Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 1 czerwca 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędzia WSA Barbara Rymaszewska (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Anna Łyżwa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 czerwca 2016 roku sprawy ze skargi Stowarzyszenia A w W. na decyzję Dyrektora [...] Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Ł. z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej - uchyla zaskarżoną decyzję. a.bł.

Dyrektor [...] Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Ł. decyzją z dnia [...], nr [...], po rozpatrzeniu wniosku Stowarzyszenia A w W. o ponowne rozpatrzenie sprawy o udostępnienie informacji publicznej, w pkt 1 uchylił decyzję własną z dnia [...], nr [...]; w pkt 2 odmówił udostępnienia informacji publicznej w zakresie dokumentów: a) skarg pracowników; b) uzasadnienia rozstrzygnięcia komisji antymobbingowej; c) załączników składanych przez pracowników do akt postępowania. Organ wskazał jednocześnie, iż orzekł na podstawie art. 17 ust. 1 i 2 w związku z art. 16 ust. 1 i 2 oraz art. 4 ust. 1 pkt 4 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz.U. z 2014r., poz. 782 ze zm.), powoływanej dalej również jako "u.d.i.p.", w związku z art. 96 ust. 1 oraz art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jednolity Dz.U. z 2015r. poz. 581 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 267 ze zm.), powoływanej dalej jako "k.p.a.", art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o ochronie danych osobowych (tekst jednolity Dz.U. z 2002r. nr 101 poz. 926 ze zm.) w związku z art. 111 oraz art. 943 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks Pracy (tekst jednolity Dz.U. z 1998r. nr 21, poz. 94 ze zm.), w związku z wyrokiem wydanym w sprawie II SA/Łd 801/15 przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w dniu 17 listopada 2015 roku.

Stowarzyszenie A w W., złożyło w dniu [...] wniosek o udostępnienie informacji publicznej poprzez udostępnienie "skanów wszystkich dokumentów, jakie powstały w ramach działania komisji antymobbingowej, badającej sprawę skargi na mecenasa W., w tym dokument, mocą którego umorzono postępowanie". Decyzją z dnia [...] organ odmówił udzielenia informacji, następnie po rozpoznaniu wniosku Stowarzyszenia o ponowne rozpoznanie sprawy utrzymał powyższe rozstrzygniecie w mocy decyzją nr [...] z dnia [...]. Organ powołał się na przepisy art. 5 ust1 i 2 u.d.i.p oraz art. 111 i art. 94 kodeksu pracy oraz zarządzenie Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 7 listopada 2011 roku w sprawie przyjętej wewnętrznej polityki antymobbingowej. Dyrektor uznał, że odmowę udzielenia informacji uzasadnia konieczność ochrony danych osobowych i prywatności zarówno osób skarżących, jak i osoby objętej zarzutem mobbingu oraz zagwarantowana wskazanym zarządzeniem Dyrektora zasadę poufności postępowania prowadzonego przez komisję.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną decyzję wyrokiem z dnia 17 listopada 2015 roku w sprawie II SA/Łd 801/15.

Rozpoznając po raz kolejny wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy organ przypomniał, że we wniosku tym Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. poprzez nieuprawnione zastosowanie przesłanek ograniczających prawo do informacji publicznej w niniejszej sprawie.

Dyrektor [...] Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Ł. stwierdził, że jego decyzja pierwszoinstancyjna nr [...] nie spełnia wytycznych oraz oceny prawnej, zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 17 listopada 2015 roku, stąd niezbędne było jej uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy.

Zdaniem organu nie wszystkie żądane dokumenty mogą zostać udostępnione, bowiem organ powinien każdorazowo analizować, czy żądana informacja jest niezbędna z punktu widzenia celów prawa do informacji publicznej, a także czy nie narusza godności i intymności osoby, której taka informacja dotyczy. Odmowa dostępu do informacji publicznej w zakresie dokumentów wymienionych w niniejszej decyzji wynika z konieczność ochrony prywatności pracowników [...] Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, zarówno osób składających skargi, jak i pracowników, którym zarzucono mobbing.

Organ odwołał się do unormowania zawartego w art. 5 ust.1 i 2 u.d.i.p., statuujących ograniczenia w dostępie do informacji publicznej. W ocenie organu zastosowanie znajduje zarówno ograniczenie ze względu na przepisy o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, przy czym tajemnicę ustawowo chronioną w przedmiotowej sprawie stanowią dane osobowe, o których mowa w ustawie o ochronie danych osobowych (ust.1) , jak i ograniczenie ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (ust.2). Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w niniejszej sprawie to wyłączenie nie m miejsca, bowiem informacje dotyczą indywidualnych spraw ze stosunku pracy.. Za odmową udzielenia informacji przemawia obowiązek poszanowania godności i innych dóbr osobistych pracownika ( art. 111 kodeksu pracy), w szczególności ochronę prywatności pracowników zarówno skarżących, jak i mobbera. Wprowadzenie w kodeksie pracy obowiązku pracodawcy szanowania godności oraz innych dóbr osobistych pracownika oznacza wzmocnienie ochrony tych dóbr w stosunkach pracy. Z istoty swej zgłoszenie mobbingu w pracy wiąże się z osobistą oceną pracownika co do stosunków wewnętrznych, panujących w środowisku pracy. W ocenie organu przedmiotu badania komisji nie stanowi sposób realizacji zadań w zakresie publicznej sfery działalności, ale w indywidualnych stosunkach pracowniczych.

Z tego względu również załączniki dołączone przez tych pracowników do akt postępowania nie powinny być udostępnione w całości, bowiem nie jest możliwa taka ich anonimizacja, by nie dało się ustalić tożsamości pracowników, których dotyczyły informacje zbierane w ramach komisji antymobbingowej.

Dalej organ wyjaśnił, że w [...] Oddziale Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem Dyrektora Oddziału z dnia 7 listopada 2011r. została przyjęta Wewnętrzna Polityka Antymobbingowa. W ramach przyjętej procedury powołano Komisję Antymobbingową, rozpatrującą zgłoszenia o mobbing. Sprawy rozpatrywane przez Komisję bez wątpienia dotyczą indywidualnych spraw ze stosunku pracy. Przyjęta przez pracodawcę procedura zapewnia, iż wszelkie informacje i materiały zgromadzone przez komisję w trakcie postępowania wyjaśniającego podlegają ochronie prawnej zgodnie z ustawą o ochronie danych osobowych i z tego tytułu nie są ujawniane publicznie. Zasady prowadzonej polityki antymobbingowej zostały udostępnione każdemu z pracowników, co oznacza, że w okolicznościach niniejszej sprawy pracownicy, zgłaszający przypadek mobbingu działali w przekonaniu, że wszystkie dokumenty sporządzone przez Komisję nie zostaną udostępnione podmiotom trzecim.

Organ podkreślił, że dokumenty wytworzone przez Komisję zawierają opis czynności podejmowanych w związku ze złożonymi zgłoszeniami (w szczególności dotyczące uzupełnienia braków, wysłuchanie stron, rozstrzygnięcie komisji). Do dokumentacji dołączono również zgłoszenia przypadków mobbingu oraz ich uzupełnienia. W dokumentach tych znajdują się nie tylko dane osobowe osób zgłaszających, ale również innych pracowników, dane co do zdrowia pracowników, co do stanu emocjonalnego pracowników zgłaszających, wypowiadanych opinii - podnoszone w aspekcie naruszenia sformułowanych zarzutów o działania mobbingowe. Powyższe dotyczy również uzasadnienia rozstrzygnięcia komisji antymobbingowej. Są to okoliczności dotyczące prywatności osób fizycznych.

