Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Janina Antosiewicz (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak sędzia WSA del. Mirosław Gdesz Protokolant asystent sędziego Katarzyna Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa 993/09 w sprawie ze skargi M.K. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 września 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa oddalił skargę M. K. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił stan faktyczny i jego ocenę prawną stwierdzając m.in. co następuje:

M. K. wnioskiem z dnia 5 grudnia 2007 r. domagała się sprostowania w danych objętych ewidencją gruntów i budynków, powierzchni działki ew. nr 146 z obr. 07-09 w jednostce ewidencyjnej 146515-8 W., poprzez wykazanie powierzchni zgodnej ze stanem faktycznym i prawnym, tj. 0,3663 ha, a nie 0,3367 ha. Organ pierwszej instancji po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego decyzją z dnia [...] stycznia odmówił wprowadzenia do ewidencji gruntów i budynków zmian wnioskowanych przez skarżącą.

Rozpoznając odwołanie M. K. organ odwoławczy wskazał, że ze znajdującej się w aktach sprawy kopii aktu notarialnego – Rep. A Nr [...] z dnia [...] października 2008 r. wynika, że M. K. zbyła udział (1/6) w przedmiotowej nieruchomości, położonej w W. przy ul. B., stanowiącą niezabudowaną działkę o nr ew. 146, o pow. 0,3367 ha, co oznacza, że utraciła status strony w postępowaniu przed organem pierwszej instancji dotyczącym wprowadzenia do ewidencji gruntów i budynków zmiany powierzchni przedmiotowej działki. Przedmiotowy udział nabyła G. L., która zawiadomiona o toczącym się postępowaniu, nie podtrzymała wniosku o wprowadzenie zmian.

Organ stwierdził, iż zgodnie z art. 28 k.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 maja 2005 r., sygn. IV SA/Wa 420/05 (Lex 179224), w którym przyjęto, że przymiot strony w postępowaniu o wprowadzenie zmian do operatu ewidencji gruntów przysługuje jedynie podmiotom, których prawa do nieruchomości podlegają ujawnieniu w ewidencji. Według art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się właściciela, a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych – inne osoby fizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty i budynki lub ich części. M. K. nie jest właścicielem przedmiotowej działki, a zatem nie przysługuje jej prawo do występowania jako strona w tym postępowaniu. Wymieniona z powodu zbycia ww. aktem notarialnym posiadanego udziału w przedmiotowej nieruchomości utraciła status strony w trakcie prowadzonego postępowania przez organ pierwszej instancji, wobec tego zaistniała przesłanka bezprzedmiotowości postępowania, o której mowa w art. 105 § 1 k.p.a., co uzasadniało umorzenie postępowania przed organem pierwszej instancji.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył pełnomocnik M. K., podnosząc zarzut naruszenia: art. 28 k.p.a. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji przyjęcie, iż M. K. nie przysługuje przymiot strony w niniejszym postępowaniu; art. 105 § 1 k.p.a. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż w sprawie zaistniała przesłanka bezprzedmiotowości postępowania na skutek zbycia, udziału w nieruchomości przez skarżącą oraz art. 7 i art. 77 k.p.a. polegający na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego, w szczególności poprzez nierozstrzygnięcie o istotnych zarzutach odwołującej.

Pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji z powodu naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik oraz zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm prawem przepisanych.

Rozwijając w uzasadnieniu skargi te zarzuty skarżąca podniosła, że organ dokonał nieprawidłowej i zawężającej wykładni art. 28 k.p.a. przyjmując, iż skarżąca utraciła przymiot strony w postępowaniu administracyjnym od chwili zbycia udziału w nieruchomości. Zdaniem pełnomocnika art. 28 k.p.a. wyodrębnia legitymację proceduralną czynną (stroną jest każdy kto żąda czynności ze względu na swój interes prawny lub obowiązek) i legitymację proceduralną bierną (stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie). Skarżąca żądając wszczęcia postępowania w sprawie sprostowania danych objętych ewidencją gruntów i budynków swoje uprawnienia realizowała w ramach pierwszej legitymacji. Żądanie skarżącej dotyczyło wpisania w miejsce dotychczasowej błędnej powierzchni działki (0.3367 ha) powierzchnię 0,3663 ha działki zgodną ze stanem prawnym i faktycznym, na co przedłożyła stosowne dokumenty, wykazując tym samym swój interes prawny. W ocenie pełnomocnika w takim przypadku zbycie udziału nieruchomości w toku postępowania administracyjnego nie skutkuje utratą tego interesu. Skarżącej chodziło o wykazanie, iż przysługuje jej prawo do większej powierzchni gruntu. Interes prawny realizuje się w wartości ekonomicznej posiadanego, czy też zbytego prawa. Ponadto skarżąca ma interes prawny w wykazaniu, iż jest współwłaścicielem pozostałej części przedmiotowej nieruchomości, do których organ odmówił jej praw.

