Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Małecki (spr.) Sędziowie NSA Sylwia Zapalska WSA Maciej Jaśniewicz Protokolant st. sekr. sąd. Kamila Kozłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2007 r. sprawy ze skargi B Z na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. o d d a l a s k a r g ę /-/M. Jaśniewicz /-/J. Małecki /-/S. Zapalska

W dniu [...] B. Z. złożył wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2005 w kwocie 723,60 zł. Wniosek ten został następnie uzupełniony w dniu [...] poprzez złożenie korekty zeznania podatkowego PIT - 37 za rok 2005.

W przedłożonym zeznaniu podatkowym w kwestii wysokości osiągniętego przychodu w 2005r. wykazano przychód z emerytury oraz dochód w postaci rekompensaty pieniężnej ( diet ) za czas pełnienia obowiązków ławnika w sądzie powszechnym.

W dalszej części wniosku podatnik powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2006r. (sygn. akt III S.A./Wa 3358/05 ) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego ( sygn. akt FSK 2536/04 oraz III S.A. 1275/95 ) zgodnie z którymi dochody uzyskane w postaci rekompensaty pieniężnej za czas pełnienia obowiązków ławnika w sądzie powszechnym nie podlegają opodatkowaniu. W ocenie B. Za. przychody z tytułu pełnienia przez niego obowiązków ławnika sądowego korzystają ze zwolnienia z opodatkowania, o jakim mowa w art. 21 ust.1 pkt 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych () Dz. U. z 2000r, Nr 14 , poz. 176 wraz ze zm. w dalszej części zwana ustawą o podatku dochodowym ).

B. Z. pełnił funkcję ławnika w S. O. w P., w którego okręgu ma miejsce zamieszkania.

W dniu 6 lutego 2007r właściwy do rozpoznania przedmiotowego wniosku Naczelnik Urzędu Skarbowego P. wydał decyzję nr [...] w której odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym za 2005r. w kwocie 723,60 zł. W uzasadnieniu tejże decyzji organ podatkowy wskazał na przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2001r o ustroju sądów powszechnych ( Dz. U. 2001, nr 98, poz. 1070 wraz ze zm. w dalszej części zwana usp) tj. art. 172 par.3 oraz art. 173 regulujące zasady otrzymywania przez ławników pełniących obowiązki w sądach powszechnych rekompensaty pieniężnej, diet oraz zwrot kosztów przejazdu i noclegu.

W dalszej części decyzji organ podatkowy dokonał interpretacji art. 13 ust 5 oraz art. 21 ust 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym, które jego zdaniem nie pozwalają na uznanie, że przychód uzyskany w związku z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich jest dietą, lecz pozostaje jedynie rekompensatą pieniężną.

Od powyższej decyzji B. Z. złożył w odwołanie, w którym wniósł o zwrot niesłusznie jego zdaniem pobranego podatku za rok 2004 i 2005 łącznie z należnymi odsetkami. .

W dalszej części pisma z dnia [...] podatnik wskazał, że powołuje się na orzecznictwo Naczelnego Sadu Administracyjnego ( sygn. akt FSK 2536//04 i orzeczenia III S.A. 1275/95) a nie na prawomocny wyrok wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2006r. ( sygn. akt III S.A./Wa 3358/05), który przytacza jedynie jako przykład.

B. Z podkreślił, że orzecznictwo NSA w Warszawie ma charakter wykładni powszechnie obowiązującej i wiąże wszystkie instytucje państwowe w tym także urzędy skarbowe.

W związku z powyższym zażądał zwrotu pobranego niesłusznie podatku od otrzymanych przez niego diet ławniczych za rok 2004 i 2005 łącznie z należnymi odsetkami.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w P., występujący w danej sprawie jako organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego P.

W uzasadnieniu wskazano, że kwestia otrzymywania środków finansowych przez ławników sądowych, za czas wykonywania czynności w sądzie powszechnym regulowana jest przez art. 172 par. 3 oraz art. 173 usp.

Zdaniem organu odwoławczego przepisy te wskazują, że pomiędzy zamieszczonymi w nich pojęciami dieta a rekompensata pieniężna zachodzi stosunek wykluczania - żadna bowiem rekompensata nie może być dietą i odwrotnie.

W dalszej części decyzji Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że środki pieniężne wypłacane ławnikom za czas wykonywania czynności w sądzie powszechnym nie stanowią diety w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym, w związku z czym należało utrzymać w mocy decyzję organu podatkowego I instancji.

Decyzja ta została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P.

W piśmie z dnia [...] skarżacy wniósł o zwrot pobranego podatku od osób fizycznych za lata 2004, 2005, 2006 wraz z należnymi odsetkami. W uzasadnieniu powołał się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego ( sygn. akt FSK 2536/04) oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2006r ( sygn. akt III S.A/Wa 3358/05 ).. W związku z powyższym wniósł o uwzględnienie wniesionego odwołania i uchylenie, bądź tez zmianę zaskarżonej decyzji i tym samym zwrot nienależnie pobranego podatku wraz z należnymi odsetkami.

W odpowiedzi na złożoną skargę Dyrektor Izby Skarbowej w P. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Organ podatkowy w uzasadnieniu pisma z dnia [...] wskazał, że zarzuty skarżącego sprowadzają się do stwierdzenia, iż rekompensata pieniężna, przyznawana ławnikom niepozostającym w stosunku pracy, stanowi dietę, o jakiej mowa w art. 21 ust 1 pkt 17ustawy o podatku dochodowym. i zgodnie z nim powinna podlegać zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem organu II instancji środki pieniężne wypłacane ławnikom nie stanowią diety w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym, z uwagi na fakt, że między pojęciami dieta i rekompensata zachodzi stosunek wzajemnego wykluczania się, co związane jest z redakcją art. 172 par. 3 i art. 173 usp., w których to uregulowano zasady otrzymywania środków pieniężnych z tytułu pełnienia obowiązków ławników sądowych. W art. 172 par 3 usp wskazano bowiem, że ławnik za czas wykonywania czynności w sądzie otrzymuje rekompensatę pieniężną, która stanowi przychód z działalności wykonywanej osobiście, o jakiej mowa w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym. Powyższe środki podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Dodatkowo Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że w myśl dyspozycji art. 173 usp ławnicy zamieszkali poza siedzibą sądu otrzymują diety oraz zwrot kosztów przejazdu i noclegu. Fakt wystąpienia w kolejnych jednostkach redakcyjnych ustawy, w odniesieniu do tej samej kategorii osób, dwóch różnych pojęć -tj. diety i rekompensaty pieniężnej, wskazuje w opinii organu podatkowego na celowe rozróżnienie charakteru wypłacanych środków.

Dyrektor Izby Skarbowej wyjaśnił także, że nie może się ustosunkować do wniosku skarżącego w kwestii pobranego podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2006 w wysokości 624,90 zł wraz z należnymi odsetkami, gdyż organ ten rozpatrywał w postępowaniu odwoławczym jedynie kwestie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2004 i 2005, a zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania podatkowego organ odwoławczy nie może zastępować w czynnościach postępowania oraz przy podejmowaniu decyzji organu I instancji, gdyż spowodowałoby to obrazę art. 127 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005, Nr 8, poz. 60 wraz ze zm )

W związku z powyższym stanem faktycznym i prawnym Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o oddalenie skargi jako nieuzasadnionej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P., po zapoznaniu się ze stanem faktycznym i prawnym sprawy, zważył co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) - Sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Ocenie Sądu podlegają m.in. akty administracyjne (decyzje i postanowienia organów podatkowych) zarówno z uwagi na ich zgodność z materialnym prawem i formalnym prawem podatkowym. Kontrola sądów administracyjnych ograniczona jest zatem tylko i wyłącznie do zbadania czy organy administracji skarbowej w toku rozpoznawanej sprawy podatkowej nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd ma przy tym tylko i wyłącznie uprawnienia kasacyjne, nie jest kolejną instancją rozpatrująca sprawę co do istoty i wydającą orzeczenie reformatoryjne. Ocena legalności zaskarżonego aktu podatkowego jest przez Sąd dokonywana - co do zasady - według stanu prawnego istniejącego w dniu powstania zobowiązania podatkowego i na podstawie podatkowego stanu faktycznego wynikającego z materiału dowodowego przekazanych akt administracyjnych sprawy.

