Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA del. Jacek Niedzielski, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 22 października 2014 r. sygn. akt I SA/Op 776/13 w sprawie ze skargi A. S. i K. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 14 października 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości z tytułu II raty podatku od nieruchomości za 2011 r. oddala skargę kasacyjną.

1. Wyrokiem z dnia 22 października 2014 r., sygn. akt I SA/Op 776/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę A. i K. S. (dalej: "strona", "skarżący") na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 14 października 2013 r. w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych.

2. Ze stanu faktycznego przedstawionego przez sąd pierwszej instancji wynika, że Wójt Gminy B. decyzją z dnia 8 lutego 2011 r. ustalił skarżącym podatek od nieruchomości na 2011 r. w kwocie 188 zł, płatny w czterech ratach po 47 zł. Druga rata ww. podatku nie została zapłacona w terminie jej płatności, tj. do dnia 16 maja 2011 r.

Pismem z dnia 23 czerwca 2011 r. skarżący wnieśli o umorzenie niezapłaconej drugiej raty podatku w wysokości 47 zł wskazując, że w dniu 27 maja 2011 r. złożyli dokumenty świadczące o braku możliwości zapłaty podatku od nieruchomości. Na skutek bezprawnych działań Wspólnoty Mieszkaniowej i jej administratora muszą wynajmować mieszkanie w R., co pochłania większość dochodów i powoduje, że nie stać ich na zapłacenie podatku.

Decyzją z dnia 27 września 2011 r. Wójt Gminy B. odmówił umorzenia ww. zaległości.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu, w wyniku rozpatrzenia odwołania skarżących decyzją z dnia 24 lutego 2012 r. uchyliło powyższą decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, wskazując m.in. na braki w postępowaniu dowodowym.

Decyzją z dnia 18 lutego 2013 r. Wójt Gminy B. ponownie odmówił skarżącym umorzenia zaległości z tytułu drugiej raty podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie 47 zł.

Po rozpoznaniu odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 14 października 2013 r. utrzymało w mocy wskazaną decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy podzielił bowiem dokonane przez Wójta Gminy B. ustalenia faktyczne oraz ich ocenę prawną. Jak wskazano w uzasadnieniu decyzji, skarżący prowadzący wspólne gospodarstwo domowe uzyskują dochody ze stosunku pracy w łącznej kwocie 1 269,55 zł netto (A. S., zatrudniona na 1/8 etatu według umowy o pracę z dnia 1 kwietnia 2012 r. i K. S., zatrudniony na pełny etat, według zaświadczenia o zarobkach z dnia 4 czerwca 2012 r.), pracują w R., posiadają mieszkanie własnościowe w D. [...] (o pow. 80,90 m2), zajęte przez komornika. Zamieszkując w R. wynajmują mieszkanie od osób trzecich, ponosząc z tego tytułu wydatek w wysokości 800 zł z tytułu czynszu i ok. 160 zł miesięcznie za media. Strony wskazują, iż prowadzona jest w stosunku do nich egzekucja komornicza dotycząca kwoty ok. 100 000 złotych (plus koszty i odsetki). Po opłaceniu mieszkania i mediów na żywność, środki czystości, leki skarżącym pozostaje kwota ok. 320 zł.

Organ odwoławczy odniósł się również do mocno akcentowanego przez strony faktu bezprawnego odłączenia ich lokalu od dostaw wody, jako przyczyny wynajmu mieszkania w R. znacząco zwiększającego koszty utrzymania. Badając ten wątek sprawy organ wskazał na zebrane dowody (informacja Spółdzielni [...] "K." w G. z dnia 7 stycznia 2013 r., pismo ww. Spółdzielni do stron z dnia 13 czerwca 2011 r., pisma stron do Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej z dnia 22 czerwca 2011 r.) oraz na wyjaśnienia podatników, w szczególności zawarte w odwołaniu, które potwierdzają, że w dniu 22 lutego 2010 r. nastąpiło odcięcie dopływu wody do mieszkania skarżących, przy czym - wobec uchylenia przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej D. [...] 16 z dnia 29 grudnia 2009 r. - obecnie przywrócenie dopływu wody jest możliwe, choć nie nastąpiło.

