Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Urszula Wilk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Protokolant Katarzyna Smaga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2010 r. sprawy ze skargi H. W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz skarżącego H. W. 1617 (jeden tysiąc sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] Urząd Patentowy RP po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] stycznia 2009 r. sprawy z wniosku T. Ltd. z siedzibą w Kanadzie o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego [...] udzielonego na rzecz H. [...] W. na podstawie art. 8 pkt 1, art. 8 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.) w związku z art. 315 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.) oraz art. 98 kpc w związku z art. 256 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej unieważnił prawo z rejestracji znaku towarowego [...]. Organ przyznał też wnioskodawcy od uprawnionego do spornego znaku koszty postępowania.

Podstawę faktyczną decyzji stanowiły następujące ustalenia organu:

W dniu [...] stycznia 1998 r. do Urzędu Patentowego wpłynął wniosek firmy D. Ltd. z siedzibą w Kanadzie, której następcą prawnym jest firma T. Ltd. z siedzibą w Kanadzie o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego [...] udzielonego w dniu [...] stycznia 1995 r. na rzecz H. W. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą S. w D., którego następcą prawnym jest H. [...] W.

Słowno-graficzny znak [...] został zgłoszony do ochrony w dniu [...] grudnia 1992 r. przez H. S. W. i przeznaczony jest do oznaczania towarów w klasie 9 tj. urządzenia, aparaty i przyrządy do celów naukowych, urządzenia do transformacji, rejestracji i odtwarzania obrazu i dźwięku, maszyny liczące, komputery, kable do celów elektrycznych, przyrządy pomiarowe, sygnalizacyjne, kontrolne, telekomunikacyjne.

Wnioskodawca podniósł, iż rejestracja znaku towarowego [...] nastąpiła z naruszeniem art. 8 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. Za numerem [...] wnioskodawca zgłosił do rejestracji w Urzędzie Patentowym znak towarowy [...] przeznaczony do oznaczania towarów w klasie 9, któremu Urząd Patentowy przeciwstawił sporny znak towarowy. Wskazał, że jest właścicielem autorskich praw majątkowych do znaku towarowego [...], który to firma H. W. z D. zgłosiła do rejestracji w Urzędzie Patentowym dnia [...] grudnia 1992 r., jak również, że używa tego znaku od 1990 r. Ponadto znak ten jest przedmiotem zgłoszenia Nr [...] w Urzędzie Patentowym Kanady od [...] maja 1994 r.

Wnioskodawca argumentował, iż zgłoszenie do rejestracji spornego znaku towarowego zostało dokonane w złej wierze oraz z naruszeniem zasad współżycia społecznego, albowiem uprawniony miał świadomość, że zgłasza do rejestracji na swoją rzecz znak ewentualnego przyszłego partnera w interesach na terenie Polski, bez jego wiedzy i zezwolenia. Wnioskodawca wskazywał, że H. [...] W. jako przedstawiciel firmy W. Ltd. z siedzibą w Kanadzie zwrócił się na początku 1991 r. do firmy D. Ltd. z propozycją nawiązania współpracy dotyczącej dystrybucji produkowanych przez nią wyrobów. Firma D. Ltd była zainteresowana taką współpracą i wydała w dniu [...] kwietnia 1991 r. firmie W. Ltd. Pisemne zezwolenie na wystąpienie do Ministerstwa Telekomunikacji RP o certyfikację jej wyrobów.

Uprawniony z rejestracji spornego znaku uznał wniosek za bezzasadny.

