdebski, I Zachariasz Lex 2013) Mając na uwadze powyższe należy przypomnieć, iż wśród wspominanych obowiązkowych elementów planu art. 15 ust.2 u.p.z.p. przewiduje, iż w planie miejscowym określa się obowiązkowo: 1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania; 2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego; 3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego; 4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej; 5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych; 6) parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy; 7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych; 8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym; 9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy; 10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej; 11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów; 12) stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4. Do art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. nawiązuje także § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym ujęte w projekcie tekstu planu miejscowego ustalenia dotyczące parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu powinny zawierać w szczególności określenie linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu. W świetle powyższej regulacji zakwestionować należy brak określenia w planie dla części przeznaczonych pod zabudowę terenów obowiązkowego parametru kształtowania zabudowy jakim jest linia zabudowy. Powyższego stanowiska nie zmienia fakt, iż w części tekstowej zaskarżonego planu organ planistyczny w jej § 18 ust.2 in fine przewidział, iż w przypadku nie wyznaczenia linii zabudowy na Rysunku planu obowiązują przepisy odrębne. Powyższą bowiem niedookreśloną klauzulę odsyłającą należy uznać za niedozwoloną i naruszającą wprost dyspozycję art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p.. W tym miejscu należy podkreślić, iż w orzecznictwie przyjmuje się, iż obowiązek zawarcia w planie zagadnień określonych w art. 15 ust. 2 u.p.z.p., a więc m. in. parametrów zabudowy, nie jest wprawdzie bezwzględny, jednakże pozostaje uzależniony od warunków faktycznych panujących w terenie. Powyższe oznacza, że plan miejscowy musi zawierać ustalenia, o których mowa w we wskazanym przepisie, jeżeli w ramach konkretnej jednostki planistycznej powstają okoliczności faktyczne uzasadniające dokonanie takich ustaleń. Dopuszczenie na danym terenie możliwości jego zabudowy bądź rozbudowy istniejących już na nim obiektów rodzi więc obowiązek ustalenia dla niej parametrów określonych w art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, iż analiza części graficznej zaskarżonej uchwały wskazuje, iż - na rysunku planu nie wyznaczono linii zabudowy dla terenów: 1U, 2 U,1ZC, 2ZPU, 3US, KT, 1KP, 2KP, 3KP, G, E, pomimo faktu, iż na wskazanych jednostkach planistycznych dopuszczono ich zabudowę obiektami kubaturowymi oraz pomimo usytuowania ich przy drogach publicznych. Należy bowiem zaznaczyć, iż zgodnie z § 22 ust. 1 zaskarżonej uchwały tereny oznaczone symbolami 1U i 2U wyznaczono jako tereny zabudowy usługowej z podstawowym przeznaczeniem pod usługi komercyjne gastronomii. Równocześnie w §22 ust.3 zaskarżonej uchwały ustalono dla wskazanych terenów następujące warunki zagospodarowania terenu i kształtowania zabudowy: 1/ maksymalny wskaźnik zabudowy – 40%; 2/ minimum 20% powierzchni terenu biologicznie czynnej; 3/ wysokość budynków w terenie 1U do 10,0 m oraz w terenie 2U do 20 m. Z kolei teren 1 ZC w § 28 ust.1 i 2 zaskarżonego planu zdefiniowano jako teren cmentarza, dopuszczając w granicach tego terenu m.in. 1/ lokalizację kaplicy cmentarnej lub innych obiektów związanych z kultem religijnym; 2/ lokalizację obiektu obsługi technicznej z ograniczeniem do 20 m2 powierzchni zabudowy. Jednocześnie zgodnie z § 28 ust.3 zaskarżonej uchwały w granicach terenu 1.ZC ustalono m.in. takie warunki zagospodarowania terenu i kształtowania zabudowy jak :1/ maksymalny udział terenu przeznaczonego na pola grzebalne – 70% powierzchni ogólnej cmentarza; 2/ minimum 20% powierzchni biologicznie czynnej; 3/ wysokość obiektów obsługi technicznej – do 4,5 m.

