Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Sędziowie Sędzia WSA Adam Jutrzenka – Trzebiatowski Asesor WSA Jarosław Piątek (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agata Przybyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi M.L. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...]r., nr [...] w przedmiocie wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości oddala skargę.

Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2019 r. D.P. wystąpiła do Starosty [...] o wydanie pozwolenia na wejście na teren sąsiedniej nieruchomości położonej w [...] – dotyczy wejścia do piwnicy budynku znajdującego się na tarasie – na działce nr ew. gruntów [...], stanowiącej własność M.L., celem wykonania robót budowlanych w piwnicy wnioskodawczyni, polegających na montażu instalacji wodno-kanalizacyjnej i ogrzewania.

W uzasadnieniu wniosku strona wskazała, że od kilku miesięcy nie ma możliwości wejścia do piwnicy pod swoim budynkiem. Wcześniej bez problemu mogła z niego korzystać, po zmianie właściciela budynku nie ma już takiej możliwości. Wyjaśniła, że na pisemną prośbę o udostępnienie wejścia do piwnicy wraz z zaznaczeniem najkrótszej możliwej drogi, nowy właściciel zgodził się na udostępnienie piwnicy pod warunkiem, że strona zobowiąże się wykonać swoje wejście do piwnicy. W piwnicy znajduje się cała instalacja wodno-kanalizacyjna, wodomierz i zawór główny wody, do którego strona nie ma w ogóle dostępu, co uniemożliwia jej przeprowadzenie remontu oraz codzienne korzystanie z jej części budynku. Właściciel budynku twierdzi, że wejście znajduje się na jego działce i strona nie ma prawa z niego korzystać. Wskazała przy tym, że [...] marca 2019 r. podpisała umowę dotacji na zasadach Programu [...] z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej [...], która zobowiązuje ją do przeprowadzenia prac remontowych. O dotację starała się od listopada 2018 r. Prace remontowe muszą zakończyć się do 30 grudnia 2019 r. Podała też, że w 2018 r. otrzymała kredyt na remont. Strona wskazała, w jakich dniach chciałaby korzystać z wejścia do piwnicy.

Starosta decyzją z dnia [...] lipca 2019 r., nr [...], działając na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1186; dalej jako p.b.): 1) stwierdził niezbędność wejścia przez wyrażenie zgody wejścia przez D.P. na teren sąsiedniej nieruchomości o nr ewid. [...] w wymiarze dotychczasowym, celem prowadzenia robót budowlanych polegających na remoncie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce o nr ewid. [...] w dniach: [...].07.2019 r., [...].08.2019 r., [...].09.2019 r., [...].09.2019 r. nie wcześniej niż od dnia uprawomocnienia się niniejszej decyzji; 2) zobowiązał inwestora do przywrócenia zajmowanej nieruchomości do stanu poprzedniego i usunięcia wszelkich odpadów; 3) ustalenie rekompensaty z tytułu wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości pozostawił wnioskodawcy do uzgodnienia z właścicielem działki o nr ewid. [...]; 4) zezwolenia na zajęcie nieruchomości udzielił w terminach wskazanych we wniosku.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż z analizy przedłożonych dokumentów oraz relacji wnioskodawczyni wynika, że nie posiada ona dostępu do piwnicy w swoim budynku innego niż istniejące, obecnie zagrodzone. Wejście na teren sąsiedniej nieruchomości, działki nr ewid. [...], jest niezbędne dla montażu w pomieszczeniach kondygnacji podziemnej budynku nr [...] instalacji wodno-kanalizacyjnej i ogrzewania. Wykonanie nowego wejścia uniemożliwi wykonanie prac remontowych objętych dofinansowaniem w wymaganym terminie i spowoduje utratę pozyskanych przez wnioskodawczynię środków finansowych. Mając to na uwadze organ uznał, iż zachodzą przesłanki do wydania decyzji o niezbędności wejścia na nieruchomość na podstawie art. 47 ust. 2 p.b.