W toku postępowania - w uzupełnieniu wniosku - wnioskodawca podniósł, że p. H. W. w dniu [...] grudnia 1992 r. zgłosił do rejestracji trzynaście znaków towarowych, w tym znak słowno-graficzny [...], przy czym w dniu [...] grudnia 1992 r. w Wydziale Ewidencji Działalności Gospodarczej Urzędu Miejskiego w D. zarejestrował [...] podmiotów gospodarczych, których nazwy pokrywają się z nazwami zgłaszających ww. znaki towarowe. Właścicielem wszystkich wymienionych podmiotów gospodarczych jest p. H. S. W. a jego pełnomocnikiem H. [...] W. - syn p. H. S. W. oraz jeden ze spadkobierców po nim. Wnioskodawca stwierdził także, że związki H. W. z firmą kanadyjską W. i pośrednio z jego firmą dotyczą H. [...] W.- syna. Zdaniem wnioskodawcy dowodem na współdziałanie ojca i syna w próbach nabycia w Polsce praw do znanych, często renomowanych znaków towarowych jest fakt ustanowienia p. H. [...] W. pełnomocnikiem w zarejestrowanych podmiotach gospodarczych.

Organ ustalił, iż z przedłożonej do akt sprawy umowy fuzji z dnia [...] listopada 2001 r. wynika, że będąca wnioskodawcą w przedmiotowej sprawie spółka D. Ltd z Kanady była jedną z kilku łączących się spółek. W wyniku połączenia tych spółek powstała nowa spółka D. Ltd z Kanady. Z załącznika B do ww. umowy fuzji wynika, że nowo powstała spółka D. Ltd z Kanady przejęła cały majątek, wszystkie prawa, przywileje i franszyzy oraz wszelkie zobowiązania, w tym cywilne karne i quasi karne, a także podlega wszelkim umowom, przeszkodom prawnym oraz zadłużeniu łączących się spółek, w tym spółki D. Ltd z Kanady. Powyższe w oficjalnym oświadczeniu z dnia [...] września 2008 r. potwierdził także p. L D. J. - przedstawiciel firmy T. Ltd z Kanady. Natomiast z przedłożonego do akt sprawy wyciągu z rejestru handlowego w formie Corporation Profile Raport firmy T. Ltd wynika, że powstała w wyniku fuzji spółka D. Ltd w dniu [...] czerwca 2004 r. zmieniła nazwę na T. Ltd. W świetle powyższego, zdaniem organu, uzasadnione jest twierdzenie, że spółka T. Ltd jest następcą prawnym spółki D. Ltd, na żądanie której zostało wszczęte postępowanie w przedmiotowej sprawie. Spółka T. Ltd przejęła bowiem cały majątek, wszystkie prawa i przywileje spółki D. Ltd, w tym prawo do zarejestrowanego w Kanadzie znaku towarowego [...] nr [...], co potwierdza załączony przez wnioskodawcę do akt sprawy wydruk z kanadyjskiej bazy znaków towarowych znaku towarowego [...]. nr [...].

Organ stanął na stanowisku, iż w rozpatrywanej sprawie brak było także jakichkolwiek podstaw do odmówienia mocy dowodowej i wiarygodności dokumentowi fuzji. Samo twierdzenie uprawnionego, że dokument ten jest niezgodny z prawdą i nie wiarygodny nie stanowi zaprzeczenia jego prawdziwości i nie podważa jego mocy dowodowej. Uprawniony powinien udowodnić, że dokument ten nie jest prawdziwy lub zawarte w nim oświadczenie jest niezgodne z prawdą, co nie zostało przez niego dokonane w rozpatrywanej sprawie.

Organ podniósł, iż zarówno pod rządami ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych jak i obecnie obowiązującej ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. prawo własności przemysłowej możliwość unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy wiąże się z obowiązkiem wykazania interesu prawnego w żądaniu unieważnienia prawa wyłącznego, co wynika z art. 164 ustawy Prawo własności przemysłowej (poprzednio art. 30 ustawy o znakach towarowych).