Teren oznaczony symbolem 2ZPU zgodnie z §25 ust.1 zaskarżonej uchwały został przewidziany jako teren zieleni urządzonej z usługami z podstawowym przeznaczeniem pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej wraz z usługami komercyjnymi służącymi obsłudze funkcji rekreacyjnej park potoku [...] w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza sportowo-socjalnego. Zaskarżona uchwała w ust.3 analizowanego paragrafu ustala dla terenu 2 ZPU warunki zagospodarowania terenu i kształtowania zabudowy: takie jak m.in. maksymalny wskaźnik zabudowy na poziomie - 5 %; oraz wysokość obiektów do 7,0 m. Teren oznaczony symbolem 3US zgodnie z §23 ust.1 pkt.3 zaskarżonej uchwały został zdefiniowany jako teren sportu i rekreacji z podstawowym przeznaczeniem pod obiekty i urządzenia z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji, w szczególności: pod kubaturowe obiekty o funkcji sportowo – rekreacyjnej, w tym: sauny, sale kręglarskie, bilardowe, siłownie itp. Jednocześnie zgodnie z § 28 ust.3 zaskarżonej uchwały dla terenu 3US ustalono m.in. takie warunki zagospodarowania terenu i kształtowania zabudowy jak: maksymalny wskaźnik zabudowy - 40%, 20% powierzchni terenu biologicznie czynnej, wysokość obiektów do 10 m. Jak już to podniesiono we wcześniejszej części uzasadnienia obszar oznaczonym symbolem KT, zaskarżona uchwała definiuje w § 36 ust.1 jako teren obsługi komunikacji – pętla autobusowa [...] z podstawowym przeznaczeniem pod pętlę autobusową oraz plac postojowy dla pojazdów komunikacji zbiorowej wraz z urządzeniami odwodnienia i oświetlenia. Równocześnie §36 ust.2 i 3 zaskarżonej uchwały poza podstawowym przeznaczeniem dopuszcza na wspomnianym terenie lokalizację obiektów kubaturowych obsługi klientów przedsiębiorstw komunikacji zbiorowej z ograniczeniem do 50 m2 oraz z ograniczeniem ich wysokości do 6 m. Zaskarżony plan w § 35 ust.1 definiuje tereny oznaczone symbolami 1KP, 2KP, 3KP jako tereny parkingów. Równocześnie Rada Miasta Krakowa w § 35 ust.2 i 3 części tekstowej planu dopuściła m.in. na przedmiotowym terenie możliwość lokalizacji obiektów obsługi parkingu określając ich maksymalną powierzchnie do 10 m2 oraz wysokość do 4 m. Także dla terenu oznaczonego symbolem G teren infrastruktury gazowniczej z podstawowym przeznaczeniem pod urządzenia stacji redukcyjnej gazu zaskarżony plan w § 37 ust.3 przewiduje, iż istniejące obiekty i urządzenia mogą podlegać remontom i rozbudowie, pod warunkiem utrzymania obowiązującego przeznaczenia terenu wraz z przyjętymi zasadami jego zagospodarowania, określając przy tym wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej na minimum 30 % powierzchni. Należy zaznaczyć, iż wspomniany przepis planu zakazuje jedynie lokalizacji nowych obiektów niezwiązanych z infrastrukturą gazowniczą nie statuując jednak podobnego zakazu w stosunku do obiektów realizujących podstawowy cel przeznaczenia. Z kolei obszar oznaczony na rysunku planu symbolem E został zakwalifikowany jako teren infrastruktury elektroenergetycznej z podstawowym przeznaczeniem pod obiekty i urządzenia elektroenergetyczne. Podobnie jak w przypadku wcześniej analizowanego terenu oznaczonego symbolem G zaskarżony plan w § 38 ust.3 przewiduje, iż istniejące obiekty i urządzenia mogą podlegać remontom i rozbudowie, pod warunkiem utrzymania obowiązującego przeznaczenia terenu wraz z przyjętymi zasadami jego zagospodarowania, określając przy tym wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej na minimum 30 % powierzchni. Organ planistyczny także w stosunku do analizowanego terenu przewidział zakaz lokalizacji nowych obiektów niezwiązanych z infrastrukturą elektroenergetyczną nie statuując jednak podobnego zakazu w stosunku do obiektów realizujących podstawowy cel przeznaczenia. W tym miejscu należy podkreślić, iż dla obowiązku ustalenia linii zabudowy na danym obszarze bez znaczenia jest jego wielkość, oraz okoliczność, iż w najbliższym czasie nie przewiduje się na nim realizacji nowej zabudowy. Ponadto w realiach niniejszej sprawy brak wytyczenia linii zabudowy w terenach oznaczonych symbolem 1U, 2U, 2 ZPU, 3US, KT, 1KP, 2KP, 3KP prowadzi także do wewnętrznej sprzeczności zaskarżonej uchwały , która wprost w jej §12 przewiduje, iż dla ochrony i kształtowania krajobrazu w terenach przeznaczonych do zainwestowania, oznaczonych symbolem MW, MN, UM, U, US, ZPU, KT i KP ochronę wartości krajobrazu zapewnia się poprzez regulację gabarytów zabudowy oraz nieprzekraczalne linie zabudowy;

Jak już zaznaczono powyżej przepis art.15 ust.2 pkt 6 u.p.z.p. w zw. z § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003r., nr 164, poz. 1587) przewiduje, iż treść planu zagospodarowania przestrzennego powinna zawierać obok określenia linii zabudowy także, ustalenia dotyczące pozostałych parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu takich jak wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu. Mając na uwadze powyższe należy przyznać rację skarżącym K. H. oraz "K" Sp. z o.o. w K., iż niewyznaczenie w zaskarżonym planie zagospodarowania przestrzennego wskaźnika powierzchni zabudowy, powierzchni biologicznie czynnej, geometrii dachu dla terenów dopuszczających zabudowę jest niezgodnie z przywołanymi powyżej przepisami prawa. Rację mają bowiem skarżący podnosząc, iż w planie miejscowym "Park Aleksandry" dla terenów parkingów oznaczonych symbolami 1KP, 2KP, 3KP dopuszczających zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, a także nie określono geometrii dachu. Ponadto dla terenów 1KP, 2KP nie wyznaczono powierzchni biologicznie czynnej. Dla terenów cmentarza, oznaczonych symbolami 1ZC, 2ZC dopuszczających zabudowę nie wyznaczono także powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu a także nie określono geometrii dachu. Ponadto dla terenu 2ZC nie wyznaczono powierzchni biologicznie czynnej oraz maksymalnej wysokości dopuszczonej zabudowy. Dla terenu obsługi komunikacji - pętla autobusowa [...], oznaczonego symbolem KT dopuszczającego jego zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, nie podano wymaganej powierzchni biologicznie czynnej a także nie określono geometrii dachu. Dla terenu infrastruktury gazowniczej, oznaczonego symbolem G dopuszczającego zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, nie podano maksymalnej wysokości dopuszczonej zabudowy a także nie określono geometrii dachu. Podobnie dla terenu infrastruktury elektroenergetycznej, oznaczonego symbolem E dopuszczającego zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, nie podano maksymalnej wysokości dopuszczonej zabudowy a także nie określono geometrii dachu. Niezależnie od tego należy dodać, iż w części tekstowej planu tam, gdzie wskaźnik zabudowy został ustalony ograniczono się jedynie do wskazania maksymalnego wskaźnika zabudowy pomijając zupełnie określenie minimalnych dopuszczalnych wartości tego wskaźnika. Uchybienie to dotyczy wszystkich wyszczególnionych w planie rodzajów terenów, gdzie taki wskaźnik został określony. Także przedmiotowy brak określenia minimalnego wskaźnika zabudowy obok naruszenia art.15 ust.2 pkt.6 u.p.z.p. prowadzić może do zaburzenia ładu przestrzennego na całym terenie objętym Planem . (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 lutego 2013r. sygn. akt IV SA/Po 567/12, wyrok WSA w Krakowie z dnia 16.09.2013r. sygn. akt II SA/Kr 666/13).

W tym miejscu ustosunkowując się do zarzutu skarżącej J. J., która zarzuca Radzie Miasta Krakowa naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. w zakresie w jakim ta nie określiła w treści uchwały wskaźnika zabudowy dla wszystkich terenów objętych zaskarżonym planem miejscowym, należy uznać, iż zarzut ten jest chybiony, Prawidłowa interpretacja w/w przepisu ustawy wskazuje, iż jego wykładnia powinna być dokonywana z uwzględnieniem jego funkcji i innych przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Powyższe należy odczytywać w ten sposób, że obowiązkiem organu planistycznego jest określenie parametrów i wskaźników zabudowy, gdy plan miejscowy w danym terenie zabudowę przewiduje. Skoro zaskarżona uchwała nie przewiduje zabudowy na wszystkich obszarach objętych planem, w odniesieniu do obszarów, co do których wyłączono możliwość zabudowy, określanie wskaźników zabudowy przez organ planistyczny w takim terenie byłoby nie tylko zbędne ale wręcz wadliwe.

