drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Uchylono zaskarżoną decyzję, VI SA/Wa 1203/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2011-10-14, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 1203/11 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2011-10-14 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-05-26
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Ewa Frąckiewicz
Halina Emilia Święcicka
Zbigniew Rudnicki /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 169 ust. 1 pkt 1
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Protokolant st. ref. Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2011 r. sprawy ze skargi D. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy [...] 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz skarżącej D. Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 1617 (jeden tysiąc sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] listopada 2009 r. sprawy z wniosku V. z V., Bułgaria (dalej: wnioskodawca) przeciwko D. Sp. z o.o. z W. (dalej: uprawniona, skarżąca) o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy MADARA nr [...], na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1, art. 169 ust. 2 i 6 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003r. Nr 119, poz. 1117, ze zm.; dalej: p.w.p.) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: organ, UP RP) stwierdził wygaśnięcie prawa ochronnego na powyższy znak z dniem [...] lipca 2002 r.

Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Dnia [...] lutego 2009 r. do organu wpłynął wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy MADARA złożony przez ww. podmiot. Jako podstawę prawną żądania wnioskodawca wskazała art. 169 p.w.p. podnosząc jednocześnie, iż ubiega się o uznanie ochrony międzynarodowego znaku towarowego MADARA nr [...], zaś sporny znak towarowy stanowi przeszkodę do uzyskania ochrony na jej znak, o czym organ poinformował we wstępnej odmowie uznania ochrony na terytorium Polski.

Wnioskodawca poinformowała, że zgodnie z rozeznaniem rynkowym sporny znak towarowy nie był nigdy używany w Polsce w odniesieniu do towarów objętych rejestracją, tj.: napojów alkoholowych (wina, wódki, winiaków i koniaków) zawartych w klasie 33 Klasyfikacji Nicejskiej.

W odpowiedzi na wniosek uprawniona wniosła o jego oddalenie wskazując, iż znak ten został zgłoszony do ochrony w dniu [...] czerwca 1994 r., a kolejny okres ochrony rozpoczął się z dniem [...] czerwca 2004 r. Pięcioletni okres ochronny kończy się w dniu [...] czerwca 2009 r., a zatem wniosek jest co najmniej przedwczesny i już tylko z tej przyczyny powinien zostać oddalony.

Jednocześnie uprawniona wskazała, iż prawo ochronne nie może zostać wygaszone, jeżeli istniały ważne powody nieużywania znaku. Uprawniona stwierdziła, że wprawdzie nabyła prawo ochronne w 1998 r., to jednak z powodu "niezrozumiałych opóźnień" wpis do rejestru znaków towarowych dokonany został w 2002 r. Kolejnym krokiem było pozyskanie licencjobiorcy (spółki E. Sp. z o.o. z siedzibą w L.i). UP RP na podstawie decyzji z dnia [...] marca 2005 r. dokonał wpisu licencjobiorcy do rejestru. Natomiast na podstawie decyzji z dnia [...] kwietnia 2006 r. licencjobiorca został wykreślony z rejestru. "Zamieszanie" wokół wpisu licencjobiorcy podważało jego przekonanie i wiarę czy w ogóle będzie mógł korzystać z tego prawa. Dopiero w dniu [...] września 2006 r. licencjobiorca został wpisany do rejestru znaków towarowych, stąd pięcioletni okres wskazany w przepisie art. 169 p.w.p. upływa dopiero we wrześniu 2011r.

Na rozprawie w dniu [...] listopada 2009 r. wnioskodawca wskazała, iż żaden przepis nie daje podstaw, by okres obowiązkowego używania znaku uzależniać od upływu kolejnych okresów ochrony znaku towarowego lub od momentu wpisu umowy licencyjnej do rejestru. W jej ocenie pięcioletni okres ochrony obowiązku używania znaku towarowego musi być liczony od daty pierwszej rejestracji znaku, zaś trudności związane z odnotowaniem cesji oraz późniejszej umowy licencyjnej nie mogą stanowić ważnego powodu uzasadniającego nieużywanie znaku towarowego. Wnioskodawca podkreśliła również, że nie ma obowiązku wpisu umowy licencyjnej do rejestru, a wpis ten rodzi tylko szczególne skutki prawne przewidziane w art. 76 ust. 6 p.w.p. W jej ocenie za datę wygaśnięcia prawa ochronnego należy zatem uznać dzień 25 lipca 2002 r., liczoną od początkowej daty nieużywania znaku, tj. od daty niepodjęcia używania znaku po uzyskaniu jego rejestracji.

