Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Alicja Jaszczak - Sikora (spr.) Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant specjalista Anna Piontczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2017 r. sprawy ze skargi J.B. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie pozwolenia na rozbudowę i nadbudowę budynku I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego J B. kwotę 997 zł (słownie: dziewięćset dziewięćdziesiąt złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt administracyjnych sprawy wynika, że:

Decyzją z dnia "[...]"r., nr "[...]" Starosta (dalej jako: "organ I instancji", "Starosta"), po rozpatrzeniu wniosku J. B.(dalej jako: "skarżący"), zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na rozbudowę i nadbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego, bez zmiany przyłączy, ogrodzenia i istniejącego wjazdu na działkę, budowę garażu, bez instalacji i nowego zjazdu na działkę oraz rozbiórkę budynku gospodarczego na działce nr "[...]" w K. Decyzja ta stała się ostateczna w dniu 9 lipca 2014 r.

Postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2015r. organ I instancji wznowił postępowanie administracyjne zakończone powyższą decyzją, na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., na wniosek właściciela sąsiedniej posesji. Orzekając we wznowionym postępowaniu trzykrotnie (na skutek decyzji kasacyjnych organu II instancji), kolejno decyzjami z dnia "[...]" oraz "[...]", odmówił uchylenia własnej decyzji z dnia "[...]". Starosta uznał, że weryfikowana decyzja wydana została z naruszeniem prawa, tj. z pominięciem udziału właściciela działki nr "[...]", jednak brak jest podstaw do jej uchylenia. Następnie decyzją z dnia "[...]"r. organ I instancji uchylił własną decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na rozbudowę i nadbudowę przedmiotowego budynku mieszkalnego i garażu oraz jednocześnie zatwierdził projekt budowlany i udzielił skarżącemu pozwolenia w tym samym zakresie. Organ I instancji konsekwentnie prezentował stanowisko, że kwestionowane przeszklenie nie zostało zaprojektowane jako otwór okienny i nie jest otworem okiennym. Zgodnie z projektem budowlanym jest to przezierne (przepuszczające światło) wypełnienie (bez możliwości otwierania), które należy traktować jako ścianę. Organ I instancji przyjął, że skoro przedmiotowe wypełnienie ściany nie jest otwierane, nie można przez nie uzyskać jakiegokolwiek widoku i jednocześnie spełnia wymagania ochrony p.poż, to nie można go uznać za otwór okienny, w rozumieniu § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2015r. poz. 1422 ze zm.), dalej jako: "rozporządzenie". Organ I instancji ocenił też, że projekt zamienny uwzględnia garaż wolnostojący o wysokości 2,99 m, zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia.

Decyzją z dnia "[...]"r. Wojewoda (dalej jako: "organ II instancji") uchylił decyzję Starosty z dnia "[...]"r. w części dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego oraz udzielenia skarżącemu pozwolenia na budowę oraz odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia przedmiotowego pozwolenia. Rozstrzygnięcie to zostało uchylone wyrokiem WSA w Olsztynie z dnia 21 lutego 2017r., sygn. akt II SA/Ol 24/17, z przyczyn formalnych. Sąd dostrzegł, że organ II instancji nie odniósł się w ogóle do pierwszej części kontrolowanej decyzji.

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy, decyzją z dnia "[...]"r., znak: "[...]" organ II instancji: 1. utrzymał w mocy decyzję Starosty z dnia "[...]"r. w części dotyczącej uchylenia ostatecznej decyzji z dnia "[...]"r.; 2. chylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego oraz udzielenia skarżącemu pozwolenia na budowę oraz odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia przedmiotowego pozwolenia.

W uzasadnieniu organ II instancji wyjaśnił, że Starosta słusznie wznowił postępowanie, gdyż właścicielowi sąsiedniej działki przysługiwał status strony. Prawidłowo też organ I instancji uchylił własną decyzję na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a., uznając że w sprawie nie wystąpiły okoliczności wskazane w art. 146 k.p.a. Wojewoda nie zgodził się natomiast z zatwierdzeniem (uzupełnionego) projektu budowlanego. Zważył, że rozważenia w sprawie wymagają dwie kwestie: 1. czy nazwana przez organ I instancji i projektanta "szklana przegroda" zaprojektowana

w ścianie usytuowanej w odległości 3,29 m od granicy działki nr "[...]" jest otworem okiennym w rozumieniu § 12 ust. 1 rozporządzenia oraz 2. czy zaprojektowany

w przybliżeniu do granicy działki nr "[...]" budynek garażowy odpowiada wymaganiom

§ 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia.

