Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Linska - Wawrzon Sędziowie Sędzia WSA Maria Bohdanowicz (spr.) Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Protokolant sekr. sąd. Monika Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi Ł.B. na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie płatności bezpośrednich do gruntów rolnych na 2005 rok postanawia: zawiesić postępowanie na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270).

Decyzją [...] Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w S., na podstawie art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004 r. Nr 6 poz. 40, Nr 42 poz.386 i Nr 148 póz. 1551 oraz z 2006 r. Nr 50 poz.361), art. 7, 10, 75, 97, 104, 107 kpa oraz art. 138 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1973/2004 z dnia 29 października 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Komisji (WE) Nr 178/2003 w sprawie systemów wsparcia przewidzianych w tytułach IV i IVa tego rozporządzenia oraz wykorzystywania gruntów zarezerwowanych do produkcji surowców (Dz. Urz. WE Nr L 345 z 20 listopada 2004 r. str.1 ze zm.), art. 51 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. - odmówił przyznania płatności bezpośrednich na rok 2005 L.B. z tytułu Jednolitej Płatności Obszarowej - 2005 i nałożył karę pieniężną w wysokości 52456,50 zł, która będzie potrącana z płatności pomocy, do której producent rolny jest uprawniony z tytułu wniosków składanych w ciągu 3 lat kalendarzowych następujących po roku kalendarzowym, w którym stwierdzono niezgodności oraz z tytułu Uzupełniającej Płatności Obszarowej i nałożył karę pieniężną w wysokości 65827,08 zł, która będzie potrącana z płatności pomocy, do której producent rolny jest uprawniony z tytułu wniosków składanych w ciągu 3 lat kalendarzowych następujących po roku kalendarzowym, w którym stwierdzono niezgodności.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w dniu 11 maja 2005 r. L.B. złożył w Biurze Powiatowym ARiMR w S. wniosek o przyznanie płatności bezpośrednich lub o przyznanie płatności z tytułu wsparcia działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania na rok 2005 na następujące działki rolne: [...].

W dniu [..] do siedziby Biura Powiatowego ARiMR w S. wpłynął wniosek skarżącego o wypłatę zaległych dopłat za 2005 r., do którego dołączył wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 29 czerwca 2006 r, sygn. akt II K 165/06 i Sądu Okręgowego w G., z dnia 26 października 2006 r sygn. akt IV Ka 762/06, w którym to uznano L.B. winnym tego :

1. że w okresie od 30 kwietnia do 23 grudnia 2004 r. w S., S.

i Z. działając wspólnie i w porozumieniu z A. B. z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,

wprowadził w błąd Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, iż jest

producentem rolnym będącym w posiadaniu gruntów rolnych i w tym celu

zawarł fikcyjną umowę użyczenia gruntów rolnych od PRP "S." spółka z

o.o. za aprobatą A. B. - Prezesa Zarządu PRP "S." spółka

z o.o., a następnie przedłożył poświadczający nieprawdę wniosek o dopłaty do

gruntów rolnych, w wyniku czego doprowadził do niekorzystnego

rozporządzenia mieniem ARiMR z tytułu wspierania działalności rolniczej na

obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania w kwocie 18.032,91

zł to jest o czyn z art. 186 § 1 i art. 297 § 1 kk.

2. że w dniu 11 maja 2005 r. w S. w celu uzyskania dopłat do gruntów

rolnych przedłożył w Powiatowym Biurze Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniosek o przyznanie płatności z tytułu wsparcia działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania na rok 2005, w którym poświadczył nieprawdę dotyczącą okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego, iż jest producentem rolnym posiadającym grunty rolne, które nabył na podstawie umowy użyczenia od PRP "S." spółka z o.o. gdy w rzeczywistości producentem na tym terenie była PRP "S." spółka z o.o., a umowa użyczenia gruntów rolnych miała charakter fikcyjny - to jest o czyn z art. 297 § 1 kk i wymierzył mu karę łączną w wymiarze 7 miesięcy pozbawienia wolności z zawieszeniem na 3 letni okres próby.

