Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Osipuk Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2020 r. sprawy ze skargi Gminy E. na uchwałę Rady Powiatu E. z dnia ... nr ... w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym Powiatu E. T. B. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.

Zaskarżoną uchwałą nr "[...]" z dnia "[...]" r. Rada Powiatu, działając na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 511 ze zm.), dalej jako: "u.s.p.", nie wyraziła zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym Rady Powiatu T. B. (dalej jako: "radny").

W uzasadnieniu wyjaśniono, że 6 września 2019 r. Wójt Gminy wystąpił

o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym z powodu: utraty zaufania do pracownika z uwagi na ujawnienie faktu nagrywania rozmów pracodawcy, nieprzestrzeganie czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy, nieprzestrzeganie regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie porządku pracy, nieprzestrzeganie zasad współżycia społecznego w zakładzie pracy. Rada Powiatu podała, że powołana 26 września 2019 r. doraźna komisja ds. rozpatrzenia wniosku, w oparciu o dostarczoną przez pracodawcę dokumentację, przystąpiła do wyjaśnienia wątpliwości związanych

z motywami rozwiązania stosunku pracy. W posiedzeniu komisji brali udział Zastępca Wójta Gminy oraz pracownik Urzędu Gminy - radny powiatowy T. B. Zastępca Wójta odniosła się do zarzutu utraty zaufania do pracownika, jako głównej przyczyny podjęcia przez Wójta działań zmierzających do rozwiązania stosunku pracy

z radnym. Stwierdzono, że do pozostałych zarzutów określonych bardzo ogólnie odniesienia nie było. W opozycji do tych twierdzeń ustne wyjaśnienia złożył radny. Oświadczył stanowczo, iż wskazane przez pracodawcę okoliczności mają charakter pozorny, a rzeczywisty powód rozwiązania stosunku pracy ma podłoże polityczne oraz są to okoliczności związane z wykonywaniem mandatu radnego. Rada Powiatu podniosła, iż ponieważ zarzuty wniesione przez pracodawcę dotyczą wyłącznie spraw pracowniczych, komisja stanęła na stanowisku, że nie ma kompetencji do oceny konieczności działań personalnych podejmowanych przez pracodawcę, czy też prawidłowości przyczyn takich działań, a weryfikacja okoliczności stanowiących podstawę rozwiązania stosunku pracy

i ocena ich zasadności, jeżeli powstaje spór na tym tle, należy do właściwości sądu pracy. Komisja nie powinna ingerować w prawo pracodawcy do rozwiązania stosunku pracy, gdy ma to uzasadnienie w obowiązującym porządku prawnym i nie jest związane