W postępowaniu przed sądem administracyjnym pierwszej instancji obowiązuje ponadto zasada oficjalności, mająca swoje tetyczne umocowanie i określone granice w postanowieniach przepisu art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Zgodnie z zasadą oficjalności, wojewódzki sąd administracyjny nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną, ani oświadczeniami składanymi na rozprawie przez stronę. Sąd zobowiązany jest natomiast do wzięcia z urzędu pod uwagę wszelkich istotnych naruszeń prawa przez organy podatkowe, a związanych z materią zaskarżonych decyzji. Granice rozpoznania skargi przez Sąd są z jednej strony wyznaczone przez kryterium legalności działań tychże organów administracji finansowej w kwestii odmowy zwrotu B. Z. nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005r. z tytułu przychodów osiągniętych za pełnienie obowiązków ławnika sądowego . Sąd orzekając jednocześnie o legalności zaskarżonych decyzji winien też mieć na uwadze zakaz pogarszania w wyniku postępowania sądowoadministracyjnego sytuacji prawnej strony skarżącej (zakaz reformationis in peius ).

Wniesiona skarga nie zasługuje na uwzględnienie .

Od przeszło 100 lat w doktrynie prawa podatkowego, a także obecnie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego oraz sądów administracyjnych wyjaśnia się i wielokrotnie podnosi, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe w systemie prawa polskiego są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania), a ich stosowanie nie może odbywać się w oparciu o wykładnię rozszerzającą, systemową, czy też celowościową. I tak np. w orzeczeniu polskiego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 maja 1996 r. , sygn. akt K 22/05, OTK 1996, nr 3, poz.21 potwierdzono tylko, że " ... standardem prawa podatkowego jest wynikający z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ciążący na wszystkich podmiotach obowiązek uiszczania podatku dochodowego od uzyskiwanych przychodów..., a zwolnienia ... stanowią ustawowy wyjątek, istotne odstępstwo od zasady sprawiedliwości podatkowej, to jest powszechności i równości opodatkowania". Z kolei w uzasadnieniach wyroków NSA z dnia 13 stycznia 1994 r., sygn. akt SA/PO 1598/93, "Monitor Podatkowy" 1994, nr 10 oraz z dnia 15 lipca 1994 r., sygn. akt SA/ Łd 90/94, niepubl. podkreślano, iż "W demokratycznym państwie prawnym, utrzymywanym z danin publicznych - ponoszenie ciężaru podatkowego stosownie do zdolności podatkowej podatnika oraz w oparciu o zasadę równości obywatelskiej- uznać należy za naczelną zasadę tego państwa. Stąd też przymiot powszechności podatku dochodowego od osób fizycznych nie może być uznany za naruszenie zasady demokratycznego państwa prawa - lecz przeciwnie - za jej rozwinięcie... Zwolnienia i ulgi podatkowe przyznawane tylko niektórym podatnikom są odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej, która wymaga powszechności opodatkowania oraz równości podatkowej, wymagając od wszystkich obywateli jednomiernej ofiary na cele publiczne ". Także Sąd Najwyższy już w wyroku z dnia 24 czerwca 1993 r., sygn. akt III ARN 33/93, "Państwo i Prawo" 1994, nr 9, s. 111 sformułował bardzo doniosłą zasadę interpretacyjną odnoszącą się do przywilejów podatkowych, aktualną szczególnie na tle obecnych zapisów art. 84 i 32 Konstytucji RP, że " ... w razie wątpliwości co do rozumienia konkretnego przepisu prawa, właściwe jest przez sąd stosowanie takiej wykładni, jaka najbardziej odpowiada zasadom wyrażonym w Konstytucji". W tradycji i kulturze europejskiej zakorzeniona jest bowiem jako podstawa sprawiedliwości społecznej zasada solidarności z innymi - pomocy za pośrednictwem swych podatków z tymi, którzy tej pomocy bardziej potrzebują (mająca zresztą swe uzasadnienie tetyczne w preambule obecnej Konstytucji), a wywodząca się z rozbudowanych koncepcji chrześcijańskich (por. np. szerzej W. Łączkowski, Egalitarne czy sprawiedliwe finansowanie potrzeb socjalnych ze środków społecznych, w: Ius suum quique. Studia prawnofinansowe, Księga jubileuszowa dedykowana profesorowi Wacławowi Goronowskiemu, Warszawa 2005, s. 33 i n.). Rzadko jednak zdarza się nawet wśród wierzących podatników taki stosunek do obowiązków podatkowych, jak opisany w Ewangelii wg. św. Mateusza w ustępie zatytułowanym Podatek na świątynię - gdzie Jezus mimo braku obowiązku podatkowego nakazuje Szymonowi zapłacenie poborcom podatku na świątynię w wysokości dwudrachmy, byle nie dać powodu do zgorszenia. Jednakże współczesny katechizm Kościoła katolickiego wyraźnie mówi, że niepłacenie podatków to nie tylko naruszenie prawa, ale i grzech.

Skład sądzący wskazuje także na konsekwentne orzecznictwo poznańskiego ośrodka sądowego dotyczące przywilejów podatkowych wyrażone m.in. w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 1 kwietnia 2004 r., sygn. akt I SA/Po 2460/03, "Przegląd Orzecznictwa Podatkowego" 2004, nr 5, poz.105 dotyczące opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznej w podobnej co obecnie sprawa, a mianowicie ryczałtów otrzymywanych przez członków Krajowej Rady Sądownictwa. W uzasadnieniu tego wyroku m.in. stwierdzono, iż "... otrzymany w 2002 r. przez członka Krajowej Rady Sądownictwa na podstawie art. 10a ustawy z dnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa ( Dz. U. Nr 73, poz.435 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 listopada 2000 r. w sprawie określenia wysokości oraz zasad przyznawania ryczałtu członkom Krajowej Rady Sądownictwa ( Dz. U. Nr 103, poz. 1101) w związku z art. 20 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. Nr 100, poz.l082 z późn. zm.) - ryczałt za udział w posiedzeniach i innych pracach rady obliczany na podstawie ogólnej liczby godzin przepracowanych w danym miesiącu podlegał opodatkowaniu na podstawie art. 10 ust.1 pkt.2 w związku z art. 13 pkt.5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Zryczałtowane wynagrodzenie za pracę członka Krajowej Rady Sądownictwa nie jest tożsame z dietą o której stanowi art. 21 ust 1 pkt.17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega tam określonemu zwolnieniu przedmiotowemu. Kancelaria Prezydenta RP miała jako płatnik, w świetle art.41 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prawny obowiązek naliczania, pobierania oraz odprowadzania należnych na konto właściwego organu podatkowego zaliczek od wypłacanego ryczałtu."

W prawomocnym natomiast wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z dnia [...] sygn. akt [...] oddalono już skargę ławnika sądowego w sprawie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. od otrzymywanych rekompensat pieniężnych za czas wykonywania czynności w sądzie. Powyższa sprawa jest identyczna co do stanu faktycznego i prawnego z tą której dotyczy skarga i dlatego obecny skład sądzący w pełni podziela tam zawarte poglądy oraz argumentację prawną. Jednolitość orzecznictwa sądowoadministracyjna tego samego Sądu jest już wartością samą w sobie. Natomiast za całkowicie chybioną uznaje skład sądzący argumentację skargi odwołującą się do jednostkowego i mało przekonującego wyroku NSA z dnia 10 maja 2005 r., sygn. akt FSK 2536/04, niepubl. (dotyczącego zresztą zupełnie innego stanu faktycznego i prawnego) czy WSA w Warszawie z dnia 7 lutego 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 3358/05 niepubl. , które pomija istotę przywileju podatkowego w polskim systemie prawnym i w konsekwencji stosuje rozszerzającą wykładnię przepisów prawa podatkowego, odbiegającą od kontekstu językowego oraz niewłaściwie sięgając przy tym do argumentacji prawnej dotyczącej okresu sprzed wprowadzenia z dniem 1 stycznia 1992 r. zupełnie nowej konstrukcji prawnej, tzw. powszechnego podatku dochodowego od osób fizycznych. W okresie powojennym obowiązywała doktryna Stalina o nieuchronnym zaniku opodatkowania ludności i jakiekolwiek tzw. rekompensaty pieniężne ławników sądowych nie podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Państwo realnego socjalizmu oddziaływało na kształtowanie dochodów ludności przede wszystkim za pośrednictwem określania wynagrodzeń ( w tym i tzw. rekompensat) oraz cen. Jeżeli przywilej podatkowy jest istotnym wyjątkiem od konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania, to nie można żadną miarą wyłomu od standardu konstytucyjnego poszerzać za pomocą reguły wykładni przepisów prawnych - in dubio pro tributario. Ta istotna doktrynalna reguła wykładni niedoskonałych przepisów prawa podatkowego dotyczy interpretacji obowiązków podatkowych, a nie przywilejów podatkowych.