W ocenie organu wnioskodawca ma interes prawny w domaganiu się unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego [...], skoro powołuje się na przysługujące mu autorskie prawa majątkowe do oznaczenia [...] oraz ubiega się o uzyskanie na terytorium Polski prawa ochronnego do znaku towarowego [...] któremu Urząd Patentowy przeciwstawił sporny znak towarowy. Ów interes prawny wnioskodawcy w żądaniu unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego [...] ma oparcie w art. 17 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 ze zm.), w świetle którego podmiotowi, który nabył autorskie prawa majątkowe przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Organ wskazał, że w rozpatrywanej sprawie wnioskodawca nie wskazał żadnego przepisu obowiązującego prawa, który wyłączałby z rejestracji znak towarowy [...] ze względu na jego treść lub formę przedstawieniową tym samym, w ocenie organu, nie zasadny jest zarzut rejestracji spornego znaku towarowego w sprzeczności z obowiązującym prawem, o której mowa w art. 8 pkt 1 uzt.

Organ podzielił natomiast stanowisko wnioskodawcy, iż rejestracja znaku towarowego [...] stoi w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, a także została dokonana w złej wierze.

Organ wskazał, że z materiału zgromadzonego w sprawie wynika, że w 1991 r. spółka W. z Kanady administrowana przez H. [...] W. nawiązała kontakt z poprzednikiem prawnym wnioskodawcy - spółką D. Ltd. z Kanady. Spółka D. Ltd. udzieliła spółce W. zezwolenie na ubieganie się o certyfikat od Ministra Telekomunikacji w Polsce. Administrujący spółką W.- p. H. [...] W. w 1992 r. został ustanowiony przez zgłaszającego do rejestracji znak [...] towarowy [...] - p. H. S. W. jego pełnomocnikiem w prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą [...] D. w D. W ocenie organu ze względu na powiązania personalne w osobie p. H. [...] W. między spółką W. z Kanady a prowadzoną przez p. H. [...] W. działalnością gospodarczą pod nazwą D. w D. p. H. S. W. doskonale zdawał sobie sprawę, że zgłasza do ochrony cudzy znak towarowy do którego nie ma prawa. Na tej podstawie oraz potwierdzonych w materiale dowodowym okoliczności faktycznych dotyczących zachowania p. H. S. W., który oprócz spornego znaku towarowego zgłosił do rejestracji także inne cudze znaki towarowe, m.in. znak towarowy [...], którego właścicielem jest holenderska firma K. oraz znak towarowy [...] odpowiadający nazwie poprzednika prawnego wnioskodawcy oraz poprzedniej nazwie wnioskodawcy, a także zachowania spadkobierców p. H. S. W., którzy w piśmie z dnia [...] kwietnia 2002 r. wyrazili gotowość jedynie do odsprzedaży znaku towarowego [...] jego właścicielowi za wysoką cenę uprawnione jest twierdzenie, że sporny znak towarowy został zgłoszony do ochrony w złej wierze oraz wbrew zasadom współżycia społecznego, tj. uczciwości kupieckiej.

Organ stanął także na stanowisku, iż rejestracja spornego znaku towarowego [...] narusza autorskie prawa majątkowe wnioskodawcy do oznaczenia [...].

Organ wskazał, że z materiału dowodowego zgromadzonego sprawie wynika, że oznaczenie [...] zostało utworzone w 1989 r. na zlecenie poprzednika prawnego wnioskodawcy - spółki D. Ltd z Kanady. Prawa do tego oznaczenia spółka D. Ltd nabyła w drodze cesji z dnia [...] października 1996 r. od firmy M. Ltd z Kanady. Prawa do tego oznaczenia po fuzji z dnia [...] listopada 2002 r. przejęła firma T. Ltd, która przejęła cały majątek i podlega wszystkim umowom spółki D. Ponadto poprzednik prawny używał tego oznaczenia jako znaku towarowego od 1990 r. w Kanadzie i innych krajach na całym świecie.

Sporny znak towarowy [...] został zgłoszony do ochrony w takiej samej formie jak oznaczenie [...] do którego autorskie prawa majątkowe przysługują spółce T. Ltd.

Z tych ustaleń organ wywiódł, iż rejestracja spornego znaku towarowego narusza autorskie prawa majątkowe wnioskodawcy do oznaczenia [...].