Organ wadliwie zawężył pojęcie strony do każdoczesnego właściciela nieruchomości, podczas gdy z orzecznictwa NSA dotyczącego nieruchomości wynika, iż pojęcie strony w tych sprawach należy rozumieć szeroko. Interes prawny może wynikać nie tylko z przepisów prawa materialnego, lecz także z prawa cywilnego. "W razie ustalenia przez organ, iż wpis w ewidencji jest zgodny ze stanem faktycznym i prawnym i sprzedana działka ma de facto obszar 0,3367 ha, skarżącej przysługiwałyby roszczenia o charakterze cywilnoprawnym (np. odszkodowanie za bezprawne przejęcie części gruntu)". Skarżąca ze względu na ustalenia z nabywcą udziału co do powierzchni nieruchomości nadal zainteresowana jest wynikiem sprawy, gdyż negatywne konsekwencje odmowy sprostowania wpisu mogą ją obciążać jako stronę umowy cywilnoprawnej, co jest kolejnym argumentem uzasadniającym istnienie interesu prawnego po jej stronie. Stroną postępowania jest nie tylko podmiot, którego bezpośrednio decyzja dotyczy, ale również podmiot, na którego mogą rozciągać się jakiekolwiek ( negatywne i pozytywne) skutki decyzji.

Organ drugiej instancji nie rozpoznał wszystkich zarzutów podniesionych w odwołaniu i się do nich nie odniósł, co zdaniem pełnomocnika skarżącej oznacza, że naruszył art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego wniósł o jej oddalenie, podnosząc te same argumenty, co w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny ocenił, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa, zaś zarzut błędnej wykładni art. 28 k.p.a. uznał za nieusprawiedliwiony.

Sąd uwzględnił okoliczności, iż postępowanie zostało wszczęte przez organ pierwszej instancji o wprowadzenie zmian do ewidencji gruntów w realizacji wniosku skarżącej z dnia 5 grudnia 2007 r.

Bezspornym jest w sprawie, że skarżąca zbyła przysługujący jej udział w przedmiotowej nieruchomości umową aktu notarialnego z dnia [...] października 2008 r. na rzecz G. L.. Nie ulega wątpliwości, że w dacie wszczęcia postępowania w sprawie skarżąca miała status strony, który wynikał z posiadanego przez nią tytułu prawnego do wymienionej nieruchomości. W dacie zbycia umową sprzedaży udziału w nieruchomości, skarżąca utraciła tytuł prawny do tejże nieruchomości, tym samym utraciła podstawę materialnoprawną do wywodzenia interesu prawnego, w konsekwencji powyższego przestała być stroną w toczącym się postępowaniu przed organem pierwszej instancji.

W tych okolicznościach organ pierwszej instancji powinien umorzyć wszczęte postępowanie jako bezprzedmiotowe , a nie rozstrzygać sprawy co do istoty poprzez wydanie decyzji zawierającej rozstrzygnięcie o charakterze merytorycznym.

Organ odwoławczy rozpoznając odwołanie skarżącej od decyzji zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania wynikającą z art. 15 k.p.a. rozpatruje sprawę na nowo w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony przez organ pierwszej instancji i obowiązany jest do uwzględnienia wszelkich zmian co do stanu faktycznego jak i prawnego.

Zdaniem Sądu prawidłowo organ odwoławczy przyjął, iż nie było podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy z powodu utraty przez skarżącą przymiotu strony na skutek zbycia udziału w nieruchomości.