W ocenie organu II instancji umieszczenie w ścianie pełnej otworu wypełnionego

przeziernym szkłem, nazwanego przez projektanta "przeszkleniem częściowo przepuszczającym światło, niebędącym oknem" przy spełnieniu wymagań ochrony przeciwpożarowej nie przesądza o tym, że ścianę tę można uznać za pełną, bez otworu

okiennego. Nie zmienia tego również fakt, że w zamiennym projekcie budowlanym

w pomieszczeniu sypialni, gdzie usytuowany jest sporny otwór okienny, projektant zaprojektował dodatkowo dwa okna dachowe doświetlające to pomieszczenie. Niezależnie od powyższego za istotne organ II instancji uznał, że zarówno w projekcie budowlanym podstawowym jak i zamiennym przebudowy i rozbudowy przedmiotowego budynku mieszkalnego jednorodzinnego, projektant we wszystkich rzutach kondygnacji zarówno sporny otwór okienny jak i inne okna oznaczył taką samą grafiką, łącznie

z zaprojektowaniem parapetów wewnętrznych. Organ II instancji zauważył, że ustawodawca nie definiuje pojęcia okna. W języku potocznym za otwór okienny uznaje się otwór w ścianie budynku umożliwiający dostęp światła do wnętrza budynku, jak również widok na zewnątrz budynku. Taką samą funkcję pełni wypełnienie otworu okiennego w postaci okna, chroniąc dodatkowo wnętrze budynku przed czynnikami atmosferycznymi. Zarówno okno, jak i otwór okienny pełnią tę samą zasadniczą funkcję związaną z zapewnieniem dostępu światła i widoku. Z wykładni językowej wynika zatem, że funkcja otworu okiennego i okna jest tożsama, natomiast otwór okienny nie musi być zabudowany oknem. Bez znaczenia jest, jaki rodzaj okna zostanie umieszczony w zaprojektowanym otworze okiennym. Dotyczy to również okien

z materiałów niepalnych czy trudno zapalnych. Okoliczności te są z punktu widzenia treści § 12 rozporządzenia obojętne. Ponadto organ II instancji zaznaczył, że owo przeszklenie nie składa się jedynie z elementu przezroczystego (szkła). Z załączonych rysunków wynika, że element przezroczysty (szkło) jest osadzony w ramie (ościeżnicy), a następnie rama ta osadzona jest w przygotowanym otworze w ścianie. W potocznym rozumowaniu niewątpliwie okno składa się z ramy (ościeżnicy) i przeszklenia wykonanego ze szkła bądź innego materiału. Istotnym jest również, że otwór okienny nie pełni funkcji konstrukcyjnej, bowiem obciążenia przenoszone są przez nadproże oraz ościeża. Sytuacja ta nie ulega zmianie, gdy w otworze zamontujemy okno, gdyż okno pełni jedynie funkcję ochronną przed czynnikami atmosferycznymi. Natomiast

w sytuacji gdy do wypełnienia ściany używamy materiałów przeziernych (np. luksferów, pustaków szklanych lub innych) materiały te, oprócz funkcji ochronnej, pełnią również funkcję konstrukcyjną (nośną) podobnie jak materiał, z którego wykonana jest pozostała część ściany. Reasumując, organ II instancji stwierdził, że skoro w otwór wmontowane zostało okno, to niewątpliwie jest to otwór okienny. Wskazał, że w sprawie bez znaczenia jest kwestia braku otwieralności takich okien. Okna mogą mieć charakter okien, które nie są otwierane. Wykładnię taką potwierdza treść innych unormowań rozporządzenia, które w § 38, 106 ust. 2 pkt 2 czy 147 ust. 2 wskazują na istnienie okien otwieranych jak i nieotwieranych.

