Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariusz Kotulski (spr.) Sędziowie : WSA Małgorzata Brachel -Ziaja WSA Grażyna Firek Protokolant : Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2008 r. sprawy ze skarg E. S., T. S., J. Z., C. B., J. B., D. B., M. B., A. L., E. S., A. S., G. D., W. S., F. S. i S. F. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały II. zasądza od Rady Miasta tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących E. S. i T. S. solidarnie kwotę 300 zł (słownie: trzysta złotych) oraz na rzecz skarżących W. S. i F. S. po 300 zł (słownie: trzysta złotych ) dla każdego z nich.

Pismem z dnia [...] grudnia 2005r. skarżący: J. Z., C. B., J. B., D. B. oraz M. B. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę, w której zaskarżyli uchwałę nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ,,[...]-- w zakresie § 18 oraz § 6 ust. 1 i 2, § 10 ust. 1, § 12 ust. 1, § 15 ust. 2. Ponadto skarżący zaskarżyli pozostałe postanowienia uchwały, w szczególności elementy rysunku planu, w zakresie w jakim odnoszą się do terenów otwartych oznaczonych symbolami [...], [...], [...] i [...]. Skarżący w wyżej wskazanym zakresie wnieśli o stwierdzenie nieważności w/w uchwały.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że uchwałą nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ,,[...]-- wyznaczono obszar ,,[...]-- ([...]) na całej powierzchni działki nr [...]. Takie rozstrzygnięcie planistyczne w ocenie skarżących nastąpiło pomimo faktu, iż przedmiotowa działka posiada uzbrojenie i bezpośrednio przylega do urządzonej drogi publicznej (ulica [...]), równocześnie nie dotknęło ono działek sąsiednich, dostępnych z tej samej drogi publicznej, a charakteryzujących się taką samą funkcją, parametrami, cechami i wskaźnikami kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu.

W skardze skarżący powołali się na regułę poszanowania prawa własności, w którego sposób wykonania, w ich ocenie, planowanie przestrzenne istotnie ingeruje. Stosownie bowiem do przepisu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, przy czym w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się m.in. prawo własności ( art. 1 ust.2 pkt 7 w/w ustawy). W ocenie skarżących ingerencja w prawo własności poprzez planowanie i zagospodarowanie przestrzenne jest co do zasady dopuszczalna, jednakże jakąkolwiek ingerencję poprzedzać powinno rozważenie, w oparciu o obiektywne kryteria, całokształtu okoliczności związanych z kształtowaniem polityki przestrzennej. Tymczasem, ingerencja w prawo własności dokonana zaskarżoną uchwałą jest w istocie arbitralna, promuje interes partykularny, a nie publiczny, i jako taka pozbawiona jest obiektywnych, merytorycznych przesłanek. Ocena taka zdaniem skarżących jest możliwa do sformułowania już po wstępnej analizie rozstrzygnięć planistycznych w obrębie obszaru, którego granice wyznaczają: granica Lasu W., ulica [...], aleja [...], aleja [...] oraz granica rezerwatu "P." aż do skraju Lasu W.

Spośród działek znajdujących się na omawianym terenie można wyróżnić działki (lub ich części), które bezpośrednio przylegają do urządzonych dróg publicznych (np. ulica [...], aleja [...]). Wszystkie te działki charakteryzują się tym, że posiadają uzbrojenie terenu w postaci urządzeń dostępnych od strony istniejących dróg publicznych, jak również i tym, że cechują się analogicznymi walorami istotnymi z punktu widzenia ewentualnych rozstrzygnięć planistycznych, w tym także podobnymi walorami krajobrazowymi.

Skarżący w treści uzasadnienia podnieśli, iż zaskarżona uchwała, w sposób merytorycznie nieuzasadniony, różnicuje te działki względem ich planowanego przeznaczenia ustalając, że jedynie działka nr [...] w całości pozbawiona została możliwości zabudowy, podczas gdy takie same działki z omawianego obszaru pozostają zabudowane bądź możliwe do zabudowy w sposób cechujący znaczne obszary Woli [...].

Ową całkowicie arbitralną niejednolitość kryteriów, przejawiającą się w diametralnie odmiennym przeznaczeniu analogicznych działek w ocenie skarżących przedmiotowa uchwała usiłuje "obejść" w ten sposób, że spośród przylegających do urządzonych dróg publicznych działek znajdujących się w omawianym terenie, zakreślonym granicą Lasu W., ulicą [...], aleją [...], aleją [...] i dalej granicą rezerwatu "P." aż do granicy Lasu W., tylko działka nr [...] została włączona w całości w obszar objęty planem z przeznaczeniem "[...]" ([...]), podczas gdy wszystkie pozostałe działki z tego terenu przylegające do urządzonych dróg publicznych, jak również i te doń nie przylegające pozostały poza obszarem objętym planem, co przesądza o możliwości ich zabudowy zgodnie z tzw. "zasadą sąsiedztwa" określoną w art. 61 ust. 1 pkt. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jednakże, nawet przy zastosowaniu w uchwale tego rodzaju "zabiegu", przyjęte rozstrzygnięcia planu tylko z pozoru wymykają się ocenie z punktu widzenia przestrzegania jednolitych standardów planistycznych, to jest jednakowego traktowania w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym analogicznych działek.

Skarżący w uzasadnieniu swojej skargi podnieśli, iż do istotnych, obowiązujących ustaleń planu należą nie tylko linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu (§ 6 ust. 1 pkt 2 uchwały ), lecz także sama granica obszaru objętego planem (§ 6 ust. 1 pkt 1 uchwały).

W dalszych swoich rozważaniach zawartych w treści uzasadnienia skargi skarżący wskazali, iż zapewnienie jednolitych standardów planistycznych i co za tym idzie jednakowe przeznaczenie analogicznych działek z omawianego terenu zapewniałoby jedynie przyjęcie jednego z poniższych rozwiązań: wszystkie działki (lub ich części) z omawianego terenu przylegające do urządzonych dróg publicznych pozostają poza obszarem objętym planem albo wszystkie działki (lub ich części) z omawianego terenu przylegające do urządzonych dróg publicznych zostają włączone w obszar objęty planem z takim samym przeznaczeniem. Przyjęcie, tak jednego, jak i drugiego z powyższych rozwiązań, przesądzałoby możliwość zabudowy wszystkich analogicznych działek z omawianego terenu, w tym także przedmiotowej działki nr [...] lub co najmniej tej jej części, która przylega do urządzonej drogi publicznej i stanowi przedłużenie pasa zabudowy działek sąsiednich położonych przy tej samej drodze (ulica [...]).

Zdaniem skarżących przyjęte w zaskarżonej uchwale rozstrzygnięcie planistyczne w sposób arbitralny dyskryminuje tylko działkę nr [...] i jej współwłaścicieli względem wszystkich pozostałych działek z omawianego terenu, które bezpośrednio sąsiadują z urządzonymi drogami publicznymi. Rozstrzygnięcie powyższe pozbawione jest zdaniem skarżących jakichkolwiek zobiektywizowanych kryteriów, gdyż za kryterium takie w ocenie skarżących nie można uznać zasady ochrony i kształtowania krajobrazu, albowiem nie może ono stanowić przesłanki uzasadniającej różnicowanie przeznaczenia działki nr [...] w części przylegającej do urządzonej drogi publicznej od przeznaczenia działek sąsiednich położonych przy tej samej drodze, a posiadających mniejszy lub większy pas zabudowy.

Ponadto w treści uzasadnienia skargi skarżący podnieśli, iż arbitralność przyjętego rozwiązania obrazuje także analiza przeprowadzona w kierunku porównania przeznaczenia działek bezpośrednio przylegających do urządzonej drogi publicznej stanowiącej ulicę [...]. O ile bowiem do drogi tej od strony zachodniej przylega pas zabudowy na całej jej długości, aż do samej granicy Lasu W., o tyle od strony wschodniej pas ten niespodziewanie urywa się mniej więcej w połowie jej długości.

Nie bez znaczenia w ocenie skarżących w niniejszej sprawie pozostaje także okoliczności, iż przedmiotem oceny pozostają tu tereny (w tym także działka oznaczona numerem [...]), które leżą na terenie miasta, to jest w obszarze z natury rzeczy zurbanizowanym, tak że chodzi tu jedynie o te tereny, które bezpośrednio przylegają do terenów stanowiących drogi publiczne. Przedmiotowe drogi, w tym także droga stanowiąca ulicę [...], zostały już urządzone, a w ich obszarze znajduje się uzbrojenie przylegających działek. Z uwagi na powyższe skarżący wskazali, iż nie sposób przyjąć, że zainwestowanie w drogę i w uzbrojenie terenu ze środków publicznych, należy uznać za chybione i że służyć ono na wskutek arbitralnych rozwiązań planistycznych, nie ogółowi zainteresowanych podmiotów, to jest wszystkim właścicielom takich samych działek, lecz jedynie niektórym, w taki sposób "wybranym" przy zastosowaniu niezobiektywizowanych kryteriów.

W ocenie skarżących przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie dają ku takim działaniom podstawy. Wręcz przeciwnie, zakładają one zasadę kontynuacji przeznaczenia w odniesieniu do bezpośredniego sąsiedztwa, jeśli co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

W treści uzasadnienia skargi skarżący podkreślili, iż nie dążą oni w istocie do zmiany przeznaczenia działki nr [...] w odniesieniu do całej jej powierzchni, lecz jedynie w odniesieniu do tej jej części, która powinna stanowić logiczną kontynuację i uzupełnienie zabudowy istniejącej lub dopuszczalnej. W odniesieniu do pozostałej części powierzchni przedmiotowej działki skarżący godziliby się z pewnymi ograniczeniami, które jednak nie ograniczałyby przysługującego im prawa własności.

W podsumowaniu swoich wywodów zawartych w treści skargi skarżący podnieśli, iż w procesie planowania i zagospodarowania przestrzennego wszystkie podmioty znajdujące się w analogicznej sytuacji faktycznej i prawnej powinny oczekiwać równego poszanowania przysługującego im prawa własności oraz - uwzględniając interes publiczny - równych, obiektywnych i nie przekraczających granic koniecznej potrzeby ograniczeń tego prawa. Niezachowanie zasady równości podmiotów, arbitralność rozstrzygnięć oraz nieadekwatność ograniczeń prawa własności, wynikłe z przyjętych rozwiązań planistycznych, przesądzają zaś o ich wadliwości, niezgodności z prawem oraz naruszeniu interesu prawnego zainteresowanych podmiotów, co w przypadku rozwiązań przyjętych uchwałą stało się między innymi udziałem skarżących. Stąd też, po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, wniesienie skargi w ocenie skarżących było konieczne i uzasadnione.

Przedmiotowa uchwała Rady Miasta nr [...] z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ,,[...]-- została także zaskarżona pismem z dnia [...] maja 2006r., w którym skarżący F. S. oraz W. S. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę wnioskując o jej uchylenie.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazali, iż są właścicielami działki ewidencyjnej nr [...], obr. [...]. Nieruchomość tą skarżący od 1971 do 1992 roku dzierżawili. W kwietniu 1993r. Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa poinformowała skarżących o obowiązku zwrotu dzierżawionej nieruchomości. Z uwagi na powyższe skarżący skorzystali z przysługującego im prawa pierwokupu.

Zgodnie z ustaleniami planu miejscowego obszaru "[...]-- nieruchomość ta znajduje się w obszarze oznaczonym jako [...] - tereny otwarte. Ustalenia te przewidują, że na obszarze [...] obowiązuje zakaz jakichkolwiek zabudowy oraz zakaz budowy pełnych ogrodzeń, oraz ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m. Jest to teren przeznaczony pod różnorodne formy zieleni niskiej oraz pod użytkowanie rolnicze gruntów ornych, łąk i pastwisk.

Tego rodzaju ustalenia w ocenie skarżących w drastyczny sposób ograniczają sposób wykonywania prawa własności opisanej wyżej nieruchomości, w szczególności obniżającej jej wartość. Ponadto przyporządkowanie w/w nieruchomości do kategorii [...] zdaniem skarżących nie odzwierciedla ,,stanu faktycznego-- z uwagi na okoliczności, iż na terenie okolic K. ([...] ) rolnictwo i wypas bydła nie istnieje.

Zdaniem skarżących zaskarżona uchwała nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. została przygotowana z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80 poz. 717 z poź. zm.), a także art. 7, 21, 31,32, 64 i 65 ust. 1 Konstytucji RP oraz kodeksu cywilnego poprzez dowolne, sprzeczne z istniejącymi na terenie nieruchomości uwarunkowaniami przyrodniczymi, gospodarczymi i ekologicznymi określenie sposobu zagospodarowania i wykorzystywania gruntów we wskazanym wyżej projekcie planu miejscowego. Z uwagi na powyższe w ocenie skarżących należy unieważnić § 18 w/w Uchwały.

Omawiana Uchwała Rady Miasta Uchwałę nr [...] z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ,,[...]-- została również zaskarżona pismem z dnia 31 sierpnia 2007r., w którym skarżący S. F. działający przez radcę prawnego S. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie o jej uchylenie.

Tożsamą w swej treści skargę, pismem z dnia 8 października 2007r. złożył skarżący G. D. także reprezentowany przez radcę prawnego S. K.

W uzasadnieniu w/w skarg pełnomocnik skarżących wskazał, iż są oni właścicielami nieruchomości usytuowanych w obrębie [...] w K. Zgodnie z ustaleniami planu miejscowego obszaru "[...]" nieruchomości te znajdują się w obszarze oznaczonym jako [...] - tereny otwarte. Ustalenia te przewidują, że na obszarze [...] obowiązuje zakaz jakiejkolwiek zabudowy oraz budowy pełnych ogrodzeń oraz ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m. Jest to teren przeznaczony pod różnorodne formy zieleni niskiej oraz użytkowanie rolnicze gruntów ornych, łąk i pastwisk. Tego rodzaju ustalenia w ocenie skarżących w drastyczny sposób ograniczają sposób wykonywania prawa własności w/w nieruchomości, w szczególności obniżając ich wartość i uniemożliwiając podjęcie działań inwestycyjnych. Zdaniem skarżących zaskarżona uchwała nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. w sprawie planu miejscowego została przygotowana z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także art. 7, 21, 31, 32, 64 i 65 ust. 1 Konstytucji RP oraz 140 kodeksu cywilnego poprzez dowolne, sprzeczne z istniejącymi na terenie nieruchomości uwarunkowaniami przyrodniczymi, gospodarczymi i ekologicznymi określenie sposobu zagospodarowania i wykorzystywania gruntów we wskazanym wyżej projekcie planu miejscowego.

W dalszych swoich wywodach wskazanych w treści uzasadnienia skarg skarżący podnieśli, iż jednym z podstawowych celów planowania przestrzennego jest uwzględnienie w zagospodarowaniu przestrzennym wymagań ładu przestrzennego, urbanistyki oraz walorów architektonicznych i krajobrazowych oraz walorów ekonomicznych przestrzeni. Przedmiotem ustaleń planu miejscowego jest stanowienie o przeznaczeniu terenów na określone cele i ustalanie zasad zagospodarowania tych terenów. Plan miejscowy jest zatem dokumentem ukierunkowującym gospodarkę przestrzenną danego obszaru ze względu na istniejące lub mogące w przyszłości pojawić się czynniki natury ekonomicznej, społecznej, ekologicznej etc.

Zdaniem skarżących organy miasta podejmując działania zmierzające do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, całkowicie zignorowały dotychczasowe, choć już wygasłe ustalenia Miejscowego Ogólnego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Miasta. W ten sposób, organy sporządzające projekt planu miejscowego, przekreśliły możliwość zachowania ciągłości przesądzeń planistycznych, i tym samym, spowodowały możliwość powstania negatywnych następstw, zarówno przestrzennych, jak i ekonomicznych swoich działań związanych z uchwaleniem nowego planu miejscowego. Nadużywając zasady zachowania ładu przestrzennego w zgodzie z regułą rozwoju zrównoważonego, organy sporządzające projekt planu miejscowego, doprowadziły jednocześnie do dyskryminacji właścicieli nieruchomości, położonych na terenie objętych tym planem poprzez naruszenie ich praw nabytych.

Skarżący w treści uzasadnień wskazali, iż nie kwestionują faktu, że Gmina miała prawo w ramach przysługującego jej władztwa planistycznego ukształtować sposób wykonywania prawa własności jego nieruchomości. Niemniej oczekują, że gmina będzie z tego uprawnienia korzystać racjonalnie, wybierając optymalne w danej sytuacji rozwiązania i co więcej, racjonalność tę wykaże. Tym samym gmina nie może, samodzielnie gospodarując przestrzenią czynić tego dowolnie, nie biorąc pod uwagę ograniczeń wynikających z konstytucyjne chronionego prawa własności.

Przyjęte rozwiązania, wskazują jednak, że organy sporządzające plan miejscowy w toku procedury planistycznej ignorowały chronione prawem interesy właścicieli, choć mają obowiązek ich rozważenia i wykazania ponad wszelką wątpliwość, że ich realizacja w drodze ustaleń planu miejscowego naruszy lub uniemożliwi realizację interesu publicznego.

Zdaniem skarżących organ gminy tworząc ustalenia planu z góry założył brak możliwości pogodzenia interesu jednostkowego i ogólnego, tym samym tworząc sytuację, w której zrezygnowano z możliwości racjonalnego zagospodarowania terenu, w sposób umożliwiający zarówno powstanie terenów zielonych, chronionych przepisami regulującymi kwestie ochrony środowiska przyrodniczego i stanowiącymi miejsca integracji mieszkańców, jak i terenów zabudowy, realizujących postulaty skarżących w zakresie możliwości korzystania z ich własności. Zatem w opinii skarżących nastąpiło nadużycie uprawnienia gminy w zakresie przysługującego jej władztwa planistycznego.

Ponadto skarżący wskazali na daleko idącą niekonsekwencję istniejącą w przyjętych ustaleniach planu miejscowego. Ustalenia planu stanowią w istocie nie tyle program rozwoju terenów objętych tym dokumentem, ale zachowanie i utrwalenie stanu istniejącego, choćby był on sprzeczny z obowiązującymi przepisami prawa. W trakcie sporządzania, jak i uchwalania planu miejscowego zwracano uwagę na nierówne traktowanie właścicieli nieruchomości położonych w obszarze [...]. Na terenie [...], pomimo powszechnego zakazu zabudowy na obszarze objętym projektem planu, dopuszczono bowiem możliwość realizacji obiektów budowlanych związanych z budową toru [...], wyciągu i trasy [...] oraz obiektów małej architektury służącej obsłudze urządzeń sportów [...].