W tych warunkach organ odwoławczy zobligowany był do zastosowania art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., czyli uchylenia decyzji I instancji i umorzenia postępowania przed organem I instancji. Z powyższych względów Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zw. dalej ustawą P.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła M. K. reprezentowana przez adw. P.M. i zaskarżając wyrok w całości skargę oparła o podstawę z art. 174 pkt 2 ustawy P.p.s.a. zarzucając:

1) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c P.p.s.a. polegające na nieuchyleniu decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego z dnia [...] kwietnia 2009 r. (WG.III.7621-0-34/9), która została wydana z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, mających istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

a) z naruszeniem art. 10 § 1 k.p.a. – poprzez pozbawienie skarżącej i jej pełnomocnika ustanowionego w sprawie możliwości czynnego udziału w postępowaniu,

b) z naruszeniem art. 28 k.p.a. poprzez pozbawienie skarżącej przymiotu strony postępowania, co skutkowało oddaleniem skargi,

c) z naruszeniem art. 77 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. – poprzez wydanie zaskarżonej decyzji, mimo że zgromadzony materiał dowodowy potwierdzał, że skarżąca posiada status strony postępowania ze względu na posiadany interes prawny lub obowiązek;

2) naruszenie art. 141 § 4 P.p.s.a. – poprzez nie zawarcie w treści uzasadnienia wyroku podstaw prawnych, na których Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie twierdząc, że na skutek sprzedaży udziału nieruchomości skarżąca straciła podstawę materialnoprawną do wywodzenia interesu prawnego;

3) naruszenie art. 3 § 1 P.p.s.a. – poprzez brak przeprowadzenia przez Sąd legalnej kontroli zaskarżonej decyzji.

Skarga kasacyjna domaga się uchylenia zaskarżonego wyroku, przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Zwalczając zaskarżony wyrok autor skargi kasacyjnej ocenia, iż jest on wynikiem zasadniczego błędu polegającego na wadliwym wykonaniu przez Sąd funkcji kontrolnej, prowadzącym do nieuchylenia decyzji naruszającej przepisy, mającym istotny wpływ na wynik sprawy (art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy P.p.s.a.).

Błędnie przyjęto, że M. K. nie służy przymiot strony w postępowaniu administracyjnym dotyczącym wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów.

Pojęcie "strona" jest pojęciem z zakresu prawa procesowego. Przeciwstawianie zatem strony w znaczeniu procesowym i strony w znaczeniu materialnym jest w tym jeszcze ogólnym znaczeniu niedopuszczalne, bowiem strona nie jest kategorią prawa materialnego i nie występuje poza postępowaniem administracyjnym. Przepis art. 28 może natomiast stanowić podstawę do rozważania kwestii tzw. legitymacji proceduralnej strony, tj. uprawnienia podmiotu do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego lub do uczestniczenia w tym postępowaniu jako strona. Redakcja tego przepisu upoważnia do wniosku, że wyodrębnia legitymację proceduralną czynną (stroną jest każdy, kto żąda czynności ze względu na swój interes prawny lub obowiązek) i legitymację proceduralną bierną (stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie).

Mimo że pojęcie strony z art. 28 k.p.a. było przedmiotem wielu dyskusji w doktrynie prawa administracyjnego, skarżąca podnosi, że k.p.a. ujmuje pojęcie strony w sposób jasny i logiczny, gwarantujący osobom, które w ich mniemaniu mają niezaspokojone roszczenie prawne, możność uzyskania ich zaspokojenia. W myśl intencji autorów k.p.a. strona jest pojęciem procesowym, a nie kategorią prawa materialnego; stroną jest każdy, kto twierdzi wobec organu administracyjnego, że postępowanie administracji dotyczy jego interesu prawnego (obowiązku lub uprawnienia), albo kto żąda czynności organu, powołując się na istniejący, zdaniem jego, interes prawny lub obowiązek. Dlatego też odmowa przyznania M. K. prawa strony (najpierw przez organ), a następnie zaakceptowana przez Sąd było działaniem nieuprawnionym i wadliwym. Skarżąca wykazała nadto, jakiego to interesu prawnego lub obowiązku dotyczy żądana przez nią czynność. Skarżąca wykazała za pomocą dokumentacji z czego wywodzi swoje uprawnienie, ponadto wskazała, że chodziło jej o wykazanie, iż przysługuje jej prawo do większej powierzchni gruntu, co oznacza, że interes prawny skarżącego realizuje się chociażby w wartości ekonomicznej zbytego gruntu bądź też w kwestiach odpowiedzialności ex contractu wynikającej ze stosunku łączącego zbywcę (skarżącą) z nabywcą.