Skargę na powyższą decyzję wywiódł H. [...] W. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości jako naruszającej prawo, względnie o umorzenie postępowania oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1. rażące i istotne naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.

- art. 33 § 1 k.p.a. oraz art. 236 § 3 p.w.p. oraz art. 239 k.p.a. poprzez dopuszczenie do udziału w sprawie osób w charakterze pełnomocników, które nie wylegitymowały się prawidłowym Pełnomocnictwem, a co za tym idzie naruszenie przepisu art. 61 k.p.a. w związku z art. 164 p.w.p., iż wszczyna się na wniosek Strony, a skoro Strona nie była należycie reprezentowana postępowanie nie powinno się toczyć, a po wszczęciu, powinno zostać umorzone na podstawie art. 105 k.p.a. w związku z art. 256 ust. 1 p.w.p. oraz ewentualnie art. 2551 § 6 p.w.p., które również zostały w konsekwencji naruszone;

- rażące naruszenie art. 28 k.p.a. przez dopuszczenie do udziału w sprawie podmiotu, który nie wykazał, iż nabył uprawnienia do spornego znaku towarowego;

- rażące i uporczywe naruszanie art. 123 § 1 k.p.a. w zw. z art. 110 k.p.a. w zw. z art. 126 k.p.a., który stanowi, iż organ administracji publicznej, który wydał decyzję (odpowiednio: Postanowienie), jest nim związany od chwili jej doręczenia lub ogłoszenia, w postępowaniu [...] Urząd wydawał Postanowienia proceduralne tj. o zobowiązaniu wnioskodawcy do złożenia w terminie 1 miesiąca prawidłowych Pełnomocnictw, do przedstawienia dowodów w zakreślonych terminach, a następnie ignorował własne Postanowienia, a w uzasadnieniu decyzji wskazał, iż rzekomo miały one charakter instrukcyjny;

- jak również naruszenie art. 124 k.p.a., który nakazuje organowi administracji pouczać o możliwości zaskarżenia Postanowień wydawanych w toku sprawy, a organ zaniechał tego obowiązku, jeżeli chodzi o Postanowienia proceduralne wydawane w toku sprawy;

- rażące naruszenie procedury postępowania spornego przez stosowanie niewłaściwych przepisów: w zakresie prawidłowości pełnomocnictw, charakteru terminów, przepisów o przywracaniu terminów, stosowanie przepisów o postępowaniu spornym po nowelizacji, pomimo iż zostało ono wszczęte przed nowelizacją i takie przepisy jak np. przywołany w uzasadnieniu art. 2253 pkt 5 p.w.p. nie miały zastosowania, a dodatkowo Urząd Patentowy wskazał przepis błędnie, bo art. 2253 p.w.p. nie ma, co można ewentualnie potraktować jako wadę postępowania, która gdyby zaistniała samodzielnie nie miałaby wpływu na wynik postępowania, ale w kumulacji z niewłaściwym zastosowaniem przepisów, narusza również art. 8 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a.

- rażące naruszenie art. 2253 p.w.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie; z argumentacją jak wyżej;

- rażące naruszenie art. 57 k.p.a. i art. 58 § 1 k.p.a. poprzez ich pominięcie, gdy tymczasem istnieje możliwość tylko i wyłącznie uwzględnienia przez organ czynności dokonanych po terminie, po uprzednim jego przywróceniu zgodnie z przepisami k.p.a., gdy tymczasem w tym postępowaniu Urząd Patentowy uznał, iż terminy mają charakter instrukcyjny i w ogóle nie rozważał przesłanek przywrócenia, nie było też takowych wniosków po stronie wnioskodawcy, dlatego wszelkie czynności dokonywane po zakreślonych terminach powinny być bezskuteczne (były składane ewentualnie po upływnie zakreślonego terminu wnioski o przedłużenie terminu, gdy tymczasem w k.p.a. nie ma przepisów o przedłużaniu terminów, a postępowanie z działu VI p.w.p. dotyczy postępowania rejestrowego, w tym miejscu skarżący uważa, iż w istocie zachodzi potrzeba przedłużania terminów, ale powinna być ona konsekwencją złożenia wniosku o przedłużenie terminu, przed jego upływem!);

- brak rozpoznania zażalenia skarżącego i jego całkowite pominięcie;

- naruszenie art. 77, 78 i 80 k.p.a. przez dowolną ocenę dowodową, która narusza zasady swobodnej oceny dowodowej i pominięcie niekorzystnych dla wnioskodawcy dowodów, uznanie za udowodnione faktów, na których okoliczność nie były prowadzone dowody, przyjęcie za dowody dokumentów, które nie zostały przetłumaczone;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię tj. art. 8 pkt 1 i art. 8 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.).

W obszernym uzasadnieniu skargi skarżący przedstawił argumenty dla poparcia przytoczonych wyżej zarzutów.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2009 r. skarżący uzupełnił skargę popierając zarzut naruszenia przepisów o postępowaniu dowodowym, które miało wpływ na wynik sprawy.

Podnosił, iż wnioskodawca nie ma interesu prawnego w niniejszej sprawie, a ponadto nie można oprzeć decyzji unieważniającej na przesłance z art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, gdyż wnioskodawca nie wykazał żadnych swoich związków ze znakiem [...] na dzień zgłoszenia przez uprawnionego znaku, więc wykluczone jest działanie z naruszeniem zasad współżycia społecznego. Wobec nie wykazania jakichkolwiek praw do znaku przez wnioskodawcę, bezpodstawne jest również oparcie decyzji o unieważnieniu na przesłance z art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym ta kontrola stosownie do § 2 powołanego artykułu sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Sąd w ramach swojej właściwości dokonuje zatem kontroli aktów z zakresu administracji publicznej z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnymi jak i prawem procesowym.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zw. dalej p.p.s.a. - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Stosownie do art. 145 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględnia skargę tylko wówczas, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (1a), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (1b), inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (1c), a także wówczas, gdy stwierdza nieważność decyzji (postanowienia) z przyczyn określanych w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach bądź z tych przyczyn stwierdza wydanie decyzji (postanowienia) z naruszeniem prawa.

Badając przedmiotową sprawę wg powyższych kryteriów Sąd uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja narusza prawo w sposób uzasadniający jej uchylenie.

Zgodnie z art. 164 p.w.p. prawo ochronne na znak towarowy może być unieważnione, w całości lub w części, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania tego prawa.

Zatem wystąpienie z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego udzielonego na znak towarowy jest uzależnione od wykazania interesu prawnego wnioskodawcy. Interesem prawnym można nazwać "związek o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa materialnego, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu, polegający na tym, że akt stosowania normy może mieć wpływ na sytuację tego podmiotu w zakresie prawa materialnego" (wyrok NSA z dn. 17 lipca 2003 roku II SA 1165/02). Interes taki powinien być bezpośredni, konkretny i znajdować odzwierciedlenie w okolicznościach faktycznych, uzasadniających zastosowanie normy prawa materialnego.

W wyroku z dnia 23 października 2008 r. II GSK 385/08 (LEX nr 497382) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał "Każdy przedsiębiorca ma prawo do oznaczania swoich wyrobów i usług znakiem towarowym, jeżeli nie pozostaje on w kolizji co do formy, okresu ważności i terytorium, z bezwzględnym prawem podmiotowym wcześniej uzyskanym przez inny podmiot. Tam, gdzie prawo ochronne na znak towarowy zostało udzielone z naruszeniem ustawowych warunków, przedsiębiorca ma interes prawny w wystąpieniu z wnioskiem o unieważnienie tego prawa na podstawie wskazanych przez siebie przesłanek, których trafność zostaje oceniana w stosownym postępowaniu".

