Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Przepis art. 17 ust.1 a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992 ze zm.) nie wyklucza jako przeszkody w sprawowaniu opieki nad osobą niepełnosprawną pozostawania w zatrudnieniu lub innej pracy zarobkowej osób zobowiązanych do alimentacji w pierwszej kolejności, a tym samym umożliwia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego osobom zobowiązanym do alimentacji w dalszej kolejności, oczywiście pod warunkiem, że osoby te faktycznie świadczą osobistą opiekę w takim zakresie, który uniemożliwia im podjęcie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Sędziowie sędzia NSA Stanisław Prutis,, sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, Protokolant Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 października 2011 r. sprawy ze skargi K. I. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia[...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w H. z dnia [...] lipca 2011 r. znak [...], 2. stwierdza, że wymienione decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Zaskarżona decyzją z dnia [...] lipca 2011r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., po rozpatrzeniu odwołania od decyzji [...] lipca 2011 r. nr[...] wydanej przez działającego z upoważnienia Burmistrza H. - Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w H. w przedmiocie odmowy przyznania K. I. świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad babcią J. L., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

U podstaw podjętego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia:

Wnioskiem z 10 czerwca 2011r. K. I. zwróciła się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w H. o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad babcią J. L.

Decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w H. odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia argumentując, że wnioskodawczyni jako wnuczce mogłoby przysługiwać świadczenie pielęgnacyjne dopiero wówczas, gdyby nie było osoby spokrewnionej w pierwszym stopniu albo osoba ta nie byłaby w stanie sprawować opieki. Tymczasem

z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika, że osoba wymagająca opieki ma troje dzieci zobowiązanych do alimentacji. Córka Z. T. od 10 lat nie utrzymuje kontaktów z matką, córka T. I. otrzymuje świadczenia pielęgnacyjne

w związku z opieką nad niepełnosprawną córką, a syn R. L. złożył oświadczenie o niemożności opiekowania się matką ze względu na fakt pozostawania w zatrudnieniu. Fakt ten, zdaniem organu, nie wyklucza jednak możliwości opiekowania się matką J. L.

Z powyższą decyzją nie zgodziła się K.I. i wniosła odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. Wskazała, że syn babci R. L. nie może zrezygnować z pracy, gdyż jest zatrudniony na stałe, a jego wynagrodzenie stanowi wielokrotność świadczenia pielęgnacyjnego. Ma na utrzymaniu rodzinę i zobowiązania, które musi systematycznie regulować, a w przypadku rezygnacji z zatrudnienia jego sytuacja uległaby pogorszeniu. Odwołująca wyjaśniła również, że mieszka z babcią od wielu lat i pomaga jej w codziennym funkcjonowaniu, ponadto z powodu opieki nad babcią zrezygnowała z podjęcia zatrudnienia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. nie podzieliło argumentów odwołania i decyzją z dnia [...] lipca 2011r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W uzasadnieniu organ powołał się na art. 17 ust.1 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych, wskazując, że w przedmiotowej sprawie osobą spokrewnioną w pierwszym stopniu z J. L. jest R. L., który jest w stanie sprawować nad nią opiekę, o której mowa w powołanym przepisie. Okoliczność zaś pozostawania w zatrudnieniu, nie jest, zdaniem organu, obiektywnym powodem uniemożliwiającym podjęcie opieki nad matką. Tym bardziej, że świadczenie pielęgnacyjne jest właśnie świadczeniem dla osób, które nie podejmują pracy lub rezygnują z zatrudnienia. W związku z tym, iż w stosunku do syna J. L.nie występuje sytuacja niemożności sprawowania opieki nad matką, nieuprawnione - w ocenie SKO - jest żądanie K. I. do przyznania jej świadczenia pielęgnacyjnego.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Białymstoku wniosła K. I. , podkreślając, że to ona sprawuje codzienną opiekę nad babcią. W pozostałym zakresie skarżąca powieliła argumentację zawartą w odwołaniu.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, wskazując, że sam fakt sprawowania przez skarżącą opieki nad niepełnosprawną babcią nie uprawnienia do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Tym bardziej, że J. L. ma dzieci, a jedno z nich (syn R. L.) niewątpliwie może sprawować opiekę nad matką.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaakcentować, że sąd administracyjny sprawuje kontrolę aktów i czynności z zakresu administracji publicznej pod względem zgodności z prawem obowiązującym w dacie ich wydania. Kryterium legalności umożliwia sądowi wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji, jeżeli m.in. stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy - art. 3 § 1 w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) zwanej dalej: p.p.s.a. Zaznaczyć jednak należy, że sąd administracyjny kontrolując zgodność zaskarżonej decyzji z prawem nie dokonuje własnych ustaleń w sprawie (art. 133 § 1 p.p.s.a.), lecz orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego

w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji w wypełnieniu tego obowiązku.

W kontrolowanej sprawie z wnioskiem o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad niepełnosprawną J. L. wystąpiła jej wnuczka K. I.. Z ustaleń organu wynikało, że J. L. ma troje dzieci mieszkających w tej samej miejscowości - H. Córka Z. T. od 10 lat nie utrzymuje kontaktów z matką, córka T. I. otrzymuje świadczenia pielęgnacyjne w związku z opieką nad niepełnosprawną córką, a syn R. L. złożył oświadczenie o niemożności opiekowania się matką ze względu na fakt pozostawania w zatrudnieniu. Faktyczną opiekę nad niepełnosprawną sprawuje natomiast wnuczka K. I. W oparciu o tak zgromadzony materiał dowodowy organy I i II instancji odmówiły skarżącej przyznania zasiłku pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad niepełnosprawną babką, wskazując, że w stosunku do syna niepełnosprawnej R. L. nie zachodzi obiektywna niezdolność lub niemożność sprawowania opieki nad matką. Sam zaś fakt pozostawania tej osoby

w stosunku zatrudnienia nie wyklucza możliwości opiekowania się matką J. L.

W ocenie Sądu stanowisko organów jest błędne, a zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa materialnego, polegającym na błędnej interpretacji art. 17 ust. 1a ustawy

z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 992 ze zm.) oraz z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 cytowanej ustawy świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje matce albo ojcu, innym osobom, na których zgodnie z przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ciąży obowiązek alimentacyjny, a także opiekunowi faktycznemu dziecka jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji, albo osobą legitymującą się orzeczeniem

o znacznym stopniu niepełnosprawności. Jak jednak wynika z art. 17 ust. 1a tej ustawy, świadczenia pielęgnacyjne przysługuje osobie innej niż spokrewniona

w pierwszym stopniu, na której ciąży obowiązek alimentacyjny, w przypadku gdy nie ma osoby spokrewnionej w pierwszym stopniu albo gdy osoba ta nie jest w stanie sprawować opieki, o której mowa w ust. 1.

