drukuj    zapisz    Powrót do listy

6372 Prowadzenie przedsiębiorstwa maklerskiego, Inne, Komisja Nadzoru Finansowego, Stwierdzono nieważność decyzji I i II instancji, VI SA/Wa 1420/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2010-10-05, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 1420/10 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2010-10-05 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2010-07-08
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz
Jolanta Królikowska-Przewłoka
Urszula Wilk /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6372 Prowadzenie przedsiębiorstwa maklerskiego
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
II GSK 67/11 - Wyrok NSA z 2012-02-21
Skarżony organ
Komisja Nadzoru Finansowego
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność decyzji I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2006 nr 157 poz 1119 art. 11 ust. 6, art. 67 ust. 1, art. 3 ust. 3.
Ustawa z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 127 par. 3, art. 157 par. 1, art. 17 ust. 3, art. 19 i 20, art. 156 par. 1 pkt 1.
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Urszula Wilk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant Monika Piotrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2010 r. sprawy ze skargi W. Z. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Papierów Wartościowych i Giełd o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] grudnia 2009 r.; 2. stwierdza, że decyzje, o których mowa w punkcie 1, nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Komisji Nadzoru Finansowego na rzecz skarżącego W. Z. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

W dniu 7 października 2009 r. do Komisji Nadzoru Finansowego (dalej: KNF) wpłynął wniosek W. Z. o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] września 2004 r. (sygn. [...]) o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez W. S.A. z siedzibą w W., z uwagi na fakt naruszenia art. 6 i 7 k.p.a. w związku z art. 30 ust. 2 oraz art. 40 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi (Dz. U. nr 49, poz. 447 ze zm., zwanej dalej POPW).

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. Komisja Nadzoru Finansowego odmówiła wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] września 2004 r. Jako podstawę prawną decyzji wskazano art. 157 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm., zwanej dalej k.p.a.) w zw. z art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2006 r. Nr 157, poz. 1119 z późn. zm.).

W uzasadnieniu decyzji, organ powołując art. 28 k.p.a. wskazał, że W. Z. nie można przypisać uprawnienia do działania jako strona przedmiotowego postępowania, a tym samym za zasadne należy uznać wydanie decyzji o odmowie wszczęcia przedmiotowego postępowania zgodnie z art. 157 § 3 k.p.a.

KNF podnosił, że o byciu stroną postępowania administracyjnego nie decyduje sama wola czy subiektywne przekonanie danego podmiotu. W konkretnym przypadku musi istnieć przepis prawa materialnego pozwalający zakwalifikować interes danej osoby jako "interes prawny".

Organ podnosił, że W. Z. nie był stroną postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez W. S.A. z siedzibą w W. W związku z powyższym powinien on wskazać konkretny przepis prawa materialnego, którego naruszenie stanowi także naruszenie jego uprawnienia.

KNF podkreślił, że nie odnajduje jakiejkolwiek normy prawa administracyjnego, która w przedmiotowej sprawie kształtowałaby prawa lub obowiązki W. Z. Wnioskodawca natomiast jako podstawę unieważnienia decyzji wskazał naruszenie art. 6 i 7 k.p.a. - będących ogólnymi zasadami postępowania administracyjnego, w związku z art. 30 ust. 2 oraz art. 40 POPW, które to wskazują kolejno katalog działalności maklerskiej oraz elementy jakie powinien zawierać wniosek o udzielenie zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej. Następnie w uzasadnieniu do twierdzenia, iż posiada on legitymację do złożenia przedmiotowego wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż skutki stwierdzenia nieważności decyzji mogą dotyczyć jego interesu prawnego, gdyż był on klientem W. S.A., i jak wskazał w przedmiotowym wniosku, "utracił następnie znaczną część powierzonych w zarządzanie środków, ponieważ W. S.A. w wyniku swych działań sprzecznych z prawem utracił zezwolenie na prowadzenie działalności maklerskiej, a następnie została ogłoszona jego upadłość".