Organ drugiej instancji uznał, że przytoczone okoliczności potwierdzają trudną sytuację finansową skarżących, gdyż uzyskiwane przez nich dochody nie zabezpieczają wszystkich potrzeb mieszkaniowych i bytowych. Wprawdzie organy nie dysponują udokumentowanymi informacjami, jakie konkretne wydatki strony ponoszą miesięcznie na wyżywienie, środki czystości, czy inne niezbędne potrzeby (leki, ubranie), to jednak doświadczenie życiowe nakazuje przyjąć, że kwota pozostająca po uregulowaniu czynszu za wynajmowane mieszkanie, za media (według oświadczenia 960 zł), wynosząca ok. 300 zł, jest zbyt mała na zaspokojenie wszystkich potrzeb. Ponadto majątek stron w postaci prawa własności lokalu mieszkalnego jest aktualnie przedmiotem postępowania egzekucyjnego, wynikającego z zadłużenia na kwotę ok. 100 000 złotych. W związku z powyższym Kolegium podzieliło ocenę organu pierwszej instancji o wystąpieniu w sprawie przesłanki "ważnego interesu podatnika", określonej w art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.).

Niemniej jednak, zdaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, pomimo stwierdzenia wystąpienia wskazanej wyżej przesłanki (ważny interes podatnika), przy udzielaniu ulg podatkowych organ podatkowy pierwszej instancji – działając w ramach uznania administracyjnego - mógł, lecz nie musiał udzielić skarżącym ulgi w postaci umorzenia zaległości. Przyczyny takiego stanowiska zostały przy tym wystarczająco uzasadnione. W tym względzie Kolegium podzieliło stanowisko organu pierwszej instancji, że powodem złej sytuacji majątkowej skarżących są ciążące na nich zobowiązania cywilnoprawne, egzekwowane w sposób przymusowy. Zatem zadłużenie skarżących, a tym samym ich trudna sytuacja materialna, nie jest spowodowane czynnikami niezawinionymi i niezależnymi od nich, nie wynika ze zdarzeń nagłych, losowych (np. powódź, pożar, choroba), całkowicie niezależnych od zachowań i działań przez nich podejmowanych. Zasadnie także, zdaniem SKO, organ pierwszej instancji wskazał na interes publiczny związany z realizacją obowiązku opłacania podatków należnych gminie, wobec konieczności realizowania z tych dochodów zadań publicznych, co pozostaje w zgodzie z zasadą równości i powszechności opodatkowania. Natomiast przywołane w decyzji organu pierwszej instancji okoliczności poparte rzeczową argumentacją wskazują, że podjęta w ramach uznania administracyjnego decyzja nie jest dowolna.

3. Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem strony złożyły skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, zarzucając organom obu instancji błędną ocenę materiału dowodowego.

4. Sąd pierwszej instancji oddalając skargę podkreślił na wstępie, że uznaniowy charakter decyzji podejmowanych na podstawie art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej sprawia, że w postępowaniu przed sądem administracyjnym nie kontroluje się merytorycznej zasadności, czy celowości takich decyzji. Zatem sąd administracyjny nie rozstrzyga o tym, czy zaległość podatkowa, odsetki za zwłokę winny zostać umorzone. Takie rozstrzygniecie należy wyłącznie do organów administracyjnych. Natomiast zaskarżona decyzja "uznaniowa" podlega w pełnym zakresie badaniu co do jej zgodności z przepisami proceduralnymi, a więc, czy organ podatkowy prawidłowo zgromadził materiał dowodowy oraz czy wyciągnięte wnioski mają swoje uzasadnienie w tym materiale, jak też, czy dokonana ocena mieści się w ustalonych granicach zaś wyciągnięte wnioski są logiczne i poprawne.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, odwołując się do treści art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, że uznaniowy charakter decyzji w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych oznacza zatem to, iż z woli ustawodawcy nawet stwierdzenie istnienia przesłanek w postaci "ważnego interesu podatnika" lub "interesu publicznego", których wystąpienie jest warunkiem wstępnym ewentualnego umorzenia, organ podatkowy ma możliwość dokonania swobodnego wyboru w ocenie tego, czy zachodzi przypadek uzasadniający to umorzenie. Ulga podatkowa w postaci umorzenia zaległości podatkowych, odsetek za zwłokę czy opłaty prolongacyjnej stanowi przy tym odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania, musi ona zatem mieć charakter wyjątkowy, związany z wystąpieniem zdarzeń o takim też charakterze, z reguły od samego podatnika niezależnych.

