Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie sędzia WSA Grzegorz Dudar, asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Natalia Paulina Kielak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 maja 2022 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję personalną P. Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w B. z dnia [...] lutego 2022 r. nr [...] w przedmiocie przeniesienia i mianowania na inne stanowisko 1. uchyla zaskarżoną decyzję personalną oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję personalną Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej w B. z dnia [...] grudnia 2021 r. numer [...]; 2. zasądza od P. Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w B. na rzecz skarżącego M. W. kwotę 497 (czterysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją personalną z dnia [...] lutego 2022 r. nr [...] P. Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w B. (dalej: KWPSP):

1. uchylił zaskarżoną decyzję personalną Komendanta Miejskiego Państwowej Staży Pożarnej w B. z dnia [...] grudnia 2021 r. nr [...], w części dotyczącej terminu przeniesienia i mianowania mł. asp. M. W. na stanowisko młodszego inspektora i wyznaczył nowy termin mianowania na stanowisko z dniem [...] marca 2022r. oraz

2. uchylił w/w zaskarżoną decyzję personalną w pkt II, w części dotyczącej terminu przyznania uposażenia miesięcznego i wyznaczył nowy termin z dniem [...] marca 2022r.

Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:

Komendant Miejski Państwowej Straży Pożarnej w B. decyzją personalną z dnia [...] września 2021r. nr [...] mianował mł. asp. M. W. na stanowisko młodszego inspektora w Wydziale Kwatermistrzowskim z dniem [...] października 2021r. Funkcjonariusz dotychczas pełnił służbę na stanowisku Młodszego Operatora Sprzętu (w systemie zmianowym).

Od niniejszej decyzji odwołanie wniósł pełnomocnik M. W.. Wskutek wniesionego odwołania - P. Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w B. wydał decyzję personalną z dnia [...] października 2021r. nr [...]., którą uchylono zaskarżoną decyzję w całości i przekazano sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Powodem uchylenia zaskarżonej decyzji organu I instancji było wydanie jej z naruszeniem przepisów postępowania, gdyż konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy miał istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Nie zapewniono bowiem stronie czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Ponadto, w sposób niewłaściwy skonstruowano podstawę prawną - nie zawierała przepisów dot. uposażenia. Kolejnym uchybieniem było niewłaściwe ujęcie sentencji decyzji, która budziła wątpliwości co do powstałego stosunku służbowego strażaka - mogły one wprowadzać w błąd i tworzyć okoliczność, że funkcjonariusz miał dwa mianowania. Niniejsze błędy znalazły również odzwierciedlenie w wadliwym uzasadnieniu, które to nie wyjaśniało istotnych dla sprawy okoliczności.

Komendant Miejski PSP w B., uwzględniając powyższe uchybienia wydał zaskarżoną w przedmiotowej sprawie decyzję personalną z dnia [...] grudnia 2021r. nr [...] w sprawie przeniesienia i mianowania na stanowisko służbowe oraz ustalenia uposażenia. Stosownie do jej postanowień mł. asp. M. W. został z dniem [...] stycznia 2022r. przeniesiony został ze stanowiska Młodszego Operatora Sprzętu w Jednostce Ratowniczo - Gaśniczej Nr 1 Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w B. i mianowany na stanowisko Młodszego Inspektora w Wydziale Kwatermistrzowskim Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w B. Strażakowi przyznano w związku z powyższym stosowne uposażenie.

Od wyżej wymienionej decyzji pełnomocnik mł. asp. M. W. wniósł odwołanie. Pełnomocnik zarzucił w odwołaniu, że Komendant Miejski PSP w B. naruszył przepisy postępowania poprzez niezapewnienie skarżącemu czynnego udziału w postępowaniu, a przed wydaniem decyzji nie umożliwił skarżącemu wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, w tym przedstawienia okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a dotyczących indywidualnego interesu skarżącego. Ponadto zarzucił, że nie zebrano w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, a także naruszono przepisy ustawy o związkach zawodowych poprzez jednostronną zmianę warunków pracy na niekorzyść mł. asp. M. W. - pomimo wskazania, że strażak jest objęty ochroną w rozumieniu art. 32 powołanej ustawy.

Decyzją personalną z [...] lutego 2022 r. nr [...], wymienioną na wstępie, P. Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w B. (dalej: KWPSP) częściowo zmienił rozstrzygnięcie organu I instancji, co do wyznaczenia innego termin mianowania na stanowisko i uzyskania zmienionego uposażenia tj. z [...] stycznia 2022 r. na dzień [...] marca 2022r.

W uzasadnieniu swojej decyzji organ II instancji co do zasady nie podzielił zarzutów strony skarżącej, min. w zakresie niepowiadomienia o prowadzonym postępowaniu administracyjnym w niniejszej sprawie. Z uwagi na okoliczność, że uprzednio wydana i skutecznie doręczona stronie decyzja personalna Komendanta Miejskiego PSP w B. z dnia [...] września 2021r. była przedmiotem postępowania odwoławczego przed organem drugiej instancji, zakończonego wydaniem decyzji personalnej P. Komendanta Wojewódzkiego PSP z dnia [...] października 2021 r. - strona oraz jej pełnomocnik posiadali wiedzę o prowadzonym postępowaniu, a także jego kontynuowaniu po wydaniu rozstrzygnięcia przez organ odwoławczy. Ponadto, Komendant Miejski PSP w B. poinformował stronę o jej uprawnieniach wynikających z art. 10 § 1 kpa w zawiadomieniu z dnia [...] listopada 2021r. oraz z dnia [...] grudnia 2021r., zaś skarżący w dniu [...] grudnia 2021r. skorzystał ze swojego prawa - udostępniono mu akta sprawy, które to utrwalił fotograficznie. W odpowiedzi na wniosek pełnomocnika strony o wydłużenie terminu na zapoznanie się z materiałem dowodowym i wypowiedzeniem się co do zebranych materiałów - organ pierwszej instancji przychylił się do prośby.