Kolejno, Wnioskodawca wskazał, iż "do utraty środków pieniężnych przez Wnioskodawcę nie doszłoby, gdyby Komisja Papierów Wartościowych i Giełd z rażącym naruszeniem przepisów prawa nie wydała zaskarżonej decyzji. Mając powyższe na uwadze, w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, po stronie Wnioskodawcy powstanie roszczenie względem Skarbu Państwa oparte na podstawie art. 417 § 1 oraz art. 4171 § 2 k.c.". Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że stwierdzenie nieważności decyzji nie tylko umożliwi Wnioskodawcy dochodzenia roszczeń względem Skarbu Państwa, ale także umowy zawarte z W. S.A. zostaną uznane za nieważne zgodnie art. 58 § 1 k.c., co następnie skutkować będzie zaliczeniem wierzytelności Wnioskodawcy względem W. S.A. do pierwszej kategorii masy upadłościowej w rozumieniu art. 342 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze.

KNF stwierdził, że W. Z. nie posiada interesu prawnego, gdyż nie sposób uznać, iż podniesione przez niego podstawy prawne unieważnienia decyzji należy uznać za normy publicznoprawne, z których wynikałyby bezpośrednio dla Wnioskodawcy określone prawa lub obowiązki w postępowaniu administracyjnym.

Ponadto, w opinii KNF, zakładanie przez Wnioskodawcę wystąpienia szeregu skutków, które mogłyby ewentualnie zaistnieć w przyszłości i dotyczyłyby rozstrzygnięcia w jego sferze cywilnoprawnej nie jest tożsame z posiadaniem interesu prawnego.

Ostatecznie KNF wskazał, że zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 1995 r. (III SA 182/95, ONSA 1996, nr 4, poz. 167) "2. Odmowa wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji (art. 157 § 3 k.p.a.) następuje wówczas, gdy żądanie zostało wniesione przez podmiot nie będący stroną w sprawie albo gdy wniosła je strona nie mająca zdolności do czynności prawnych". Mając powyższe na uwadze, KNF stwierdził, iż Wnioskodawca nie posiada legitymacji procesowej w niniejszej sprawie.

W dniu 15 lutego 2010 r. W. Z. złożył do Komisji Nadzoru Finansowego wniosek z dnia 10 lutego 2010 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] grudnia 2009 r.

W pierwszej kolejności W. Z. wskazał, iż w jego ocenie, o charakterze strony w postępowaniu administracyjnym decyduje sam zainteresowany, co jest, zdaniem Wnioskodawcy, wyrazem tzw. subiektywnej, formalnej legitymacji procesowej.

Ponadto, Wnioskodawca stwierdził, iż interes prawny, może wynikać nie tylko z norm prawa administracyjnego, ale również z norm prawa cywilnego.

Wskazywał, że stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej nie ma na celu przyznanie Wnioskodawcy określonych uprawnień, ale usunięcie wadliwej decyzji administracyjnej, co w konsekwencji umożliwi podjęcie stosownych działań prawnych w ramach odrębnych postępowań.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. Komisja Nadzoru Finansowego, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 11 ust. 6 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym utrzymała w mocy własną decyzję z dnia [...] grudnia 2009 r.

W uzasadnieniu KNF wskazała, że podtrzymuje w pełni swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji ponownie podkreślając, iż Wnioskodawca nie był stroną postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez W. S.A. z siedzibą w W. W związku z powyższym, powinien on wykazać, iż w jego konkretnym przypadku istnieje przepis prawa materialnego pozwalający zakwalifikować jego interes jako "interes prawny".

Natomiast zarzucenie naruszenia art. 6 i 7 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 2 oraz art. 40 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi, w opinii Komisji nie spełnia powyższych przesłanek, ponieważ z tych przepisów nie wynikają dla Wnioskodawcy żadne uprawnienia lub obowiązki.

