Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung Sędziowie WSA Andrzej Góraj Andrzej Kołodziej (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2015 r. sprawy ze skargi R. G. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową - oddala skargę -

Decyzją z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] Komendant Wojewódzki Policji w [...]. odmówił R. G. wydania pozwolenia na 15 egzemplarzy broni palnej do celów sportowych.

Komendant Główny Policji decyzją nr [...] z dnia [...] maja 2014 r., po rozpoznaniu odwołania strony uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu wskazał, że R. G. spełnia przesłanki, o których mowa w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. 2012 r., poz. 576), tj. nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, o czym świadczą m.in. pozytywne dla niego orzeczenia: lekarskie i psychologiczne, nie jest karany, ma pozytywną opinię w miejscu zamieszkania, posiada udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim oraz kwalifikacje sportowe, o których mowa w art. 10b ustawy o broni amunicji, co potwierdzają: patent strzelecki oraz licencja Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego uprawniająca do uprawiania sportu strzeleckiego w dyscyplinach pistoletowych i karabinowych.

W ocenie organu brak jest zatem przesłanek do wydania decyzji odmownej, natomiast przy ponownym rozpoznaniu wniosku organu pierwszej instancji winien ocenić żądanie strony pod kątem adekwatności ilości wnioskowanej broni do okoliczności faktycznych sprawy.

Komendant Wojewódzki Policji w [...], mając na względzie powyższą decyzję, decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2014 r., wydał stronie pozwolenie na broń palną do celów sportowych w łącznej liczbie 6 egzemplarzy, w tym 3 egzemplarze broni palnej bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 6 mm i 3 egzemplarze broni palnej centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 12 mm.

W odwołaniu od powyższej decyzji R. G. zarzucił jej rażące naruszenie prawa, w tym Konstytucji RP, podkreślając, że organy Policji nie mają prawa badać zasadności wniosku co do ilości egzemplarzy broni, ponieważ nie istnieje żadna "norma ilościowa" w tym zakresie. Wskazał ponadto, że dostarczył wszelkie wymagane w ustawie o broni i amunicji dokumenty potrzebne do uzyskania pozwolenia na broń. Zarzucił też organom Policji powoływanie się jedynie na fragmenty orzeczeń sądów administracyjnych, wypaczające sens tych rozstrzygnięć.

Komendant Główny Policji decyzją nr [...] z dnia [...] sierpnia 2014 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1964 r., Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2013 r., poz. 267) oraz art. 10 ust. 1 i 2 pkt 4 w związku z ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Uzasadnieniu podał, że zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń do celów sportowych, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Za wskazaną przyczynę dla pozwolenia na broń do celów sportowych uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego. Natomiast przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż pozwolenie na broń wydane jest w drodze decyzji administracyjnej, w której określa się cel w jakim zostało wydane oraz rodzaj i liczbę egzemplarzy broni.

Organ powołał się na wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2013 r. o sygn. akt II OSK: 1945/12, 1948/12, 2211/12 i 2124/12, w myśl których przepis art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji jest regulacją kompletną, określającą materialnoprawne wydania pozwolenia na broń do celów sportowych, a zatem zawiera wszystkie niezbędne elementy treściowe kreujące normę postępowania. Rolą właściwych organów Policji jest zatem ocena, czy osoba ubiegająca się o pozwolenie na posiadanie broni palnej do celów sportowych spełnia łącznie normatywne przesłanki. W wyrokach tych Sąd wyraził też pogląd, iż z uwagi na reglamentacyjny charakter postanowień ustawy o broni i amunicji, prowadzenie właściwej polityki w zakresie dostępu do broni powinno zakładać ścisłą odpowiedniość rodzaju broni palnej, o którą ubiega się wnioskodawca, do deklarowanego celu. Wzgląd na tę okoliczność ustawodawca uznał na tyle ważny, że prócz celu wydania pozwolenia i rodzaju broni, ustanowił elementem materialnym decyzji administracyjnej, także "liczbę egzemplarzy", na co wskazuje art. 12 ust. 1 ustawy. Wskazanie liczby egzemplarzy broni jest wprawdzie obligatoryjnym elementem decyzji, jednak organ Policji ma pełną swobodę w zakresie określania tej liczby co oznacza, iż w tym zakresie decyzja ma charakter uznaniowy.