Organ II instancji również podkreślił, że w niniejszej sprawie nie toczą się dwa postępowania administracyjne, jak mogłoby wynikać z treści pisma Komendanta Miejskiego PSP w B. z dnia [...] stycznia 2022r. Stąd też organ odwoławczy wystąpił o wyjaśnienie niniejszej kwestii. Organ pierwszej instancji pismem z dnia [...] stycznia 2022r. sprecyzował w tym zakresie swoje poprzednio przedstawione stwierdzenia. Z powołanego pisma wynika, że jest to to samo postępowanie w sprawie wszczętej wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2021r. Nie została również wydana decyzja w przedmiocie umorzenia postępowania.

Odpowiadając na zarzut nieuwzględnienia przez organ I instancji indywidualnego interesu strony skarżącego w postaci podjętych przez niego zobowiązań poza służbowych, organ odwoławczy wskazał, że kwestia ta stanowi de facto przedmiot odrębnego postępowania. Należy jednak nadmienić, że zgodnie z art. 57a ust. 3 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej - Komendant Miejski PSP w B. wydając zgodę na podjęcie przez strażaka zajęcia zarobkowego kieruje się potrzebą zachowania gotowości operacyjnej jednostki organizacyjnej Państwowej Straży Pożarnej, etyką służby oraz zachowaniem przez strażaka zdolności do pełnienia służby, biorąc pod uwagę sytuację osobistą strażaka. Niedopuszczalna jest zatem sytuacja, w której dodatkowe zajęcie zarobkowe wykonywane przez strażaka utrudniałoby mu należyte pełnienie służby. Z uwagi na to, że rozpatrzenie sprawy dotyczącej udzielenia/cofnięcia zgody na podjęcie dodatkowego zajęcia zarobkowego przez odwołującego się strażaka leży w wyłącznej kompetencji Komendanta Miejskiego PSP w B., niemożliwe było rozstrzygnięcie tej kwestii przez organ odwoławczy.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przez organ pierwszej instancji ustawy o związkach zawodowych, a przede wszystkim art. 32 ustawy KWPSP stwierdził, że jest on bezzasadny. W tym zakresie organ II instancji powołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 października 2021 r. III OSK 3668/21, który dotyczył funkcjonariusza policji i ma odpowiednie zastosowanie w sprawie i podkreślił, że ważny interes służby (społeczny), polegający na obowiązku zapewnienia właściwego funkcjonowania jednostki, przeważa nad indywidualnym interesem funkcjonariusza. W ocenie organu II instancji, Komendant Miejski PSP w B. nie musiał konsultować i występować o zgodę na przeniesienie i mianowanie na inne stanowisko służbowe od związku zawodowego, którego członkiem jest odwołujący się strażak. Sytuacja prawna strażaka nie jest tożsama z sytuacją prawną pracownika zatrudnionego na podstawie przepisów Kodeksu Pracy. Wynika to z prawnych cech stosunku służbowego, który jest stosunkiem o charakterze administracyjnoprawnym, gdzie organ jednostronnie i władczo kształtuje sytuację prawną funkcjonariusza. Istotą służby jest dyspozycyjność funkcjonariusza, który ma obowiązek podporządkować się poleceniu przełożonego w kwestii kształtowania stosunku służbowego. O ile ochrona, o której mówi art. 32 ustawy o związkach zawodowych przysługuje strażakom, to jest ona w pewnym stopniu ograniczona z uwagi na regulacje stosunku służbowego strażaka w ustawie o Państwowej Straży Pożarnej, która jest aktem wiodącym w kwestii przeniesienia i mianowania na stanowisko służbowe. Stosownie do cytowanego orzeczenia - błędem byłoby modyfikowanie prawa Komendanta Miejskiego PSP w B. do przeniesienia i mianowania strażaka na inne stanowisko, o regulacje z ustawy o związkach zawodowych, w szczególności w sytuacji gdzie nie dostrzega się pogorszenia warunków pracy lub wynagrodzenia, tym bardziej, że zauważalny jest wzrost uposażenia. W dniu [...] lutego 2022r. do Komendy Miejskiej PSP w B. wpłynęło zawiadomienie pracodawcy o osobach objętych szczególną ochroną stosunku pracy z dnia [...] lutego 2022r., którym to Zarząd Terenowy Związku Zawodowego Strażaków "F." przy Komendzie Miejskiej PSP w B. informował, że mł. asp. M. W. jest objęty ochroną, o której mowa w art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych. Organ odwoławczy z urzędu przeprowadził postępowanie wyjaśniające w zakresie uprawnień odwołującego się strażaka stosownie do oświadczenia organizacji związkowej. Zgodnie z zapisami KRS (nr [...], rejestr stowarzyszeń i innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej) - mł. asp. M. W. nie jest wymieniony jako osoba reprezentująca Związek Zawodowy Strażaków "F.". W związku z powyższym, nie przysługiwała mu ochrona, o której mowa w art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych.