Autor powołuje się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, które pojęcie strony postępowania w sprawach związanych z nieruchomościami pojmuje możliwie szeroko. Dla przykładu podaje uchwałę NSA z dnia 25 września 1995 r., VI SA 13/95, ONSA 1995, nr 4, poz. 154b, w której stwierdzono, że "Stronami postępowania administracyjnego o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowaniu terenu mogą być właściciele lub użytkownicy wieczyści sąsiednich działek". Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 12 stycznia 1994 r., II SA 2164/92, ONSA 1995, nr 1, poz. 32 – stroną postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest nie tylko strona postępowania zwykłego zakończonego wydaniem kwestionowanej decyzji, lecz również każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczyć mogą skutki stwierdzenia nieważności decyzji". Natomiast uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 11 października 1999 r., OPS 11/99, Prok. i Pr. 2000, nr 2, s. 38 stanowi, iż "osoba fizyczna, będąca właścicielem nieruchomości położonej w sąsiedztwie obiektu, którego funkcjonowanie powoduje uciążliwości dla środowiska, może być stroną w rozumieniu art. 28 k.p.a. w postępowaniu administracyjnym".

W świetle powyższego brak było podstaw, aby odmówić przyznania prawa strony zbywcy nieruchomości, który działał w celu ochrony swoich ekonomicznych interesów. Jedynie na marginesie należy wskazać, że M. K. nie mogła przenieść większej powierzchni nieruchomości niż posiadała, gdyż byłoby to sprzeczne z zasadą nemo plus iuris in alium transfere potest quam ipse habet. Postępowanie administracyjne o sprostowanie wadliwie oznaczonej powierzchni miało dopiero doprowadzić do wykazania prawdziwej wartości. Tym samym skarżąca cały czas posiada interes, aby rzeczywistą powierzchnię wykazać i ewentualnie skonfrontować z powierzchnią oznaczoną w umowie zbycia nieruchomości w zestawieniu z rzeczywiście przekazaną nabywcy.

Skarżąca podkreśla nadto, że zgodnie z orzecznictwem interes prawny, o którym mowa w art. 28 k.p.a., może wynikać nie tylko z przepisów prawa materialnego administracyjnego, lecz także z prawa cywilnego (np. wyrok NSA z dnia 19 stycznia 1982 r., SA/Kr 517/81, ONSA 1982, nr 1, poz. 11).

Zdaniem autora skargi kasacyjnej naruszenie art. 141 § 4 P.p.s.a. polega na niezawarciu w treści uzasadnienia wyroku podstaw prawnych, na których Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie twierdząc, że na skutek sprzedaży udziału nieruchomości skarżąca straciła podstawę materialnoprawną do wywodzenia interesu prawnego. Zgodnie z tym przepisem uzasadnienie powinno zawierać podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Wyjaśnienie to winno być precyzyjne, konkretne i niebudzące wątpliwości. Sąd w uzasadnieniu oddalenia skargi i odmowy nadania statusu strony w zasadzie ograniczył się do stwierdzenia: "na skutek sprzedaży udziału nieruchomości skarżąca straciła podstawę materialnoprawną do wywodzenia interesu prawnego". Sąd nie wyjaśnił w ogóle jaką podstawę materialnoprawną utraciła skarżąca (brak podania jakiejkolwiek normy prawnej lub przepisu materialnoprawnego) oraz dlaczego utraciła (brak wskazania na kierunki wykładni w tym zakresie, którą posiłkował się Sąd, orzecznictwa, tez z doktryny, itp.).

W ocenie skarżącej Sąd I instancji naruszył art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. nie uchylając wadliwego rozstrzygnięcia organu administracyjnego, opartego na błędnej wykładni przepisów procedury administracyjnej. Nie ulega przeto wątpliwości, że naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem na skutek oddalenia skargi M. K. została utrzymana w mocy wadliwa decyzja administracyjna. A nadto Sąd w żaden sposób nie wyjaśnił podstaw prawnych odmowy uznania skarżącej za stronę postępowania, czym naruszył również art. 141 § 4 P.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę nieważność postępowania, której przesłanki enumeratywnie wymienione w art. 183 § 2 P.p.s.a. w rozpoznawanej sprawie nie występują. Z tych względów sprawa podlega rozpoznaniu tylko w granicach zakreślonych przez autora skargi kasacyjnej.

Rozpoznając sprawę w tych granicach Naczelny Sąd Administracyjny nie uznał za zasadne zarzutów naruszenia przepisów postępowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając skargę M. K. i oddalając ją nie naruszył przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 10 § 1, 28, 77 i 80 k.p.a. uznając, iż w przedmiotowej sprawie M. K. nie posiadała przymiotu strony, co uzasadniało umorzenie postępowania pierwszej instancji przez organ odwoławczy.