KNF podtrzymała w całości stanowisko odmawiające wszczęcia postępowania z uwagi na nieposiadanie statusu strony przez wnioskodawcę, jednocześnie zaznaczając, że od interesu prawnego należy wyraźnie odróżnić interes faktyczny, to jest stan, w którym obywatel wprawdzie jest bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa powszechnie obowiązującego, mającego stanowić podstawę skutecznego żądania stosownych czynności organu administracji. Zdaniem organu w przedmiotowej sprawie ewentualnie występuje jedynie interes faktyczny. KNF ponownie zaznaczyła, że zakładanie przez wnioskodawcę wystąpienia szeregu skutków, które mogłyby ewentualnie zaistnieć w przyszłości i dotyczyłyby rozstrzygnięcia w jego sferze cywilnoprawnej nie jest tożsame z posiadaniem przez W. Z. interesu prawnego w niniejszej sprawie.

W. Z. (skarżący) wniósł skargę na powyższą decyzję Komisji Nadzoru Finansowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 28 w związku z art. 157 § 2 k.p.a. poprzez błędne przyjęcie, iż skarżący nie posiada przymiotu strony w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] listopada 2004 r. o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez W. S.A., które to naruszenie w konsekwencji prowadzi równocześnie do uchybienia zasadom konstytucyjnym, w szczególności zasadzie demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), zasadzie praworządności (art. 7 Konstytucji RP) oraz prawa żądania wynagrodzenia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej (art. 77 Konstytucji RP).

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podniósł, że nie sposób podzielić argumentacji przedstawionej przez Komisję w zaskarżonej decyzji, jakoby warunkiem sine qua non dla żądania stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej było istnienie konkretnej normy prawa administracyjnego materialnego oraz związku powyższej normy z konkretną sytuacją prawną danego podmiotu. Jego zdaniem nie można się także zgodzić z argumentacją organu, że stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej nie prowadziło do przyznania Skarżącemu określonych uprawnień.

W przedmiotowym stanie faktycznym, wzruszenie zaskarżonej decyzji kształtować będzie konkretne uprawnienia, krystalizujące się chociażby w zakresie jego roszczeń względem Skarbu Państwa. Skutki stwierdzenia nieważności decyzji o udzieleniu licencji będą oddziaływać na sferę interesu prawnego skarżącego. Podstawą powyższego twierdzenia jest m.in. fakt, iż skarżący w 2005 r., po wydaniu decyzji o udzieleniu licencji, zdecydował się powierzyć W. S.A. w zarządzanie kwotę 300000 zł, podpisując stosowne umowy, ponieważ był przeświadczony, że W. S.A. działa zgodnie z prawem i zasadami uczciwego obrotu. W tym przekonaniu utwierdzał go fakt, że ww. spółka otrzymała zezwolenie na prowadzenie działalności maklerskiej. Skarżący uważał, że zezwolenie to zostało wydane po dogłębnym zbadaniu spółki przez organ oraz, że wydanie zezwolenia nastąpiło zgodnie z przepisami. Skarżący nie podpisałby umów o zarządzanie portfelem oraz nie powierzyłby żadnych środków W. S.A. w zarządzanie, gdyby podmiot ten nie posiadał zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej. Skutkiem podpisania wyżej wymienionych umów było utracenie znacznej części powierzonych przez Skarżącego środków, ponieważ W. S.A. w wyniku swych działań sprzecznych z prawem utracił zezwolenie na działalność maklerską, a następnie została ogłoszona jego upadłość. Do utraty środków pieniężnych przez skarżącego nie doszłoby, gdyby Komisja Papierów Wartościowych i Giełd z rażącym naruszeniem przepisów prawa nie wydała decyzji o udzieleniu licencji.