Końcowo organ odwoławczy wskazał, że z uwagi na fakt, iż skarżona decyzja w chwili rozpatrywania odwołania jest niewykonalna w zakresie terminu przeniesienia i mianowania, a tym samym przyznania nowego uposażenia - organ drugiej instancji zobligowany był uchylić w tym zakresie decyzję organu pierwszej instancji i orzec co do istoty sprawy wyznaczając nowe terminy.

Skargę na decyzję personalną Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej oraz poprzedzającą ją decyzję Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej złożył do sądu administracyjnego M. W., reprezentowany przez pełnomocnika, zarzucając:

1. Naruszenie przepisów postępowania a mianowicie art. 138 § 1 pkt 1 i 2 kpa poprzez brak rozstrzygnięcia sprawy w części, w której organ II instancji nie uchylił decyzji Komendanta Miejskiego Straży Pożarnej w B., gdyż utrzymanie tej decyzji w mocy nie może być jedynie domniemane,

2. Naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie:

a. art. 9 kpa zgodnie z którym organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, zaś o wydaniu decyzji w ramach ponownego rozpoznania sprawy, zakończonej wcześniej uchyloną przez P. Komendanta Wojewódzkiego PSP decyzja Komendanta Miejskiego PSP pełnomocnik skarżącego dowiedział się dopiero z treści uzasadnienia skarżonej decyzji, gdyż wcześniej o fakcie prowadzenia postępowania po uchyleniu decyzji informowany był wyłącznie skarżący, co spowodowało konieczność ponownego zgłoszenia się pełnomocnika do drugiej sprawy, wywołanej, co wynika z decyzji organu I instancji nowym wnioskiem personalnym,

b. art. 40 § 2 kpa poprzez nie doręczenie pełnomocnikowi skarżącego dokumentów dotyczących prowadzonego w ramach ponownego rozpoznania sprawy postępowania, w tym informacji o możliwości zapoznania się z zebranym w sprawie materiałem, a przesłanie tego pisma jedynie skarżącemu,

c. art. 10 § 1 kpa poprzez nie zapewnienie pełnomocnikowi skarżącego czynnego udział w postępowaniu, a przed wydaniem decyzji nie umożliwienie wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, w tym przedstawienia okoliczności mających znacznie dla rozstrzygnięcia a dotyczących indywidualnego interesu skarżącego, co powinno zostać rozważone na etapie wydawania skarżonej decyzji, tym bardziej, iż postępowanie przed organem I instancji w czasie wydawania decyzji przez Komendanta Miejskiego nie dotyczyło wniosku z [...] sierpnia 2021 roku a wniosku z [...] listopada 2021 roku,

d. art. 77 § 1 kpa poprzez nie zebranie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, w szczególności okoliczności związanych z faktem prowadzenia równolegle przez organ I instancji postępowania dotyczącego dwóch różnych wniosków Naczelnika Wydziału Kwatermistrzowskiego z dnia [...] sierpnia 2021 roku, które to postępowanie toczy się po wydaniu przez P. Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej decyzji uchylającej decyzję Komendanta Miejskiego PSP w B. z dnia [...] września 2021 roku nr [...], jak również z wniosku tegoż Naczelnika z dnia [...] listopada 2021 roku,

3. Naruszenie art. 32 ust 1 pkt 2 i ust 11 ustawy o Związkach Zawodowych poprzez jednostronną zmianę warunków pracy na niekorzyść M. W., pomimo tego, iż jest on osobą wskazana przez Związek Zawodowy Strażaków F. jako osoba podlegająca szczególnej ochronie w rozumieniu art. 32 wyżej wspomnianej ustawy, bez uzyskania od organizacji związkowej stanowiska w tej sprawie.

W uzasadnieniu skargi rozwinięto podniesione zarzuty, które były zbieżne z argumentami przedstawionymi także w odwołaniu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022 r. poz. 329, zwanej dalej p.p.s.a.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. Na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a., uwzględnienie skargi na decyzję następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c).

Przytoczona regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości, co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Powołane regulacje określają podstawową funkcję sądownictwa administracyjnego i toczącego się przed nim postępowania, którą jest sprawowanie wymiaru sprawiedliwości poprzez działalność kontrolną nad wykonywaniem administracji publicznej. W ramach tej kontroli sąd administracyjny nie bada celowości, czy też słuszności zaskarżonej decyzji. Nie jest, zatem władny oceniać takich okoliczności jak pokrzywdzenie strony decyzją wówczas, gdy wiąże się ona z negatywnymi skutkami dla niej, bowiem związany jest normą prawną odzwierciedlającą wolę ustawodawcy, wyrażoną w treści odpowiedniego przepisu prawa.

Przeprowadzona przez Sąd, w granicach tak określonej kognicji, kontrola legalności zaskarżonej decyzji personalnej, wykazała, że akt ten został wydany z naruszeniem przepisów prawa w stopniu uzasadniającym jego uchylenie. W ocenie Sądu, zaprezentowane przez organy obu instancji stanowisko co do możliwości przeniesienia skarżącego na inne stanowisko służbowe jest przedwczesne, nie zostało należycie uzasadnione, nie zostało poparte należycie zebranym materiałem dowodowym, a co najistotniejsze zostało wydane z naruszenie przepisów postępowania, w zakresie mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Podkreślić przy tym należy, że pierwotna decyzja organu I instancji właśnie z tych powodów została uchylona, co nie uchroniło organ II instancji od powielenia wytykanych wcześniej błędów.

Przechodząc do meritum wskazać należy, że przedmiotem oceny w rozpoznawanej sprawie była decyzja personalna P. Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w B. z [...] lutego 2022 r. nr [...], w którym uchylono zaskarżoną decyzję personalną Komendanta Miejskiego Państwowej Staży Pożarnej w B. z dnia [...] grudnia 2021 r. nr [...], w części dotyczącej terminu przeniesienia i mianowania mł. asp. M. W. na stanowisko młodszego inspektora i wyznaczenia nowego termin mianowania na stanowisko z dniem [...] marca 2022r. Organ II instancji nie zajął przy tym żadnego stanowiska w kwestii pozostałej części decyzji organu I instancji odnoszącej się do samego przeniesienia ze stanowiska młodszego operatora sprzętu w Jednostce Ratowniczo – Gaśniczej nr 1 Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w B. i mianowania na stanowisko służbowe młodszego inspektora w Wydziale Kwatermistrzowskim w Komendzie Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w B. Z uzasadnienia decyzji organu II instancji wynika, że organ podzielił stanowisko organu I instancji w zakresie możliwości przeniesienia skarżącego na inne stanowisko, jednakże w treści decyzji – mimo zaskarżenia całości decyzji pierwszoinstancyjnej – nie znalazło się rozstrzygnięcie "w pozostałym zakresie utrzymuję w mocy". W odpowiedzi na skargę organ przytoczył orzecznictwo sądów administracyjnych wskazujące, że organ na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. może orzec o częściowym utrzymaniu w mocy decyzji, jednakże nie jest do tego zobowiązany. Natomiast pełnomocnik skarżącego w tym zakresie wskazywał, że utrzymanie decyzji nie może być jedynie domniemane. Sąd orzekający w niniejszej sprawie stanął na stanowisku, że w tym konkretnym stanie faktycznym zmiana decyzji dotyczyła jedynie terminu przeniesienia i mianowania na inne stanowisko służbowe, a więc kwestii incydentalnej, a zatem nierozstrzygnięcie o meritum sprawy w sentencji decyzji było naruszeniem art. 138 § 1 k.p.a., który wskazuje wprost, że organ odwoławczy wydaje decyzję utrzymująca w mocy zaskarżoną decyzję, albo uchyla w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy. W przedmiotowej sprawie organ II instancji w zasadzie nie orzekł co do istoty sprawy – przeniesienia służbowego, a zatem brak jest podstaw do uznania, że zrealizował dyspozycję art. 138 § 1 k.p.a. Doszło zatem do naruszenie wskazanego w skardze art. 138 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. poprzez brak rozstrzygnięcia sprawy w części, w której organ II instancji nie uchylił decyzji Komendanta Miejskiego Straży Pożarnej w B., gdyż jak słusznie podniesiono w skardze utrzymanie tej decyzji w mocy nie może być jedynie domniemane, tym bardziej, że dotyczy istoty sprawy. W tym zakresie można powołać się na wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2021 r. sygn. akt I OSK 1086/20, w którym wskazano, że "jeżeli uchylenie i nowe rozstrzygnięcie w zakresie uchylonym dotyczy tylko części decyzji organu I instancji, to konieczne jest również orzeczenie co do pozostałej – nieuchylonej części decyzji – zwłaszcza, gdy odwołanie dotyczy całej decyzji (bowiem decyzja organu odwoławczego musi być zgodna z zakresem odwołania i rozstrzygać o całości sprawy). Takie podejście pozwala na uniknięcia wątpliwości co do treści rozstrzygnięć administracyjnych (orzeczenie dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl., w skrócie: CBOSA).

W przedmiotowej sprawie mimo, że odwołanie dotyczyło całej decyzji personalnej K.M.P.S.P. z dnia [...] grudnia 2021 r., P.K.W.P.S.P. orzekł tylko w części o uchyleniu i zmianie terminu przeniesienia i mianowania na stanowisko młodszego inspektora, nie orzekając o pozostałej części zaskarżonego orzeczenia, tym bardziej że dotyczyło to istotny sprawy. Doszło zatem w ocenie Sądu do naruszenia wskazanego w skardze art. 138 § 1 k.p.a, jak również wskazanych w skardze pozostałych przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

Prawo do rzetelnej i sprawiedliwej procedury, ze względu na jego istotne znaczenie w procesie urzeczywistniania praw i wolności obywatelskich, mieści się w treści zasady państwa prawnego (art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). Obowiązkiem organów orzekających jest zatem kierowanie się w toku postępowania administracyjnego zasadami wynikającymi z przepisów prawa proceduralnego. Przeprowadzona kontrola zaskarżonych decyzji, nawet przy uwzględnieniu odmienności wynikających z podległości służbowej, dotyczącej wszelkich funkcjonariuszy państwowych, w tym również funkcjonariuszy Straży Pożarnej, wskazuje na naruszenie przepisów postępowania.

Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. z 2021, poz. 1940, dalej: uPSP) oraz rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 13 września 2021 r. w sprawie uposażenia strażaków Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2021 r., poz. 1750, dalej: rozporządzenie PSP).