Treść powołanego przepisu wymaga dla przyznania świadczenia dla osoby spokrewnionej w dalszym stopniu niż pierwszy, ustalenia, że na takiej osobie ciąży obowiązek alimentacyjny, a nie ma osób spokrewnionych w pierwszym stopniu lub osoby takie nie mogą sprawować opieki. W niniejszej sprawie skarżąca jest wnuczką J. L., zatem osobą, na której obowiązek alimentacyjny ciąży w drugiej kolejności, skoro żyją dzieci niepełnosprawnej. W tych okolicznościach organy powinny wykazać, że zarówno córka Z. T. i R. L. są w stanie sprawować opiekę nad matką. Tymczasem w ramach postępowania organy przyjęły założenie, że R. l.pomimo pozostawania w zatrudnieniu może sprawować opiekę, a to wyłączało konieczność ustaleń w stosunku do Z. T. W ocenie Sądu przyjęte przez organy założenie, że praca w wymiarze pełnego etatu, nie jest przeszkodą w sprawowaniu stałej opieki, stanowi naruszenie art. 17 ust. 1a ustawy o świadczeniach rodzinnych. Ustawodawca w powołanym przepisie nie wskazał, bowiem na konkretne przeszkody u osób spokrewnionych w pierwszym stopniu, które uprawniałyby do starań o świadczenie pielęgnacyjne osób innych niż spokrewnione w pierwszym stopniu. Bezspornym jest, że zły stan zdrowia osób spokrewnionych w pierwszym stopniu, ewentualnie sprawowanie opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem (co ma miejsce w stosunku do T. I.) może stanowić przeszkodę w sprawowaniu przez nich opieki i umożliwić starania o świadczenie pielęgnacyjne osób zobowiązanych do alimentacji w dalszej kolejności. Nie mniej jednak, co Sąd podkreśla, ustawodawca nie wykluczył jako przeszkody w opiece nad osobą tego wymagającą innych przyczyn, w tym pozostawania w zatrudnieniu lub innej pracy zarobkowej osób zobowiązanych do alimentacji w pierwszej kolejności, co z kolei otwiera drogę do starań o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego osobom zobowiązanym do alimentacji w dalszej kolejności, oczywiście pod warunkiem, że osoby te faktycznie świadczą osobistą opiekę w takim zakresie, który uniemożliwia im podjęcie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej (tak WSA w Krakowie w wyroku z 21 czerwca 2011r. III SA/Kr 1048/10, Lex nr 852469).

Przepis art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych był niejednokrotnie podstawą rozstrzygnięć sądów administracyjnych, jak również przedmiotem zagadnień przedstawianych Trybunałowi Konstytucyjnemu. I tak w wyroku z dnia 18 lipca 2008r. (sygn. akt P 27/07) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że cytowany przepis w zakresie, w jakim uniemożliwia nabycie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego obciążonej obowiązkiem alimentacyjnym osobie zdolnej do pracy, niezatrudnionej ze względu na konieczność sprawowania opieki nad innym niż jej dziecko niepełnosprawnym członkiem rodziny, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu do tego wyroku, wyszczególnienie spośród zobowiązanych do alimentacji osób jedynie rodziców i im tylko przyznanie prawa do świadczenia, narusza konstytucyjną zasadę równości

i sprawiedliwości społecznej, pojmowaną nie aspekcie socjalno – ekonomicznym, lecz odnoszącą się do społecznego poczucia sprawiedliwości, godząc jednocześnie w konstytucyjne nakazy ochrony i opieki nad rodziną, wyrażone w art. 18 Konstytucji RP. Stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stanowi kontynuację przyjętej już uprzednio w stosunku do przepisu art. 17 ust.1 ustawy o świadczeniach rodzinnych linii orzeczniczej, bowiem już wyrokiem z dnia 15 listopada 2006r., sygn. akt P 23/05 Trybunał podkreślił, iż prawo do ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjne musi wywodzić się z obowiązku alimentacyjnego, o którym mowa w art. 128 k.r.o. Obowiązek ten sprowadza się do obowiązku dostarczania środków utrzymania (niekiedy także środków wychowania) i obciąża krewnych w linii prostej (zstępnych i wstępnych) oraz rodzeństwo (art. 128 k.r.o.). Kodeks ustala kolejność zobowiązanych, w związku z czym obowiązek alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje dopiero w braku osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie może zadośćuczynić obowiązkowi, lub gdy uzyskanie od niej na czas środków utrzymania jest niemożliwe lub połączone

z nadmiernymi trudnościami (art. 132 k.r.o.). Na tym tle ustawowa regulacja została przez Trybunał Konstytucyjny uznana za niesprawiedliwą i krzywdzącą, skoro bowiem członek najbliższej rodziny wywiązuje się ze swych obowiązków - moralnych i prawnych - wobec ciężko chorego krewnego i wymaga to odeń rezygnacji

z zarobkowania, to winien on w tych działaniach otrzymać odpowiednie wsparcie państwa. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że odmowa wsparcia osobom bliskim - rodzeństwu czy dziadkom - podważa racjonalność ustawodawcy.