Następnie organ II instancji podniósł, że obowiązujące warunki techniczne

w zakresie sytuowania budynków zostały naruszone także w związku z usytuowaniem budynku garażowego o wysokości powyżej 3,0 m, w odległości od 1,90 - 2,10 m od granicy z sąsiednią działką budowlaną nr "[...]". Argumentował, że w sprawie nie ma zastosowania § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia, który dopuszcza w zabudowie jednorodzinnej sytuowanie budynku gospodarczego i garażowego o długości mniejszej niż 5,5 m i o wysokości mniejszej niż 3 m bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych, gdyż zaprojektowany budynek garażowy ma wysokość 5,13 m. Wyjaśnił, że wysokość tego budynku, zgodnie z przepisem § 6 rozporządzenia, służącą do przyporządkowania odpowiednich wymagań tego rozporządzenia, liczy się

w omawianym przypadku od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku lub jego części do górnej powierzchni najwyżej położonego stropu, łącznie

z grubością izolacji cieplnej i warstwy ją osłaniającej. Organ II instancji przyjął, że warstwę osłaniającą izolację cieplną nad stropem w omawianym przypadku stanowi dach dwuspadowy, którego projektant nie uwzględnił przy ustaleniu wysokości tego budynku. Wskazana więc w projekcie zamiennym wysokość garażu 2,99 m zamiast 5,13 m, jest niewłaściwa i narusza wymagania rozporządzenia. Wobec niezgodności inwestycji z przepisami prawa, orzeczono jak w sentencji.

Skarżący zaskarżył powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie w części pkt 2 rozstrzygnięcia, zarzucając organowi II instancji naruszenie prawa materialnego, tj.:

- § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, poprzez błędną wykładnię pojęcia "otwór okienny" i zastosowanie w niniejszej sprawie, co miało wpływ na wynik sprawy;

- § 6 rozporządzenia, poprzez niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że "warstwę osłaniającą izolację cieplną nad stropem" stanowi dach dwuspadowy, podczas gdy wyniesienia dachu nie należy uwzględniać przy obliczaniu wysokości budynku, albowiem nie jest on warstwą stanowiącą jednolitą powierzchnię i całość z izolacją cieplną.

Wniósł o uchylenie decyzji w zaskarżonej części, zasądzenie od organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz o przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z załączonych do skargi: opinii technicznej z dnia 5 lipca 2017r.; fragmentu z książki "Nowe Warunki Techniczne dla budynków i ich usytuowania. Poradnik. Przepisy z komentarzem i 170 rysunkami", wyd. 10. Warszawa 2014, s. 51 rys. 1.10 lit. c, rys. I. 11 lit. b i c - załącznik l.; zdjęcia nieotwieralnego, nieprzezroczystego przeszklenia – na okoliczność cech posiadanych przez sporne przeszklenie, sposobu pomiaru wysokości budynku, prawidłowości rozwiązań zastosowanych w projekcie budowlanym.

Autor skargi za nietrafiony uznał argument organu II instancji co do zastosowanej

w projekcie grafice. Wskazał, że rodzaj grafiki użytej w projekcie nie ma charakteru konstytutywnego. Gdyby projektant użył tej samej grafiki również, np. dla drzwi, to nie oznaczałoby, że z tego powodu mielibyśmy faktycznie do czynienia z oknem, czy otworem okiennym a nie z drzwiami. Podniósł, że sporny element nie zapewnia widoku. Nie można przez niego zobaczyć co jest na zewnątrz ani zajrzeć do środka. Natomiast dostęp światła nie oznacza, że dany element należy zakwalifikować jako okno lub otwór okienny. Skarżący wywiódł, iż z § 232 ust. 6 rozporządzenia jasno wynika, że możliwe jest częściowe zastosowanie materiału lub wypełnienia przepuszczającego światło, które nie jest oknem, gdyż takowym, w przypadku ściany oddzielenia pożarowego, być nie może. Zauważył, że luksfery również posiadają cechę przezierności,

tj. przepuszczają światło i poza walorami estetycznymi ich podstawową funkcją jest doświetlanie pomieszczeń. Skarżący podkreślił, że § 329 ust. 4 rozporządzenia wymienia "okna" oraz "inne przegrody przeszklone i przezroczyste". Niewątpliwie "inne przegrody przeszklone i przezroczyste" również przepuszczają światło dzienne jest to więc funkcja, którą przypisuje się oknom i otworom okiennym. Wyraźnie jednak ustawodawca posłużył się tu innym terminem. Takie działanie ustawodawcy wskazuje, że cecha przepuszczalności światła dziennego nie jest wystarczająca aby dany element zaliczyć do grupy okien czy otworów okiennych. Należy przyjąć, że są elementy budowlane, które mimo posiadania tej właśnie funkcji są czymś innym niż otwór okienny. Dalej skarżący argumentował, że w Załączniku nr 2 do warunków technicznych, w rozdziale 1 pt. "Izolacyjność cieplna przegród", w punkcie 1.2 oraz

w kolumnie drugiej zamieszczonej tam tabeli, znalazł się zapis: "Okna (z wyjątkiem okien połaciowych), drzwi balkonowe i powierzchnie przezroczyste nieotwieralne". Przepis ten także wyróżnia elementy przezroczyste (czyli przepuszczające światło dzienne) i jednocześnie nieotwieralne i nie nazywa ich ani oknami ani otworami okiennymi. Skarżący zarzucił organowi II instancji nieuwzględnienie celu, dla którego ustawodawca uchwalił przepis § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia tj. spełnienie wymagania określonego w art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t. j. Dz.U. z 2013r. poz. 1409), a więc zapewnienie poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich. Skoro przedmiotowe wypełnienie ściany: nie jest otwierane, nie można przez nie uzyskać jakiegokolwiek widoku (nie naruszy tym samym prywatności sąsiadów)

i jednocześnie spełnia wymagania ochrony p.poż, to mając na względzie wykładnię celowościową przepisu § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia nie można go uznać za "otwór okienny". Odnosząc się ponadto do zakwestionowanej wysokości projektowanego garażu i treści § 6 rozporządzenia, skarżący stwierdził, że nie ma wątpliwości, iż górną granicę pomiaru stanowi najwyżej położony strop z grubością izolacji cieplnej

i grubością położonej bezpośrednio na niej warstwy ją osłaniającej (o ile taka warstwa

w ogóle jest). Wskazuje na to, zdaniem skarżącego, choćby użycie przez ustawodawcę w cytowanym przepisie słowa "warstwa". Podał, że słownik języka polskiego PWN definiuje słowo "warstwa" jako: 1. «pewna ilość czegoś tworząca jednolita płaszczyznę na powierzchni lub między czymś a czymś»; 2. «składniki jakiejś rzeczy lub jakiegoś zjawiska, stanowiące pewną całość»; 3. «grupa społeczna jednolita pod jakimś względem»; 4. «nagromadzenie osadu i skał osadowych w kształcie płaskiej płyty». Skarżący skonstatował, że dach dwuspadowy nie stanowi warstwy osłaniającej izolację cieplną, nie tworzy z nią bowiem jednej płaszczyzny i nie tworzy wraz z nią pewnej całości. Zauważył, że przepis § 6 stanowi: "łącznie z grubością izolacji cieplnej

i warstwy ją osłaniającej". Chodzi zatem łącznie o grubość izolacji cieplnej i grubość warstwy ją osłaniającej, zatem jeden element. Skoro cytowany fragment § 6 rozporządzenia mówi jedynie o pomiarze grubości izolacji cieplnej

i warstwy ją osłaniającej, to organ II instancji, dokonując pomiaru wysokości bezpodstawnie uwzględnił dodatkowo pustą przestrzeń pomiędzy izolacją cieplną

a dachem.

W odpowiedzi na skargę, organ II instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w treści zaskarżonej decyzji. Podniósł, że kwalifikacji szklanego wypełnienia nie przesądzała jedynie dostępność światła i przezierność, ale również,

a może przede wszystkim, konstrukcja tego wypełnienia, ze szczególnym uwzględnieniem użytych materiałów (rama, szkło) i rozkładu obciążeń. Poza tym Wojewoda nie podzielił stanowiska, że w przypadku budynku, w którym brak jest pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, kluczowym elementem determinującym wyznaczanie wysokości budynku jest górna powierzchnia najwyżej położonego stropu. Stwierdził, ze takie dosłowne rozumowanie § 6 rozporządzenia może doprowadzić do sytuacji w której, jak w badanym przypadku, nad ostatnim stropem można utworzyć dowolnie wysoką, nawet kilkumetrową przestrzeń zakończoną dowolnym, nawet płaskim dachem opartym na kilkumetrowych ściankach kolankowych. Co w istocie doprowadza to wypaczenia celu wprowadzanego przepisu. Co więcej, w przypadku garaży nie posiadających stropu, wysokość ta byłaby nie wyznaczalna w ogóle.

W ocenie organu II instancji przepis § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia przewiduje przybliżoną do granicy lokalizację "małych garaży", to jest takich, które nie powodują uciążliwości dla działek sąsiednich poprzez poszanowanie występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich. Również takich, które nie powodują zwiększenia zagrożeń p.poż, które to zagrożenie wzrasta m.in. razem

z wysokością budynku. Organ podkreślił, że w badanym przypadku nad stropem utworzona została przestrzeń, która nie jest pomieszczeniem technicznym w myśl § 3 pkt 12 rozporządzenia. Trudno też uznać, że dach nie pełni funkcji osłaniającej, choć być może nie stanowi warstwy w potocznym tego słowa znaczeniu.

Na rozprawie w dniu 14 września 2017r. Sąd postanowił dopuścić dowód

z dokumentu prywatnego w postaci dołączonej do skargi opinii technicznej sporządzonej 5 lipca 2017r. przez inżyniera budownictwa lądowego A. K., posiadającego uprawnienia do sporządzania projektów w zakresie rozwiązań konstrukcyjno-budowlanych wszelkich budynków i budowli. Autor tego opracowania wskazał, że w południowej ścianie poddasza zamontowano nieotwieralne naświetle wypełnione nieprzeźroczystym szkłem. Skonstatował, że przewidziane w projekcie zamiennym przeszklenie nie jest oknem ani otworem okiennym w rozumieniu rozporządzenia i nie narusza § 12 tego rozporządzenia. Wyjaśnił również, że w myśl § 6 rozporządzenia wysokość budynku liczymy bez urządzeń i pomieszczeń technicznych ponad płaszczyzną stropu łącznie z izolacją i jej przekryciem. Po przecinku dopiero określono, że alternatywą jest pomiar do najwyżej położonego punktu stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku znajdującego się bezpośrednio nad pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi. Zdaniem inżyniera takie sformułowanie określa w sposób jednoznaczny, że wysokość do konstrukcji dachu mierzymy wtedy i tylko wtedy, gdy powyżej stropu znajdują się pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi. Stwierdził, że w garażu takiej możliwości nie ma. Powyżej stropu garażu, nad warstwą izolacji, znajduje się jedynie przestrzeń techniczna, w której chowają się otwierane do góry drzwi garażowe, w chwili gdy są otwarte. Skonstatował, że w tej sytuacji oczywiste jest, że projektant mgr inż. Arch. J. K. prawidłowo określił wysokość garażu na 2,99 m. Wobec powyższego właściwym jest zastosowanie § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2016r. poz. 1066) oraz art. 133 § 1, art. 134 § 1 w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2017r., poz. 1369 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.", sąd administracyjny dokonuje kontroli zaskarżonego aktu pod względem zgodności z prawem, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi, na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie jego wydania. Wzruszenie zaskarżonego rozstrzygnięcia może mieć miejsce w sytuacji, gdy przedmiotowa kontrola wykaże naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Chodzi tu o naruszenie, które skutkuje przyjęciem, że bez jego popełnienia nie doszłoby do wydania rozstrzygnięcia określonej treści. Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowym podlega prawidłowość zastosowania przez organy administracji publicznej przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność zastosowania wykładni tych przepisów.

W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny, dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji w świetle powołanych wyżej kryteriów oraz w oparciu

o akta sprawy, zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a., stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Sąd w składzie orzekającym, nie podziela stanowiska organu II instancji, że organ I instancji zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę

z naruszeniem § 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 pkt 4 rozporządzenia. Wyjaśnienia projektanta, jak i autora załączonej do skargi opinii technicznej, posiadających wymagane uprawnienia budowlane, przekonują, że wnioskowane zamierzenie budowlane zaprojektowane zostało z uwzględnieniem treści tych unormowań.

Rozstrzygnięcia Sądu wymagają dwie kwestie: 1. czy zaprojektowane

w południowej ścianie poddasza przeszklenie należy kwalifikować jako okno oraz 2. czy wysokość objętego pozwoleniem na budowę garażu została prawidłowo wyliczona przez projektanta jako 2,99 m przy uwzględnieniu treści § 6 rozporządzenia.

Stosownie do art. 34 Prawa budowlanego inwestor składa projekt w konkretnym kształcie i jeżeli przedłożony projekt budowlany został opracowany zgodnie

z przepisami prawa, organ architektoniczno-budowlany nie może odmówić jego zatwierdzenia i udzielenia pozwolenia na budowę. Wynika to wprost z art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego. Oznacza to, że organ jest co do zasady związany wnioskiem

i przedstawionymi w projekcie budowlanym ustaleniami i nie może rozważać słuszności przyjętych przez inwestora rozwiązań, a jedynie może skontrolować, czy nie naruszają one obowiązujących w tym względzie przepisów prawa.

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że ścianę

z przeszkleniami, które pełnią funkcję doświetlającą, ale nie są oknem traktować należy jako ścianę bez otworów okiennych, podobnie jak ścianę wybudowaną z luksferów (por. wyrok NSA: z dnia 25 maja 2016r, sygn. akt II OSK 2333/14; z dnia 7 lipca 2015 r., sygn. akt II OSK 3093/13 oraz z dnia 13 stycznia 2006 r., sygn. akt II OSK 1275/05, publ. na stronie orzeczenia nsa.gov.pl). Taką zatem ścianę, w której znajduje się przeszklenie, pełniące jedynie funkcję doświetlającą należy uznać za ścianę bez otworów okiennych w rozumieniu § 12 rozporządzenia. Zdaniem Sądu nie może być nazwane oknem przeszklenie, które nie zapewnia widoku, jak i nie jest otwieralne, a więc nie spełnia równorzędnych funkcji okna, co zostało udokumentowane w rozpatrywanej sprawie. Bez znaczenia jest tutaj sposób montażu przeszklenia.

Sąd podziela również argumentację skarżącego co do prawidłowego rozumienia § 6 rozporządzenia. W świetle tego unormowania wysokość budynku, służącą do przyporządkowania temu budynkowi odpowiednich wymagań rozporządzenia, mierzy się od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku lub jego części, znajdującym się na pierwszej kondygnacji nadziemnej budynku, do górnej powierzchni najwyżej położonego stropu, łącznie z grubością izolacji cieplnej i warstwy ją osłaniającej, bez uwzględniania wyniesionych ponad tę płaszczyznę maszynowni dźwigów i innych pomieszczeń technicznych, bądź do najwyżej położonego punktu stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku znajdującego się bezpośrednio nad pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi. Zauważyć można, że w takim brzmieniu przepis ten obowiązuje od 27 maja 2004r. Do tego czasu obowiązywał jeszcze § 7 rozporządzenia, który również określał wysokość budynku przy uwzględnieniu maksymalnego, pionowego wymiaru budynku. Zgodnie z tym unormowaniem ogólnie wysokość każdego budynku należało liczyć od poziomu terenu do najwyżej położonej krawędzi dachu. Ustawodawca jednak zrezygnował z tej regulacji i uchylił ten zapis, pozostawiając jedynie § 6 rozporządzenia. Zgodnie zaś z tym przepisem w celu przyporządkowania budynkowi odpowiednich wymagań rozporządzenia, a więc tylko na potrzeby tego rozporządzenia, wysokość budynku mierzy się co do zasady do górnej powierzchni najwyżej położonego stropu, łącznie

z grubością izolacji cieplnej i warstwy ją osłaniającej, natomiast najwyżej położony punkt konstrukcji przykrycia budynku uwzględnia się przy wyliczeniach tylko, gdy dach znajduje się bezpośrednio nad pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi. Wobec obowiązywania przepisu w takim kształcie, przy uwzględnieniu prymatu wykładni językowej, trudno nie zgodzić się z tokiem rozumowania skarżącego, popartym stanowiskiem osób posiadających odpowiednie uprawnienia w budownictwie, jak i stanowiskiem prezentowanym w piśmiennictwie, obrazującym sposób obliczania wysokości budynku z dachem dwuspadowym i nieużytkową przestrzenią pomiędzy stropem, a dachem. W ocenie Sądu treść § 6 rozporządzenia uprawniała projektanta do przyjęcia, że budynek garażowy w przedstawionym do zatwierdzenia kształcie ma 2,99 wysokości i w konsekwencji odpowiada wymogom § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia

Z podanych wyżej względów, skargę jako uzasadnioną należało uwzględnić

i orzec jak w wyroku, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ II instancji uwzględni treść art. 153 p.p.s.a., będąc związany dokonaną przez Sąd wykładnią powołanych przepisów.

O kosztach postępowania, obejmujących zwrot od organu skarżącemu uiszczonego wpisu od skargi, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 480 zł oraz udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, rozstrzygnięto na zasadzie art. 200 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015r. poz. 1800).