Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Jaśniewicz Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Wolna – Kubicka Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Ratajczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 08 kwietnia 2011r. sprawy ze skargi I sp. z o. o. na interpretację indywidualną Ministra Finansów działającego przez organ upoważniony Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] . nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych oddala skargę /-/ I. Kucznerowicz /-/ M. Jaśniewicz /-/ K. Wolna – Kubicka

W dniu 16 czerwca 2010 r. "I" Polska Sp. z o.o. w P. złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych opłat za przejazd płatną autostradą oraz opłat parkingowych.

We wniosku wnioskodawca wskazał, że pracownicy Spółki w ramach wykonywania powierzonych im obowiązków służbowych odbywają podróże służbowe na terenie kraju i poza jego obszarem, wykorzystując do tego celu - za zgodą pracodawcy - swoje prywatne samochody osobowe. W związku z używaniem swoich samochodów prywatnych w podróżach służbowych, pracownicy ponoszą szereg kosztów, takich jak: koszty zakupu paliwa i inne koszty związane z eksploatacją aut oraz koszty opłat za przejazdy autostradami czy koszty opłat parkingowych. Spółka ponosi wydatki na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby Spółki w celu odbycia podróży służbowej.

Wnioskodawca zaznaczył, że zarówno koszty związane z używaniem samochodów przez pracowników Spółki, jak i koszty opłat za przejazd autostradą, czy opłaty parkingowe są kosztami ściśle związanymi z uzyskaniem przez Spółkę przychodu i utrzymaniem ich źródła, gdyż pracownicy odbywają te podróże w celach służbowych.

W związku z powyższym Spółka zadała następujące pytanie dotyczące zdarzenia przyszłego.

Czy koszty opłat za przejazd płatną autostradą oraz opłat za parkingi będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm., powoływana w skrócie jako u.p.d.o.p.).

Spółka wyraziła pogląd, że koszty opłat za przejazd autostradami i koszty opłat parkingowych powinny zostać uwzględnione jako koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych. Nie budzi bowiem wątpliwości fakt, że wszelkie wydatki ponoszone przez pracowników w związku z odbywaniem podróży służbowej są związane z uzyskiwaniem przez Spółkę przychodu. Z kolei, jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) – w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Z cytowanego przepisu wynika więc, że wydatki przekraczające kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Zdaniem Spółki, ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) u.p.d.o.p., znajduje zastosowanie jedynie do kosztów związanych z eksploatacją samochodu, tj. kosztem zużycia paliwa, kosztem zużycia samochodu, wymianą oleju, żarówek, itp. Wymienione koszty są bowiem bezpośrednio związane z przebiegiem pojazdu i z przejechaną trasą i jako takie są objęte dyspozycją powołanego przepisu. W ocenie wnioskodawcy, to ograniczenie nie odnosi się natomiast do innych kosztów poniesionych w czasie delegacji, w tym kosztów za przejazd autostradą, czy kosztów opłat parkingowych. W ocenie Spółki, nie może się zdarzyć tak, że rosnące opłaty za przejazd autostradą nie będą mogły być zaliczane do kosztów uzyskiwania przychodów na zasadach ogólnych, wynikających z dyspozycji art. 15 ust. 1, a jedynie w granicach limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a), mimo iż niezaprzeczalnie stanowią koszt związany z uzyskaniem czy utrzymaniem źródła przychodów.

W interpretacji indywidualnej z dnia z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdził, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest nieprawidłowe. Uzasadniając stanowisko organ przytoczył między innymi treść art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Wskazał, że kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z jego funkcjonowaniem, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło (przynosiło) przychody także w przyszłości. W myśl przepisu art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) - w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Sposób prowadzenia ewidencji - w przypadku wykorzystywania dla potrzeb działalności podatnika - podmiotu gospodarczego samochodów osobowych nienależących do składników jego majątku - został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 powyższej ustawy. Powołane wyżej przepisy nie precyzują co należy rozumieć pod pojęciem "kosztów używania" samochodu osobowego, dlatego też przyjąć należy potoczne rozumienie tego pojęcia. Za koszty te należy zatem uznać wszelkie wydatki niezbędne do wykorzystania tego samochodu dla potrzeb podatnika, w tym także opłaty parkingowe oraz za przejazd autostradą pod warunkiem ich zgodnego z przepisami udokumentowania. Z kolei w odniesieniu do wskazanych przez wnioskodawcę uregulowań wynikających z rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej, organ stwierdził, że zgodnie z treścią odpowiednio § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz § 2 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, ze zm.), z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W dniu 29 września 2010 r. r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynęło wezwanie Spółki do usunięcia naruszenia prawa zawartego w interpretacji indywidualnej z dnia [...].

Odpowiadając na wezwanie organ podtrzymał stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej.

W skardze wniesionej pismem z dnia 17 listopada 2010 r. wydanej interpretacji Spółka zarzuciła naruszenie:

- prawa materialnego, tj.: art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., poprzez jego nie zastosowanie, art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) u.p.d.o.p., poprzez błędną wykładnię w związku z przepisami § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz § 2 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju,

- prawa proceduralnego, tj.: art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej, poprzez brak uzasadnienia prawnego.