W ocenie sądu pierwszej instancji w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego. W toku postępowania organ pierwszej instancji zgromadził materiał dowodowy wystarczający do podjęcia rozstrzygnięcia, a następnie zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów dokonał jego analizy i oceny. Przeprowadzone w sprawie postępowanie wyjaśniające toczyło się zgodnie z obowiązującymi zasadami, zbadano sytuację materialną podatników oraz poddano ocenie wszelkie powoływane przez nich argumenty i dowody (art. 122, art. 187 § 1 i art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej). Ocenie tej, zdaniem sądu pierwszej instancji, nie można zarzucić dowolności, gdyż przedstawione przez organy argumenty i wnioski wyciągnięte z poczynionych ustaleń odpowiadają regułom logiki i doświadczeniu życiowemu, co odpowiada dyrektywie swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 191 Ordynacji podatkowej.

Zdaniem sądu pierwszej instancji, zasadnie organy podatkowe uznały, że skarżący spełniają przesłankę "ważnego interesu podatnika" w umorzeniu zaległości podatkowej. Ustalenie zaś istnienia tej przesłanki zaktualizowało możliwość umorzenia zaległości podatkowej skarżących w ramach uznania administracyjnego organu. Wybór konkretnego rozstrzygnięcia (umorzenie lub odmowa umorzenia) musi być należycie uzasadniony, a sąd administracyjny bada motywy, którymi kierował się organ odmawiając zastosowania ulgi. Niemniej jednak, zważywszy na uznaniowość decyzji, kontrola sądu jest w tym względzie ograniczona, gdyż nie może naruszać kompetencji organów do swobodnego wyboru prawnych konsekwencji poczynionych ustaleń.

Zdaniem sądu pierwszej instancji, trafna jest ocena organów, że zadłużenie podatników i prowadzona obecnie egzekucja była spowodowana suwerennymi działaniami stron, za które nie może ponosić odpowiedzialności budżet państwa. Obowiązek spłaty długów wynikających ze zobowiązań cywilnoprawnych czy możliwość egzekucji nie oznacza konieczności umorzenia zobowiązań publicznoprawnych, ani nie stanowi o istnieniu przesłanek do zastosowania przedmiotowej ulgi. Byłoby to niczym nieuzasadnione obligowanie budżetu państwa do przejmowania odpowiedzialności za nietrafne decyzje finansowe stron, co de facto następowałoby kosztem innych podatników. Natomiast podnoszone w skardze twierdzenie o braku wpływu prowadzonej egzekucji na wysokość pozostających w ich dyspozycji środków finansowych (dochody wolne od zajęcia) nie może być argumentem skutecznym, skoro organy wskazywały – w kontekście prowadzonego postępowania egzekucyjnego – na niemożność uzyskania pożytków z lokalu mieszkalnego bądź dochodu z jego zbycia, co znacznie pogarsza sytuację finansową skarżących.

Ponadto, jak wskazano w uzasadnieniu wyroku, konsekwencją wyjątkowego charakteru analizowanej ulgi podatkowej jest ograniczenie jej stosowania do sytuacji wyjątkowych, nadzwyczajnych, przez które należy rozumieć takie, które były niezależne od sposobu postępowania podatnika, lub były spowodowane działaniem czynników, na które podatnik nie miał wpływu. Cech takich pozbawione jest, wbrew stanowisku forsowanemu przez skarżących, odcięcie dopływu wody do ich mieszkania w D. [...]. Jak bowiem wynika z akt sprawy, w dacie wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia przyłączenie wody było już możliwe, skarżący jednak z możliwości tej nie skorzystali, wynajmując mieszkanie w R. Tak prezentowane stanowisko nie pozwala na aprobatę tezy, jakoby przyczyną złej sytuacji i niemożności zapłaty zaległości podatkowej był fakt bezprawnego odcięcia dopływu wody w ich mieszkaniu.

Wyważenie właśnie interesu publicznego z indywidualnym interesem skarżących doprowadziło organy do słusznego przekonania, że ich wniosek w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej, w opisanym stanie faktycznym nie zasługiwał na uwzględnienie.

Nie jest też słuszny zarzut skarżących, że wcześniejsze umorzenie im zaległości podatkowych obliguje organ do wydania takiego samego rozstrzygnięcia co do przedmiotowego wniosku. Przeciwnie, organ nie ma obowiązku umorzenia zaległości podatkowych tylko dlatego, że podatnik we wcześniejszych latach taką ulgę uzyskał.

Reasumując, odmowa umorzenia zaległości podatkowej ciążącej na skarżących poprzedzona została wyczerpującym ustaleniem ich sytuacji materialnej. W kontrolowanej przez sąd pierwszej instancji decyzji skonkretyzowano znaczenie "ważnego interesu podatnika" oraz "interesu publicznego", odniesiono wszystkie istotne dla sprawy okoliczności do tychże kryteriów i dokonano - opartego na uprawnieniach uznaniowych organu - wyboru sposobu rozstrzygnięcia wniosku strony, dostatecznie uzasadniając ten wybór. Powyższe odpowiada zakresowi sądowej kontroli decyzji opartych na uznaniu administracyjnym sprowadzającej się do oceny, czy organ podatkowy prawidłowo zgromadził materiał dowodowy oraz czy wyciągnięte wnioski o odmowie umorzenia zaległości podatkowych mają swoje uzasadnienie w zebranym w sprawie materiale dowodowym oraz czy dokonana ocena mieści się w ustawowych granicach, zaś wyciągnięte wnioski są logiczne i poprawne.

5. Od powyższego orzeczenia A. S. wniosła skargę kasacyjną żądając jego uchylenia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Opolu. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1) prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, co dotyczy art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej,

2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 122 Ordynacji podatkowej, poprzez uznanie, iż organy orzekające w sprawie nie wyjaśniły wszystkich istotnych okoliczności sprawy,

3) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez błędne uzasadnienie faktyczne i prawne polegające na wadliwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

6. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw, wobec czego podlega oddaleniu.

6.1. Słusznie wywiódł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, że wydana na podstawie art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej decyzja w przedmiocie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych ma charakter uznaniowy. Oznacza to, że nawet spełnienie określonej w tym przepisie przesłanki w postaci zaistnienia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego nie oznacza powstania po stronie organów podatkowych obowiązku udzielenia ulgi, a jedynie stwarza możliwość jej udzielenia. Spełnienie wymienionych w powołanym przepisie przesłanek otwiera tylko możliwość rozważenia zasadności wniosku podatnika, nie obligując organów podatkowych do uwzględnienia ulgi. Uznaniowy charakter decyzji organu podatkowego determinuje także sposób i zakres kontroli legalności takiego rozstrzygnięcia przez sąd administracyjny. Kontrola ta ogranicza się do zbadania, czy w toku postępowania zebrano w sposób wyczerpujący materiał dowodowy i wyjaśniono istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności faktyczne oraz czy po wszechstronnym i wnikliwym rozważeniu zebranego materiału dokonano prawidłowej oceny przesłanek warunkujących zastosowanie art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej. Sądowa kontrola decyzji uznaniowej obejmuje postępowanie poprzedzające jej wydanie, ale nie zasadność i treść dokonanego rozstrzygnięcie.

6.2. Stosownie do treść art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną. Prawidłowa wykładnia przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przesłankami do udzielenia przez organy podatkowe ulg w spłacie zobowiązań podatkowych przewidzianych w rozdziale 7a działu III Ordynacji podatkowej, są ważny interes podatnika lub interes publiczny. Do takich samych wniosków w procesie wykładni art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej doszedł także sąd pierwszej instancji. Ważny interes podatnika to sytuacja, gdy z powodu nadzwyczajnych, losowych przypadków podatnik nie jest w stanie uregulować zaległości podatkowych. Będzie to utrata możliwości zarobkowania, utrata losowa majątku itp. Przez interes publiczny rozumieć należy dyrektywę postępowania nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa takich jak sprawiedliwość, równość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów, sprawność działania aparatu państwowego itp. Przy jego ocenie należy również uwzględnić w danym przypadku zasadność obciążenia państwa, a w rezultacie całego społeczeństwa kosztami udzielonej w ten sposób pomocy. Względy społeczne wymagają bowiem, żeby zobowiązania podatkowe były realizowane, a podatnik pochopnie nie był z nich zwalniany.

Zwroty ważny interes podatnika i interes publiczny odnoszą się do hipotezy normy prawnej i wskazują sytuacje faktyczne, w których można dokonać umorzenia zaległości podatkowych lub odsetek za zwłokę. Stanowią one klauzulę generalną odsyłającą w procesie decyzyjnym do ocen pozaprawnych i określającą dyrektywy wyboru dla organu podatkowego. Organ podatkowy dysponuje, wynikającym z istoty uznania administracyjnego, pewnym marginesem swobody zarówno w odniesieniu do wykładni tych pojęć, jak oceny sytuacji faktycznej sprawy. Pojęcia te ograniczają zakres stosowanego uznania wskazując sytuacje, w których można dokonać umorzenia zaległości podatkowej.

6.3. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ocena decyzji organu podatkowego dokonana przez sąd pierwszej instancji nie budzi zastrzeżeń. Przedstawiona w zaskarżonym wyroku wykładnia mającego w sprawie zastosowanie art. 67 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej wbrew zarzutom kasacyjnym jest prawidłowa i wyczerpująca. Analiza całokształtu okoliczności faktycznych sprawy oraz wniosków wypływających z ustaleń organów podatkowych jest właściwa.

W opinii Naczelnego Sądu Administracyjnego sąd pierwszej instancji trafnie zaakceptował wyczerpujące ustalenia organów podatkowych badających zaistnienie przesłanki ważnego interesu podatnika. Organy przeprowadziły szczegółową analizę sytuacji rodzinnej i majątkowej skarżących ustalając źródła ich utrzymania i ponoszone z tego tytułu koszty. Dotyczy to w szczególności ustaleń o wysokości ich dochodów w łącznej kwocie 1 269,55 zł netto miesięcznie, co wynikało z przedłożonej kserokopii umowy o pracę skarżącej oraz zaświadczenia o zarobkach skarżącego. Na aprobatę zasługują także ustalenia organu odnośnie należącego do skarżących majątku w postaci mieszkania znajdującego się w D. [...] który, ze względu na zajęcie egzekucyjne, nie daje stronom możliwości pozyskania żadnych dodatkowych środków finansowych. Poza sporem pozostaje także przyjęta przez organ, w ślad za oświadczeniami skarżących, wysokość ponoszonych przez nich wydatków w kwocie 960 zł miesięcznie, w tym 800 zł za czynsz i 160 zł za media. Na żywność, środki czystości i leki pozostaje im kwota około 300 zł miesięcznie. Skarżący nie kwestionowali tych ustaleń. W przedstawionych okolicznościach sprawy uprawniona była ocena, że niezależnie od miejsca, w którym skarżący zamieszkują, uzyskiwane przez nich dochody nie wystarczają na pokrycie podstawowych potrzeb życiowych. Po opłaceniu czynszu i opłat za media na bieżące potrzeby pozostaje im kwota około 300 zł miesięcznie. Za trafną należy uznać konkluzję organów o istnieniu ważnego interesu podatnika w umorzeniu zaległości podatkowej. Argumentacja organów obu instancji wskazuje, że odmowa umorzenia zaległości podatkowej podyktowana była m.in. oceną, iż znaczne zadłużenie skarżących tj. około 100 000 zł obniżające w sposób istotny ich zdolności płatnicze, powstało na długo przed pozbawieniem ich lokalu dostępu do wody. Nie można uznać, by było ono spowodowane czynnikami nadzwyczajnymi i niezależnymi od stron. Zasadna jest więc ocena, że zadłużenie i prowadzona egzekucja była spowodowana suwerennymi działaniami strony, za które nie może ponosić odpowiedzialności budżet państwa.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zaakceptowana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny ocena istnienia ważnego interesu podatnika oraz interesu publicznego przez organy podatkowe w sprawie niniejszej dokonana została w oparciu o obiektywne kryteria, zgodnie z powszechnie akceptowaną hierarchią wartości i znalazła odzwierciedlenie w uzasadnieniu wydanej decyzji. Organy należycie rozważyły podnoszone przez stronę okoliczności i zgromadzone dowody, a odnosząc je do podstawy materialnoprawnej rozstrzygnięcia sformułowały wnioski, które mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów. Stąd rozstrzygnięcie to trafnie zostało zaakceptowane przez sąd pierwszej instancji. W konsekwencji prawidłowo uznano, że zaskarżona decyzja nie wykracza poza ramy uznania administracyjnego i podjęta została po przeprowadzeniu wyczerpującego postępowania wyjaśniającego.

6.4. Reasumując, po analizie wszystkich zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej należy stwierdzić, iż są one niezasadne. Z tych przyczyn na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną oddalił.

W wyroku nie orzeczono o przyznaniu pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250, art. 254 § 1 p.p.s.a.) przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 - 261 p.p.s.a.