Podnosił, że w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, po stronie skarżącego powstanie roszczenie względem Skarbu Państwa oparte na podstawie art. 417 § 1 oraz art. 4171 § 2 k.c. Oznacza to, że skarżący uprawniony był do złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji o udzieleniu licencji i może w postępowaniu dotyczącym stwierdzenia nieważności występować w charakterze strony, stosownie do art. 157 § 2 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie przywołując argumenty jak w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym ta kontrola stosownie do § 2 powołanego artykułu sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Sąd w ramach swojej właściwości dokonuje zatem kontroli aktów z zakresu administracji publicznej z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnymi jak i prawem procesowym.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zw. dalej p.p.s.a. - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Badając skargę wg powyższych kryteriów Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie aczkolwiek z innych przyczyn niż w niej podniesione.

Zaskarżona w przedmiotowej sprawie decyzja została wydana przez Komisję Nadzoru Finansowego. Organ ten został utworzony i działa na mocy Ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z dnia 4 września 2006 r.).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 5 tejże ustawy do postępowania Komisji i przed Komisją stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.), chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej, jednak z tym zastrzeżeniem, że zgodnie z pkt 6 cytowanego artykułu do decyzji Komisji stosuje się odpowiednio przepis art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Zatem na wstępie należy podkreślić, iż KNF wydając zaskarżoną decyzję administracyjną związany był rygorami procedury administracyjnej, określającej jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy, chyba że przepisy szczególne zawierają odmienne unormowania.

Dla ustalenia organu właściwego do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd zastosowanie będą miały zatem przepisy k.p.a. o ile z ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym nie wynikają odrębne uregulowania.

Wszczynający postępowanie w przedmiotowej sprawie wniosek W. Z. dotyczył stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] września 2004r . o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez W. S.A.

Na mocy art. 65 ust. 1 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym z dniem wejścia w życie tej ustawy zostały zniesione następujące centralne organy administracji rządowej:

1) Komisja Papierów Wartościowych i Giełd;

2) Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych.

Zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym z dniem wejścia w życie tej ustawy Komisja Nadzoru Finansowego wykonuje zadania należące dotychczas do znoszonych organów, o których mowa w art. 65 ust. 1.

Zgodnie z art. 157 § 1 k.p.a. właściwy do stwierdzenia nieważności decyzji w przypadkach wymienionych w art. 156 jest organ wyższego stopnia, a gdy decyzja wydana została przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze - ten organ.

Zgodnie z art. 5 § 2 pkt 4 k.p.a. ilekroć w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego jest mowa o: ministrach - rozumie się przez to Prezesa i wiceprezesa Rady Ministrów pełniących funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrów kierujących określonym działem administracji rządowej, przewodniczących komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, kierowników centralnych urzędów administracji rządowej podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwego ministra, a także kierowników innych równorzędnych urzędów państwowych załatwiających sprawy, o których mowa w art. 1 pkt 1 i 4.

Organ, którego decyzji dotyczy wniosek o stwierdzenie nieważności został zniesiony. Jego zadania są wykonywane przez KNF. Zniesiona Komisja Papierów Wartościowych i Giełd była centralnym organem administracji rządowej. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie na wstępie należy rozważyć kwestię czy KNF zajmuje tożsame miejsce w strukturze organów administracji publicznej. Zdaniem Sądu na tak postawione pytanie należy udzielić odpowiedzi przeczącej. KNF jedynie wykonuje zadania należące do znoszonych organów, jednak nie staje się przez to centralnym organem administracji rządowej. KNF z pewnością nie jest centralnym organem administracji rządowej bowiem ustawa nie wskazuje na taką pozycję tego organu. Odwołując się do wykładni systemowej należy wskazać, że zawsze gdy danemu organowi nadawana jest ranga centralnego organu administracji rządowej ustawodawca wprost wskazuje to w ustawie (exemplum: art. 21 ust. 2 Ustawy Prawo energetyczne, art. 29 ust. 1 Ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.) Zatem KNF zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym jedynie wykonuje zadania należące dotychczas do Komisji Papierów Wartościowych i Giełd, nie ma natomiast pozycji "ministra" w rozumieniu cytowanego wyżej art. 5 § 2 pkt 4 k.p.a.