Odwołanie od tej decyzji wniósł M.L. podnosząc, iż został pominięty w sprawie, a cała sytuacja jest skandaliczna. Wskazał, iż nieprawdą jest, że starania wnioskodawczyni były bezskuteczne, gdyż w piśmie z dnia [...] maja 2019 r. zawarł swoje deklaracje oraz oczekiwania z nimi związane (warunki wejścia na nieruchomość). Wydruk pisma dołączył do odwołania.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2019 r., nr [...], uchylił zaskarżoną decyzję w punkcie 1 w części dotyczącej terminu korzystania z terenu sąsiedniej nieruchomości i jednocześnie orzekł o niezbędności wejścia w terminie do dnia 18 października 2019 r. w dni robocze, w celu przeprowadzenia robót budowlanych polegających na remoncie budynku mieszkalnego jednorodzinnego zlokalizowanego na działce o nr ewid. [...], a w pozostałej części zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

W uzasadnieniu decyzji Wojewoda w pierwszej kolejności wskazał, że warunki korzystania z cudzej nieruchomości w zakresie niezbędnym do wykonania przez inwestora określonych robót budowlanych, do których dostęp jest możliwy jedynie z nieruchomości sąsiedniej, określony został w art. 47 p.b. Rozpatrując wniosek o zezwolenie na wejście na nieruchomość sąsiednią organ administracji winien ograniczyć się wyłącznie do oceny niezbędności tego wejścia w celu wykonania zamierzonych przez inwestora robót budowlanych. Następnie podał, iż w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 47 ust. 2 p.b. organ ma obowiązek w pierwszej kolejności ocenić zasadność złożonego wniosku. W związku z tym organ bada czy: - inwestor podjął starania o uzyskanie zgody właściciela sąsiedniej nieruchomości i czy starania te okazały się bezskuteczne, - wejście na teren sąsiedniej nieruchomości jest niezbędne do wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych, - inwestor uzyskał ostateczna decyzję o pozwoleniu na budowę, bądź dokonał skutecznego zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych. W ocenie organu odwoławczego z akt sprawy wynika, iż w sprawie spełnione zostały wszystkie wskazane warunki. Inwestor dokonał skutecznego zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych. Wykonanie części robót budowlanych objętych zgłoszeniem wymaga wejścia do wspólnej piwnicy na terenie nieruchomości sąsiedniej, należącej do odwołującego. Inwestor wykazał również, iż podjął bezskuteczne starania o uzyskanie zgody właścicieli nieruchomości. Pismem z dnia [...] maja 2019 r. inwestor zwrócił się do właściciela nieruchomości sąsiedniej z prośbę o udostępnienie wejścia do piwnicy, celem wykonania niezbędnych prac remontowych. Do pisma tego adresat ustosunkował się negatywnie. Fakt ten potwierdza również treść wniesionego odwołania. Wobec tego Wojewoda stwierdził brak przesłanek do odmowy udzielenia zgody na wejście na teren sąsiedniej nieruchomości.

Odnosząc się do zarzutów odwołania o pominięciu w postępowaniu, Wojewoda wskazał, że inwestor dokonując zgłoszenia nie występuje z żądaniem, lecz składa oświadczenie wyrażające wolę skorzystania z uprawnienia przewidzianego ustawą. Do wykonania robót budowlanych inwestor może przystąpić, jeżeli w terminie 21 dni od dnia doręczenia zgłoszenia organ administracji architektoniczno-budowlanej nie wniesie, w drodze decyzji, sprzeciwu. Uproszczona forma postępowania zgłoszeniowego ma również odniesienie do kręgu uczestników postępowania, gdzie stroną jest jedynie inwestor.

Następnie organ wskazał, iż z uwagi na upływ terminów wskazanych we wniosku oraz w zaskarżonej decyzji, Wojewoda uchylił decyzję Starosty w punkcie 1 i określił nowy termin umożliwiający inwestorowi wykonanie robót budowlanych.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wniósł M.L., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w której zarzucił:

1) błąd w ustaleniach faktycznych, skutkujący obrazą przepisu art. 47 ust. 2 p.b., a to na skutek bezpodstawnego i nieprawidłowego ustalenia jakoby wejście na teren nieruchomości sąsiedniej było niezbędne dla realizacji prac opisanych przez inwestora,

