Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Skoro ustawodawca przewidział od dnia 21 sierpnia 2011 r. w art. 130a ust. 5f ustawy Prawo o ruchu drogowym powierzanie usuwania pojazdów oraz prowadzenie parkingów strzeżonych dla pojazdów usuniętych w trybie przepisów o zamówieniach publicznych, to uznać należy, iż w sytuacji gdy doszło do powierzenia wykonywania tych czynności w tym trybie, to jest do wyłonienia przez starostę oferty na wykonywanie tych czynności i zawarcia umowy z oferentem, to brak jest podstaw dla ustalania wysokości wynagrodzenia dozorcy w trybie przewidzianym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2011 r. Nr 46, poz. 237 ze zm.), a podmiotem właściwym do rozpoznawania sporów wynikłych pomiędzy reprezentowanym przez starostę powiatem, a podmiotem, któremu powierzono wykonywanie tych zadań w trybie przepisów o zamówieniach publicznych jest sąd powszechny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świstak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Edyta Podrazik Sędzia WSA Izabela Paluszyńska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 sierpnia 2016 r. sprawy ze skargi M. G. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia ... 2016 r. nr ... w przedmiocie zwrotu wydatków i wynagrodzenia za dozór pojazdu I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Starosty K. z dnia ... 2016 r. nr ..., II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz skarżącego kwotę ...zł (... złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2016 r., nr [...] Starosta K. działając na podstawie art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1619 ze zm., dalej: u.p.e.a.) oraz § 3 pkt 1a i § 4 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy i postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 46, poz. 237 ze zm., dalej: rozporządzenie) w związku z art. 123 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 267 ze zm., dalej: k.p.a.) orzekł o wypłacie M. G. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe M. G., ul. [...], [...], kwotę [...]zł stanowiącą zwrot wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdem marki Ford Fiesta o nr rej. [...] przechowywanym na parkingu strzeżonym prowadzonym przez niego w okresie od dnia [...] sierpnia 2011 r., tj. z dniem wydania dyspozycji usunięcia przedmiotowego pojazdu z drogi do dnia [...] kwietnia 2016 r., tj. dnia przejęcia tego pojazdu przez Powiat K., w tym kwotę [...]zł wynagrodzenia za usunięcia pojazdu.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Starosta wyjaśnił, że w dniu [...] sierpnia 2011 r. na podstawie dyspozycji nr [...] pojazd marki Ford Fiesta nr rej. [...] został usunięty z drogi i przewieziony na parking strzeżony firmy PHU M. G. Pomoc Drogowa. Sąd Rejonowy w K. postanowieniem z dnia [...] grudnia 2015 r. (sygn. akt [...] [...]) orzekł przepadek przedmiotowego pojazdu na rzecz Powiatu [...]. Dnia [...] kwietnia 2016 r. ów pojazd został odebrany z parkingu przez pracownika Starostwa Powiatowego w K.. Starosta podał, że podjął kilka prób porozumienia się z M. G. w sprawie zwrotu wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdem.

W dniu [...] września 2015 r. pełnomocnik dozorcy – B. T. zwrócił się do organu o zawarcie ugody administracyjnej w sprawie wypłaty wynagrodzenia w kwocie [...]zł za przechowywania i usunięcie pojazdu marki Ford Fiesta nr rej. [...] w okresie od [...] sierpnia 2011 r. oraz wynagrodzenia w kwocie [...]zł za usunięcie pojazdu z drogi. Starosta wskazał, że żądana kwota roszczenia nie została przez pełnomocnika dozorcy poparta żadnymi udokumentowanymi dowodami i obliczeniami kalkulacyjnymi. M. G. podał, że z uwagi na upływ czasu nie posiada dokumentów księgowych potwierdzających wysokość wydatków związanych z prowadzonym parkingiem i wskazał, że precyzyjne ustalenie kalkulacji jest możliwe na podstawie opinii biegłego z zakresu ekonomii – księgowości. Zdaniem organu żądana przez dozorcę kwota [...]zł nie jest adekwatna do wartości pojazdu oszacowanej przez rzeczoznawcę majątkowego na kwotę [...]zł, a powołanie biegłego powodowałoby dalsze nieuzasadnione koszty. Wynagrodzenie i zwrot wydatków uzależnione jest od konkretnego dozorcy i pojazdu. Należność powinna odpowiadać rzeczywistym, konkretnym i wykazanym wydatkom poniesionym przez podmiot wykonujący dozór. Jednocześnie Starosta wskazał, że w uchwale z dnia 29 listopada 2010 r. I OPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że jeżeli właściciel pojazdu usuniętego z drogi w przypadkach, o których mowa w art. 130a ust. 1 Prawa o ruchu drogowym nie odebrał pojazdu w określonym terminie, jednostce może być przyznane wynagrodzenie za cały okres wykonywania dozoru nad pojazdem oraz zwrot kosztów związanych z wykonywaniem dozoru, w tym kosztów usunięcia pojazdu z drogi, na podstawie art. 102 § 2 u.p.e.a. w zw. z § 3 pkt 1 lit. a rozporządzenia. Starosta stwierdził, że skoro u.p.e.a. nie określa kryteriów ustalania wysokości wynagrodzenia w sytuacji, gdy dozorca nie wykaże wydatków poniesionych w związku z dozorem, to należało zgodnie z art. 836 k.c. przyjąć, że przechowawcy należy się wynagrodzenie przyjęte w danych stosunkach. W tym celu organ dokonał porównania wysokości żądanego przez M. G. wynagrodzenia z kwotami wynagrodzeń wypłacanymi przez Powiat K.. Jedna z firm prowadzących działalność na terenie Powiatu K. za przechowywanie pojazdu, którego sąd orzekł przepadek na rzecz Powiatu, oszacowała koszty przechowywania dwóch pojazdów:

- marki Volkswagen Golf przez 1895 dni (4.09.2010 r.-12.11.2015 r. tj. od daty odbioru pojazdu z parkingu do jego złomowania) na kwotę [...]zł brutto, co daje w przybliżeniu [...] zł/dobę;

- marki Fiat 126p przez 1697 dni (4.09.2010 r.-28.04.2015 r. tj. od daty odbioru pojazdu do jego złomowania) na kwotę [...]zł brutto, co daje w przybliżeniu [...] zł/dobę.

Na tej podstawie Starosta uznał za zasadne przyjęcie stawki [...] zł/dobę brutto do ustalenia zwrotu wydatków i wynagrodzenia za usunięcie przedmiotowego pojazdu z drogi oraz dozór nad nim w okresie od [...] sierpnia 2011 r. do [...] kwietnia 2016 r. tj. za 1690 dni na kwotę [...]zł.