W myśl art. 28 k.p.a. stroną jest każdy czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że treścią pojęcia "interes prawny" jest publiczne prawo podmiotowe rozumiane jako przyznanie przez przepis prawa jednostce konkretnych korzyści, które można realizować w postępowaniu administracyjnym i o których orzeka organ przez wydanie decyzji. Cechami tego interesu jest to, że jest on indywidualny, konkretny, aktualny, sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie znajduje potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, będących przesłankami zastosowania prawa materialnego.

Źródłem interesu prawnego mogą być normy materialnego prawa administracyjnego, finansowego, ubezpieczeń społecznych, a także prawa cywilnego, czy prawa pracy, jeżeli ustawa poddaje niektóre sprawy z tych dziedzin władczej ingerencji organów administracji publicznej.

W orzecznictwie sądowym dominuje pogląd, że tylko przepis prawa materialnego, stanowiąc podstawę interesu prawnego, stwarza dla określonego podmiotu legitymację procesową strony. Nie wyklucza to w pewnych sytuacjach prawa do żądania przez określony podmiot wszczęcia postępowania przed organem administracji. Jednakże w każdym przypadku ustalenie, czy żądanie pochodzi od strony następuje w decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty lub w inny sposób kończącej sprawę. Przykładowo gdy okaże się, że postępowanie wszczęto na wniosek podmiotu, który nie posiada interesu prawnego – stosownie do art. 105 § 1 k.p.a. winno ulec ono umorzeniu w każdym stadium postępowania.

W sprawach dotyczących zmian w ewidencji gruntów i budynków, stosownie do art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) i § 46 ust. 1 w zw. z § 10 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454 ze zm.), stroną uprawnioną do wystąpienia z wnioskiem jest właściciel (lub współwłaściciel) nieruchomości. W dacie złożenia wniosku w tej sprawie, tj. w dniu 5 grudnia 2007 r. M. K. była współwłaścicielką w 1/6 udziału działki nr ew. 146. Jednakże jak wynika z aktu notarialnego Rep A Nr [...] z dnia [...] października 2008 r. w tym dniu zbyła ona swój udział na rzecz G. L.. Zgodnie z art. 155 Kodeksu cywilnego zawarta w formie aktu notarialnego umowa sprzedaży przeniosła określony udział we współwłasności nieruchomości na rzecz nabywcy. Skutki prawne takiej czynności powodują, że nabywca wstępuje do postępowania w miejsce poprzedniej strony z mocy prawa. Reguluje to wprost przepis art. 30 § 4 k.p.a. W niniejszej sprawie zawiadomiona o toczącym się z wniosku M. K. G. L. nie podtrzymała wniosku. Oznacza to, iż w niniejszej sprawie skoro legitymacja prawna M. K. wygasła, a jej następczyni prawna nie chciała wstąpić w jej miejsce podtrzymując wniosek, postępowanie administracyjne w przedmiocie wprowadzenia zmian w ewidencji stało się bezprzedmiotowe. Prawidłowo zatem organ odwoławczy na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. uchylił decyzję Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy i umorzył postępowanie z powołaniem się na przepis art. 105 § 1 k.p.a.

W świetle przedstawionych regulacji prawnych bezzasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd przepisów art. 10 § 1, 28, 77 i 80 k.p.a., gdyż od daty zawarcia umowy przenoszącej udział we współwłasności nieruchomości skarżąca utraciła przymiot strony w postępowaniu administracyjnym o dokonanie zmian w ewidencji gruntów. Czym innym jest natomiast kwestia ewentualnych roszczeń majątkowych, na które powołuje się skarżąca, a które wynikły wskutek zmiany powierzchni działki, do dochodzenia których służy droga sądowa przed sądem powszechnym.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia przepisu art. 141 § 4 P.p.s.a. należy uznać, iż Sąd nie powołał w uzasadnieniu wyroku przepisu art. 30 § 4 k.p.a. skutkującego następstwo prawne stron w sprawach dotyczących praw zbywalnych, jednakże to uchybienie należy ocenić jako pozostające bez wpływu na wynik sprawy. W przypadku naruszenia przepisów postępowania tylko takie ich naruszenie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, stanowi podstawę do uchylenia wyroku.

Z powyższych względów uznając, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dokonał prawidłowej kontroli legalności zaskarżonej decyzji i wydał wyrok zgodny z prawem Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.