Uprawniona wniosła o oddalenie wniosku kwestionując posiadanie przez wnioskodawcę interesu prawnego w stosunku do całego znaku towarowego na wszystkie towary z uwagi na różnice pomiędzy towarami chronionymi międzynarodowym znakiem towarowym. Odnośnie zarzutów nieużywania spornego znaku wskazała, iż w aktach sprawy znajdują się szczegółowe dokumenty przedstawiające usprawiedliwione powody nieużywania znaku. Jednocześnie podkreśliła, iż dopiero od daty wpisu licencji należałoby liczyć okres nieużywania znaku.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. UP RP stwierdził wygaśnięcie prawa ochronnego na sporny znak towarowy z dniem 26 lipca 2002 r. W ocenie organu wnioskodawca miał interes prawny w domaganiu się stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak z uwagi na fakt, iż znak ten stanowi przeszkodę dla ubiegania się o uznanie skutków międzynarodowej rejestracji jej znaku towarowego MADARA na terytorium Polski.

Następnie organ wskazał, iż obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie tego znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa ochronnego. Jednocześnie okoliczności nieużywania znaku towarowego podlegają ocenie o ile wystąpiły w istotnym dla sprawy pięcioletnim okresie nieużywania znaku towarowego. Przepis art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. wiąże skutek wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy z nieużywaniem znaku towarowego przez okres pięciu lat. Przepisy p.w.p. nie precyzują terminu, od którego powinien być liczony okres pięciu lat nieużywania znaku towarowego. Powołując się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt II GPS 1/08 organ stwierdził, że bieg pięcioletniego okresu, o którym mowa w ww. przepisie, będzie rozpoczynał się po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego przy niepodjęciu w ogóle używania znaku lub od dnia zaprzestania jego używania. Decyzja o udzieleniu prawa ochronnego na sporny znak towarowy została wydana dnia [...] lipca 1997 r., a zatem należy wziąć pod uwagę okres od 26 lipca 1997 r. do 26 lipca 2002 r. Natomiast okoliczności będące następstwem podpisania przez uprawnioną w dniu [...] stycznia 2004 r. umowy licencyjnej są bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Organ wskazał, iż pięcioletni okres nieużywania znaku towarowego zawiera się w pierwszym dziesięcioletnim okresie ochrony, gdyż sporny znak został zgłoszony celem uzyskania tej ochrony dnia [...] czerwca 1994 r. Jednocześnie organ uznał, iż żaden przepis nie daje podstaw, aby okres obowiązkowego używania znaku uzależniać od kolejnych okresów jego ochrony.

Również nabycie prawa do spornego znaku towarowego oraz późniejszy wpis do rejestru nowego uprawnionego nie przerywa pięcioletniego okresu nieużywania i nie stanowi ważnych powodów nieużywania znaku towarowego. Wygaśnięcie dotyczy bowiem prawa z rejestracji a nie osoby uprawnionego.

Za niezasadne uznał również organ twierdzenia uprawnionej, że każdy uprawniony z rejestracji ma prawo nieużywania znaku przez trzy lata od dnia nabycia prawa, ponieważ powodowałoby to niemożność uznania za wygasłe prawa z rejestracji znaku, którego właściciele często się zmieniają.

W skardze na powyższą decyzję skarżąca wniosła o jej uchylenie w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

1. prawa materialnego, tj. art. 169 ust. 1 pkt. 1 oraz art. 169 ust. 6 p.w.p. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie mające wpływ na treść zaskarżonej decyzji, w takim zakresie, w jakim organ uznał, iż skarżąca nie wykazała ważnych powodów nieużywania znaku towarowego MADARA,

2. przepisów postępowania mające wpływ na treść decyzji, a mianowicie art. 7 i 77 § 1 oraz 107 § 1 K.p.a. poprzez nierozważenie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zaniechaniu wyjaśnienia przez organ wszystkich istotnych okoliczności związanych ze sprawą oraz nieuzasadnienie w sposób poprawny zaskarżonej decyzji, a w szczególności:

- uznanie, że uprawniona nie wykazała ważnych powodów nieużywania znaku towarowego MADARA;

- nieuwzględnienia całości materiału dowodowego, w szczególności materiałów znajdujących się w aktach sprawy;

- przyjęcie tez wyroku NSA, sygn. akt II GSK 84/05, jako własnych, pomimo całkowicie odmiennego stanu faktycznego w cytowanym wyroku i w niniejszej sprawie.