W uzasadnieniu skargi Spółka zarzuciła, że organ niewłaściwie zinterpretował art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) u.p.d.o.p., gdyż ograniczenie wynikające z tego przepisu znajduje zastosowanie jedynie do kosztów związanych z eksploatacją samochodu, tj. kosztem zużycia paliwa, kosztem zużycia samochodu, wymianą oleju, żarówek itp. Wymienione koszty są bowiem bezpośrednio związane z przebiegiem pojazdu i z przejechaną, trasą (ilość przejechanych kilometrów) i jako takie są objęte dyspozycją powołanego przepisu. Treść przepisu nie odnosi się do innych wydatków ponoszonych przez pracownika podczas delegacji. I tak, udokumentowane wydatki poniesione przez pracowników w czasie podróży służbowej nie związane z przebiegiem pojazdu, takie jak opłaty za przejazd autostradą, czy opłaty za parking nie są limitowane powyższym przepisem. Zdaniem skarżącej, nie można więc przyjąć takiej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 30 lit a) u.p.d.o.p., iż wydatki nie związane bezpośrednio z eksploatacją samochodów osobowych używanych przez pracowników z tytułu wykonywania czynności służbowych (delegacje) podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych Spółki w ograniczonej wysokości. Skarżąca zaznaczyła ponadto, iż okoliczność wyrażenia zgody przez pracownika, jak i pracodawcę na wykorzystanie prywatnego samochodu do celów służbowych wiązać się będzie z pokryciem wydatków związanych z eksploatacją tego samochodu w ramach podróży służbowej, a więc przede wszystkim z zakupem paliwa (ewentualną naprawą, zakupem części, których zakup ściśle związany był z przebytą podróżą służbową). Natomiast przejazd płatną autostradą, opłaty za parking nie są bezpośrednio związane z eksploatacją samochodu. W ocenie Spółki, tego typu wydatki jeśli są uzasadnione, mieszczą się w definicji kosztów uzyskania przychodów, o jakiej stanowi art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Jeśli zatem pracownik realizuje podróż służbową, która jest związana z funkcjonowaniem Spółki przy użyciu własnego samochodu, a wydatek nie jest związany z eksploatacją tego samochodu, wówczas Spółka ma prawo do rozliczenia tego typu wydatków nie w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 30 lit, a) oraz ust. 5 powyższej ustawy, lecz z uwzględnieniem zasad ogólnych związanych z uznawaniem wydatków za koszty uzyskania przychodów, tj. art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Jak wynika z argumentacji skarżącej, dla zastosowania regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) u.p.d.o.p., istotne są te dane, które zostały wymienione w ust. 5 tego artykułu, a te w sposób oczywisty związane są z faktycznym używaniem (eksploatacją) samochodu. Zatem nieuprawnionym staje się twierdzenie, iż inne wydatki - nie związane z eksploatacją samochodów - należy włączyć do tego limitu. Skarżąca zarzuca ponadto, iż organ w interpretacji indywidualnej, nie wskazał przepisu prawa podatkowego będącego potwierdzeniem jego tezy, czym naruszył przepis art. 14c Ordynacji podatkowej.

W kontekście powyższych naruszeń Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji oraz o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania.

Odpowiadając na skargę organ podtrzymał stanowisko i argumentację wyrażoną w zaskarżonej interpretacji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, zważył co następuje:

Na podstawie art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.) w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności w świetle, której sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga nie jest zasadna.

Punktem wyjścia dla uznania interpretacji indywidualnej organu podatkowego za zgodną z prawem było przyjęcie przez Sąd opisu zdarzenia przyszłego, który został przedstawiony we wniosku o interpretację i stanowił podstawę faktyczną interpretacji, przy czym treść tego aktu została zdeterminowana pytaniem zadanym we wniosku oraz wyrażonym stanowiskiem strony.

Dokonując oceny zaskarżonej interpretacji indywidualnej Sąd doszedł do przekonania, że nie narusza ona przepisów prawa procesowego, jak i prawa materialnego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zasady zaliczania kosztów podatnika podatku dochodowego od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy artykułów 15 i 16 u.p.d.o.p. Z ich postanowień wynika, iż o zakwalifikowaniu danego wydatku podatnika do kosztów uzyskania przychodów decyduje spełnienie przesłanki zawartej w art. 15 ust. 1, tj. by były to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Jednakże ustawodawca w ramach art. 16 ustawy jednocześnie wyłączył pewne rodzaje kosztów, stanowiąc, iż nie będą one uznawane za koszty uzyskania przychodu. Taka sytuacja ma miejsce między innymi w ramach uregulowania art. 16 ust. 1 pkt 30 u.p.d.o.p., zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

a) w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) - w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu lub w pełnej wysokości, jeżeli podróż służbowa pracownika nie jest udokumentowana delegacją służbową,

b) w jazdach lokalnych - w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Jednocześnie w ramach ust. 5 art. 16 u.p.d.o.p. przewidziano, że przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika według obowiązującego wzoru, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki ponoszone przez podatnika na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów. Tylko prowadzenie ewidencji w powyższy sposób umożliwi sprawdzenie czy wykazane na jej podstawie wydatki spełniają przesłankę, o której stanowi art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Brak ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej według ustalonego wzoru lub prowadzenie tej ewidencji w sposób nie pozwalający na stwierdzenie powyższych warunków powoduje, iż wydatek poniesiony na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej nie może zostać zaliczony w poczet kosztów uzyskania przychodów.