W świetle powołanych orzeczeń uznać należy, że UP RP prawidłowo przyjął istnienie po stronie wnioskodawcy interesu prawnego w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego udzielonego na znak towarowy [...] skoro wnioskodawca powołał się na fakt ubiegania się o uzyskanie na terytorium Polski prawa ochronnego do znaku [...], któremu Urząd Patentowy RP przeciwstawił sporny znak towarowy przy założeniu tożsamości podmiotów dokonującego zgłoszenia i wnoszącego o unieważnienie spornego znaku.

Zgodnie z art. 315 ust. 1 p.w.p., ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu zgłoszenia znaku towarowego. W przedmiotowej sprawie znak towarowy [...] został zgłoszony w dniu [...] grudnia 1992 r. Ocena czy zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do udzielenia prawa ochronnego na ten znak, winna być zatem dokonana w oparciu o obowiązujące w tej dacie przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych.

We wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji wnioskodawca wskazał, iż zgłoszenie znaku [...] przez uprawnionego nastąpiło z naruszeniem zasad współżycia społecznego i dobrych obyczajów oraz jego praw osobistych i majątkowych, a rejestracja tego znaku nastąpiła z naruszeniem wymogów art. 8 pkt 1 i 2 ustawy o znakach towarowych.

Zgodnie z art. 8 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z dnia 15 lutego 1985 r.) niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który:

1) jest sprzeczny z obowiązującym prawem lub zasadami współżycia społecznego,

2) narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich.

W zaskarżonej decyzji organ przyjął, iż rejestracja znaku towarowego [...] nastąpiła w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, a także została dokonana w złej wierze. Organ przyjął też, że rejestracja spornego znaku towarowego narusza autorskie prawa majątkowe wnioskodawcy.

Zdaniem Sądu należy na wstępie stanowczo podkreślić, iż Urząd Patentowy RP wydając zaskarżoną decyzję związany był rygorami procedury administracyjnej, określającej jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy (vide: art. 252 pwp.).

Związanie rygorami procedury administracyjnej oznacza, że Urząd Patentowy RP jest obowiązany m.in. do przestrzegania zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 k.p.a.). Z zasady wyrażonej w art. 8 k.p.a. wynika przede wszystkim wymóg praworządnego i sprawiedliwego prowadzenia postępowania i rozstrzygnięcia sprawy przez organ administracji publicznej, co jest zasadniczą treścią zasady praworządności. Tylko postępowanie odpowiadające takim wymogom i decyzje wydane w wyniku postępowania tak ukształtowanego mogą wzbudzać zaufanie obywateli do organów administracji publicznej, nawet wtedy, gdy decyzje administracyjne nie uwzględniają ich żądań. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 7 grudnia 1984 r., sygn. akt III SA 729/84, ONSA 1984, nr 2, poz. 117, podkreślił, że w celu realizacji tej zasady konieczne jest przede wszystkim ścisłe przestrzeganie prawa, zwłaszcza w zakresie dokładnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, konkretnego ustosunkowania się do żądań i twierdzeń stron oraz uwzględnienia w decyzji zarówno interesu społecznego, jak i słusznego interesu obywateli, przy założeniu, że wszyscy obywatele są równi wobec prawa. Organ administracji jest ponadto obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i ocenić cały materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie według wymagań określonych w przepisie art. 107 § 3 k.p.a. Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie Urząd Patentowy RP dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., a przede wszystkim art. 107 § 3 k.p.a. - poprzez niewyjaśnianie wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego i pełnego rozstrzygnięcia sprawy. Pamiętać przy tym należy, iż w kompetencjach Sądu administracyjnego nie leży czynienie jakichkolwiek ustaleń, czy też uzupełnianie uzasadnienia zaskarżonej decyzji własną oceną przedmiotu sprawy.