Skarżąca wskazała, iż organ w decyzji nie odniósł się do okoliczności i faktów znanych mu z urzędu, które usprawiedliwiały nieużywanie spornego znaku towarowego oraz pozostawały poza możliwością wywierania na nie wpływu przez skarżącą, rozsądnie kalkulującej ryzyko gospodarcze.

Skarżąca podkreśliła, iż okoliczności związane z nabyciem znaku towarowego (obiektywne - nabycie od przedsiębiorstwa w likwidacji), okoliczności uniemożliwiające przeniesienie na nią prawa ochronnego (obiektywne - postępowanie sądowe w celu uznania umowy nabycia znaku za skuteczną), okoliczności związane z licencją (obiektywne - działania UP RP związane z wykreśleniem umowy licencji i postępowaniem odwoławczym), a także z działaniami UP RP dotyczącymi wymienionych postępowań w sposób znaczący przewlekały postępowanie uniemożliwiając korzystanie ze spornego znaku. Przede wszystkim fakt upadłości spółki V. Sp. z o.o. (na rzecz której została wydana decyzja o rejestracji spornego znaku w dniu [...] lipca 1997 r.) stwierdzony w postanowieniu Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia [...] marca 1998 r. należy uznać za ważny powód nieużywania znaku towarowego, gdyż ustanowiony przez Sąd syndyk masy upadłościowej jest zobowiązany do likwidacji przedsiębiorstwa, a nie jego rozwoju poprzez wprowadzenie nowych produktów. Również działania poprzedniego zarządu spółki V. Sp. z o.o. polegające m.in. na dokonaniu cesji praw do spornego znaku dnia [...] listopada 1997 r. spowodowały konieczność dochodzenia przez skarżącą swoich praw do znaku przed sądem powszechnym. Dokumenty dotyczące tych okoliczności znajdują się w aktach sprawy, a zatem są znane organowi z urzędu. Dopiero w dniu [...] października 2002 r. Sąd Apelacyjny w [...] wydał korzystny dla skarżącej wyrok przyznając jej prawo ochronne m.in. na znak towarowy MADARA.

Skarżąca w dniu [...] grudnia 2002 r. złożyła wniosek o zmianę uprawnionego do znaku towarowego. Z niezrozumiałych i niezależnych od niej przyczyn UP RP dopiero w dniu [...] września 2004 r. dokonał wpisu w rejestrze wnioskowanej zmiany uprawnionego a więc po prawie 2 latach od daty złożenia wniosku.

W wyniku powyższych działań, a także działań dotyczących innych znaków towarowych skarżąca straciła płynność finansową, co skutkowało zajęciem praw ochronnych na jej znaki towarowe. Pomimo jednak tych trudności skarżąca dążyła do używania swoich znaków i w związku z tym zawarła stosowną umowę licencyjną ze spółką E. Sp. z o. o. i w dniu [...] stycznia 2005 r. decyzją organu został dokonany odpowiedni wpis w rejestrze, a następnie organ decyzją z dnia [...] kwietnia 2005 r. wykreślił licencjobiorcę z rejestru uznając swoją wcześniejszą decyzję o wpisie za nieważną. Dopiero [...] czerwca 2006 r. organ uchylił tę decyzję i [...] września 2006 r. został ponownie dokonany wpis w rejestrze umowy licencyjnej.

Należy zatem uznać, iż skarżąca nie ze swojej winy nie mogła skutecznie powoływać się na posiadane prawo ochronne na znak towarowy z przyczyn całkowicie obiektywnych i niezależnych.

Ponadto skarżąca stwierdziła, iż data wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy przyjęta przez organ, tj. [...] lipca 2002 r. nie wynika z jakiegokolwiek przepisu prawa, jak również nie można było rozpocząć używania znaku w dacie 26 lipca 1997 r. (data, od której organ rozpoczął obliczanie pięcioletniego okresu nieużywania znaku), gdyż decyzja udzielająca prawo z rejestracji nie była prawomocna.