M. G. wniósł zażalenie na powyższe postanowienie Starosty [...] zarzucając naruszenie przy jego wydaniu przepisów: art. 102 § 2 u.p.e.a. poprzez odmowę wypłaty wynagrodzenia i zwrotu wydatków w wysokości odpowiadającej koniecznym wydatkom poniesionym przez dozorcę, art. 836 k.c. przez nieustalenie wynagrodzenia dla dozorcy przyjętego w danych stosunkach tytułem zwrotu wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdem, art. 7, art. 8, art. 11, art. 77, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. przez niedokonanie niezbędnych ustaleń w zakresie ustalenia wysokości zwrotu wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdem. W motywach zażalenia M. G. po powołaniu art. 102 § 2 u.p.e.a. wskazał, iż przy braku określenia w przepisie sposobu ustalania wynagrodzenia należy odpowiednio zastosować uregulowania art. 836 k.c., a tym samym należy ustalić wynagrodzenie wedle przyjętego w danych stosunkach. Obowiązkiem organu było zatem ustalenie wynagrodzenia dla dozorcy na tych zasadach, co wymagało porównania cen faktycznie stosowanych na innych parkingach na lokalnym terenie – miasta, powiatu – przy tego rodzaju usługach z uwzględnieniem zakresu obowiązków dozorców i okoliczności towarzyszących przechowywaniu, takich jak miejsce przechowywania, jego warunki tzn. wymagania techniczne, organizacyjne, osobowe, wielkość składowanego przedmiotu i powierzchnię niezbędną do składowania oraz czas przechowywania. Dopiero na podstawie ustalonego w wyniku analizy porównawczej miernika – ustalić wynagrodzenie. Tymczasem zdaniem dozorcy Starosta zaniechał porównania cen faktycznie stosowanych na innych parkingach na lokalnym terenie za dozór nad pojazdami, powołując się ogólnikowo na stawkę podaną przez innego przedsiębiorcę. Tymczasem wydatki konieczne związane z wykonywaniem dozoru muszą być konkretne, odnosić się do danego dozorcy i określonego pojazdu. Organ nie wskazał zaś, nad jakiego rodzaju pojazdem sprawował dozór przedsiębiorca, który stosował stawkę 0,65 zł/dobę brutto oraz jakiego rodzaju wydatki poniósł. M. G. zaznaczył, że sprawuje dozór nad kilkunastoma pojazdami, które zajmują dużą powierzchnię. W związku z tym musiał pokryć m.in. koszty ubezpieczenia, opłat eksploatacyjnych za oświetlenie miejsca parkingowego, podatku od nieruchomości, sprawowania pieczy nad dozorowanymi pojazdami przez osoby trzecie. Ponadto żalący się podniósł, iż organ, w przypadku gdyby uznał, że ocena wynagrodzenia i wydatków związanych z dozorem wymaga wiadomości specjalnych powinien odwołać się do opinii biegłego uwzględniając specyfikę parkingu depozytowego. Organ I instancji, pomimo wniosku dozorcy, nie przeprowadził zaś dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznania powyższego zażalenia, postanowieniem z dnia [...] maja 2016 r., nr [...] utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Kolegium przypomniało treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2010 r. I OPS 1/10 oraz przepisów art. 130a ust. 1 Prawa o ruchu drogowym i art. 102 § 2 u.p.e.a., by następnie wskazać, że dozorca nie tylko powinien wskazać konkretne konieczne wydatki poniesione na dozór konkretnego pojazdu, ale musi również przedstawić, w jaki sposób te kwoty zostały obliczone. Kolegium zaznaczyło, że u.p.e.a. nie określa kryteriów ustalania wysokości wynagrodzenia w sytuacjach, gdy dozorca nie wykaże wydatków poniesionych w związku z dozorem, lecz w judykaturze przyjmuje się, ze organ winien oprzeć swoje rozstrzygnięcie na przepisie art. 836 kc. Zdaniem organu odwoławczego M. G. nie wykazał wydatków poniesionych w związku z dozorem i usunięciem przedmiotowego pojazdu. Strona nie uzasadniła też we właściwy sposób wysokości swoich roszczeń tj. przyznania wynagrodzenia ryczałtowego w kwocie [...]zł. Z materiału dowodowego wynika zaś, że organ I instancji zwrócił się do innego przedsiębiorcy (Stacja Obsługi Samochodów) z zapytaniem dotyczącym oszacowania rzeczywistych kosztów poniesionych z tytułu usunięcia i przechowywania 2 pojazdów i w wyniku tych szacunków określiła stawkę na kwotę 0,65 zł/dobę. Ponadto Kolegium stwierdziło, że ze względu na stan techniczny przedmiotowego pojazdu nie nadaje się on do dalszej eksploatacji, jego wartość odpowiada wartości złomu, w związku z czym ryzyko gospodarcze dozorcy związane z odpowiedzialnością za utratę, pogorszenie lub zniszczenie jest znikome. Reasumując organ II instancji uznał, że Starosta prawidłowo ustalił wysokość wynagrodzenia i wydatków dozorcy.

M. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na powyższe postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

W skardze zarzucono zaskarżonemu postanowieniu naruszenie:

1. art. 102 § 2 u.p.e.a. w zw. z art. 836 k.c. poprzez nieustalenie wynagrodzenia dla dozorcy przyjętego w danych stosunkach;

2. art. 102 § 2 u.p.e.a. poprzez przyznanie zwrotu kosztów przechowywania pojazdów w wysokości rażąco odbiegającej od stawek rynkowych, a także stawek stosowanych na podstawie uchwał Rady Powiatu;

3. art. 7, art. 8, art. 11, art. 77, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, to jest brak analizy stosowanych na innych parkingach na lokalnym terenie - miasta, powiatu – przy usługach przechowywania pojazdów;

4. art. 78 w zw. z art. 80 i 84 k.p.a. poprzez orzeczenie co do istoty sprawy bez sporządzenia opinii biegłego z zakresu księgowości, mimo, że skarżący w piśmie z dnia 27 maja 2015 r. wniósł o przeprowadzenie wyżej wskazanego dowodu.

Uzasadniając skargę podniesiono zarzuty tożsame do zaprezentowanych w zażaleniu od postanowienia organu I instancji, a nadto wskazano, że w dniu [...] sierpnia 2008 r. Starosta K. zawarł z M. G. umowę, której przedmiotem było przemieszczanie lub usunięcie z drogi pojazdów w przypadkach określonych w art. 130a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz parkowania na parkingach strzeżonych pojazdów usuniętych w przypadkach określonych w art. 130a ust. 1 i 2 tej ustawy, zmienioną następnie aneksem z dnia [...] września 2011 r. Do skargi nie dołączono jednakże odpisów powyższych umów.

W odpowiedzi Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2016, poz. 718 - dalej p.p.s.a.) polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Na podstawie art. 134 § 1 p.p.s.a., w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2016 r. utrzymujące w mocy postanowienie Starosty [...] z dnia 20 kwietnia o wypłacie M. G. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe M. G. kwotę [...]zł tytułem zwrotu wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdem marki Ford Fiesta o nr rej. [...] przechowywanym na parkingu strzeżonym prowadzonym przez niego w okresie od [...] sierpnia 2011 r. do [...] kwietnia 2016 r., w tym kwotę [...]zł wynagrodzenia za usunięcia pojazdu. W sentencji zaskarżonego postanowienia organu I instancji błędnie wskazano przy tym początkową datę okresu przechowywania jako [...] sierpnia 2011 r., zaś w jego uzasadnieniu oraz przy dokonywaniu obliczeń uwzględniono datę prawidłową usunięcia pojazdu i umieszczenia go na parkingu strzeżonym prowadzonym przez skarżącego, to jest [...] sierpnia 2011 r.

W oparciu o wyżej opisane zasady, orzekający w niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że zaskarżone postanowienie narusza prawo procesowe w sposób powodujący konieczność jego wyeliminowania z obrotu prawnego, albowiem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie był wystarczający dla jej rozstrzygnięcia, aczkolwiek nie okazały się w tym zakresie trafne zarzuty podnoszone przez stronę w skardze.

Przed przystąpieniem do szczegółowych rozważań Sąd pragnie wskazać na okoliczność wielokrotnego nowelizowania art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst pierwotny Dz. U. Nr 98, poz. 602 z 1997 r., dalej ustawa Prawo o ruchu drogowym), który reguluje zagadnienia związane z usuwaniem pojazdu z drogi na koszt właściciela.

Zauważyć bowiem trzeba, iż zgodnie z pierwotnym brzmieniem tegoż przepisu, dodanego do ustawy Prawo o ruchu drogowym z dniem 1 stycznia 2002 r. (Dz. U. Nr 129, poz. 1444 z 2001 r.) w przypadkach określonych w ust. 1 i 2 art. 130a pojazd jest usuwany z drogi przez jednostkę wyznaczoną przez starostę (art. 130a ust. 5), usunięty pojazd umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie, wysokość opłat ustala rada powiatu (art. 130a ust. 6), zaś wydanie pojazdu następuje po okazaniu dowodu uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 6 (art. 130a ust. 7). Jednocześnie w art. 130a ust. 10 prawodawca ustalił, że pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1 lub 2 i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy.