Organ stwierdził, że w prowadzonym postępowaniu karnym ustalono w sposób bezsporny, iż L.B. zawarł z Przedsiębiorstwem Rolno-Przemysłowym "S." spółka z o.o. reprezentowanym przez [...]- pełnomocnika Zarządu w dniu 30 kwietnia 2005 r. umowę poddzierżawy działek ewidencyjnych o numerach [...] o łącznej powierzchni 247,81 ha położonych w gminie O., które były dzierżawione przez PRP "S." od Agencji Nieruchomości Rolnych. W umowie PRP "S." zobowiązane było do zapłaty podatku rolnego jak również czynszu dzierżawnego, jak i poniesienia wszelkich nakładów związanych z doprowadzeniem do zbioru upraw, nakładów w zakresie nasion, uprawy, siewu, nawożenia i zbioru na rzecz Agencji Nieruchomości Rolnych. L.B. jako poddzierżawca, zobowiązał się natomiast do przekazania na rzecz poddzierżawiającego wszelkich plonów uzyskanych z powierzchni przedmiotu umowy. Natomiast kwoty płatności obszarowych jak wynika z § 5 przedmiotowej umowy miał pobierać poddzierżawca. Strony ustaliły także czynsz dzierżawny w wysokości równowartości 300 ton pszenicy wg stawek GUS. Organ przywołał treść uzasadnienia wyroku Sądu, w którym wskazano na fakt, iż w ocenie Sądu bezspornym jest, że zarówno z treści umów jak i dowodów osobowych przeprowadzonych w sprawie wynika, że całość dzierżawionych od ANR gruntów w dalszym ciągu uprawiana była przez pracowników spółki "S.". W powyższego wynika, że producentem rolnym na poddzierżawionych terenach była spółka, gdyż to ona uprawiając ziemię, zbierając plony i ponosząc na ten cel wszelkie nakłady "władała nią jak dzierżawca", a więc była faktycznym posiadaczem uprawianego areału a nie był nim skarżący.

Organ przywołał także treść uzasadnienia Sądu Okręgowego, iż L.B. nie można przypisać statusu posiadacza, bowiem nie miał on woli władania jak i fizycznego władztwa na gruntem, a umowa była fikcyjna i zawarta jedynie dla pozoru w celu uzyskania korzyści majątkowej.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004 r. Nr 6 poz. 40 z póz. zm.) płatność bezpośrednia do gruntu rolnego przysługuje osobie będącej posiadaczem gospodarstwa rolnego, na będące w jej posiadaniu grunty rolne utrzymywane w dobrej kulturze rolnej, przy zachowaniu wymogów ochrony środowiska.

W ocenie organu L.B. nie był posiadaczem wymienionym we wniosku o przyznanie płatności bezpośrednich lub o przyznanie płatności z tytułu wsparcia działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania na 2005 rok gruntów rolnych w świetle ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy w S. i Sąd Okręgowy w G.

Odwołanie od tej decyzji wniósł L.B. i zarzucił:

-naruszenie art. 9 kpa poprzez nieuzasadnione zawieszenie postępowania administracyjnego przed podjęciem decyzji

merytorycznej oraz art. 97kpa, iż w sprawie zachodziły przesłanki do zawieszenia postępowania;

-naruszenie art. 75 1 kpa poprzez nie danie wiary dowodom dostarczonym przez skarżącego;

-naruszenie art. 13 usta 1 ustawy z 18 grudnia 2003 r o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności (Dz. U. z 2004 r. Nr 10 poz. 76) poprzez uznanie, że skarżący nie jest producentem rolnym;

-naruszenie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 40) poprzez błędną wykładnię polegająca na uznaniu, że skarżący nie spełnia warunków do otrzymania płatności bezpośrednich za 2004 r. (chyba mylnie podano rok bowiem z wniosku wynika, iż chodzi o dopłaty za 2005 r.);

-naruszenie art. 6 kpa poprzez zakwestionowanie umów cywilnych

podczas, gdy w postępowaniu organ administracji nie jest uprawniony

do badania czy zawarta umowa była umową ważną w rozumieniu

prawa cywilnego i wniósł o uchylenie decyzji organu l instancji.