Skarżący w treści uzasadnienia skarg wskazali, iż w przeciwieństwie do w/w nieruchomości na obszarze zaliczonej do kategorii [...] nie jest możliwe zrealizowanie jakiegokolwiek obiektu służącego podstawowemu przeznaczeniu terenu. Podobnie nie jest zatem możliwe wybudowanie altany czy budynku gospodarczego, służących przechowywaniu narzędzi czy urządzeń służących użytkowaniu rolniczego gruntów. Zdaniem skarżących organ podejmujący uchwałę w sprawie przedmiotowego planu nie tylko zezwolił na powstanie w miejscu, który zgodnie z udzielanymi odpowiedziami na uwagi do planu, stanowi teren cenny pod względem przyrodniczym, krajobrazowym i konserwatorskim, obiektów o funkcji wyraźnie sprzecznej z uwarunkowaniami przestrzennymi i środowiskowymi, ale także sprzecznymi z podstawowymi założeniami projektowanego planu, jak i ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków rozwoju przestrzennego miasta. Jednocześnie zaś pozbawił, przy zapisie § 18 ust. 1 uchwały, praktycznej możliwości realizacji uprawnień wynikających z planu miejscowego, skoro zakazał wprowadzania jakiejkolwiek zabudowy, nawet związanej z gospodarką rolną czy leśną.

Skarżący w treści uzasadnień podnieśli także kwestię nierównego traktowanie właścicieli nieruchomości położonych w obszarach "[...]" i "[...]". Wskazali, iż na rysunku planu widoczne jest, że obszary te przylegają do siebie i zarówno jeden, jak i drugi z nich może stanowić kontynuację obszarów mieszkaniowych przyległych i pozostających poza terenami objętymi planem. Ani z części tekstowej, ani z części graficznej planu nie wynika, jakiego rodzaju uwarunkowania przestrzenne lub środowiskowe przesądziły o wprowadzeniu ustaleń zezwalających na lokalizację zabudowy mieszkaniowej, wyraźnie rozdzielającej tereny objęte obszarem "[...]", gdzie realizacja jakiejkolwiek zabudowy została zakazana.

Skarżący w treści uzasadnienia swoich skarg wskazali na zaistnienie pewnych wątpliwości, czy podobnych zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, ustalonych dla obszarów "[...]" nie można było ustalić dla obszarów "[...]", skoro położenie tych obszarów nie determinowało zróżnicowania ustaleń planu miejscowego. Ponadto skarżący podnieśli także, iż problematyczna jest kwestia przyczyn ograniczania ich uprawnień właścicielskich i różnicowania ich pozycji w zakresie korzystania z tych uprawnień w stosunku do właścicieli nieruchomości położonych w obszarze "[...]".

W dalszej części uzasadnienia skarżący wskazali, iż w ich ocenie przedmiotowa uchwała posiada wady, które zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa winny stanowić podstawę do stwierdzenia jej nieważności przez sąd administracyjny. W tym zakresie skarżący przytoczyli zapis art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego oraz istotne naruszenie trybu sporządzania planu stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub części. Zdaniem skarżących przywołany przepis wyraźnie odróżnia dwa rodzaje przesłanek stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w sprawie planu miejscowego, tj. naruszenie zasad sporządzania planu oraz istotne naruszenie trybu sporządzania planu. Oznacza to także, że dla stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie planu miejscowego wystarczy stwierdzenie jakiegokolwiek naruszenia zasady jego sporządzania oraz istotnego naruszenia trybu jego sporządzenia.

W dalszych swoich wywodach wskazanych w treści uzasadnień skarżący wskazali, iż w doktrynie prawa administracyjnego podkreśla się, że przez zasady sporządzania planu miejscowego należy rozumieć wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej gminy. Dotyczą one zatem treści aktu planistycznego oraz standardów dokumentacji planistycznej, które zostały określone przepisami wykonawczymi do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z uwagi na powyższe w ocenie skarżących każde naruszenie przepisów wykonawczych regulujących kwestie standardów dokumentacji planistycznej, materiałów planistycznych, skali opracowań, stosowanych oznaczeń, nazewnictwa, sposobu dokumentowania prac planistycznych, stanowi przesłankę do unieważnienia planu miejscowego. Zdaniem skarżących tego rodzaju naruszenia miały miejsca w odniesieniu do zaskarżonego planu miejscowego.

Ponadto w przedmiotowej sprawie, w trakcie prowadzenia procedury planistycznej, zostały w rażący sposób naruszone postanowienia ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zakresie trybu sporządzenia zaskarżonego planu miejscowego. Zgodnie bowiem z przepisem art. 15 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planie miejscowym określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych funkcjach zagospodarowania. Jednocześnie art. 16 ust. 2 upoważnił ministra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej do określenia w drodze rozporządzenia wymaganego zakresu projektu planu miejscowego. Minister Infrastruktury w oparciu o to upoważnienie, wydał rozporządzenie z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164 poz. 1587).

Przepis § 9 ust. 1 w/w rozporządzenia wprowadził obowiązek stosowania jednolitych oznaczeń graficznych w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnych z załącznikiem nr 1 tego aktu prawnego.

Przepis § 9 ust. 4 wyżej wskazanego aktu normatywnego dopuścił co prawda stosowanie w rysunku planu miejscowego innych oznaczeń graficznych i literowych, ale tylko wówczas, gdy wynika to ze specyfiki i zakresu ustaleń dotyczących przeznaczenia terenów oraz granic i linii regulacyjnych i gdy mają one przez to charakter ustaleń uzupełniających i mieszanych. Oznacza to, w ocenie skarżących , iż ustawodawca dopuścił stosowanie dodatkowych oznaczeń graficznych i literowych w projekcie planu miejscowego tylko wówczas, gdy ustalenia planu miejscowego, ze względu na specyfikę terenu, nie będą mogły zostać odzwierciedlone za pomocą ustaleń określonych w załączniku nr 1 do przywołanego rozporządzenia.

Skarżący podnieśli, iż dodatkowe oznaczenia graficzne i literowe, zgodnie z brzmieniem przepisu § 9 ust. 4 w/w rozporządzenia mają charakter wyłącznie uzupełniający i mieszany. Stanowią one wyjątek, który musi zostać uzasadniony specyfiką terenu oraz nawiązywać do ustaleń podstawowych nakazanych do stosowania przez § 9 ust. 1 cytowanego rozporządzenia. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" w § 18 przyjęto uregulowania, w myśl których wyznaczono tereny otwarte o oznaczeniu [...], [...], [...], [...]. Ponadto w § 28 ustalono tereny obiektów i urządzeń zaopatrzenia w wodę - [...], zaś w § 19 - tereny zieleni fortecznej - "[...]". Tereny oznaczone jako [...] zostały przeznaczone pod różnorodne formy zieleni niskiej, użytkowanie rolnicze gruntów w formie gruntów ornych, łąk i pastwisk, istniejące zadrzewienia i zakrzewienia śródpolne, a także zieleń o charakterze parkowym. Skarżący podnieśli, iż w przywołanym przez nich rozporządzeniu, a konkretnie w załączniku nr 1 do tego rozporządzenia, nie został wymieniony symbol "[...]", jak i przedmiot oznaczenia w postaci "tereny otwarte". Tym samym, zgodnie z przytoczonymi wyżej zasadami stosowania jednolitych oznaczeń graficznych i literowych w planie miejscowym, oznaczenie to, w ich ocenie, winno mieć charakter wyjątku, wynikającego ze specyfiki terenu oraz mieć charakter mieszany. Żadna z tych przesłanek zdaniem skarżących nie ma jednak miejsca w przedmiotowej sprawie. Opis użytkowania terenów objętych symbolem "[...]" ma bowiem swoje odpowiedniki w oznaczeniach podstawowych oraz ich opisach przeznaczenia zawartych w załączniku nr 1 rozporządzenia, takich jak: "[...]" - tereny rolnicze , ,"[...]" - tereny obsługi produkcji w gospodarstwach rolnych, hodowlanych, ogrodniczych oraz gospodarstwach leśnych i rybackich, "[...]" - tereny zieleni urządzonej, takie jak: parki, ogrody, zieleń towarzysząca obiektom budowlanym, zieleńce, arboreta, alpinaria, grodziska, kurhany, zabytkowe fortyfikacje".

W ocenie skarżących przytoczone powyżej , obowiązkowe oznaczenia planu wskazują na to, iż nie istniała żadna potrzeba stosowania nowych oznaczeń, albowiem przeznaczenie terenu, objętego symbolem "[...]" nie miało specyficznego charakteru. Ma bowiem swój odpowiednik w oznaczeniach wskazanych załącznikiem nr 1 rozporządzenia.

Podobne zastrzeżenia skarżących budzi zastosowanie oznaczeń "[...]" oraz "[...]", z uwagi na okoliczność, iż posiadają one swoje wyraźne odpowiedniki w przywoływanym uregulowaniu. l tak, dla terenów infrastruktury technicznej w zakresie wodociągów obowiązuje oznaczenie - "[...]", zaś dla terenów zabytkowych fortyfikacji i związanej z nią zieleni symbol "[...]".

Ponadto skarżący wskazali , iż w przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na okoliczności, iż ogromna część terenów oznaczonych symbolem "[...]" wchodzi w skład Zespołu [...] Parków Krajobrazowych, stanowi zatem obszar objęty, zgodnie z przepisami ustawy o ochronie przyrody, jedną z form ochrony przyrody, który zgodnie z załącznikiem nr 1 przywołanego rozporządzenia winien zostać oznaczony symbolem "[...]".

Podsumowując swoje rozważania zawarte w uzasadnieniu skarg skarżący wskazali, iż przedmiotowy plan został uchwalony z naruszeniem przepisu art. 16 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z § 9 ust. 1 i 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Naruszenia obowiązujących przepisów prawa wskazanych powyżej, w ocenie skarżących, spowodowały naruszenie przepisu art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który nakłada na sporządzającego oraz uchwalającego plan miejscowy obowiązek określenia w planie miejscowym przeznaczenia terenów oraz linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Oznacza to, że w planie miejscowym tereny o zróżnicowanej funkcji lub sposobach zagospodarowania winny być od siebie oddzielone. Zdaniem skarżących sposób ustalenia przeznaczenia terenów objętych symbolem "[...]" poprzez przywołanie przedmiotów właściwych dla różnych oznaczeń podstawowych przewidzianych w załączniku nr 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, spowodował naruszenie wskazanej wyżej zasady. Tym samym obszary znajdujące się w liniach rozgraniczających oznaczonych symbolami "[...]" nie posiadają, jak wymaga tego przepis art. 15 ust. 2 pkt. 1 wyżej cytowanej ustawy, jednolitego przeznaczenia. Z uwagi na powyższe ustalenia skarżący podnieśli, iż obszary te stanowią niczym nie uzasadniony prawnie, jak i nie wynikający ze specyfiki terenu, konglomerat kilku funkcji i sposobów zagospodarowania terenu.

W ocenie skarżących nie jest możliwe jednoznaczne określenie przeznaczenia poszczególnych terenów objętych obszarem "[...]", co uniemożliwia jednocześnie sprecyzowanie sposobu korzystania z nieruchomości, a co za tym idzie sprecyzowanie prawa własności wykonywanego przez wnoszącego niniejsze wezwanie.

W dalszych swoich wywodach skarżący wskazali, iż uchwalenie przedmiotowego planu miejscowego nastąpiło z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, co oznacza także naruszenie procedury sporządzania planu miejscowego, określonej przepisami art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis art. 17 pkt 8 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nakłada na organ sporządzający plan miejscowy uzyskanie zgodny na przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolne i nieleśne .Przeznaczenie gruntów rolnych na cele nierolne i nieleśne następuje, zgodnie z przepisami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych w drodze stosownej decyzji wojewody lub ministra właściwego do spraw rolnictwa i leśnictwa, wydawanej na wniosek organu sporządzającego plan miejscowy.

Skarżący podnieśli, iż w przypadku omawianego planu miejscowego, nieruchomości objęte ustaleniami § 18, zostały przeznaczone pod użytkowanie rolnicze lub zieleń urządzoną lub nieurządzoną. Tymczasem niektóre nieruchomości położone w obszarach oznaczonych symbolem "[...]", zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów i budynków, stanowią tereny leśne, nie zostały zaś wskazane w § 5 uchwały, jako tereny wyłączone z produkcji leśnej na podstawie decyzji właściwego organu administracyjnego. W ocenie skarżących oznacza to, że w trakcie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania obszaru "[...]" doszło do rażącego naruszenia przepisu art. 17 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co stanowi podstawę, zgodnie z art. 28 ust. 1 przywołanej ustawy, do stwierdzenia nieważności tej uchwały.

Przytoczone powyżej uchybienia zdaniem skarżących wskazują, iż spełniona została przesłanka art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tzn. że w trakcie sporządzania tego planu doszło do naruszenia zasad jego sporządzania oraz miało miejsce istotne naruszenie trybu sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Z uwagi na powyższe ustalenia w ocenie skarżących wskazują, iż istnieją podstawy prawne do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały.

Identyczne z przytoczonymi wyżej zarzutami podnieśli również w swojej skardze na uchwałę Rady Miasta nr [...] z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ,,[...]-- skarżący E. S. i A. S. - właściciele nieruchomości składającej się z działki ewidencyjnej nr [...], [...] obr. [...]. Zgodnie z ustaleniami planu miejscowego obszaru "[...]" nieruchomość ta znajduje się w obszarze oznaczonym jako [...] - tereny otwarte. W ocenie skarżących tego rodzaju ustalenia w drastyczny sposób ograniczają sposób wykonywania prawa własności opisanej wyżej nieruchomości, w szczególności obniżając jej wartość i uniemożliwiają podjęcie działań inwestycyjnych zapewniających rodzinie prawidłowy rozwój i zamieszkanie.

Przedmiotowa uchwała Rady Miasta uchwałę nr [...] z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ,,[...]-- została również zaskarżona przez E. S. i T. S. pismem z dnia [...] kwietnia 2006r. , w którym w/w skarżący wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę wnioskując o stwierdzenie nieważności w/w uchwały.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazali, iż Rada Miasta zaskarżoną uchwałą zadecydowała o przeznaczeniu działki nr [...] obr. [...] stanowiącej ich własność. Na podstawie przyjętych ustaleń część przedmiotowej nieruchomości znalazła się w kategorii terenów otwartych - [...], co doprowadziło do zmiany jej dotychczasowego przeznaczenia. Zaskarżonej uchwale skarżący zarzucili, iż narusza ona ich interesy prawny poprzez dowolne i niczym nieuzasadnione ograniczenia prawa własności.

Skarżący wskazali na zapis z art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, z godnie z którym w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza, łącznie z innymi elementami, prawo własności. W ocenie skarżących należy przy tym zwrócić uwagę, że naruszenie prawa własności następuje nie tylko przez jego odjęcie, lecz także przez ograniczenie sposobu bądź zakresu korzystania z tego prawa.

Z obowiązujących przepisów nie sposób wyprowadzić uprawnienia gminy do nieograniczonego przeznaczania terenów w planie miejscowym pod realizację celu publicznego. Skarżący wskazali, iż zgodnie z tezą wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 1 kwietnia 2004r. (SA/ Bk 1494/2003), żaden z przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie nakazał gminom ingerencji w poszczególne prawa własności gruntów, wyłącznie dla realizacji interesów publicznych. Przeciwnie, zrównał w art. 6 w/w ustawy interesy prywatne z interesami publicznymi, stanowiąc, iż każdy ma prawo do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny i do ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych. Sprawowanie przez gminę tzw. władztwa planistycznego oznacza obowiązek uwzględniania w niezbędnym zakresie zarówno celów i zadań publicznych, jak i interesów indywidualnych, zwłaszcza tych prawem chronionych.

W dalszych swoich wywodach wskazanych w treści uzasadnienia skargi skarżący wskazali, iż na terenach przyległych do obszarów objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego w latach 80-tych utworzone zostały naturalne otuliny zielone dla S. Tym samym została powiększona powierzchnia terenów zielonych, przez które przeprowadzono ścieżki rowerowe oraz dla pieszych. W chwili obecnej ta część S. jest parkiem, do którego przywożone są samochodami psy, a młodzież wykorzystuje wysokie skarpy do ekstremalnych zjazdów i skoków na rowerach górskich.

Tereny otwarte [...] są w planie oddzielone od S. wysoką naturalnie ukształtowaną skarpą ziemną oraz płotami z betonu i żelaza wybudowanymi przez właścicieli działek.

W znajdujących się tam ogrodach wybudowane zostały betonowe i ziemne tarasy oraz oczka wodne w postaci basenów.

Skarżący podnieśli, iż w ich ocenie przedmiotowe tereny nigdy nie będą dostępne dla turystów. Ponadto w tej części S. brak jest prac pielęgnacyjnych znajdującego się tam drzewostanu oraz mających na celu budowę odpowiednich ścieżek dla pieszych. W dodatku od wielu lat prowadzona jest tam wycinka drzew na opał w celach komercyjnych. Przez osiedla nie przebiega ścieżka widokowa oraz brak jest ulic przejazdowych. Nie sposób nie wspomnieć, iż linia wyznaczająca tereny otwarte [...] przeprowadzona została przez istniejące budynki.

Ponadto skarżący zwrócili uwagę na okoliczność, iż po raz drugi działka nr [...] nie została w całości objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w konsekwencji przeznaczenie pozostałej części nieruchomości nie zostało jednoznacznie określone. Zdaniem skarżących ustalenia miejscowego planu kształtują sposób wykonywania ich prawa własności w sposób uniemożliwiający przeznaczenie działki chociażby pod zabudowę jednorodzinną oraz powodują drastyczne obniżenie jej wartości rynkowej. W związku z powyższym ustalenia poczynione w zaskarżonej uchwale lekceważą w ocenie skarżących ich interes prawny, przyznając priorytet wątpliwym korzyściom w postaci utrzymania i prawidłowego funkcjonowania środowiska leśnego, jakie miałoby przynieść przeprowadzenie terenów otwartych z zielenią przez środek nieruchomości stanowiącej ich własność .

Zdaniem skarżących granice ingerencji prawodawczej w prawo własności w Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej wyznacza przede wszystkim art. 31 ust. 3, który stanowi, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Skarżący wskazali, iż skoro jedynym powodem ujęcia w projekcie planu takiego a nie innego sposobu zagospodarowania terenu był wzgląd na prawidłowe funkcjonowanie i utrzymanie systemu przyrodniczego miasta, co w przedstawionym stanie rzeczy ze względu na bieżące przeznaczenie przedmiotowych terenów jest oczywiście niemożliwe, to taka motywacja nie jest usprawiedliwiona z punktu widzenia przepisów Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

W trakcie uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego skarżący podejmowali działania zmierzające do dokonania przez Radę Gminy korekty miejscowego planu tak, aby pas zieleni przebiegał przez mniejszą część ich nieruchomości. Jednakże zgłaszane przeze nich uwagi nie zostały uwzględnione.