Następnie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 czerwca 2005 r. (Dz.U. Nr 109, poz. 925 z 2005 r.) art. 130a ust. 5 i ust. 6 zdanie pierwsze zostały uznane za niezgodne z art. 2 i art. 22 Konstytucji RP. Zgodnie z tym wyrokiem wymieniony wyżej przepis utracić miał moc z dniem 30 czerwca 2006 r.

Zasadniczą przesłanką stwierdzenia przez Trybunał sprzeczności powyższej regulacji z Konstytucją RP było naruszenie przez nią zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej, ze względu na to, iż brak w ustawie jakichkolwiek przesłanek materialnoprawnych, które determinowałyby treść decyzji rozstrzygnięć podejmowanych przez starostę zarówno co do wyznaczenia podmiotu gospodarczego, który z wyłączeniem innych uczestników tej sfery rynku usług byłby uprawniony do usuwania pojazdów z drogi w sytuacjach opisanych w art. 130a ust. 1 i 2 prawa o ruchu drogowym, jak i podmiotu prowadzącego parking strzeżony, na którym następnie umieszczany byłby usunięty pojazd.

Stąd też Trybunał skonstatował, że regulacja (także ta, zawarta w ustawie), która ustanawia ograniczenie w korzystaniu z wolności działalności gospodarczej nie może poprzestawać na określeniu tylko formalnych elementów tego ograniczenia. Samo więc przyznanie staroście kompetencji do podejmowania działań o charakterze reglamentacyjnym, bez jednoczesnego doprecyzowania merytorycznych przesłanek jej realizacji nie może być uznane za spełniające konstytucyjny wymóg ustawowej podstawy ograniczenia. Brak bowiem materialnych przesłanek wykonywania przez starostę kompetencji określonych w art. 130a ust. 5 i 6 zd. 1 prawa o ruchu drogowym skutkuje niemożnością precyzyjnego określenia charakteru, jak i treści wprowadzanego ograniczenia

Niezależnie od powyższego w uzasadnieniu swojego orzeczenia Trybunał wskazał, że inną okolicznością budzącą wątpliwości z punktu widzenia art. 2 Konstytucji jest niejasność co do charakteru prawnego stosunków pomiędzy starostą a podmiotem wyznaczonym do wykonywania czynności określonych w art. 130a ust. 5 i 6 ustawy oraz między właścicielem pojazdu a tym podmiotem. Taka sytuacja ułatwia "manipulowanie statusem", co oznacza możliwość rozmaitej kwalifikacji prawnej tych stosunków i przypisanie im diametralnie odmiennych reżimów prawnych.

W związku z powyższym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego doszło z dniem 19 października 2006 r. do wprowadzonej ustawą z dnia 22 września 2006 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 190, poz. 1400) nowelizacji art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, który w zakresie istotnym dla przedmiotu niniejszej sprawy otrzymał brzmienie:

- ust. 5a W przypadkach określonych w ust. 1 i 2 pojazd jest usuwany z drogi przez jednostkę wyznaczoną przez starostę;

- ust. 5b Starosta, wyznaczając jednostkę do usuwania pojazdów, kieruje się przesłankami zachowania rzetelności oraz zapewnienia najwyższej jakości świadczonych usług, a w szczególności bierze pod uwagę:

1) standard wyposażenia i oznakowania pojazdu przeznaczonego do usuwania lub przemieszczania pojazdów;

2) liczbę i rodzaj pojazdów przystosowanych do usuwania lub przemieszczania pojazdów, stosownie do wielkości obszaru świadczonych usług;

3) deklarowany czas przybycia na miejsce zdarzenia;

4) zobowiązanie jednostki do realizacji każdego zlecenia usunięcia pojazdu z drogi;

5) opinię właściwego miejscowo komendanta powiatowego Policji w zakresie dotychczasowego przebiegu ewentualnej współpracy jednostki z Policją;

6) konieczność zachowania warunków konkurencji;

7) proponowaną cenę usługi.

- ust. 5c Pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 i 2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie;

- ust. 5d Starosta, wyznaczając jednostkę do prowadzenia parkingu strzeżonego, kieruje się przesłankami rzetelności oraz zapewnienia najwyższej jakości świadczonych usług, a w szczególności bierze pod uwagę:

1) standard wyposażenia parkingu strzeżonego, a zwłaszcza rodzaj ogrodzenia, oświetlenie i monitoring;

2) liczbę miejsc do parkowania pojazdów;

3) proponowany rodzaj zabezpieczenia pojazdów;

4) warunki utrzymywania pojazdów, a zwłaszcza pojazdów z uszkodzeniami powypadkowymi;

5) miejsce położenia parkingu;

6) opinię właściwego miejscowo komendanta powiatowego Policji w zakresie dotychczasowego przebiegu ewentualnej współpracy jednostki z Policją;

7) zobowiązanie jednostki do realizacji każdego zlecenia umieszczenia pojazdu na parkingu strzeżonym;

8) konieczność zachowania warunków konkurencji;

9) proponowaną cenę usługi;

- ust. 5e Wyznaczenie jednostki usuwającej pojazd oraz prowadzącej parking strzeżony, na którym umieszcza się usunięty pojazd, następuje poprzez wybór najkorzystniejszej oferty z uwzględnieniem warunków określonych w ust. 5b i 5d. Wyznaczenie następuje na czas określony, nie dłuższy niż 3 lata. Starosta może wyznaczyć więcej niż jedną jednostkę;

- ust. 6 Wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, ustala rada powiatu;

- ust. 7 Wydanie pojazdu następuje po okazaniu dowodu uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 6.

Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 czerwca 2008 r. (Dz. U. Nr 100, poz. 649 z 2008 r.) art. 130a ust. 10 ustawy prawo o ruchu drogowym w zakresie, w jakim dopuszcza odjęcie prawa własności pojazdu bez prawomocnego orzeczenia sądu, został uznany za niezgodny z art. 46, art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP. Zgodnie z tym wyrokiem wymieniony wyżej przepis we wskazanym zakresie utracił moc z dniem 12 czerwca 2009 r.

Do kolejnej znaczącej nowelizacji art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym doszło ustawą z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 152, poz. 1018 z 2010 r.).

Ustawa ta dokonała szeregu zmian w art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, które jednakże weszły w życie w różnych terminach.

W szczególności z dniem 4 września 2010 r. weszła w życie zmiana art. 130a ust. 10 ustawy Prawo drogowe zgodnie z którą starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Nadto w tej samej dacie weszły w życie dodane do art. 130a ust. 10a do 10l, stanowiące między innymi, że jednostka prowadząca parking strzeżony, w przypadku nieodebrania pojazdu z parkingu w terminie określonym w ust. 10, powiadamia o tym fakcie właściwego miejscowo starostę oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia pojazdu nie później niż trzeciego dnia od dnia upływu tego terminu (ust. 10g) oraz, że koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10d i 10i. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta (ust.10h).

Natomiast z dniem z dniem 21 sierpnia 2011 r. ustawa nowelizacyjna z dnia 22 lipca 2010 r. między innymi uchyliła art. 130a ust. 5a, 5b, 5d i 5e upoważniające starostę do władczego wyznaczania jednostki organizacyjnej upoważnionej do usuwania pojazdów z drogi oraz prowadzenia parkingu strzeżonego, na którym pojazdy te są przechowywane i ustalające kryteria jakimi winien się przy tym wyznaczaniu Starosta kierować, wprowadzając w to miejsce art. 130a ust. 5f ustawy prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lub 2, należy do zadań własnych powiatu, zaś starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż, powierzenie wykonywania tego rodzaju zadań zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych oznacza konieczność przeprowadzenia odpowiedniej, przewidzianej tymi przepisami procedury zmierzającej do wyłonienia podmiotu zewnętrznego, który będzie je realizował, a następnie zawarcie z nim umowy cywilnej.