W uzasadnieniu odwołujący się podał, że reprezentujący na sali sądowej

w sprawach karnych przytoczonych w sprawie przez organ l instancji kierownik

Biura Powiatowego w S. występując w charakterze świadka i znając wszystkie

okoliczności sprawy zeznał, że nie stwierdza nieprawidłowości w prowadzeniu

działalności przez skarżącego jako producenta rolnego, a pobrane przez niego

dopłaty do produkcji rolniczej bezspornie się mu należały, do tych gruntów nikt inny

nie złożył wniosku o dopłaty. Takie same informacje skarżącemu udzieliła Agencja

przy składaniu wniosku, a teraz reprezentuje inny pogląd i karze go za to. Umowa

poddzierżawy była znana Agencji i jej wtedy nie kwestionowała, a przecież to na

organach administracji ciąży obowiązek czuwania aby strony nie poniosły szkody

z powodu nieznajomości przepisów prawa.

Organ naruszył art. 97 kpa bowiem niezasadnie zawiesił postępowanie postanowieniem z dnia 22 czerwca 2006 r.

Podstawę zawieszenia stanowił fakt, iż przed Sądem Rejonowym toczyła się sprawa karna. W ocenie skarżącego przed sądem karnym toczyła się sprawa o płatności za 2004 r., a w sprawie niniejszej postępowanie dotyczyło roku 2005 r. dlatego też było możliwe wydanie decyzji administracyjnej, bo toczyła się sprawa karna, a nie administracyjna.

Naruszenia art. 75 kpa skarżący upatruje w tym, że dowód z wyroków sądowych

dotyczył roku 2004 a nie 2005, a nadto wyroki karne są oceną dowodów

dostarczonych i zebranych przez Sąd w świetle prawa karnego, a nie

administracyjnego.

Nadto dodał, iż zbiór dowodów zebranych przez sąd karny jest inny niż zbiór

dowodów znajdujących się w aktach sprawy administracyjnej. W aktach

administracyjnych znajdują się dodatkowe dowody, a nie zostały dostarczone

do Sądu a mogły mieć wpływ na treść wyroku karnego.

Organ odrzucił dowody, których Sąd nie posiadał, co przyczyniło się do tego, że miał

z góry założoną tezę bez liczenia się faktami.

W tej mierze skarżący miał na uwadze rozliczenia finansowe świadczące,

że w przedmiotowej sprawie na podstawie umowy poddzierżawy współpracowały

ze sobą dwa niezależne podmioty. L.B. nie godzi się ze stanowiskiem,

iż nie prowadził indywidualnie i samodzielnie działalności gospodarczej na gruntach

zadeklarowanych bowiem nigdy nie ukrywał przed organem, że będzie korzystał z usług innego podmiotu i ta okoliczność była organowi znana.

W ocenie odwołującego się organ naruszył przepis art. 13 ustawy z dnia 18 grudnia

2003 r. o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych

oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności (Dz. U. Nr 2004 r. Nr 10, poz.76)

poprzez uznanie, iż nie jest on producentem rolnym. Zakwestionowanie tego faktu

może mieć miejsce jedynie poprzez decyzję administracyjną odmawiającą wpisu do

ewidencji producentów, a taka nie została wobec Łukasza B.a wydana.

Bezzasadnie wobec tego organy odmówiły w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji tego

statusu.

Organ nadto naruszył art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach

bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U z 2004

r., Nr 6, poz. 40), gdyż mimo, że skarżący wyczerpuje wszystkie przesłanki o których

mowa w tym przepisie to znaczy jest producentem rolnym, posiadał nieruchomości

utrzymywane zgodnie z wymogami środowiska o obszarze powyżej 1 ha - to wydano

decyzję o odmowie tych płatności. Wymienia także wśród podstaw odwołania art. 6

kpa jako że organy kwestionowały umowę cywilną poddzierżawy i uznały ją za

fikcyjną, a cel zawarcia umowy został zrealizowany.

Decyzją [...] Dyrektor Lubuskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Z. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ podał, że celem ustawy o płatnościach bezpośrednich jest finansowe wspieranie producentów rolnych, którzy faktycznie uprawiają grunty rolne, a w ocenie organu II instancji L.B. nie był posiadaczem gospodarstwa rolnego zadeklarowanego we wniosku. Dopłaty bowiem nie są przyznawanie tylko i wyłącznie na podstawie tytułu prawnego. Sąd karny po przeprowadzeniu postępowania jednoznacznie stwierdził iż grunty były uprawiane przez Przedsiębiorstwo Rolno-Przemysłowe "S.", a zawarta umowa była pozorna dla uzyskania dopłat i uznając skarżącego winnym za przestępstwo z art. 297 kk to jest za oszustwo dotacyjne wymierzył mu karę.