W ocenie skarżących okoliczności, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego daleko ingeruje w sferę ich prawa własności, nie ulega wątpliwości, iż dokonuje on ustaleń co do przeznaczenia terenu, które dają bezwzględną supremację interesu publicznego przed interesem indywidualnym, a tym samym w sposób drastyczny ograniczają ich jako właścicieli w sposobie korzystania z nieruchomości.

Uchwała Rady Miasta nr [...] z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ,,[...]-- została również zaskarżona pismem z dnia 8.02.2006r., w którym skarżący A. L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę wnioskując o stwierdzenie jej nieważności. W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, iż jest właścicielem działek nr [...] i [...] obr. [...] objętych obszarem w/w planu. Podczas procedury związanej ze sporządzaniem planu skarżący wnosił swoje uwagi w przedmiocie projektu planu. W uwagach tych skarżący wnioskował o włączenie części działek do terenów budowlanych. oraz wykazywał, iż projekt uchwały zawiera zapisy niezgodne z obecnym stanem prawnym.

W ocenie skarżącego w treści zaskarżonej uchwały oraz w przeprowadzonym trybie jej uchwalenia wystąpiły naruszenia prawa, które w znacznej ilości dotyczą naruszenia jego interesu prawnego: W przedmiotowej uchwale w rozdziale 2 §12 pkt 2 określono sposób zagospodarowania obszaru objętego w/w planem, wchodzącego w skład zespołu [...] Parków Krajobrazowych, zgodnie z zasadami zagospodarowania i użytkowania obszaru [...]Parku Krajobrazowego, które zostały określone w Rozporządzeniu Nr [...] Wojewody [...] z dnia [...] maja 1997r. w sprawie ochrony zespołu [...] Parków Krajobrazowych w województwie [...].

Skarżący wskazał, iż powołane powyżej rozporządzenie utraciło moc na podstawie zapisów ustawy z dnia 7 grudnia 2000r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody (w związku z art. 11 tej ustawy), a mimo to w zaskarżonej uchwale stało się ono podstawą do określenia zasad zagospodarowania terenu w obrębie planu.

Skarżący podniósł, iż mając świadomość położenia działki na terenie [...] Parków Krajobrazowych, to jednak należy zaznaczyć, iż brak obecnie aktualnego projektu planu ochrony tych Parków, a tym samym planu ochrony powołanego w/w uchwale.

Mając na uwadze walory przyrodnicze niedaleko znajdującego się S. oraz lokalizację planu w obrębie [...] Parku Krajobrazowego stwierdzić należy, że zarówno w ustawie o ochronie przyrody z 2000r. jak i w obecnie obowiązującej ustawie o ochronie przyrody oraz w innych przepisach, w ocenie skarżącego, brak jakichkolwiek zapisów niedopuszczających budowy w obrębie parku krajobrazowego.

W związku z powyższymi sposób ochrony i kształtowania środowiska i ochrony terenów przed zabudową przy pomocy w/w rozporządzenia znajdującego się w uchwale jest ewidentnym naruszeniem prawa.

W dalszych swoich twierdzeniach wskazanych w treści uzasadnienia skargi skarżący wskazał, iż podczas przeprowadzonej procedury związanej z uchwaleniem przedmiotowego planu przez Radę Miasta zostało naruszone prawo, z uwagi na okoliczność, iż przedmiotowa procedura został sporządzona z naruszeniem zasad trybu sporządzania planu miejscowego określonego w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Naruszenie to zdaniem skarżącego w szczególności dotyczy art. 19 ust.1 w/w ustawy. W projekcie planu przedstawionym do uchwalenia, uprzednio wyłożonym do publicznego wglądu Rada Miasta stwierdziła konieczność dokonania zmian. Zmiany takie zostały dokonane w szczególności w § 8 pkt 2 zaskarżonej uchwały. W paragrafie tym dokonano zmian w treści uchwały względem projektu uchwały wyłożonym do publicznego wglądu. W tym miejscu skarżący podniósł, iż zgodnie z art. 19 ust.1. w/w ustawy, jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym projekcie planu miejscowego (...) czynności, o których mowa w art. 17, ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian". Czynności te w przypadku procedury związanej z przedmiotowym planem nie zostały ponowione. Zmiany dokonane w projekcie tekstu planu miejscowego są zmianami w projekcie planu miejscowego.

Skarżący wskazał, iż Wojewoda rozstrzygnięciem nadzorczym Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2005r. stwierdził nieważność przedmiotowej uchwały, w zakresie m.in. jej § 8 pkt 2, tym samym zlikwidowany został zapis dopuszczający utrzymania istniejących obiektów budowlanych w terenach, w których obowiązuje zakaz zabudowy, co stoi w naturalnej sprzeczności z dopuszczeniem określonym w § 8 pkt 3 tj. możliwości użytkowania istniejących obiektów w sposób dotychczasowy.

Skarżący w tym miejscu zwrócił uwagę na zaistniałą w związku z powyższym wątpliwość w jaki sposób użytkować w sposób dotychczasowych obiekty zlokalizowane na terenach, w których obowiązuje zakaz zabudowy, jeżeli nie będzie można uzyskać pozwolenia na budowę np. w zakresie modernizacji elementów konstrukcyjnych oraz w zakresie wszelkich innych robót budowlanych wymagających pozwolenia na budowę, a nie powodujących zabudowy terenu. Zdaniem skarżącego jako posiadacz działki zabudowanej zlokalizowanej wg ustaleń planu w trenach [...] (działka nr [...] obr. [...]) został on w związku z usunięciem § 8 pkt 2 wyżej cytowanej uchwały pozbawiony możliwości użytkowania obiektu znajdującego się na jego działce.

Skarżący wskazał, iż z treści art. 15 pkt 2 ppkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że w planie miejscowym określa się obowiązkowo m.in. "szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym". W § 4 pkt 8 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wskazano, iż ustalenia dotyczące szczegółowych zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości powinny zawierać określenie parametrów działek uzyskiwanych w wyniku scalania i podziału nieruchomości; w szczególności minimalnych lub maksymalnych szerokości frontów działek, ich powierzchni oraz określenia kąta położenia granic działek w stosunku do pasa drogowego .

Zdaniem skarżącego plan "[...]" nie określa wyżej przytoczonych zasad, odnosząc się jedynie w § 23 pkt 4 enigmatycznie do powierzchni nowo wydzielonych działek budowlanych w terenach [...].

W dalszych swoich wywodach wskazanych w treści uzasadnienia skarżący wskazał, iż działki, których jest właścicielem wg ustaleń planu znajdują się w terenie otwartym [...]. Nieruchomości te posiadają znaczną powierzchnię i tworzą jeden teren. Zdaniem skarżącego nieokreślenie zasad podziału i scalania dla tych działek oraz innych znajdujących się w tych terenach pozbawia właścicieli jednego z zasadniczych praw przysługujących w zakresie posiadanych nieruchomości W § 8 pkt 4 uchwały określa się zasady podziału "wg przepisów odrębnych." Takie odniesienie w uchwale w sprawie planu miejscowego w ocenie skarżącego nie może istnieć jako jedyna zasada, ponieważ zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu właśnie plan miejscowy winien określać te zasady. W uchwale dotyczącej planu brak jakichkolwiek informacji dotyczących zasad i warunków scalania nieruchomości. W § 18 pkt 4 i 5 w/w uchwały znajduje się odniesienie do obecnie sporządzanego planu miejscowego "Trasa [...]." Zdaniem skarżącego dopuszczenie, zawarte w pkt 5, lokalizacji urządzeń technicznych związanych z przebiegiem trasy [...] jest sprzeczne z zasadami określonymi w uchwale dotyczącymi poszczególnych stref ochrony. Wobec braku informacji w uchwale jakiego rodzaju są to urządzenia wyjaśnić należy, iż najprawdopodobniej są to głównie urządzenia związane z wentylacją i czerpniami powietrza dla tunelowego przebiegu Trasy [...]. Urządzenia takie posiadają znaczne gabaryty a ich funkcja bynajmniej nie jest zgodna z zasadami kształtowania i ochrony środowiska określonymi w uchwale.

W ocenie skarżącego lokalizacja takich urządzeń na terenach [...] pozostaje w takiej samej sprzeczności z ustaleniami planu na terenach otwartych jak np. lokalizacja na nich zimowego toru [...] oraz wyciągu i trasy [...], których lokalizacja została uniemożliwiona w/w rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewody.

W dalszej części uzasadnienia skargi skarżący wskazał, iż omawiany plan zagospodarowania Trasa [...] mimo wieloletniej procedury planistycznej w dalszym ciągu nie jest uchwalony i nie jest aktem prawa miejscowego. Z uwagi na powyższe powołanie się na ustalenia projektu tego planu, w szczególności w zakresie infrastruktury technicznej jest naruszeniem prawa. Skarżący podniósł, iż wniesione przeze niego uwagi do projektu planu, w których zwrócił się o włączenie terenów działek stanowiących jego własności do terenów budowlanych, zostały nieuwzględnione m.in. ze względu ich niezgodność z ustaleniami Studium Uwarunkowań Kierunków Zabudowy i Zagospodarowania Przestrzennego Miasta. Niezgodność ta powołana w odpowiedziach na uwagi, w ocenie skarżącego po dokładnej analizie nie znajduje potwierdzenia w załącznikach graficznych do w/w Studium.

Przedmiotowe działki nr [...] i [...] obr. [...] mimo bliskości przebiegu granicy strefy znajdują się poza strefą ochrony wartości kulturowych określoną w Studium, a zarazem w granicach terenów przeznaczonych do zabudowy. Powołane w odpowiedzi na uwagi inne strefy, w których znajdują się w/w obejmują znaczną część K. i lokalizacja w obrębie tych stref nie jest tożsama z brakiem możliwości zabudowy.

W ocenie skarżącego wśród licznych naruszeń prawa i procedury planistycznej związanej z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" wymienić należy także niezgodność ze Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta w zakresie lokalizacji Terenu Parkingu ([...]) wraz z dopuszczoną zabudową związaną z obsługą parkingu. Zarówno w części tekstowej jak i graficznej Studium brak jakichkolwiek informacji dopuszczających takie tereny w sąsiedztwie Lasu W. Przeznaczenie na cele nierolnicze grunty rolne w obszarze przewidzianym pod teren parkingu (§ 5 pkt 2 uchwały), zdaniem skarżącego, narusza art. 14 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ponieważ studium nie wyznacza w obrębie planu obszaru dla takiego przeznaczenia.

W dalszych swoich wywodach zawartych w treści uzasadnienia skargi skarżący wskazał, iż zgodnie z art. 4 ust.2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Dla terenu działek [...] i [...] decyzji takiej nie wydano, wobec powyższego utrzymanie dotychczasowego sposobu użytkowania działek nie ma miejsca, ponieważ nie zachodzi tutaj ciągłość i relacja prawna pomiędzy tymi planami w zakresie określania sposobu zagospodarowania terenu. Działka oznaczona numerem [...] od wielu lat jest działką zabudowaną. Na nieruchomości tej znajduje się budynek [...] oraz zabudowania gospodarcze.

W ocenie skarżącego faktycznym sposobem wykorzystywania w/w nieruchomości przed uchwaleniem planu było użytkowanie letniskowe i rekreacyjne. Część działki, na której znajduje się zabudowa zgodnie z wypisem z rejestru gruntów nie jest powierzchnią rolną. Wymieniona działka jak i działka nr [...] nie są użytkowane rolniczo. Wobec powyższego, zdaniem skarżącego nie można w tym wypadku uznać wprowadzonego przez plan "[...]" na terenie obejmującym w/w działki przeznaczenia podstawowego, tj. użytkowanie rolnicze jako utrzymującego dotychczasowe użytkowanie i przeznaczenie terenu. Ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu na terenie działek zostało określone w tym planie w sposób dowolny. W przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określono wymagania, jakie należy uwzględnić w zagospodarowaniu przestrzennym. Artykuł 1 ust. 2 stanowi, że w zagospodarowaniu należy uwzględnić m.in. prawo własności. Skarżący wskazał, iż w przedmiotowej sprawie sporządzający plan odrzucił wszystkie uwagi do planu złożone przez właścicieli działek, przedkładając potrzeby interesu społecznego ponad prawo własności. Objęcie w całości powierzchni działek [...] i [...] terenami otwartymi bez możliwości jakiejkolwiek zabudowy i przebudowy istniejących budynków w jego ocenie ogranicza w znacznym stopniu prawo własności. Skarżący wskazał, iż w § 3 zaskarżonej uchwały Rady Miasta jako podstawowy cel planu przyjęto stworzenie podstaw do realizacji zasad zintegrowanej ochrony środowiska przyrodniczego i kulturowego. Określono, że jest to plan równoważenia rozwoju, mający znaczenie dla atrakcyjności miasta. Jednak zasady ochrony środowiska oparto na nieaktualnych i nieobowiązujących przepisach a dbałość o atrakcyjność jako niewątpliwie potrzeba interesu publicznego zdominowała ustalenia planu nieuwzględniające prawo własności.

Ponadto skarżący podniósł, iż w kontekście wyżej przytoczonych naruszeń prawa wątpliwości budzi rzetelność sporządzenia planu w tym również tak bezkompromisowe stanowisko jego autorów cechujące się brakiem elastyczności w zakresie zwiększenia obszaru terenów budowlanych .

Strona przeciwna udzieliła następujących odpowiedzi na wyżej przytoczone skargi:

1. W piśmie z dnia 23 stycznia 2006r. w odpowiedzi na skargę J. Z., C. B., J. B., D. B., M. B. wskazano, iż złożona przez skarżących skarga na uchwałę Rady Miasta Nr [...] z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]", w której domagali się oni stwierdzenia nieważności §18, § 6 ust. l i 2, § 10 ust. l, § 12 ust. l, § 15 ust. 2 przedmiotowej uchwały w zakresie w jakim dotyczą one terenów otwartych oznaczonych symbolami [...], [...], [...] i [...] oraz na rysunku planu w zakresie terenów oznaczonych przywołanymi wyżej symbolami, nie zasługuje na uwzględnienie.. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "[...]" sporządzany został według przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.). Zgodnie z art. 17 pkt 6 i 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzenny projekt planu uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia, które podkreślały celowość przyjętych w nim rozwiązań. Następnie projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko został wyłożony do publicznego wglądu w dniach od 21.03.2005r. do 20.04.2005r.

Skarżący nie złożyli uwag do projektu planu. W dniu 17 sierpnia 2005r. Wojewoda wydał rozstrzygnięcie nadzorcze dotyczące zaskarżonej uchwały, jednakże w zakresie ustaleń planu dotyczących nieruchomości skarżących nie stwierdził ich nieważności, zatem po opublikowaniu obowiązuje ona w niezmienionej treści.

Dnia 23.12.2004r. do Urzędu Miasta wpłynęła skarga strony skarżącej na uchwałę Nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. Przed jej wniesieniem skarżący pismem z dnia 30 listopada 2005r. wezwali Radę Miasta do usunięcia naruszenia prawa. Po przeanalizowaniu i rozpatrzeniu wezwania uznano, że brak jest podstaw do jego uwzględnienia, o czym powiadomiono skarżących stosownym pismem z dnia 21 listopada 2005r.

Projekt planu "[...]" został sporządzony zgodnie z prawem, tj. z zasadami określonymi w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w przepisach odrębnych. Przeznaczenie działki nr [...] obr. [...] nie zostało określone w sposób dowolny, ale wynika z występujących uwarunkowań prawnych i przestrzennych, które zostały szczegółowo przeanalizowane i udokumentowane w zakresie i trybie przewidzianym w/w. ustawą

Wyznaczony obszar planu "[...]" zawiera się w najcenniejszym przyrodniczo i krajobrazowe rejonie K., który stanowi najistotniejszy fragment tzw. zachodniego klina zieleni. Jest to najważniejszy dla miasta kompleks terenów zieleni i rekreacji, zawarty w granicach [...] Parku Krajobrazowego.

Obok większych zwartych kompleksów leśnych, na zespoły te składa się mozaika łąk, zadrzewień i zakrzewień, niewielkich zbiorowisk leśnych, oraz jarów i form skalnych. Zespoły te uzupełnia zieleń ogrodów i pól uprawnych. Obszar ten cechują również wysokie wartości kulturowe i wartości o charakterze symbolicznym, co w połączeniu z walorami przyrodniczymi, stanowi o jego kluczowym znaczeniu dla rozwoju miasta. Charakterystyczną cechą obszaru jest również jego wyjątkowa atrakcyjność widokowa i krajobrazowa. Krajobraz, przyroda oraz zabytki tworzą tu wzajemnie dowartościowujące się elementy, stanowiące razem wybitny zespół przestrzenny zawartej w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta. W dokumencie tym uchwalono, że obszary zachodniego klina zieleni, z uwagi na funkcję, jaką pełnią w systemie przyrodniczym miasta oraz znaczącą rolę przestrzeni publicznej, wymagają zachowania i ochrony. Najistotniejszą ideą planu zagospodarowania przestrzennego "[...]" była zatem, ochrona wartości przyrodniczych i krajobrazowych obszarów tym planem objętych.

Odnosząc się do zarzutów skargi podniesiono, iż zaskarżony § 18 dotyczy Terenów Otwartych - [...], [...], [...], [...], w których obowiązuje zakaz zabudowy. Podstawowym przeznaczeniem terenów oznaczonych tymi symbolami, w świetle zapisów planu "są różnorodne formy zieleni niskiej oraz użytkowanie rolnicze gruntów ornych, łąk i pastwisk, istniejące zadrzewienia i zakrzewienia śródpolne, a także zieleń o charakterze parkowym . Działka nr [...], której współwłaścicielami są skarżący, znajduje się w terenach oznaczonych w planie symbolem [...]. Tereny otwarte [...], [...], [...] i [...] ustalono na najwartościowszych przyrodniczo i krajobrazowe obszarach planu, takich, które zgodnie z celem do jego przystąpienia, należy bezwzględnie chronić przed zabudową.

Zaskarżenie całego § 18, a nie tylko terenów [...], w których znajduje się w/w działka można rozumieć jako niezgodę Skarżących na ochronny charakter całego planu "[...]" .Podobnie jak wyżej, tzn. jako niezgodę na ochronny charakter planu, można rozumieć zaskarżenie § 6 uchwały o planie w odniesieniu do obszarów [...], [...], [...] i [...], który paragraf zawiera informacje ogólne, określające obowiązujące i informacyjne elementy planu.

