Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędzia WSA Katarzyna Matczak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 lutego 2021 r. sprawy ze skargi A. J. i B. A. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżących A. J. i B. A. solidarnie kwotę 500 zł (pięćset złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Z akt administracyjnych przekazanych wraz ze skargą wynika, że 18 maja 2020 r. A. J. i B. A. wystąpili do Starosty z wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę budynku mieszkalno-usługowego (przedszkola) wraz z przydomową oczyszczalnią ścieków o wydajności 2,8 m3/dobę ze studnią chłonną i przyłączem wodociągowym przy ul. bA w A na dz. o nr "[...]" w obrębie A.

Starosta A (organ I instancji) pismem z 2 czerwca 2020 r. zawiadomił strony o wszczęciu postępowania w ww. sprawie, a następie postanowieniem z "[...]" zobowiązał inwestorów do uzupełnienia wskazanych nieprawidłowości w projekcie budowlanym. W nawiązaniu do postanowienia, inwestorka A. J. przedłożyła w starostwie pismo, w którym odniosła się do nałożonego przez organ I instancji obowiązku doprowadzenia projektu budowlanego do zgodności z przepisami określonymi w § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. z 1959 r. Nr 52, poz. 315), w zakresie odległości zabudowy od cmentarza. W piśmie tym wyraziła swoje stanowisko, że nie zgadza się z wymogiem, aby projektowany budynek znajdował się w odległości min. 50 m od granicy istniejącego cmentarza, gdyż rozporządzenie to nie odnosi się do cmentarzy już istniejących.

Następnie decyzją z "[...]" Starosta odmówił zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę na wnioskowaną inwestycję na podstawie art. 35 ust. 1 i 3 ustawy Prawo budowlane. W uzasadnieniu swojej decyzji Starosta wskazał, że nie spełniono wszystkich warunków postanowienia, co skutkuje wydaniem decyzji odmownej. Przede wszystkim organ I instancji zakwestionował, że nie doprowadzono projektu budowlanego do stanu zgodnego z § 3 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze, nie zapewniając 50 m odległości projektowanego budynku od granic istniejącego cmentarza.

Od decyzji tej odwołała się A. J. i B. A., którzy w odwołaniu podnieśli, że organ I instancji naruszył:

art. 7, art. 77 § 1 art. 80, art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 35 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane oraz wz. z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, poprzez zaniechanie podjęcia przez organ czynności mających na celu dokładne wyjaśnienie i ustalenie stanu faktycznego oraz zebrania wyczerpującego materiału dowodowego;

poprzez bezpodstawne wskazanie w zaskarżonej decyzji, że inwestor nie usunął wszystkich nieprawidłowości wskazanych w postanowieniu z "[...]";

art. 60 ust. 1 i ust. 4 oraz art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez odmowę zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę projektowanego budynku mieszkalno-usługowego w sytuacji, gdy dla tej inwestycji zostały wydane warunki zabudowy dla inwestorów decyzją z "[...]", a w latach wcześniejszych w 2018 r. i 2016 r., na podstawie których inwestorzy otrzymali pozwolenie na budowę;

art. 9 k.pa. w związku z art. 9 ust. 1 - 4 Prawa budowlanego poprzez zaniechanie poinformowania inwestorów przez organ o zasadności wystąpienia o zgodę na odstępstwo.

Wojewoda (Wojewoda, organ odwoławczy) decyzją z dnia "[...]" utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji Wojewoda wskazał, że dla przedmiotowej inwestycji Burmistrz wydał decyzję o warunkach zabudowy z "[...]", w której określił sposób zagospodarowania i warunki zabudowy dla działki objętej inwestycją - nr "[...]" obręb A w A, w której nie odniósł się do wskazanego wyżej rozporządzenia w celu zachowania min. odległości projektowanego budynku od istniejącego cmentarza, choć art. 60 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym obliguje właściwy organ, który wydaje taką decyzję do spełnienia wymagań tej decyzji z przepisami odrębnymi, a takimi są ww. przepisy w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze.

Inwestorzy uzyskali również pozytywną opinię sanitarną Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z "[...]" uzgadniającą projekt technologiczny pod względem wymagań higienicznych i zdrowotnych - przedszkola w budynku mieszkalno-usługowym przy ul. A w A.