Organ wskazał również, że realizacja pracowniczych uprawnień do zwrócenia pracodawcy uwagi na stosunki panujące w zakładzie w związku z możliwością mobbingu ( art. 111 KP w powiązaniu z art. 933 kodeksu pracy) winna następować w warunkach, które nie narażą pracownika zgłaszającego i wskazanego jako ewentualnego mobbera na szykany ze strony osób trzecich, czy inne zachowania mogące naruszyć dobra osobiste pracownika. Powołując się na orzecznictwo i doktrynę organ podkreślił, że ustawa o ochronie danych osobowych - w sytuacji, gdy w treści informacji publicznej zawarte są dane osobowe - jest lex specialis w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Status danych osobowych może więc zostać potencjalnie przyznany wszelkim informacjom odnoszącym się do osoby fizycznej, w tym danych odnoszących się do życia zawodowego, itp. Ustęp 2 artykułu 5 u.d.i.p. ogranicza dostęp do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej. . Ograniczenie powyższego prawa nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, ale mających związek z pełnieniem tych funkcji. W okolicznościach niniejszej sprawy nie winno budzić wątpliwości, że wnioskowane informacje nie odnoszą się do publicznej strony pełnionych funkcji, ale do danych dotyczących indywidualnych stosunków pracowniczych, objętych ochroną prawa do prywatności, przysługujących uczestnikom postępowania, prowadzonego przez Komisję Antymobbingową.

Organ podkreślił konieczność zagwarantowania pracownikowi prawa do rozpoznania zgłoszenia o mobbingu w warunkach zapewniających poufność postępowania prowadzonego przez Komisję. Podkreślono, że gwarancja poufności prowadzonego postępowania dotyczy wszystkich stron postępowania i gwarantuje ochronę prawa do prywatności w tym zakresie zarówno osobom zgłaszającym, jak i osobie, wobec której postawiono zarzut podjęcia działań mobbingowych. Reasumując złożony wniosek dotyczy ujawnienia dokumentów, które swą treścią odnoszą się do informacji, dotyczących indywidualnych stosunków pracowniczych (rozpoznanie zgłoszeń o mobbing), które nie mogą być ujawnione z uwagi na ochronę prawa do prywatności ww. uczestników postępowania prowadzonego przez Komisję Antymobbingową, w szczególności dokumenty dotyczące pracowników składających skargę oraz pracowników, których dotyczą opisy stanu faktycznego.

Z tej przyczyny organ uznał, że wniosek o udostępnienie "skanów wszystkich dokumentów, jakie powstały w ramach działania komisji antymobbingowej badającej sprawę skargi na mecenasa W." nie zasługuje na uwzględnienie. Ustawa o dostępie do informacji publicznej rozstrzyga bowiem kolizję prawa do informacji publicznej z prawem do ochrony danych osobowych (art. 5 ust. 1 ww. ustawy) oraz z prawem ochrony prywatności (art. 5 ust. 2 ww. ustawy) w związku z art. 111 oraz art. 943 ustawy Kodeks Pracy na korzyść ochrony danych osobowych i ochrony prywatności osób, które zgłosiły mobbing; osoby przeciwko której został skierowany zarzut mobbingu, a także innych pracowników uczestniczących w postępowaniu.

Organ wskazał na konieczność ważenia kolidujących ze sobą wartości –dostępu do informacji publicznej i ochrony prywatności. Chodzi o prawidłowe wyważenie proporcji, jakie muszą być zachowane, by przyjąć, że ograniczenie wolności obywatelskiej (prawa do informacji publicznej) nie narusza konstytucyjnej hierarchii dóbr. Działanie organu, z uwagi na przesłanki ograniczające tą dostępność, było w istocie podyktowane wyważeniem sprzecznych interesów, które to wyważenie ma swoje odzwierciedlenie w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. organ podkreślił, że anonimizacja żądanych dokumentów nie wystarczy do ochrony prywatności określonej osoby lub osób. Skoro tożsamość osoby fizycznej można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na jeden lub kilka specyficznych czynników, określających cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne tej osoby, to odmowa ujawnienia owych czynników choćby poprzez ich anonimizację winna być najczęściej uznana za wystarczający sposób ochrony tożsamości, a przez to prywatności osoby fizycznej.