W nawiązaniu do wcześniejszych uwag należy podkreślić, iż zaskarżona uchwała jest również wewnętrznie sprzeczna. W przytoczonym już wcześniej przez Sąd przepisie § 12 pkt 1 części tekstowej planu ustalono bowiem, że dla ochrony i kształtowania krajobrazu w terenach przeznaczonych do zainwestowania, oznaczonych symbolem MW, MN, UM, U, US, ZPU, KT i KP ochronę wartości krajobrazu zapewnia się poprzez regulację gabarytów zabudowy oraz nieprzekraczalne linie zabudowy. Tymczasem jak już podniesiono wcześniej pomimo wyraźnej dyspozycji wynikającej nie tylko z art.15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p., oraz § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale także z treści samego planu dla terenów oznaczonych symbolem 1U, 2U, 2 ZPU, 3US, KT, 1KP, 2KP, 3KP w rysunku planu nie oznaczono linii zabudowy. Podobnie nie określono, sprzecznie z podanymi wyżej przepisami gabarytów projektowanej zabudowy. W ustaleniach przewidzianych dla tych obszarów organ planistyczny dla terenów oznaczonych symbolem MW, MN, UM, U, US, ZPU ograniczył się jedynie do wskazania maksymalnego wskaźnika zabudowy, wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej, oraz maksymalnej wysokości obiektów. W zaskarżonej uchwale dla terenów MW, MN, UM, U, US, ZPU, KT i KP nie ustalono natomiast gabarytów zabudowy, o których mowa w §12. W tym miejscu należy podkreślić, iż zgodnie z § 4 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego treść planu zagospodarowania przestrzennego powinna zawierać obok określenia linii zabudowy także, ustalenia dotyczące pozostałych parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu takich jak wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu. Analiza przedmiotowego przepisu wskazuje, iż wyraźnie rozróżniono w nim wskaźnik powierzchni zabudowy, powierzchni biologicznie czynnej oraz wysokości zabudowy od pojęcia gabarytów zabudowy. W świetle treści wskazanego przepisu desygnatem pojęcia gabarytu zabudowy winny zostać także uznane takie parametry jak ilość kondygnacji, szerokość elewacji frontowej, oraz wysokość gzymsu lub okapu. Parametrów tych jednak zaskarżony plan nie ustalił dla żadnego z w/w terenów. Dla porządku należy podkreślić, iż określenie "gabaryt zabudowy" czy też "gabaryt obiektu budowlanego" nie został zdefiniowany ani w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ani w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nie mniej jednak za zakwalifikowaniem ilości kondygnacji, szerokości elewacji frontowej, oraz wysokości gzymsu lub okapu jako takiego gabarytu przemawia orzecznictwo sądowoadministracyjne ukształtowane m.in. na kanwie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 stycznia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

Niezależnie od tego wskazać należy , iż zgodnie z wymogiem art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p., w planie miejscowym określa się zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Ustalenia w tym zakresie powinny zawierać w szczególności określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych (§ 4 pkt 9 lit. a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego treść planu zagospodarowania przestrzennego). Zasadnie podniosła zatem strona skarżąca, że wymogów tych nie spełniają uregulowania zawarte w zaskarżonej uchwale, które kwestii tej nie normują . Nie ulega wątpliwości, że w tekście planu nie zawarto parametrów dróg. Nie trafne jest stanowisko organu, iż określenie parametrów dróg w tekście planu miejscowego nie jest obligatoryjnym elementem tego planu. Konkretyzacją obowiązku określonego w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. jest § 4 przedmiotowego rozporządzenia. Ten ostatnio wymieniony przepis wyraźnie stanowi o wymogach dotyczących stosowania standardów przy zapisywaniu ustaleń projektu tekstu planu miejscowego. Nie zwalnia z tego obowiązku określenie parametrów dróg jedynie na rysunku planu. Obowiązkiem organu planistycznego jest ich określenie w tekście planu.