Przyjmując zatem zarówno upływ czasu od daty wpisu aktualnie uprawnionej do znaku skarżącej spółki, jak i wpisu licencjobiorcy, wniosek złożony dniu 06 lutego 2009 r. jest niewątpliwie wnioskiem przedwczesnym.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi wskazując, iż w zaskarżonej decyzji znalazł się opis stanu faktycznego, zastosowanych przepisów prawa, rozstrzygnięcie oraz uzasadnienie faktyczne i prawne, z którego wynika, że okoliczności podniesione przez skarżącą nie potwierdziły istnienia ważnych powodów nieużywania zarejestrowanego spornego znaku towarowego. Z uwagi na fakt, iż ustawa prawo własności przemysłowej nie wskazuje terminu, od którego powinien być liczony pięcioletni okres nieużywania zarejestrowanego znaku, w ocenie organu należy przyjąć uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt II GPS 1/08, w której NSA stwierdził, iż bieg tego okresu będzie rozpoczynał się po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy przy niepodjęciu w ogóle używania znaku lub od dnia zaprzestania jego używania. Sporny znak towarowy został zarejestrowany dnia [...] lipca 1997 r., a więc dla prawidłowej oceny okresu używania bądź uznania ważnych powodów nieużywania znaku istotny będzie okres od dnia 26 lipca 1997 r. do dnia 26 lipca 2002 r. Niezasadnie zatem skarżąca próbuje uzależniać tę ocenę od momentu nabycia przez nią prawa do znaku i wykazać, że od tego momentu istniały wyłącznie ważne przyczyny nieużywania spornego znaku. Należy bowiem zauważyć, iż nabycie prawa do spornego znaku towarowego oraz późniejszy wpis do rejestru aktualnie uprawnionego nie przerywa pięcioletniego okresu nieużywania i nie stanowi ważnych powodów nieużywania znaku towarowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powyższych kryteriów Sąd uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżona decyzja narusza przepisy prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, co skutkuje jej uchyleniem.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż w niniejszej sprawie organ prawidłowo przyjął przepisy ustawy prawo własności przemysłowej za obowiązujące, gdyż wnioskodawca wystąpił z żądaniem stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego w dniu [...] lutego 2009 r., tj. w czasie obowiązywania tej ustawy.

Podstawą wydania zaskarżonej decyzji był art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., w myśl którego jedną z przesłanek wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy jest nieużywanie zarejestrowanego znaku towarowego w sposób rzeczywisty dla towarów objętych prawem ochronnym w ciągu nieprzerwanego okresu pięciu lat, po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego. Jednakże przesłanka ta nie będzie miała zastosowania w każdej sytuacji, gdyż artykuł ten in fine wskazuje, że prawo ochronne na zarejestrowany znak nie wygasa, gdy istnieją ważne powody nieużywania zarejestrowanego znaku. Obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów, które usprawiedliwiają nieużywanie tego znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu tego prawa ochronnego (art. 169 ust. 6 p.w.p.). Zgodnie zaś z art. 169 ust. 2 tej ustawy organ wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny.

Celem instytucji wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy, jest eliminowanie praw ochronnych na te oznaczenia, które nie są używane w sposób rzeczywisty w obrocie gospodarczym przez dłuższy określony w ustawie czas.

W ocenie Sądu organ zasadnie przyjął istnienie po stronie wnioskodawcy interesu prawnego w domaganiu się stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak towarowy, z uwagi na fakt, iż znak ten stanowi przeszkodę dla uznania ochrony międzynarodowego znaku towarowego na rzecz wnioskodawcy. Stanowisko to nie było kwestionowane przez żadną ze stron i nie budzi zastrzeżeń Sądu.

Odnośnie terminu z art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., ustawa wskazuje, iż jest to nieprzerwany okres pięciu lat po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego. Jak wynika z uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt II GPS 1/08 bieg pięcioletniego okresu będzie rozpoczynał się po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego przy niepodjęciu w ogóle używania znaku lub od dnia zaprzestania jego używania. Należy zauważyć, iż wnioskodawca we wniosku podkreślił, że sporny znak nigdy nie był używany w Polsce w odniesieniu do wszystkich towarów objętych rejestracją w klasie 33. W ocenie Sądu organ prawidłowo zatem dokonał ustalenia okresu nieużywania znaku towarowego od dnia następującego po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego, z uwagi na niepodjęcie przez uprawnioną używania tego znaku. Uprawniona nie wskazała bowiem, iż w okresie po udzieleniu prawa ochronnego kiedykolwiek używała spornego znaku.

Skarżąca zarzuciła natomiast organowi błędną wykładnię art. 169 ust. 1 pkt 1 oraz art. 169 ust. 6 p.w.p. i ich niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania poprzez nierozważnie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przede wszystkim wskazała na istnienie ważnych powodów nieużywania spornego oznaczenia co, w jej ocenie, nie pozwala na wydanie decyzji wygaszającej jej znak towarowy, a których to okoliczności organ nie wziął pod uwagę.

Należy zauważyć, iż obowiązkiem organu, w ramach rozpatrywania wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy jest ustalenie istnienia ważnych powodów nieużywania znaku, jeżeli taka okoliczność zostanie przez uprawnionego podniesiona.