Organ podniósł również, że w powołanych wyrokach Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż w odniesieniu do określenia liczby egzemplarzy broni konkretnego rodzaju, należy zastosować wykładnię celowościową przepisów ustawy o broni i amunicji, w oparciu o stan faktyczny ustalony na podstawie materiału dowodowego zebranego stosownie do przepisów Kpa. Pomiędzy formą uprawiania sportu strzeleckiego, a liczbą i rodzajem broni objętej wnioskiem, powinna bowiem istnieć współzależność, a każdy przypadek powinien być oceniany indywidualnie w tym znaczeniu, że należy określić adekwatną liczbę egzemplarzy do deklarowanego celu.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt sprawy R. G., Komendant Główny Policji podniósł, że ilość i rodzaj przyznanych stronie egzemplarzy broni jest adekwatny do jej aktualnych potrzeb. Bowiem z akt postępowania wynika, iż od mementu rozpoczęcia aktywności zawodniczej w [...] Klubie Sportowym [...], czyli do [...] sierpnia 2012 r. do maja 2014 r., strona czterokrotnie uczestniczyła w zawodach strzeleckich organizowanych przez ten klub, startując w konkurencji pistolet sportowy (każdorazowo oddając po 10 strzałów) i pistolet pneumatyczny (każdorazowo oddając po 20 strzałów). Zatem strona udokumentowała uprawianie strzelectwa jedynie z pistoletu bocznego zapłonu, chociaż ma też prawo do startów w konkurencji karabinu bocznego zapłonu i karabinu centralnego zapłonu.

W ocenie organu wydane pozwolenie na 6 egzemplarzy broni (po 3 egzemplarze bocznego zapłonu i centralnego zapłonu), zaspokaja potrzeby wnioskodawcy, który w dodatku potrzebę posiadania większej ilości broni argumentuje w głównej mierze deklarowaniem uprawiania kolejnych dyscyplin strzeleckich, a nie i ich faktycznym uprawianiem. Organ stwierdził również, że pozwolenia na broń nie wydaje się "na zapas", zaś prawo do posiadania broni nie jest prawem konstytucyjnym.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie R. G. zarzucił jej:

1) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy w postaci:

a) art. 7 w zw. z art. 75 § 1 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 w zw. z art. 107 § 3 Kpa poprzez brak podjęcia przez organ wszelkich czynności zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz dowolną ocenę przez organ materiału dowodowego, skutkujące błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na przyjęciu, że wnioskodawca trenuje jedynie w klubie "[...]", że w klubie tym dostępna jest dla jego członków tzw. broń klubowa oraz że wnioskodawca startuje w zawodach dopiero od 2012 r., podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego powinna prowadzić do ustalenia, że wnioskodawca trenuje od wielu lat, najpierw trenował w lidze szkolnej, później Wojskowym Klubie Strzeleckim [...] oraz że Klub [...] nie dysponuje bronią klubową, zaś każdy z jego członków w trakcie treningów i zawodów korzysta z własnej broni,

b) art. 10 § 1 w zw. z art. 81 kpa poprzez uznanie przez organ okoliczności związanej z celem do jakiego będzie służyć wnioskodawcy broń za udowodnioną podczas gdy skarżący nie miał możności wypowiedzenia się co do dowodu, z którego zdaniem organu ww. okoliczność wynika, tj. informacji opublikowanych na stronie internetowej klubu "[...]"

2) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy w postaci:

a) art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji oraz art. 7 Konstytucji RP poprzez wadliwą interpretację tego przepisu, polegającą na uznaniu iż obok wskazanych w tym przepisie przesłanek ważnej przyczyny posiadania broni oraz braku zagrożenia dla wnioskodawcy, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, stworzył on nowe pozaustawowe kryteria wydawania pozwoleń na broń sportową,

b) art. 12 ustawy o broni i amunicji poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, iż norma tego przepisu daje organowi kompetencje w zakresie weryfikacji i oceny ilości egzemplarzy broni ogólności, a w konsekwencji ograniczenie wnioskodawcy ilości konkurencji, w których może brać udział.

Z tego względu wniósł o jej uchylenie oraz uchylenie poprzedzającej ją decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z [...] czerwca 2014 r., zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, a nadto przeprowadzenie rozprawy również pod nieobecność skarżącego lub jego pełnomocnika.