Rysunek planu jako znak graficzny nie może wiązać bezpośrednio, nie spełnia bowiem wymogów normy prawnej z jej klasyczną budową: hipoteza, dyspozycja, sankcja. Rysunek planu w procesie stosowania prawa może być uwzględniony tylko w takim zakresie, w jakim jest "opisany" w tekście planu (por wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5.11.2010 sygn. akt II SA/Po 486/10 publ. LEX nr 754440). Dopuszczalne szerokości dróg w liniach rozgraniczających zostały wprawdzie określone w rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim odpowiadać powinny drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430), jednak w planie szerokość dróg powinna być szczegółowo doprecyzowana, zgodnie z treścią § 4 pkt 9 rozporządzenia, stanowiąc obligatoryjny parametr w planie miejscowym. Parametr odnoszący się do szerokości drogi nie musi być tożsamy z minimalną szerokością określoną w rozporządzeniu. To właśnie organ planistyczny jest uprawniony i zobowiązany do skonkretyzowania tego parametru poprzez wskazanie w części tekstowej planu szerokości dróg w liniach rozgraniczających. Organ planistyczny może je ustalić wskazując minimalne szerokości zarówno w taki sam sposób, jak to zostało określone w ww. rozporządzeniu, ale może również parametr ten określić inaczej, z uwzględnieniem by szerokość ta nie była jednak mniejsza, niż określona w rozporządzeniu. Jak przyjmuje się zgodnie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wojewódzkich sądów administracyjnych w omawianym zakresie organowi planistycznemu przysługuje pewna swoboda planistyczna. Swoboda ta jednak nie obejmuje możliwości całkowitego pominięcia określenia parametrów dróg w części tekstowej planu, co ma jednak miejsce w ustaleniach zaskarżonego planu. (por. wyrok NSA z dnia 29.04.2009r. sygn. akt II OSK 1560/08, publ. LEX nr 597327 oraz wyrok WSA w Gliwicach z dnia 2012-03-08 sygn. akt. II SA/Gl 879/11, publ. LEX nr 1138467, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 2 lipca 2008r.II SA/Gl 99/08.) Reasumując, skoro więc przepisy odrębne określają wyłącznie minimalne szerokości poszczególnych kategorii dróg, brak określenia szerokości linii rozgraniczających obszary KDZ+T, KDZ, KDL,1KDX i 2 KDX narusza art.15 ust.2 pkt 6 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 9 lit. a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Powyższe uchybienie należy zakwalifikować jako istotne naruszenie zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art.28 ust.1 u.p.z.p. (por wyrok WSA w Gliwicach z dnia 29.02.2012r. sygn. akt II SA/Gl 869/11 publ. LEX nr 1122784) .

Ponadto należy podkreślić, iż zgodnie z dyspozycją art.15 ust.3 pkt 5 u.p.z.p. w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się w zależności od potrzeb m.in. granice terenów służących organizacji imprez masowych. Mając na uwadze powyższe zaznaczyć trzeba, iż w § 24 ust.2 pkt 4 zaskarżonej uchwały dopuszczono lokalizację obiektów tymczasowych w terenie 7 ZP dla organizacji imprez masowych na wolnym powietrzu. Tym samym uznać zatem należy, że zapisy planu przewidują na obszarze planu organizację imprez masowych. W planie nie wyznaczono jednakże granic terenów służących organizacji imprez masowych. Omawiany przepis uchwały nie wyznacza granic tego terenu w ramach obszaru 7 ZP, skoro przepis ten stanowi wyłącznie o dopuszczeniu na tym obszarze lokalizacji obiektów tymczasowych. W istocie zatem, sprzecznie z art. 15 ust.3 pkt 5 u.p.z.p. w zaskarżonym planie nie określono granic terenów służących organizacji imprez masowych. Należy zaznaczyć, iż jeśli nawet można byłoby intepretować wspomniany przepis uchwały, iż cały obszar oznaczony symbolem 7 ZP ( jak podnosi to w odpowiedzi na skargę organ) został z woli organu planistycznego przeznaczony dla organizacji imprez masowych na wolnym powietrzu to, przedmiotowy fakt winien być odzwierciedlony wyraźne w części tekstowej planu oraz na jego rysunku. W takim przypadku granice terenu przeznaczonego dla organizacji imprez masowych winny pokrywać się z linią rozgraniczającą przedmiotową jednostkę planistyczną od pozostałych terenów .

Niezależnie od tego należy przyznać także rację skarżącym K. H., "K." Sp. z o.o. w K., oraz J. J., którzy w sowich skargach zwrócili uwagę na niespójność planu w zakresie jego części tekstowej jak i graficznej. Zasadnie bowiem w/w skarżący wskazali, iż w zaskarżonym planie miejscowym w części tekstowej w § 13 pkt 1 lit a, b, c, d, e jako przestrzeń publiczną określono tereny oznaczone symbolami: KDZ+T, KDZ, KDL, KDX, 1ZC, 2ZC, ZPU, ZP, WS. Natomiast na rysunku planu , który jest integralną częścią uchwały, obszar przestrzeni publicznej (oznaczenie graficzne - szare prostopadłe kratki) wyznaczono jedynie w części terenu 1ZPU (na północ od ul. C.).