W konsekwencji powyższych rozważań organ przyjął, że nawet po anonimizacji danych wrażliwych nie jest możliwe zachowanie zasady ochrony prywatności uczestników postępowania przed komisją antymobbingową i dlatego należało odmówić udostępnienia informacji publicznej w zakresie objętym decyzją, powodując się na ograniczenia zawarte w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p.

Dyrektor Ł. Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Ł. stwierdził też, że kierując się wytycznymi zawartymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 listopada 215 roku, udostępni dokumenty z przebiegu postępowania antymobbingowego, które pozwolą wnioskodawcy na realizację jego celu.

Innymi słowy w pozostałym, nieobjętym niniejszą decyzją zakresie dokumenty odzwierciedlające przebieg postępowania antymobbingowego zostaną udostępnione w żądanej formie (skany) na wskazany przez wnioskodawcę adres poczty elektronicznej, niezwłocznie po dokonaniu ich anonimizacji. Wobec tego wydanie decyzji w tym zakresie stało się zbędne.

Na ostateczną decyzję Dyrektor [...] Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Ł. skargę do sądu administracyjnego złożyło Stowarzyszenie A, zarzucając naruszenie art. 7 k.p.a.

Zaskarżonej decyzji Stowarzyszenie zarzuciło również naruszenie przepisów prawa materialnego:

1) art. 61 ust. 1 Konstytucji RP poprzez nieuprawnione - zbyt daleko idące - ograniczenie prawa do informacji publicznej;

2) art. 61 ust. 2 Konstytucji RP poprzez nieprawidłowe ograniczenie dostępu do dokumentów, stanowiących informacje publiczne i będące przedmiotem złożonego przez Stowarzyszenie wniosku;

3) naruszenie art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. poprzez nieuprawnione zastosowanie przesłanek ograniczających prawo do informacji publicznej w niniejszej sprawie;

4) art. 111 oraz art. 933 § 1 ustawy Kodeks pracy, poprzez nieprawidłowe zastosowanie, polegające na uznaniu, że przepisy te stanowią podstawę odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz skutkiem tego, zbyt daleko idące ograniczenie prawa do informacji publicznej;

5) art. 1 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych poprzez bezpodstawne ich zastosowanie w niniejszej sprawie.

Strona skarżąca podkreśliła, że organ dokonując zbyt daleko idącego ograniczenia prawa do informacji publicznej wyłączył w ogóle możliwość uzyskania wskazanych w decyzji dokumentów (skarg pracowników, uzasadnienia rozstrzygnięcia komisji antymobbingowej, załączników składanych przez pracowników do akt postępowania). Stowarzyszenie wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor [...] Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Ł. wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), dalej powoływanej jako "p.p.s.a.", sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. W rozpoznawanej sprawie przepis art. 57 a p.p.s.a. nie ma zastosowania, dotyczy bowiem skarg na pisemną interpretację prawa podatkowego.

Na wstępie, niezależnie od zarzutów skargi należy wskazać, że w decyzji błędnie powołano jako podstawę rozstrzygnięcia przepis art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.., podczas gdy podstawą wydania decyzji o charakterze reformatoryjnym stanowi przepis art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

Zgodnie natomiast z art. 153 p.p.s.a., ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie (...) było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

W niniejszej sprawie postępowanie organu w sprawie z wniosku Stowarzyszenia było już przedmiotem kontroli tutejszego sądu, który wyrokiem z dnia 17 listopada 2015 roku w sprawie II SA/Łd 801/15 uchylił zaskarżoną decyzję, przy tym po wyroku sądu przepisy postępowania ani też przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie uległy zmianie w zakresie, mającym wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Ocenę legalności zaskarżonej decyzji należy rozpocząć od zweryfikowania, czy organ zastosował się do wytycznych zawartych w uzasadnieniu powyższego wyroku. Lektura uzasadnienia ponownej decyzji wskazuje, że tak się nie stało.