2) naruszenie zasad postępowania, polegające na nieprzeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w zakresie ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego dostępu do nieruchomości skarżącego.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy organowi II instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu skargi podniósł, że w jego ocenie w sprawie nie zaistniały okoliczności uzasadniające nałożenie obowiązku niezbędnego wejścia na jego teren w zakresie określonym przez organ II instancji. Brak dostępu do nieruchomości sąsiedniej musi bowiem uniemożliwiać wykonanie robót budowlanych, a nie jedynie je utrudniać lub narażać inwestora na znaczne koszty. Zdaniem skarżącego Wojewoda nie wyjaśnił dlaczego wejście na teren skarżącego jest niezbędny. Ponadto podniósł, iż okres na jaki inwestor uzyskał zezwolenie na zajęcie nieruchomości został ustalony całkowicie dowolny i bez żadnych weryfikacji, wyłącznie na podstawie oświadczenia złożonego przez inwestora. W ocenie skarżącego okres ten jest zbyt długi i ustalony został bez żadnej podstawy faktycznej. Wbrew twierdzeniom organów skarżący umożliwił wstęp na teren swojej nieruchomości, jednak uczynił to na własnych warunkach, a nie warunkach strony przeciwnej. Wnioskodawczyni ma możliwość wybudowania własnego dostępu do piwnicy i nic nie stoi na przeszkodzie w urzeczywistnieniu tego dostępu, poza wolą i chęcią jej działania. Ponadto skarżący umożliwił wejście na teren nieruchomości przez bramę wjazdową, a nie jak tego chce wnioskodawczyni przez zdemontowanie ogrodzenia. Dodatkowo skarżący oczekiwał od wnioskodawczyni podania kiedy wejścia na jego teren będą realizowane, bowiem ma on niepełnosprawną córkę, której schorzenie utrudnia kontakty z osobami obcymi. Skarżący wyjaśnił, iż składając odwołanie do organu II instancji chciał przedstawić swoje stanowisko i oczekiwał, że organ poinformuje go o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym w rozumieniu art. 10 k.p.a. Podkreślił, iż nie jest przeciwny wykonaniu prac przez wnioskodawczynię i na wejście wyraźnie się zgadzał i nadal tę deklarację podtrzymuje, ale wejścia muszą następować w określonych terminach i przez wskazany przez właściciela nieruchomości teren.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Na rozprawie w dniu 19 grudnia 2019 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymał stanowisko wyrażone w skardze i wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wyjaśnił, iż obiekty są ze sobą konstrukcyjnie powiązane, a kwestia wejścia do piwnicy była wcześniej rozważana, ale nie doszło do porozumienia pomiędzy stronami. Z kolei uczestnik postępowania wniosła o oddalenie skargi jako bezzasadnej. Oświadczyła, że bez możliwości wejścia do piwnicy nie może przeprowadzić remontu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 2107 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (aktualnie tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325; dalej jako p.p.s.a.), który stanowi, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 p.p.s.a., uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie decyzji następuje gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie jest decyzja Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2019 r. utrzymująca w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] lipca 2019 r. w przedmiocie niezbędności wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości.

Podstawę materialnoprawną kontrolowanej decyzji stanowi art. 47 ust. 2 p.b., zgodnie z którym w razie nieuzgodnienia warunków, o których mowa w ust. 1, właściwy organ - na wniosek inwestora - w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, rozstrzyga, w drodze decyzji, o niezbędności wejścia do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości. W przypadku uznania zasadności wniosku inwestora, organ określa jednocześnie granice niezbędnej potrzeby oraz warunki korzystania z sąsiedniego budynku, lokalu lub nieruchomości. Zgodnie zaś z art. 47 ust. 1 p.b. jeżeli do wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych jest niezbędne wejście do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości, inwestor jest obowiązany przed rozpoczęciem robót uzyskać zgodę właściciela sąsiedniej nieruchomości, budynku lub lokalu (najemcy) na wejście oraz uzgodnić z nim przewidywany sposób, zakres i terminy korzystania z tych obiektów, a także ewentualną rekompensatę z tego tytułu.

Rozpatrując wniosek na podstawie art. 47 ust. 2 p.b. organ obowiązany jest ustalić spełnienie przesłanek dopuszczalności rozstrzygnięcia o prawie wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości. Przesłanki te precyzuje ust. 1 tego przepisu. Są to: po pierwsze potrzeba wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych, do wykonania których niezbędne jest wejście na teren sąsiedniej nieruchomości, po drugie konieczność uzyskania zgody właściciela nieruchomości sąsiedniej na wejście na teren tej nieruchomości, a po trzecie uprzednie podjęcie próby uzyskania takiej zgody od właściciela nieruchomości sąsiedniej, zakończone niepowodzeniem. Tryb administracyjny rozstrzygnięcia o prawie wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości uzależniony jest bowiem od braku dobrowolnej zgody właściciela tej nieruchomości. Badając niezbędność wejścia na nieruchomość sąsiednią, o której mowa w art. 47 ust. 1 p.b., organ nie jest uprawniony do kwestionowania ani rodzaju planowanych robót budowlanych, ani potrzeby ich przeprowadzenia.

Zastosowanie art. 47 ust. 2 p.b. jest zależne od ustalenia, że wnioskodawca, który wystąpił o wydanie decyzji o niezbędności wejścia do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości, jest osobą, która może legalnie przystąpić do wykonywania określonych robót budowlanych (wyrok NSA z dnia 19 stycznia 2018 r., II OSK 841/16, www.orzeczenia.nsa.gov.pl - dalej CBOSA). Organ wskazał, że D.P. (inwestor) w dniu 31 stycznia 2019 r. dokonała skutecznego zgłoszenia zamiaru wykonywania robót budowlanych polegających na remoncie budynku jednorodzinnego na działce nr [...]. W świetle przepisu art. 47 ust. 2 p.b. istotne znaczenie posiada ustalenie kwestii związanej z niezbędnością wejścia do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości w celu umożliwienia inwestorowi wykonania zamierzonych na jego nieruchomości robót budowlanych. Roboty budowlane o jakich mowa w ostatecznej decyzji dotyczą wyłącznie budynku inwestora, a nie budynku lub lokalu znajdującego się na sąsiedniej nieruchomości.

Przenosząc dotychczasowe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy trzeba stwierdzić, że ustawowe przesłanki zostały spełnione. Sąd podziela ocenę organu odwoławczego, że wykonanie części robót budowlanych objętych zgłoszeniem, polegających na wykonaniu instalacji ogrzewania, z uwagi na fakt usytuowania wejścia do wspólnej piwnicy na terenie sąsiedniej nieruchomości należącej do skarżącego wymaga wejścia na jej teren (działka o nr ewid. [...]). Z oświadczenia uczestniczki wynika, że w piwnicy znajduje się cała instalacja wodno-kanalizacyjna, a brak dostępu do piwnicy uniemożliwia przeprowadzenie remontu. W takich okolicznościach nie ma innej możliwości wykonania prac remontowych, jak tylko przez wejście na nieruchomość sąsiednią. Powyższą okoliczność, bezsporną zresztą, potwierdza materiał dowodowy zgromadzony w sprawie. W orzecznictwie wskazuje się, że warunek niezbędności wejścia na teren sąsiedni występuje, gdy obiekty, na których mają być wykonane prace, znajdują się na granicy działki sąsiedniej; bądź lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość i nieruchomości wspólnej w takiej od niej odległości, że teren dostępny na nieruchomości inwestora nie wystarczy na ich przeprowadzenie. Chodzi więc wyłącznie o sytuację, w której nie ma innej możliwości przeprowadzenia przez inwestora prac przygotowawczych lub budowlanych jak tylko poprzez wejście na teren sąsiedniej posesji (zob. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 19 grudnia 2018 r., II SA/Gd 409/18, CBOSA). Uczestniczka postępowania podjęła próbę ugodowego załatwienia sprawy i uzyskania dobrowolnej zgody skarżącego (właściciela) działki na wejście na teren jego posesji. Przesłanką wydania decyzji o niezbędności wejścia do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości jest stwierdzenie, że inwestor i zainteresowany właściciel (najemca) nie uzgodnili warunków korzystania z nieruchomości, budynku lub lokalu. Gdyby takie porozumienie zawarto, to inwestor nie może domagać się wydania decyzji o niezbędności wejścia do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości, licząc na określenie warunków korzystniejszych niż w tym porozumieniu. Przyjmuje się przy tym, że o istnieniu zgody właściciela sąsiedniej nieruchomości na wejście na jej teren celem wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych można mówić wówczas, gdy zostały uzgodnione wszelkie warunki wejścia na grunt, nie tylko obejmujące sposób, zakres i terminy robót, lecz także rekompensatę finansową (zob. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 19 października 2006 r., II SA/Bk 521/06, CBOSA). W rozpoznawanej sprawie skarżący uzależnił jednak udzielenie zgody na wejście na teren swojej nieruchomości od złożenia przez uczestniczkę zobowiązania, że wykona niezależne wejście do piwnicy po stronie swojego budynku. Tylko w takim przypadku skarżący wyraziłby zgodę na okazjonalne wejście na teren swojej nieruchomości w celu wykonania remontu. W świetle przedstawionych okoliczności nie sposób zatem uznać, że istniała zgoda właściciela sąsiedniej nieruchomości w rozumieniu art. 47 ust. 1 p.b.