Ponadto podniesiono, iż skarżący zaskarżyli § 10 i § 12 uchwały w zakresie elementów, które dotyczą terenów [...], [...], [...] i [...]. Jednakże paragrafy te odnoszą się do ustaleń obowiązujących na całym obszarze planu tzn., że wszystkie ich elementy dotyczą również terenów [...], [...], [...] i [...]. A zatem należy uznać, że całość § 10 i 12 jest skarżona, a są to zapisy odnoszące się do zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego oraz zasad ochrony i kształtowania środowiska. Przywołane w tych paragrafach zapisy regulują zasady zagospodarowania w obszarach o wysokich walorach przyrodniczo - krajobrazowych. W obszarach takich konieczne jest ograniczenie zainwestowania uciążliwego lub tymczasowego, w tym przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a także wprowadzenie zasad ograniczających zanieczyszczanie tego środowiska, i o tych właśnie ograniczeniach oraz zasadach mówią zaskarżone §10 i §12.

Przyjęty w uchwale sposób zagospodarowania w/w. obszarów, m.in. w §10 i §12 jest zgodny z przepisami ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92 poz. 880 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62 poz. 627 z późn. zm.). Projekt planu przeszedł pozytywnie ustawowe opiniowanie i uzgadnianie w tym zakresie.

Jeżeli chodzi o skarżone zapisy § 15 ust. 2 w odpowiedzi na skargę podniesiono, iż dotyczą one ustaleń obowiązujących w granicach Strefy Ochrony i Kształtowania Wartości Przyrodniczych, która została ustanowiona w celu zabezpieczenia oraz zapewnienia równowagi przyrodniczej zbiorowisk roślinnych i zasobów przyrodniczych o wartościach wymagających ochrony przed przekształceniami i degradacją. Fakt, że działka nr [...] znajduje się w całości w tej w/w strefie, wynika z jej położenia w terenie bezpośrednio sąsiadującym z Lasem W., a także Rezerwatem P., dla których teren ten pełni rolę otuliny, tj. strefy przejściowej pomiędzy terenami leśnym a terenami zurbanizowanymi.

Ponadto, skarżący w swojej skardze zarzucają gminie naruszenie szeregu przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym: m. in.: art. 1 ust. 2 pkt 6, który mówi o tym, że w planowaniu i zagospodarowaniu uwzględnia się walory ekonomiczne przestrzeni. W ocenie organu skarżący twierdzą, iż naruszony został w/w. przepis, jednakże nie wyjaśniają w treści swojej skargi, w jaki sposób powstało owo naruszenie. Z treści skargi wynika, iż skarżący mają na myśli wartość rynkową nieruchomości, będącej Ich własnością i leżącej w granicach przedmiotowego planu. Ustawa mówi jednakże nie o walorach ekonomicznych nieruchomości położonych w granicach planu, a o walorach ekonomicznych przestrzeni. Ustawodawca wprawdzie nigdzie nie definiuje pojęcia "walory ekonomiczne przestrzeni", ale z treści zapisu art. 1 ustawy należy wnosić, że chodzi tu o ekonomiczne, czyli racjonalne gospodarowanie przestrzenią, w oparciu o fundamentalną zasadę zrównoważonego rozwoju i ładu przestrzennego. Oznacza to, że o możliwości zagospodarowania terenu powinny decydować nie tylko prawa rynku, ale szereg innych wymagań, związanych m. in. z ochroną środowiska i dziedzictwa kulturowego oraz potrzebami interesu publicznego. W przypadku całkowitego bądź istotnego ograniczenia prawa korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem, jak również w przypadku obniżenia wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia planu, zgodnie z art. 36 i 37 ustawy, właścicielom i wieczystym użytkownikom przysługują rekompensaty i odszkodowania.

Ponadto strona skarżąca zarzuca organom planistycznym naruszenie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tj. art. 1 ust. 2 pkt 7, który wskazuje , że "w planowaniu i zagospodarowaniu uwzględnia się prawo własności" oraz art.6 ust.2 pkt 1, który stanowi, iż "każdy ma prawo w granicach określonych ustawą do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich. Granice prawa własności i jego wykonywania reguluje szereg przepisów poczynając od Konstytucji, przez Kodeks Cywilny po ustawy szczegółowe w tym zakresie, również poprzez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Gmina nie może, samodzielnie gospodarując przestrzenią, czynić tego dowolnie, nie uwzględniając ograniczeń wynikających z wyżej wymienionych przepisów. Określają one niepodważalne uprawnienia właściciela, jakimi są między innymi prawo do korzystania z rzeczy, rozporządzania nią, używania jej i pobierania pożytków. Jednak art. 140 kodeksu cywilnego mówi, że "w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa". Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym umocowują gminę do ustalenia przeznaczenia terenu objętego planem, co może skutkować zmianą zakresu korzystania z rzeczy przez właściciela.

Plan zagospodarowania przestrzennego jest podstawowym aktem normatywnym regulującym treść prawa własności i tylko jego ustalenia wraz z innymi przepisami prawnymi mogą wprowadzać ograniczenia w korzystaniu z prawa własności nieruchomości, a co za tym idzie w sposobie jej zagospodarowania.

W przywołanym przez skarżących art.10 ust.1 pkt1 in fine, pkt 2 i 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazano, że w studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z uzbrojenia terenu, stanu ładu przestrzennego i wymogów jego ochrony, stanu prawnego gruntów .

Wszystkie te zagadnienia zostały wzięte pod uwagę przy sporządzaniu i uchwalaniu Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowali przestrzennego Miasta (uchwała Nr [...] Rady Miasta Krakowa z dnia [...] kwietnia 2003 r.).

W uzasadnieniu skargi skarżący powołują się na naruszenie także regulacji zawartej w art. 61 w/w ustawy, który dotyczy zasad zagospodarowali terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Gmina podjęła sporządzanie planu zagospodarowania na tym obszarze uznając, że przepisy prawa powszechnie obowiązującego są niewystarczające dla realizacji ochrony najbardziej wartościowego obszaru przyrodniczego miasta, a przepisy art. 61 ustawy nie gwarantuj realizacji ustalonych w studium dla tego obszaru kierunków zagospodarowania. Sporządzenie planu ma na celu m. in. właściwe ustalenie zdecydowanej granicy pomiędzy terenami przeznaczonymi do zabudowy i terenami, które nie powinny być zabudowane, tzn. ustalenia granicy, gdzie przywołana przez skarżących zasada kontynuacji zagospodarowania nie będzie stosowana. Taką delegację prawną daje gminom ustawa o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990r. (Dz. U. Nr 142 poz. 1591 z późn. zm.) i ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz.717, z późn. zm.), poprzez możliwość ustalania przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenów za pomocą stanowienia prawe miejscowego. Gdyby przyjąć argumentację skarżących, zasada zagospodarowania terenów w oparciu o art. 61 ustawy, tzw. "zasada sąsiedztwa" powinna mieć zastosowanie również w planie miejscowym, tak aby stanowiła podstawę rozstrzygnięć planu i formułowania jego ustaleń. Z istoty planowania przestrzennego wynika, że ten sposób kształtowania przestrzeni nie może być regułą. Ustalenie przeznaczenia terenu wymaga każdorazowo indywidualnego rozstrzygnięcia, zgodnie z obowiązującym prawem. W przypadku działki nr [...] nie znaleziono podstaw do przeznaczenia jej na cele inwestycyjne .

Odnośnie kwestii zakwalifikowania w planie zagospodarowania "[...]" działki nr [...] (która jest uzbrojona i bezpośrednio przylega do urządzonej drogi publicznej a działki znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie posiadają możliwość zabudowy) do Terenów Otwartych ([...]), w których obowiązuje zakaz zabudowy, to stwierdzono, że fakt, iż działka jest uzbrojona i przylega do drogi publicznej nie przesądza automatycznie o jej przeznaczeniu pod zabudowę. Jest to jedynie jedno z uwarunkowań, nie mające w przypadku omawianej działki decydującego znaczenia.

Ponadto strona skarżąca w swym uzasadnieniu uznaje, że sąsiadująca z jej nieruchomością (tj. działką nr [...]) grupa działek, na których możliwa jest zabudowa: nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], charakteryzuje się taką samą funkcją, parametrami, cechami i wskaźnikami kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu oraz, że cechują się analogicznymi walorami co działka nr [...]. Odnosząc się do porównania działki nr [...] do omawianych w skardze działek sąsiednich, przyległych do tej samej drogi, organ wskazał , iż w/w działki sąsiednie nie zawierają się w granicach planu "[...]", ponadto plan ten ma charakter ochronny i nie wyznacza nowych obszarów do zabudowy.

Skarżący w treści uzasadnienia zarzucili także, że dopuszczalna prawem ingerencja w prawo własności w procesie planistycznym, w przypadku planu "[...]" jest "arbitralna, promująca interes partykularny a nie publiczny, i - jako taka - pozbawiona obiektywnych, merytorycznych przesłanek". Odpowiadając na ten zarzut wskazano, iż skarżący nie określają o czyj partykularny interes chodzi i na czym ten partykularyzm polega. Jedną z naczelnych zasad, zastosowanych przy podejmowaniu i sporządzaniu tego planu jest zasada zrównoważonego rozwoju, która m.in. mówi o rozwoju przyjaznym środowisku i zobowiązuje do zachowania wspólnego dziedzictwa (przyrodniczego, krajobrazowego obecnego kulturowego) dla obecnego i przyszłych pokoleń. Oparcie się na tej zasadzie oznacza konieczność ważenia interesu prywatnego oraz interesu publicznego. W omawianym przypadku stwierdzono, że uzasadnione jest ograniczenie interesu prywatnego, z uwagi na prawo społeczności miasta do zachowania najcenniejszych przyrodniczo i kulturowo obszarów K., decydujących o prawidłowym funkcjonowaniu jego środowiska dziś i w przyszłości. Sporządzenie planu zagospodarowania przestrzennego "[...]" poprzedziło wykonanie szeregu czynności planistycznych.

Odnośnie kwestionowania przez skarżących granic miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "[...]", w kontekście włączenia w obszar sporządzanego planu całej działki nr [...], a pozostawienie poza jego granicami wspomnianych wyżej działek sąsiednich, to organ w odpowiedzi na skargę podniósł, iż uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia planu, w której określa się jego granice poprzedziła stosowna analiza. Granice planu zostały wyodrębnione w taki sposób, że w omawianym obszarze plan obejmuje tereny zawarte pomiędzy granicą lasu a granicą obszaru objętego projektem planu, sporządzanym wg. odrębnej procedury planistycznej i będącym w końcowej fazie sporządzania. Działki Nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] znajdują się poza granicami planu "[...]", gdyż objęte są sporządzanym planem obszaru "[...]" na W. Zarówno działka nr [...] jak i działki tzw. "sąsiednie" objęte zostały sporządzeniem planów miejscowych, tylko nastąpiło to w różnym czasie i dotyczące ich procedury planistyczne pozostają na różnym etapie. A zatem, w tym względzie, sytuacja działki nr [...] jest analogiczna, jak działek sąsiednich.

W zakresie powoływania się przez skarżących na "zasadę kontynuacji przeznaczenia w odniesieniu do bezpośredniego sąsiedztwa", jako na normę działania w kwestiach zagospodarowania terenów, wynikającą z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, strona przeciwna podniosła, iż z punktu widzenia walorów przestrzeni i układu przestrzennego sąsiedztwem najistotniejszym dla działki nr [...] jest Las W. i Rezerwat P., a to stawia tę działkę w roli otuliny obszarów leśnych i określa ją jako istotny element systemu przyrodniczego miasta.

Odnosząc się do faktu wskazanego w treści skargi, iż skarżący dążą do przeznaczenia pod zabudowę części działki nr [...], strona przeciwna wskazała, iż dla ochrony środowiska i zachowania ciągłości systemu przyrodniczego miasta, niezwykle istotne jest pozostawia terenów cennych przyrodniczo, dodatkowo pełniących rolę naturalnej strefy przejściom pomiędzy obszarami zurbanizowanymi i leśnymi, jako niezabudowanych i utrzymanie dotychczasowego sposobu użytkowania na całości ich obszaru. Działka nr [...] stanowi dodatkowo całość przestrzenną o wybitnych walorach, tworząc znakomitą i integralną część jednego z piękniejszych naturalnych wnętrz krajobrazowych w mieście.

2. W piśmie z dnia 22 czerwca 2006r. w odpowiedzi na skargę W. S. i F. S. wskazano, że skarga na uchwałę Rady Miasta Nr [...] z dnia [...] r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]", nie zasługuje na uwzględnienie. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "[...]" sporządzany został według przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.). W dniu 01.04.2004r. Rada Miasta podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie przystąpienia do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "[...]". Stosowne ogłoszenie Prezydenta Miasta zostało opublikowane w [...] (dodatek "[...]") dnia [...].04.2004r. Tego samego dnia na tablicach ogłoszeń UM zostało wywieszone stosowne obwieszczenie.

W wyznaczonym terminie W. S. złożył wniosek do planu, w którym wniósł o zakwalifikowanie działki nr [...], obr. [...] pod zabudowę. F. S. złożył wniosek za pośrednictwem S. J. K., który wniósł o zakwalifikowanie swoich działek (nr [...] i [...] obr. [...]) oraz działek sąsiednich (w tym działki będącej własnością F. S. nr [...] obr. [...]) pod niską zabudowę rodzinną. Wnioski te zostały w ustawowo określonym czasie rozpatrzone przez Prezydenta Miasta. W stosunku do zagadnień przedstawionych we wnioskach skarżących - działając w ramach kompetencji przyznanych ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - Prezydent Miasta rozpatrując je, uznał, iż wnioski skarżących nie mogą zostać uwzględnione, ponieważ spowodowałoby to niezgodność przyszłego projektu planu z ustaleniami Studium, w szczególności w zakresie naruszenia granicy terenów zainwestowanych i przeznaczonych do zainwestowania (w tym do zabudowy) oraz z zasadami zagospodarowania w obszarze [...] Parku Kraj obrazowego.

Zgodnie z art. 17 pkt 6 i 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym projekt planu uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia, które podkreślały celowość przyjętych w nim rozwiązań. Następnie projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko został wyłożony do publicznego wglądu w dniach od 21.03.2005 r. do 20.04.2005r. W przewidzianym terminie skarżący nie złożyli uwag do planu.

F. S. i W. S. wezwali Radę Miasta do usunięcia naruszenia interesu prawnego i uprawnienia pismem z dnia 12.05.2006r. (data wpływu do UM - [...].05.2006 r.). Po przeanalizowaniu i rozpatrzeniu wezwania uznano, że brak jest podstaw do jego uwzględnienia, o czym powiadomiono Skarżących stosownym pismem.

Dnia [...].05.2006r. do Urzędu Miasta wpłynęła skarga złożona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przez F. S. i W. S. na w/w uchwałę Rady Miasta.

W ocenie organu projekt planu "[...]" został sporządzony zgodnie z prawem, tj. z zasadami określonymi w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w przepisach odrębnych. Przeznaczenie działki nr [...] obr. [...] nie zostało określone w sposób dowolny, ale wynika z występujących uwarunkowań prawnych i przestrzennych, które zostały szczegółowo przeanalizowane i udokumentowane w zakresie i trybie przewidzianym w/w.

Zdaniem strony przeciwnej wyznaczony obszar planu "[...]" zawiera się w najcenniejszym przyrodniczo i kraj obrazowo rejonie K., który stanowi najistotniejszy fragment tzw. zachodniego klina zieleni. Przystąpienie do sporządzenia w/w. planu jest realizacją polityki przestrzennej zawartej w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta. W dokumencie tym uchwalono, że obszary zachodniego klina zieleni, z uwagi na funkcję, jaką pełnią w systemie przyrodniczym miasta oraz znaczącą rolę przestrzeni publicznej, wymagają zachowania i ochrony. Najistotniejszą ideą planu zagospodarowania przestrzennego "[...]" była, zatem ochrona wartości przyrodniczych i krajobrazowych obszarów tym planem objętych.

Zdaniem organu nie mają znaczenia dla procedury uchwalania planu zarzuty skarżących związane z faktem, iż teren, w którym leży nieruchomość będąca ich własnością nie jest utrzymywany w należytym porządku.

Podobnie organ stwierdził, że skarżący nie podali jakie przepisy ich zdaniem zostały naruszone.

3. W piśmie z dnia 20 września 2007r. w odpowiedzi na skargę S. F. oraz piśmie z dnia [...] listopada 2007r. w odpowiedzi na skargę G. D. organ wskazał, że projekt planu "[...]" został sporządzony zgodnie z prawem tj. z zasadami określonymi w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w przepisach odrębnych. Przeznaczenie działki stanowiących własność skarżących nie zostało określone w sposób dowolny, ale wynika z występujących uwarunkowań prawnych i przestrzennych, które zostały szczegółowo przeanalizowane i udokumentowane w zakresie i trybie przewidzianym w/w ustawą.

W zakresie zarzutu, iż uchwała w drastyczny sposób ogranicza sposób wykonywania prawa własności poprzez ustalenie dla terenów w obszarze [...] zakazu jakiejkolwiek zabudowy i uniemożliwienie im podjęcia działań inwestycyjnych oraz poprzez obniżenie wartości tych nieruchomości, organ wskazał, iż przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym umocowują ją do ustalenia przeznaczenia terenu objętego planem, co może skutkować zmianą zakresu korzystania z rzeczy przez właściciela. Plan zagospodarowania przestrzennego jest podstawowym aktem normatywnym regulującym treść prawa własności i tylko jego ustalenia wraz z innymi przepisami prawnymi mogą wprowadzać ograniczenia w korzystaniu z prawa własności nieruchomości, a co za tym w sposobie jej zagospodarowania. W przypadku całkowitego bądź istotnego ograniczenia prawa korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem, jak też w przypadku obniżenia wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia planu, zgodnie z art. 36 i 37 w/w ustawy, właścicielom i wieczystym użytkownikom przysługują rekompensaty i odszkodowania.

Odnośnie zarzutu naruszeniem art.7 Konstytucji organ podniósł, że projekt planu "[...]" został sporządzony zgodnie prawem, tj. z zasadami i procedurą określonymi w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w przepisach odrębnych.

Nie zaistniała, zatem sytuacja naruszenia wymienionego powyżej artykułu Konstytucji. Ustawodawca przyznał gminie "władztwo planistyczne" w art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wyraźnie zapisując, iż: "kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym (...) uchwalanie miejscowych zagospodarowania przestrzennego (...) należy do zadań własnych gminy.".

Projekt planu "[...]" został sporządzony zgodnie z tymi zasadami i uzyskał pozytywne opinie i uzgodnienia.