z wykonywaniem przez radnego mandatu. Zauważono, że stanowisko komisji w postaci projektu uchwały rady powiatu o wyrażeniu bądź odmowie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym nie rozstrzyga o tym, że radny ma być zwolniony lub nie. Może jedynie usuwać przeszkodę rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę w razie wypowiedzenia umowy o pracę i ewentualnego sporu co do zasadności tej decyzji. Rozstrzygnięcie tego sporu - jak zaznaczono wyżej - będzie należało do właściwości sądu pracy. Wskazano, że z wyjaśnień złożonych przez radnego, które w opinii komisji są przekonujące, wynika, że był on namawiany do kandydowania w wyborach samorządowych w 2018 r. z komitetu wyborczego A, którego przedstawicielem prywatnie był Wójt Gminy. T. B. pełni funkcje radnego już po raz kolejny i w każdych wyborach samorządowych ma duże poparcie wśród mieszkańców powiatu ełckiego, dlatego też otrzymuje wiele propozycji kandydowania od komitetów wyborczych. Odmowa komitetowi popieranemu przez Wójta i kandydowanie z komitetu wyborczego B oraz w bieżącym roku pomoc w wyborach parlamentarnych w kampanii wyborczej ełckiemu kandydatowi z listy B, poważnie naruszyła relacje na płaszczyźnie pracodawca Wójt Gminy a pracownik radny. Przejawiło się to między innymi w cofnięciu zgody przez pracodawcę na możliwość odpracowania posiedzeń komisji Rady Powiatu, w których radny zasiada, jak i posiedzeń sesji, które to odbywają się w godzinach świadczenia pracy. Wprowadzony przez wójta sposób rozliczania każdej nieobecności pracownika w związku z pełnieniem funkcji społecznych - udział w sesji, czy też posiedzeniach komisji, jest według radnego opresją w wykonywaniu mandatu. Konieczność meldowania kilku przełożonym: wójtowi, sekretarzowi, naczelnikowi wydziału o wyjściu z urzędu i o powrocie, wyznaczanie czasu na dojście na komisje, sesję oraz powrót z posiedzeń radny odczuwa jako dyskryminację, ponieważ inaczej są traktowani inni pracownicy, którzy uzyskali mandaty radnych. Dalej Rada Powiatu wskazała na orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, podkreślając, że bezwzględna odmowa wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym może mieć miejsce tylko w przypadku, gdy podstawą rozwiązania stosunku pracy są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu. Zatem przyjmuje się, że ochrona radnego ustanowiona została wyłącznie na użytek sytuacji, gdy pracodawca zamierza rozwiązać z nim stosunek pracy z przyczyn związanych z wykonywaniem mandatu i wówczas ustawodawca wręcz nakazuje odmówienia zgody na rozwiązanie stosunku pracy. Przy zamiarze rozwiązania stosunku pracy z innych przyczyn, tj. niezwiązanych z wykonywaniem mandatu, jakiekolwiek by one nie były, ochrona radnego ma charakter relatywny. Celem regulacji art. 22 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym jest zapewnienie radnemu swobodnego sprawowania mandatu, a nie zabezpieczenie go przed utratą pracy. Reasumując, organ stwierdził, że radny skutecznie podważył argumenty pracodawcy przez wykazanie, że faktyczne motywy jego działania wiążą się ze zdarzeniami, o jakich mowa w art. 22 ust. 2 u.s.p., tj. zdarzeniami związanymi z wykonywaniem przez radnego mandatu. Komisja poddała pod głosowanie projekt uchwały i jednogłośnie przyjęła stanowisko o odmowie wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, przyjmując, że motywem rozwiązania z radnym stosunku pracy są zdarzenia polityczne oraz zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie Gmina, reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła o stwierdzenie nieważności powyższej uchwały i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przewidzianych prawem - w związku z naruszeniem art. 22 ust. 2 u.s.p. poprzez odmowę wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, mimo iż podstawą rozwiązania tego stosunku nie są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu, zaś wskazane w uzasadnieniu uchwały przyczyny nie mają żadnego oparcia w rzeczywistości. Pełnomocnik podniósł, że skarżąca gmina ma interes prawny we wniesieniu skargi, gdyż jest pracodawcą radnego, względem którego zamierza dokonać wypowiedzenia stosunku pracy. Zarzucił, że uchwała ani jej uzasadnienie w żaden sposób nie odnoszą się do okoliczności powołanych we wniosku poza stwierdzeniem, że ocena zarzutów wskazanych przez pracodawcę należy do sądu pracy. Tymczasem w świetle orzecznictwa Rada Powiatu powinna zbadać merytorycznie wskazane we wniosku motywy pracodawcy oraz odpowiednio się do nich ustosunkować. W niniejszej sprawie przedstawione przez Wójta przyczyny rozwiązania umowy o pracę nie zostały w żaden sposób ocenione przez Radę. Tym bardziej, że we wniosku Wójt wskazywał na utratę zaufania do pracownika, powołując okoliczności związane m.in. z nagrywaniem jego rozmów. Pełnomocnik wywiódł, że rzekome motywy polityczne nie są wystarczające dla uznania, że podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu. Podniósł, że niezrozumiałe jest odwoływanie się przez Radę do faktów niepodanych przez pracodawcę. W ocenie skarżącego wskazana przez pracodawcę przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę podlega ocenie sądu i mając na uwadze przepis art. 22 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym, nie jest możliwe wskazanie w wypowiedzeniu umowy o pracę innej przyczyny niż ta, która jest wskazana przez pracodawcę we wniosku do rady powiatu o wyrażenie zgody na rozwiązanie umowy o pracę z radnym. Rada Powiatu nie miała uprawnienia do dokonywania oceny odmiennych przesłanek niż wskazano we wniosku pracodawcy, zaś uzasadnienie odmowy związkiem z wykonywaniem mandatu radnego jest gołosłowne. Rada Powiatu