Na marginesie należy zauważyć, iż Sąd nie dopatrzył się natomiast podnoszonego przez w/w skarżących zarzutu naruszenia art. 17 pkt 7 lit. e u.p.z.p. W analizowanym zakresie Sąd podziela stanowisko strony przeciwnej do skarżących, zgodnie z którym projekt konkretnego planu nie jest automatycznie zobowiązany do dokonania uzgodnień ze wszystkimi podmiotami wymienionymi w art. 17 pkt 7 u.p.z.p.. Co oczywiste obszar zaskarżonego planu nie znajduje się ani w strefie nadgranicznej, jak również nie obejmuje przejść granicznych co musi prowadzić do konkluzji, że brak było podstaw do wystąpienia o uzgodnienie projektu planu z właściwym miejscowo Komendantem Oddziału Straży Granicznej. W odniesieniu do dalszych zarzutów skarżących Sąd nie podziela stanowiska, iż Rada Gminy stwierdzając w trybie art.20 u.p.z.p. zgodność planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego powinna dokonać tej czynności w drodze podjęcia odrębnej uchwały. Jak słusznie podniosła strona przeciwna do skarżących powyższe nie wynika zarówno z treści przytoczonego przepisu ani innych przepisów u.p.z.p.. Sąd orzekający w niniejszym składzie stoi także na stanowisku, iż regulujące przedmiotowej ustawy na dzień podejmowania zaskarżonej uchwały ja i w chwili obecnej nie wprowadzała i nie wprowadza nadal wymogu indywidualnych głosowań nad zgłoszonymi uwagami. Art. 20 ust. 1 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wymaga jedynie, ażeby rada gminy uchwalając plan miejscowy rozstrzygnęła jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu. Ustawa nie zawiera jednak wskazania co do formy dokonania tego rozstrzygnięcia.

Reasumując jednak w wyniku przeprowadzonej w niniejszej sprawie kontroli sadowoadministracyjnej stwierdzono istotne naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego w rozumieniu art. 28 u.p.z.p. w zakresie obrazy art.15 ust.2 pkt.6,10 u.p.z.p., art. 15 ust.3 pkt 5 u.p.z.p. i art. 20 u.p.z.p. Przedmiotowe naruszenia dotyczyły szeregu jednostek planistycznych a to oznaczonych symbolami : MW, KT, 1ZPU, 2ZPU, 1MN, 2MN, 1 US, 2 US, 3US, ZR, 8 ZP, 1U, 2 U, 1ZC, 2 ZC, KT, 1KP, 2KP, 3KP, G, E, 7ZP, KDZ+T, KDZ, KDL,1KDX i 2 KDX.

Mając na uwadze przedstawione powyżej naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego należy zauważyć, iż zaskarżona uchwała w znacznym zakresie tj. zarówno w zakresie części tekstowej jak i rysunku planu narusza przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 u.p.z.p podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego. Wskazaną powyżej sprzeczność kontrolowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy jednocześnie zakwalifikować jako istotne naruszenie przedmiotowych zasad nie tylko z uwagi na rodzaj dostrzeżonych uchybień ale także znaczny obszar zaskarżonego planu, których one dotyczą. Z godnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych jeżeli uchybienia w sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczą znacznej części jednostek planistycznych, a stwierdzenie nieważności kontrolowanej uchwały w części prowadziłoby do istotnej dezintegracji planu konieczne jest stwierdzenie nieważności miejscowego planu w całości. Stąd też w realiach niniejszej sprawy w ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości okoliczność, że "kadłubowe" ustalenia planistyczne, które pozostałby w mocy w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w części, nie mogłyby prawidłowo funkcjonować w wadliwie ukształtowanej w ten sposób treści uchwały.

Dlatego też, mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie działając na mocy art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku.

O zwrocie kosztów postępowania na rzecz skarżących rzeczono w pkt II sentencji wyroku na podstawie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a. Z kolei w pkt III wyroku Sąd działając na mocy art.225 p.p.s.a. nakazał zwrócić od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz skarżących: K. H. i K. K. "K." Sp. z o.o. w K. kwotę po 200 zł z tytułu nienależnie nadpłaconego przez nich wpisu od wniesionych skarg.