W tej mierze wyroki karne stanowią dowód urzędowy, który organy musiały brać pod uwagę z urzędu.

Dlatego też nie zostały naruszone przepisy ustawy o płatnościach bezpośrednich jako że skarżący nie był posiadaczem gruntów zadeklarowanych w rozumieniu ustawy z 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru.

Nie był także w rozumieniu tej ustawy producentem rolnym na tych gruntach skoro ich nie uprawiał ani osobiście, ani za pomocą innych w swoim imieniu. Dlatego też organ uznał, że nie zostały naruszone przepisy ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności, tym bardziej, iż wpis ten ma tylko charakter deklaratoryjny i nie daje stronie automatycznie uprawnień do przyznania płatności bezpośrednich.

Co do zarzutu zawieszenia postępowania to organ wskazał, ze od postanowienia, o ile było ono zdaniem skarżącego niezasadne, mógł składać zażalenie zgodnie z art. 101 § 3 kpa. Wobec braku wniesienia tego środka postanowienie stało się ostateczne.

Za nieuzasadniony także uznał organ zarzut naruszenia art. 75 § 1 kpa. W ocenie organu część dowodów potwierdza fakt wydania L.B. materiału siewnego z magazynu spółki "S." natomiast pozostała część dowodów potwierdza fakt przyjęcia przez PRP płodów rolnych. Strona nie przedstawiła żadnych dokumentów w postaci faktur, rachunków czy umów, które mogłyby potwierdzić okoliczność prowadzenia przez stronę działalności rolniczej na dzierżawionych gruntach. Dlatego też organ uznał, iż te dokumenty w żaden sposób nie potwierdzają władztwa skarżącego nad tymi gruntami.

W ocenie organu także nie został naruszony art. 6 kpa, bowiem co do pozorności umowy poddzierżawy organ w całej rozciągłości przyjął ustalenia sądu karnego uznającego winnym skarżącego oszustwa co do posiadania spornych działek i prowadzenia na nich w swoim imieniu działalności rolniczej a tylko taka uprawniała go do dopłat.

Mając na uwadze wyżej przywołane okoliczności i ustosunkowanie się do zarzutów w odwołaniu organ stwierdził, że L.B. nie był posiadaczem dziatek gruntu rolnego zadeklarowanych w złożonym w dniu 11 maja 2005 r. wniosku. To w ślad za Sądem Rejonowym uznał, że prowadzącym działalność rolniczą była spółka PRP "S.". Te ustalenia potwierdził także Sąd II instancji.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. złożył L.B.. Zaskarżonym decyzjom zarzucił:

-naruszenie art. 9 kpa poprzez zmianę wykładni organu co do obowiązującego prawa skutkującego wydaniem decyzji o uchyleniu decyzji dotychczasowej; naruszenie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2003 r. o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności;

-naruszenie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich i oddzielnej płatności z tytułu cukru poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że skarżący nie spełnia warunków do otrzymania płatności bezpośrednich za rok 2005 podczas, gdy prawidłowa analiza zebranego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że skarżący powyższe płatności powinien otrzymać;

-naruszenie art. 6 kpa poprzez zakwestionowanie umów cywilnych zawartych przez skarżącego i spółkę "S." podczas, gdy w postępowaniu administracyjnym organ nie jest uprawniony do badania, czy zawarta umowa była umową ważną w rozumieniu przepisów prawa cywilnego - i wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu l instancji.

W uzasadnieniu skarżący podtrzymał wszystkie swoje zarzuty kierowane pod adresem organów w swoim odwołaniu od decyzji organu l instancji z nadto dodał,że upatruje naruszenia art. 9 kpa poprzez zmianę wykładni organu co do obowiązującego prawa skutkującego wydaniem decyzji o uchyleniu decyzji dotychczasowej. Kierownik Biura Powiatowego w S. występując w roli świadka i znając wszystkie okoliczności sprawy zeznał, że nie stwierdza nieprawidłowości w prowadzeniu działalności przez L.B. jako producenta rolnego a pobrane przez niego dopłaty do produkcji rolniczej bezspornie się mu należały.

