Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 19 lipca 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms sędzia NSA Andrzej Gliniecki /spr./ sędzia del. WSA Jerzy Siegień Protokolant starszy asystent Anna Sidorowska – Ciesielska po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Lu 712/11 w sprawie ze skargi T. L. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] sierpnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty Włodawskiego z dnia [...] czerwca 2011 r., znak [...]; 3. zasądza od Wojewody Lubelskiego na rzecz T. L. kwotę 660 (sześćset sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrokiem z dnia 17 listopada 2011 r. sygn. akt II SA/Lu 712/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę T. L. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Jak wynika z akt sprawy, Starosta Włodawski decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...], na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla [...] Sp. z o.o. stacji bazowej [...] na działce nr [...] położonej we W. przy ul. [...].

T. L. i inni wnioskiem z dnia 5 kwietnia 2011 r. wystąpili do Starosty Włodawskiego o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją Starosty Włodawskiego z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...].

Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...], Starosta Włodawski wznowił postępowanie w sprawie i następnie decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...], na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 3 i art. 104 k.p.a. uchylił własną decyzję z dnia [...] grudnia 2010 r.

Odwołanie od decyzji Starosty Włodawskiego z dnia [...] kwietnia 2011 r. wniosła [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W.

Po rozpatrzeniu odwołania Wojewoda Lubelski decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] na podstawie art. 138 § 2 oraz art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 82 ust. 3 Prawa budowlanego uchylił zaskarżoną decyzję z dnia [...] kwietnia 2011 r. i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Starosta Włodawski decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 3, 4, 5 i 6 oraz art. 104 k.p.a. uchylił własną decyzję, z dnia [...] grudnia 2010 r. i umorzył postępowanie. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że T. L. jest właścicielem nieruchomości bezpośrednio przylegającej do działki, na której została zlokalizowana inwestycja i z tej przyczyny winien brać udział w zakończonym postępowaniu, czego mu nie zapewniono. Ponadto przedmiotowa inwestycja dotyczy działki będącej w wieczystym użytkowaniu J. K., który w dacie złożenia wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę pełnił funkcję Starosty Włodawskiego. Z tego względu decyzja ostateczna została wydana z naruszeniem art. 25 § 1 pkt 1 k.p.a. Nadto organ dodał, że niedopuszczalnym było lokowanie inwestycji na podstawie planu miejscowego. Stacja bazowa nie jest bowiem inwestycją celu publicznego, co oznacza, że wymaganym było uzyskanie przez inwestora decyzji o warunkach zabudowy oraz uzgodnień z innymi organami. W ocenie organu również wniosek o pozwolenie na budowę nie został podpisany przez osobę uprawnioną, a w tej fazie postępowania nie ma możliwości usunięcia tego braku formalnego, ponieważ została wydana już decyzja. Ponadto organ wydając przedmiotową decyzję nie uwzględnił interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, na co wskazują protesty okolicznych mieszkańców. Konkludując organ pierwszej instancji wskazał, że w przypadku stwierdzenia, że organ który wszczął postępowanie nie jest właściwy do jego prowadzenia obowiązany jest je umorzyć. Decyzja ta została zaskarżona do Wojewody Lubelskiego przez [...]Sp. z o.o. z siedzibą w W.

Wojewoda Lubelski decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 oraz art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 82 ust. 3 Prawa budowlanego uchylił decyzję Starosty Włodawskiego z dnia [...] czerwca 2011 r. i orzekł o odmowie uchylenia decyzji Starosty Włodawskiego z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...].

W uzasadnieniu decyzji Wojewoda wskazał, że w sprawie wbrew stanowisku organu pierwszej instancji żadna z przesłanek przez niego wskazanych, zawartych w art. 145 § 1 k.p.a. nie zachodzi. Odnośnie podstaw wyłączenia organu Wojewoda wskazał, że w pojęciu "wydania decyzji" w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 3 k.p.a. mieści się tylko udział w czynnościach decyzyjnych i tylko takie naruszenie przepisów stanowi podstawę wznowienia. W sprawie bezspornym jest, że w dniu wydania decyzji ([...] grudnia 2010 r.) J. K. nie był już Starostą Włodawskim, a fakt pełnienia przez niego tej funkcji w dacie złożenia wniosku nie powoduje zaistnienia przesłanki zawartej w przywołanym przepisie.

Organ odwoławczy nie dopatrzył się również zaistnienia przesłanki z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. W tym zakresie wskazał, iż powoływanie się przez T. L. wyłącznie na sąsiedztwo z przeznaczoną do zainwestowania działką nie jest wystarczające do uznania go za stronę tego postępowania. Ze złożonej przez inwestora dokumentacji wynika, że obszar pól elektromagnetycznych wyższych od dopuszczalnych, będzie występować jedynie w wolnej przestrzeni niedostępnej dla ludności. Ponadto zamierzona inwestycja nie została wymieniona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko. Przedsięwzięcie nie jest również związane z wyznaczeniem "obszaru ograniczonego użytkowania". W związku z tym wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedmiotowego przedsięwzięcia, jak i informowanie społeczeństwa o zamierzonej inwestycji nie jest wymagane. Budowa wieży nie naruszy żadnych konkretnych norm prawa materialnego.

Wojewoda nie zgodził się również z tym, że przy wydawaniu pozwolenia na budowę pominięto postępowanie określone w art. 60 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, bowiem decyzję o warunkach zabudowy oraz decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wydaje się wyłącznie w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W sprawie bezspornym zaś jest, że działka przeznaczona pod budowę spornej inwestycji objęta jest ustaleniami obowiązującego planu miejscowego. Stanowisko innego organu co do lokalizacji inwestycji nie jest tym samym wymagane.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, na powyższą decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia 10 sierpnia 2011 r. złożył T. L.

Wyrokiem z dnia 17 listopada 2011 r. sygn. II SA/Lu 1445/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a., oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że zgodnie z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. W świetle art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego przez obszar oddziaływania obiektu należy zaś rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu terenu. Oznacza to, że w zależności od indywidualnych cech obiektu budowlanego, jego przeznaczenia i sposobu zagospodarowania terenu, uwzględniając treść nakazów i zakazów zawartych w przepisach odrębnych, w otoczeniu projektowanego obiektu wyznaczona winna zostać strefa, nazwana przez ustawodawcę obszarem oddziaływania obiektu. Stronami postępowania w sprawie o pozwolenie na budowę są zatem oprócz inwestora tylko właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w tak ustalonym obszarze. W takiej sytuacji nie ma znaczenia, czy działki te graniczą bezpośrednio z działką, na której zaprojektowano budowę obiektu budowlanego, skoro obszar oddziaływania obiektu może obejmować dalej położone tereny. W sytuacji, gdy przepisy odrębne nie wymagają określenia specjalnych obszarów czy też stref, indywidualne cechy projektowanej inwestycji po ustaleniu wymogów wynikających z tych przepisów umożliwiają wyznaczenie obszaru oddziaływania obiektu. W niniejszej sprawie analiza zasięgu i rozkładu pól elektromagnetycznych emitowanych przez anteny sektorowe projektowanej stacji wskazuje, że ich zasięg liczony od środka elektrycznego, wzdłuż osi głównej wiązki promieniowania wykraczać będzie poza teren działki, na której ma zostać zlokalizowana inwestycja i będzie obejmował tereny m.in. stanowiące własność skarżącego. Bezspornym przy tym jest, że pola te będą przekraczać dopuszczalną dla miejsc dostępnych dla ludności gęstość mocy 0,1 W/m2, określoną w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz.U. Nr 192, poz. 1883) – k. 6 i nast. analizy środowiskowej. Zgodnie z przepisem art. 121 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.) ochrona przed polami elektromagnetycznymi polega natomiast na zapewnieniu jak najlepszego stanu środowiska poprzez: 1) utrzymanie poziomów pól elektromagnetycznych poniżej dopuszczalnych lub co najmniej na tych poziomach; 2) zmniejszanie poziomów pól elektromagnetycznych co najmniej do dopuszczalnych, gdy nie są one dotrzymane.

Z tych względów, zdaniem Sądu należało przyjąć, że nieruchomości objęte działaniem pól elektromagnetycznych o przekroczonych dopuszczalnych poziomach należy uznać za znajdujące się w obszarze oddziaływania projektowanej stacji bazowej w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego. Przy czym bez znaczenia dla takiego uznania jest zaś podnoszona przez organ odwoławczy kwestia, na jakiej wysokości nad poziomem terenu pola takie będą występowały, a także, czy dla tego przedsięwzięcia został utworzony w trybie art. 135 Prawa ochrony środowiska obszar ograniczonego użytkowania.

W świetle powyższych ustaleń, w ocenie Sądu należało uznać, że skarżącemu przysługiwał status strony w zakończonym decyzją ostateczną postępowaniu. Tak więc wniosek skarżącego o wznowienie postępowania z powołaniem się na przepis art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. był zasadny. Okoliczność ta nie mogła jednak mieć żadnego wpływu na końcowy wynik sprawy. W świetle bowiem rozpoznanych zarzutów brak jest podstaw do przyjęcia, że w sprawie mogłaby zapaść odmienna w treści decyzja niż ta z dnia 16 grudnia 2010 r. W tym zakresie rozstrzygnięcie decyzji znajduje umocowanie w treści art. 146 § 2 k.p.a. Uznanie, że skarżący nie jest stroną zakończonego postępowania oznaczałoby, że nie jest obecnie stroną postępowania wznowieniowego, co stanowiłoby przeszkodę w rozpatrywaniu pozostałych wskazanych przez skarżącego we wniosku podstaw wznowieniowych.

W ocenie Sądu zasadnie Wojewoda uznał, że w sprawie nie zachodzi przypadek wydania decyzji ostatecznej przez organ podlegający wyłączeniu (art. 145 § 1 pkt 3 k.p.a.). Zgodnie z tym przepisem w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli decyzja wydana została przez pracownika lub organ administracji publicznej, który podlega wyłączeniu stosownie do art. 24, 25 i 27. Z przyjętej w tym przepisie konstrukcji wynika, że podstawą wznowienia postępowania jest tylko udział w czynnościach decydujących, tj. w wydaniu decyzji. Innymi słowy omawiany przepis ogranicza zastosowanie sankcji wzruszalności decyzji ostatecznej tylko do przypadków wydania decyzji przez organ. Tym samym branie udziału w sprawie przez organ podlegający wyłączeniu przykładowo poprzez przyjęcie wniosku od strony nie stanowi przyczyny wznowienia postępowania, jeśli decyzja została wydana już przez organ właściwy. Zatem sam fakt, że w dacie złożenia wniosku przez inwestora, Janusz Kloc pełnił jeszcze funkcję Starosty Włodawskiego nie stanowi o istnieniu przesłanki z art. 145 § 1 pkt 3 k.p.a.

Za prawidłowe Sąd uznał również stanowisko Wojewody, że w sprawie nie występuje przesłanka zawarta w art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a. polegająca na wydaniu decyzji bez uzyskania wymaganego prawem stanowiska innego organu ponieważ ani przepis art. 60 ani żaden inny przywołanej ustawy nie powinien i nie miał w sprawie dotyczącej pozwolenia na budowę zastosowania. Ustawa ta określa warunki lokowania inwestycji jedynie w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W sprawie bezspornym natomiast jest, że teren przeznaczony pod inwestycję objęty jest ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przyjętego uchwałą Rady Miejskiej we Włodawie z dnia 27 lutego 2004 r. (Dz.Urz. Woj. Lubel. z dnia 30 kwietnia 2004 r. Nr 78, poz. 1382). W takim zaś przypadku brak podstaw prawnych do prowadzenia postępowania i wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, a co się z tym wiąże uzyskania stanowiska innych organów wskazanych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Chybiona przy tym jest argumentacja, że wymóg taki zawiera ustawa z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz.U. Nr 106, poz. 675).

Dodatkowo Sąd podniósł, że bezpodstawnie organ pierwszej instancji przyjął, a co słusznie wyeliminował organ odwoławczy, że wniosek inwestora o udzielenie pozwolenia na budowę nie został przez niego podpisany. Analiza akt sprawy jednoznacznie wykazuje w tym zakresie brak jakichkolwiek uchybień, co również przyznał organ pierwszej instancji w piśmie z dnia 8 sierpnia 2011 r. W sprawie nie została zatem ujawniona przesłanka wznowieniowa w postaci nowych okoliczności faktycznych, o których mowa w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. przez jakie skarżący rozumie brak podpisu inwestora pod wnioskiem wszczynającym postępowanie.

Skargę kasacyjną od wyroku WSA w Lublinie z dnia 17 listopada 2011 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł T. L. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, a w szczególności:

a) art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, polegające na lokalizacji inwestycji bazy telefonii komórkowej w miejscu, gdzie nieprzewiduje tego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego,

b) art. 47 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, polegające na nieuzyskaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w sytuacji, gdy planowane przedsięwzięcie, tj. budowa bazy telefonii komórkowej stanowi infrastrukturę telekomunikacyjną o znacznym oddziaływaniu w pojęciu przepisu art. 2 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy,

c) art. 29 i art. 33 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, polegające na niedopuszczeniu do udziału w postępowaniu przedmiotem, którego jest decyzja o pozwoleniu na budowę bazy telefonii komórkowej.

2. przepisów prawa procedury administracyjnej, a w szczególności art. 25 § 1 pkt 1 k.p.a. polegające na niewyłączeniu się od załatwienia sprawy Starosty Włodawskiego w postępowaniu prowadzonym z wniosku [...] Sp. z o.o. w W. o uzyskanie pozwolenia na budowę bazy telefonii komórkowej w sytuacji gdy sprawa dotyczyła interesów majątkowych Starosty Włodawskiego, Skarżący kasacyjnie "na podstawie przepisu art. 156 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji".

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna nie jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw, a w szczególności jeśli weźmie się pod uwagę zarzut zamieszczony w pkt 2, dotyczący naruszenia art. 25 § 1 pkt 1 k.p.a., polegającego na niewyłączeniu się Starosty Włodawskiego od załatwiania sprawy z wniosku [...] Sp. z o.o. o wydanie pozwolenia na budowę bazy telefonii komórkowej. Można mieć co prawda pretensje co do prawidłowości sformułowania powyższego zarzutu, gdyż nie został on powiązany z żadnym przepisem ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, co powinno mieć miejsce z uwagi na to, że skarga kasacyjna jest środkiem odwoławczym od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych. W związku z tym zarzut naruszenia prawa przez organ administracji publicznej powinien być powiązany w skardze kasacyjnej z zarzutem naruszenia prawa przez wojewódzki sąd administracyjny. Niezależnie jednak od tego, kierując się wytycznymi uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego w pełnym składzie z dnia 26 października 2009 r., I OPS 10/09, ONSAiWSA 2010, nr 1, poz. 1, tak przedstawiony zarzut należy rozpoznać merytorycznie, mimo niepełnego wskazania podstawy kasacyjnej.

Zarzut naruszenia art. 25 § 1 pkt 1 k.p.a. dotyczy co prawda postępowania zakończonego wydaniem przez Starostę Włodawskiego decyzji nr [...] z dnia [...] grudnia 2010 r., jednak konsekwencje tego odnoszą się również do postępowania wznowieniowego, w którym została wydana zaskarżona decyzja Wojewody Lubelskiego z dnia 10 sierpnia 2011 r.

Należy przypomnieć, że wniosek z dnia 5 kwietnia 2011 r. podpisany przez T. L. i innych mieszkańców o wznowienie postępowania zakończonego wydaniem decyzji z dnia [...] grudnia 2010 r., między innymi wskazywał na to, że powyższa decyzja została wydana przez organ, który podlegał wyłączeniu w tej sprawie dotyczącej interesów majątkowych Starosty Włodawskiego, którym był do dnia 10 grudnia 2010 r. J. K., co może stanowić przesłankę wznowienia postępowania administracyjnego z art. 145 § 1 pkt 3 k.p.a.

Postępowanie administracyjne zostało wznowione postanowieniem Starosty Włodawskiego z dnia [...] kwietnia 2011 r. na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., co nie stało na przeszkodzie organom wydawać później decyzje w oparciu o inne przesłanki wznowieniowe, w tym również w oparciu o art. 145 § 1 pkt 3 k.p.a.

Ponieważ jedną z przesłanek wznowienia postępowania administracyjnego, jak wskazuje zaskarżona decyzja było to, że decyzja z dnia [...] grudnia 2010 r. została wydana przez Starostę Włodawskiego, który na mocy art. 25 § 1 pkt 1 k.p.a. podlegał wyłączeniu, jako że sprawa dotyczyła interesów majątkowych Starosty, organem właściwym do rozstrzygnięcia o wznowieniu postępowania był zgodnie z art. 150 § 2 k.p.a. organ wyższego stopnia, a nie organ, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji (art. 150 § 1 k.p.a.). Z art. 150 § 2 k.p.a. wynika, że jeżeli przyczyną wznowienia postępowania jest działalność organu, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji, o wznowieniu postępowania rozstrzyga organ wyższego stopnia, który równocześnie wyznacza organ właściwy w sprawach wymienionych w art. 149 § 2 k.p.a.

Jak z powyższego wynika, postanowienie o wznowieniu postępowania administracyjnego, jak i wszystkie następne decyzje łącznie z zaskarżoną do Sądu decyzją, zostały wydane przez organy niemające w tym zakresie kompetencji, z naruszeniem przepisów o właściwości w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.

O wznowieniu postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie powinien zgodnie z art. 150 § 2 k.p.a. rozstrzygnąć Wojewoda Lubelski, a nie Starosta Włodawski.

Ponieważ powyższych okoliczności stanowiących podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.), nie dostrzegł Sąd I instancji, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.), należało uchylić zaskarżony wyrok i rozpoznać skargę.

Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej, zwalnia Sąd z rozpoznania pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej, gdyż całe postępowanie wznowieniowe będzie musiało być przeprowadzone od nowa przez właściwe organy, jednakże stanowisko Sądu pierwszej instancji co do rozumienia art. 145 § 1 pkt 3 w związku z art. 25 § 1 pkt 1 k.p.a. wymaga pogłębionej analizy, ponieważ nasuwa wątpliwości.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w związku z art. 145 § 1 pkt 2 oraz art. 203 pkt 1 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.