Otóż WSA w Łodzi w powołanym wyroku przesądził, że "żądana informacja jest informacją publiczną. Niesporne jest, że w świetle ustawowej definicji informacji publicznej oraz przykładowego wyliczenia rodzajów tych informacji (art. 6 ust. 1 ustawy), każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, stanowi informację publiczną (zob. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa NSA, Toruń 2002r., s. 28-29)". Zatem rozważania organu odwołujące się do faktu, iż postępowanie dotyczy nie sfery publicznej, a indywidualnych stosunków pracowniczych nie może skutkować odmienną oceną charakteru żądanych informacji i podlegania udostępnieniu jej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Nie zasługuje również na aprobatę stanowisko Dyrektora zawarte w odpowiedzi na skargę, z którego wynika, że Dyrektor rozpatrując wnioski o udostępnienie informacji publicznej powinien każdorazowo analizować, czy jest ona niezbędna z punktu widzenia celów prawa do informacji publicznej. Taki pogląd stoi w sprzeczności z regulacjami ustawy, które prawo do szerokiego dostępu do informacji publicznej, prawo będące emanacją konstytucyjnej zasady dostępu do informacji (art. 61 Konstytucji). Wszelkie wyjątki od tej zasady powinny być formułowane w sposób wyraźny, a wątpliwości powinny przemawiać na rzecz dostępu.

Jak przyjął sąd w powoływanym wyroku, "istotą sporu pozostawał zakres zastosowania przez organ przepisu art. 5 ust. 1 i 2 powołanej wyżej ustawy. Zgodnie z treścią powołanych przepisów prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (art. 5 ust.1). Prawo to podlega ograniczeniu również ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji oraz przypadku gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (art. 5 ust.2). Osoba pełniąca funkcje publiczne, w rozumieniu powołanego przepisu, to natomiast każda osoba, która ma wpływ na kształtowanie spraw publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 tej ustawy tj. na sferę publiczną (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lipca 2015r. sygn.akt I OSK 1530/14, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl)".

Z tych względów nie sposób podzielić poglądu organu, wyrażonego w uzasadnieniu kontrolowanej obecnie decyzji, że takie samo ograniczenie dostępu do informacji publicznej dotyczy skarżących, jak osoby objęte zarzutem niewłaściwych zachowań, w szczególności ze względu na ochronę prywatności. Z istoty zarzutu mobbowania wynika bowiem, że odnosi się on do osoby pełniącej funkcje publiczne w zakresie jej działań zawodowych, publicznych a nie jej działań w życiu prywatnym. Nie jest więc uzasadniona teza, że dobra osobiste potencjalnego mobbera podlegają takiej samej ochronie na gruncie art. 5 ust.2 u.d.i.p., jak dobra pracownika. Zwrócił na powyższy fakt uwagę sąd w sprawie II SA/Łd 801/15.

Ponadto argumentując odmowę udzielenia informacji organ odwoływał się do potrzeby ochrony prywatności osób składających skargi w postępowaniu przed komisją, ale nie podjął próby wyjaśnienia, czy osoby te chcą z tego prawa w ogóle skorzystać. Taki zaś obowiązek ustalenia stanowiska pracowników wprost wynika z art. 5 ust.2 in fine u.d.i.p.

W ocenie sądu, wyrażonej w powyższym wyroku nie do zaakceptowania jest pogląd organu, że na przeszkodzie udostępnieniu wszystkich dokumentów, określonych przez wnioskodawcę jako "powstałe w ramach działania komisji antymobbingowej badającej sprawę skargi na mecenasa W., w tym dokumentu mocą którego umorzono postępowanie" stoją przepisy ustawy o ochronie danych osobowych czy też przepisy Kodeksu pracy w zakresie, w jakim przewidują ochronę godności i dóbr osobistych pracownika."