Jeśli przyjąć, że stanowisko organu pod wpływem sądu się zmieniło to na skutek wprowadzenia w błąd skarżącego. W trakcie postępowania administracyjnego organ nazywał skarżącego producentem rolnym, a nie dzierżycielem czy użytkownikiem. Skarżącemu zarzuca się głównie to, że nie wykonywał samodzielnie wszelkich czynności na użytkowanych gruntach co przecież ani nie jest możliwe, ani konieczne. Dlaczego zatem nie kwestionuje się faktu wykonania usługi ochrony roślin przez spółkę.

Dodatkowo argumentował, że władanie gruntem nie musi polegać na jego fizycznej uprawie. Władanie to musi odpowiadać treści zawartej umowy, która kształtuje prawa i obowiązki posiadacza. Stąd też okoliczność, iż pracownicy spółki "S." po zawarciu umów nadal uprawiali. poddzierżawione grunty nie ma znaczenia prawnego dla sprawy, ponieważ skarżący mógł uprawiać ten grunt za pomocą kogokolwiek. Treść zawartych umów ich strony ułożyły wg własnego uznania kierując się w tym względzie zasadą swobody umów. Celem umów była poprawa sytuacji finansowej spółki, albowiem poddzierżawienie gruntów umożliwiało dzierżawcom pełniejszą kontrolę nad wydzierżawionym gruntem co zapewniało utrzymanie właściwej kultury upraw.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do zarzutu związanego z uznaniem, iż skarżący nie jest producentem rolnym organ wskazał, że żaden przepis prawa nie wymaga odmowy rejestracji w charakterze producenta rolnego dla zakwestionowania takiego statusu prawnego bowiem istnieje możliwość przeprowadzenia przeciwdowodu na wskazany fakt. Wywodził także, że organ l instancji nie był uprawniony do orzekania o ważności przedmiotowych umów i w tym przedmiocie nie orzekał, gdyż jest to właściwość sądów powszechnych. Organ administracji jedynie w oparciu o dokumentację zebraną w postępowaniu karnym ustalił odmienny stan faktyczny niż zadeklarowany przez skarżącego. Ten ustalony stan faktyczny uprawniał organ do przyjęcia, iż skarżący nie spełniał warunków do uzyskania płatności z uwagi na fakt, że nie był producentem rolnym.

W ocenie organu II instancji szczegółowo opisane w zaskarżonych decyzjach ustalenie sądów karnych, dawały podstawy do przyjęcia, iż skarżący nie posiadał woli władania ani władztwa nad dzierżawionym gruntem. Dalszym skutkiem tego ustalenia było przyjęcie, iż nie prowadził on na tych gruntach działalności rolniczej wobec czego nie spełniał warunków do uzyskania spornych dopłat.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zawieszenie postępowania jest instytucją procesową, uregulowaną w rozdziale 9 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270 ze zm.) zwaną dalej ppsa - mającą na celu usunięcie przeszkody o charakterze przejściowym uniemożliwiającej prowadzenie postępowania sądowo-administracyjnego, które jednakże powodują konieczność lub celowość czasowego wstrzymania biegu sprawy. Podstawą zawieszenia postępowania w niniejszej sprawie jest przyczyna prejudycjalna, bowiem rozstrzygnięcie zależne jest od wyniku postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Wyrok Sądu Rejonowego w S., który uznał skarżącego winnym oszustwa i oszustwa dotacyjnego w punkcie 1 dotyczył wniosku L.B. o dopłaty za 2004 r. i był podstawą odmowy przyznania płatności za ten rok decyzjami administracyjnymi zaskarżonymi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego: sygn. akt II SA/Go 13/08 - w przedmiocie dopłat bezpośrednich i II SA/Go 14/08 - w przedmiocie dopłat za niekorzystne warunki gospodarowania. Sąd skargi oddalił, lecz wyroki są nieprawomocne, bowiem skarżący wniósł skargi kasacyjne. W dniu 4 lipca 2008 r. sprawy te zostały przesłane do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Stąd też Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie dotyczącej odmowy przyznania dopłat za 2005 r., która jest wynikiem ustaleń organu na podstawie tego samego wyroku, rozstrzygnięcie - które zapadnie przed sądem administracyjnym II instancji będzie miało wpływ na wynik tej sprawy.

Obie sprawy bowiem pozostają w ścisłym związku a zatem spełniona została przesłanka o której mowa w art. 125 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Ta okoliczność była zatem podstawą zawieszenia postępowania w sprawie.