Przypomnieć też należy, że Sąd administracyjny kontroluje decyzję, a nie pismo procesowe, jakim jest odpowiedź na skargę. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem odpowiedź na skargę nie może uzupełniać decyzji o treści, które powinno zawierać jej uzasadnienie. Uzasadnienie stanowi bowiem wyłączną podstawę oceny zgodności decyzji z prawem i jeżeli nie dowodzi wystarczająco twierdzeń organu, to - pomimo późniejszych wyjaśnień - decyzja taka jest wadliwa (por. np. wyrok NSA z dnia 6 marca 1984 r., Sygn. akt SA/Kr 26/84, opubl. ONSA 1984/1/24; wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 1992 r., sygn. akt III SA 1838/91, opubl. ONSA 1992/2/45, wyrok NSA z dnia 13 grudnia 1995 r., sygn. akt III SA 341/95, opubl. Glosa 1996/8 str. 30). Z uzasadnienia decyzji powinno wynikać, że organ dokonał dokładnej analizy faktów oraz twierdzeń strony i w sposób jasny oraz zrozumiały wyjaśnił przesłanki jakimi kierował się przy wydawaniu rozstrzygnięcia.

W przedmiotowej sprawie zgromadzony został obszerny materiał dowodowy, który organ opisał na str. 3, 4, 5 decyzji. Przechodząc do ustaleń faktycznych organ powołał się na całość materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, nie wskazując konkretnych dowodów, na których się oparł czyniąc poszczególne ustalenia faktyczne. W ocenie Sądu taka konstrukcja uzasadnienia decyzji nie odpowiada dyspozycji art. 107 § 3 k.p.a. i tym samym powoduje, że decyzja ta nie poddaje się kontroli sądowej. Powołanie się na całość materiału dowodowego zamiast konkretnych dowodów, w oparciu o które organ czynił poszczególne ustalenia, nie pozwala na prześledzenie toku rozumowania organu, które doprowadziło do przyjęcia określonych ustaleń faktycznych. W przedmiotowej sprawie przedwczesne byłoby odnoszenie się przez Sąd do poszczególnych ustaleń organu, wskazać jednak należy, że dla przyjęcia złej wiary konieczne jest jej wykazanie, a nie domniemywanie. W wyroku z dnia 12 marca 2009 r. II GSK 764/08 LEX nr 524015 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał: "... sprzeczność z zasadami współżycia społecznego jest przesłanką faktyczną mającą znaczenie materialnoprawne. Oznacza to, że ustalenie w postępowaniu okoliczności faktycznych wskazujących, iż zachowanie uprawnionego do znaku w dacie zgłoszenia wniosku nosiło znamiona działania sprzecznego z zasadami współżycia społecznego, przesądza o istnieniu przesłanki materialnoprawnej do uznania rejestracji za niedopuszczalną z przyczyn określonych w art. 8 pkt 1 in fine ustawy o znakach towarowych". W przedmiotowej sprawie organ upatrywał zgłoszenie spornego znaku towarowego w złej wierze i wbrew zasadom współżycia społecznego m.in. w zachowaniu spadkobierców zgłaszającego sporny znak do rejestracji, które miało miejsce 10 lat po zgłoszeniu spornego znaku. Przypomnieć zatem należy, że ocenie podlegają zachowania z okresu zgłaszania znaku do ochrony.