Instytucję przeniesienia strażaka pełniącego służbę w komendzie miejskiej na inne stanowisko służbowe w ramach tej samej jednostki reguluje art. 32 ust. 1 pkt 3 uPSP. Stanowi on, że do mianowania strażaka na stanowisko służbowe, przenoszenia na inne, powierzania pełnienia obowiązków służbowych na innym stanowisku, zawieszania w czynnościach służbowych albo zwalniania ze służby, z zastrzeżeniem art. 47 ust. 1, właściwi są przełożeni – (...) w komendzie powiatowej (miejskiej) - komendant powiatowy (miejski). W ugruntowanym na tle tego przepisu orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że art. 32 ust. 1 uPSP jest przepisem materialnym prawa administracyjnego, stanowiący podstawę decyzji administracyjnej. Gdyby przyjąć, iż przepis ten ma charakter wyłącznie kompetencyjny, brak byłoby po stronie właściwych przełożonych prawnych możliwości nie tylko do przenoszenia strażaków na równorzędne stanowiska, ale i do przenoszenia na stanowiska wyższe. Poza sytuacją uregulowaną w art. 38 uPSP (przeniesienie strażaka na niższe stanowisko), art. 37a (czasowe powierzenie obowiązków), art. 37b (delegowanie do czasowego pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej PSP) niedopuszczalne byłoby przenoszenie strażaków, a tym samym zorganizowanie służby w sposób optymalnie zapewniający wykorzystanie kadry i wykonywanie ustawowych zadań (por: wyrok NSA z 29 marca 2012 r., sygn. I OSK 1331/11, a także wyrok WSA w Szczecinie z 27 marca 2014 r. sygn. II SA/Sz 587/13, wyrok WSA w Warszawie z 29 marca 2017 r. sygn. II SA/Wa 1834/16, CBOSA).

Ustawodawca w art. 32 ust. 1 uPSP nie określa żadnych warunków przeniesienia na inne stanowisko służbowe, ani nie wskazuje kryteriów i przesłanek, którymi powinien kierować się organ podejmujący decyzję w tym przedmiocie. W tym zakresie podpowiedzią może być regulacja art. 37c uPSP, która wskazuje w pkt 1, że przeniesienie do pełnienia służby w innej miejscowości może nastąpić na wniosek strażaka lub za jego zgodą, zaś do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej w tej samej miejscowości z urzędu (pkt 2 art. 37 c).

W przedmiotowej sprawie skarżący przeniesiony został ze stanowiska Młodszego Operatora Sprzętu w Jednostce Ratowniczo - Gaśniczej Nr 1 Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w B. i mianowany na stanowisko Młodszego Inspektora w Wydziale Kwatermistrzowskim Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w B. Oznacza to, że przeniesienie na inne stanowisko w tej samej jednostce pozostawione zostało uznaniu organu, który może kierować się kryteriami potrzeb służby i jej interesu oraz koniecznością zapewnienia sprawnego, optymalnego wykonania zadań Państwowej Straży Pożarnej. Stosunek służbowy strażaka cechuje się nierównością stron, podporządkowaniem i dyspozycyjnością. Przyjąć zatem należy, iż w ramach tego stosunku przełożony służbowy może władczo kształtować, w granicach obowiązującego prawa, sytuację prawną strażaka. Sąd zatem w pełni podziela argumentację przedstawioną w wyroku przywołanym na rozprawie przez pełnomocnika organu tj. w wyroku WSA w Poznaniu o sygn. akt III SA/Po 44/21 (CBOSA), przy czym nie może on w pełni mieć odniesienia do niniejszej sprawy, z uwagi naruszenie kwestii proceduralnych, które w tamtym wyroku zostały zachowane.

Decyzja uznaniowa, jaką jest decyzja o przeniesieniu strażaka na inne stanowisko służbowe, pozostaje bowiem pod kontrolą Sądu, jednak zakres tej kontroli jest ograniczony - sprowadza się do zbadania, czy zaskarżona decyzja nie nosi cech dowolności, tj. czy organ administracji wybrał prawnie dopuszczalny sposób rozstrzygnięcia oraz czy wyboru takiego dokonał po ustaleniu i rozważeniu okoliczności istotnych dla sprawy. Uznanie administracyjne oznacza przyznanie organowi administracji publicznej przepisem prawa materialnego pewnego luzu decyzyjnego polegającego na możliwości wyboru sposobu rozstrzygnięcia danej sprawy administracyjnej (por. wyrok NSA z 20 stycznia 2021 r., sygn. III OSK 284/20, CBOSA). Działanie organu korzystającego z możliwości podjęcia decyzji w ramach uznania administracyjnego musi jednak mieścić się w granicach zakreślonych wynikającym z przepisów k.p.a. Stąd też musi on m. in. przestrzegać zasady dochodzenia do prawdy obiektywnej, a więc podejmować wszelkie niezbędne kroki zmierzające do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy (art. 7 k.p.a.), jak również jest on zobowiązany do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw oraz obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 k.p.a.) i musi wreszcie w sposób wyczerpujący zebrać, rozpatrzyć i ocenić cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie zgodnie z wymaganiami przewidzianymi przepisami prawa (art. 107 § 3 k.p.a). Tych wszystkich elementów zabrakło w zaskarżonej decyzji. Natomiast ocena nie obejmuje tej części treści rozstrzygnięcia, która wiąże się z realizowaniem określonej polityki administracyjnego stosowania prawa (celowości administracyjnej, czy roli słuszności w kształtowaniu treści decyzji) w ramach luzów decyzyjnych stworzonych przez podstawy decyzji uznaniowej. W tego typu sprawach sądy administracyjne badają jedynie, czy organy w konkretnej sprawie nie przekroczyły granic uznania, tzn. czy ich decyzja nie jest arbitralna lub podjęta przy użyciu niedozwolonych kryteriów. Sądy nie mogą więc wkraczać w kompetencje organów i oceniać słuszności realizowanej przez nie polityki kadrowej (por. wyrok WSA w Poznaniu z 2 sierpnia 2018 r., sygn. IV SA/Po 276/18).