Powyższe wynika wprost z regulacji zawartych w ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. Nr 113, poz. 759 z 2010 r. ze zm.), gdzie na zamawiającego nałożono obowiązek przygotowania i przeprowadzenia odpowiadającego wymogom ustawy postępowania o udzielenie zamówienia, a jako jedyna formę udzielenia zamówienia przewidziano zawarcie umowy, przy czym w art. 139 ust. 1 tej ustawy wprost wskazano, że do umów w sprawach zamówień publicznych, zwanych dalej "umowami", stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.

Z tą samą datą, to jest z dniem 21 sierpnia 2011 r. weszła także w życie zmiana art. 130a ust. 6, który stanowił dotąd, że wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, ustala rada powiatu, zaś po nowelizacji wskazywał, że rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a. Nową regulację uzupełniały zapisy zawarte w dodanych ust. 6a do 6e, ustanawiające maksymalną dopuszczalną wysokość opłat oraz zasady ich waloryzacji oraz wskazanie, że opłaty te stanowią dochód własny powiatu (ust. 6e).

W świetle przytoczonych wyżej regulacji oraz ich zmian w czasie dokonać należy oceny charakteru stosunków prawnych, które powstają w następstwie usunięcia pojazdu z drogi w trybie przewidzianym w art. 130a ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i umieszczenia go na parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i oparkowanie, względnie usunięcia go z parkingu w przypadku orzeczenia przepadku nieodebrane pojazdu na rzecz właściwego powiatu.

Zauważyć bowiem należy, iż w następstwie powyższego usunięcia pojazdu z drogi dochodzi każdorazowo do zaistnienia kilku wzajemnie ze sobą powiązanych, aczkolwiek możliwych do wyodrębnienia stosunków prawnych w relacjach:

- właściciel pojazdu – organ do którego zadań należy usuwanie pojazdów i prowadzenie parkingu,

- właściciel pojazdu – podmiot faktycznie usuwający pojazdy i prowadzący parking strzeżony na jakim są one przechowywane oraz,

- podmiot dokonujący usunięcia pojazdu i prowadzący parking – organ administracji publicznej.

Kontrolowana sprawa dotyczy ostatniego z wskazanych wyżej stosunków prawnych, którego przedmiotem jest przechowywanie usuniętego z drogi pojazdu.

Powyższe w pierwszym rzędzie oznacza, iż w relacji: podmiot faktycznie usuwający pojazdy z drogi i prowadzący parking strzeżony – organ administracji, do zadań którego należy realizacja tych zadań, nie znajdą jakiegokolwiek zastosowania regulacje dotyczące ustalenia opłat obciążających właściciela pojazdu o jakich mowa w art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, co obejmuje zarówno decyzyjny tryb ustalania tych opłat, jak i wysokości opłat ustalanych przez radę powiatu na podstawie art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym (por. wyrok 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2015 r., sygn. akt I OPS 4/14, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. I OSK 3079/12). Stąd też za oczywiście bezzasadne uznać należało te zarzuty skargi, które sprowadzały się do zakwestionowania przez stronę przy ustalaniu przez wysokości wynagrodzenia za przechowanie pojazdu zastosowania stawek innych niż określone w uchwale Rady Powiatu [...].

Odnośnie stosunku prawnego pomiędzy podmiotem prowadzącym parking, a organem administracji publicznej w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się natomiast pogląd, iż stosunek ten jest stosunkiem administracyjnym, powstałym na skutek władczych działań organów administracji, wykonywanych przy pomocy (z udziałem) podmiotów spoza administracji publicznej, którymi są jednostki wyznaczone do usunięcia pojazdów z drogi lub prowadzenia parkingów dla takich pojazdów. Argumentując powyższe stanowisko sądy administracyjne wskazywały, że skoro usuwanie pojazdów z drogi i ich przechowywanie jest zadaniem wykonywanym przez jednostki wyznaczone przez organy administracji publicznej, to również te jednostki wykonują zadanie z zakresu administracji publicznej, a wobec tego łączy te jednostki z organami administracji publicznej stosunek prawny o charakterze administracyjnym oparty na założeniu, że otrzymają one wynagrodzenie i zwrot kosztów za wykonywanie nałożonych na nie obowiązków (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2016 r., sygn. I OSK 2167/14).

W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie stanowisko takowe było niewątpliwie trafne do czasu wejścia w życie w dniu 21 sierpnia 2011 r. nowelizacji art. 130a wprowadzonej ustawą z dnia 22 lipca 2010 r., albowiem w ówcześnie obowiązującym stanie prawnym wskazanie podmiotu faktycznie realizującego zadania z zakresu usuwania pojazdów z drogi i ich przechowywania miało charakter jednostronnego władczego rozstrzygnięcia organu administracji publicznej (starosty), który wyznaczał jednostkę do usuwania pojazdów (art. 130 ust. 5 ustawy w pierwotnym brzmieniu, następnie art. 130a ust. 5b) oraz do ich przechowywania (art. 130 ust. 6 ustawy w pierwotnym brzmieniu, następnie art. 130a ust. 5c), na który to władczy charakter tegoż wyznaczenia i wynikające z tego konsekwencje wskazano w przywołanym wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 czerwca 2005 r., sygn. K 23/05.

Wobec stricte administracyjnoprawnego charakteru stosunku prawnego łączącego wyznaczoną jednostkę usuwającą i przechowującą pojazdy z organem za trafne uznać należy także stanowisko, iż przy ustalaniu kwoty wynagrodzenia za sprawowany dozór nie wiązały organu postanowienia z ewentualnie zawartej z podmiotem wyznaczonym umowy, względnie zaakceptowanej oferty (patrz wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. I OSK 2219/12, I OSK 307/14, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 25 maja 2016 r., sygn. II SA/Sz 217/16), albowiem zawieranie tego rodzaju umów, względnie porozumień w ówcześnie obowiązującym stanie prawnym pozbawione było podstawy prawnej, albowiem żaden przepis prawa powszechnie obowiązującego nie upoważniał organu i podmiotu wyznaczonego do konsensualnego regulowania treści łączącego je stosunku administracyjnoprawnego.

Zauważyć jednakże trzeba, iż skoro od dnia 19 października 2006 r. starosta wyznaczając jednostkę do usuwania pojazdów oraz do prowadzenia parkingu strzeżonego kierować się miał między innymi proponowaną ceną usługi (art. 130a ust. 5b pkt 7 i ust. 5d pkt 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym dodane przez ustawę nowelizującą z dnia 22 września 2006 r.), to wysokość ofert przedstawianych przez podmioty ubiegające się o wyznaczenie winna być przez organ uwzględniana jako jeden ze środków dowodowych pozwalających na ustalenie jaka jest przyjęta w danych stosunkach wysokość wynagrodzenia przechowawcy oraz czy wiarygodne są zgłaszane przez przechowawcę roszczenia odnośnie zwrotu koniecznych wydatków.

Wprowadzenie przez ustawodawcę z dniem 21 sierpnia 2011 r. zmiany polegającej na rezygnacji z wyznaczania przez starostę podmiotu upoważnionego do usuwania pojazdów i prowadzenia parkingu strzeżonego i zastąpienie władczej formy wyłaniania wykonawcy tych czynności powierzeniem ich wykonywania zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych zasadniczo zmieniło jednakże charakter stosunku prawnego łączącego organ reprezentujący powiat i podmiot, któremu powierzono usuwanie pojazdów i prowadzenie parkingi strzeżonego dla pojazdów usuniętych.

Jak wskazano już bowiem powyżej ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych nakłada na zamawiającego obowiązek przygotowania i przeprowadzenia odpowiadającego wymogom ustawy postępowania o udzielenie zamówienia i przewiduje sądową kontrolę prawidłowości przeprowadzenia tegoż postępowania przeprowadzaną przez sąd powszechny, a jako jedyną formę udzielenia zamówienia przewiduje zawarcie umowy, przy czym w art. 139 ust. 1 tej ustawy wprost wskazano, że do umów w sprawach zamówień publicznych, zwanych dalej "umowami", stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.