W uzasadnieniu wskazał w szczególności, że nie realizuje wymogów przepisu art. 7 Kpa działanie organu, który w zakresie ustalenia adekwatności ilości wnioskowanej broni do celu, ogranicza się jedynie do ustalenia konkurencji strzeleckich, w których startuje wnioskodawca.

Ponadto opierając się wyłącznie na informacjach opublikowanych na stronie internetowej Klubu "[...]", do których skarżący nie mógł się odnieść, organ błędnie przyjął, że wnioskodawca trenuje jedynie w tym klubie, i że dostępna jest w nim broń klubowa oraz że startuje w zawodach dopiero od 2012 r.

Prawidłowa ocena materiału dowodowego powinna zaś prowadzić do ustalenia, ze trenuje od wielu lat, najpierw w lidze szkolnej, później w Wojskowym Klubie Strzeleckim "[...]".

Skarżący stwierdził, także że art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji przyznaje organowi Policji kompetencje do określenia ilości egzemplarzy broni w zakresie treści pozwolenia na broń, jednak wskazanie to należy interpretować jako liczbę egzemplarzy broni danego rodzaju, potrzebnej do udziału w konkretnych konkurencjach, a nie ilość broni w ogólności, w oderwaniu od konkurencji i dyscyplin, w których chce brać udział wnioskodawca.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie i podtrzymał w całości swoje dotychczasowe stanowisko faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.), właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni.

Pozwolenie na broń wydaje się w szczególności w celach (...) sportowych (ust. 2). Za ważną przyczyną pozwolenia na broń do celów sportowych, zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy, uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego.

Skarżący przedłożył zaświadczenie o członkostwie w [...] Klubie Sportowym "[...]", patent strzelecki Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego (PZSS), licencję PZSS oraz legitymację członkostwa PZSS, a nadto orzeczenie lekarskie i psychologiczne stwierdzające, że nie należy on do osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 2-4 ustawy i może dysponować bronią. Poza sporem pozostaje zatem w niniejszej sprawie okoliczność, iż skarżący spełnia wymogi do uzyskania pozwolenia na posiadanie broni do celów sportowych.

Kwestią sporną jest natomiast ilość egzemplarzy broni, którą określił organ pierwszej instancji w swojej decyzji utrzymanej następnie w mocy zaskarżoną decyzją.

Jak stanowi bowiem przepis art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, pozwolenie na broń wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane oraz rodzaj i liczbę egzemplarzy broni.

Podkreślenia wymaga, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że posiadanie i używanie broni palnej stanowi tradycyjnie w polskim systemie prawnym sferę daleko idącej reglamentacji administracyjnoprawnej.

Prawa do broni nie można zaliczyć do kategorii wolności i praw osobistych obywatela w świetle Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem dostęp obywatela do broni poddany jest istotnym ograniczeniom, co wynika zarówno z monopolu państwa na stosowanie środków przymusu, jak i potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego. Pozwolenie na broń palną jest uprawnieniem wyjątkowym, będącym atrybutem władztwa państwowego (zob. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie 7 sędziów z dnia 18 listopada 2009 r., II OPS 4/09, ONSA i WSA 2010/1/5).

Powyższe kwestie miał na względzie Naczelny Sąd Administracyjny w powołanych przez organy Policji wyrokach z dnia 2 lipca 2013 r. o sygn. akt II OSK: 1945/12, 1948/12, 1985/12, 2211/12 i 2124/12, wyrażając pogląd podzielony w pełni przez skład orzekający w niniejszej sprawie, że z uwagi na reglamentacyjny charakter postanowień ustawy o broni i amunicji, prowadzenie właściwej polityki w zakresie dostępu do broni powinno zakładać ścisłą odpowiedniość rodzaju broni palnej, którą chciałaby się posługiwać osoba występująca z wnioskiem o wydanie pozwolenia, do deklarowanego celu. Wzgląd na tę okoliczność ustawodawca uznał za na tyle ważny, że prócz celu wydania pozwolenia i rodzaju broni, ustanowił elementem materialnym decyzji administracyjnej także "liczbę egzemplarzy", na co wskazuje dyspozycja art. 12 ust. 1 ustawy.