Należy wskazać, że wykonywanie prac przygotowawczych lub robót budowalnych, które wymagają wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości niewątpliwie wiąże się, z pewnymi ograniczeniami w korzystaniu z praw podmiotu dysponującego uprawnieniami do nieruchomości (zob. wyrok NSA z dnia 13 marca 2019 r., II OSK 1109/17, CBOSA). Zważyć jednak trzeba, że prawo własności nie ma charakteru absolutnego. W ocenie Sądu organy nie przekroczyły granic niezbędności uszczuplenia uprawnień właściciela. Organ odwoławczy wskazał, że określony w rozstrzygnięciu zakres i warunki robót nie wykraczają ponad uzasadnioną potrzebę i uwzględniają wielkość i rodzaj planowanych prac a inwestor został zobowiązany do przywrócenia zajmowanej nieruchomości do stanu poprzedniego i usunięcia wszelkich odpadów. Nie można także pominąć, że zgodnie z art. 47 ust. 3 p.b. inwestor, po zakończeniu robót, o których mowa w ust. 1, jest obowiązany naprawić szkody powstałe w wyniku korzystania z sąsiedniej nieruchomości, budynku lub lokalu - na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym. Uwzględniając zatem powyższe należy ocenić, iż organy orzekające prawidłowo zastosowały w sprawie art. 47 ust. 2 p.b. Stan faktyczny sprawy przesądził bowiem o potrzebie wydania decyzji zastępującej zgodę sąsiada na wejście na teren należącej do niego nieruchomości.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia zasad postępowania polegający na nieprzeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w tym art. 10 § 1 k.p.a., przez uniemożliwienie skarżącemu przez organ I instancji wypowiedzenia się odnośnie zebranego materiału dowodowego. Wskazać trzeba, że organy zgromadziły w sprawie materiał dowodowy, który dawał podstawę do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia. Należy także zauważyć, że przepis art. 47 ust. 2 p.b. określa obowiązek organu wydającego decyzję, czyli załatwiającego sprawę administracyjną, dotyczący rozstrzygnięcia wniosku inwestora w terminie 14 dni od jego złożenia. Termin ten ma na celu zmobilizowanie organu do szczególnie szybkiego działania (zob. T.Filipowicz, w Prawo budowlane. Komentarz. A.Plucińska-Filipowicz, M.Wierzbowski (red.), WKP 2018). W odniesieniu do kwestii decyzji o niezbędności wejścia do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości brak jest rozwiązań szczególnych w kwestii legitymacji strony, a więc w tym zakresie ma zastosowanie przepis art. 28 k.p.a., który definiuje przymiot strony w postępowaniu administracyjnym, a jest nim każdy czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek (zob. wyrok NSA z dnia 4 listopada 2016 r., II OSK 198/15, CBOSA). W orzecznictwie wskazuje się, że uchybienie art. 10 § 1 k.p.a. może stanowić podstawę uchylenia decyzji jedynie wówczas, gdy wykaże się, że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. Innymi słowy strona musi wykazać, że gdyby do takiego uchybienia nie doszło, wynik sprawy byłby odmienny (zob. wyrok NSA z dnia 12 marca 2019 r., II OSK 1022/17, CBOSA). W niniejszej sprawie strona skarżąca nie wykazała takiego związku.

Podkreślenia także wymaga, iż z uwagi na zakres kontroli administracji publicznej przez sądy administracyjne sądy te, co do zasady, nie prowadzą postępowania dowodowego i nie orzekają merytorycznie. Innymi słowy nie rozpoznają sprawy administracyjnej co do jej istoty, lecz oceniają, czy organy prowadzące postępowanie administracyjne prawidłowo stosowały przepisy prawa materialnego oraz przepisy postępowania (por. wyrok NSA z dnia 13 stycznia 2006 r., II FSK 230/05, CBOSA). Sąd administracyjny - jak to wynika z art. 133 § 1 p.p.s.a. - orzeka na podstawie akt sprawy i tylko wyjątkowo, o ile zachodzą przesłanki z art. 106 § 3 p.p.s.a., może przeprowadzić uzupełniający dowód z dokumentów. Celem postępowania dowodowego prowadzonego ewentualnie przez sąd w trybie art. 106 § 3 p.p.s.a. nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy administracyjnej, lecz ocena, czy organy ustaliły ten stan zgodnie z regułami obowiązującymi w procedurze administracyjnej (por. wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2013 r., I OSK 308/13, CBOSA). Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącego o przeprowadzenie dowodu w zakresie wskazanym w skardze. Zgodnie z art. 106 § 3 p.p.s.a. sąd administracyjny może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. W niniejszej sprawie Sąd uznał, iż uwzględnienie wniosków dowodowych wskazanych przez skarżącego nie było niezbędne dla końcowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem dotychczas zgromadzony materiał dowodowy stwarzał Sądowi możliwość dokonania pełnej oceny legalności zaskarżonej decyzji, a wnioski dowodowe w szczególności obejmowały dokumenty, które nie dotyczyły okoliczności relewantnych z punktu widzenia art. 47 ust. 2 p.b.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd stanął na stanowisku, że na gruncie niniejszej sprawy orzekające w sprawie organy nie dopuściły się naruszeń prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, ani uchybień prawa procesowego w stopniu, w jakim mogłoby to mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.

-----------------------

#

2