Nie sposób sobie zatem wyobrazić innej formy powierzenia wykonywania zadań z zakresu usuwania pojazdów oraz prowadzenia parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych niż wyłonienie przez starostę oferenta w trybie odpowiedniej procedury i zawarcie z nim umowy o realizowanie tych usług.

Przeciwko uznaniu stosunku prawnego łączącego powiat i podmiot, któremu powierzono usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych za stosunek o charakterze cywilnoprawnym nie przemawia przy tym okoliczność, iż wykonywanie tych czynności stanowi realizację zadań własnych powiatu. Zauważyć bowiem należy, iż aktualnie wykonywanie zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego często przybiera charakter skomercjalizowany, sprowadzający się nie do samodzielnego ich wykonywania przez podmioty prawa administracyjnego, lecz zlecania ich realizacji w formach typowych dla prawa cywilnego podmiotom zewnętrznym względem administracji, czego przykładem może być realizowanie przez jednostki samorządu terytorialnego zadań z zakresu utrzymania czystości i porządku, czy też lokalnego transportu zbiorowego.

Podkreślić należy, iż zastąpienie administracyjnoprawnego stosunku łączącego starostę z podmiotem dokonującym usuwania pojazdów i prowadzącym parking strzeżony na jakim pojazdy takie są przechowywane, stosunkiem cywilnoprawnym, nie ma jakiegokolwiek wpływu na charakter relacji łączącej właściciela pojazdu z organem administracji, która ta relacja zachowuje cechy stosunku administracyjnioprawnego, przy czym podmiot, któremu powierzono usuwanie pojazdów i prowadzenie parkingu strzeżonego, na którym są one przechowywane nie uzyskuje jakichkolwiek władczych kompetencji względem właściciela pojazdu, albowiem, to nie on, lecz funkcjonariusz pozostający w ramach struktury organów władzy publicznej wydaje dyspozycje usunięcia i przemieszczenia pojazdu, a nadto podmiot prowadzący parking nie rozstrzyga o kosztach obciążających właściciela usuniętego pojazdu, co pozostaje w gestii organu administracji.

Reasumując skoro ustawodawca przewidział od dnia 21 sierpnia 2011 r. w art. 130a ust. 5f ustawy Prawo o ruchu drogowym powierzanie usuwania pojazdów oraz prowadzenia parkingów strzeżonych dla pojazdów usuniętych w trybie przepisów o zamówieniach publicznych, to uznać należy, iż w sytuacji gdy doszło do powierzenia wykonywania tych czynności w tym trybie, to jest do wyłonienia przez starostę oferty na wykonywanie tych czynności i zawarcia umowy z oferentem, to brak jest podstaw dla ustalania wysokości wynagrodzenia dozorcy w trybie przewidzianym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 46, poz. 237 z 2011 r. ze zm.), a podmiotem właściwym do rozpoznawania sporów wynikłych pomiędzy reprezentowanym przez starostę powiatem, a podmiotem, któremu powierzono wykonywanie tych zadań w trybie przepisów o zamówieniach publicznych jest sąd powszechny.

Zupełnie nieracjonalnym byłoby bowiem przyjęcie koncepcji odmiennej, to jest przyjęcie, iż pomimo wyłaniania usługodawcy w trybie przepisów o zamówieniach publicznych, co wiąże się z koniecznością złożenia przez niego odpowiedniej oferty, dokonania jej oceny, a następnie zawarcia umowy, umowa ta pozbawiona jest jakiegokolwiek znaczenia prawnego, a ustalenie kosztów przechowywania i wynagrodzenia dozorcy następuje w trybie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Biorąc przy tym pod uwagę hierarchię obowiązujących w Polsce źródeł prawa uznać należy, iż poprzez wskazaną wyżej nowelizację art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, która weszła w życie z dniem 21 sierpnia 2011 r. ustawodawca wprost wyłączył stosowanie w stosunku do kosztów usunięcia i przechowywania pojazdów oraz wynagrodzenia podmiotu, którym zadania te starosta powierzył stosowanie rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Zauważyć należy, iż rozporządzenie powyższe wydane zostało na podstawie art. 174 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2005 r., nr 229, poz. 1954), zgodnie z którym Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, rozciągnąć stosowanie w całości lub w części przepisów działu II rozdziału 6 w zakresie przechowywania, oszacowania i sprzedaży zajętych ruchomości na określone ruchomości, które stały się własnością Skarbu Państwa albo powiatu na podstawie przepisów o likwidacji mienia, o przepadku mienia, z tytułu spadków lub z innych tytułów albo gdy Skarb Państwa na podstawie szczególnych przepisów jest upoważniony do sprzedaży cudzej ruchomości. Rozporządzenie to w szczególności określi przypadki, w których może nastąpić nieodpłatne przekazanie ruchomości przez Skarb Państwa albo powiat lub ich niszczenie, a także sposób rozliczania wydatków związanych z przechowywaniem lub sprzedażą ruchomości niestanowiących własności Skarbu Państwa. Oczywistym w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie jawi się przy tym, iż delegacja ustawowa zawarta w przywołanym wyżej przepisie dotyczy możliwości uregulowania w drodze aktu wykonawczego zagadnień nie uregulowanych wprost w aktach rangi ustawowej.

Taka sytuacją braku uregulowania w ustawie zagadnień związanych z ponoszeniem przez organy władzy publicznej kosztów zleconego innym podmiotom usuwania pojazdów z drogi i następnie przechowywania tych pojazdów na parkingach strzeżonych istniała na gruncie ustawy prawo o ruchu drogowym w brzmieniu obowiązującym do 20 sierpnia 2011 r., kiedy to przepisy przewidywały jedynie władcze wyznaczanie przez starostę jednostki do usuwania pojazdów i prowadzenia parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych, bez wskazania w ustawie sposobu rozliczania się pomiędzy organem władzy publicznej, a podmiotem wyznaczonym. Sytuacja uległa jednakże zasadniczej zmianie z chwilą wejścia w życie nowelizacji przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym przewidującej powierzanie wykonywania zadań własnych powiatu polegających na usuwaniu pojazdów i prowadzeniu parkingu strzeżonego podmiotom zewnętrznym w trybie przepisów o zamówieniach publicznych.

Nie bez znaczenia pozostaje także, iż przepisy nowelizujące ustawę Prawo o ruchu drogowym, między innymi przed dodanie do art.130a ustępu 5f, weszły w życie 21 sierpnia 2011 r., a przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w dniu 3 marca 2011 r., co oznacza, że w zakresie wyłączenia stosowania przepisów w/w rozporządzenia w stosunku do kosztów przechowywania usuwania i przechowywania pojazdów przez podmioty wyłonione przez starostę w trybie przepisów o zamówieniach publicznych znajdzie zastosowanie reguła kolizyjna, zgodnie z którą regulacja późniejsza deroguje regulację wcześniejszą.

Zwrócić w tym miejscu także należy uwagę na przepisy wprowadzające zawarte w ustawie nowelizującej z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z art. 9 tej ustawy jednostki usuwające pojazdy oraz jednostki prowadzące parkingi strzeżone wyznaczone na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy realizują swoje zadania przez okres, na jaki zostały do tego wyznaczone (ust. 1), zaś w przypadku gdy okres, na jaki została wyznaczona jednostka usuwająca pojazdy lub jednostka prowadząca parking strzeżony, upływa przed terminem 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, starosta może wyznaczyć jednostkę usuwającą pojazdy oraz jednostkę prowadzącą parking strzeżony, na podstawie przepisów dotychczasowych, na czas określony, nie dłuższy niż do 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (ust. 2).