Ponadto w odpowiedziach na w/w skargi wskazano, iż w przedmiotowej sprawie nie naruszono regulacji zawartej w art. 32 Konstytucji w rozumieniu realizacji procedury sporządzania planu, tzn. zapewniając udział w tym procesie wszystkim zainteresowanym. Ponadto w ocenie Gminy w sporządzonym planie uwzględniono przywołane przez skarżących zagadnienia dotyczące ładu przestrzennego, urbanistyki oraz walorów architektonicznych krajobrazowych oraz walorów ekonomicznych przestrzeni, które zawiera art. 1 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odnosząc się do zarzutów skarżących wskazujących, na okoliczność że "organy miasta Krakowa podejmując działania zmierzające do uchwalenia miejscowego planu całkowicie zignorowały dotychczasowe, choć już wygasłe ustalenia miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego, przekreślając możliwość zachowania ciągłości przesądzeń planistycznych", uznano że zarzut ten nie znajduje uzasadnienia w rzeczywistości. Według ustaleń miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Miasta z 1994 r., który obowiązywał do końca 2002r., działki skarżących położone były w "Obszarach Rolnych - [...]" . Podstawowym przeznaczeniem w/w gruntów były uprawy polowe, łąki i pastwiska, bez prawa zabudowy.

W skardze skarżący wskazali na możliwość powstania w przedmiotowym przypadku negatywnych następstw przestrzennych i ekonomicznych braku kontynuacji sposobu zagospodarowania obszaru planu, nie precyzując dokładnie rodzaju tych następstw.

W ocenie Gminy taka kontynuacja istnieje. Po utracie ważności planu ogólnego z 1994r. ochrona wielu terenów przed zabudową stała się nieskuteczna. Wobec występującej na obszarze planu presji inwestycyjnej, przyjmując wysoce prawdopodobną możliwość negatywnych następstw wynikających z braku planu dla tego obszaru, Prezydent inicjując podjęcie sporządzenia planów dla terenów przyrodniczych, a Rada Miasta podejmując stosowne uchwały, wykazali wolę działania w tej sprawie, jako oczywistą konsekwencję uchwalonego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta.

Ponadto skarżący wskazali, że organy sporządzające i uchwalające plan zignorowały chronione prawem interesy właścicieli, choć mają obowiązek wskazania ponad wszelką wątpliwość, że "ich realizacja w drodze ustaleń planu naruszy lub uniemożliwi realizację interesu publicznego", "z góry założyły brak możliwości pogodzenia interesu jednostkowego i ogólnego", oraz "uniemożliwiły zarówno powstanie terenów zielonych... jak i terenów zabudowy", przez co wg skarżących "nastąpiło nadużycie uprawnień gminy w zakresie przysługującego jej władztwa planistycznego". W ocenie organu obszar planu tworzą tereny o wybitnych walorach przyrodniczo- krajobrazowych, stąd występuje tu konflikt interesu: osób, które chcą inwestować na własnych działkach i interesu społecznego, jakim jest konieczność ochrony tych terenów przed zabudową w celu utrzymania systemu przyrodniczego miasta oraz zachowania jego ciągłości. W trakcie przeprowadzonej procedury planistycznej, szczegółowo rozważono relacje pomiędzy interesem prywatnym właścicieli i potrzebami interesu publicznego.

W odpowiedzi na w/w skargi organ wskazał także, że nie można zgodzić się z podnoszonym przez skarżących zarzutem, że zaskarżona uchwała nierówno traktuje właścicieli nieruchomości położonych w obszarze [...] poprzez dopuszczenie w terenach [...] możliwości budowy budynków sportowych oraz zakaz budowy jakiegokolwiek obiektu w terenach [...].

Ponadto w odpowiedziach na w/w skargi nie podzielono argumentacji skarżący jakoby przedmiotowa uchwała została opracowana z naruszeniem zasad sporządzania planu oraz naruszeniem trybu sporządzania planu. Naruszenie w w/w zakresie nastąpiło poprzez: zastosowanie oznaczeń dla terenów otwartych o symbolach [...], [...], [...], [...] (§ 18).

Zdaniem Gminy podstawową ideą przystąpienia do sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego "[...]" była ochrona wartości przyrodniczych i krajobrazowych. Właśnie ten aspekt starano się uchwycić zapisując w omawianym planie zagospodarowania przestrzennego podstawowe przeznaczenie terenów jako "Tereny Otwarte", które to przeznaczenie pozostawi grunty w dotychczasowym sposobie użytkowania lub zmienionym na skutek naturalnych przekształceń, bądź też zgodnie z potrzebami właścicieli, ale w ramach ustalonych w planie zasad.

W zakresie zarzutu naruszenia ustawy z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, poprzez przeznaczenie nieruchomości objętych ustaleniami § 18 "pod użytkowanie rolnicze lub zieleń urządzoną lub nieurządzoną", podczas gdy niektóre z tych nieruchomości stanowią tereny leśne organ wskazał, iż przyjęte regulacje przestrzenne omawianego planu miejscowego nie naruszają przepisów w/w ustawy. Ustawa ta reguluje zasady ochrony gruntów rolnych i leśnych (art. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1, ust.1 i 2) przed innym niż rolnicze lub leśne zainwestowaniem i zagospodarowaniem. Wymagania w zakresie ochrony i ograniczenia przeznaczania gruntów na cele nierolnicze i nieleśne, w ocenie Gminy zostały zrealizowane w zapisach planu.

4. W piśmie z dnia 5 czerwca 2006r. w odpowiedzi na skargę E. i T. S. Gmina Miejska wskazała, że projekt planu "[...]" został sporządzony zgodnie z prawem tj. z zasadami określonymi w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w przepisach odrębnych. Przeznaczenie działki nr [...], obr. [...] nie zostało określone w sposób dowolny, ale wynika z występujących uwarunkowań prawnych i przestrzennych, które zostały szczegółowo przeanalizowane i udokumentowane w zakresie i trybie przewidzianym w/w, ustawą.

W odniesieniu do zarzutu Skarżących zgodnie, z którym ustaleniami planu organy gminy naruszyły ich prawo własności poprzez przeznaczenie nieruchomości na cel publiczny oraz ograniczenie sposobu i zakresu korzystania z tego prawa, to w ocenie organu trudno wyobrazić sobie inny cel w uchwalaniu przez ustawodawcę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym niż taki, żeby uprawnione przepisami ustawy organy mogły ustalać przeznaczenie nieruchomości objętych granicami danego planu. Ustalenie przeznaczenia terenu pod określone funkcje pozostaje we właściwości organów gminy. Stanowi to istotę władztwa planistycznego organów gminy Prawo to nie jest nieograniczonym. Granicę jego stanowią regulacje ustawowe, jak ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych, jak również Studium uwarunkowań zagospodarowania przestrzennego Miasta. Dodatkowym systemem ograniczeniem władztwa planistycznego jest to, iż plan sporządzany jest przez prezydenta, ale uchwałę o planie podejmuje rada gminy. Poprzez plan nie ustala się przeznaczenia i nie determinuje sposobu zagospodarowania pojedynczej nieruchomości, ale określonego w uchwale o przystąpieniu do sporządzenia terenu. Podjęcie każdej z takich uchwał ma określony cel. Uchwała dotycząca miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" miała na celu ochronę wyżej opisanych cennych dla miasta obszarów

Odnosząc się do zarzutu skarżących wskazującego, że linia wyznaczająca tereny otwarte [...] przeprowadzona została przez istniejące budynki oraz że działka nr [...] nie została w całości objęta planem wskazano, iż przecięcie istniejących budynków linią rozgraniczającą tereny [...], która to linia w tym miejscu równocześnie granicę planu jest wynikiem dostosowania się do projektów planów sąsiednich oraz zaszłości wynikających z możliwości jakie stwarzał obowiązujący Miejscowy Plan Ogólny Zagospodarowania Przestrzennego Miasta z 1994r., którego ustalenia dopuszczały możliwość lokalizacji planowanej inwestycji w oparciu o zmianę przebiegu linii rozgraniczających obszary o różnych rodzajach przeznaczenia, ustaloną w decyzji WZiZT, w uzasadnionych przypadkach, w odległości nie większej niż 10 m.

W omawianym obszarze wiele budynków powstało z wykorzystaniem tej możliwości w całości lub częściowo poza terenami przeznaczonymi pod zabudowę w poprzednio obowiązującym planie ogólnym. Cześć działki nr [...] obr. [...], która nie została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego "[...]" znajduje się w obrębie sporządzonego wówczas (tj. w trakcie przystąpienia do sporządzania planu "[...]") miejscowego planu obszaru "[...]" na Z. w K. We wstępnej koncepcji planu "[...]" fragment działki [...] został przeznaczony pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne. Przeznaczenie pozostałej nieruchomości zostało jednoznacznie określone w planie "[...]" jako tereny Otwarte [...].

5. W piśmie z dnia 17 marca 2006r. w odpowiedzi na skargę A. L. odnosząc się do zapisu paragrafu 12 ust. 2 ustaleń planu dotyczącego Rozporządzenia nr [...] Wojewody z dnia [...] maja 1997r. w sprawie ochrony Zespołu [...] Parków Krajobrazowych w województwie, wojewoda oceniając zgodność z prawem uchwały o planie nie dopatrzył się nieprawidłowości w tym zakresie. Oznacza to, że w zakresie ochrony środowiska obowiązują takie same zasady jak w wyżej wymienionym Rozporządzeniu, niezależnie czy jest ono obowiązujące czy nie.

W ocenie organu zarzut strony skarżącej o naruszenie prawa w związku z powoływaniem się w zaskarżonej uchwale na Rozporządzenie nr [...] Wojewody z dnia [...] maja 1997r. w sprawie ochrony Zespołu [...]Parków Krajobrazowych w województwie [...] jest bezzasadny.

W odpowiedzi na pkt 2 wniesionej przez stronę skarżącą skargi, w którym wskazała ona, iż w załączniku do uchwały obejmującym rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu nie przytoczono treści uwag skarżącego dotyczących kwestii treści Rozporządzenia w sprawie ochrony Zespołu [...] Parków Krajobrazowych, co skutkowało brakiem ustosunkowania się do powyższego zagadnienia, podniesiono, iż należy rozróżnić projekt planu ochrony (który jest przygotowywany) od planu ochrony. Czym innym jest także Rozporządzenie wojewody statuujące park krajobrazowy. Ponieważ w tym zakresie treść uwagi skarżącego była sprzeczna ze stanem faktycznym i mylone były pojęcia, jej rozstrzyganie zdaniem Gminy było bezprzedmiotowe, a Prezydent Miasta nie uznał za właściwe pouczanie Strony w kwestii nietrafnie użytych pojęć. Zgodnie z art. 17 pkt 11 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym osoby i prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu planu, a zgodnie z punktem 12 tego artykułu Prezydent ma je w ustawowym terminie rozpatrzyć.

Ponadto w odpowiedzi na skargę podniesiono, iż tworzenie planu ochrony parku krajobrazowego nie leży w zakresie kompetencji Prezydenta, więc nie odnosił się on bezpośrednio do tego zagadnienia. Uwaga skarżącego została prawidłowo rozpatrzona, gdyż szczegółowo opisano walory przyrodnicze terenu powołując się na jego położenie w obszarze [...] Parku Krajobrazowego, czym zakwestionowano zarzut nieobowiązywania przywołanego w uwadze Rozporządzenia.

W dalszych swoich rozważaniach przytoczonych w odpowiedzi na skargę wskazano, iż strona skarżąca w swoich uwagach stwierdza, że "brak obecnie aktualnego planu ochrony tych Parków." (dot. [...] Parków Krajobrazowych) i następnie kwestionuje powołanie się w zapisie § 12 ust 2 ustaleń projektu planu na Rozporządzenia nr [...] Wojewody z dnia [...] maja 1997r. w sprawie ochrony Zespołu [...] Parków Krajobrazowych w województwie uważając, że utraciło ono moc. W wyniku przywołanej przez stronę skarżącą zmiany ustawy o ochronie przyrody moc utracił plan ochrony a nie w/w Rozporządzenie.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego wskazujących, iż podczas przeprowadzonej procedury związanej z uchwaleniem przedmiotowego planu przez Radę Miasta zostało naruszone prawo w szczególności nie uwzględniono regulacji zawartej w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym strona przeciwna wskazała, iż nie neguje się stwierdzenia skarżącego, dotyczącego wprowadzenia zmian do projektu planu. Jednak, tego faktu nie można traktować jako naruszenia prawa. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w art. 19 ust 1 wskazuje, że jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu (...) czynności, o których mowa w art. 17, ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. Ustawa nie precyzuje, przy jakich zmianach konieczne jest ponowienie czynności. Nie każda zmiana powoduje taką konieczność, gdyż wtedy uwzględnienie każdej uwagi i wprowadzenie związanej z nią każdej zmiany byłoby równoznaczne z ponownym wyłożeniem, czy ponownym opiniowaniem i uzgadnianiem. Z uwagi na powyższe w ocenie Gminy ustawodawca pozostawił decyzję o tym czy i jakie czynności wymagają ponowienia organowi sporządzającemu plan. Zmiany wprowadzone do projektu planu po wyłożeniu do publicznego wglądu, w wyniku wprowadzenia poprawek radnych Rady Miasta rozszerzały możliwości zabudowy wskazanych w poprawkach terenów. W rozstrzygnięciu nadzorczym Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2005r. Wojewody stwierdzono nieważność wszystkich wynikających z tych poprawek zapisów.

W ocenie Gminy z uwagi na wyżej wskazane okoliczności bezprzedmiotowe jest obecnie rozważanie konieczności ponowienia czynności w tym zakresie. Jeżeli wystąpiło w tym zakresie naruszenie prawa, to zostało ono usunięte przywołanym przez stronę skarżącą powyższym rozstrzygnięciem nadzorczym, w którym stwierdzono nieważność uchwały w zakresie wprowadzonego poprawką radnych § 8 ust. 2. Wraz z unieważnieniem zapisu § 8 ust. 2 przez Wojewodę nie wystąpiła sytuacja, którą sugeruje strona skarżąca, a mianowicie, że tym samym zlikwidowany został zapis dopuszczający utrzymanie istniejących obiektów budowlanych w terenach, w których obowiązuje zakaz zabudowy oraz, że stoi to w sprzeczności z § 8 ust 3 zaskarżonej uchwały, który mówi, że: "istniejące obiekty budowlane i tereny mogą być użytkowane w sposób dotychczasowy do czasu zagospodarowania terenu zgodnego z planem". Właśnie w/w zapis § 8 ust 3 uchwały potwierdza możliwość użytkowania obiektów w sposób dotychczasowy, zgodnie z art. 35 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003r., który brzmi: "tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia, mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, chyba, że w planie ustalono inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania."

W dalszej części odpowiedzi na skargę odnosząc się do podnoszonego przez skarżącego zarzutu dotyczący braku informacji odnośnie zasad i warunków podziału nieruchomości stwierdzono, iż jest on nieuzasadniony z uwagi na fakt, że działki w terenach otwartych ([...]) nie zostały przeznaczone na cele inne niż rolne i leśne, nie stosuje się przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami o scaleniu i podziale nieruchomości (zgodnie z art. 101 ust.2 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997r. Podstawowym przeznaczeniem Terenów Otwartych ([...]) są m.in. różnorodne formy zieleni niskiej oraz użytkowanie rolnicze gruntów w formie gruntów ornych, łąk i pastwisk. W terenach tych plan nie przewiduje potrzeby przeprowadzania scaleń i nie ogranicza podziałów nieruchomości. Tereny użytkowane jako rolne i leśne, odnośnie zasad i warunków podziału gruntów, podlegają przepisom ustawy o gospodarce nieruchomościami, dlatego w § 8 ust. 4 ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" odesłano do jego stosowania, poprzez zapis o obowiązku stosowania przepisów odrębnych.

W dalszej części odpowiedzi na skargę podniesiono, iż nie można zgodzić się z zarzutem strony skarżącej, że zapisy § 18 ust. 4 ustaleń planu, dotyczące odcinka tunelowego przebiegu Trasy [...], naruszają ustalenia dotyczące poszczególnych stref (§ 15-17uchwały), bowiem dla każdej z tych stref zamieszczono odpowiednie zastrzeżenia, które umożliwiają lokalizację urządzeń związanych przebiegiem Trasy [...], lub ustalają warunki realizacji m.in. dla tego rodzaju urządzeń.

Z uwagi na powyższe zdaniem organu nie znajduje żadnych podstaw twierdzenie, że lokalizacja takich urządzeń w terenach " [...] -- pozostaje w sprzeczności z zasadami ochrony i kształtowania środowiska (§ 2 uchwały), bowiem w zasadach tych ujęto możliwość "budowy i eksploatacji urządzeń technicznych związanych z Trasą [...]".

Odnosząc się do kwestionowanego przez skarżącego sposobu rozpatrzenia uwag złożonych przez niego do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego " [...]" wskazano, iż zarzuty zgłoszone w tym zakresie nie są uzasadnione. Jednym z warunków wymaganych przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003r. jest zgodność projektu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zatem w rozpatrywaniu uwag i ten aspekt musiał być uwzględniony. W wyjaśnieniu i uzasadnieniu rozpatrzenia uwag złożonych przez stronę skarżącą zostało opisane m.in. położenie nieruchomości w stosunku do stref polityki przestrzennej określonych w Studium i nie ma żadnych wątpliwości co do precyzyjnego umiejscowienia nieruchomości - działek nr [...] i nr [...] w stosunku do tych stref.

W dalszej części odpowiedzi na skargę odnosząc się do zarzutów skarżącego wskazujących na okoliczność, iż w planie pominięto określenie granic i sposobu zagospodarowania terenów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi, co wymagane jest w art. 15 ust 2 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym podkreślono, iż zarzut ten jest bezzasadny. W jej ocenie wyżej cytowany przepis nie nakłada w żadnym przypadku obowiązku zawierania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego informacji, że tereny zawierające się w obszarze planu nie są narażone na niebezpieczeństwo powodzi. Przepis ten stanowi jedynie, że jeśli zachodzi taki przypadek, to granice tych terenów powinny być określone w planie.

Odnosząc się do twierdzeń skarżącego przytoczonych w skardze, zgodnie z którymi lokalizacja w planie terenu parkingu ([...]) stanowi naruszenie prawa i procedury planistycznej wskazano, iż zarzut powyższy, dotyczący niezgodności w tym zakresie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "[...]" ze Studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego Miasta, również należy uznać za bezzasadny Zdaniem strony przeciwnej zaproponowana lokalizacja Terenu Parkingu ([...]) nie jest sprzeczna z zapisami uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta.

