Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędzia WSA Tadeusz Lipiński. Protokolant referent Małgorzata Gaida po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2018 roku na rozprawie sprawy ze skargi K. J. na decyzję Dyrektora Spółki A z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie opłaty za pobór wód podziemnych postanawia I. odrzucić skargę; II. zwrócić skarżącemu kwotę 100 złotych (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu uiszczonego wpisu sądowego. WSA/post.1 - sentencja postanowienia

Decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Zarządu Zlewni Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie w G., na podstawie art. 271 ust. 7 w zw. z art. 271 ust. 2, art., 14 ust. 2 i 6 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2017r. Prawo wodne (Dz.U z 2017r. poz. 1566 ze zm., dalej jako: P.w.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017r. poz. 1257 ze zm.) określił Prywatnemu Gospodarstwu Rolnemu K. J. (dalej jako: skarżący) za okres 1 stycznia 2018r. - 31 grudnia 2018r. opłatę stałą w wysokości 259 zł za pobór wód podziemnych. W uzasadnieniu podano, że w dniu 28 lutego 2018r. ustalono skarżącemu w formie informacji rocznej opłatę stałą w wysokości 259 zł za pobór wód podziemnych i wskazano, że opłatę tę należy uiścić na rachunek organu w czterech kwartalnych ratach płatnych w określonych terminach. Informacja ta została doręczona w dniu 5 marca 2018r. Wyjaśniono, że skarżący korzysta z usług wodnych na podstawie pozwolenia wodnoprawnego na pobór wód podziemnych. Podniesiono, że zaistniała przesłanka obligująca organ do wydania decyzji określającej wysokość opłaty stałej, albowiem skarżący nie wniósł na rachunek bankowy drugiej raty kwartalnej. Wskazano, że art. 300 ust. 1 P.w. zawiera odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisów działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017r. poz. 201 ze zm.) do ponoszenia opłat za usługi wodne, a także stanowi, że uprawnienia organów podatkowych przysługują Wodom Polskim. Wyjaśniono, że zgodnie z art. 51 § 1 Ordynacji podatkowej zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Niewniesiona w terminie druga rata kwartalna opłaty stałej za pobór wód podziemnych stanowi zaległość podatkową, od której, stosownie do art. 53 § 1 Ordynacji podatkowej, naliczane są odsetki za zwłokę i która podlega obowiązkowi niezwłocznego jej uiszczenia, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji. Natomiast odsetki za zwłokę nalicza podmiot zobowiązany i wpłaca bez wezwania. Wyjaśniono, że stawka odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych wynosi 8% kwoty zaległości w stosunku rocznym. Pouczono skarżącego, że od decyzji stronie służy odwołanie do Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Wód Polskich w B. w terminie 14 dni od doręczenia decyzji.

Skarżący wniósł skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, domagając się jej uchylenia jako naruszającej prawo oraz orzeczenie o kosztach postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu strona skarżąca zarzuciła naruszenie art. 411 § 1, 2 i 3 P.w. polegające na nieuwzględnieniu następstwa prawnego skarżącego skutkującego ex lege przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z pozwolenia wodnoprawnego na rzecz następcy prawnego – "[...]" sp. z o.o. z dniem 12 czerwca 2017r. czego skutkiem jest bezprawne ustalenie opłaty stałej. Podniesiono, że skarżący z dniem 12 czerwca 2017r. rozwiązał umowę dzierżawy działki, na której posadowione jest głębinowe ujęcie wody. Zatem organ winien był wydać decyzję o stwierdzeniu przejścia praw i obowiązków z pozwolenia wodno-prawnego na "[...]", a tymczasem decyzją z dnia "[...]" organ orzekł o przeniesieniu praw i obowiązków wynikających z pozwolenia wodnoprawnego z dnia "[...]" na "[...]", podczas gdy był uprawniony jedynie do stwierdzenia przejścia praw na następcę. Skoro więc organ administracji uznał, iż doszło do przejścia praw z pozwolenia wodnoprawnego udzielonego skarżącemu bezzasadnym jest ustalenie opłaty stałej za okres od 1 stycznia 2018r. do 31 grudnia 2018r. obciążającej skarżącego. Podniesiono, że zgodnie z procedurą odwoławczą przewidzianą w art. 273 P.w. skarżący w dniu 12 lipca 2018r. złożył do Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Wód Polskich w B. reklamację od decyzji Dyrektora Zarządu Zlewni Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie w G. z dnia "[...]" o treści tożsamej z decyzją zaskarżoną, którą zatytułował odwołanie, która to reklamacja nie została uwzględniona, co powoduje konieczność złożenia skargi do sadu administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie w całości, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 12 lipca 2018r. skarżący wniósł odwołanie od decyzji Dyrektor Zarządu Zlewni w G. do Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w B. i nie zostało ono jeszcze rozpatrzone. Pomimo to do chwili obecnej nie dokonał wpłaty za I kwartał mimo, że zaskarżenie decyzji nie wstrzymuje jej wykonania, a także za II kwartał oraz nie złożył reklamacji, że nie zgadza się z wysokością opłaty za II kwartał.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018r. poz. 1302 dalej jako: p.p.s.a.) sąd odrzuca skargę jeżeli jej wniesienie jest niedopuszczalne.

Stosownie do treści art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie (§ 2). Przepisy te wyrażają generalną zasadę subsydiarności skargi, tj. jej wniesienie do sądu administracyjnego wymaga uprzedniego uruchomienia środków prawnych dostępnych w administracyjnym toku instancji.

W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest decyzja wydana na podstawie art. 271 ust. 7 P.w., zgodnie z którym jeżeli podmiot obowiązany do ponoszenia opłat za usługi wodne zaniechał wykonania obowiązku wniesienia opłaty za usługi wodne właściwy organ Wód Polskich określa wysokość opłaty stałej w drodze decyzji. Jak słusznie bowiem wskazuje organ opłata za usługi wodne nieuiszczona w terminie jest z mocy art. 300 ust. 1 P.w. zaległością podatkową, o czym organ orzeka w drodze decyzji. Zatem nie jest to decyzja tożsama z decyzją wydawaną na podstawie art. 273 ust. 6 P.w., na którą służy – zgodnie z art. 273 ust. 8 P.w. – bezpośrednio skarga do sądu administracyjnego, gdyż taka decyzja jest wydawana po rozpatrzeniu reklamacji, stanowiącej swoisty środek zaskarżenia. Tymczasem decyzja będąca przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest decyzją pierwszoinstancyjną, od której służy odwołanie do właściwego dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej Wód Polskich (art. 14 ust. 4 P.w.). Przy czym należy podkreślić, że w treści zaskarżonej decyzji jest prawidłowe pouczenie o prawie do wniesienia odwołania do Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Wód Polskich w B.

W tym stanie rzeczy skarga na powyższą decyzję jest niedopuszczalna z uwagi na niewyczerpany tryb do jej zaskarżenia w administracyjnym toku instancji.

Z tych względów, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia

O zwrocie uiszczonego przez skarżącego wpisu sądowego Sąd orzekł w myśl art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.