drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Umorzenie postępowania, Dyrektor Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, Umorzono postępowanie sądowe, II SAB/Ol 85/10 - Postanowienie WSA w Olsztynie z 2011-01-27, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Ol 85/10 - Postanowienie WSA w Olsztynie

Data orzeczenia
2011-01-27 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2010-11-10
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Sędziowie
Adam Matuszak /przewodniczący sprawozdawca/
Marzenna Glabas
S.Bogusław Jażdżyk
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Umorzenie postępowania
Skarżony organ
Dyrektor Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
Treść wyniku
Umorzono postępowanie sądowe
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 161 par. 1 pkt 3, art. 201 par. 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2011 r. na rozprawie sprawy ze skargi B. Z. na bezczynność Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej postanawia I. umorzyć postępowanie sądowe; II. zasądzić od Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów na rzecz skarżącego B. Z. kwotę 340 zł (słownie: trzysta czterdzieści złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 22 października 2010 r. B. Z. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na bezczynność Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów w rozpatrzeniu jego wniosku z dnia 28 września 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej, poprzez nadesłanie informacji w zakresie przejść dla pieszych i dróg rowerowych. W uzasadnieniu argumentował m.in., że MZDiM jest wyspecjalizowaną jednostką organizacyjną samorządu terytorialnego realizującą szereg zadań własnych Gminy O. Ponieważ MZDiM realizuje zadania publiczne oraz dysponuje majątkiem publicznym, zatem z mocy art. 4 ust. 3 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej. Wskazał, że we wniosku prosił o udostępnienie wyszczególnionych informacji i treści dokumentów odnoszących się do przejść dla pieszych i dróg rowerowych. Otrzymana w dniu 14 października 2010 r. odpowiedź na wniosek była niepełna, bowiem nie zawierała informacji dotyczących: audytu dla przejść przez ul. S. i W. oraz dla innych przejść, dla których audyt wykonano; kosztów wykonania audytów; planowanych audytów bezpieczeństwa oraz materiałów dotyczących planowanej likwidacji przejść. Podniósł, że pomimo ponaglenia i upływu terminu określonego w art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie otrzymał wnioskowanych informacji, ani odmowy udostępnienia informacji publicznej. Nie wydano również decyzji odmownej, o której mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, wyjaśniając, że MZDiM przesłał skarżącemu te ze wskazanych danych i dokumentów, które posiada, natomiast nie jest obowiązany do udostępnienia dalszych informacji, o których mowa w skardze, bowiem takich informacji nie posiada.

Pismem procesowym z dnia 21 stycznia 2011 r. pełnomocnik skarżącego poinformował, że 28 października 2010 r. organ przesłał drogą elektroniczną pozostałą część informacji publicznej, o którą wnioskował skarżący. Uzupełnienie odpowiedzi na wniosek o udostępnienie informacji publicznej w pełni satysfakcjonuje skarżącego, wobec czego wnosi on o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje :

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do przepisu art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.), kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a p.p.s.a., a więc m. in. w sprawach, gdy organ pozostaje w bezczynności w podjęciu czynności z zakresu administracji publicznej dotyczącej uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa ( art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.).

W niniejszej sprawie oczywistym jest, że organ pozostawał w bezczynności, w przedmiocie udostępnienia skarżącemu żądanej przez niego informacji publicznej, gdyż w ustawowym terminie 14 dni - określonym w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) - nie doręczył stronie dokumentów objętych wnioskiem z dnia 28 września 2010 r., ani też nie wydał decyzji odmownej w tym przedmiocie, o której mowa w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Tym samym organ naruszył obowiązujące go terminy załatwienia sprawy administracyjnej. Bezspornym także jest, że organ pozostawał w bezczynności do dnia wniesienia niniejszej skargi (22 października 2010 r.). Dopiero w dniu 28 października 2010 r. przesłał skarżącemu pozostałą część objętej wnioskiem informacji publicznej. Powyższe oznacza jednocześnie, że w dacie orzekania przez Sąd organ nie pozostawał już w bezczynności, co uzasadniało umorzenie niniejszego postępowania.

W myśl art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli stało się ono bezprzedmiotowe.

Z bezprzedmiotowością postępowania mamy do czynienia w sytuacji, gdy po wniesieniu skargi, w toku postępowania sądowoadministracyjnego, zaistnieje zdarzenie, które uniemożliwia osiągnięcie jego celu, tj. merytoryczne rozpoznanie skargi, albo powoduje, że dokonanie przez sąd administracyjny kontroli zaskarżonego aktu lub czynności staje się zbędne albo nawet niedopuszczalne. Taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie.

Zgodnie z uchwałą siedmiu sędziów NSA z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt I OPS 6/08 (opubl. w ONSAiWSA 2009/4/63), art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. ma zastosowanie także w przypadku, gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organu - w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. - organ wyda akt lub dokona czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do których pozostawał w bezczynności. NSA wyjaśnił, podejmując ta uchwałę, iż stosownie do art. 149 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Z przepisu tego wynika a contrario, że wydanie przez organ decyzji lub innego aktu wyłącza możliwość uwzględnienia skargi nawet wówczas, gdy ta decyzja lub akt podjęte zostały z naruszeniem terminu przewidzianego do ich wydania. Jest zatem rzeczą oczywistą, że jeżeli do daty orzekania przez sąd organ administracji publicznej, którego dotyczyła skarga na bezczynność, wyda akt lub podejmie czynność, których domagała się strona, to - mimo pozostawania w zwłoce - przestaje on tkwić w bezczynności. Postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie jego bezczynności staje się więc bezprzedmiotowe i dlatego podlega umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. Nie ma w takiej sytuacji podstaw do oddalenia skargi, ponieważ warunkiem wydania wyroku oddalającego skargę jest jej bezzasadność. Oznacza to, że sąd powinien skargę na bezczynność organu oddalić, jeżeli stwierdzi, że wbrew twierdzeniom skarżącego organ nie pozostawał w bezczynności w dacie wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Uznawszy zaś, że organ był bezczynny w tej dacie, ale przestał nim być, wydając stosowny akt lub podejmując właściwą czynność w trybie autokontroli (tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie), sąd powinien uznać, że przestała istnieć sprawa sądowoadministracyjna (rozumiana jako ustalenie, czy istnieje potrzeba zmuszenia organu do podjęcia nakazanych prawem aktów lub czynności), a co za tym idzie postępowanie to stało się bezprzedmiotowe.

Umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego wobec wydania aktu przez organ lub dokonania żądanej czynności, stanowiącego o bezprzedmiotowości postępowania oznacza, że przegraną stroną procesu jest organ, który w wyniku wniesienia skargi przez stronę usunął stan niezgodności z prawem.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. orzeczono, jak w pkt I sentencji postanowienia. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 201 § 1 p. p. s. a.



Powered by SoftProdukt