Właściwy organ uzgodnił przedstawiony w projekcie technologicznym układ funkcjonalny oraz wyposażenie przedmiotowego obiektu - przedszkola, lecz nie odniósł się do § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że z dostarczonych przez skarżących dokumentów dołączonych do odwołania, tj. karty ewidencyjnej kwatery wojennej, karty gminnej ewidencji zabytków, karty cmentarza z 1993 r. oraz sprawozdania GK-43-uc ze stanu urządzeń cmentarzy komunalnych i wyznaniowych z 31 grudnia 1969 r. wynika, że cmentarz został założony po 1850 r. W 1945 r. zakończono jego użytkowanie, a decyzja o zamknięciu cmentarza została wydana 16 czerwca 1969 r. Nie zmienia to jednak faktu fizycznego istnienia cmentarza na danym obszarze.

Kwestią zasadniczą w przedmiotowej sprawie jest brak zgodności projektu budowlanego w zakresie spełnienia wymagań wynikających z niezachowania odpowiedniej odległości projektowanego budynku od istniejącego cmentarza (§ 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze), który reguluje, że odległość cmentarza od zabudowań mieszkalnych, od zakładów produkujących artykuły żywności, zakładów przechowujących artykuły żywności oraz studzien, źródeł i strumieni, służących do czerpania wody do picia i potrzeb gospodarczych, powinna wynosić co najmniej 150 m; odległość ta może być zmniejszona do 50 m pod warunkiem, że teren ten w granicach od 50 do 150 m odległości od cmentarza posiada sieć wodociągową i wszystkie budynki korzystające z wody są do tej sieci podłączone.

Skoro przepisy rozporządzenia wymagają, by odległość nowego cmentarza od istniejących zabudowań mieszkalnych wynosiła minimum 50 m, to tym samym odległość planowanych do realizacji budynków mieszkalnych od istniejącego cmentarza, również winna wynosić nie mniej niż 50 m.

Skargę na decyzję Wojewody wywiedli A. J. i B. A. (skarżący). Zaskarżonej decyzji zarzucono:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) naruszenie § 3 ust. 1 Rozporządzenia, poprzez błędną jego wykładnię, podczas gdy rozporządzenie to nie nadaje wskazanym w nim odległościom charakteru bezwzględnego. Przepis ten po pierwsze, umożliwia zmniejszenie tych odległości. Po drugie, przewiduje możliwość niezastosowania przepisów rozporządzenia do cmentarzy istniejących, co należy, w okolicznościach sprawy, odpowiednio odnieść także do relacji nowej zabudowy względem istniejącego cmentarza, tak jak w odniesieniu do treści § 3 ust. 1 Rozporządzenia;

w konsekwencji

2) naruszanie art. 35 ust. 1 i 3 prawa budowlanego w związku z § 3 ust. 1 Rozporządzenia przez arbitralne stwierdzenie, że ta odległość w każdym stanie faktycznym ma się również odnosić do istniejącego cmentarza;

3) naruszenie § 3 oraz § 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze w zw. z art. 35 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, poprzez błędne zastosowanie przepisów powołanego rozporządzenia w stanie faktycznym sprawy;

4) naruszenie prawa materialnego, tj. § 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze poprzez jego zastosowanie, podczas gdy w związku z treścią § 7 rozporządzenia nie ma on bowiem zastosowania do istniejących cmentarzy. Z treści powyższego przepisu wynika, że nie ma on zastosowania do samych cmentarzy, które istniały w dniu wejścia w życie rozporządzenia, jeśli postanowienia tego rozporządzenia uniemożliwiałyby korzystanie z nich;

5) naruszenie art. 60 ust. 1 i ust. 4 oraz art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez odmowę zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia zezwolenia na budowę opisanego budynku mieszkalno - usługowego, w sytuacji gdy dla inwestycji zostały wydane warunki zabudowy zarówno w dniu "[...]", nr "[...]" dla inwestorów, jak również wcześniejsze warunki zabudowy nr "[...]" z dnia "[...]". W sytuacji gdy decyzja o warunkach zabudowy przesądza o ewentualnej dopuszczalności realizacji określonego przedsięwzięcia. Decyzja o warunkach zabudowy bowiem opiera się na zasadzie kontynuacji istniejącej zabudowy, a także odpowiada i wykazuje cechy podobieństwa do istniejących elementów zabudowy sąsiedniej. Wydane warunki zabudowy bowiem zasadnie uwzględniły stan faktyczny, a mianowicie, że w - ostatnich 4 latach na sąsiednich działkach powstały dwa budynki mieszkalne.

W roku 2016 zostało wydane pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego na działce nr "[...]" w odległości ok. 16 m od cmentarza. W roku 2018 na działce nr "[...]" również zostało wydane pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego w odległości ok. 25 m;

6) naruszenie art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 55 w związku z art. 64 ustawy, poprzez uznanie, że skarżący mieli obowiązek doprowadzenia projektu budowlanego do zgodnego z prawem, w sytuacji, gdy strony legitymują się decyzją o warunkach zabudowy, która jest decyzją ostateczną i prawomocną. Przepisy te mają zastosowanie na etapie procedowania o udzielenie warunków zabudowy, a nie na etapie wydania pozwolenia na budowę w sytuacji, gdy skarżący mają warunki zabudowy, a ich projekt budowlany jest z nimi zgodny. Natomiast pozostałe nieuzupełnione nieprawidłowości nie skutkowałyby odmową ze względu na mało istotny ich charakter w sprawie, co zasadnie stwierdził wojewoda w zaskarżonej decyzji i z czym należy się zgodzić;

7) naruszenie art. 7 oraz 32 Konstytucji RP, poprzez ich niezastosowanie, co miało wpływ na wynik sprawy i odmowę zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę;

8) naruszenia art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 1, art. 64 ust. 2 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie, co miało wpływ na wynik sprawy i odmowę zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

II. naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj.:

9) naruszenie art. 7 i 8, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia Wojewody, poprzez oczywiście błędne ustalenie faktyczne, że w przestrzeni architektonicznej objętej pozytywnymi warunkami zabudowy i projektem budowlanym budynku, w odniesieniu do istniejącego cmentarza, konieczne jest ustalenie strefy ochrony sanitarnej, o której mowa w § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze;

10) naruszenie art. 7 i art. 8, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 K.p.a. w związku z treścią § 7 rozporządzenia, poprzez brak odniesienia się organów do treści znajdującej się w aktach sprawy pozytywnej opinii Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia "[...]", z której wynika, że ,,(...) po zapoznaniu się z dokumentacją przedłożoną...,opiniuje projekt bez zastrzeżeń". Dlatego też w ocenie skarżących organy winny poczynić odpowiednie ustalenia: (czego nie uczyniły), czy opinia ta może być w analizowanej sprawie uznana za brak sprzeciwu organu sanitarnego w rozumieniu § 7 cytowanego Rozporządzenia, zgodnie z którym przepisów Rozporządzania nie stosuje się do cmentarzy już istniejących, a za taki został ten cmentarz uznany przez organy architektoniczno - budowlane, jeżeli ich zastosowanie uniemożliwiłoby korzystanie z cmentarza, a właściwy powiatowy (miejski, dzielnicowy) inspektor sanitarny nie sprzeciwia się dalszemu korzystaniu z tego cmentarza, co miało zatem istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia Wojewody, gdyby organy odniosły się do treści Opinii to musiałby dojść do wniosku, że w sprawie nie ma zastosowania § 3 rozporządzenia, a zobowiązanie skarżących do doprowadzanie projektu budowlanego do zgodności z przepisami § 3 ust. 1 rozporządzenia w zakresie odległości od cmentarza w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy było bezpodstawne i doprowadziło do zatwierdzenia projektu budowanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko i argumentację zaprezentowane w zaskarżonym rozstrzygnięciu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Na wstępie wyjaśnienia wymaga, że sądowa kontrola działalności administracji publicznej ogranicza się do oceny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności

z prawem. Wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. j. Dz. U z 2021 r., poz. 137).

Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia

z prawem, nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach,

a jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa uchyla go lub stwierdza jego nieważność.

Nadto wskazania wymaga, że sąd orzeka na podstawie akt sprawy

co wynika z treści art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U z 2019 r., poz. 2325 – zwanej w dalszym ciągu uzasadnienia jako p.p.s.a.) Sąd rozstrzygając sprawę nie jest też związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Wskazać również należy, że przedmiotowa skarga została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm.), wobec uznania za konieczne rozpoznania sprawy w związku z obowiązkiem terminowego rozpoznania spraw, istnieniem zagrożenia dla życia i zdrowia stron oraz brakiem możliwości przeprowadzenia rozprawy na odległość.

Zaskarżona decyzja Wojewody wydana została po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, którego ramy określone zostały w art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333 t. j.). Zgodnie z tym przepisem - przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że dla przedmiotowej inwestycji Burmistrz A wydał decyzję Nr "[...]" o warunkach zabudowy z "[...]", w której określił sposób zagospodarowania i warunki zabudowy dla terenu obejmującego działkę nr "[...]" obręb A w A, przy ul. A, dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowego.

Odnotować należy również, że inwestorzy uzyskali pozytywną opinię sanitarną Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z "[...]" uzgadniającą projekt technologiczny pod względem wymagań higienicznych i zdrowotnych - przedszkola w budynku mieszkalno-usługowym przy ul. A w A.

Organy w sprawie stanęły na stanowisku, że skoro przepisy § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze, wymagają, by odległość nowego cmentarza od istniejących zabudowań mieszkalnych wynosiła minimum 50 m, to tym samym odległość planowanych do realizacji budynków mieszkalnych od istniejącego cmentarza również winna wynosić nie mniej niż 50 m.

Biorąc jednak pod uwagę funkcjonowanie w obrocie prawnym decyzji o warunkach zabudowy z "[...]", w której określono sposób zagospodarowania i warunki zabudowy dla terenu obejmującego działkę nr "[...]", zasadniczym zagadnieniem w sprawie jest kwestia relacji decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji z decyzją o pozwoleniu na budowę.

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na art. 55 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293), zgodnie z którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę.

Związanie organu wydającego pozwolenie na budowę decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (o warunkach zabudowy) oznacza, że organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę nie może kształtować odmiennie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu od tych, które zostały określone w tej decyzji. Związanie dotyczy tych warunków decyzji, które określają parametry planowanego obiektu, jak również warunków i zasad, które powinna spełniać inwestycja. Oznacza więc, że organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może kształtować warunków lokalizacji odmiennie od ustalonych w decyzji warunkach zabudowy. Można więc przyjąć, że decyzja o warunkach zabudowy gwarantuje uzyskanie pozwolenia na budowę obiektu o parametrach lokalizacyjnych określonych w tej decyzji, aczkolwiek pod warunkiem, że jej adresat spełni warunki przewidziane przepisami Prawa budowlanego.

Związanie organu właściwego w sprawie pozwolenia na budowę ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie oznacza, iż organ ten nie ma obowiązku reagować na stwierdzone przez siebie nieprawidłowości tej decyzji. Wprawdzie nie może jej wyeliminować z obrotu prawnego, ale powinien zawiesić postępowanie na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. w celu umożliwienia organowi właściwemu do oceny w postępowaniu nadzorczym zgodności z prawem decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu (por. wyrok NSA z 17 września 2002 r., I V SA 2975/02, LexPolonica nr 357780; Prawo budowlane Komentarz, pod red. Andrzeja Glinieckiego, Wydanie 1, s. 51)

Jeżeli w niniejszej sprawie organ odwoławczy jest zdania, że decyzja o warunkach zabudowy jest niezgodna z prawem, tj. przepisami wspomnianego rozporządzenia z 28 sierpnia 1959 r. to winien rozważyć kroki mające na celu wyeliminowanie decyzję o warunkach zabudowy z obrotu prawnego. Wojewoda może zwrócić się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego z wnioskiem np. o stwierdzenie nieważności wspomnianej decyzji z dnia "[...]" o warunkach zabudowy określającej sposób zagospodarowania i warunki zabudowy obejmujące działkę o nr "[...]", dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowego. Organ natomiast w niniejszej sprawie powinien zawiesić postępowanie administracyjne do czasu rozpoznania przez Kolegium wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji. Oczywiście Sąd nie zaprzecza, że zgodnie z art. 35 Prawa budowlanego organ ma prawo badać zgodność projektu budowlanego z przepisami, w tym z przepisami Rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze.

W niniejszym stanie sprawy brak jest jednak spójności i porządku prawnego, ponieważ decyzja o pozwoleniu na budowę jest sprzeczna z decyzją o warunkach zabudowy, którą z kolei organ architektoniczno-budowlany jest związany. Dlatego też właśnie niezbędne jest zwrócenie się do Kolegium ze stosownym wnioskiem w trybie stwierdzenia nieważności decyzji. O ile organ stwierdzi jej nieważność, to wówczas organy w niniejszej sprawie nie będą już związane decyzją o ustaleniu warunków zabudowy dla spornej inwestycji. Dopóki jednak decyzja taka występuje w obrocie prawnym organy nie mogą pomijać jej ustaleń i są nimi związane.

Organ weźmie zatem pod uwagę zaprezentowane zalecenia i w oparciu o nie ponownie przeprowadzi postępowanie w sprawie. Organ w zależności od zajętego stanowiska podejmie dalsze korki po ewentualnym zweryfikowaniu przez właściwy organ legalności decyzji o warunkach zabudowy. Przy czym w przypadku braku wyeliminowania tej decyzji z obrotu prawnego organ winien przyjąć ustalenia z niej płynące.

Mając powyższe na względzie Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. w pkt I uchylił zaskarżoną decyzję. O kosztach postępowania orzeczono w pkt II na podstawie art. 200, art. 205 § 1 p.p.s.a.