Obowiązek alimentacyjny zdefiniowany został w art. 128 Kodeksu rodzinnego

i opiekuńczego, zgodnie z którym obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Istnienie obowiązku alimentacyjnego jest, co wprost wynika z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, bezpośrednio związane z możliwością ubiegania się o świadczenie rodzinne, zależność tę należy zatem uwzględniać przy interpretacji art. 17 ust. 1a ustawy o świadczeniach rodzinnych. Wnuczka jest krewną w linii prostej i jej obowiązek alimentacyjny wobec babci powstaje, gdy nie ma dzieci babci lub dzieci te nie są w stanie dopełnić swego obowiązku alimentacyjnego wobec rodzica. W taki sam sposób – przy braku dzieci lub braku możliwości sprawowania przez nich opieki nad matką otwiera się uprawnienie wnuczki do świadczenia pielęgnacyjnego w sytuacji sprawowania faktycznej opieki nad babcią wymagającą takowej (tak: WSA w Krakowie w wyroku z 7 grudnia 2010r. III SA/KR 931/10).

Literalna wykładnia art. 17 ust. 1a cyt. ustawy o świadczeniach rodzinnych, sprowadzająca ustawową przesłankę, że osoba spokrewniona w pierwszym stopniu "nie jest w stanie sprawować opieki", wyłącznie do istnienia obiektywnych przesłanek uniemożliwiających sprawowanie tej opieki w postaci, w postaci złego stanu zdrowia osób spokrewnionych w pierwszym stopniu, ewentualnie sprawowanie opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem, jest niewystarczająca na gruncie wartości konstytucyjnych. Negatywna przesłanka w art. 17 ust. 1a ustawy, rozumiana w taki zawężający sposób, wywołuje daleko idące negatywne konsekwencje dla rodziny

i opieki nad osobą faktycznie tej opieki wymagającą. Gdy osoba spokrewniona

w pierwszym stopniu z powodu jakichkolwiek okoliczności, a więc nie tylko z powodu jej stanu zdrowia, "nie jest w stanie sprawować opieki", pozostali członkowie rodziny, którzy chcą - a jednocześnie mają również obowiązek - sprawować opiekę, nie mogą zostać pozbawieni możliwości uzyskania świadczenia, które uzyskaliby gdyby innych członków rodziny nie było. Tak rozumiany przepis oznaczałby bowiem swoistą sankcję dla osób wymagających opieki, a mających kilku członków rodziny, z których zobowiązani w pierwszej kolejności nie sprawują nad nimi opieki. Taka interpretacja w istocie niweczyłaby cel ustawowej regulacji przepisów o pomocy społecznej

w postaci świadczenia pielęgnacyjnego, byłaby sprzeczna z ratio legis ustawy

i jednocześnie z powołanymi powyżej przepisami Konstytucji RP. A zatem osoby posiadające krewnych pierwszego stopnia zobowiązanych do świadczeń alimentacyjnych, lecz z powodu jakichkolwiek okoliczności, a więc nie tylko z powodu ich stanu zdrowia "nie będących w stanie sprawować opieki", powinny być traktowane jednakowo, tak jak osoby, które takich krewnych nie mają. Obydwie bowiem kategorie osób w jednakowym stopniu wymagać będą opieki osób trzecich (analogiczną tezę wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 grudnia 2009r., I OSK 722/09 na tle zróżnicowania osób pozostających w związku małżeńskim).

Mając, zatem na uwadze, iż interpretacja przepisów prawa nie może być dokonywana wbrew konstytucyjnie zagwarantowanym prawom obywateli, Sąd zobligowany był w niniejszej sprawie odejść od literalnego brzmienia normy art. 17 ust.1a ustawy o świadczeniach rodzinnych i uwzględnić rezultaty wykładni celowościowej. Wykładnia sądowa musi, bowiem zmierzać do rezultatu wynikającego z takiego rozmienia prawa, które zapewnia jego spójność oraz konstytucyjność. Dlatego też Sąd zobowiązany jest wybrać taką interpretację normy ustawowej, która umożliwia najpełniejsze urzeczywistnienie norm, zasad i wartości konstytucyjnych (vide: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 lutego 2009r. sygn. akt I OSK 533/08).