Regulacja powyższa uwzględnia zatem zasadniczą zmianę trybu wyłaniania podmiotów usuwających pojazdy i prowadzących parkingi strzeżone, z władczego wyznaczenia na powierzenie w trybie przepisów o zamówieniach publicznych oraz eliminuje problemy intertemporalne związane z tą zmianą.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt kontrolowanej sprawy w pierwszym rzędzie zauważyć należy, iż do usunięcia pojazdu marki Ford Fiesta nr rej [...] przez przedsiębiorstwo skarżącego doszło w dniu [...] sierpnia 2011 r., a następnie pojazd ten był przechowywany do dnia [...] kwietnia 2016 r., kiedy to został odebrany z parkingu strzeżonego prowadzącego przez skarżącego przez pracownika Starostwa Powiatowego w K..

W aktach sprawy brak aktu wyznaczenia przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego M. G. w K. do usuwania pojazdów oraz prowadzenia parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych oraz jakiejkolwiek informacji, kiedy to wyznaczenie nastąpiło, na jaki okres i czy następnie, w okresie po [...] sierpnia 2011 r. doszło do powierzenia skarżącemu wykonywania tych zadań zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Poczynienie ustaleń dotyczących powyższych okoliczności ma zaś istotne znaczenie dla sprawy, albowiem determinuje tryb w jakim skarżący dochodzić może roszczeń z tytułu usunięcia i przechowywania pojazdu obejmujących koszty tych działań oraz jego wynagrodzenie.

W ocenie orzekającego w sprawie Sądu nie budzi bowiem wątpliwości, iż choć należności z tytułu usunięcia pojazdu i jego przechowywania przypadających za okres w którym skarżący funkcjonował jako podmiot wyznaczony przez Starostę [...] dochodzić on może w trybie administracyjnym, to w przypadku ustalenia, iż po wejściu w życie art. 130a ust. 5f ustawy Prawo o ruchu drogowym wykonywanie zadań związanych z przechowywaniem pojazdów usuniętych powierzone mu zostało zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych i zawarta z nim została w tym zakresie odpowiednia umowa, to właściwym do rozstrzygania sporów w tym zakresie, to jest odnośnie należności skarżącego za okres objęty tą umową, właściwy będzie sąd powszechny, albowiem spór ten dotyczył będzie wykonania umowy cywilnoprawnej zawarcie, której znajdowało podstawę w przepisach prawa powszechnie obowiązującego rangi ustawowej.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż w skardze do tut. Sądu skarżący wskazał na istnienie dwóch umów, których przedmiotem było usuwanie z drogi pojazdów oraz ich przechowywanie na parkingu strzeżonym zawartych pomiędzy nim, a Starostą K., to jest umowy z dnia [...] sierpnia 2008 r. oraz aneksu do tej umowy z dnia [...] września 2011 r., przy czym umów tych nie dołączył do skargi.

W kontekście przytoczonych powyżej rozważań charakteru wiążącego strony niewątpliwie nie może mieć umowa z roku 2008, albowiem obowiązujące ówcześnie przepisy nie przewidywały zawierania tego rodzaju umów, a stosunek prawny pomiędzy organem, a podmiotem usuwającym pojazdy i prowadzącym parking strzeżony powstawał wyłącznie w następstwie władczego rozstrzygnięcie organu (wyznaczenia) i był w całości regulowany przepisami prawa administracyjnego (rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz odpowiednio stosowanymi przepisami art. 100-103 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji), lecz zbadania wymaga w jakim trybie doszło do sporządzenia i podpisania przez strony aneksu do tej umowy z [...] września 2011 r., celem oceny, czy aneks ten może być uznany za powierzenie wykonywania zadań starostwa w zakresie usuwania pojazdów i prowadzenia parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

W zależności od wyników powyższych ustaleń organ powinien ocenić w jakim zakresie w sprawie znajdą zastosowanie na podstawie art. 9 ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji dotyczące należnego dozorcy zwrotu kwot koniecznych wydatków oraz wynagrodzenia za dozór oraz czy, a jeśli tak to kiedy istniejący pomiędzy starostą, a skarżącym stosunek administracyjnoprawny wynikający z aktu wyznaczenia go do usuwania pojazdów i prowadzenia parkingu dla pojazdów usuniętych przekształcił się w stosunek cywilnoprawny wynikający z zawarcia w trybie przepisów ustawy o zamówieniach publicznych umowy mocą, której powierzono mu wykonywanie tych zadań powiatu.

Niezależnie od powyższych uchybień samodzielnie uzasadniających uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia organu I instancji stwierdzić nadto należy, iż zaskarżone orzeczenie nie mogłoby się ostać nawet w przypadku ustalenia, iż organy prawidłowo w stosunku do całego okresu przechowywania pojazdu objętego roszczeniem strony skarżącej, zastosowały na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji regulację z art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Zauważyć bowiem trzeba, iż zgodnie ze znajdującymi w sprawie odpowiednie zastosowanie art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji organ egzekucyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór, chyba że dozorcą jest jedna z osób wymienionych w art. 101 § 1.

Z treści powyższego przepisu wynika w pierwszym rzędzie, iż przyznanie podmiotowi przechowującemu pojazd zarówno zwrotu poniesionych wydatków, jak i wynagrodzenia za dozór może się odbyć wyłącznie na wniosek (żądanie) dozorcy, przy czym to dozorca winien wykazać wysokość poniesionych kosztów jak i określić wysokość żądanego wynagrodzenia.

Z faktu, iż przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji odsyłają jedynie do stosowania przepisów działu II rozdziału 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (§ 3 ust. 1, § 4 ust. 1 rozporządzenia) oraz do odpowiedniego stosowania przepisów art. 100-103 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (§ 6 ust. 1 rozporządzenia) wynika, iż odesłanie to nie obejmuje art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, co oznacza, że w postępowaniu tym nie znajdują zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym w szczególności ustanawiające zasadę działania organu z urzędu oraz regulujące zasady postępowania dowodowego.

Podkreślić przy tym należy, iż wobec jednoznacznego brzmienia art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjny w administracji wskazującego, iż organ przyznaje zarówno zwrot koniecznych wydatków jak i wynagrodzenie za dozór na żądanie dozorcy, to na stronie ciąży obowiązek jednoznacznego sformułowania roszczenia jak i jego udokumentowania i nie sposób oczekiwać od organu prowadzenia z urzędu, czy też na wniosek strony postępowania dowodowego zmierzającego do ustalenia przez organ zamiast strony jakie koszty dozorca poniósł. W szczególności dotyczy to postulowanego przez stronę przeprowadzenia przez organ z urzędu dowodu z opinii biegłego na okoliczność kosztów funkcjonowania przedsiębiorstwa skarżącego.

Inaczej rzecz ujmując skoro dozorca domaga się przyznania mu zwrotu kosztów dozoru, to wyłącznie na nim ciąży obowiązek wykazania zarówno wysokości tych kosztów jak i wykazania, iż koszty te miały charakter konieczny.

Powyższe oznacza, że oczywiście nietrafne były podniesione w skardze zarzuty naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, albowiem organ w niniejszej sprawie przepisów tych nie stosował.

Co za tym idzie rola organu rozpatrującego wniosek (żądanie) ogranicza się jedynie do jego zweryfikowania, w szczególności poprzez sprawdzenie, czy przechowawca wykazał wysokość poniesionych kosztów oraz czy wnioskowane przez niego wynagrodzenie za dozór jest adekwatne, a wiec czy odpowiada słusznemu wynagrodzeniu przyjętemu w danych stosunkach.

W realiach niniejszej sprawy zauważyć należy, iż reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika M. G. pismem z dnia [...] września 2015 r. wniósł o przyznanie mu ryczałtowego wynagrodzenia w kwocie [...]zł netto za dozór nad poszczególnymi pojazdami wskazanymi we wniosku z dnia [...] maja 2013 r., wynagrodzenia w kwocie [...]zł netto za usunięcie z drogi poszczególnych pojazdów wskazanych szczegółowo we wniosku z dnia [...] maja 2013 r. oraz wskazał, że nie jest możliwym precyzyjne określenie koniecznych wydatków związanych z dozorem i usunięciem pojazdów bez przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu ekonomii – księgowości.