W dalszej części odpowiedzi na skargę, w zakresie zarzutu, iż stwierdzenie, że w obecnym planie ,,utrzymuje się zakaz zabudowy-- użyte w odpowiedzi otrzymanej na wniesione przez skarżącego wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego i uprawnienia jest w ocenie strony skarżącej nieuprawnione i że zagospodarowanie tego terenu "nie było podporządkowane kontynuacji i sposobom zagospodarowania określonym w nieobowiązującym planie" wobec faktu, że przez kilka lat nie obowiązywał żaden plan, ani nie wydano decyzji ustalających w.z. dla tych działek wskazano, iż oczywistym jest, że w sytuacji braku planu teren ten nie miał przeznaczenia. W decyzji administracyjnej o warunkach zabudowy ustalane są tylko zasady zagospodarowania w zakresie konkretnej, planowanej przez inwestora inwestycji. O przeznaczeniu terenu można mówić tak naprawdę tylko w sytuacji, gdy jest plan. Określenie, że w omawianym terenie "utrzymuje się zakaz zabudowy" oznacza zdaniem strony przeciwnej, że nigdy teren ten nie był przeznaczony pod zabudowę - ani w planie ogólnym z 1994r., ani w żadnym innym. O ciągłości zasad zagospodarowania można mówić z uwagi na fakt, że większość uwarunkowań, które wcześniej determinowały nieinwestycyjny sposób zagospodarowania tego obszaru, pozostaje nadal aktualna.

Ponadto podkreślono, iż w treści skargi skarżący, powołując się na art. 1 ust.2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, odnosi się do uwzględnienia w zagospodarowaniu przestrzennym prawa własności. W ocenie strony przeciwnej przywołany artykuł zawiera otwarty katalog wymagań i uwarunkowań, które należy uwzględniać w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustawodawca nie hierarchizuje ich, mając zapewne na uwadze to, iż ustawa reguluje kwestie planowania przestrzennego bardzo zróżnicowanych terenów. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego "[...]" już w zakresie swojego celu, jakim jest ochrona przed zabudową obszarów cennych przyrodniczo i krajobrazowe, w pierwszym rzędzie musiał uwzględniać potrzeby interesu publicznego.

Korzystając z ustawowych uprawnień gmina ustanowiła prawo miejscowe w obszarze, którego ochrona jest konieczna z punktu widzenia zrównoważonego rozwoju miasta, a nieskuteczna w świetle obowiązującego prawa w przypadku braku planu, realizując w ten sposób ustawowe zadania samorządu m.in. z zakresu ochrony przyrody, dóbr kultury i ochrony środowiska.

Podsumowując swoje rozważania zawarte w odpowiedzi na skargę podkreślono, iż rozstrzygając o przeznaczeniu terenu, w którym zawierają się działki skarżącego, nie naruszono przyznanego Gminie władztwa planistycznego i obowiązującego prawa.

6. W piśmie z dnia 13 marca 2006r. w odpowiedzi na skargę wniesioną przez E. i A. S. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wskazano, że granice prawa własności i jego wykonywania reguluje szereg przepisów poczynając od Konstytucji, przez Kodeks Cywilny po ustawy szczegółowe w tym zakresie, również poprzez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Określają one niepodważalne uprawnienia właściciela, jakimi są między innymi prawo do korzystania z rzeczy, rozporządzania nią, używania jej i pobierania pożytków. W tym zakresie strona przeciwna wskazała jednak na regulację zawartą w art. 140 kodeksu cywilnego mówi, że "w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem swego prawa".

W ocenie organu przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym umocowują ją do ustalenia przeznaczenia terenu objętego planem, co może skutkować zmianą zakresu korzystania z rzeczy przez właściciela. Plan zagospodarowania przestrzennego jest podstawowym aktem normatywnym regulującym treść prawa własności i tylko jego ustalenia wraz z innymi przepisami prawa mogą wprowadzać ograniczenia w korzystaniu z prawa własności nieruchomości, a co za tym idzie w sposobie jego zagospodarowania. W przypadku całkowitego bądź istotnego ograniczenia prawa korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem, jak również w przypadku obniżenia wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia planu, zgodnie z art. 36 i 37 w/w ustawy, właścicielom i wieczystym użytkownikom przysługują rekompensaty i odszkodowania.

Odnosząc się do zarzutów podnoszonych przez skarżących wskazujących, iż zaskarżona uchwała o planie została przygotowana z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także art. 7, 21, 31, 32, 64 i 65 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 140 kodeksu cywilnego wskazano, iż projekt planu "[...]" został sporządzony zgodnie z prawem tj. z zasadami i procedurą określonymi w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w przepisach odrębnych. Nie zaistniała zatem sytuacja naruszenia wymienionego powyżej artykułu Konstytucji. Organy planistyczne (Prezydent Miasta i Rada Miasta) działały tylko na podstawie i w granicach kompetencji przyznanych przepisami prawa, a zakres regulacji planu miejscowego nie wykracza poza ramy ustawowe określone w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co zostało m.in. potwierdzone w procesie opiniowania i uzgadniania projektu planu.

Ponadto strona przeciwna wskazała, iż ustawodawca przyznał gminie "władztwo planistyczne" w art. 3 ust 1 w/w ustawy. Gmina nie może, samodzielnie gospodarując przestrzenią, czynić tego dowolnie, nie uwzględniając ograniczeń wynikających z wyżej wymienionych przepisów.

W dalszej części odpowiedzi na skargę podniesiono, iż w sporządzonym planie uwzględniono przywołane przez stronę skarżącą zagadnienia dotyczące ładu przestrzennego, urbanistyki oraz walorów architektonicznych i krajobrazowych oraz walorów ekonomicznych przestrzeni, które zawiera art. 1 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Nadto zarzut zignorowania dotychczasowych ustalenia poprzedniego planu nie znajduje uzasadnienia w rzeczywistości. Według ustaleń miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Miasta z 1994r., który obowiązywał do końca 2002 r., działki, o których mowa w skardze ([...] i [...] obr. [...] ) położone były w "Obszarach Rolnych - [...]" z podstawowym przeznaczeniem pod uprawy polowe, łąki i pastwiska, bez prawa zabudowy.

W obecnie obowiązującym planie działki te zlokalizowane są w terenie oznaczonym "[...] - Tereny Otwarte", którego podstawowym przeznaczeniem terenów są różnorodne formy zieleni niskiej oraz użytkowanie rolnicze gruntów w formie gruntów ornych, łąk i pastwisk, istniejące zadrzewienia i zakrzewienia śródpolne, a także zieleń o charakterze parkowym.

Odnosząc się do twierdzeń skarżących zgodnie, z którymi istnieje możliwość powstania negatywnych następstw przestrzennych i ekonomicznych braku kontynuacji sposobu zagospodarowania obszaru podkreślono, że kontynuacja taka istnieje. Po utracie ważności planu ogólnego z 1994r. ochrona wielu terenów przed zabudową stała się nieskuteczna. Wobec występującej w obszarze planu presji inwestycyjnej, przyjmując wysoce prawdopodobną możliwość negatywnych następstw wynikających z braku planu dla tego obszaru, Prezydent inicjując podjęcie sporządzania planów dla terenów przyrodniczych, a Rada Miasta podejmując stosowne uchwały, wykazali wolę działania w tej sprawie, jako oczywistą konsekwencję uchwalonego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta.

W dalszej części odpowiedzi na skargę zanegowano twierdzenia skarżących wskazujące, iż w przedmiotowej sprawie nadużyto zasady zachowania ładu przestrzennego w zgodzie z regułą rozwoju zrównoważonego. W ocenie organu racjonalne gospodarowanie przestrzenią oparte być musi o zasadę zrównoważonego rozwoju i prawidłowe kształtowanie ładu przestrzennego. Zadania i obowiązki samorządów gmin w zakresie ochrony występujących w przestrzeni wartości, w tym m.in. ochrony przyrody i krajobrazu, krajobrazu kulturowego oraz w zakresie stosowania zasady zrównoważonego rozwoju dla rozwoju społeczno-gospodarczego gmin, wynikają z zapisów ustaw m. in. o samorządzie gminnym, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, o ochronie przyrody, Prawo ochrony środowiska oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

W zakresie zarzutu wskazującego na dyskryminację właścicieli nieruchomości poprzez naruszenie ich praw nabytych, w ocenie organu na skutek ustaleń planu nie wystąpiło takie naruszenie. W tym zakresie strona przeciwna wskazała, iż w poprzednim planie tereny te również nie były przeznaczone pod zabudowę, co wskazuje na okoliczność, iż w znacznym stopniu występuje tu zasada kontynuacji.

Odnosząc się do zarzutu wskazującego, iż organy sporządzające i uchwalające plan zignorowały chronione prawem interesy właścicieli, choć mają obowiązek wskazania ponad wszelką wątpliwość, że ich realizacja w drodze ustaleń planu naruszy lub uniemożliwi realizację interesu publicznego wskazano, iż obszar planu tworzą tereny o wybitnych walorach przyrodniczo - krajobrazowych, stąd występuje tu konflikt interesu: osób, które chcą inwestować na własnych działkach i interesu społecznego, jakim jest konieczność ochrony tych terenów przed zabudową w celu utrzymania systemu przyrodniczego miasta oraz zachowania ciągłości. W trakcie przeprowadzonej procedury planistycznej, szczegółowo rozważano relacje pomiędzy interesem prywatnym właścicieli i potrzebami interesu publicznego i uznano, że ograniczenie prawa własności jest w tym przypadku konieczne i uzasadnione.

W zakresie zarzutu podnoszonego przez skarżących wskazującego, iż ustalenia planu nie realizują programu rozwoju terenów objętych planem, a jedynie zachowują i utrwalają stan istniejący podkreślono, iż utrzymanie różnorodnych form zagospodarowania terenu, w tym racjonalne korzystanie z zasobów środowiska naturalnego, jest pożądanym kierunkiem rozwoju miasta. Kierunek ten winien opierać się na zasadzie zrównoważonego rozwoju, której jedną z kwestii jest utrzymanie oraz powiększanie powierzchni terenów otwartych w miastach oraz zachowanie ich bioróżnorodności, w tym również z możliwością rolniczego ich użytkowania. Uchwalony plan ma na celu uregulowanie zasad zagospodarowania danego obszaru, w celu zapewnienia prawidłowych warunków jego rozwoju, przy uwzględnieniu prawidłowego funkcjonowania całej struktury przestrzennej, której ten obszar stanowi fragment.

W zakresie zarzutu wskazującego na nierówne traktowanie właścicieli i nieruchomości położonych w obszarze [...] poprzez dopuszczenie w terenach [...] 2 możliwości budowy obiektów sportowych oraz zakaz budowy jakichkolwiek obiektów w terenach [...] podkreślono, iż rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 17.08.2005r. Wojewoda stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta Nr [...] w zakresie zapisów dotyczących możliwości lokalizacji [...] toru [...], wyciągu i trasy [...] oraz lokalizacji obiektów małej architektury służących obsłudze sportów [...] na terenach oznaczonych symbolami [...] i w związku z tym nie zachodzi przedstawiona przez skarżących okoliczność.

W zakresie twierdzeń skarżący wskazujących, iż w ustaleniach planu właściciele nieruchomości położonych w obszarze [...]i [...] zostali nierówno potraktowani wskazano, iż obszar, w którym zawierają się tereny [...], znajduje się poza wyznaczoną;

w Studium "granicą terenów przeznaczonych do zainwestowania", w obszarze oznaczonym

symbolem "[...] - jako tereny otwarte". Zgodnie z zapisami Studium, w/w. tereny obejmują

m.in. łąki, pola uprawne, sady, ogrody, zadrzewienia, w których obowiązuje całkowite

wykluczenie zabudowy. Przeznaczenie tych terenów tzn. [...] i [...] nie zostało określone w sposób dowolny, ale wynika z występujących uwarunkowań prawnych i przestrzennych, które zostały szczegółowo przeanalizowane.

Odnosząc się do zarzutów skarżących wskazujących na okoliczność, iż zaskarżona uchwała została opracowana z naruszeniem zasad sporządzania planu oraz istotnym naruszeniem trybu sporządzenia planu, ponadto z naruszeniem art. 15 ust. 2 w/w ustawy w związku z § 9 ust. 1 i 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wskazano na ich bezzasadność.

W zakresie twierdzeń skarżących podnoszących, iż "wyznaczenie obszarów znajdujących się w liniach rozgraniczających oznaczonych symbolami "[...]", nie posiadających, tak jak wymaga tego przepis art. 15 ust. 2 pkt 1 w/w ustawy, jednolitego przeznaczenia, co według nich uniemożliwia sprecyzowanie sposobu korzystania z nieruchomości podniesiono, iż powyższa argumentacja nie znajduje uzasadnienia. Podstawowe przeznaczenia terenów [...] w w/w planie uwzględniają możliwość niewielkiej zmienności tych przeznaczeń .

W zakresie zarzutów skarżący wskazujących, iż uchwalenie przedmiotowego planu nastąpiło z naruszeniem prawa m.in. ustawy z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, poprzez przeznaczenie nieruchomości objętych ustaleniami § 18 "pod użytkowanie rolnicze lub zieleń urządzoną lub nieurządzoną ", podczas gdy niektóre z tych nieruchomości stanowią tereny leśne podkreślono, iż przyjęte regulacje przestrzenne omawianego planu miejscowego nie naruszają przepisów w/w ustawy. Wymagania w zakresie ochrony i ograniczenia przeznaczania gruntów na cele nierolnicze i nieleśne, zostały zrealizowane w zapisach planu.

Na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2008r. połączono do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt II SA/Kr 757/06 sprawy o sygn. akt.: II SA/Kr 327/07, II SA/Kr 585/07, II SA/Kr 1144/07, II SA/Kr 158/08, II SA/Kr 153/08 i II SA/Kr 1019/07.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz.1269), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, iż sądy administracyjne dokonują wyłącznie kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonego aktu podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania tego rozstrzygnięcia. Oznacza to, iż w przedmiotowej sprawie sąd bierze pod uwagę przede wszystkim obowiązujące w dacie podejmowania zaskarżonego aktu regulacje ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r., nr 80, poz. 717 z późn. zm.), a także ustawy z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (t. jedn.: Dz. U. z 2004r., nr 121, poz. 1266 z późn. zm.).

Ze względu na powyższą zasadę oraz treść art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, konieczne jest podkreślenie, że ze względu na określony w skardze przedmiot zaskarżenia, kontroli sądowej podlegała uchwała Nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]". Zaznaczyć należy, że w świetle art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd nie ma obowiązku, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, do badania tych zarzutów i wniosków, które nie mają znaczenia dla oceny legalności zaskarżonego aktu (tak NSA w wyroku z dnia 11 października 2005 r., sygn. akt: FSK 2326/04).

Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) uchwalanym przez organ stanowiący gminy, tj. radę gminy. Zasady sporządzania planu miejscowego rozumiane jako wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawnione organy dotyczące m.in. zawartych w akcie planistycznym ustaleń (zob.: Z. Niewiadomski (red.): Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2004, s. 253) określa m. in. art. 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Art. 15 ust. 2 pkt 1 tej ustawy stanowi, że w planie miejscowym określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Na gruncie rozpoznawanej sprawy istotne jest zwrócenie uwagi na kwestię określania w planie miejscowym przeznaczenia rolniczego i przeznaczenia nierolniczego terenów, a także przeznaczenia leśnego i przeznaczenia nieleśnego terenów.

Rada Miasta w § 18 ust. 1 i 2 uchwały Nr [...] z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" wyznaczyła obszar terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) określając podstawowe przeznaczenie terenów jako różnorodne formy zieleni niskiej oraz użytkowanie rolnicze gruntów w formie gruntów ornych, łąk i pastwisk, istniejące zadrzewienia i zakrzewienia śródpolne, a także zieleń o charakterze parkowym.

Powyższe określenie w § 18 ust. 2 uchwały podstawowego przeznaczenia obszaru terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) nie pozwala w sposób jednoznaczny ustalić jednego rodzaju przeznaczenia terenów. Systematyka tego przepisu wskazuje, że obok użytkowania rolniczego gruntów w formie gruntów ornych, łąk i pastwisk, podstawowym przeznaczeniem terenów są ponadto różnorodne formy zieleni niskiej, istniejące zadrzewienia i zakrzewienia śródpolne, a także zieleń o charakterze parkowym. O ile przeznaczenie terenu pod istniejące zadrzewienia i zakrzewienia śródpolne można traktować jako przeznaczenie na cele rolnicze mając na uwadze treść art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, o tyle przeznaczenie terenów pod różnorodne formy zieleni niskiej a także zieleń o charakterze parkowym może budzić zasadnicze wątpliwości co do rolniczego charakteru tak określonego przeznaczenia. Zwłaszcza treść cyt. art. 2 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie uprawnia do twierdzenia, że przeznaczenie terenów pod różnorodne formy zieleni niskiej a także zieleń o charakterze parkowym stanowi przeznaczenie rolnicze terenów. Zieleni o charakterze parkowym nie da się w szczególności zaliczyć do zieleni parków wiejskich, albowiem ustalenia przedmiotowej uchwały dotyczą terenów położonych na obszarze miasta. Wątpliwości w zakresie jednorodności przeznaczenia terenów w obszarze terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) pogłębia akcentowana już systematyka § 18 ust. 2 uchwały uprawniająca do twierdzenia, że obok przeznaczenia rolniczego obszaru terenów otwartych (użytkowanie rolnicze gruntów w formie gruntów ornych, łąk i pastwisk oraz istniejące zadrzewienia i zakrzewienia śródpolne) określono w tym obszarze również inny sposób przeznaczenia terenów. Zasadny jest zatem zarzut podnoszony przez skarżących, że doszło w omawianej regulacji do przemieszania funkcji rolniczej i nierolniczej. W konsekwencji treść § 18 ust. 1 i 2 uchwały łącznie z załącznikiem graficznym, na którym zaznaczono linie rozgraniczające terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) jest sprzeczna z art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie nastąpiło rozgraniczenie terenów o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania, albowiem wyznaczony liniami rozgraniczającymi na rysunku planu obszar terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) nie obejmuje wyłącznie terenów o przeznaczeniu rolniczym. Mając na uwadze funkcję regulacyjną miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jego charakter prawa powszechnie obowiązującego, do którego tworzenia mają zastosowanie zasady techniki prawodawczej, a także skutkujący m.in. tym, że plan miejscowy może stanowić podstawę prawną rozstrzygnięć w sprawach indywidualnych, uzasadnione jest twierdzenie, że o sprzeczności § 18 ust. 1 i 2 uchwały łącznie z załącznikiem graficznym, na którym zaznaczono linie rozgraniczające terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) z treścią art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przesądza już sam sposób zredagowania przepisu uchwały nie pozwalający jednoznacznie określić ustalonego przeznaczenia terenów. Podkreślić ponadto należy, że przepisy zawarte w aktach prawa miejscowego, które wespół z regulacjami ustawowymi stanowią podstawę do dekodowania norm prawnych podlegających konkretyzacji w ramach procesów stosowania prawa, a tym samym w konsekwencji do ingerencji w sferę prawną osób będących adresatami działań administracji, powinny być redagowane w sposób czytelny i budzący jak najmniej wątpliwości interpretacyjnych. Posługiwanie się określeniami wysoce nieprecyzyjnymi, jak właśnie np. "zieleń o charakterze parkowym" nie może być pozytywnie ocenione z prezentowanego wyżej punktu widzenia. Zgodnie z § 143 w związku z § 116 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z 2002r., nr 100, poz. 908) w rozporządzeniu (akcie prawa miejscowego) nie zamieszcza się przepisów niezgodnych z ustawą upoważniającą lub z innymi ustawami i ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi, chyba że przepis upoważniający wyraźnie na to zezwala. W doktrynie podkreśla się, że zakaz zamieszczania w treści rozporządzenia (aktu prawa miejscowego) przepisów niezgodnych z ustawami bądź ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi obejmuje nie tylko zakaz stanowienia norm regulujących pewne zagadnienia odmiennie od regulacji ustawowej, ale także zakaz zamieszczania przepisów, których stosowanie prowadzi do rezultatów niezgodnych, sprzecznych z rezultatami stosowania norm rangi ustawowej (Z. Ziembiński, (w:) A. Redelbach, S. Wronkowska, Z. Ziembiński, Zarys teorii państwa i prawa, Warszawa 1993, s. 214 i nast.). W konsekwencji należy stwierdzić, iż sąd administracyjny powołany do kontrolowania działań administracji publicznej według kryterium zgodności tych działań z prawem zobligowany jest do wyeliminowania z obrotu prawnego regulacji aktu prawa miejscowego, które będąc sprzeczne z obowiązującym prawem, stwarzają w przyszłości zagrożenie w zakresie poszanowania standardów demokratycznego państwa prawa.