Dokonując analizy zaskarżonej decyzji, zdaniem Sądu, organ nie odniósł się do argumentów podniesionych przez skarżącą w tym zakresie i nie zbadał okoliczności wskazujących na ważne powody uniemożliwiające używanie spornego znaku towarowego.

Ustawa posługuje się terminem "ważne powody" nie zawiera jednak jego wyjaśnienia ani przez wskazanie cech, ani choćby przykładowe wyliczenie. W orzecznictwie przyjmuje się, że do tych okoliczności należą wszelkie zdarzenia, które uchylają zarzut nagannego postępowania uprawnionego z rejestracji. Do takich zdarzeń zalicza się w pierwszym rzędzie takie, które noszą cechy siły wyższej lub inne okoliczności zewnętrzne niemożliwe do przewidzenia i zapobieżenia im, a także przeszkody natury faktycznej lub prawnej niezależne od woli uprawnionego (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2006 r., sygn. akt VI SA/wa 1571/06).

Z materiału dowodowego znajdującego się w aktach administracyjnych sprawy wynika, iż decyzja udzielająca prawo ochronne na sporny znak towarowy została wydana dnia [...] lipca 1997 r. na rzecz V. Sp. z o. o. z siedzibą w Warszawie, a dnia [...] października 1997 r. wpłynął do Sądu Rejonowego [...] wniosek V. AD z siedziba w Bułgarii, będącego wierzycielem V. Sp. z o. o. o ogłoszenie upadłości dłużnika. Postanowieniem z dnia [...] marca 1998 r. Sąd Rejonowy ogłosił upadłość V. Sp. z o. o. wyznaczając jednocześnie syndyka masy upadłości. Dnia [...] stycznia 1999 r. syndyk masy upadłości zawarł ze skarżąca umowę sprzedaży spółki V. Sp. z o. o. w upadłości (wykonując prawomocne postanowienie Sądu z dnia [...] października 1998 r.). W związku z umową cesji praw m.in. do znaku MADARA zawartą między V. Sp. z o. o. a V. PLC z siedzibą w S., Bułgaria dnia [...] listopada 1997 r., skarżąca wystąpiła z pozwem do Sądu przeciwko wskazanej spółce o ustalenie za bezskuteczne przeniesienia praw do wskazanych znaków. Dopiero dnia [...] października 2002 r. Sąd Apelacyjny w [...][...]ustalił, że skarżącej przysługują prawa z rejestracji wskazanych znaków, w tym m.in. znaku MADARA.

Należy zauważyć, iż okoliczności wskazane powyżej były znane organowi z urzędu w momencie wydawania zaskarżonej decyzji, jednakże organ w żaden sposób nie odniósł się do nich wskazując jedynie, iż nabycie prawa do spornego znaku oraz późniejszy wpis do rejestru nowego uprawnionego nie przerywa pięcioletniego okresu nieużywania znaku i nie stanowi ważnych powodów usprawiedliwiających jego nieużywanie.

W ocenie Sądu organ niebiorąc pod uwagę całości materiałów zgromadzonych w sprawie uchybił przepisom postępowania co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Z przepisu art. 7 k.p.a. wynika dla organ obowiązek podjęcia wszelkich kroków do dokładnego wyjaśnienia sprawy, wyrażający się w powinności wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego (art. 77 § 1 k.p.a.), przy czym organ powinien na podstawie całokształtu materiału dowodowego ocenić czy dana okoliczność została udowodniona (art. 80 k.p.a.). Następnie tok rozumowania organu, w tym w odniesieniu do zgromadzonych dowodów winien znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji, zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a., aby można było skontrolować prawidłowość czynności organu.

Powyższych elementów zabrakło w zaskarżonej decyzji. Prawidłowe zaś ustalenie stanu faktycznego będzie umożliwiało prawidłowe zastosowanie przepisów prawa materialnego.

Urząd Patentowy RP przy ponownym rozstrzyganiu sprawy winien kierować się wskazanymi wyżej wytycznymi. Dokonując ponownego zbadania całości materiału dowodowego w sprawie organ weźmie pod uwagę wskazane okoliczności i zbada je pod kątem wystąpienia przesłanki z art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., tj. czy powołane przez skarżącą fakty można uznać za ważny powód nieużywania znaku stojący na przeszkodzie stwierdzeniu wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak.

W związku z powyższym na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., art. 152 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku, postanawiając o kosztach postępowania w oparciu o art. 200 w związku z art. 205 § 2 tej ustawy.



Powered by SoftProdukt