W piśmie z dnia [...] września 2015 r. wnioskodawca nie wskazał nadto wprost, iż domaga się przyznania wynagrodzenia konkretnie za przechowywanie i usunięcie samochodu marki Ford Fiesta nr rej. [...].

W przedstawionych sądowi aktach sprawy brak jest wniosku z dnia [...] maja 2013 r. oraz korespondencji prowadzonej w sprawie pomiędzy wnioskodawcą a organem w okresie pomiędzy złożeniem tegoż wniosku, a złożeniem pisma z dnia [...] września 2015 r., za wyjątkiem kopii pisma z dnia [...] sierpnia 2015 r., którym organ zwrócił się do wnioskodawcy z – jak wskazano w piśmie ponowną – prośbą o przedstawienie kalkulacji koniecznych wydatków związanych z usunięciem i dozorem pojazdów, przedstawienia stosownych dokumentów oraz sposobu wyliczenia kosztów.

Jednocześnie jak wynika z sentencji postanowienia Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2016 r. organ ten przyznał wnioskodawcy kwotę [...]zł tytułem zwrotu wydatków i wynagrodzenia za dozór na pojazdem marki Ford Fiesta nr rej. [...], w tym kwotę [...]zł tytułem wynagrodzenia za usunięcie pojazdu.

Takie, zaaprobowane przez organ II instancji, rozstrzygnięcie organu budzi w ocenie Sądu istotne wątpliwości, albowiem z materiału znajdującego się w aktach sprawy nie wynika, by M. G. złożył żądanie przyznania mu określonej kwoty pieniężnej tytułem zwrotu wydatków poniesionych w związku z przechowywaniem konkretnego pojazdu, którego dotyczy niniejsze postępowanie, to jest Forda Fiesty nr rej [...], zaś pismo z dnia [...] września 2015 r. zdaje się sugerować, iż roszczenia swoje ogranicza jedynie do żądania wynagrodzenia za dozór i usunięcie pojazdu.

W przypadku zaś gdyby okazało się, że wniosek strony nie obejmował żądania przyznania zwrotu określonej kwoty koniecznych wydatków brak byłoby podstawy prawnej dla orzekania w tym zakresie przez organ, albowiem jak już wskazano powyżej orzekanie w tego rodzaju sprawach odbywa się wyłącznie na wniosek strony. Podkreślić przy tym należy, iż ustawodawca w art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wyraźnie rozróżnia zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru od wynagrodzenia za dozór, co oznacza, iż to po stronie dozorcy pozostaje decyzja, której z powyższych należności, względnie obu, chce dochodzić.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż w przypadku braku wskazania przez dozorcę jakiej konkretnie kwoty się domaga z tytułu zwrotu poniesionych koniecznych wydatków związanych z wykonywanie dozoru, względnie jakiej konkretnie kwoty wynagrodzenia się domaga brak jest możliwości procedowania przez organ przedmiocie takowego wniosku i jego merytorycznego rozpatrzenia, albowiem w tego rodzaju sprawach organ nie działa z urzędu i nie stosuje się w nich przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż choć w tego rodzaju sprawach organ nie działa z urzędu, a jego rola sprowadza się jedynie do zweryfikowania zasadności dochodzonych przez dozorcę roszczeń z tytułu zwrotu poniesionych koniecznych wydatków oraz z tytułu wynagrodzenia za dozór, to weryfikacja ta nie może mieć charakteru zupełnie dowolnego.

Okoliczność, iż w tego rodzaju postępowaniach nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego nie oznacza bowiem dowolności w działaniu organów, które w postępowaniu swoim uwzględniać muszą zasady wynikające w regulacji zawartych w Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, w tym zasadę działania w granicach i na podstawie prawa (art. 7 Konstytucji) oraz zasad szczegółowych wypływających z zasady państwa prawa (art. 2 Konstytucji), w tym zasady ochrony praw nabytych. Osoba wyznaczona przez właściwy organ i realizująca na zlecenie organów władzy państwowej czynności należące do ich zadań, takie jak między innymi przechowywanie pojazdów usuniętych z dróg publicznych nabywa bowiem w chwilą rozpoczęcia wykonywania dozoru nad pojazdem prawo do uzyskania wynagrodzenia za dozór, którego to prawa nie może być arbitralnie przez organ pozbawiona, chociażby poprzez wyznaczenie jedynie symbolicznego wynagrodzenia za zrealizowany dozór nad pojazdem.

Z konstytucyjnej zasady równości obywateli wobec prawa (art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej) wynika jednocześnie, iż sytuacja prawna podmiotu wyznaczonego przez starostę w trybie administracyjnym do prowadzenia parkingu strzeżonego, na którym przechowywane są pojazdy usunięte z dróg publicznych nie powinna być zasadniczo gorsza od sytuacji innych podmiotów wykonujących czynności polegające na przechowywaniu pojazdów, a więc podmiotów odnośnie, których wysokość wynagrodzenia za przechowanie ustalana jest na podstawie przepisów prawa cywilnego.

Powyższe oznacza, iż w stosunku do wynagrodzenia przyznawanego wyznaczonemu przez starostę dozorcy przez organ za przechowanie pojazdu usuniętego z drogi na parkingu strzeżonym winna znaleźć zastosowanie wynikająca z art. 836 Kodeksu cywilnego zasada, że dozorcy należy się wynagrodzenie w danych stosunkach przyjęte, chyba, że z okoliczności wynika, że zobowiązał się przechowywać rzecz bez wynagrodzenia.

Taki też jest w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie dopuszczalny przez prawo zakres weryfikacji roszczenia o wynagrodzenie za przechowywanie pojazdu, co oznacza, iż organ winien ocenić czy żądane wynagrodzenie odpowiada przyjętemu w danych stosunkach, a w przypadku negatywnej odpowiedzi na tak postawione pytanie przyznać wynagrodzenie w wysokości odpowiadającej przyjętemu w danych stosunkach na danym terenie.

Dla ustalenia tak rozumianego adekwatnego wynagrodzenia organ może stosować różnorodne środki dowodowe, w tym miedzy innymi odwołać się do rynkowych stawek opłat obowiązujących na danym terenie, względnie cen tego rodzaju usługi proponowanych przez podmioty ubiegające się o wyznaczenie ich do prowadzenia parking strzeżonego na podstawie art. 130a ust. 5d pkt 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym, czy też oferowanych przed podmioty ubiegające się o powierzenie wykonywania tego zadania na podstawie art. 130a ust. 5f tej samej ustawy.

Pomocnicze znaczenie dla ustalenia uzasadnionej wysokości należności o jakich mowa w art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji może mieć także treść umów zawieranych pomiędzy starostą a podmiotem wyznaczonym w okresie przed [...] sierpnia 2011 r. oraz zapoznanie się przez organ z uzasadnieniami podejmowanych w okresie którego postępowanie dotyczy uchwał rady powiatu w przedmiocie ustalenia wysokości opłat za parkowanie uiszczanych przez właściciela pojazdu usuniętego z drogi.