Nie może zatem wątpliwości, że stosunek służbowy strażaka Państwowej Straży Pożarnej jest stosunkiem administracyjnym, w ramach którego stosunku służbowego przełożony może władczo kształtować w granicach obowiązującego prawa, sytuację prawną strażaka. Jest oczywistym, że przełożony (Komendant) ma prawo podejmować w zakresie swojej właściwości decyzje personalne dotyczące podległych mu strażaków. Przepis art. 32 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 37 c uPSP stanowi bowiem podstawę do przeniesienia na stanowisko w tej samej jednostce organizacyjnej, a wobec braku kryteriów i przesłanek przeniesienia na równorzędne czy wyższe stanowisko, merytoryczne podstawy takiej decyzji wyznacza art. 7 Kpa. Zgodnie bowiem z art. 7 k.p.a. organ administracji podejmuje wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, zaś zgodnie z art. 77 § 1 k.p.a. obowiązany jest w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Przez rozpatrzenie całego materiału dowodowego należy rozumieć uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak i uwzględnienie wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów, a mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Ocena dowodów powinna być dokonana na podstawie całego zebranego materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.). Organ administracyjny jest więc zobowiązany na podstawie przytoczonych przepisów do podjęcia wszelkich niezbędnych czynności proceduralnych w celu zebrania pełnego materiału dowodowego, dopiero bowiem wówczas może ocenić, czy dana okoliczność została wyjaśniona i udowodniona. Powyższe oznacza, że mimo uznaniowości zaskarżonej decyzji, organy muszą działać w świetle obowiązujących procedur regulujących administracyjnego postępowanie, co w sprawie zostało dokonane z naruszeniem tych przepisów.

Przechodząc zatem do kolejnych zarzutów podniesionych w skardze tj. art. 9 k.p.a., zgodnie z którym organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, a także art. 40 § 2 k.p.a. poprzez nie doręczenie pełnomocnikowi skarżącego dokumentów dotyczących prowadzonego w ramach ponownego rozpoznania sprawy postępowania wskazać należy, że słusznie podniesiono w skardze, iż o czynnościach podejmowanych w ramach ponownego rozpoznania sprawy, zakończonej wcześniej uchyloną w dniu [...] października 2021 r. przez P. Komendanta Wojewódzkiego PSP decyzją Komendanta Miejskiego PSP z dnia [...] września 2021 r., pełnomocnik skarżącego dowiedział się dopiero od skarżącego, któremu umożliwiono zapoznanie się z materiałem dowodowym w dniu [...] grudnia 2021 r. Powyższe spowodowało konieczność ponownego zgłoszenia się pełnomocnika do sprawy, co może wskazywać, że organ I instancji zajmował się nowym wnioskiem personalnym z [...] listopada 2021 r. a nie wnioskiem pierwotnym z [...] sierpnia 2021. Świadczy o tym fakt prowadzenia postępowania bez udziału pełnomocnika, a dopiero na wyraźne żądanie pełnomocnika skarżącego z [...] grudnia 2022 r. przedłużono mu możliwość zapoznania się z aktami (k. 45 akt admin.). O ile przy tym te naruszenia organu I instancji mogły zostać konwalidowane przez możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym, to o czynnościach procesowych podejmowanych w postępowaniu odwoławczym ani skarżący, ani jego pełnomocnik nie zostali poinformowani, czym naruszony został art. 10 k.p.a. Należy bowiem zwrócić uwagę, że pismo P. Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] stycznia 2022 r. wysłane do organu I instancji już po wniesieniu odwołania wskazuje, że sam organ II instancji miał wątpliwości dotyczące tego jakiego wniosku o przeniesienie i mianowanie na stanowisko służbowe dotyczy niniejsze postępowanie. Zarówno zapytanie do organu I instancji w tej kwestii jak i udzielona odpowiedź, ale także i pismo od Zarządu Związku Zawodowego Strażaków z dnia [...] lutego 2022 r. dotyczące okresu ochrony stosunku pracy skarżącego zostały złożone do akt postępowania odwoławcze, jednakże ani pełnomocnik ani skarżący nie mieli możliwości zapoznania się z tymi pismami. Jednocześnie organ w odpowiedzi na skargę jednoznacznie wskazywał, że sprawa dotyczy cały czas tego samego postępowania, choć z jednej strony skarżący w ponownym postępowaniu traktowany był przez organ I instancji jakby nie działał przez pełnomocnika, a organ odwoławczy sam nie potrafił ustalić czy to jest to samo postępowanie, czy wszczęte z innego wniosku. W działu organu odwoławczego widać zatem pewną niekonsekwencję. Ponadto organ II instancji naruszył art. 10 k.p.a. poprzez nie zapewnienie skarżącemu czynnego udział w postępowaniu odwoławczym, a przed wydaniem decyzji nie umożliwił wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, w tym przedstawienia okoliczności mających znacznie dla rozstrzygnięcia a dotyczących indywidualnego interesu skarżącego. Równolegle prowadzenie przez organ I instancji postępowania dotyczącego dwóch różnych wniosków Naczelnika Wydziału Kwatermistrzowskiego z dnia [...] sierpnia 2021 roku, jak również z wniosku tegoż Naczelnika z dnia [...] listopada 2021 roku, ale również kwestią ewentualnej ochrony związkowej skarżącego, w tym tego czy zmiana jednostronnych warunków pracy lub wynagrodzenia nie stanowi zmiany na niekorzyść osoby wykonującej pracę zarobkową, świadczy także o naruszeniu art. 77 § 1 k.p.a.

W tych działaniach organów obu instancji również widać pewną niekonsekwencję, bowiem z jednej strony niejako przyjęły, że skarżący nie podlega ochronie związkowej, gdyż przepisy ustawy o związkach zawodowych stosownie do art. 2 ust 5 i 7 tejże ustawy - do praw związkowych (...) strażaków Państwowej Straży Pożarnej, (...) stosuje się odpowiednio przepisy ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z odrębnych ustaw. W związku z powyższym - zdaniem organu odwoławczego - Komendant Miejski PSP w B., w świetle swoich uprawnień wynikających z ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, nie miał na gruncie niniejszej sprawy obowiązku konsultowania przeniesienia i mianowania mł. asp. M. W. na stanowisko służbowe w Wydziale Kwatermistrzowskim.

Z drugiej natomiast strony organ odwoławczy wskazał, że ochrona, o której mowa w art. 32 niniejszej ustawy oczywiście przysługuje funkcjonariuszom PSP, jednakże z pewnymi ograniczeniami. W związku z powyższym z urzędu przeprowadził postępowanie wyjaśniające, na podstawie którego stwierdzono, że mł. asp. M. W. nie przysługuje ochrona, o której mowa w wyżej wymienionym przepisie, ponieważ nie jest on wymieniony jako osoba reprezentująca Związek Zawodowy Strażaków "F." w KRS (nr [...], rejestr stowarzyszeń i innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej). Ponadto, zdaniem organu odwoławczego nie zachodzi w niniejszej sprawie przesłanka zawarta w powołanym wyżej przepisie ustawy dotycząca jednostronnej zmiany warunków pracy lub wynagrodzenia na niekorzyść osoby wykonującej pracę zarobkową, gdyż przyznane skarżącemu uposażenie w związku z mianowaniem na nowe stanowisko jest wyższe od przysługującego mu na poprzednio zajmowanym stanowisku.

W ocenie Sądu oba stanowiska zajęte przez organ są wzajemnie wykluczające się. Organ II instancji zatem powinien rozważyć, czy konstrukcja prawna przeniesienia na inne stanowisko służbowe uregulowana w ustawie o Państwowej Straży Pożarnej nie przewiduje możliwości wyrażenia braku zgody na przeniesienie na inne stanowisko służbowego (vide wyrok NSA z 5 października 2021 r. sygn. akt III OSK 3668/21 cytowany przez organ w uzasadnieniu decyzji II instancji), czy też przepisy art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2019 r., poz. 263 na datę wydawania decyzji) mają odpowiednie stosowanie w sprawie, w sytuacji jedynie pogorszenia warunków pracy i płacy. Decyzja taka wówczas powinna zawierać szczegółowe uzasadnienie wskazujące w szczególności na zachowanie kryterium równorzędności czy też wykazania, że zmiana jednostronnych warunków pracy lub wynagrodzenia nie następuje na niekorzyść osoby wykonującej pracę zarobkową. Z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika bowiem, że M. W. został wskazany przez Związek Zawodowy Strażaków F. jako osoba podlegająca szczególnej ochronie w rozumieniu art. 32 ustawy o związkach zawodowych, a zgodnie z regulacją art. 32 ust. 4 może do dotyczyć także innych osób wskazanych przez związek.

Należy bowiem zwrócić uwagę w tym zakresie na pismo Zarządu Terenowego Związku Zawodowego Strażaków "F." z dnia [...] września 2021 r. w którym wskazano na ochronę stosunku prawnego skarżącego w okresie od 6 września 2021 r. do 6 stycznia 2022 r. na podstawie uchwały nr 1/2021 z dnia 6 września 2021 r., które to przez organy zostało uznane w korelacji z treścią przepisu art. 32 ustawy o związkach zawodowych jako niewymagające zawiadomienie tego związku w zakresie wyrażanie stanowiska na przeniesienie i mianowania na inne stanowisko służbowe. Następnie organ uznał na podstawie wypisu z KRS, że skarżący nie jest wymieniony jako osoba reprezentująca związek zawodowy, a zatem nie podlega ochronie. Ponadto organ II instancji poszedł jeszcze dalej, bo mimo, że w toku postępowania odwoławczego wpłynęło pismo od Zarządu Terenowego Związku Zawodowego z dnia 9 lutego 2022 r., a zatem przed wydaniem decyzji II instancyjnej, z którego wprost wynikało, iż zarząd ten przyjmuje, że ochroną szczególną objęci są członkowie związku, nie wchodzący w jej skład, ale uprawnienie do reprezentowania organizacji związkowej wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonujące za pracodawcę czynności wobec spraw z zakresu prawa pracy (taką osobą w okresie od [...] lutego 2022 r. do [...] sierpnia 2022 r. był skarżący M. W.) przyjął, że nie doszło do zmiany warunków na niekorzyść, a zatem nie było podstaw do zawiadomienia związku zawodowego.

W tym zakresie zatem organ powinien jednoznacznie zająć stanowisko, co należy rozumieć jako odpowiednie stosowanie w przedmiotowej sprawie art. 32 ustawy o związkach zawodowych i ustalić czy skarżący podlega tej ochronie. Stanowisko natomiast organu, o uprawnieniu do jednostronnego i władczego kształtowania sytuacji strażaków, a także tego że skarżący z ochrony związkowej nie korzysta, było przedwczesne i nie znajlazło odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, w tym uzasadnieniach zaskarżonych decyzji personalnych. Sam fakt wskazania, że strażak został przeniesiony na stanowisko równorzędne, ale przyznany dodatek służbowy wskazuje, że jest to przeniesienie korzystne dla skarżącego jest niewystarczające. Ze zgromadzonych akt postępowania nie da się bowiem przeanalizować pozostałych aspektów stosunku zatrudnienia poza samym wynagrodzeniem. Nie wiadomo na jakich warunkach skarżący dotychczas był zatrudniony tj. jakie miał zaszeregowanie zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 13 września 2021 r. (czy osoba stanowiska były w tej samej grupie uposażenia – decyzje przedłożone na rozprawie częściowo wyjaśniły te kwestie k. 24), jakie wcześniej miał możliwości awansu a jakie teraz po przeniesieniu, czy nastąpiła zmiana systemu pełnienia służby (również okoliczności wyjaśniona na rozprawie), czy skarżący będzie miał możliwości wykonywania pracy w nadgodzinach (które dotychczas posiadał, a co również miało wpływ zarówno na wynagrodzenie), a ostatecznie czy nie wpłynie to wszystko na pogorszenie warunków pracy i płacy. Ponadto organy uzasadniając swoje rozstrzygnięcie nie odniosły się do kwestii zaszeregowania (korpus aspirancki, oficerski czy inny) zarówno poprzedniego stanowiska, jak i na które został przeniesiony skarżący posługując się w tym zakresie na rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 stycznia 2020 r. w sprawie stanowisk służbowych w jednostkach organizacyjnych Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. z 2020 r. poz. 280), do czego częściowo ustosunkowała się pełnomocnik organu na rozprawie. Skarżący w toku postępowania to właśnie na te wszystkie – w jego ocenie - niekorzystne zmiany warunków pracy się powoływał, zaś organy odniosły się tylko do kwestii dodatkowego dodatku służbowego. Określenie zaś "odpowiednio" oznacza, że przepisy ustawy o związkach zawodowych będą miały zastosowanie w odniesieniu do strażaków PSP będących członkami związku zawodowego tylko w takim zakresie, w jakim nie będzie to naruszało specyfiki stosunków służbowych w Państwowej Straży Pożarnej, w szczególności zaś dyspozycyjności funkcjonariusza wobec przełożonych i nie będzie to sprzeczne z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie (vide: wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2005 r. sygn. akt I OSK 538/05, CBOSA).

Końcowo Sąd zwraca uwagę, że z art. 107 § 3 k.p.a. wynika, że uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, że uzasadnienie decyzji, stanowiące jej obowiązkowy składnik, jest wyrazem prawidłowego przeprowadzenia przez organ procesu rozpoznawczego i dedukcyjnego w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Uzasadnienie stanowi integralną część decyzji i jego zadaniem jest wyjaśnienie rozstrzygnięcia, stanowiącego dyspozytywną jej część. Z tego względu, motywy decyzji powinny być tak ujęte, aby strona mogła poznać tok rozumowania poprzedzającego wydanie rozstrzygnięcia oraz zrozumieć i w miarę możliwości zaakceptować zasadność przesłanek faktycznych i prawnych, jakimi kierował się organ przy załatwianiu sprawy (por. wyrok WSA w Opolu z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Op 8/12, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 30 października 2013 r., sygn. akt II SA/Po 311/13, CBOSA). Ponadto sentencja decyzji powinna rozstrzygać o całości istoty sprawy.

Sąd nie podziela przy tym argumentów strony skarżącej w zakresie niekorzystności systemu pracy codziennej czy też niemożliwości wykonywania pracy dodatkowej. Praca w systemie dziennym ma charakter powszechny, zaś praca w systemie zmianowym zwyczajowo traktowana jest jako mniej dogodna. Ponadto przeniesienie z Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej do Wydziału Kwatermistrzowskiego wiążące się z pracą o charakterze administracyjno-biurowym, co oznacza zmniejszenie zagrożenia życia i zdrowia skarżącego w codziennej służbie. Ponadto należy mieć na uwadze, że stosunek służbowy w Państwowej Straży Pożarnej charakteryzuje się podporządkowaniem i nierównością stron, przełożony służbowy może władczo i jednostronnie, z poszanowaniem przepisów prawa, kształtować taki stosunek służbowy. Strażak jest bowiem funkcjonariuszem, nie świadczy on pracy, lecz służy, a jego stosunek służbowy cechuje się nierównością stron i dyspozycyjnością (vide: wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 stycznia 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 2025/07). Możliwość zatem wykonywania dodatkowej pracy poza stosunkiem służbowym jest dobrą wolą przełożonego.

Reasumując należy wskazać, że tak duża ilość uchybień procesowych związanych z przedmiotowych postępowaniem, nie daje podstaw do uznania, że nie miały one wpływu na wynik postępowania, a zatem należało uchylić zaskarżone decyzje personalne obu instancji, jako wydane przedwcześnie, bez podjęcia wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, a także zapewnienia stronie i jej pełnomocnikowi czynnego udziału w postępowaniu, na każdym jego etapie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w punkcie I wyroku. O kosztach postępowania, na które składa się kwota 480 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty w kwocie 17 zł od pełnomocnictwa, Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a.