Wadliwość § 18 ust. 1 i 2 uchwały łącznie z załącznikiem graficznym, na którym zaznaczono linie rozgraniczające terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) jest tym większa, gdy weźmie się pod uwagę odrębny reżim przeznaczania na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych i leśnych.

W zakresie określenia w planie miejscowym sposobu zagospodarowania podlegających ochronie gruntów rolnych i leśnych konieczne jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Z ustawy tej wynika, że ochrona gruntów rolnych i leśnych polega m.in. na ograniczaniu przeznaczania ich na cele nierolnicze lub nieleśne (art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1), przy czym przez przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze lub nieleśne rozumie się ustalenie innego niż rolniczy lub leśny sposobu użytkowania gruntów rolnych oraz innego niż leśny sposobu użytkowania gruntów leśnych (art. 4 pkt 6). Z kolei z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych wynika, że przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymagającego zgody, o której mowa w art. 7 ust. 2, dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zgody właściwego organu wymaga przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas [...], jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 0,5 ha, gruntów leśnych stanowiących własność Skarbu Państwa, gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas [...], jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 1 ha, gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas [...] i [...], wytworzonych z gleb pochodzenia organicznego i torfowisk, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 1 ha, pozostałych gruntów leśnych.

Dokumentacja zgromadzona w sprawie, tj. wypisy z ewidencji gruntów, której dane stanowią na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. jedn.: Dz. U. z 2005r., nr 240, poz. 2027) podstawę m.in. planowania przestrzennego, wskazuje, że obszar terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) obejmuje w przeważającej części grunty rolne, a także grunty leśne (m.in. użytkowanie leśne mają działki: nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...] - w [...], nr [...] - w [...], nr [...] w [...], nr [...] - w [...]), większość terenów oznaczonych symbolami [...], [...], [...], [...] leży w bezpośrednim sąsiedztwie, a każdy z terenów oznaczonych w planie jako teren otwarty w wydzielonych kompleksach obejmuje obszar o powierzchni większej niż 1ha (za wyjątkiem niewielkich enklaw). Oznacza to konieczność uzyskania zgody właściwego organu na etapie procedury poprzedzającej uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na zmianę przeznaczenia gruntu rolnego na cele nierolnicze, a także zgody na zmianę przeznaczenia terenów leśnych na cele nieleśne.

Tymczasem Rada Miasta, określając przeznaczenie podstawowe i dopuszczalne obszarów [...] nie wzięła pod uwagę istniejącego rolniczego użytkowania tych gruntów, ponieważ dopuściła możliwość przeznaczenia tych gruntów na cele nierolnicze (zarówno w zakresie przeznaczenia podstawowego dla tych terenów jako terenów zieleni niskiej, jak i dopuszczalnego), bez uzyskania wymaganej przepisami prawa zgody właściwego organu na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze i nieleśne.

Jako co najmniej niefortunne określić należałoby oznaczenie gruntów rolnych symbolem [...] i uznanie, że ich podstawowym przeznaczeniem mogą być "różnorodne formy zieleni niskiej" oraz "zieleń o charakterze parkowym", gdyż sugeruje to, że grunty te nie mają rolniczego przeznaczenia. Miarodajna w tym zakresie norma, a więc przepis art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (tj. Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266 z późn. zm.) w sposób enumeratywny określa, jakiego rodzaju grunty są gruntami rolnymi i absolutnie do gruntów tych nie zalicza różnorodnych form zieleni niskiej oraz zieleni o charakterze parkowym. W szczególności nie może tutaj chodzić o zadrzewienia i zakrzewienia śródpolne ani o parki wiejskie, o których to kategoriach jest mowa w art. 2 ust. 1 pkt 5 tej cyt. ustawy. Kategoria zadrzewień i zakrzewień śródpolnych (kategoria gruntów rolnych wg art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych), jak sama nazwa wskazuje, odnosi się do pojedynczych, odosobnionych, niewielkich skupisk drzew lub krzewów występujących pośród pól. Podobnie różnorodnych form zieleni niskiej oraz zieleni o charakterze parkowym nie sposób zaliczyć do parków wiejskich. Wobec przemieszania funkcji terenów objętych symbolem [...]: gruntów rolnych i różnorodnych form zieleni niskiej oraz zieleni o charakterze parkowym na tle zaskarżonej uchwały określającej podstawowe przeznaczenie terenu rodzi daleko posunięte wątpliwości co do odczytania jednoznacznego rodzaju przeznaczenia tych obszarów. Właściciel gruntu położonego na terenie [...], [...], [...], [...] lub [...] nie jest pewny czy swój grunt rolny może nadal wykorzystywać jako użytek rolny, czy też może je przeznaczyć na cele nierolne i nieleśne poprzez realizację różnorodnych form zieleni niskiej lub zieleni o charakterze parkowym. Podkreślenia wymaga fakt, iż wobec treści sformułowanej §18 zaskarżonej uchwały różnorodne formy zieleni niskiej oraz zieleń o charakterze parkowym są przeciwstawiane rolniczemu użytkowaniu tych gruntów w formie gruntów ornych, łąk i pastwisk. "Przeznaczeniem terenów otwartych jest pozostawienie tych gruntów w dotychczasowym sposobie użytkowania lub zmienionym na skutek naturalnych przekształceń, bądź też zgodnie z potrzebami właścicieli, ale w ramach ustalonych w planie zasad, z których jedną jest zakaz wszelkiej zabudowy. Jeżeli tak jest w istocie, to ewentualne wyłączenie z produkcji rolnej wszystkich form zieleni niskiej (łącznie z zielenią o charakterze parkowym), wymagałoby zmiany przeznaczenia tych gruntów (rolnych i leśnych) na cele nierolnicze i nieleśne." - wyrok NSA z 13.12.2006r., sygn. akt II OSK 1278/06

"Stosownie bowiem do expressis verbis wyrażonej dyspozycji art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wymaga zgody właściwego organu administracji rządowej, wskazanego w regulacji art. 7 ust. 2 ww. ustawy. Brak takiej zgody uniemożliwia dokonanie odrolnienia gruntu rolnego, co w świetle skutecznie niezakwestionowanych skargą kasacyjną, ustaleń faktycznych miało miejsce w rozpoznawanej sprawie. Jeżeli tak to zasadnie Sąd przyjął, że ww. przepisy ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych zostały naruszone i to w stopniu zobowiązującym do wyeliminowania z obrotu prawnego tej części planu, która została dotknięta ww. naruszeniami prawa, mieszczącymi się - wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej - w dyspozycji art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego), zobowiązując Sąd do zakwestionowania legalności przedmiotowej uchwały Rady Miasta, w części opisanej w sentencji zaskarżonego wyroku. Nie można podzielić poglądu skargi kasacyjnej, iż określanie przeznaczenia terenów jest wyłączną - jak się sugeruje - domeną organów planistycznych. Co prawda gminy dysponują w tej mierze szerokimi uprawnieniami, doktrynalnie zwanymi władztwem planistycznym, ale władztwo to nie oznacza i nie może oznaczać autonomii gminy w tym zakresie. Władztwo istnieje w takim zakresie w jakim określają je ustawy. To ustawodawca, a nie gmina, decyduje o zakresie tego władztwa. Jeżeli zatem z powołanych ustaw, w tym ww. ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, wynikają określone ograniczenia w rozstrzyganiu o przeznaczeniu terenów to niewątpliwie wiążą one gminę, a ich nieprzestrzeganie (naruszenie) skutkuje nieważnością planu w całości lub części." - wyrok NSA z 7.12.2007r., sygn. akt II OSK 1379/07 Podkreślić należy, iż powołany wyrok NSA zapadł na tle analogicznych zapisów dotyczących terenów otwartych [...] zamieszczonych w uchwale Rady Miasta z dnia [...].06.2006r. w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Obszar [...]" w K.

Regulacja § 18 ust. 1 i 2 uchwały łącznie z załącznikiem graficznym, na którym zaznaczono linie rozgraniczające obszar terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) nie pozwalająca w sposób jednoznaczny ustalić wyłącznie rolniczego przeznaczenia tego obszaru ani wyodrębnić w tym obszarze granic terenów o przeznaczeniu rolniczym i nierolniczym, leśnym i nieleśnym nie daje zatem podstaw do twierdzenia, iż zgody właściwego organu wymagało przeznaczenie tylko niektórych działek gruntowych określonych w § 5 ust. 2 i 3 uchwały - w zakresie, w jakim postanowienia tego przepisu odnoszą się do terenów otwartych oznaczonych symbolem [...]. Pozostawanie w obrocie prawnym regulacji § 18 ust. 1 i 2 uchwały łącznie z załącznikiem graficznym, na którym zaznaczono linie rozgraniczające obszar terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) stwarza w tym stanie rzeczy możliwość wykorzystywania gruntów rolnych w sposób nierolniczy bez zachowania wymogów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Tym samym rozstrzygnięcie takie jest sprzeczne z prawem, tj. z cytowanymi wyżej regulacjami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Zasadne jest twierdzenie strony skarżącej, że poprzez pomieszanie funkcji, plan dopuszcza w każdym miejscu obszaru terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) przeznaczenie nierolne i nieleśne terenów, co prowadzi w rzeczywistości do możliwości zagospodarowania gruntów rolnych i leśnych na cele nierolne i nieleśne bez zgody właściwego organu wymaganej na etapie procedury poprzedzającej uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zasygnalizowania wymaga, że istotą naruszenia prawa w przedmiotowej sprawie jest wskazane wyżej pomieszanie sposobów przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu na skutek wadliwego określenia przeznaczenia terenów w uchwale Nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" w kształcie tej uchwały zmodyfikowanym rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewody z dnia [...] sierpnia 2005 r., znak: [...]. W związku z wyżej przedstawioną argumentacją wyeliminowanie § 18 ust. 8 uchwały z obrotu prawnego w drodze przytoczonego rozstrzygnięcia nadzorczego, nie spowodowało, że kwestia konieczności uzyskania zgody właściwego organu na użytkowanie nierolnicze gruntów rolnych nie ma w sprawie znaczenia. Bowiem nie tylko przepis § 18 ust. 8 uchwały przewidywał nierolniczy sposób zagospodarowania gruntów rolnych. Jak wyżej wykazano nierolnicze przeznaczenie i zasady zagospodarowania gruntów rolnych określa także częściowo § 18 ust. 2 uchwały.

W ramach obszarów [...] dopuszczono "lokalizację urządzonych ciągów pieszych i tras konnych, z dochowaniem zasady ich lokalizacji wyłącznie po linii przebiegu ścieżek i dróg polnych", a także "lokalizację urządzeń i sieci infrastruktury technicznej o znaczeniu lokalnym, jeżeli nie ma innych technicznych możliwości przeprowadzenia ich w innym terenie - wymagane kablowanie linii". W pełni dopuszczalna jest interpretacja, że na terenach tych możliwa będzie budowa (lokalizowanie) całkowicie nowych - urządzonych ciągów pieszych po linii dotychczasowych "naturalnych" ścieżkach i drogach polnych. Dodatkowe, nierolnicze przeznaczenie gruntów odnosi się do zapisów dopuszczających w tych obszarach lokalizację urządzeń i sieci infrastruktury technicznej.

Nie można także zgodzić się z poglądem, że w sytuacji, gdy uregulowanie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r., nr 164, poz. 1587) przewidujące o wiele szersze zróżnicowanie funkcji, np. w terenach zieleni urządzonej [...] nie jest uważane za takie, które może spowodować nieprzejrzystość czy nieczytelność oraz pozbawiające plan miejscowy roli regulacyjnej, to nie można takiej nieprzejrzystości czy nieczytelności zarzucać mniej zróżnicowanemu przeznaczeniu podstawowemu terenów otwartych ([...], [...], [...], [...]) określonemu w § 18 ust. 2 uchwały. Rozbudowane nazewnictwo niektórych z przedmiotów oznaczenia wyliczonych w rozporządzeniu z dnia 26 sierpnia 2003r. nie jest równoznaczne ze wskazaniem różnego sposobu przeznaczenia terenu w ramach poszczególnych jednostek ([...], [...], [...], [...] itd.). Sam tytuł załącznika nr 1 do cyt. rozporządzenia wskazuje, że określa on oznaczenia graficzne i literowe przeznaczenia terenów, przewidując właśnie dla poszczególnych sposobów przeznaczenia inne oznaczenia graficzne i literowe. Analiza każdego z przedmiotów oznaczenia wyliczonych w cyt. rozporządzeniu nie uzasadnia wniosku, że wśród poszczególnych jednostek przewidziano różne sposoby zagospodarowania terenu, w tym również dopuszczalność objęcia jednym oznaczeniem terenów przeznaczonych na cele rolnicze i nierolnicze oraz na cele leśne i nieleśne. W odniesieniu do regulacji obejmującej tereny [...], należy podnieść, że wszystkie przytoczone w rozporządzeniu formy zieleni urządzonej, takie jak: parki, ogrody, zieleń towarzysząca obiektom budowlanym, zieleńce, arboreta, alpinaria, grodziska, kurhany, zabytkowe fortyfikacje stanowią określenie nierolniczego i nieleśnego sposobu i zasad zagospodarowania terenu.

Poprzez opisane wyżej przeznaczenie terenu doszło więc do sprzecznego z prawem "odrolnienia" tj. przeznaczenia na cele nierolnicze występujących w przywołanych obszarach [...] gruntów rolnych. Wszak gruntom tym przypisano funkcje nierolnicze, w tym przede wszystkim funkcję zieleni niskiej lub o charakterze parkowym, czy też funkcję w postaci ciągów pieszych itd.

Podkreślić także należy, że stosownie do dyspozycji normy ujętej art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027), dane z ewidencji gruntów i budynków stanowią m.in. podstawę dla planowania przestrzennego. Co więcej na tym tle dodatkowym argumentem odnośnie uznania określonych terenów za grunty rolne oraz leśne - i ich ochrony przed zmianą przeznaczenia - jest rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38. poz.454), gdzie w § 68 ust. 1 zieleń niska, jak też zieleń o charakterze parkowym nie zostały zaliczone do użytków rolnych. Stosownie zaś do norm ujętych ust. 2 tego samego § 68 nie stanowią one również lasów czy zadrzewień śródpolnych. Powyższe wynika także jednoznacznie z punktów nr 1 i 2 załącznika nr 6 do cytowanego rozporządzenia. Pamiętać należy, iż prawo stanowi pewien określony uporządkowany i zamknięty system. Tak więc poza przypadkami jasno wynikającymi z woli ustawodawcy zawarte w systemie pojęcia powinny być rozumiane i interpretowane tak samo ma gruncie całego systemu.

Wobec faktu, że użyte w planie wyżej wymienione kategorie planistyczne nie stanowią ani gruntów rolnych ani też leśnych, umiejscowienie owych kategorii w ramach obszarów [...] - doprowadziło do zmiany przeznaczenia gruntów rolnych w znaczeniu planistycznym. Jest tak dlatego, że uznano w ten sposób i nadano temu brzmieniu charakter normy, wedle której grunty te nie są przeznaczone ani na cele rolnicze ani też leśne, skoro mogą stanowić bliżej nieokreśloną zieleń niską, o charakterze parkowym, czy też ciągów pieszych, które to kategorie nie stanowią ani gruntów rolnych ani też leśnych.

Biorąc pod uwagę zapisy zaskarżonego planu oraz wyjaśnienia złożone w odpowiedziach na skargi przyjąć należy, że rodzące się wątpliwości co do odczytania przeznaczenia podstawowego obszarów [...] nie były zamiarem organu planistycznego, a są wynikiem błędnego założenia przyjętego przy sporządzaniu projektu planu i jego zapisów. Otóż ustalając przeznaczenie terenów [...] w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego "[...]", wzięto pod uwagę w szczególności sytuację faktyczną nieruchomości objętych regulacją tego planu położonych w wyżej wymienionych terenach. Sytuacja faktyczna tych nieruchomości jest taka, że często stanowią one nieużytkowane obecnie rolniczo grunty pozostających jednak nadal w strukturze terenów rolniczych, a także figurujących w ewidencji gruntów jako rolne. Organ sporządzający plan w zakresie ustalenia przeznaczenia dla terenów [...], jak sam przyznaje, chciał odzwierciedlić faktyczny sposób ich użytkowania i stan zagospodarowania w postanowieniach planu, a także utrzymać na przyszłość takie zagospodarowania poprzez stosowne zapisy w planie. Tymczasem istotą planowania przestrzennego jest (jak sama nazwa wskazuje) planowanie przestrzennego wykorzystania terenu w przyszłości. O ile zatem gmina w zakresie władztwa planistycznego, przyznanego jej ustawą, może określać cele jakie chce osiągnąć na danym obszarze, np. chronić go przed zabudową, zachować jako teren zielony, to powinna to czynić w odniesieniu do przyszłości. To nie sytuacja faktyczna, aktualny sposób zagospodarowania (zainwestowania) danego terenu ma decydować o treści planu i przyszłym przeznaczeniu terenu, lecz plan ma regulować przyszły sposób zagospodarowania (ewentualnego zainwestowania) terenu. Zatem to nie plan (jego zapisy) należy dostosowywać do sytuacji faktycznej, lecz to postanowienia planu mają w przyszłości kształtować sytuację faktyczną terenów nim objętych w zakresie ich zagospodarowania. Oczywiście aktualny sposób zagospodarowania terenu, jego kwalifikacja prawna (np. w ewidencji gruntów), może determinować określone działania w procesie planistycznym, czy też określone zapisy planu. Organy planistyczne chcąc chronić tereny [...] przed zabudową, utrzymać jak największą powierzchnię terenów zielonych, powinny jednak wziąć pod uwagę, że grunty objęte tymi terenami pozostają nadal w strukturze terenów rolniczych i figurują w ewidencji gruntów jako rolne. Co więcej z materiałów planistycznych wynika, że teren objęty oznaczeniem [...] znajduje się w obszarze [...] Parku Krajobrazowego, który wchodzi w skład Zespołu [...] Parków Krajobrazowych w i konsekwencji można cały ten obszar objąć symbolem [...] - chroniąc te tereny przed zabudową.