Zauważyć bowiem należy, iż aczkolwiek wskazane wyżej umowy zawierane w stanie prawnym obowiązującym przed [...] sierpnia 2011 r. nie są wiążące dla organu przyznającego dozorcy wynagrodzenie i zwrot kosztów o jakim mowa w art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, to jednak mogą one stanowić jeden ze środków dowodowych uprawdopodabniających wysokość wynagrodzenia za dozór przyjętego na danym terenie i w danych stosunkach. Analogiczny walor mogą mieć uzasadnienia uchwał rad powiatu ustalających wysokość opłat ponoszonych przez właścicieli pojazdów na rzecz powiatu, albowiem choć same opłaty ustalone w uchwale rady powiatu nie znajdują zastosowania w relacji: organ administracji – podmiot prowadzący parking strzeżony, na którym przechowywane są pojazdy, to ustalając je rada powiatu, zgodnie z art. 130a ust. 6 ustawy prawo o ruchu drogowym winna brać pod uwagę między innymi koszty usuwania i przechowywania pojazdów na terenie powiatu, co może znajdować odzwierciedlenie w uzasadnieniu tych uchwał.

W realiach niniejszej sprawy organ nie skorzystał z żadnego z wskazanych wyżej środków dowodowych ograniczając swoje ustalenia do kosztów przechowywania i usunięcia dwóch innych pojazdów zgłoszonych organowi przez inny niż skarżący podmiot zajmujący się tego rodzaju działalnością.

Nie kwestionując co do zasady dopuszczalności ustalania wynagrodzenia za przechowywanie pojazdów przyjętego w danych stosunkach w oparciu o wynagrodzenie wypłacone innym podmiotom prowadzącym na danym terenie analogiczną działalność, co winno zmierzać do ustalenia rynkowych stawek wynagrodzenia za tego rodzaju usługi na danym terenie, zauważyć należy, iż poczynienie takowych ustaleń dla zapewnienia sprawiedliwego rozstrzygnięcia wymaga przyjęcia do obliczeń reprezentatywnej liczby uwzględnionych roszczeń dotyczących stanów faktycznych maksymalnie zbliżonych do stanu faktycznego stanowiącego podstawę żądań zgłoszonych w niniejszej sprawie.

Wymogom powyższym zaskarżone postanowienie oraz utrzymane przez nie w mocy orzeczenie organu I instancji nie sprostało, a stanowisko organów uznać należy za co najmniej przedwczesne.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż jak wynika z pism znajdujących się w aktach sprawy uwzględnione przez organ roszczenia [...] s.c. J. Ł. i K. T. dotyczyły kosztów holowania i parkingu, a nie wynagrodzenia dozorcy, przy czym z dokumentacji nie wynika jaką część z tych kwot stanowiły koszty holowania, a jaką koszty parkingu poniesione przez podmiot wyznaczony.

Już tylko powyższa okoliczność czyni wątpliwym przydatność tych ustaleń dotyczących kosztów holowania i przechowywania pojazdu przez inny podmiot, dla ustalenia adekwatnej kwoty wynagrodzenia za dozór należnej skarżącemu.

Zasadniczą wątpliwość Sądu budzi także porównanie treści sentencji postanowienia Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2016 r. z jego uzasadnieniem.

W sentencji wskazano bowiem, iż wnioskodawcy przyznaje się kwotę [...]zł stanowiącą zwrot wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdem marki Ford Fiesta o nr rej. [...], w tym kwotę [...]zł wynagrodzenia za usunięcia pojazdu, zaś z uzasadnienia tegoż orzeczenia wynika, iż kwotę [...]zł organ uzyskał jako iloczyn liczby dni przechowywania pojazdu i średnich dziennych kosztów przechowywania pojazdu zgłoszonych przez inna firmę wykonująca tego rodzaju zadania, a jednocześnie organ nie wyjaśnił dlaczego tak ustalone koszty przechowywania pojazdu objęły także niezależne przecież w żaden sposób od długości okresu przechowywania pojazdu wynagrodzenie za jego usunięcie, które jak wynika z przytoczonej wyżej sentencji nie zostało ustalone odrębnie lecz jako kwota wchodząca w skład zwrotu wydatków i wynagrodzenia za przechowywanie pojazdu.

Dalej wskazać należy, iż przyjęte przez organ jako podstawa czynionych ustaleń pojazdy zostały sunięte z drogi odpowiednio [...] lipca 2009 r. i [...] lutego 2008 r. i były przechowywane od tych dat do [...] listopada 2015 r. oraz do [...] kwietnia 2015 r. Do usunięcia tych pojazdów z drogi doszło zatem odpowiednio 2 i 3,5 roku wcześniej niż pojazdu, którego dotyczy roszczenie zgłoszone w kontrolowanej sprawie przez M. G., co rodziło po stronie organu obowiązek wyjaśnienia dlaczego za przydatne dla ustalenia kosztów usunięcia pojazdu i jego przechowywania niniejszej sprawie uznał kwoty dotyczące zdarzeń zaistniałych znacznie wcześniej i dlaczego uznał za nieistotny dla sprawy upływ czasu pomiędzy usunięciem z drogi pojazdów "porównawczych" i pojazdu, którego dotyczyło roszczenie zgłoszone przez stronę w niniejszej sprawie.

Zauważyć wreszcie należy, iż przyjęty do porównania samochód Fiat 126p został przyjęty przez przechowawcę do demontażu na podstawie art. 24 ustawy z dnia [...] stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów, zaś przedmiotowy Ford Fiesta został od M. G. przez pracownika Starostwa [...] odebrany. Z akt nie wynika przy tym czy i w jaki sposób okoliczność powyższa wpłynęła na ustalenie przez przedsiębiorcę kosztów holowania i przechowywania pojazdu marki Fiat 126p żądanych od starosty.

Powyższa rozbieżność w okolicznościach faktycznych dotyczących ustalenia kosztów przechowywania i holowania pojazdu marki Fiat 126p przez Stację Obsługi Samochodów s.c. J. Ł. i K. T. oraz wynagrodzenia za przechowywanie pojazdu marki Ford Fiesta przez skarżącego, który nie dokonał jego demontażu również budzi wątpliwości co do przydatności przeprowadzonego przez organ dowodu dla ustalenia przyjętego w danych okolicznościach wynagrodzenia dozorcy za przechowywanie samochodu Ford Fiesta oraz wynagrodzenia za jego usunięcie.

Wskazane wyżej naruszenia przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia uzasadniały - na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. i art. 135 p.p.s.a - uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego postanowienia organu I instancji.

Uzupełniająco wyjaśnić należy, że spraw został rozpoznana przez Sąd na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 3 i art. 120 p.p.s.a.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy rzeczą organów będzie rozpoznanie żądania strony z uwzględnieniem poglądów prawnych wyrażonych w uzasadnieniu niniejszego wyroku.

W szczególności organy winny zgromadzić kompletny materiał dowodowy sprawy obejmujący:

- pismo w którym skarżący zgłosił przedmiotowe żądanie oraz całość prowadzonej z nim korespondencji co pozwoli na jednoznaczne i pewne ustalenie czy żądaniem tym objął on tylko roszczenie o wynagrodzenie z tytułu sprawowanego dozoru i usunięcia pojazdu, czy też także roszczenie o zwrot poniesionych koniecznych kosztów związanych z usunięciem i przechowywaniem pojazdu,

- akt wyznaczenia M. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe M. G., ul. [...], [...] jako jednostki upoważnionej do usuwania pojazdów oraz prowadzenia parkingu strzeżonego, na którym przechowywane są usunięte pojazdy oraz ewentualnie zawierane z nim po dniu [...] sierpnia 2011 r. w trybie art. 130a ust. 5f umowy o powierzeniu wykonywania zadań z zakresu usuwania pojazdów i prowadzenia parkingu strzeżonego, co pozwoli na ustalenie w jakim zakresie roszczenia skarżącego obejmujące okres od [...] sierpnia 2011 r. do [...] kwietnia 2016 r. mogą być dochodzone w postępowaniu prowadzonym przez organ administracji na podstawie art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a w jakim stanowią roszczenie cywilno prawne do rozpoznania którego właściwy jest sąd powszechny,

- dokumenty pozwalające na sprawiedliwe i nie budzące wskazanych wyżej wątpliwości ustalenie przyjętego w danych stosunkach wynagrodzenia za przechowywanie pojazdu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i 205 § 1 p.p.s.a.