Sąd podkreślił, że wadliwe było powołanie jako podstawy prawnej odmowy udzielenia informacji w tej sprawie art. 5 ust.1 u.d.i.p. Organ tymczasem nadal powołuje ten przepis jako podstawę rozstrzygnięcia, jednakże nie wskazuje żadnych regulacji spełniających kryteria przepisów o ochronie informacji niejawnych czy innych tajemnic ustawowo chronionych. Jak zauważył sąd, nie stanowią takich regulacji przepisy ustawy o ochronie danych osobowych. Z pewnością nie są nimi też powoływane przez organ przepisy kodeksu pracy -, w szczególności art. 111 kodeksu pracy, bowiem takie wartości i dobra, jak godność pracownika i prawo do prywatności nie mieszczą się w dyspozycji art. 5 ust.1 u.d.i.p.

Organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji powołuje się na wewnętrzne regulacje dotyczące zasad działania komisji antymobbingowej, których nie załączono do akt. Ponadto takie regulacje wewnętrzne, w tym zarządzenia organu nie stanowią źródła prawa i nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięć administracyjnych, organ winien ocenić ujęte w takich aktach zasady postępowania w kontekście przepisów, mających rangę konstytucyjnych źródeł prawa powszechnie obowiązującego.

Należy też powtórzyć argumentację, zawartą w motywach wcześniejszego wyroku w niniejszej sprawie, iż konieczność ochrony danych osobowych nie stanowi przesłanki odmowy udostępnienia informacji publicznej. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd, że pogodzenie obu wartości konstytucyjnych, tj. prawa do informacji publicznej, bez uszczerbku dla prawa do prywatności osoby fizycznej może i powinno być zrealizowane poprzez anonimizację osoby możliwej do zidentyfikowania w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.o.d.o. Konieczność ochrony danych osobowych nie zwalnia organu z udostępniania informacji publicznej. Organ winien wyłącznie ograniczyć dostęp do informacji umożliwiających identyfikację osoby fizycznej, co w praktyce oznacza udostępnienie dokumentów odpowiednio zanonimizowanych (tak również m.in. WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 22 grudnia 2015r. w sprawie II SA/Ol 1179/15). Zgodzić się należy z organem, że danymi pozwalającymi na identyfikację pracownika będą nie tylko dane personalne, ochronie podlegać będą informacje o stanie zdrowia, itp, ale uwaga ta nie zmienia konstatacji, że ochrona danych osobowych nie stanowi przesłanki do odmowy udzieleni informacji.

Nie sposób nie zauważyć, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ powtórzył zawartą w uzasadnieniu uchylonej decyzji argumentację, nie weryfikując jej stosownie do wytycznych zawartych w uzasadnieniu wyroku w sprawie Ii SA/Łd 801/15. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji powtarza zatem wcześniejsze uchybienia i wadliwą wykładnię przepisów, w szczególności unormowania art. 5 ust.1 i 2 u.d.i.p Nie wyjaśniono też przy ponownym rozpoznaniu sprawy przesłanek odmowy udostępnienia poszczególnych informacji/dokumentów. Argumenty organu dotyczą ogólnie wszystkich informacji, zawartych we wniosku. Tymczasem, jak wskazywał wcześniej sąd, przesłanki te winny zostać zindywidualizowane w stosunku do każdej żądanej informacji. Odwoływanie się do ogólnych regulacji prawnych, bez zindywidualizowanej oceny zgłaszanych żądań pod kątem spełnienia wymogów ustawy o dostępie do informacji publicznej wymyka się spod kontroli sądu. Weryfikacja takiego rozstrzygnięcia w stosunku do każdej z żądanych kategorii informacji jest w takiej sytuacji niemożliwa.

Reasumując, trafny okazał się zarzut skargi niewyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia, co narusza zasady postępowania wyrażone w art. 7, 77 § 1 k.p.a.. Zaskarżona decyzja narusza też normę wyrażoną w art. 153 p.p.s.a. w zakresie wskazanym we wcześniejszej części uzasadnienia, w szczególności co do prawidłowości zastosowania art. 5 ust.1 i 2 u.d.i.p. jako podstawy rozstrzygnięcia.

Z uwagi na powyższe sąd uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 1 pkt 1 lit. "a’" i lit. "c" p.p.s.a.. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ winien uwzględnić wytyczne i poglądy prawne zawarte w niniejszym uzasadnieniu.

MR