Mogło to nastąpić poprzez określenie przeznaczenia podstawowego i oznaczenia symbolem zgodnie z nomenklaturą zawartą w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. 164, póź. 1587), które w załączniku nr 1 przewiduje dla użytkowania rolniczego, oznaczonego w przedmiotowym planie jednym symbolem "[...]", liczne odpowiedniki w niżej wymienionych podstawowych oznaczeniach, zgodnych z oznaczeniami określonymi w załączniku nr 1 do przywołanego powyżej Rozporządzenia, które nie zostały wykorzystane w trakcie sporządzania planu:

- "[...] - tereny rolnicze",

- "[...] - tereny obsługi produkcji w gospodarstwach rolnych, hodowlanych, ogrodniczych oraz gospodarstwach leśnych i rybackich",

- "[...]" - tereny zabudowy zagrodowej w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych.

Natomiast w odniesieniu do terenów zieleni cytowane wyżej rozporządzenie przewiduje m.in. oznaczenia takie jak:

- "[...] - terenu zieleni objęte formami ochrony przyrody zgodnie z przepisami o ochronie przyrody",

- "[...]"-lasy",

- "[...] - tereny zieleni urządzonej, takie jak: parki, ogrody, zieleń towarzysząca obiektom budowlanym, zieleńce, arboreta, alpinaria, grodziska, kurhany, zabytkowe fortyfikacje".

Wreszcie dopuszczalne jest, wbrew twierdzeniom skarżących, mieszane określenie przeznaczenia terenu. Przepis art.15 ust.2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003r. (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) nie zawiera żadnych ograniczeń co do dopuszczalności mieszanego określenia terenu, a tylko nakazuje by w planie miejscowym określono przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania (por. wyrok NSA z 13.12.2006r., sygn. akt II OSK 1278/06). Takiego ograniczenia nie zawiera także rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a co więcej w § 9 ust.4 tego rozporządzenia wskazano, że w zależności od specyfiki i zakresu ustaleń dotyczących przeznaczenia terenów oraz granic i linii regulacyjnych, dopuszcza się stosowanie na projekcie rysunku planu miejscowego uzupełniających i mieszanych oznaczeń barwnych i jednobarwnych oraz literowych i cyfrowych. Organy planistyczne mogły więc wprowadzić "mieszane" przeznaczenie terenu i jego literowe oznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego (odmienne od kategorii wskazanych w załączniku nr 1 cyt. rozporządzenia). Organ planistyczny mógł zatem wprowadzić do planu zagospodarowania obszar o symbolu [...] - tereny otwarte, precyzując jednak dokładnie jego przeznaczenie podstawowe (charakteryzując tym samym jego odmienność w stosunku do innych terenów o zbliżonym sposobie zagospodarowania np. "[...]", "[...]", "[...]" itp.) ze szczególnym uwzględnieniem, że tereny te obejmują grunty rolne. Podobnie rzecz się ma z przeznaczeniem dopuszczalnym na tych terenach, które w najmniejszym stopniu nie może umożliwiać przeznaczania najmniejszej nawet części gruntów rolnych na cele nierolnicze. A jeżeli organy planistyczne projektowały przeznaczenie takich gruntów na cele nierolnicze to w toku procedury planistycznej wystarczyło wystąpić do właściwego organu (ministra lub marszałka województwa) o wydanie stosownej decyzji. Grunty rolne pozostają bowiem pod szczególną ochroną i zgodnie z brzmieniem art. 7 ust.1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymagającego zgody właściwego organu dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ponieważ o taką zgodę nie wystąpiono w procedurze planistycznej będącej przedmiotem kontroli sadu, to wykluczona została możliwość dokonania zmiany przeznaczenia przedmiotowych gruntów rolnych w omawianym planie na cele nierolnicze, tak w zakresie podstawowym jak i dopuszczalnym. Opisana sprzeczność z prawem zmiany przedmiotowego przeznaczenia polega także na tym, że doszło do niej bez koniecznej zgody właściwych organów (wymaganej także procedurą sporządzania planu miejscowego stosownie do art. 17 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

W odniesieniu do stanowiska prezentowanego w odpowiedziach na skargi oraz na rozprawie w dniu 18.04.2008r., zgodnie z którym projekt planu podlegał ustawowemu procesowi uzgadniania i opiniowania, a w żadnym z uzgodnień (w tym m.in. Zarządu Województwa, Dyrekcji Zespołu [...] Parków Krajobrazowych) oraz w żadnej z opinii (w tym m.in. Wojewody w zakresie ochrony środowiska, Miejskiej Komisji Urbanistyczno Architektonicznej) nie kwestionowano przyjętych w projekcie planu sposobów zapisu dla terenów otwartych [...], [...], [...], [...], należy podkreślić, iż organem kompetentnym do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest rada gminy (miasta) ponosząca odpowiedzialność za kształt podjętej uchwały. Ewentualne uchybienia organów zaangażowanych w proces planistyczny nie mogą usprawiedliwiać wadliwości uchwały podjętej przez organ właściwy do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Odnośnie podnoszonego we wszystkich skargach zarzutu naruszenia prawa własności skarżących podzielić należy pogląd, że plany zagospodarowania przestrzennego dotyczą indywidualnych interesów prawnych i uprawnień właścicieli nieruchomości, albo naruszają te interesy, czy uprawnienia. Na tym, bowiem polega istota prawa administracyjnego i istota administracyjnoprawnej ingerencji w stosunki prawa cywilnego. Organy wykonujące administrację publiczną mają prawo ingerowania w te stosunki w sposób wyznaczony ustawą, a prawo własności (inne prawa rzeczowe) nie jest prawem absolutnym i nienaruszalnym. Jakkolwiek jest ono chronione normami Konstytucji RP, ale sama Konstytucja zastrzega, że "własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie ona istoty prawa własności" (art. 64 ust. 3) - por. wyrok NSA z dnia 18 maja 2001 r., sygn. akt II SA/Kr 376/01.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest przygotowywany na podstawie wspomnianego władztwa planistycznego gminy, w ramach którego ma ona dość szeroką swobodę wyboru konkretnych rozwiązań, które muszą godzić ze sobą różne interesy i uwzględniać interes publiczny, wymagania ochrony środowiska, kwestie gospodarcze i ekonomiczne itp. - wyrok NSA z dnia 30.06.2003r., sygn. akt II SA/Kr 2676/02).

Ograniczenia, które mogą się pojawiać w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli mieszczą się w przyznanych ustawowo ramach, nie stanowią naruszenia prawa i nie mogą być podstawą do stwierdzenia nieważności uchwały.

Jednak władztwo planistyczne gminy nie jest absolutne i podlega licznym ograniczeniom - w tym również w zestawieniu z prawem własności. Możliwość i zakres ingerencji organu planistycznego w prawo własności (możliwość zagospodarowania nieruchomości) musi mieć swoje obiektywne "usprawiedliwienie". Ograniczenie lub wręcz całkowity zakaz zainwestowania może wynikać z regulacji prawnej np. ochrona gruntów rolnych i leśnych; z różnych formy ochrony np. parki narodowe, parki krajobrazowe, parki kulturowe itp.; z charakterystyki fizjograficznej gruntów np. tereny zalewowe lub osuwiskowe albo z innych przyczyn implikujących wprowadzenie takowego zakazu np. korytarze biologiczne. Zawsze jednak celowość częściowego lub całkowitego wyłączenia zainwestowania winna być uzasadniona, wynikać z dokumentacji planistycznej. Wobec powyższych uwag wątpliwym jest wyznaczenie, w świetle art.64 ust.3 Konstytucji RP, art.140 kc i art.6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w zaskarżonym planie zagospodarowania przestrzennego obszarów [...] (w opisanym wyżej zakresie) z całkowitym zakazem zabudowy. Władztwo planistyczne gminy nie może uzasadniać tak daleko idącej ingerencji w sferę prawa własności. Sąd podziela przytaczaną przez organy planistyczne troskę o ochronę szczególnych walorów (zarówno pod względem przyrodniczym, krajobrazowym, kulturowym, rekreacyjnym itd.) [...] - co w pewnym zakresie akceptują również sami skarżący. Jednak w przedmiotowej sprawie poprzez zapisy o różnych formach zieleni niskiej i zieleni o charakterze parkowym w odniesieniu do obszarów [...] nastąpiło naruszenie w/w zasad i tym samym władztwa planistycznego poprzez nie uzasadnioną ingerencję w istotę prawa własności.

W konsekwencji zasadnym jest zarzut naruszenia art.15 ust.1 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z zakresie nieustalenia zasad i warunków scalania i podziałów nieruchomości odnośnie obszarów [...]. Jak to wskazano wyżej obszary objęte oznaczeniem [...] nie zostały w całości przeznaczone na cele rolne i leśne, ale również na inne cele (zieleń niska, zieleń o charakterze parkowym), o skoro tak, to w takim zakresie (cele nierolne i nieleśne) winny być wskazane zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości - art.92 i art.101 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Podzielić także należy zarzut, iż Rada Miasta w wyniku uwzględnienia poprawki klubu radnych, w miejsce § 8 ust.2 zawartego w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu i przedłożonym następnie do uchwalenia o treści: "dopuszcza się utrzymanie istniejących obiektów budowlanych, w których możliwe jest prowadzenie robót budowlanych, pod warunkiem wykluczenia zmiany obrysu i wysokości obiektu (nie dotyczy to rozbiórki obiektu)", wprowadziła i uchwaliła napis o treści: "w terenach, w których obowiązuje zakaz zabudowy dopuszcza się utrzymanie istniejących obiektów budowlanych, w których możliwe jest prowadzenie robót budowlanych, pod warunkiem wykluczenia zmiany obrysu i wysokości obiektu (nie dotyczy to rozbiórki obiektu). Dachy przebudowywanych budynków mieszkalnych należy kształtować jako symetryczne, dwuspadowe lub czterospadowe o kacie nachylenia 30-45-; minimalna długość kalenicy w przypadku dachów czterospadowych winna wynosić 1/3 długości dachu; wysokość względna przebudowywanych obiektów nie może przekraczać 9 m dla budynków mieszkalnych oraz 6 m dla pozostałych budynków." Wynika to zarówno z materiałów procedury planistycznej, jak i z przyznania tego faktu przez sam organ w odpowiedziach na skargi oraz z treści rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody z dnia [...].08.2005r., nr [...].

Wobec brzmienia art.19 ust.1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego - czynności, o których mowa w art. 17, ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. Przedmiotem ponowionych czynności może być jedynie część projektu planu objęta zmianą. Tymczasem treść planu została zmieniona bez ponowienia stosownych czynności planistycznych. Wprawdzie powołanym rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewody stwierdzono nieważność m.in. tych zapisów planu powstałych wskutek zmian dokonanych przez Radę Miasta, lecz faktem pozostaje okoliczność istotnego naruszenia trybu sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego - przesłanka stwierdzenia nieważności z art.28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Istotne wątpliwości budzi prawidłowość wyznaczenia granic projektu planu zagospodarowania przestrzennego bez uwzględnienie stanu faktycznego na gruntach, w wyniku czego granica planu przebiega w przez obiekty budowlane powstałe zgodnie z poprzednio obowiązującymi regulacjami. Wyznaczając granice planu organy planistyczne powinny uwzględniać tego typu okoliczności i obejmować obiekty budowlane jednym założeniem planistycznym, jednym planem a nie dwoma. Trudno bowiem zgodzić się z faktem, iż część budynku jest objęta jednym planem zagospodarowania przestrzennego a pozostała część tego samego budynku objęta jest innym planem zagospodarowania przestrzennego i podglądem, że stan taki jest prawidłowy.

Skład orzekający w niniejszej sprawie czuje się związany oceną prawną wyrażoną w uzasadnieniu wyroku NSA z 13.12.2006r., sygn. akt II OSK 1278/06, gdzie wskazano, że "plan miejscowy, jako akt prawa miejscowego, stanowi łączną i całościową regulację. Dlatego też (...) Sąd Wojewódzki, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi władny jest objąć kontrolą cała zaskarżona uchwałę. Wreszcie nie sposób nie dostrzec, że w zaskarżonym planie miejscowym "tereny otwarte" zajmują ok.65% powierzchni planu, czyli ok.170 ha z łącznego obszaru 264 ha wobec czego wyłączona jest w ogóle możliwość stwierdzenia nieważności jedynie części planu." Dlatego też skład orzekający w przedmiotowej sprawie stwierdził nieważność uchwały Nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" w całości.

Za nieuzasadniony uznać należy zarzut, iż zaskarżony plan i jego zapis w § 12 oparty został na rozporządzeniu nr [...] Wojewody z dnia [...].05.1997r. w sprawie ochrony Zespołu [...] Parków Krajobrazowych w województwie (Dz. Urz. Woj. [...] z 5.06.1997r., nr 18, poz.209), w sytuacji gdy owo rozporządzenie utraciło moc na podstawie art.11 ustawy z dnia 7.12.2000r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody. Zgodnie bowiem z przywołanym przepisem dotychczasowe akty wykonawcze zachowywały moc obowiązująca wyłącznie przez okres nie dłuższy niż 6 miesięcy od dnia wejścia w życie, a więc powołane rozporządzenie przesłało obowiązywać najpóźniej w dniu 2.08.2001r.

Otóż Sąd podziela stanowisko wyrażone w wyroku WSA w Warszawie z dnia 8.09.2004r., sygn. akt IV SA 1731/03, iż trudno przyjąć, że z założenia racjonalny prawodawca w art. 11 ustawy z dnia 7 grudnia 2000r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody (Dz. U. z 2001 r. Nr 3, poz. 21) wyraża wolę utraty mocy obowiązującej wszystkich aktów podstawowych (np. rozporządzeń wojewody) powołujących do życia dotychczas funkcjonujące parki narodowe, parki krajobrazowe, obszary chronionego krajobrazu i pomniki przyrody, skoro w art. 3 i art.7 powołanej ustawy potwierdził, że są one parkami narodowymi, parki krajobrazowymi, obszarami chronionego krajobrazu i pomnikami przyrody w rozumieniu przedmiotowej ustawy ustawą. Przyznając, że treść art. 11 jest co najmniej niezrozumiała, to jej prawidłowa interpretacja nie może obyć się bez przyjęcia argumentów wykładni celowościowej. Istotnie bowiem, gdyby analizować przepis art. 11 w oderwaniu od treści pozostałych przepisów zawartych w tej ustawie i poddać ten przepis jedynie wykładni gramatycznej, to mogłoby to doprowadzić do wniosków, jakie sformułowała skarżąca.

Akty normatywne tworzące parki narodowe, parki krajobrazowe, obszary chronionego krajobrazu i pomniki przyrody, w postaci rozporządzeń Rady Ministrów, rozporządzeń wojewodów itp. niezmienione po 6 miesiącach od wejścia w życie ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody są obowiązującymi aktami prawnymi. Takim właśnie aktem wykonawczym jest rozporządzenie nr [...] Wojewody z dnia [...].05.1997r. w sprawie ochrony Zespołu [...] Parków Krajobrazowych w województwie [...] (wbrew niefortunnemu tytułowi nie jest to akt podustawowy określający plan ochrony Zespołu [...] Parków Krajobrazowych, lecz akt tworzący wskazane w nim [...] parki krajobrazowe m.in. [...] Park Krajobrazowy. W konsekwencji zatem organy planistyczne mogły w swoich pracach odwoływać się do w/w rozporządzenia Wojewody. Obecnie nie ma obowiązującego planu ochrony [...] Parku Krajobrazowego, do którego sporządzenia i realizacji zobowiązuje dyrektora parku krajobrazowego art.18 ust.1 ustawy o ochronie przyrody z dnia 16.04.2004r. (Dz.U. nr 92, poz. 880).

Nieuzasadniony jest zarzut skargi, iż wobec stwierdzenia nieważności § 8 pkt 2 zaskarżonej uchwały zlikwidowany został zapis dopuszczający utrzymanie istniejących obiektów budowlanych w terenach [...], gdzie obowiązuje zakaz zabudowy - i co stoi w sprzeczności z zapisem § 8 pkt 3 dopuszczającym możliwość użytkowania istniejących obiektów w sposób dotychczasowy. Otóż właśnie § 8 pkt 3 zaskarżonej uchwały w związku z art.35 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym umożliwiają korzystanie terenów, obiektów w sposób dotychczasowy. Użytkowanie obiektów budowlanych, korzystanie z nich nie musi wiązać się z ich przebudową, na co potrzebne jest pozwolenia na budowę, a następuje w zasadzie poprzez ich remont - tj. wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Również pozostałe zarzuty podniesione w skargach Sąd uznał za nieuzasadnione.

Wszystkie wyżej przytoczone okoliczności wskazują, że zaskarżone regulacje uchwały Nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" w zakresie, w jakim odnoszą się do terenów otwartych oznaczonych symbolami [...], [...], [...], [...] są sprzeczne z art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, z przytaczanymi wyżej regulacjami wydanego na podstawie tej ustawy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a także naruszają cytowane wyżej przepisy ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, zwłaszcza jej art. 7 ust. 1 i 2. Naruszając powyższe przepisy oraz przepisy art.19 ustawy o planowaniu przestrzennym organ planistyczny naruszył zasady i tryb sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dlatego też - na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270) - należało stwierdzić nieważność uchwały Nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. w całości.

Uchwała Nr [...] Rady Miasta z dnia [...]r. jest aktem prawa miejscowego, a zatem dla dopuszczalności stwierdzenia jej nieważności w zaskarżonej części nie ma znaczenia upływ czasu zgodnie z regulacją art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U z 2001 r., nr 142, poz. 1591 z późn. zm.).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.