Wskazanie liczby egzemplarzy broni jest wprawdzie elementem obligatoryjnym decyzji, jednak organ Policji ma pełną swobodę w zakresie określenia tej liczby. Jest to bowiem element rozstrzygnięcia, który ma w pełni charakter uznaniowy. O ile zakres swobody, jaką posiada organ Policji w zakresie oceny przesłanek, które uprawniają do wydania pozwolenia na broń w celach sportowych, ograniczają normy materialnoprawne (art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3), tak w przypadku określenia "liczby egzemplarzy" broni danego rodzaju organ dysponuje luzem decyzyjnym.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w ww. wyrokach, w odniesieniu do określenia liczby egzemplarzy broni konkretnego rodzaju należy zastosować wykładnię celowościową przepisów ustawy o broni i amunicji, w oparciu o stan faktyczny ustalony na podstawie materiału dowodowego, zebranego stosownie do przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Pomiędzy formą uprawiania sportu strzeleckiego, a liczbą i rodzajem broni objętej wnioskiem powinna bowiem istnieć współzależność a każdy przypadek powinien być oceniany przez organ indywidualnie w tym znaczeniu, że należy określić adekwatną liczbę egzemplarzy do deklarowanego celu. Organ nie jest w tym przypadku związany żądaniem wnioskodawcy, może w oparciu o obiektywne i subiektywne kryteria określić odpowiednią liczbę egzemplarzy broni.

W tych okolicznościach zarzuty naruszenia prawa materialnego są chybione.

W rozpatrywanej sprawie organy Policji, kierując się zasadą prawdy obiektywnej wyrażaną w przepisie art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), dalej "Kpa", podjęły wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. Zauważyć należy, że Komendant Wojewódzki Policji w [...] w wezwaniu z dnia [...] lutego 2014 r. zwrócił się do pełnomocnika skarżącego o wskazanie okoliczności faktycznych uzasadniających potrzebę posiadania wnioskowanej przez skarżącego ilości broni palnej do celów sportowych, z odniesieniem się do ilości każdego wnioskowanego rodzaju broni, a nadto o przedstawienie dokumentów potwierdzających uczestnictwo skarżącego w treningach strzeleckich oraz zawodach sportowych z wykorzystaniem żądanych rodzajów i ilości broni.

W odpowiedzi skarżący wskazał jedynie, że jego "podanie jest bardzo precyzyjne, dokładne i zawiera cel, ilość broni palnej i rodzaj broni przystosowany, przynależny (po jednej sztuce) do konkretniej konkurencji sportowej".

W związku z tym organ pierwszej instancji z komunikatów z zawodów strzeleckich zamieszczonych na stronie internetowej [...] Związku Strzelectwa Sportowego, organizowanych przez [...] Klub Sportowy "[...]", uzyskał informacje, że R. G. w okresie od [...] sierpnia 2012 r. do maja 2014 r., czterokrotnie uczestniczył w zawodach strzeleckich organizowanych przez ten klub, startując w konkurencji pistolet sportowy (każdorazowo oddając po 10 strzałów) i pistolet pneumatyczny (każdorazowo oddając po 20 strzałów).

Dysponując zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w pełni uprawnione było ustalenie przez organy Policji ilości egzemplarzy broni w drodze uznania administracyjnego z uwzględnieniem, jednakże odpowiedniości rodzaju broni palnej do deklarowanego przez skarżącego celu.

W tych okolicznościach stawianie organowi zarzutu o tego rodzaju ustaleniach faktycznych nie jest uprawnione.

W ocenie Sądu organy dysponując jedynie powyższymi informacjami o aktywności skarżącego w uprawianiu strzelectwa sportowego, zasadnie przyjęły, że określona w decyzji ilość egzemplarzy broni jest wystarczająca, co wyczerpująco uzasadniły. Stąd też zarzuty naruszenia przepisów postępowania wskazanych w pkt 1a skargi nie są trafne.

Nie jest też uzasadniony zarzut naruszenia art. 10 § 1 w zw. z art. 81 Kpa. Wbrew argumentacji zawartej w skardze, skarżący miał możność wypowiedzenia się do dowodu uzyskanego z przedmiotowej strony internetowej, gdyż jego pełnomocnik przed wydaniem decyzji przez organ pierwszej instancji, w dniu [...] czerwca 2014 r., zapoznał się z aktami postępowania nie wnosząc uwag.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji wyroku.