Skład orzekający w niniejszej sprawie, podziela pogląd przedstawiony w zaskarżonej interpretacji, w której organ stwierdził, że Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zwrócone pracownikom udokumentowane wydatki, związane z użytkowaniem prywatnego samochodu pracownika dla jej potrzeb, poniesione w czasie podróży służbowej (w tym także opłaty za przejazd płatną autostradą i opłaty parkingowe) pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, jednakże wyłącznie w granicach wynikającego z niej limitu. Wobec powyższego, brak jest podstaw do zaliczenia przedmiotowych kosztów do kosztów podatkowych Spółki na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot "w celu" oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Powołane wyżej przepisy nie precyzują jednak co należy rozumieć pod pojęciem "kosztów używania" samochodu osobowego. Podzielić należy pogląd zaprezentowany w zaskarżonym rozstrzygnięciu, iż są to wszelkie wydatki niezbędne do wykorzystania tego samochodu dla potrzeb podatnika - podmiotu gospodarczego takie jak: zakup paliwa, ogumienia i innych materiałów eksploatacyjnych, ubezpieczenia OC i AC, kosztów drobnych napraw i części zamiennych, przeglądów technicznych, opłat parkingowych oraz za przejazd autostradą, pod warunkiem ich zgodnego z przepisami udokumentowania.

W tym miejscu, należy także podkreślić, że nie można uznać, iż koszty używania samochodu osobowego w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 30 u.p.d.o.p., oznaczają wyłącznie koszty eksploatacji. Koszt używania nie jest pojęciem tożsamym z kosztem eksploatacyjnym; koszty używania rzeczy są pojęciem szerszym (vide, np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2010 r., o sygn. akt I SA/Wr 1203/10, dostępny w internetowej Bazie Orzeczeń - www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej zalicza się zatem wszystkie wydatki poniesione w związku z korzystaniem z cudzej rzeczy, tj. także opłaty za przejazd płatną autostradą oraz opłat parkingowych.

W kontekście powyższego w wydanej interpretacji zasadnie organ wskazał, że Spółka nie ma podstaw do zaliczenia wskazanych opłat za przejazd płatną autostradą oraz opłat parkingowych do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych. Nie zasługuje zatem na uznanie stanowisko skarżącej, iż koszty z tytułu wydatków za używanie samochodów - związanych z podróżą służbową, mogą być rozliczane stosownie do art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Na tle art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) u.p.d.o.p. opłata za autostradę lub za parking wiąże się nierozerwalnie z używaniem samochodu. Również wydatki z tego tytułu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tylko do wysokości tzw. kilometrówki.

W powyższym zakresie Sąd w składzie orzekającym podziela stanowisko zaprezentowane między innymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 09 listopada 2010 r., o sygn. akt I SA/Po 626/10; w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 05 lutego 2010 r., o sygn. akt III SA/Wa 1502/09 - dostępne w internetowej Bazie Orzeczeń - www.orzeczenia.nsa.gov.pl. W powołanych orzeczeniach, wydanych wprawdzie na kanwie odmiennych stanów faktycznych aniżeli analizowana sprawa, składy orzekające podzieliły stanowisko, iż koszty z tytułu wydatków za używanie samochodów związanych z podróżą służbową nie mogą być rozliczone na zasadach ogólnych. Opata za autostradę lub parking stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) u.p.d.o.p. wiąże się nierozerwalnie z używaniem samochodu, a wydatki z tego tytułu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tylko do wysokości kilometrówki.

W ocenie Sądu zarzut naruszenia powołanych przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) u.p.d.o.p. nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 14c Ordynacji podatkowej, wskazać należy, że stosownie do art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (§ 2). W wydanej interpretacji organ wskazał przepisy podatkowe, które były przesłanką uznania stanowiska wnioskodawcy zawartego we wniosku za nieprawidłowe. W rozpatrywanej sprawie organ przedstawił swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do badanej sprawy. Ponadto, wydając indywidualną interpretację organ nie ustanawia żadnej normy indywidualnej, lecz jedynie przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej. Mając powyższe na uwadze zarzut dotyczący naruszenia art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej, poprzez brak uzasadnienia prawnego zaprezentowanego przez organ stanowiska – uznać należy za bezzasadny.

Udzielona skarżącej Spółce interpretacja przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowa, a zatem brak jest podstaw do wyeliminowania jej z obrotu prawnego.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

I. Kucznerowicz M. Jaśniewicz K. Wolna-Kubicka