w zaskarżonej uchwale nie wykazała, dlaczego akurat motywy podane przez radnego,

a nie podane przez Wójta uznała za miarodajne do podjęcia uchwały i w żaden sposób nie udowodniła swoich racji. Odnośnie cofnięcia możliwości odpracowywania posiedzeń i sesji rady, i obowiązku rozliczania się z nieobecności w związku z tymi posiedzeniami, pełnomocnik podał, że takie zasady są stosowane wobec wszystkich radnych i mają na celu weryfikację, czy radny nie stawia się w pracy w związku z pełnieniem funkcji radnego czy załatwia w tym czasie sprawy prywatne. Do momentu wprowadzenia tych zasad notoryczne były przypadki, w których jeden z radnych uczestniczący w sesji lub komisjach Rady Powiatu wracał nawet kilka godzin wcześniej niż drugi radny (uczestniczący w tych samych obradach). Pełnomocnik wyjaśnił też, że kwestia braku możliwości odpracowania godzin jest związana z brakiem możliwości nadzoru nad pracownikiem po godzinach pracy Urzędu Gminy.

W odpowiedzi na skargę Starosta, reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o jej oddalenie na koszt skarżącego, przy uwzględnieniu kosztów zastępstwa procesowego według norm. Organ stwierdził, że Wójt Gminy w istocie uznał argumentację Rady Powiatu podaną w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały i w efekcie rozwiązał umowę o pracę z innych przyczyn niż podał to w momencie ubiegania się o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy, celem pozyskania uprzednio zgody Rady Powiatu. Starosta zauważył, że do skargi dołączono pismo z 20 listopada 2019 r. skierowane do Rady Powiatu, w którym wskazano, że przyczyną wypowiedzenia radnemu umowy o pracę było powzięcie informacji w dniu 20 listopada 2019 r. o skazaniu radnego prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego. W tym kontekście Starosta upatruje brak interesu prawnego strony skarżącej w zaskarżeniu uchwały, której treść w żaden sposób nie ograniczyła skarżącemu podjęcia decyzji o wypowiedzeniu umowy o pracę zupełnie z innych przyczyn niż podane we wrześniu 2019 r. Jeżeli motywy zmieniły się to Gmina powinna przed wypowiedzeniem umowy pracę powtórnie wystąpić o zgodę na rozwiązanie umowy o pracę. Niezależnie od powyższego, zdaniem Starosty, skarżąca gmina nie wykazała naruszenia jej interesu prawnego. Odnosząc się do motywów podjęcia zaskarżonej uchwały, Starosta wskazał, że Rada ma swobodę w ocenie, czy pojawiły się przesłanki przemawiające za uwzględnieniem wniosku pracodawcy. Stwierdził, że Rada Powiatu bardzo skrupulatnie sprawdziła okoliczności i motywy działania Gminy, pod kątem czy faktycznie podstawą rozwiązania stosunku pracy nie są zdarzenia związane

z wykonywaniem mandatu radnego. W celu ustalenia stanu faktycznego powołana komisja zwróciła się o dostarczenie dokumentacji pracowniczej w zakresie ewidencji czasu pracy

i innej na rzecz utraty zaufania do pracownika. Wskazano, że część przedłożonych dokumentów dotyczyła zastosowania kary porządkowej z tytułu nieprzestrzegania czasu pracy. Radny złożył sprzeciw od ukarania, a ostatecznie sprawa została skierowana na drogę postępowania sądowego przed sądem pracy z powództwa radnego. W doręczonych dokumentach znalazła się też notatka służbowa z 16.07.2019 r. sporządzona przez osoby trzecie bez podpisu radnego z zacytowaną jego wypowiedzią, że posiada nagranie rozmowy z wójtem z 21.06.2019 r. Doręczono ewidencje czasu pracy, zwolnienia lekarskie, listy obecności, e-mailową opinię radcy prawnego w sprawie oceny aspektu nagrywania rozmowy oraz pisma Urzędu Gminy skierowane do radnego odpowiadające na jego usprawiedliwienia związane z wykonywaniem pracy w pracach Rady Powiatu, jej komisjach z propozycją odpracowywania tej nieobecności. Dalsza korespondencja również dotyczyła wykonywania czynności radnego, albowiem zobowiązywała do przedłożenia kopii zawiadomień o sesjach lub komisji oraz w piśmie z 25.04.2019 Gmina nie wyrażała radnemu zgody na odpracowywanie nieobecności w pracy oraz zobowiązywała do powrotu do pracy na godzinę przed zakończeniem pracy Urzędu Gminy, ignorując, iż sesje Powiatu kończą się później ale nie wcześniej niż moment końcowy czasu pracy w Urzędzie Gminy. Ostatecznie komisja doraźna po wysłuchaniu obu stron przyjęła projekt uchwały w sprawie odmowy wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym. Projekt ten został w całości wraz z uzasadnieniem przyjęty przez Radę Powiatu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Merytoryczne rozpoznanie zasadności skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy zostanie wniesiona przez uprawniony podmiot z zachowaniem wymogów formalnych. W niniejszej sprawie warunki te zostały spełnione. Zgodnie z art. 87 ust. 1 u.s.p. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ powiatu w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Na tle tego unormowania i tożsamej regulacji zawartej w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wypracowane zostało w judykaturze stanowisko, zgodnie z którym strona skarżąca musi w omawianym przypadku wykazać, że zaskarżona uchwała wpływa na sferę materialnoprawną strony, pozbawiając pewnych uprawnień gwarantowanych przepisami prawa materialnego albo uniemożliwiając ich realizację (por. wyrok NSA z 20 stycznia 2010r., sygn. akt I OSK 1016/09, wyrok WSA w Gdańsku z 22 października 2008r., sygn. akt II SA/Gd 492/08, wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 16 września 2010r., sygn. II SA/Go 476/10, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej jako "CBOSA"). W tym kontekście skarżąca dostatecznie wykazała w skardze, że jest legitymowana do wniesienia skargi, skoro zaskarżona uchwała pozbawia ją możliwości rozwiązania stosunku pracy z radnym. Zarówno z wniosku jak i z przedłożonych radzie powiatu dokumentów wyraźnie wynika, że strona skarżąca jest pracodawcą radnego i na zasadzie art. 22 ust. 2 u.s.p. zobowiązana była zwrócić się do Rady Powiatu

o zgodę na rozwiązanie stosunku pracy z radnym. Zaskarżona uchwała bez wątpienia ingeruje w stosunek prawny łączący stronę skarżącą z radnym, uniemożliwiając pracodawcy jego rozwiązanie. Dlatego oczywistym powinno być, że niewyrażenie zgody nie tylko dotyczy interesu prawnego skarżącej jako pracodawcy, ale też go narusza.

Uznanie naruszenia interesu prawnego skarżącej gminy daje jej prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego na przedmiotowy akt w zakresie posiadanego interesu prawnego. Nie oznacza to jednak automatycznie zasadności skargi. W myśl art. 79 ust. 1 u.s.p. tylko uchwała sprzeczna z prawem jest nieważna. Zatem skuteczność skargi jest uzależniona od tego, czy wraz z naruszeniem interesu prawnego strony skarżącej doszło do naruszenia przez właściwe organy norm prawa materialnego czy procesowego, mających zastosowanie przy podejmowaniu zaskarżonej uchwały. Obowiązek uwzględnienia skargi wniesionej w trybie art. 87 ust. 1 u.s.p. powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego. Obowiązku takiego nie ma natomiast wówczas, gdy naruszony zostaje interes prawny lub uprawnienie strony skarżącej, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem.

Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r. poz. 2167) i art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U z 2019 r. poz. 2325), dalej jako: "p.p.s.a.", sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności zaskarżonego aktu, czyli ocenia jego zgodność z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, według stanu prawnego

i faktycznego sprawy z daty jego podjęcia, nie będąc przy tym związanym zarzutami

i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że zadaniem sądu administracyjnego jest sprawdzenie wyłącznie, czy zaskarżony akt prawny został wydany zgodnie z przepisami prawa materialnego, oraz czy przy podejmowaniu zaskarżonego aktu nie zostały naruszone przepisy prawa procesowego.

W sprawie bezsporne pozostaje, że zaskarżona uchwała jest aktem podlegającym zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Niniejsza sprawa dotyczy aktu określonego w art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a., tj. aktu organu jednostki samorządu terytorialnego, innego niż akt prawa miejscowego, podjętego w sprawie z zakresu administracji publicznej. Naczelny Sąd Administracyjny niejednokrotnie wypowiadał się, dopuszczając drogę sądową przed sądami administracyjnymi, w sprawach zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, wyrażanej na podstawie art. 22 ust. 2 u.p.s. W myśl tego unormowania rozwiązanie

z radnym stosunku pracy wymaga uprzedniej zgody rady powiatu, której radny jest członkiem. Rada powiatu odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu.

W orzecznictwie sądów administracyjnych na tle tego unormowania i tożsamego zawartego w art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym wypracowane zostało stanowisko, które skład orzekający podziela, zgodnie z którym przepis art. 22 ust. 2 u.p.s. powinien być wykładany w ten sposób, że rada powiatu nie może odmówić zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą rozwiązania tego stosunku nie są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu (por. wyroki NSA: z 24 października 2018 r., sygn. akt II OSK 2532/17; z 30 lipca 2019 r., sygn. akt II OSK 1714/18 i powołane w nich orzeczenia, publ. w CBOSA). W powołanym wyroku z 24 października 2018 r. NSA wyjaśnił, że zdania drugiego przepisu art. 22 ust. 2 u.s.p. nie należy odczytywać w ten sposób, że w sytuacji opisanej w tym zdaniu rada ma obowiązek odmówić zgody na rozwiązanie stosunku pracy, zaś w innych przypadkach jest to pozostawione jej uznaniu. Prowadziłoby to do nieuzasadnionego uprzywilejowania radnych kosztem ich pracodawców, gdyż rada mogłaby odmówić zgody na rozwiązanie z radnym stosunku pracy, gdy to rozwiązanie nie ma żadnego związku z wykonywaniem przez pracownika mandatu radnego. Uprzywilejowanie radnych w zakresie możliwości rozwiązania z nimi stosunku pracy jest uzasadnione jedynie wtedy, gdy to rozwiązanie ma związek ze sprawowaniem mandatu radnego. NSA zauważył przy tym, że taka wykładnia uwzględnia też to, że radny, jak każdy inny pracownik, będzie mógł przed sądem pracy wykazywać, że powody rozwiązania z nim stosunku pracy, niezwiązane z wykonywanym mandatem radnego, są niezgodne z prawem i nieuzasadnione. Tym samym nie ma żadnych powodów, aby rada wkraczała w kompetencje sądu pracy i oceniała zasadność przyczyn rozwiązania stosunku pracy z radnym, z wyłączeniem jedynie sytuacji, gdy ma to związek z oceną, czy rzeczywista przyczyna rozwiązania stosunku pracy nie jest jednak związana z wykonywaniem mandatu radnego. NSA podkreślił, że skoro uchwała rady powiatu w przedmiocie wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym dotyczy indywidualnych praw, mianowicie zarówno radnego, jak i jego pracodawcy to powinna być przekonująco uzasadniona.

W rozpatrywanym przypadku Wójt Gminy we wniosku o zgodę na rozwiązanie stosunku pracy z radnym zarzucił radnemu ogólnie nieprzestrzeganie czasu pracy, regulaminu pracy i zasad współżycia społecznego w zakładzie pracy. Wskazał też na utratę zaufania z powodu nagrywania przez radnego rozmów pracodawcy.

Z przedłożonych następnie na wezwanie komisji dokumentów wynika bezspornie, że

w dniu 16 lipca 2019 r. radny został ukarany przez pracodawcę karą porządkową nagany za niestawienie się w pracy w dniu 21 czerwca 2019 r. i niezawiadomienie pracodawcy

o przyczynie swojej nieobecności. Radny zaś w sprzeciwie od ukarania podnosił, że tego dnia był w pracy, m.in. był na spotkaniu w gabinecie Wójta o godzinie 9:00. Dowodem na tę okoliczność miało być nagranie z tego spotkania. Oświadczenie takie skarżący złożył

w obecności świadków, którzy potwierdzili tę okoliczność w notatce z 16 lipca 2019 r. Radny podał, że w dniu 21 czerwca 2019 r. poczuł się źle, poszedł do lekarza, który skierował go do szpitala. Przebywał w szpitalu od 24 czerwca 2019 r. Nie ma usprawiedliwionej nieobecności w dniu 21 czerwca 2019 r. Powyższe okoliczności, które

w ocenie Wójta Gminy uzasadniają rozwiązanie stosunku pracy z radnym obiektywnie zaistniały i nie mają żadnego związku z wykonywaniem przez pracownika mandatu radnego. Sama Rada Gminy przyznała w uzasadnieniu uchwały, że zarzuty pracodawcy dotyczą wyłącznie spraw pracowniczych i nie ma kompetencji do oceny konieczności działań personalnych. Skoro pracodawca udokumentował stawiane radnemu zarzuty, które nie mają związku z wykonywaniem przez radnego mandatu radnego i Rada ich nie kwestionuje, pozostawiając prawidłowo ocenę ich zasadności ewentualnie sądowi pracy, to nie powinna czynić przeszkód pracodawcy w realizacji jego prawa do swobodnego kształtowania łączącego go z radnym stosunku pracy. Doszukując się innych motywów działania pracodawcy niż podane we wniosku, Rada powinna wykazać związek przyczynowo-skutkowy między argumentami radnego, a zdarzeniami, które legły

u podstaw wniosku pracodawcy. Brak takiego związku uzasadnia przyjęcie, że zamiar pracodawcy nie jest związany z wykonywaniem przez radnego mandatu. Akcentowane przez radnego odmienne przekonania polityczne pracodawcy, cofnięcie zgody na odpracowywanie nieobecności w pracy przez radnego, czy stawiane przez pracodawcę wymogi informowania o udziale w obradach rady, czy jej komisjach należą do sfery uprawnień pracodawcy. Dyskomfort jaki radny odczuwa z tego powodu, ponieważ wcześniej miał większą swobodę w zakresie czasu pracy, ma charakter subiektywny.

Argumenty radnego w żaden sposób nie tłumaczą zarzucanych mu zdarzeń, a tym samym nie mogą usprawiedliwiać niewyrażenia zgody przez Radę Powiatu na rozwiązanie stosunku pracy z radnym.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały.