drukuj    zapisz    Powrót do listy

6561 6115 Podatki od nieruchomości, Interpretacje podatkowe, Prezydent Miasta, uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną, I SA/Bd 985/12 - Wyrok WSA w Bydgoszczy z 2013-01-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Bd 985/12 - Wyrok WSA w Bydgoszczy

Data orzeczenia
2013-01-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-11-27
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
Sędziowie
Dariusz Dudra /sprawozdawca/
Halina Adamczewska-Wasilewicz
Teresa Liwacz /przewodniczący/
Symbol z opisem
6561
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne
Interpretacje podatkowe
Skarżony organ
Prezydent Miasta
Treść wyniku
uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną
Powołane przepisy
Dz.U. 1997 nr 137 poz 926 art. 14 b par. 3, art. 181, art. 188, art. 187, art. 191, art. 14 h , art. 169 par. 1
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.
Tezy

1. To na podatniku spoczywa ciężar wyczerpującej prezentacji stanu faktycznego i zobowiązany jest on to uczynić we wniosku o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Tylko bowiem treść wniosku stanowi podstawę faktyczną dla wydawanego aktu. Żadne inne dowody, w tym dokumenty nie mogą stanowić kanwy udzielonej interpretacji.

2. Uwzględnienie przez organ udzielający pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dokumentów załączonych do wniosku przez podatnika, narusza nie tylko art. 14b § 3 ord. pod. statuujący obowiązek wnioskodawcy wyczerpującego przedstawienia w złożonym wniosku stanu faktycznego i art. 14h ord. pod. poprzez ich niezastosowanie, ale również narusza art. 181, art. 187 oraz art. 191 ord. pod. poprzez ich błędne zastosowanie do postępowania, w którym nie prowadzi się postępowania dowodowego.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Teresa Liwacz Sędziowie: sędzia WSA Halina Adamczewska – Wasilewicz sędzia WSA Dariusz Dudra (spr.) Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marcin Frydrych po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi spółki P. S.A. w R. na interpretację Prezydenta G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną interpretację, 2. określa, że zaskarżona interpretacja nie może być wykonana w całości, 3. zasądza od Prezydenta G. na rzecz spółki P. S.A. w R. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

W złożonym wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej stosowania stawki podatku od nieruchomości spółka podała, że jest użytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem budynku lokalizowanego na działkach [...] i [...] - obręb [...] położonych w G. przy ul.[...]. Budynek został wybudowany około [...] r. Jest to budynek magazynowy, sześciokondygnacyjny o powierzchni [...] m2. Budynek nie ma dostępu do drogi publicznej ani dostępu do mediów. Spółka w 2009 r. wystąpiła do sądu z pozwem o ustanowienie drogi koniecznej, jednak sprawa w dalszym ciągu toczy się przed Sądem Rejonowym w G. W sierpniu 2011 r. mgr inż. O. N. - rzeczoznawca budowlany, sporządził ekspertyzę techniczną, której celem było dokonanie oceny stanu technicznego ww. budynku magazynowego z uwzględnieniem innych uwarunkowań uniemożliwiających jego użytkowanie. Zdaniem spółki, w oparciu o wydaną ekspertyzę, budynek ten w aktualnym stanie technicznym nie może być użytkowany i nie może być prowadzona w nim działalność gospodarcza. W dniu 23 stycznia 2012 r. zostało wydane zaświadczenie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, który stwierdził, że na ten dzień brak jest możliwości zarówno technicznych jak i formalnych, zapewniających nieruchomości dostęp do mediów. Budynek w swym obecnym stanie nie nadaje się do użytkowania i nie może być wykorzystywany na prowadzenie jakiejkolwiek działalności, ponieważ nie spełnia warunków technicznych zawartych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

Mając na uwadze tak przedstawiony stan faktyczny, spółka zadała pytanie,

czy i od kiedy może zastosować stawkę podatku od nieruchomości określoną w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych

(Dz. U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm., dalej: "ustawa o p.o.l.") dotyczącą budynków pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego. Zdaniem strony, przedmiotowy budynek nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych i winien być objęty stawką podatku od nieruchomości – budynków, określoną w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o p.o.l.

Interpretacją indywidualną z dnia [...] r. Prezydent G. stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Uzasadniając wydaną interpretację organ stwierdził, że z za względy techniczne nie może być uznana taka sytuacja, w której przedmiot opodatkowania (budynek) nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej z przyczyn leżących po stronie przedsiębiorcy, jak konieczność przeprowadzenia kapitalnego remontu i ewentualnej przebudowy. Z przedłożonych dokumentów wynika, że budynek nie posiada trwałych wad uniemożliwiających wykorzystywanie go przez przedsiębiorcę,

a w kwestii przeszkód prawnych (ustanowienie służebności drogi koniecznej) oraz doprowadzenie mediów właściciel podjął odpowiednie działania. Zarówno ekspertyza techniczna jak i zaświadczenie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego nie potwierdziły, że konstrukcja budynku jest zagrożona i grozi jego zawaleniem. Kapitalny remont i ewentualna przebudowa wskazana przez ten organ nie oznacza pozbawienia budynku związku z działalnością gospodarczą w szerokim znaczeniu. Ponadto, zdaniem organu podatkowego, brak dostępu do drogi publicznej oraz mediów stanowi materię, która nie dotyczy przedmiotu opodatkowania (budynku) i ma charakter przejściowy. Ustawa odróżnia bowiem stan techniczny obiektu budowlanego (konstrukcji budynku lub budowli) od stanu instalacji, urządzeń (wyposażenia) tego obiektu, które nie mają wpływu na zakwalifikowanie obiektu do kategorii przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Powyższe ustalenia doprowadziły Prezydenta G. do wniosku, że budynek magazynowy będący własnością spółki winien być opodatkowany stawką właściwą dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o p.o.l.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia [...] r. Prezydent G. podtrzymał stanowisko zawarte w wydanej interpretacji indywidualnej.

W skardze spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej w całości zarzucając jej naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 1a ust 1 pkt 3 i art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o p.o.l. poprzez uznanie za nieprawidłowe stanowiska skarżącej, że budynek położony w G. przy ul. [...] będący jej własnością, nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych oraz naruszenie prawa procesowego tj. art. 14c § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej: "ord. pod.") mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez nieprawidłowe uzasadnienie prawne zaskarżonej interpretacji, co w konsekwencji doprowadziło również do naruszenia art. 121 § 1 ord. pod. W uzasadnieniu skargi spółka powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

W udzielonej odpowiedzi na skargę Prezydent G. wniósł o oddalenie skargi przytaczając również orzecznictwo sądów administracyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Podstawa prawna do kontroli indywidualnych interpretacji w sprawach podatkowych wynika z art. 3 § 1 i art. 3 § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270) - zwanej dalej p.p.s.a.. Zgodnie z treścią art. 3 § 1 p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach (art. 3 § 2 pkt 4a ustawy). W razie nieuwzględnienia skargi Sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.), natomiast zgodnie z art. 146 § 1 tej ustawy Sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności.

Wymaga również podkreślenia, że do wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego w rozumieniu rozdziału 1a działu II ord. pod. uprawnione są wyłącznie organy podatkowe, a nie sądy administracyjne. Jeżeli zaskarżona interpretacja indywidualna narusza prawo, sąd administracyjny powinien rozważyć to, ocenić i skonstatować w wyroku wzruszającym jej byt prawny. Nie może natomiast udzielać prawidłowych interpretacji za organy podatkowe, gdyż nie leży to w zakresie jego uprawnień i obowiązków, a także – i przede wszystkim – ponieważ narusza konstytucyjną zasadę rozdzielenia władzy wykonawczej od sądowniczej (por. J. Brolik, Kontrola interpretacji podatkowych, "Glosa" 2006, nr 1, s. 141).

W ślad za uchwałą składu siedmiu sędziów NSA z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06 (publik. ONSAiWSA z 2007 r., Nr 2, poz. 7) należy także powtórzyć, że sąd administracyjny - sprawując na podstawie art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. kontrolę działalności administracji publicznej, w sprawach skarg na decyzje administracyjne, wydawane na podstawie art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej (obecnie sprawując kontrolę na podstawie art. 3 § 2 pkt 4a w sprawie skarg na indywidualną interpretację wydaną na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej) jest obowiązany do kontroli takich decyzji (indywidualnych interpretacji) również z punktu widzenia poprawności merytorycznej dokonanych w nich interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Kontrola sądowa - jak wyjaśnił NSA w uzasadnieniu powołanej uchwały - zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 i 2 p.p.s.a. zawsze musi być dokonywana w trzech płaszczyznach, którymi są: a) ocena zgodności rozstrzygnięcia (decyzji albo innego aktu) lub działania z prawem materialnym, b) ocena dochowania wymaganej prawem procedury, c) ocena respektowania reguł kompetencji.

W doktrynie stwierdzono, że sądowa kontrola interpretacji winna sprowadzać się do jej oceny pod względem zgodności z prawem w trzech płaszczyznach, tzn.: procesowej, ustrojowej i materialnoprawnej. Nie powinna polegać na zastępowaniu przez sąd administracyjny organów podatkowych w ocenie możliwości zastosowania

i wykładni prawa podatkowego, jeżeli się od niej uchylą bądź też przeprowadzą i/lub przedstawią ją błędnie (por. J. Brolik, Urzędowe interpretacje..., s. 167; podobnie wyrok WSA w Krakowie z dnia 15 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 1544/08, Lex nr 475273).

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest interpretacja art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o p.o.l., który stanowi, że grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Zarzewie sporu dotyczy zwrotu "nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych".

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W tak określonym zakresie kognicji Sąd uznał, że interpretacja będąca przedmiotem skargi narusza przepisy prawa procesowego w stopniu implikującym jej wyeliminowanie z obrotu prawnego.

Wydając przedmiotową interpretację organ naruszył przepisy prawa regulujące zasady wydawania tego typu aktów administracyjnych. W myśl bowiem art. 14b § 3 ord. pod., składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zatem to na podatniku spoczywa ciężar wyczerpującej prezentacji stanu faktycznego i zobowiązany jest on to uczynić we wniosku o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Tylko bowiem treść wniosku stanowi podstawę faktyczną dla wydawanego aktu. Żadne inne dowody, w tym dokumenty nie mogą stanowić kanwy udzielonej interpretacji.

Warto w tym miejscu przywołać orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego. W postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji, tylko i wyłącznie wnioskodawca "wyczerpująco przedstawia stan faktyczny", przy czym winien to uczynić wprost w treści wniosku skierowanego do organu mającego wydać interpretację. W konsekwencji, wydając interpretację organ ma obowiązek brać pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku, nie może sam rozszerzać, uzupełniać czy doprecyzowywać stanu faktycznego w oparciu o dołączone do wniosku dokumenty. Organ nie jest uprawniony do jakiegokolwiek ingerowania w stan faktyczny przedstawiony we wniosku o interpretację (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 27 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Gd 791/08, LEX nr 483267). W postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji tylko i wyłącznie podatnik (albo płatnik albo inkasent) "wyczerpująco przedstawia stan faktyczny". Podatnik przedstawia wniosek w całym niezbędnym dla oceny prawnej zakresie wprost w treści wniosku, który kieruje do organu mającego wydać interpretację. Oznacza to miedzy innymi, iż stan faktyczny brany pod uwagę do udzielenia interpretacji nie może być "dopowiadany" np. dołączanymi do wniosku dokumentami (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt II SA/Wa 1669/08, LEX nr 516599).

W postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji tylko i wyłącznie podatnik (albo płatnik, albo inkasent) "wyczerpująco przedstawia stan faktyczny". Przedstawia go przy tym w całym niezbędnym dla oceny prawnej zakresie wprost w treści wniosku, który kieruje do organu mającego wydać interpretację. Oznacza to, iż stan faktyczny brany pod uwagę do wydania interpretacji nie może być "dopowiadany" dołączanymi do wniosku dokumentami (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 lutego 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 20/08, LEX nr 458884).

Organ udzielający interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadza postępowania dowodowego. Nie przewidują tego obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa. Art. 14h ord. pod. stanowi, że w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. Wynika zatem z powołanego przepisu, że do postępowania dotyczącego udzielania interpretacji mają zastosowanie z zakresu postępowania podatkowego (dział IV ord. pod.) tylko cztery instytucje prawne, a mianowicie: doręczenia, wezwania, udostępnianie akt i kary porządkowe.

Jak z powyższego wynika organ udzielający interpretacji nie przeprowadza jakichkolwiek dowodów, w tym dowodów z dokumentów. Nie znajduje zatem zastosowania w postępowaniu o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego art. 181 ord. pod. przewidujący otwarty katalog dowodów, w tym dowodów z dokumentów, art. 188 ord. pod., który umożliwia podatnikowi zażądanie przeprowadzenia dowodu, art. 187 ord. pod. stanowiący o obowiązku organu podatkowego rozpatrzenia całego materiału dowodowego, jak i art. 191 ord. pod., który statuuje zasadę obowiązku organu oceny dowodów. Wszystkie powołane regulacje odnoszą się do postępowania podatkowego dotyczącego dowodów z dokumentów.

Odnośnie braku prawnych możliwości uwzględnienia w postępowaniu interpretacyjnym załączonych do wniosku dokumentów warto w tym miejscu powołać następujące orzeczenia. Stan faktyczny będący podstawą interpretacji indywidualnej nie może być "dopełniany" dołączonymi do wniosku dokumentami (por. wyrok NSA z dnia 18 marca 2010 r., sygn. akt I FSK 108/09, POP 2010/6/558). Instytucja interpretacji indywidualnej wymaga, aby wnioskodawca starający się o udzielenie pisemnej interpretacji podatkowej przez upoważniony do tego organ podatkowy, składając zapytanie w sposób wyczerpujący przedstawił stan faktyczny oraz swoje stanowisko w sprawie. Zarówno stan faktyczny, jak i zakres oczekiwanej przez wnioskodawcę interpretacji nie może być "dopowiadany" przez organ samodzielnie, czy też ewentualnie w oparciu o dołączane do wniosku dokumenty. Podatnik nie może wymagać, aby organ w oparciu o dowody przez niego składane lub poszukiwane z urzędu ustalał stan faktyczny, uzupełniał go, czy też oceniał zgodność opisu stanu faktycznego formułowanego we wniosku z rzeczywistością. Spoczywający na wnioskodawcy obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego sprawy ma bowiem umożliwić organowi podatkowemu udzielenie jednoznacznej odpowiedzi, co do prawidłowości wyrażonego przez podatnika stanowiska. Organ bowiem nie tylko dokonuje subsumcji przedstawionego we wniosku stanu faktycznego pod właściwą normę prawną, ale także ustosunkowuje się do stanowiska wnioskodawcy. W przypadku gdy podziela pogląd strony może ograniczyć się do tzw. milczącej interpretacji, co w praktyce oznacza, że nie wydaje żadnego pisemnego orzeczenia. Natomiast, w sytuacji gdy, nie podziela stanowiska wnioskodawcy zobowiązany jest do wydania postanowienia o zakresie i sposobie zastosowania prawa podatkowego (por. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Ol 1637/11, LEX nr 1104056). Nie jest rzeczą organu podatkowego poszukiwanie elementów stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) w dołączonych do wniosku dokumentach, a także konfrontowanie z tymi dokumentami treści wniosku o wydanie interpretacji. Obowiązkiem wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) ustawodawca obciążył wnioskodawcę, co oznacza, iż to wnioskodawca wskazuje elementy stanu faktycznego, jakie należy uwzględnić przy wydawaniu interpretacji (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2539/10, LEX nr 757588).

W stanie faktycznym sprawy podatnik wbrew przepisom prawa dołączył do wniosku szereg dokumentów, a organ udzielając interpretacji art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o p.o.l. – naruszając art. 14b § 3 i art. 14 h ord. pod. – uczynił z treści w nich zawartych użytek przy formułowaniu zaskarżonego aktu, odzwierciedlając to w jego uzasadnieniu. Zauważyć w tym miejscu należy, że kwestionowanych treści skarżąca Spółka nie zawarła we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Dla zobrazowania naruszenia prawa wypada wskazać, że w wydanej interpretacji powołano się na opinię rzeczoznawcy budowlanego, twierdząc, że biegły w ekspertyzie określił stan techniczny elementów konstrukcyjnych, wykończeniowych i instalacji budynku. Organ przywołał w tym zakresie sześć punktów, których treść nie została ujęta we wniosku o interpretację złożonym przez podatnika.

1) Ogólnie fundamenty znajdują się w zadowalającym stanie technicznym.

2) Zasadniczo wszystkie elementy konstrukcyjne nie wykazują pęknięć, zarysowań i nadmiernych ugięć. Stwierdził, że cześć słupów, podciągów, płyt stropowych oraz ścian jest zalewana wodą opadową z dachu. Aktualnie stan ten nie spowodował znaczących zniszczeń i nie zagraża bezpieczeństwu konstrukcji, wymagana jest naprawa pokrycia dachu.

3) Istniejące pokrycie dachu było tylko doraźnie konserwowane i naprawiane. W wielu miejscach występują dość znaczne przecieki. W szczególności w obrębie rynien. Przez złomiarzy zostały wymontowane rury wentylacji grawitacyjnej wychodzące ponad dach, po których zostały niezabezpieczone otwory. Ogólnie pokrycie dachu i obróbki blacharskie znajdują się w miernym stanie technicznym i wymagają gruntownego remontu, a w najbliższym czasie doraźnych napraw w miejscach przecieku.

4) Ogólnie elementy wykończeniowe znajdują się w średnim stanie technicznym i wymagają jedynie konserwacji.

5) Elementy zewnętrzne takie jak elewacja budynku, rampy wraz z daszkami wykazują nieznaczne zniszczenia i wymagają jedynie konserwacji.

6) Ogólnie instalacje po 9-letnim wyłączeniu z eksploatacji wymagają pełnego przeglądu i niezbędnych napraw.

Także ze złożonego zaświadczenia z dnia 23 stycznia 2012 r. Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Miasta G. przejęto treść niewynikającą ze złożonego przez podatnika wniosku. Organ w interpretacji powołując się na wskazane zaświadczenie, stwierdził, że ponadto przed przystąpieniem do ponownej eksploatacji i prowadzenia działalności gospodarczej obiekt wymaga kapitalnego remontu i ewentualnej przebudowy w celu przystosowaniem go do nowej funkcji, z zachowaniem obecnie obowiązujących przepisów prawa.

Zauważyć dalej należy, że organ w wydanej interpretacji posługuje się zwrotami, które jednoznacznie świadczą, że podstawę faktyczną udzielanej interpretacji stanowiły załączone do wniosku dokumenty. Przykładowo można wskazać na następujące stwierdzenia: "Z przedłożonych dokumentów wynika...", "Zarówno ekspertyza techniczna jak i zaświadczenie PINB nie potwierdziły...".

Za istotną w sprawie należy też uznać konstatację organu, że w kwestii doprowadzenia mediów właściciel podjął odpowiednie działania. Wywiedzione to zapewne zostało z załączonych do pisma inicjującego udzielenie interpretacji dokumentów, nie zawiera bowiem takiego stwierdzenia treść wniosku. W aktach sprawy znajdują się dwa pisma skierowane do właścicieli nieruchomości okalających nieruchomość skarżącej, dwa pisma adresowane do Miejskich Wodociągów i Oczyszczalni Spółki z o.o., a także dwa pisma skierowane do firmy Energia – Operator S.A. Rejon Dystrybucji G. Dokumenty te nawiązują do doprowadzenia mediów.

Wobec powyższego jednoznacznie stwierdzić należy, że udzielona interpretacja przepisów prawa podatkowego oparta została na dokumentach załączonych do wniosku o jej wydanie. Wywiedziono z nich okoliczności istotne dla wykładni pojęcia względów technicznych, o którym mowa w interpretowanym art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o p.o.l. Działanie takie w świetle art. 14b § 3 oraz art. 14h ord. pod. należy uznać za niedopuszczalne. Jeśli – zdaniem organu – wskazany przez podatnika stan faktyczny był niewystarczający do wydania interpretacji, to winien on wezwać podatnika do uzupełnienia treści wniosku, np. co do sytuacji faktycznej związanej z doprowadzeniem mediów.

Jedyna ingerencja organu podatkowego w stan faktyczny może mieć miejsce w oparciu o art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej. Na tej podstawie organ podatkowy żąda od wnioskodawcy uszczegółowienia opisu stanu faktycznego, jeśli uzna, że jest to niezbędne do dokonania jego prawidłowej kwalifikacji prawnej (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 121/08, LEX nr 468703). Jeżeli stan faktyczny podany przez wnioskodawcę jest niepełny, organy podatkowe winny w trybie art. 14 h w zw. z art. 169 § 1 O.p. żądać od wnioskodawcy uszczegółowienia opisu stanu faktycznego (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 marca 2009 r., sygn. akt I SA/Po 102/09, LEX nr 492211).

Reasumując, skonstatować należy, że uwzględnienie przez organ udzielający pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dokumentów załączonych do wniosku przez podatnika, narusza nie tylko art. 14b § 3 ord. pod. statuujący obowiązek wnioskodawcy wyczerpującego przedstawienia w złożonym wniosku stanu faktycznego i art. 14h ord. pod. poprzez ich niezastosowanie, ale również narusza art. 181, art. 187 oraz art. 191 ord. pod. poprzez ich błędne zastosowanie do postępowania, w którym nie prowadzi się postępowania dowodowego.

Mając na uwadze powyższe, działając na podstawie art. 146 ustawy o p.p.s.a. należało wyeliminować z obrotu prawnego zaskarżoną do Sądu indywidualną interpretację prawa podatkowego. W oparciu art. 152 cyt. ustawy Sąd określił,

iż zaskarżony akt nie może być wykonany w całości. Natomiast o kosztach postanowiono w oparciu o art. 200 p.p.s.a.

H. Adamczewska-Wasilewicz T. Liwacz D. Dudra



Powered by SoftProdukt