Podobnie ustalając naruszenie praw majątkowych przez rejestrację spornego znaku organ musi ustalić istnienie praw do znaku i to w dacie zgłoszenia spornego znaku do rejestracji, a następczo zbadać kwestię ewentualnego przejścia uprawnień w aspekcie legitymacji czynnej wnioskodawcy. W przedmiotowej sprawie organ ustalając, że rejestracja spornego znaku narusza "autorskie prawa majątkowe wnioskodawcy" również powołał się na całość materiału dowodowego zebranego w sprawie, nie wskazując, z których konkretnie dowodów ustalenie to wywodzi. W ocenie Sądu decyzja w tej części również nie poddaje się kontroli Sądu. Przyjmując bowiem naruszenie praw majątkowych osób trzecich organ winien wskazać konkretne dokumenty, w oparciu o które przyjmuje istnienie tych praw. Na obecnym etapie rozpoznania sprawy wskazać można jedynie, że istnienia uprawnień nie można przyjmować jedynie na podstawie umowy ich cesji, aby cesja była skuteczna konieczne jest ustalenie pierwotnego istnienia uprawnienia osoby dokonującej ich przeniesienia. Na etapie postępowania administracyjnego uprawniony kwestionował uprawnienia do żądania unieważnienia określonych podmiotów. Organ winien zatem jednoznacznie wskazać z czego wynika legitymacja procesowa czynna do wystąpienia z żądaniem unieważnienia, a rozpoznając wnioski uprawnionego kwestionujące uprawnienia wnioskodawcy winien się do nich odnieść.

Zatem aby ocenić rozstrzygnięcie organu w sposób prawidłowy, Sąd musi dysponować jego stanowiskiem zawierającym odniesienie do wszystkich elementów sprawy, mających wpływ na ocenę żądania strony zgłoszonego w sprawie. Skoro rolą Sądu administracyjnego jest wyłącznie kontrola zaskarżonego aktu pod względem zgodności z prawem materialnym i procesowym, Sąd nie może czynić w sprawie własnych ustaleń i ocen. Do tego natomiast by doszło, gdyby Sąd dokonał autorskiej analizy i oceny dowodów, które organ wymienił w uzasadnieniu decyzji (str. 3, 4 i 5 decyzji) jednak dowodów tych w warstwie swoich rozważań zupełnie nie omówił, tak że nie wiadomo dlaczego doszedł do takich, a nie innych wniosków. Sąd nie może zaś domniemywać tego co organ miał na myśli formułując te wnioski, czy też intencji organu, w oparciu o własną lekturę tych dowodów. Kontrola zaskarżonego aktu pod względem zgodności z prawem możliwa jest wyłącznie w warunkach wyczerpujących ustaleń faktycznoprawnych dokonanych przez organ. Warunki te są spełnione tylko w sytuacji przestrzegania zasad postępowania administracyjnego. Zgodnie bowiem z art. 256 ust. 1 pwp, do postępowania spornego przed UP (a taki charakter ma postępowanie o unieważnienie prawa z rejestracji) w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania administracyjnego (kpa).

Samo odnotowanie w uzasadnieniu decyzji dowodów wskazanych przez stronę, a następnie powołanie się w części stanowiącej ustalenia i rozważenia organu na całość materiału dowodowego zgromadzonego sprawie nie czyni zadość obowiązkom organu wynikającym z powołanych przepisów kpa.

Reasumując dotychczasowe rozważania, Sąd stwierdza, że z wyżej podanych powodów zaskarżona decyzja zapadła bez dostatecznego wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności. Wadą zaskarżonej decyzji jest brak w niej wyczerpującej analizy zgromadzonych w sprawie dowodów, poczynienia w oparciu o nie ustaleń faktycznoprawnych i wyciągnięcia z nich odpowiednich wniosków. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ będzie miał na uwadze, że treść uzasadnienia rozstrzygnięcia podjętego w sprawie powinna dokumentować wypełnienie przez organ wymienionych wyżej obowiązków procesowych, odnosić się do zakresu przeprowadzonego postępowania w sprawie i zagadnień dla podjętego w niej rozstrzygnięcia istotnych. Organ winien w tym względzie przestrzegać wymogów uzasadnienia decyzji - faktycznego i prawnego, określonych w art. 107 § 1 i 3 kpa, a także mieć na względzie przedstawione wyżej wskazania Sądu. Stwierdzone, wyżej omówione, uchybienia organu w sprawie uzasadniają zarzut naruszenia przez organ w/w przepisów postępowania, zwłaszcza art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 kpa, w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Z tych wszystkich względów Sąd, na podstawie przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 152 i art. 200 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.