Uwzględniając powyższe rozważania należało stwierdzić, iż przepis art. 17 ust.1 a ustawy o świadczeniach rodzinnych nie wyklucza jako przeszkody

w sprawowaniu opieki nad osobą niepełnosprawną pozostawania w zatrudnieniu lub innej pracy zarobkowej osób zobowiązanych do alimentacji w pierwszej kolejności,

a tym samym umożliwia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego osobom zobowiązanym do alimentacji w dalszej kolejności, oczywiście pod warunkiem, że osoby te faktycznie świadczą osobistą opiekę w takim zakresie, który uniemożliwia im podjęcie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Taka wykładnia, zdaniem składu orzekającego, jest zgodna z celem świadczenia pielęgnacyjnego, jakim jest materialne wsparcie osób, którzy rezygnują z zarobkowania w związku

z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny.

W toku ponownego rozpatrzenia sprawy organy administracji interpretując powołany przepis winny, zatem rozważyć zaprezentowaną przez Sąd wykładnię, ustalając uprzednio pełny stan faktyczny sprawy. Organy, wbrew bowiem art. 7

i art. 77 § 1 kpa, nie przeprowadziły należycie postępowania wyjaśniającego i nie ustaliły wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W sprawie nie wyjaśniono, bowiem sytuacji faktycznej Z. T., drugiej córki osoby poddanej opiece. Całe postępowanie w tej sprawie ograniczyło się, bowiem do przyjęcia oświadczenia, że ww. osoba nie utrzymuje kontaktów z matką. Organy nie ustaliły jednak, czy Z. T. faktycznie nie jest w stanie sprawować opieki nad matką. Z tego powodu przyjąć należy, że okoliczność ta jest niewyjaśniona, a ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, ze względu na treść art. 17 ust. 1a ustawy oświadczeniach rodzinnych. Ta okoliczność przesądza o tym, czy K. I. może być, uznana za osobę uprawnioną do świadczenia pielęgnacyjnego. Zauważyć należy, że poprawne ustalenie tej okoliczności musi brać pod uwagę nie tylko sytuację osobistą zobowiązanej do opieki, ale również charakter relacji między zobowiązaną, a jej matką. Ten aspekt sprawy wydaje się istotny ze względu na fakt, że zobowiązany do opieki ma świadczyć opiekę, a więc podejmować określone czynności. W takiej sytuacji wzajemne relacje między zobowiązaną, a J. L. musza być uznane za istotne przy wykładni niemożności sprawowania opieki, na którą wskazuje art. 17 ust. 1a ustawy. Zważyć należy, że opieka to nie alimenty, które mają, co do zasady formę pieniężną, a więc element wzajemnych relacji obu osób jest istotny (tak też WSA w Rzeszowie w wyroku z 26 maja 2011r. II SA/Rz 252/11).

Rozpoznając ponownie sprawę organy nie mogą też pominąć faktu, że skarżąca zamierza podjąć studia i czas poświęcony na studia nie ogranicza się do godzin wykładów czy ćwiczeń, ale należy uwzględnić czas dojazdu i samodzielnej nauki. Jednocześnie fakt, że skarżąca zamierza studiować w systemie niestacjonarnym nie przekreśla jej możliwości podjęcia zatrudnienia czy innej pracy zarobkowej, a zatem w sytuacji, gdyby konieczność jej osobistej opieki nad babcią powodowała brak możliwości podjęcia zatrudnienia czy innej pracy zarobkowej, to wówczas, przy spełnieniu pozostałych przesłanek art. 17 omawianej ustawy, nie można wykluczyć uprawnienia skarżącej do świadczenia określonego tym przepisem.

Mając na względzie powyższe rozważania Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji i na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.

Konsekwencją uchylenia decyzji było stwierdzenie z urzędu o niemożności wykonania decyzji do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku (art. 152 p.p.s.a).