Istota sporu prawnego i w obecnie rozpatrywanej sprawie sprowadza się do interpretacji art. 10 ust.1 pkt.2 w związku z art. 13 pkt.5 oraz art. 21 ust.1 pkt.17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000 r. Nr 14 , poz. 176 z późn. zm.) odnośnie opodatkowania tymże podatkiem ławnika sądowego, otrzymującego przychodu w związku z pełnionymi przez niego obowiązkami społecznymi czy obywatelskimi. Zgodnie z jasnym brzmieniem art. 13 pkt. 5 powyższej ustawy podatkowej nie może budzić najmniejszej wątpliwości to, iż obowiązkowi podatkowemu z działalności wykonywanej osobiście (tam określonemu) podlegały w 2005 r. absolutnie wszystkie przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich (np. ławników sądowych), w tym przybierające tzw. formę odszkodowania za utracony zarobek. W katalogu zwolnień przedmiotowych tej ustawy polski ustawodawca podatkowy przewidział, iż tylko niektóre takie przychody z tytułu pełnienia obowiązków społecznych czy obywatelskich i to tylko do określonej wysokości będą zwolnione od opodatkowania. Postanowił bowiem w art. 21 ust.1 pkt.17 ustawy o podatku od osób fizycznych, iż temu zwolnieniu przedmiotowemu podlegają jedynie " diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów, otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich - do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 2280 zł".

Zgodnie z obowiązującym od 14 stycznia 2004 r. brzmieniem art. 172 §3 i § 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych ( Dz. U. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.) ławnik niezależnie od tego czy jest pracownikiem zwolnionym od pracy na czas wykonywania czynności w sądzie ( za ten czas pozbawiony jest wynagrodzenia od pracodawcy) czy też niepracownikiem ( np. rencistą czy emerytem albo gospodynią domową) otrzymuje od Skarbu Państwa za czas wykonywania czynności w sądzie rekompensatę pieniężną w wysokości 3% kwoty bazowej stanowiącej podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego asesora sądowego za każdy dzień pełnienia obowiązków ławnika. W polskim języku etnicznym słowo rekompensata jest równoznaczne z rozumieniem odszkodowania, wynagrodzeniem komuś poniesionej straty np. z tytułu utraty potencjalnych zarobków ( por. np. Mały słownik języka polskiego, pod red. S.Skorupki, H.Auderskiej, Z.Łempickiej, Warszawa 1974, s. 692 ). Ponadto w art. 173 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych przewidziano dla ławników zamieszkałych poza siedzibą sądu otrzymywanie diet oraz zwrotu kosztów przejazdu i noclegu według zasad ustalonych w tym zakresie dla sędziów. Z samej zatem redakcji przepisów art. 172 i 173 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych wynika, że ustawodawca polski odróżnia tzw. rekompensaty pieniężne od diet i kosztów podróży do siedziby sądu. Są to dwa niezależne i rozłączne świadczenia pieniężne, o zupełnie innym charakterze. Rekompensaty pieniężne nawiązujące do wynagrodzeń asesorów otrzymują wszyscy ławnicy(asesorzy sądowi płacą od swych wynagrodzeń należny podatek!), natomiast diety i inne koszty podróży przysługują tylko ławnikom zamieszkującym poza siedzibą sądu . Z wyraźnej zatem woli ustawodawcy podatkowego (clara non sunt interpretanda), tylko i wyłącznie świadczenia pieniężne otrzymywane przez ławników na podstawie art. 173 Prawa o ustroju sądów powszechnych mogły korzystać ze zwolnienia przedmiotowego o którym stanowił art. 21 ust.1 pkt.17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z tych zatem względów, nie dopatrując się naruszenia przez decyzje organów podatkowych obowiązującego prawa podatkowego - na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzeczono jak w sentencji wyroku.

/-/Jaśniewicz /-/J..Małecki /-/S.Zapalska