Bez wątpienia powołany wyżej art. 11 ust. 6 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym jest przepisem szczególnym w stosunku do k.p.a. Podkreślenia wymaga zatem, iż fakt odesłania w art. 11 ustawy o nadzorze finansowym do art. 127 § 3 k.p.a. na zasadzie "odpowiedniego" stosowania w ocenie Sądu wskazuje jednoznacznie na intencje ustawodawcy, że nie traktuje on w systemie prawa polskiego Komisji Nadzoru Finansowego jako "ministra" w rozumieniu art. 5 § 2 ust. 4 k.p.a.

Przepis art. 127 § 3 k.p.a. stanowi bowiem, iż od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy; do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Jest rzeczą oczywistą, iż wprowadzenie przywołanej normy prawnej byłoby zbędne, gdyby ustawodawca uważał KNF za "ministra". Powyższy przepis konstytuujący instytucję proceduralną wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy miałby bowiem wówczas zastosowanie na zasadzie stosowania przepisów k.p.a. wprost, co jest regułą wynikająca z art. 11 ust. 5 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym.

Kierując się zasadą racjonalnego działania ustawodawcy, powyższe szczególne potraktowanie normy zawartej w art. 127 § 3 k.p.a. nakazujące jedynie odpowiednie stosowanie tego przepisu do postępowania przed KNF świadczyć może tylko o tym, że dyspozycja tego przepisu nie jest spełniona z uwagi na brak przymiotu "ministra" po stronie organu administracyjnego, jakim jest KNF.

Wskazać także należy, że przewidziane w art. 11 ust. 6 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym odpowiednie zastosowanie art. 127 § 3 k.p.a. dotyczyć może tylko decyzji wydawanych przez KNF i postępowania odwoławczego, bo to postępowanie reguluje art. 127 k.p.a. Nie ma natomiast podstaw do zastosowania tego samego trybu w przypadku wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji, bowiem postępowanie o stwierdzenie nieważności uregulowane jest w k.p.a. odrębnie, zaś KNF jak wskazano wyżej nie jest "ministrem" w rozumieniu k.p.a. i posiada swój organ nadzoru.

Należy zatem zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają zasady ogólne k.p.a. dotyczące właściwości rzeczowej organów administracyjnych. I tak, w myśl art. 157 § 1 k.p.a. właściwym do stwierdzenia nieważności decyzji jest organ wyższego stopnia. Jeżeli decyzja została wydana przez ministra (lub samorządowe kolegium odwoławcze), organ ten jest właściwy również do stwierdzenia nieważności własnej decyzji. Jednakże w przypadku braku organu nadrzędnego, właściwy jest organ państwowy sprawujący nadzór nad działalnością organu, który wydał kwestionowaną decyzję. Zgodnie z definicją organu wyższego stopnia zawartą w art. 17 ust. 3 k.p.a. organami wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu są: w stosunku do organów administracji publicznej innych niż określone w pkt 1 i 2 - odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym nadzór nad działalnością Komisji sprawuje Prezes Rady Ministrów i ten właśnie organ jest właściwy do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd.

Zgodnie z art. 19 i 20 k.p.a. organy administracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej, właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania.

Zgodnie z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości.

Zgodnie z przedstawionym wyżej wywodem KNF nie była właściwa do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd.

Stosownie do art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Sąd uwzględnia skargę, gdy stwierdza nieważność decyzji (postanowienia) z przyczyn określanych w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach. Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji. Jednocześnie wobec stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej Sąd nie odnosił się do zarzutów podnoszonych w skardze, gdyż byłoby to przedwczesne na tym etapie postępowania.

Rozstrzygnięcie w kwestii wykonalności zostało wydane na podstawie art. 152 p.p.s.a.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt